De realiteit als droom, of droom die realiteit wordt

in deze tuin hebben wij ons huwelijksfeest gehad

Dromen zijn soms mooi, soms zijn het nachtmerries. In de werkelijkheid heb je ook dromen. Dingen die je wilt, maar veelal ver weg staan. Of er is een realiteit, waar je niet aan durft te denken. Een enkele maal komen de mooie dromen en nachtmerries bij elkaar. Nee, niet in je slaap, maar wel in de werkelijkheid.

Op dit moment zweef ik tussen twee dromen. Het idee, de wens, de droom ook in Turkije te wonen is sinds 2012 min of meer actueel geworden, tijdens ons laatste bezoek aldaar. Daar lekker leven, in afwisseling van verblijf in Nederland. Ook Turkije is niet ideaal, maar het leven daar zal ongetwijfeld beter bij mij passen. Het klimaat (eigenlijk heb ik een broertje dood aan de winter en vooral onze korte winter dagen), het makkelijke en de mogelijkheden. Ja, het leven daar is wat makkelijker. Telkens denk ik aan mijn licht verbogen radiateur van onze auto. De (officiële dealer) garage wilde er een nieuw exemplaar in doen. Een paar honderd euro zou dat gaan kosten. Onze Turkse garagehouder (in de Waarderpolder in Haarlem, Sayar) heeft het een en ander iets verbogen en het met een ijzerdraadje gefixeerd. Voor dit klusje werden bovendien geen extra kosten in rekening gebracht (wat kost een ijzerdraadje van 5 cm?). Voor mij staat dit symbool als verschil tussen beide landen. In Turkije maak je de dingen, probeer je creatieve oplossingen te zoeken en wordt het gefikst.

Hier is alles perfect, of moet het perfect zijn. De auto van mijn zwager (een Tofak, in feite een Turkse Fiat) klinkt als een rijdende stielband, een voortbewegend groep vogels en ziet er niet uit. Maar alle noodzakelijkheden werken en de auto rijdt. Dat zijn zaken die het leven niet alleen aantrekkelijker maken, maar ook intenser. Je bent meer bezig met kleine en essentiële zaken, in plaats van onze hebberige wegwerpmaatschappij. Mooi is wat dat betreft ook een zeer relatief begrip. Rond het maken van afspraken en het bezig zijn met plannen en ideeën is daar veel makkelijker. Dat alles in een klimaat wat wel bij mij past, met hele milde winters...

Ja, deze droom lijkt werkelijkheid te worden. Het voelt nog niet zo. Die realiteit voelt nog heel ver weg, maar over een maand ben ik er. Dat voelt vreemd, maar ook prettig. Het is nog even een droom.... De realiteit er van kan ik nog niet helemaal bevatten.

Het liefst was ik in ons huis blijven wonen. Ik erken de luxe van onze woning en het genot van de tuin. We zijn er mee verwend, iets wat ik mij dagelijks realiseer. Inmiddels had ik mij er bij neergelegd dat dit huis niet langer onze veilige haven zou blijven. Een kleine leuke stek, ergens in IJmuiden, leek een acceptabel alternatief. Nu is het alleen het huis leeg halen en hier niets inrichten... Er is geen Nederlands alternatief. Op de een of andere manier geloof  ik het niet. Ik realiseer mij niet echt, over minder dan een maand deze woning niet meer als huis te hebben. Soms beklijft mij het gevoel van angst, het gevoel ontheemd te zijn, geen ankers meer te hebben. Dat stukje voelt momenteel aan als een nare droom. Ergens zegt mijn gevoel: dit kan niet. Ik zal er aan moeten geloven. En de realiteit straks zal zeker mee vallen. Even een paar dagen op de camping en daarna een week rijden. Allemaal dingen waar ik van geniet. Nee, het is het loslaten. Dat maakt het even een nare droom. 

mijn lievelingsboom; de Perzische slaapboom

Het gevoel ligt natuurlijk dieper. Op dit moment geef  ik alle zekerheden op. Normaal weet je al wat je nieuwe zekerheid is… heb je al een woning bijvoorbeeld. De zekerheden zitten in ons leven toch vaak in materie. Net als de spanning van het op vakantie gaan. Je (althans ik) ga dan meestal een korte periode een volledige onzekerheid tegemoet. Hoe zal het gaan, wat kom ik tegen, lukt alles? Dan weet je ook dat je na die weken weer terug keert in je eigen veilige nest. Inmiddels heb ik foto’s gezien van het huis wat we daar kunnen huren, maar in feite is nog niks zeker. Het wordt daar, door onze familie, geregeld. Niet door mijzelf. En ik kan niet zeggen dat ik over een maand weer terug keer naar mijn veilige haven. Die is dan echt weg.

