woensdag 30 september 2015

Verdomd bizar: 2!

Soms gaan de dingen snel. Amper mijn vorige blog opgetekend en nu al moet ik mijn vervolg schrijven. Om te beginnen wordt nu ook de bewindvoerder een stuk actiever. Er zijn twee dingen aan de hand (zie wel de vorige blog!).

Als eerste de SVB. De gemeente heeft geld over gemaakt naar de SVB. Dat is nu echt duidelijk. De SVB heeft inderdaad geld verder over gemaakt. Alleen in plaats van dit aan Emerhôt te voldoen hebben zij het op de rekening van de dagbestedingsorganisatie gestort. Zéér slordig!!!!

Dit was de kortste.



De tweede is echt om te huilen. Dat betreft het Zorgkantoor. Mijn klant ontving eerder begeleiding van een kleine organisatie. Deze organisatie rekende 56 euro per uur. Er werden alleen gesprekjes gehouden. Vanuit de organisatie mocht men niet meer. Ook waren de gesprekjes gepland. Mijn klant had duidelijk een andere begeleidingsbehoefte, maar de instelling kon en mocht dat niet leveren, zeiden ze. Een maandrekening was ruim 2300 euro. Geen enkel probleem voor het Zorgkantoor...

Nadat ik de zorg over had genomen en ook een hulpverleenster had gevonden waren er een aantal duidelijke leerelementen. Hieronder viel het invullen en omgaan van/met vrije tijd, leren koken en leren zelfstandig te wonen, inspringen bij calamiteiten en natuurlijk ook het voeren van gesprekken. Het Zorgkantoor vergoed nu van de destijds ingediende rekening maar ruim 500 euro, de rest (1200) moet worden terug betaald. We hebben het nu maar over een maand. Want wat zegt het Zorgkantoor: alle begeleiding naar winkels was een activiteit van de hulpverlener zelf. Om niet al te veel in details te treden is aangegeven dat bijna niets onder het PGB viel, behalve de enigszins zinloze gesprekken op vaste tijden. En daar betalen ze dus ook grif een fors hoger tarief voor!  Het tweede half jaar wordt nog onderzocht. Ook was er onterecht BTW berekend (en afgedragen), wat vreemd is want op de rekening van de vorige organisatie stond óók BTW vermeld. Waarschijnlijk moet er rond de 13000 euro worden terugbetaald! Wegens onterecht gebruik van de PGB.

Mijn klomp breekt aan alle kanten. Juist op basis van de PGB én de vraagstelling van de klant is de zorg geleverd en nu worden er lijsten naar voren gehaald om aan te geven dat dit niet mag...

Kortom een verstandelijk gehandicapte moet dus of maar in een dure instelling zitten, of moet het zelfstandig redden met nutteloze dure begeleiding... Ik volg dit echt niet meer. En dan ook nog de dreiging dat alleen via de rechter nog bezwaar kan worden aangetekend. Een betalingsregeling is te maken. Noch de hulpverlener, noch ik zijn in staat terug te betalen, want het was inkomen. Voor mij geldt zelfs dat ik vorig jaar een bruto jaarinkomen had van 3700 euro.

Los daarvan, twee mensen hebben al die tijd arbeid geleverd! Twee mensen hebben zich ingezet voor het welzijn van een gehandicapte medemens. Maar nee, wanneer je integer zorg op maat levert word je gestraft in Nederland!

