We doen het nooit goed!

We doen het nooit goed. Sinds ik een officiële rol in de politiek vervul schaam ik mij wel eens voor mijn eerdere gedrag.

In de tijd dat ik politiek nog niet actief was stond ik snel klaar met mijn mening. Dat niet alleen; ik ventileerde deze mening ook graag. Meestal wist ik het wel beter, of had ik de oplossing. Heel af en toe durfde ik het aan te zeggen ergens geen mening, of standpunt, over te hebben, omdat het te ingewikkelde materie is. Toch bekritiseerde ik de politiek en was het met veel vooral niet eens.  

Inmiddels vervul ik wel een politiek ambt, zoals de mooi heet. Raadslid van Velsen. Wat stelt het voor? Veel dus. Ja het stelt veel voor. En wat merk ik. Tegenwoordig ontmoet ik veel mensen zoals ik vroeger was. Ik lees veel van mensen, zoals ik vroeger was. En de boventoon daarin is: kritiek. Ja, zoals ik vroeger was.

keuze te over... maar het is nooit goed!

Natuurlijk ben ik een kritische politicus, en probeer daarbij zo veel als mogelijk vanuit mijn eigen (partij-) standpunt de lijn te volgen. Maar, dat is erg lastig. Politiek is niet het staccato volgen van de eigen ideeën en idealen. Behalve wanneer wij in een dictatuur zouden leven. Dat doen wij echter niet; hier heet het democratie. Democratie is de minst slechte vorm van politiek. Maar wanneer, vanuit het meerderheidsprincipe, iets wordt besloten met een verschil van 10%, dan zijn er 45 van de 100 mensen dus niet eens met het genomen besluit. Dan kan je jezelf hier bij neerleggen… wat dus onder de definitie valt van democratie. Of je kan ageren tegen je verlies, en dat is wat de meeste mensen ten volste doen. En hoe dichter het bij je komt, hoe harder je gaat roepen. Hoe harder je roept, hoe eenvoudig de oplossing voor handen lijkt te liggen.




Inmiddels weet ik dat de werkelijkheid een stuk weerbarstiger is. De oplossing is leren omgaan met je verlies, en dat proberen zo constructief mogelijk aan te wenden. En daar houdt het op. En niet alleen bij al die stuurlui aan de wal… ook bij politici lijkt het vaak zo te werken. Op lokaal niveau, maar zeker ook op landelijk niveau. Wat dat betreft heb ik ontzag voor Jolande Sap met haar opbouwende inzet, afgelopen week. Zij heeft het landsbelang voor laten gaan op de eigen ideologie, echter zonder deze ideologie te verloochenen. Dat is pure politiek!

In de politiek zie je dat veel genomen besluiten al snel ter discussie staan. Veelal wordt er vanuit een kokerblik geregeerd. Dat is wat je binnen de lokale politiek wel heel erg sterk ziet, minder bij de landelijke politiek.

Ja, de kiezer zal de politiek altijd volgen en vol kritiek de activiteiten volgen. De mensen realiseren zich veelal niet hoe het werkelijk gaat en hoe het kan. Maar ik respecteer dat en hoop het altijd naar mijn achterban zo goed mogelijk uit te kunnen leggen. Met rechte rug kan ik mijn verhaal doen.

en kan ludiek



De cartoon is ook een middel de democratie te
bekritiseren.

Anders wordt het met de media. Naast de politiek en de burger is er nog het instrument media. En dan wordt het lastig, waarbij de schrijvende media de boventoon voeren. Een lokaal het allemaal nog  schrijnender is, dan landelijk. Ja, ik ben hier vrij negatief over. Om de simpele reden dat de journalistiek de macht van de pen heeft. Ze kunnen je de hemel in schrijven en helemaal kapot pennen. Naar een burger kan je nog uitleggen en weerwoord geven. Richting media sta je vrijwel machteloos. En de mensen volgen de waarheid van de pen. Sterke het bevestigt ze vaak in het negatieve cynisme en versterkt hun mate van kritiek. Jammer dat de zelfkritiek en een kritische blik naar de schrijvende pers (en andere media) nog wel eens ontbreken. Dat maakt de wereld van de politiek tot een oneerlijke concurrentie. De politicus verliest altijd, de krant heeft gelijkt, en de burger heeft voer door te zeiken. En toch blijkt de waarheid heel veel anders te liggen, alhoewel dat geheel niet van belang is. Meningen zijn gevormd en de uitleg van de feitelijke waarheid wordt uitgelegd als kontendraaierij…

Het lijkt ook van de journalistiek soms wel of het hen te doen is de politiek en de politieke besluiten in een negatief daglicht te stellen. Natuurlijk is het veel lastiger positief, opbouwende of constructief nieuws te brengen. Mij lijkt het echter een zeer mooie uitdaging In een column kan je helemaal uit halen, maar het lijkt of de schrijver dan ook direct alle (maatschappelijke) verantwoordelijkheid verliest. En dat kan, want je bent als columnist bijna heiliger dan de paus.

caberettiers gaan al wat meer
naar het randje...

Wat de media ook over mij zullen schrijven of hoe geprobeerd zal worden mij af te branden… ik geloof in mij zelf en mijn eigen waarheid. Ik zal mijzelf niet verloochenen en daardoor altijd met een rechte rug te kiezers aan kunnen kijken. Maar ik blijf mij altijd herinneren, dat ik vroeger ook zo’n eigenwijze zeikerd was, die het altijd beter wist. Gelukkig ben ik wel consequent geweest en heb gezegd met mijn mond ook maar eens het veld in te gaan. Als politicus heb ik veel meer recht van zeuren… maar de behoefte valt weg. Ik probeer te bouwen. Politiek is zwemmen tegen de stroom in. De enige vraag die mij nog rest: waarom ben im dit in hemelsnaam gaan doen?