Ik droom nu dus twee dromen. Dat maakt alles wat onwerkelijk. Toch wint de uitdaging. Heel veel hebben we al weg gedaan(drie volle bagageruimtes boeken, 100 kg grof vuil in de vorm van verf en apparaten, drie aanhangers vol spullen voor de kringloop en een enorme berg grof vuil, om op te laten halen). De eerste rijen dozen staan achter opgeslagen, schilderen kan ik even niet meer en de stapel "spullen voor Turkije" krijgt nu echt vorm. Mijn schilderijen zijn opgeslagen in een selfstorage.

Het leven zit raar in elkaar. Het gevoelsleven is een onbegrijpelijk systeem. En bij een ieder werkt het weer anders. Bij mij botsen de systemen even, maar beide gevoelens worden sterker. Misschien is het de tijdsdruk, of het ongeloof dat die andere droom uit gaat komen. 

Vanaf nu moet ik verder afbouwen. Ja, ook mijn computer gaat voorlopig uit. Even geen blogs schrijven. Daar waar mogelijk zal ik via Facebook in contact met de buitenwereld blijven. Voor nu is dit even mijn laatste blog. De volgende zal ongetwijfeld vanuit mijn nieuwe leven verschijnen. Ik durf niet in dromen te geloven. Het is geen droom, maar een onzekere mooie stap. En nu ga ik mij even volledig aan die mooie nieuwe stap wijden. Tot vanuit Turkije!

De brutale heeft de halve wereld....

Bedelen is officieel verboden in Nederland. Heel Nederland doet het. We noemen het anders; crowdfunding, sponsoring, goed doelen, collecteren.... Het enige verschil met echt bedelen is dat nu niet alleen de hand wordt opgehouden, maar er een doel, of actie, is. Kijkend naar mijn eigen situatie heb ik wel redenen om "modern" te bedelen.

Voor ons is er geen weg meer terug. BV Nederland jaagt ons het land uit. Het perspectief is aantrekkelijk. Keihard werken we nu het huis over een week of twee leeg te hebben. Ladingen vol diverse spullen gaan naar de tweedehands winkel Noppes. Deels hebben we geen tijd de waardevolle spullen te verkopen, deels gewoon geen puf. Het huis raakt al leeg. Een vreemd gevoel beklijft mij; ik wil eigenlijk helemaal het huis niet uit. Maar het moet, het is de enige optie.

Eigenlijk wil ik een bescheiden verblijf in Turkije en een woning in Nederland. Dat laatste wordt voorlopig een postadres.

In juni zaten we in de startblokken, maar die huurders haakten af. Het bleef stil en de moed zonk weer in de schoenen. Tot er opeens nieuwe huurders kwamen. En nu gaat het wel door. Het gaat allemaal erg snel, in vijf weken moeten we eruit (we zijn al op de helft). Dan ga je er voor. Inmiddels hunker ik om naar Turkije te gaan. Praktisch lijkt de wind dit keer gunstig te staan. We hebben een goed plan en gaan met de auto. In een dag of zes zullen we er zijn. Rustig rijden. Voor het bedrag waar je hier amper een kamer huurt, kunnen we daar een woning huren. Dus, we hebben onderdak. Ook met de reis beperken we de kosten.