Zogenaamd om misbruik tegen te gaan? Krom! Dure zinloze zorg; geen probleem! Misbruik om zinloos dure middelen preventief te regelen? Geen probleem! Nee, een gehandicapte moet het maar redden of naar een tehuis! Te misselijk om te verwoorden. Te belangrijk om te verzwijgen. Het Zorgkantoor, dat laat reageert, of het niet van belang is dat er mensen zijn die afhankelijk zijn van dat inkomen. De SVB die er helemaal een onbeschrijfelijk zooitje van maakt. De indirecte communicatie en jazeker, ook de bewindvoerder had accurater moeten reageren. Dit is Nederland! Een sociale staat... Een welvarende samenleving... Een menselijke samenleving... Door regels en geld echter volledig de weg kwijt, waardoor wij alleen nog kunnen praten over een inhumane slecht communicerende samenleving. Zelfs de moderne media lijken hier geen verbetering in te geven. Nee, het wordt alleen allemaal nóg ondoorzichtiger! Ik zit nu al voor een paar duizend euro in het schip, heb nog geen cent vanaf juni ontvangen, maar mag straks wel 14000 euro terug betalen? Eerlijkheid en oprechtheid worden afgestraft. Ik denk dat ik de boel maar eens flink moet oplichten. Dan is er niets aan de hand. Immers de echte oplichters en dieven lijken ongemoeid gelaten te worden en de kleine eerlijke en harde werkers worden als criminelen bekeken. Helaas vrees ik dat hier nog niet de laatste blog over geschreven is. Alhoewel ik hoop dat de laatste blog over dit onderwerp een positieve kan zijn. Met name voor de zwakkeren en gehandicapten in onze samenleving.

Verdomd bizar

Om hopeloos van te worden is misschien nog zacht uitgedrukt. Gallisch word ik er zeker van. Soms brengt het mij in alle staten, alhoewel ik het over het algemeen gelukkig nog redelijk kan relativeren. Dat neemt niet weg dat mijn vermogens behoorlijk op de proef worden gesteld. En dit alles is gerelateerd aan de Nederlandse bureaucratie, dan wel regelgeving.

Toegegeven, de problemen met de gemeente met de PGB lijken deels opgelost. Deels, want er zijn meer partijen mee gemoeid, die nog steeds niets lijken te begrijpen. Mijn grootste frustratie blijft echter het Nederlandse zorgsysteem.



Sinds vorig jaar heb ik de begeleiding voor iemand op mij genomen. Alles keurig en formeel geregeld. Lopende de periode ging er vrijwel geen probleemloze maand voorbij. Of er was iets met de (juiste) administratie, of er was iets rond de uitbetaling. Vele uren heeft het mij telkens gekost het een en ander in goed banen te leiden. Ik moest dit alles doen via de (door de rechter aangestelde) bewindvoerder. Telkens heb ik mij vooraf optimaal proberen te informeren om mijn werk zo goed en correct mogelijk uit te voeren.

Dit voorjaar kwam er al een bericht van het Zorgkantoor, dat de administratie niet volgens de normen was. Niet ik kreeg dit bericht van het Zorgkantoor, maar het kwam tot mij via de bewindvoerder. Van de bewindvoerder begreep ik ook dat zij bezwaar hadden aangetekend... Zelf heb ik nooit iets van dit bezwaar, of de inhoud hiervan, gezien. De mentoren evenmin.

Vanaf januari werd de zorg over genomen door de gemeente. Ook hiervan heb ik niets vernomen. Via de bewindvoerder begreep ik dat de sociale verzekeringsbank inmiddels de verantwoording droeg voor de uitbetalingen. Mij is het nooit gelukt zelf contact te krijgen met de SVB. Dit alles verliep puur en alleen via de bewindvoerder. Wel ben ik een maal gebeld door de SVB. Hierop heb ik keurig mijn huiswerk, natuurlijk via de bewindvoerder, gedaan en opgestuurd.

Zoals eerder gemeld werd er rond de zomerperiode geheel niet meer uitbetaald. In eerste instantie richtte ik mij tot...., de bewindvoerder. Zij had contact met de gemeente en ik kreeg de indruk dat er van alles mis was. Wat? Dat was onduidelijk. Naar mijn eer en geweten deed ik mijn huiswerk keurig en volledig binnen de regels. Tenminste, voor zover de regels mij bekend waren, waren gemaakt, of via internet opgezocht waren. Desalniettemin waren deze drie verkeersbronnen blijkbaar onvoldoende. Geld kwam niet. Ondertussen ontstonden er problemen met de hulpverleenster, want die kreeg inmiddels ook geen geld meer,mea want ik had geen reserves meer haar voor te schieten.