Materiele monologen

Stof tot gesprek hebben mijn vrouw en ik zeker. En niet alleen dat wij genoeg stof hebben, we praten ook veel met elkaar. Over van alles. Maar vrouwen praten meestal veel meer dan mannen. Zo ook mijn Reina. Op het verbale gebied kan ik haar nooit bevredigen, of ik moet 16 uur per dag met haar het gesprek aangaan, mits wij samen zijn.

Gelukkig krijgen wij regelmatig bezoek en hebben wij vele sociale contacten. Reina kan haar lol dus regelmatig op.

Maar, blijkbaar niet voldoende. Dat zij dan ook tegen onze honden praat, daar kan ik mij van alles bij voorstellen. Dat doe ik zelf ook. Verbalen uitingen richting het beeldscherm van computer of laptop… komt bij veel vrouwen voor. Het lastige is wel, dat wanneer Reina spreekt en het niet altijd duidelijk is tegen wij ze iets zegt; mij, de hond, of de computer.

Een andere vrouwelijke eigenschap is het soms wat binnensmonds murmelen, maar wel op een manier dat zij verwachten dat je het hoort, begrijpt en het liefst verstaat. Meestal vraag ik dan om verheldering en uit de reactie merk ik wel of het al dan niet voor mij bedoeld is. In veel gevallen dus niet.

Ook nopen de verbale kreten mij regelmatig een gok te wagen. Niet alleen tegen wat (of wat), maar ook hoop ik dan het juiste verstaan te hebben. Immers, bij gebleken onduidelijkheid word ik als doof betiteld.

Afgelopen week zaten wij gezamenlijk beneden, ieder ons deel van de krant te lezen. Begint Reina weer te praten… Los van het niet goed verstaan, dacht ik wel dat het voor mij bedoeld was. Neen, inmiddels spreekt mijn vrouw ook tegen de krant….

Misschien begrijp ik, als man zijnde, de vrouwen niet zo goed. Of het is een echte vrouwen eigenschap. De dochters van Reina, ach die kunnen ook ratelen. En een paar vrouwen bij elkaar… meestal houd ik ij dan maar vrij rustig. Ik ga er gemakshalve dus maar vanuit dat het een eigenschap van de vrouw is dat zij veel praten, veel moeten praten en ook objecten niet schuwen om als gesprekspartner te gebruiken.

Mijn lieve vrouw… Je weet hoe sterk onze liefde is. Ik weet hoe graag je spreekt en ik vergeef je  verbale interactie met de krant. Vergeef mij dat ik soms het verbale spoor een beetje bijster bent. Inmiddels is mij duidelijk dan je geen uitzondering bent. Sterker, het bewijst je vrouw zijn. Je praat nog niet tegen tuinhekjes, verkeersborden, straatklinkers of vazen bij Ikea. Begrijp alleen, dat het voor een man soms wel eens wat moeilijk is dit fenomeen goed te volgen. Als je maar weet hoeveel ik van je houd!

Uitgekleed



Gelukkig gaan wij naar de zomer toe, maar ik voel mij al aardig uitgekleed. Dat is immers waar het met onze economie naar toe gaat. We worden massaal uitgekleed. Nu hopen wij dat vandaag, of deze week, de Tweede Kamer tot een gezamenlijke bezuiniging komt. Ook dan blijven we uitgekleed worden, maar is de verdere schade wel beperkt. Maar goed, laten we ons door de landelijke politiek niet uitkleden, dan laten wij dat wel door bijvoorbeeld de lokale politiek gebeuren.

met z'n allen uitgekleed verenigt wel...

Graag verwijs ik naar een artikel op de website van GroenLinks Velsen, over de groei van de wereld en de voorzieningen. We kunnen wel door gaan, maar met de toenemende welvaart komt er snel een eind. Een eind, ja waaraan? En dan de blog van Reina de Haan, die reageert op de val van het kabinet en de stommiteit die Rutte heeft uitgehaald door vanaf het begin die Wilders te vertrouwen.

Het roer moet om! Laten we ons verder uit kleden, of gaan we nu eens echt om dat roer om te gooien? Gisteravond overwoog ik even serieus mijzelf aan te dienen voor het lijsttrekkerschap van GroenLinks. Of ik kans maak… waarschijnlijk niet. Om mij zelf te promoten en mijn ego te strelen? Jezus, ik moet daar niet aan denken. Neen. Eigenlijk is het voor mij heel simpel. GroenLinks heeft geen smoel. Jolande Sap is een aardige en kundige vrouw, maar ze mist “het”. De drive, het vuur, de humor… het ontbreekt allemaal. Wel goed, geen kleur (even los van het feit dat ook zij enkele besluiten heeft genomen waar ik grote moeite mee heb; zoals Kunduz).

het wordt dan wel lastig voor
de arbeidsinspectie

Ook lijkt het of niemand door heeft dat het echt eens anders moet. Hadden wij in de jaren vijftig en zestig de formele bestuurders met nog een aanzien, inmiddels is het een vervlakking van vooral veel middel age ego’s. Politiek gebeurt er niet zo veel. Er staan wel een paar jongeren op, met hele goeie ideeën en dat steun ik ook zeker, maar of het hout snijdt… Ik twijfel.

uitgeklede landschappen zijn er ook
al genoeg

Nee, we moeten rigoureus veranderen. Ik ben voorstander van een minimum inkomen en een maximum inkomen. Alles daarboven moet naar de staat, of in een bedrijf gestoken worden. Ook het totale eigen vermogen moet aan banden gelegd worden. Misschien loopt Nederland in eerste instantie leeg, maar we zullen er sterker van worden.