Toch slaap ik niet lekker. Dat komt omdat het financieel nog steeds tegen zit. Mijn vrouw en ik zouden geld terug krijgen van de Belastingen. Begin juni kreeg ik hier bevestiging van, maar tot op vandaag heeft de belasting nog geen cent betaald. Ze zijn te laat. Heb ik nog nooit gehad, maar uitgerekend dit jaar wel. Terwijl het geld van de Belasting mee gecalculeerd was in de voorbereidingen van onze gang naar Turkije. Een hele zware tegenvaller. Mijn vrouw zou meer terug krijgen. Dat kwam goed uit, want daarvan wilden wij onze hypotheekschuld mee inlossen. De berekeningen zagen er goed en betrouwbaar uit. Maar daar denkt de Belastingdienst anders over. Een briefje met de mededeling dat zij alles goed willen controleren en het wel tot oktober duurt voor er duidelijkheid is. Dat de Belastingdienst op deze wijze de teruggave niet uitkeert heb ik nog nooit mee gemaakt. Uitgerekend nu dus wel. Beide feiten drukken zwaar op ons vertrek en de voorbereidingen.

Inmiddels liggen er twee rekeningen van de zorgverzekering. Het eigen risico moet betaald worden. En al snel; ruim vijfhonderd euro. En zo zijn er nog wat kosten op te sommen. Of kosten die zich opeens voordoen en problematisch worden door het niet uitbetalen van de Belastingdienst. Dat knaagt. En flink ook. O ja, en ik moet hen ook nog vierhonderd betalen (de Belastingdienst)...

Ook de bank stelt mij niet gerust. Al tijdig vroeg ik om toestemming ons huis te mogen verhuren. De bureaucratie maakte dat het proces vertraagd werd. Nu een paar weken geleden uiteindelijk volgens het boekje alsnog de toestemming gevraagd. Geen reactie. Van de week een mailtje om alvast wat formulieren te vragen. Eindelijk een reactie. 28 juli wordt het in de commissie ingebracht en media augustus krijg ik antwoord. Ja, de Rabobank is vlot en klantvriendelijk. De uitslag komt hoe dan ook te laat. In het gunstige geval maakt het niet veel uit, maar wanneer zij die toestemming niet geven....je zou zeggen dat zij dat ook niet kunnen maken, maar helaas de bank heeft macht en ze kunnen het wel maken. Ik wil en durf niet aan een negatief antwoord te denken.

Met het belastinggeld en wanneer we het huis verkopen is er niets (meer) aan de hand. Tot die tijd wel. Vannacht werd ik wakker en dacht: wie niet waagt die niet wint, de brutale hebben de halve wereld en niet geschoten is altijd mis. De afgelopen maanden hebben een aantal vrienden ons heel spontaan geholpen. Geweldig, met voedsel en/of geld. Het heeft ons er doorheen getrokken. Nu kunnen mensen ons er ook door heen trekken. Het liefst zie ik alles als lening, en niet als gift, al is het onzeker met welke datum ik terug kan betalen. Maar ik trek de stoute schoenen aan. Wie ons wil helpen nodig ik uit een bijdrage te storten. Alle bijdragen zijn een zegen, en na de verkoop betaal ik terug. Misschien heb je kennissen die het breder hebben; laat ze deze blog lezen en nodig ze uit. Een ieder zou ik eeuwig dankbaar zijn. O ja, het is geen bedelen hoor, maar sponsoring of geld lenen (crowdfunding misschien) om ons project "overleven via Turkije" mogelijk te maken. Op voorhand mijn nederige dank. Mijn bankrekening is 153554886 T.n.v. E.J. Merhottein o.v.v. Het project. Alle beetjes helpen. Een kat maakt immers rare sprongen wanneer het in het nauw komt. Wat dat betreft voel ik mij een kat in het nauw. Ondanks mijn positieve blik op de toekomst zijn we het dal nog niet uit. Er hangen nog te veel zwaarden boven mijn hoofd. Financieel. Daar zit het grote probleem, maar dat is ook wat mij letterlijk ziek maakt. Na ruim een half jaar deze strijd word ik niet alleen moe, maar ook fysiek verlies ik een stuk kracht. Maar, ik wil verder!

MH 17

bron: mirror.co.uk

MH 17

Een vliegongeval is triest, maar shit happens. Dat Nederland massaal rouwt vind ik weer overdreven, maar dat is tegenwoordig heel Nederlands. Dit ongeval, met de MH 17 van Malaysia Airways is een apart geval. Het is gewoon uit de lucht geschoten. En hoe er in de Oekraïne verder mee omgegaan wordt gaat voor mij echt alle perken te buiten.