Uiteindelijk heb ik mij zelf tot de gemeente gewend. De reacties verbaasden mij. Zeer tegengestelde berichten, onjuiste informatie en maar door. Ondertussen bleef de gemeente (en de SVB) communiceren met de bewindvoerder. Nog steeds werden de mentoren (wettelijk vertegenwoordigers), noch ik persoonlijk benaderd. Wel kreeg ik op mijn eigen communicatie reactie vanuit de gemeente, maar keer op keer leek dit niet dezelfde informatie te zijn als welke de bewindvoerder ontving, dan wel door communiceerde. Het begint steeds meer op een Babylonische spraakverwarring te lijken. Ondertussen komt er via de bewindvoerder mij een bericht toe dat het Zorgkantoor niet akkoord gaat met de declaratie van mei en juni 2014. De tweede helft van 2014 wordt nog uitgezocht, maar dat zal wel via de rechter verder worden uitgevochten en betreft een waarschijnlijke naheffing van 13000 euro. Niemand zal verbaasd zijn wanneer ik aangeef dat mijn bek even letterlijk open viel... Maar ook nu, ik verneem het via de bewindvoerder, maar van het .Zorgkantoor zelf heb ik niets vernomen! Ik heb dus ook geen enkel idee wát er dan niet juist is.

Wel weet ik dat de vorige hulpverleners organisatie een hoger uurtarief berekende (wat ik nergens in de tabellen terug kon vinden) én werkte met een hogere indicatie, omdat zij nooit gemeld hadden dat hun klant zelfstandig was gaan wonen. Toch heeft dat nooit tot problemen geleid. Nu er (ook iets goedkopere) zorg op maat geleverd werd, wat ook nog binnen de kaders van de indicatie paste gaat het Zorgkantoor, via de bewindvoerder, dus wel opeens problemen maken.

Kortom, ik kan er geen touw meer aan vast knopen. Je probeert iemand zo goed als mogelijk te helpen, en je wordt alleen maar gestraft. De afgelopen anderhalf jaar heb ik er vele, vele, uren werk in gestopt, die niet declarabel waren. Het aantal uren wat ik wel heb kunnen declareren was zeer beperkt. Omgezet in een uurtarief misschien net even meer dan drie euro per uur (los van dus al die niet declarabele uren).

Ik ben zeer verbolgen over deze hele situatie. In eerste instantie omdat iemand die hulp absoluut nodig heeft wel eens zwaar de dupe kan zijn. In tweede instantie omdat ik (of eigenlijk mijn bedrijf)  in het hele verhaal niet lijk te bestaan, behalve wanneer het niet goed gaat. Ten derde omdat de wettelijk vertegenwoordigers (mentoren) in het verhaal helemaal niet voor komen. Maar ook de rol van de bewindvoerder komt mij over als zeer dubieus. Niet dat zij de boel belazeren, maar wel omdat zij zeer onhandig te werk gaan, onvoldoende communiceren en met zaken worden geconfronteerd war zij blijkbaar onvoldoende kennis van zaken bij hebben, maar het wel regelen. Met name de "goedgelovigheid" welke ik regelmatig bij de bewindvoerder bespeur stoort mij. Daarbij ontstaat de indruk dat zij zich onvoldoende voor hun klant inzetten.



Een mysterie lijkt het wel. En wanneer ik dan weet dat iemand een traplift heeft laten installeren, omdat dat misschien binnen een jaar nodig zou kunnen zijn, maar binnen een half jaar dat pand al verliet (kosten wel meer dan tien mille) breekt er wat bij mij. Die traplift is nooit gebruikt. Maar blijkbaar kan men op die manier zonder problemen wel alles geregeld krijgen, maar wanneer je integer hulp verleend en verzorgd wordt je kop er af gehakt. Verdomd verdorven bureaucratie...., dat is waar ik keer op keer in Nederland op stuit. Ik schaam mij diep voor mijn eigen land!

zaterdag 12 september 2015

Mag ik effe boos zijn?!; adres onbekend....