Er moet een goede inventarisatie komen van wat van belang is om als Nederland te overleven. Op het gebied van economie en koopkracht, maar ook op het gebied van milieu en energiegebruik… en voorziening. Waarom moeten we alles hebben. Bij ons staan nog drie Senseo apparaten. Er zijn er al twee weg. Een voorbeeldje. We kappen bomen, maar zien niet toe op adequate herbeplanting. Nou ja, ik kan wel een hele tijd zo door gaan. Dat schiet niet op.

In ieder geval hoop ik dat binnen GroenLinks meerdere kandidaten op staan om het lijsttrekkerschap te bevechten. Niet voor zichzelf, maar om GroenLinks de bakermat van een levendige en vernieuwende partij te laten zijn. Wanneer er dan voor Jolande Sap gekozen wordt is dat vanuit een meerkeuzevraag. Niet vanuit de huidige vanzelfsprekendheid. En misschien stel ik mij inderdaad kandidaat… ik wil mij, en ons land, niet zo maar uit laten kleden. Daarvoor is Nederland te koud.

alles bij elkaar heb ik wel zin in de toekomst, maar die komt niet vanzelf!

Penseel ten aanval!

dit schilderij is nog niet klaar.

Waardoor en waarvandaan… ik heb geen idee. Maar langzaam komt het weer opzetten. Inmiddels heb ik het al bijna vier jaar niet meer gedaan. Ik mis het…. Meer en meer en inmiddels sta ik behoorlijk op springen.

een combinatie van foto op canvas met olieverf.

Inmiddels heb ik 45 olieverfschilderijen gemaakt en met 9 schilderijen ben ik nog bezig. Het kriebelt om nieuwe te maken.  Soms heb ik er hele tijden niets mee. Dan zie ik wel eens een schilderij, maar denk dan… ach, dat was leuk te doen. Of ik kijk er met ogen naar, dat ik alleen maar zie wat er niet goed aan is. En dan kijk ik met ogen: ik wil weer. Ja, ik wil weer, nu, vandaag, morgen.

een oud werk: olieverf op
papier.

Maar waarom komt het er niet van? Geen idee. Ik denk dat ik mij de tijd en rust er niet voor gun. Misschien heb ik niet de goede plek. Ja, wij beschikken over een eigen atelier, maar ik wil daar niet zitten schilderen. Die ruimte is daar niet goed voor. Raar eigenlijk. Heb je een atelier en ben je nog niet tevreden. Op zich is het voor mij een klus als een ambacht. Toch probeer je er met creatieve ogen naar te kijken. Misschien was mijn creativiteit op, en komt dat weer terug.

Een ding weet ik zeker: dit jaar pak ik de penseel weer op en trek ten strijde op het canvasdoek. Het kriebelt waar het bloed kruipt… of hoe je dat zegt.

detail van een ander doek,
olieverf op papier.

Sla ik een andere weg in? Ga ik anders schilderen? Ik weet niet… de schilderijen die ik nog af wil maken zullen ongetwijfeld stijlvast blijven. Toch zit ik te denken een toegevoegde waarde te creëren… anders te gaan schilderen, of andere technieken te gebruiken. Ook heb ik ideeën om iets heel anders te doen met schilderijen, waarbij ik mijn ambachtelijke inzet echter niet zal verloochenen. Tja, ik ga echter zo weer de banensites langs, want ik moet werk zoeken. Reguliere arbeid. Dat wil ik ook, maar ik zit ook in de politiek. Toch moet ik tijd en ruitme gaan zoeken, want die penselen staan wel heel erg te lonken…

Nederland: gefeliciteerd!

Het was vooral een wanneer. Sommigen gaven aan in mei naar de stembus te gaan, maar zij hebben het niet goed. Wel is het kabinet bijna in mei gevallen. Voor de gokkers onder ons: daar konden ze zelfs niet meer op wachten. Nee, niet bijzonder en totaal verwacht: de val van Rutte.

Politiek economisch wel een klote moment, maar toch alles beter dan door zeuren met Rutte 1. Ik ben er van overtuigd dat het niet alleen over de inhoud ging, maar hier vooral een spelletje is gespeeld. De val in Limburg, door het CDA luidde die niet de val in van het kabinet, door PVV? Past wel helemaal in het gedrag. Wanneer onze Nederlanders nu een beetje goed stemmen straks…. In ieder geval komen we nu echt van deze ellende af. Nederland: gefeliciteerd!

Tegen de paal!



gelukkig staat dit niet in een bos...



dat wordt pijnplijk, als je niet goed oplet...

de vreemde rotonde in Overveen
met van Ouds het raadhuis

Je rijdt over een weg en er staat opeens een paal midden op het wegdek… Zo reed ik van de week richting Kromhoutstraat in IJmuiden bijna op een vluchtheuvel. Ik dacht voor te sorteren, maar dat bleek voor een straat eerder (Dokweg) te gelden. De strepen deden echter anders vermoeden. Een ander voorbeeld is een soort rotonde in Overveen, tegenover Vanouds het Raadshuis. Wanneer je er op rijdt heb je voorrang, maar volledig onduidelijk voor de meesten en in feite een wie het eerst komt, wie het eerst maalt. Ik ben daar bijna een keer voor mijn bek geslagen toen ik op die rotonde reed en er een man vanaf de Zijlweg voor mij wilde schieten. Dit lukte (net) niet en hij werd boos.

in dit geval heeft rechtdoor geen voorrang?