In de burgerluchtvaart gebeuren relatief weinig ongevallen. En gebeurt er iets, ja dan vallen er snel veel doden. Het klinkt misschien hard, maar zo is het nu eenmaal. Nabestaanden hebben dan persoonlijk leed. Dat dit tot nationaal leed verwordt is iets waar ik moeite mee heb, maar het lijkt nu eenmaal tot onze (nieuwe) cultuur te behoren. Overigens ben ik van mening dat de media dit ook aardig op zweept. Ik doe daar zelf in ieder geval niet mee. Naar mijn idee moet men in zekere privacy rouw kunnen verwerken.

bron: yalibnan.com

De andere kant van de medaille is dat het hier om een bijzonder ongeval gaat. Eigenlijk is het helemaal geen ongeval. Een stelletje idioten hebben, bewust of onbewust, een burger vliegtuig neer geschoten. De meeste pijlen wijzen in de richting van gasten die zich "separatisten" noemen. Die hele toestand in Oekraïne blijf ik maar vreemd vinden. De manier waarop men zich van het land willen afscheiden zie ik als een primitief denken. Maar dat past wel bij het Oostblok. Dat achter deze onrust Rusland een wel heel belangrijke en invloedrijke rol speelt is toch echt wel duidelijk. Maar Poetin blijft maar een beetje leeg uit zijn ogen kijken en onschuldig doen. Sorry, maar daar geloof ik niet in. Er zijn teveel aanwijzingen dat Poetin wel degelijk een grote rol speelt. En materieel maakt dit ook dat die separatisten prachtige Russische militaire middelen kunnen gebruiken. Zo ook, naar alle waarschijnlijkheid, de bewuste raketinstallatie. Behalve Poetin spelen ook de separatisten de onschuld, en komen met complottheorieën dat Oekraïne zelf het vliegtuig neer gehaald heeft. Echter, iedere keer wanneer ik separatisten op tv zie krijg ik alleen maar de indruk dat het een stelletje ongeregeld is, die bijna hobbyistisch moorden en mollen. In mijn beleving kan het ook feitelijk niet anders dan dat de separatisten met hun speeltje de MH 17 uit de lucht geschoten hebben.

Waarom? Wanneer je beschikt over die apparatuur, dan weet je ook wat je (globaal) neer haalt. Het moest duidelijk zijn dat het hier geen militair vliegveld was. Dus, het zijn echt ongelofelijke schoften, of flink beschonken, maar verder wel goed opgeleid. 

Nog een reden, voor mij, de schuld bij de separatisten, piraten zijn het eigenlijk, te leggen is hun gedrag daags na de crash. Het tegen houden en tegen werken van de goede hulpverlening doe je alleen wanneer je iets te verbergen hebt én wanneer je een gevoelloos monster bent. Voor het eerst had ik waardering voor het optreden en de woorden van premier Rutte, zaterdag de negentiende. En ook had Rutte eenvoudigweg gelijk!

 

bron: mirror.co.uk

Wanneer de beelden aan je oog voorbij trekken krijg ik kippenvel. Met zo veel doden, tegenwoordig, op tv ben ik niet snel meer onder de indruk. Nu wel. Als aasgieren lopen zij tussen de restanten te scharrelen. Op geen enkele wijze tonen zij enig medeleven of emotie. Ze pakken spullen op, flikkeren het in een container of trappen met hun voeten door de spullen. Lastig is dat het nieuws ons ook nog eens puur bereikt. Maar wat is puur. De foto van die boef die een pluche aapje triomfantelijk omhoog houdt is wrang. In het filmpje, wat er bij hoort, doet hij zijn pet af en slaat een kruisje. Wat je ziet klopt dus ook niet helemaal. Dat maakt het allemaal complexer. Toch zie je dat die piraten voor een deel toch echt emotieloos en hufterig (én willekeurig) gedrag vertonen. Hoe zij omgaan met de OVSE mensen. Hoe zij überhaupt hulpverleners toelaten. Het blijft misselijkmakend. Dat hier het sausje "oorlog" overheen gegoten wordt zie ik dan ook als een vals excuus. Beide partijen kunnen in dit geval afspraken maken. Nou ja, de piraten hebben allemaal ook nog eens eigen koninkrijkjes. Zegt de een dat iets goed is, houdt een ander een geweer onder je neus, met de mededeling dat je op moet rotten. Het blijft een ingewikkeld probleem. En dan kom ik weer bij de Russische president uit. Hier zien wij de grootste boef. De marionettenspeler. Zonder Poetin had de situatie in Oekraïne  nooit zo hoeven escaleren, en was vlucht MH 17 keurig en zonder probleem in Kuala Lumpur geland.....