Nee, ik wil helemaal niet cynisch zijn. Ik wil niet negatief zijn...maar ik kan het niet laten. De overheid en Nederlandse regelgeving dwingen mij keer op keer...



Ik heb verdomme ruim 32 jaar gewerkt. Vrijwel geen beroep gedaan op instanties als ziektewet, WW, of dergelijke. Als indirect gevolg van overheidsbeleid word ik op straat gezet. Ik had mijn leven keurig op orde. Alleen het moment dat ik op straat kom is er een crisis. De crisis die ontstaan is door banken, speculanten, grootbedrijven  en rijken. Honderden sollicitaties op diverse functies, maar ik word niet eens uitgenodigd; te oud en te duur (al is dat nooit hardop gezegd). Drie jaar WW. Een UWV die totaal niets voor je doet. Je probeert wat op te zetten,maar telkens maken de gevolgen van de crisis en alle bezuinigingen succes onmogelijk.

De WW stopt na drie jaar. Inkomen daalt..., tot nihil. Immers mijn vrouw heeft een uitkering. Dat deze netto zelfs lager is dat het bijstandsniveau voor echtparen (enkele euri's) maakt niet uit. Ondertussen worden wij als vermogend gezien. We hebben een eigen huis met overwaarde. Alleen het huis kunnen we maar niet verkopen en de overwaarde slinkt. De overheden zien ons echter als welgestelden...

Uiteindelijk verkopen we het huis. Niet met verlies, maar we houden er ook weinig aan over. Genoeg om financiële in het reine te komen en een aantal dingen te regelen, die waren blijven liggen.

Ondertussen konden we al niet meer in onze woning leven, te duur. Min of meer gedwongen zijn we naar Turkije gegaan. Vanwege familie en omdat het hier iets goedkoper is. In Nederland schreven wij ons in voor een sociale huurwoning. Het aanbod is schaars, en er reageren erg veel mensen per woning. De gemeente verwijt dat wij te weinig reageren. Blijkbaar moet je maar achteraan in de rij aansluiten. Urgentieverklaringen krijgen we niet voor elkaar. Ook dat we in het buitenland verblijven maakt het haast onmogelijk een sociale huurwoning te krijgen. Niet omdat we in het buitenland zitten, maar omdat je jezelf persoonlijk moet melden.

Bij vertrek hadden we een postadres. Voor zover ik nu begrijp (je wordt zelden zelf geïnformeerd) hebben we geen postadres meer en is het officieel: adres onbekend.  De zorgverzekering hangt nu aan de lijn. Geen adres, geen verplichtte zorgverzekering. Daklozen zijn dus niet verzekerd? Immers, ondanks dat we nu in Turkije zitten en het op zich hier goed is willen wij een goedkope woning in Nederland. Wij willen Nederlands ingezetenen blijven. De realiteit lijkt de andere kant op te wijzen: in Nederland wordt er hard aan gewerkt ons als Nederlander te ontkennen. We bestaan nauwelijks meer in Nederland. We worden als Nederlander weggesaneerd uit eigen land. Dat na jaren gewerkt te hebben, altijd belasting en afdrachten (sociale zekerheid en verzekeringen) te hebben betaald. Het gaat even anders en je wordt een persona non grata.



In mijn vorige blog heb ik al over de misstanden ten aanzien van de WMO en PGB geschreven. Wanneer ik nú in Nederland zou zijn, had ik in een kartonnen doos gewoond, moest ik bij het Leger des Heils aankloppen en zat ik waarschijnlijk in het gekkenhuis. De optelsom wordt effe te groot...misschien ben ik te oud voor al dit gekloot. Ik weet het niet zo goed meer.