Overal zijn rare situaties. Vaak ook met borden. Bijvoorbeeld een fietspad, gevolgd door een bord verboden voor fietsers. Elkaar tegensprekende borden, of een volledig overbodige aanvulling.

Waar komt dat nu vandaag? In eerste instantie betreft dit natuurlijk de verwarde techneuten achter de tekentafels. Ingenieurs heten zij, als ik het goed heb. In een aantal gevallen worden er politieke besluiten over genomen. Ik neem aan dat in Overveen hier een voorbeeld ligt. Een slechte ingenieur en een raad die geen kennis van zaken heeft. In de meeste gevallen heeft de politiek niets met deze uitvoeringen te maken. Soms komt het voort uit regelgeving, die al te letterlijk wordt uitgevoerd, soms een onoplettende ambtenaar en in veel gevallen zijn het de uitvoerders, die slecht opletten. En misschien soms geintjes uit halen. Ik kan er wel om lachen… punt is alleen, dat het ook gevaarlijk kan zijn. Dat daar op de Kromhoutstraat… ik ben niet de enige en die vluchtheuvel gaat echt op korte termijn tegen de vlakte… door een auto en niet door een wegwerker.

dit lijkt verwarrend, maar hoeft niet, maar als hier eerst een blauw bord staat wordt het een ander verhaal

Nederland gaat Griekenland achterna!

Nederland over tien jaar

Vroeger dacht men aan eten, onderdak en overleven. Die tijd zijn wij voorbij. Nu zijn wij bezig met poen. Poen en nog eens poen. We besteden het, maar krijgen er steeds meer een te kort van. Wij besteden steeds meer. Nederland gaat bezuinigen en binnen een jaar zullen wij dezelfde status als Griekenland bereiken.

Het doet mij denken aan een hoorspel, dat ooit in Amerika op de radio was en zo echt over kwam, dat er paniek ontstond. Maar hoeveel paniek zit er nu in de Nederlander? Niemand die het meer begrijpt, maar weinigen die zich gerustgesteld voelen. Waar gaat dit naar toe? En waarom loopt Nederland niet in de tred van Duitsland?

Er is sprake van een economische teloorgang, er moet extra bezuinigd worden, met angst en beven wachten wij de resultaten uit het Catshuis af. Werkloosheid stijgt. Huizenmarkt is vrijwel volledig gestagneerd. Deelnemers bij voedselbanken verdubbelen bijna.

Toch geld het niet voor iedereen. Door de eeuwen heen kennen wij een verschil tussen rijk en arm. Soms heel erg groot, soms wat kleiner. Opvallend is dat in tijden van crisis en nood het verschil vaak weer groter wordt. Kijk naar Amerika… Superrijken,… maar ook superarmen. Nederland gaat dit steeds meer achterna. Daarbij is er sprake van een rare ongelijkheid. Kan je goed voetballen wordt je miljonair, kan je hele goeie meubels maken, of zeer goed metselen, blijf je zwemmen om het hoofd boven water te houden. Of je een harde werker bent, of slim, het maakt niet uit. De garantie tot rijkdom is de waanzin van ons allen.

villa van een zeer welgestelde

villa van een arme

Moeten wij terug naar een communistisch stelsel? Nee. Mensen zijn niet gelijk, wel gelijkwaardig. Dat uit zich ook in bijvoorbeeld inkomensverschillen. Veel van onze rijkdom is gecreëerd door de maatschappij zelf. De grote graaiers; we hebben het toegestaan. Wanneer je een televisieprogramma presenteert zit je er wel erg warmpjes bij. Maar wat is het verschil tussen ene journalist bij een krant en een presentator? Alleen dat je kop wel of niet op tv komt… o ja, en meestal een fors salarisverschil. Ik ken een kunstenaar die in een week tien doeken maakt en voor ieder doek al snel 10.000 euro vangt. Een andere kunstenaar is een maand bezig, en verdiend net aan 6.000 euro… is dat ene  nu meer waard, dan het andere? Zelf vind ik het laatste schilderij mooier… Dus, ik zal wel ouderwets zijn. Nee, er is een cultuur om werk mooi te vinden en dan worden de prijzen belachelijk opgedreven. Of het nu echt mooi is of niet, echt knap of niet.

Kanbier, modern en duur

Willink... nou ja, wel duur...

En zo zit onze poen wereld er tegenwoordig uit. Zo lang dat niet gaat veranderen… berg je dan maar het komende decennium en laten we hopen het vanaf 2023 weer iets beter te krijgen. Nee, er moet een echte verandering komen. Wel wordt er gesproken over een minimum inkomen…. Laten we nu eens echt de discussie aan gaan over een maximum inkomen. Voor iedereen, in heel Nederland. En ook een maximum privé vermogen! En niet volgens het aloude communistische idee… nee, er mag best verschil zijn, maar ga uit van het reële en beperk het daarop. Zelfs als ik heel erg luxe doe kan ik echt wel leven met een 2, 3 ton per jaar…. Alles er boven: naar de staatskas, of in een bedrijf en investeren. Ik denk dat ik dat idee toch maar eens verder ga uitwerken. Proactief heet dat? Dat zal mij worst zijn… maar zo zijn wij niet op de goede weg!

kunst... maar hoe duur?

te koop gevraagd: TIJD

ziekjes...