 

bron: firstspot.com

Gaza

schade in Gaza, bron: cknw.com

Met een regelmatige golfbeweging is de strijd tussen Israël en Hamas weer volop in de schijnwerpers. Het is weer zo ver. Beelden van gebombardeerde huizen en vooral jonge bebloede lijken. Hier tegen over toeristen die op het strand via visuele waarneming de Palestijnse raketten volgen. Het contrast geeft de oneerlijke krachtsverhoudingen weer.

Jarenlang heb ik mij onthouden stelling te nemen in deze voortschrijdende conflictsituatie tussen Israël en de Palestijnen. In mijn visie was het conflict te ingewikkeld om hier als buitenstaander een oordeel over te vellen. Daarbij komt dat beide partijen op emotie spelen, waardoor oordeelsvorming natuurlijk belemmerd wordt. Dit zie je overigens bij veel conflicten in de wereld. Toch kent dit geval een bijzondere lading. Voortgekomen uit de Holocaust van de Tweede Wereld oorlog, de reden waardoor de staat Israël in het leven geroepen is. In 1948 is men daarbij nogal slordig met de allochtone Palestijnen om gegaan, waarmee de nu generaties voortdurende spanningen zijn gecreëerd. 

schade in Israël, bron: nrc.nl

Inmiddels vorm ik wel een zeker oordeel over de situatie. Met name over Israël. Deze staat toont onacceptabel gedrag. Gedrag wat de reden was tot de oprichting van de staat projecteren zij nu min of meer op de Palestijnen. Niet de Holocaust, maar wel de onderdrukking. Wellicht door angst ingegeven onderdrukken de Israëli de Palestijnen. Op inhumanitaire  wijze. Een Palestijn wordt op alle fronten in het dagelijkse leven beperkt en ook zeer regelmatig gekleineerd. Toch is kritiek op Israël een gevoelig punt. In mijn optiek heeft dit te maken met een zekere verwarring. De staat Israël is een Joodse staat, maar dit zegt niets over Joden. Je ziet dat de agressie van Israël mondiaal richting Joden en Joodse organisaties botgevierd wordt. Dat is dan weer in het voordeel van de Israëlische staat, die op basis hiervan niet alleen het bestaansrecht, maar ook haar strijd rechtvaardigt. Al sinds 1948 is er een spel gaande van sentimenten, wat tevens een afleiding is van de feitelijke problematiek.

Israël onderdrukt de Palestijnen. De Palestijnen vechten voor vrijheid. De strijd hiervoor wordt door Israël als bedreiging gezien en men gaat verder met onderdrukken. Dat spel is nu dus al zo' 66 jaar aan de gang. Zonder wezenlijke en ingrijpende stappen en besluiten kan deze strijd nog rustig 66 jaar door gaan en wellicht veel langer.

Dat het geen gelijke strijd is blijkt dagelijks. Inmiddels ook nu weer meer dan honderd doden aan Palestijnse zijde tegenover een enkele getroffene in Israël. Vele tientallen huizen op de Gazastrook verwoest tegen relatief lichte schade in Israël.  Dat de Palestijnen zich meer en meer op Hamas richten is ook niet verwonderlijk. Vanuit machteloosheid wil men terug slaan. En machteloos worden de Palestijnen. Denk aan de muur, de nederzettingen in Palestijnse gebieden. De reis en economische beperkingen, het eeuwige landjepik. Die Palestijnen krijgen nogal wat voor hun kiezen. Dat Hamas nu suïcidaal om zich heen slaat is te begrijpen, maar niet slim. Alleen het effect dat de rest van de wereld zo veel en vaak de doden van de Palestijnen aan zich voorbij ziet gaan kan een emotie oproepen dat de wereld zich meer en meer tegen de staat Israël keert. Het is te triest voor woorden dat deze methode gehanteerd wordt om uiteindelijk een veranderde situatie te realiseren. 

De Palestijnen hebben ook een zware opgaaf. Israël werd gesticht als Joodse staat. Na de Tweede Wereld Oorlog is de Joodse medemens een soort levendige heilige geworden, door alle ellende die zij in de oorlog over zich heen hebben gehad. De staat Israël staat symbool voor het leed van de Joden. Daar kan je, gezien de geschiedenis, dus niet tegen zijn en feitelijk ook geen kritiek over hebben. Daar profiteert de staat weer van door zich al jaren als een bruut beest te gedragen.

Laten we in eerste instantie de staat Israël en het Jodendom scheiden. Dan is er alleen de staat. En in feite blijft er dan toch een boevenstaat over... In mijn visie is vrede in het Midden Oosten en zeker het in vrede leven met de Palestijnen vrijwel geheel afhankelijk van de houding van de staat Israël. In ieder geval hoop ik ooit toch een zekere vrede en balans daar mee te mogen maken. En dat moet niet nog eens 66 jaar duren, want daar ben ik al te oud voor....

kinderen en vrouwen sterven het meest in Gaza, bron: som.horseedmedia.net

Tour de France

Sport is niet mijn ding. Niet om het te doen en niet om naar te kijken. De laatste jaren is er wel een uitzondering; de Tour de France.

Als kind was ik sportief. Ik deed aan diverse sporten, waarbij bij de ene sport redelijk tot goed was en bij de andere sport matig tot slecht. Voetballen kon ik niet. Wanneer ik in het veld stond sloopte ik meer tegenstanders, dan dat ik de bal raakte. Bij hockey waren mijn kwaliteiten wisselend, maar de derde helft was voor mij altijd het hoogtepunt. De diverse sporten heb ik redelijk fanatiek en frequent beoefend, tot mijn 18e/19e jaar. Daarna ging het niet meer.

Als jongetje had ik te korte achillespezen. In 1970 werd ik aan beide voeten geopereerd, maar dit bleek niet zo een succes. Nu zijn mijn voeten te klein (voor mijn lengte) en volledig vergroeid. Dat laatste is in hoog tempo gebeurt, waardoor het actieve sporten mij niet meer lukte.

Een second opinion gaf aan dat ik voor mijn veertigste niet meer zou kunnen lopen. Reparatie operaties zouden een kans van minder dan 50% opleveren op stabiliteit en/ of verbetering. Ook nu zijn de prognoses niet veel beter.

Destijds was er een uitkering, waardoor ik aanspraak maakte op een auto, omdat ik immers mindervalide was. Omdat ik keuze had tussen en DAF of een DAF heb ik bedankt. Ja, eind jaren zeventig leek het de overheid nog een eer wanneer men je kon bijstaan (zo werd ik ook benaderd om gebruik te maken van de BKR, maar was niet van plan voor de kelder te werken). Nee, ondanks de negatieve prognoses wilde ik mijn leven zo normaal mogelijk voortzetten.

Wel zonder sport dus. Toch, eind jaren tachtig, heb ik nog een periode badminton gespeeld. Ik speelde goed, maar de tol op mijn lichaam bleek toch te groot. Bovendien was de derde helft niet gezellig genoeg...

zo ging ik op weg in 2007

Sport werd beperkt tot een kijk gebeurtenis. Dat beviel mij niet zo goed, waardoor ik mij eigenlijk alleen nog beperkte tot voetbal, en dit weer alleen EK en WK. Voornaamste reden was het kijken met maten en de gezelligheid. Toch zakte ook hiervoor mijn aandacht meer en meer weg.

Via de geleidende schaal werd ik ouder. Op mijn veertigste liep ik nog. Wel merkte ik diverse klachten te krijgen. Inderdaad, in 2004 werd een niet operabele hernia vastgesteld. Na al enkele jaren met forse pijn, dus wellicht liep ik er al langer mee. Maar ik liep nog steeds. Bij warm weer heb ik zelfs lange wandelingen gemaakt, met mijn vriend Gerard. Door de Duitse wouden en door kloven. Boven de twintig kilometer werd het wel slooptochten. Ook Gerard kreeg meer klachten, dus ook het wandelen verdween op de achtergrond.