Vandaag voelde ik mij niet helemaal lekker. Nu gaat het wel weer hoor. Maar ik stond er wel even bij stil. Waarom voelde ik mij niet lekker? Ik denk het te weten. Onze wereld is veel te hectisch. We moeten te veel, we doen te veel, we willen te veel. Maar een ding kunnen we niet: de tijd op rekken. Vierentwintig uur blijft vierentwintig uur. We kunnen de dag niet langer maken. En dus proppen we er steeds meer in. Slapen korter.

Het vervelende is dat wanneer je dan op zo’n dag terug kijkt het nooit genoeg is. Er zijn altijd nog dingen blijven liggen ook. En dan nog alle andere prikkels. Gisteren: 37 mailtjes, Facebook: 78 nieuwe berichten, en ga zo maar door. Digitale spelletjes op de mobiel en Whatsapp. Het gaat de hele dag door. Het is leuk, maar veel. En je gaat er steeds in mee. Alleen… het is niet meer bij te houden. Alhoewel, voor ons de niet meer jongsten. Regelmatig denk ik er aan wie ik weer eens moet bellen, bij wie ik langs moet. Wat laat ik allemaal liggen? Nou ja, mijzelf… en hele ochtend op de bank… verloren tijd. En straks… straks moet ik alweer naar een bijeenkomst over de Kanteling en direct daarna naar een vergadering van het John van Dijk Fonds.

De maatschappij (en ik zelf overigens ook) verwacht van mij dat in ook op zoek ga naar een baan. Ook daar stop ik tijd in. Bijvoorbeeld mijn profiel op LinkedIn eens goed bijwerken. Kijk ik op mijn horloge: twee uur verder!!! Dat is toch waanzin, maar ik moet die tijd er wel in stoppen, want ik zoek werk. En dat wil ik ook, want ik wil wel weer eens op vakantie…. O dat klinkt wat dubbel…. Vat het niet verkeerd op graag.

snel of langzaam: hoe lang houd je het
wandelen vol?

De andere kant van het hectische bestaan is dat lijf. Ook wel het psychische brein (alhoewel ik niet weet hoe je dat kan beduiden meer dan alleen met het woord: brein). Stel je hebt 24 uur en in die tijd kan je 168 kilometer lopen. Want je loopt 7 kilometer per uur en dat doe je 24 uur. Dat zal wel een keer lukken, maar niemand houdt dat vol. Een jong iemand loopt makkelijk 10 uur, dus 70 kilometer, maar een oudere haakt al snel bij 20 kilometer af, dus binnen de drie uur is ie klaar. Mijn lijf kan geen 24 uur aan, maar ook niet meer zo veel als vroeger, terwijl het leven wel veel hectischer en turbulenter geworden is. Een groot dilemma dus!

Ook dat brein lijkt wel een beetje te veranderen. Dat brein kan ook geen 24 uur per dag meer lopen en lijkt ook sneller verzadigt… niet dat ik dingen sneller vergeet… nou ja, namen vergeet ik altijd snel, maar ik merk wel met sommige dingen slordiger te worden. En dan combineert die brein zich ook nog eens met iets wat wij emotie noemen. Het kan niet op. Ach, en dan heb je nog gevoel, geweten, en al die dingen die uit je brein voorkomen. We lijken net een computer…. Of zo’n iPhone; alles zit er in en je kan er van alles mee… Hé, nog een vergelijking…. Ook de iPhone moet regelmatig opgeladen worden… wij mensen ook!



kapot....



En net als met die apparatuur geldt bij groot gebruik: slijtage. En op een gegeven moment ga je stuk, ben je niet meer te repareren en staat een nieuwe generatie klaar. Moderner, sneller en krachtiger… maar vaak ook weer sneller kapot…. Kortom; wat lijkt de mensen toch op alle apparatuur waarmee wij ons omringen. En wat willen wij toch iedere keer meer en meer en wat vergen wij toch veel van onszelf (en vooral de ander). De enige oplossing is het kopen van tijd… alleen niet aan het eind van het leven, maar op de dag zelf. Onze dag moet langer! 24 uur is te kort… of zijn wij misschien toch niet helemaal goed bezig?

Hoog bezoek

Tijdens een Presidium werd geopperd dat het wel een goed is om als raad bij een andere gemeente te gaan kijken. Immers door te kijken hoe het elders gaat kan je bij jezelf altijd wel een verbeterslag maken. Ik gaf aan de organisatie wel op mij te willen nemen, en zo geschiedde. Met ondersteuning van twee andere raadsleden ben ik aan de slag gegaan. Op voorstel van onze burgervader viel de keuze op Hoorn.

Onno van Veldhuizen

Eind 2011 zijn de voorbereidingen begonnen. Soms ben ik een  streber en werkte via een draaiboek, en mocht Franc zich er (van mij) niet mee bemoeien. Via de moderne media (email) en een werkbespreking ter plaatse rolde er een programma uit. Een programma wat aansloot bij wat ik in Velsen naar boven kreeg als wens van onze raad om in Hoorn te horen en zien.



Franc Weerwind voor de posterwand



Maar, wanneer je iets voorbereid zijn er altijd meerdere kanten. Van mijn kant wilde ik zorgen dat alles goed geregeld was. Dan is er natuurlijk de vraag… hoeveel raadsleden gaan er mee? En afsluitend hoop je maar dat alles en goed gaat en ook echt in de smaak valt. Ik mag wel zegen; een kloteklus, want die raadsleden is natuurlijk een zeer kritisch volkje. Gelukkig, de aanmeldingen kwamen binnen en overstegen mijn verwachting. Uiteindelijk zijn 28 van de 33 raadsleden mee geweest naar Hoorn! Twee (SP) waren niet mee op basis van principiële bezwaren, een raadslid was ziek en een ander raadslid had al ruim van te voren aangeven veroordeeld te zijn tot een familie weekend (wat dat soort dingen ben ik blij niet zo’n intensieve contacten met mijn familie te hebben). Ook de griffier, onze raadscommunicatieadviseur (kan daar geen beter functienaam voor verzonnen worden), drie wethouders, enkele steunfractieleden en natuurlijk onze Franc. Een stevige ploeg dus.

Tijdens de lunch zat Hoorn en Velsen druk met elkaar in
gesprek

Op 14 april was de dag. Een dag vol verrassingen… Exact 10:00 uur was iedereen aanwezig en kon de bus vertrekken. Exact 11:00 uur kwamen we aan op het stadhuis van Hoorn. De enkeling die op eigen gelegenheid was gekomen was er ook op tijd.



De ontvangst was uitstekend. Onno van Veldhuizen (de Franc van Hoorn) heette een ieder welkom en na een koffie met uit de klauwen gelopen petitfour bezette Velsen de raadszaal van Hoorn. Enkele Hoornse raadsleden en twee wethouders waren reeds aanwezig. Menno Horjus (raadsgriffier Hoorn) opende de bijeenkomst waarna Onno een oorstrelende geschiedenisles over de stad hield. Namens de gemeente Velsen mocht ik een boek (over Velsen) aan Onno overhandiogen. Er volgde een inhoudelijk verhaal en enige discussie en iets over tijd werd onze raad op de lunch getrakteerd. Een zeer goed verzorgde en lekkere lunch.

Wederom exact op tijd met de bus naar het oude stadseiland (Oostereiland). Een stukje lopen en daar kwamen wij bij een geheel nieuw project in een oude gevangenis, op een eiland. Aldaar werden wij getrakteerd op een film (in het schitterende nieuwe filmhuis) over het eiland. Een korte rondleiding over het project met een bezoek aan een van de appartementen. Volgens mij wil de hele raad van Velsen daar in een appartement te Hoorn gaan wonen. Dat zegt wel iets over hoe schitterend het was.

Op de binnenplaats van Ootsereiland, Rodrigo draagt
de Velsentasjes.

Uiteindelijk de borrel. Tot op de minuut verliep het schema perfect en leek iedereen zeer tevreden. Ondertussen waren er nog meer raadsleden uit Hoorn aangeschoven en werd er overal geanimeerd gesproken. Toen nam Franc het woord en bedankte Annekee, Paul en mij voor de organisatie van deze dag. Met een presentje. Voor mij volkomen overbodig. Ik ben van de oude stempel. Je doet je klus, en die doe je goed… maar het is wel een schitterend boek: Ferme jongens, stoere knapen. Maar de eigenlijke complimenten gaan, wat mij betreft uit naar Hoorn. Met name naar Annet Hansen van de griffie. Alles prima verzorgd en intern goed afgestemd. Complimenten naar Hoorn voor de goede ontvangst en de zeer open houding ons te ontvangen. Voor de Hoornse raadslieden hadden wij nog een tasje Velsen meegenomen, maar de politieke opkomst uit Hoorn was zo groot, dat wij tasjes te kort hadden.

Het was een kwartier lopen naar de bus. Hoe krijg je 30 politici op tijd uit de kroeg? Een wonder is geschied. Na een eerste meldronde kwam de mededeling: we gaan. En wat gebeurde er? We gingen. Met z’n allen, zonder morren en exact op tijd. Vannacht heb ik hier wel even over gedroomd: de hele raad heeft unaniem een keer met z’n allen helemaal naar mij geluisterd en er naar gehandeld…. Dat kan niet anders dan een eenmalige aanbieding te zijn.

Ondertussen trachtte ik de chauffeur van de bus te bereiken, volgens afspraak. Mijn telefoon viel uit… die van Reina werkte ook niet denderend. Shit… maar ook hier ging het weer goed. De chauffeur had de oproepen wel gehoord, maar er was geen contact. Hij heeft terug gebeld, mij er gebeurde niets. Gelukkig vooraf wel een duidelijke afspraak gemaakt… en het liep dus goed.

En vrijwel exact om 17:00 uur stopte de bus weer voor stadhuis Velsen. Alles is goed gegaan, het schema klopte en iedereen leek tevreden. Ik was bekaf… maar heb mijn werk wel goed gedaan! Alleen, een goede voorbereiding is van groot belang, maar de inzet van vele anderen zijn onontkoombaar! Dit was waarschijnlijk de meest perfecte politieke dag uit mijn leven. In ieder geval eentje om even bij stil te staan. Het gevoel even vast te houden. Politiek heeft zich weer even van een hele positieve kant laten zien. Hoe goed iedereen met elkaar om ging, de gezelligheid en goede sfeer. Ik ben gisteren voor mijn inzet bedankt, andere zijn bedankt, maar via deze weg wil ik ook al onze raadsleden en collegeleden bedanken: yes we can!

Franc bedankt mij en overhandigt het boek. De dirtecteur van het filmhuis

(achtergrond midden) een Hoorns raadslid (links achter) en een vrijwilliger

van het filmhuis kijken mee.