Gelukkig ontdekte ik dat je ook buiten de sport om op tal van manieren kon bewegen en zo conditie behield. En vooral niet dichtgroeide vanwege fysieke passiviteit. Mijn leventje viel in dat opzicht dus best mee.

In 2007 heb ik een belachelijke daad verricht. Een gevolg van mijn grote bek. Iedereen was het al vergeten, maar ik niet. In 2005 heb ik gezegd; over twee jaar kom ik naar jullie toe fietsen. Dat naar jullie toe was Interlaken in Zwitserland.

En ik ging! Met fietsaanhanger en aangepaste kleding (ik weigerde de reis in visueel zichtbare wielrenneroutfit te volbrengen). Over vijf weken verspreidt heb ik de tocht in 17 fietsdagen gedaan. 'S Avonds, in mijn tentje, propte ik mij vol met morfine, om de reis dragelijk te houden. In Koblenz vind ik het niet meer dragelijk, maar Gerard heeft mij gedurende een week gemotiveerd... en ik ging weer verder. Vreselijk afzien, veel pijn, en mijn benen bleven zwak. Op wilskracht heb ik diverse hellingen weten te nemen. Trappend kwam ik telkens boven, om gedurende enige tijd stevig te recupereren voordat ik verder kwam. En ik kwam in Interlaken, helemaal fietsend!

Alpe D'Uzes bron: marketingfacts.nl

Eenmaal terug raakte ik vreselijk geïrriteerd. In de krant stonden enkele (grote) artikelen van mensen (gezonde mensen) die (voor het goede doel) naar Parijs gefietst waren. Een ander koppel had een dergelijk tochtje gemaakt. Sindsdien ben ik tegen alle sponsor sportactiviteiten (zoals de Alpe d'Uzes). De kift? Misschien, maar ik vind het pure onzin je eigen (vaak relatief gewone prestaties) op te blazen tot iets groots in het kader van het goede doel. Ik ben daar echt wars van. Fiets, of fiets niet, maar doe het voor jezelf! Overigens geldt dit ook voor hardlopen (Roprarun) en dergelijke.

 

bron: roparun.nl 

Voor mij was duidelijk nooit meer zo een idiote onderneming op mij te nemen. Maar, tijdens het fietsen, stuiteren je gedachten alle kanten op. En zo kom ik bij de Tour. Die jongens fietsen zonder bagage op de lichtste fietsen, tegenover mij. Fiets van tien kilo en een zware bagegekar. Zij zijn beroeps, ik amateur. Maar inmiddels kon ik mijn wel indenken wat dat fietsen psychisch met iemand doet. Er gebeurt nogal wat in je kop. Dat moet bij die jongens ook zo zijn. 

Sinds 2008 volg ik dus de Tour en nog redelijk fanatiek ook. Ik begrijp die jongens wat beter. Los van de gewichten (van de fietsen) fietsen zij twee keer zo hard, tot drie keer, en minstens twee keer zo ver. Dat doet je toch wat. De innerlijke strijd het einddoel te halen. Had ik honden achter mij aan, zij moeten zich door drommen opdringerige supporters fietsen. Iedere keer, wanneer ik naar de Tour kijk, beleef ik ook mijn eigen reis. Een mooie manier je eigen herinnering te koesteren.

op de camping langs de Rijn, kort voorbij Basel

Inmiddels loop ik nog steeds. Hard lopen is mij zeer stellig ontraden (zelfs een paar meter). Fietsen lukt mij niet meer. De kracht is nu helemaal uit de benen. Dagelijks beleef ik mijn hernia. Maar, in ben ooit van Haarlem naar Interlaken gefietst! Drie weken lang herbeleef ik dat met de Tour. Genieten.

Naar het WK voetbal heb ik nog geen minuut gekeken. Hooguit als Nederland in de finale staat zal ik kijken. Maar verder; die voetballers zijn maar een stel watjes, die daar nog zeer rijkelijk voor beloond worden. Nee, dan voel ik mij een echte vent. Zonder (financiële) waardering. Maar ik haal mijn persoonlijke waardering wel uit andere waarden! Ik hoop stiekem dat Nederland faalt in de halve finale. Dan kan ik mij lekker richten op het verloop van de Tour de France... en mijn eigen herinneringen.

 

zuid Duitsland