Misdaad uit zelfverdediging.....

en dit valt waarschijnlijk ook nog onder handvuurwapen?



voor mij al te agressief

Gisteravond heb ik mij weer eens verbaasd over het Amerikaanse wapenbezit. Dit werd verdedigd in het kader van de zelfbescherming en bescherming van goederen en vrijheid. Zo is een grote meerderheid voor het bezit van handvuurwapens… ja, dat ding wat de meneer voor zijn pick-up in handen heeft valt daar ook onder… op het nachtkastje? Neen, bedankt.

Het kan er bij mij niet in, dat de lobby in Amerika zo veel succes heeft, dat verbod op, en zeker beperking op, wapens steeds stuk loopt. Neen, de burgerrechten van een Amerikaan staan voorop en mag je bevechten door anderen te doden. Nooit begrepen dat je de burgerrechten van de ander dan dus wel mag schaden? Gestoorde gedachte van die Amerikanen. Wanneer ik mensen in die documentaire hoor praten, lopen af en toe de koude rillingen over mijn rug. Dom… en levens gevaarlijk. Vandaag op de radio; een burgerwacht in Amerika wordt toch vervolgd. Hij had een vermeende inbreker doodgeschoten… een jonge zwarte man, ongewapend en onschuldig. Meneer had nu dus iets te snel geschoten. Zijn straf… dat zal wel heel erg mee vallen, hooguit wordt hij aangesproken op excessief geweld.

Gelukkig werd er ook een ander beeld neergezet. De anti-wapenlobby. Een wel heel moeizame strijd. Wel aardig was een experiment. Een collegezaal waar alle leerlingen werden uitgerust met een wapen. Vervolgens kwam er iemand de zaal binnen en begon te schieten. Gevolg; de medeleerlingen hebben elkaar vooral neergeschoten en de dader de rest…. De dader zelf kon rustig weglopen. Het experiment werd overigens met Paintbal wapens uitgevoerd.



redding bij Colombine



Blijkbaar wil het de Amerikanen niet door dringen dat hun wapenbeleid zo ongelofelijk veel doden oplevert. Om te beginnen de crimineel. Via allerlei truckjes komen zij rustig aan een wapen. Alle criminelen lopen dus met een vuurwapen. Daarnaast de gestoorden. Ook zij kunnen via simpele omwegen een dergelijk apparaat aanschaffen. Wel, voorbeelden hiervan zijn bekend; de schietpartijen met name op de highschools. De criminelen die niet alleen elkaar, maar ook anderen vermoorden, schietincidenten en zelfmoorden. En dan niet te vergeten de schietincidenten waarbij vermeende criminelen worden neergeschoten vanuit het recht op zelfverdediging. Schandalig.

Maar de wapenlobby is sterk en er gaat veel geld in om. Vreemd dat een land als Amerika wordt gezien als een van de rijkste en welvarendste en misschien wel ontwikkeldste landen van de wereld; maar zich als een soort holbewoner opstellen: wel wapens, geen eten. Excessieve rijkdom, versus armoede. Met het geld uit de wapenindustrie (en dan even de niet-militaire wapenindustrie) kan je van Amerika een veel beter land maken. Minder armoede en minder werkloosheid leidt ongetwijfeld tot minder criminaliteit. Ik ben zwaar tegen wapenbezit… überhaupt ben ik tegen wapens en ben van mening dat een wapen in handen van een particulier altijd afgewezen moet worden. Ook voor de jacht en schietclubs geld naar mijn idee, dat die wapens altijd in kasten op de club bewaard moeten worden en strenge eisen gelden voor vergunningen… en zelfs dan gaat het nog mis. Omsmelten: al die wapens!

alleen voor dit soort excessen moeten wapens al verboden worden!

Kip-zonder-kop Journalistiek: B. Boele

Het schrijven van een kolom behoeft niet aan journalistieke eisen te voldoen. In een colom kan geschoten worden en een kritische blik op de maatschappij geschreven worden. Maar, volgens mij is een colom geen doelloos stukje schrijven, maar wil de columnist er ook een boodschap mee kwijt.

Ook hier onderscheid kwaliteit het kaf van het koren. Soms op het erbarmelijke af. Zo schrijft Bart Boele een wekelijkse colom in de IJmuider Courant. Droefheid ten top. Een zeer eenzijdig getinte colom en de boodschap, of de bedoeling van het schrijven, ontgaat mij steeds meer. Deze week een kop: Kip-zonder-kop politiek… De schrijver doet er niet voor onder. In mijn ogen schiet hij met zijn colom alle doelen voorbij. Zelfs met vrijheid van meningsuiting heeft het weinig meer te maken. Boele blijft hangen in een ongericht schijten op…. In dit geval vooral de politiek.



Boele: olifant in porseleinkast



Ongebreideld beschuldigt Boele het politieke bestuur van de gemeente Velsen. Hij uit beschuldigingen, maar is te laf (of het ontbeert hem de vermogens) deze beschuldigingen te onderbouwen. Ik kan mij voorstellen dat hij voorstander is van anonieme meldlijnen… de gevolgen interesseren hem geen reet en wanneer je mensen hiermee onterecht schaad zal dat hem geen zorg zijn. Makkelijk om alleen met ‘ja’ te beantwoorden op de vraag of zijn beschuldigingen gebaseerd zijn op feiten.

Dat er kritiek is op het functioneren van ambtelijke onderdelen is bekend. Dat Boele dit plaatst in het kader van haast maffiose praktijken is kwalijk. Hij gaat uit van platte aannames en zet hiermee mensen en organisaties in een verkeerd daglicht. Veel mensen die de colom van Boele lezen, gaan uit van zijn waarheid. Jammer, dat de lezer onvoldoende kritisch is. Slim dat Boele hier op in springt. Maar hij gaat absoluut te ver.

waar ligt de waarheid... in het IJC?

Dat GroenLinks als een soort schoothondje door de Velsense politiek hobbelt… mag Boele zeggen, maar alleen met lege en loze woorden onderbouwt hij dit. Sorry, maar ik kan verzekeren dat juist GroenLinks zich niet gedraagt als schoothondje, dat wij ons wel degelijk kritisch opstelen binnen de coalitie en naar onze wethouder. Wij gaan namelijk uit van de inhoud. Dat Boele GroenLinks een van de twee zwaksten noemt is geheel voor zijn rekening. Vrijheid van meningsuiting… maar dat geeft mij de gelegenheid (op dezelfde basis) aan te geven dat Boele een van de slechtste journalisten is, die ik ken, naast zijn schoenen loopt, zelf denkt dat hij leuk is, maar zijn producten het vak van journalistiek niet waard zijn. Aan de lezer of ik dit meen, maar… ik mag het zeggen. Jammer dat Boele denkt enig zicht te hebben hoe de wereld echt in elkaar zit en zo zijn waarheid creëert. De afgelopen jaren is Boele een journalist geweest die ons nimmer heeft benadert om informatie te verifiëren, of ons benaderde om een andere kant van het verhaal te laten vertellen.

aanbieding!

Nee, Bart Boele wil gewoon lekker afzeiken en krijgt hier nog een platform voor ook. Ja, betaald zelfs… haast een vorm van fraude? Natuurlijk heeft de raad een controlerende rol, maar wij zijn niet uitvoerend. Er gaan veel berichten rond van zaken die niet kloppen. Maar het is onze gewoonte (GroenLinks) om op z’n minst informatie te toetsen op waarheid, en vervolgens te kijken wie waar de verantwoordelijkheid heeft. Wanneer er missstanden, in onze gemeente, plaats zouden vinden, zoals Boele aan geeft (en meent bewijs voor te hebben) wil onze fractie daar zeker op handelen en haar verantwoordelijkheid niet bij uit de weg gaan. Maar tot op heden hebben wij nog niets vernomen uit herleidbare, betrouwbare, of  bredere bron. En sorry, maar ik verdom het politiek te voeren op basis van een slappe colom als waar wij hier over spreken. En dan de afsluiting. Pure stemmingmakerij, maar ook zeer, zeer kwetsend. Een vijftal grove beledigingen…. Op valse aangifte bij de politie staat een veroordeling, maar Boele mag vals beschuldigen. Vals, want tot op heden kan ik niet beschikken over middelen zijn beschuldigingen te onderschrijven. Boele is teleurgesteld, lijkt wel. Dus misbruikt hij zijn journalistieke carrière om de Velsense politiek op een goedkope en lafhartige wijze in de zeik te zetten. Hier is duidelijk sprake van Kip-zonder-kop journalistiek! HDC-media… neem uw verantwoordelijkheid, zoals Boele de politiek roept haar verantwoordelijkheid te nemen…

Valse politiek (asielzoekers en stage)

Valse en misleidende politiek wordt door ons kabinet gevoerd. Geen nieuws in deze tijd, want dat wordt op vele fronten beweerd. Maar wanneer het individuen betreft, rechtstreeks, wordt het toch wel precair.Jonge asielzoekers (afgewezen of nog in behandeling) hebben recht op onderwijs, maar het verrichten van arbeid is verboden. Blijkbaar volgt een deel van deze jonge asielzoekers onderwijs, waarbij het lopen van stage een onderdeel uitmaakt van dit onderwijs. Dus, het volgen van onderwijs houdt in het volgen van een stage.

Neen! Hier is nu ophef over, want stage is werk. Sterker; Kamp wil er hoge boetes voor gaan uitdelen. Wat een verlakkerij! Je biedt de kans op onderwijs, maar ontneemt het even hard... zogenaamd op andere gronden. Dit is gewoon hufter politiek... belazeren van mensen, maar vooral het pesten van deze groep asielzoekers. Je hangt ze een worst voor, maar ze kunnen er net niet bij. Ik schaam mij in een land te wonen met een dergelijk beleid.
Wanneer je kiest voor het feit dat deze kinderen onderwijs mogen volgen, dan is stage hiervan een onderdeel! Dan mag je niet opeens een vergelijking met werk trekken!

En dan de rol van het CDA hierin. Was het immers de CDA niet die enige tijd geleden (volgens mij via een motie) er op aan drong dat juist stage in dit soort gevallen wel moet kunnen. dat het wel mag? Een goed streven van het CDA... Maar wat schetst mijn verbazing... Opeens is het CDA tegen. Twee CDA ministers labelen dezelfde stage nu als werk. Dat komt ook nog eens zeer onbetrouwbaar over en is in mijn ogen pure volksverlakkerij (of kiezersbedrog, hoe je het wilt noemen).

In mijn ogen is stage een consequentie van scholing! Maar wat nog belangrijker... Hoe gaan wij hier in hemelsnaam met mensen om? Het lijkt verdomme wel oud koloniaal gedrag van deze politici. Ik distantieer mij hier heel erg ver van af! Regels prima. Goed beleid prima... maar ben wel consequent, duidelijk, en eerlijk. Drie factoren die ons kabinet niet erg onder de knie lijkt te hebben.

Geen jonge (al dan niet uitgeprocedeerde) asielzoekers of opleiding (met alle toeters en bellen, of sluit ze geheel uit van scholing.... Maar ga hier niet mee marchanderen. Ik mag duidelijk mijn voorkeur voor de eerste optie neerzetten: volledige scholing!