En altijd hoor je dat je een soort uitzondering bent. Anderen hebben al die problemen niet. Velsen gaf aan dat rond het WMO gezeur verder geen bekende dossiers spelen. Wij zijn een uitzondering dat het ons niet lukt een urgentieverklaring voor een woning te krijgen en noem maar op...

Ja, in zekere zin zijn wij een uitzondering, en daar kan Nederland duidelijk niet mee dealen. Wij hebben een keuze gemaakt te overleven, door weg te gaan. Tijdelijk. Omdat we niet nog dieper in de schulden wilden, omdat we een beetje een menswaardig bestaan wilden, omdat wij naar oplossingen zochten en niet in een slachtofferrol bleven hangen. En juist daarom, lijkt het, worden we langzaam uitgegomd. We passen niet in de juiste plaatjes.

Mag ik dan alsjeblieft cynisch en boos zijn?! Het is makkelijk te zeggen dat wij dit alles aan ons zelf te danken hebben, door de keuzes die we hebben gemaakt. Hadden we dan alles moeten laten varen, zwaar in de schulden komen en in feite geen waardig leven leiden, omdat de overheden en instanties dan alles volgens hun boekjes konden afhandelen? Moeten wij "dure" klanten worden, om steun te krijgen? Wij wilden het zelf doen, en dan wordt je dus gepakt.

Wanneer ik straks naar Nederland ga, ga ik naar een B&B. Ik wil niet als een clochard bij al mijn vrienden en kennissen langs om te kunnen overnachten. Heen en weer met mijn koffertje. Nee, ik wil een vaste plek, op mijzelf kunnen zijn en zelf bepalen wanneer ik mijn vrienden en kennissen bezoek. Tja, ik heb immers geen woning... Of moet ik tien dagen naar het Leger des Heils? Moet ik ook zeulen met mijn tasje.



Ik ben verdomme bijna zestig. Ik heb een lange carrière achter de rug, en niet eens een slechte. Maar nu sta ik bij het afval, en mijn Hollandse afvalbak wordt groter en groter en voller en voller. Ik besta bijna niet meer. En waarom? Omdat ik eigen keuzes maak! Omdat ik een persoonlijkheid ben en mij ook als zodanig wens op te stellen. Dat mag blijkbaar niet...

Mag ik dan alsjeblieft even heel erg boos zijn? Mag ik alsjeblieft even teleurgesteld zijn? Mag ik er alsjeblieft even heel erg moe van zijn?

Of mag dit allemaal niet, omdat ik niet volgens de vaste protocollen van de Nederlanders leef, niet eet om zes uur, niet opsta om acht uur, niet ontbijt, niet mijn familie iedere week bezoek etc.?

Sorry, ik weet het echt even niet meer. Ik ben gewoon boos en teleurgesteld in Nederland, en toch wil ik daar dolgraag weer m'n vaste stekkie!

donderdag 10 september 2015

De WMO ramp... Dicht bij huis!

In het late voorjaar van 2015 meldde de gemeente Velsen dat zij de WMO op orde hadden en een goede overeenstemming met het Rijk. De indruk werd gewekt, dat Velsen een van de eerste gemeenten was, die deze transitie glorieus het hoofd had geboden. Inderdaad, meer dan een indruk was het niet. De uitvoering van het WMO beleid in de gemeente Velsen is rampzalig, hopeloos en volledig inadequaat. Waarschijnlijk geldt een aantijging als deze voor vele Nederlandse gemeenten, maar ik heb in dit kader nu eenmaal alleen met Velsen te maken. En het is een puinhoop, die iedere vorm van menselijkheid kwijt lijkt te zijn en geheel verdrinkt in de regelgeving en protocollen.

Om hier iets aan te doen stuit je alleen maar op langdurige procedures en onduidelijke wegen welke bewandeld dienen te worden. Ondertussen schaadt dit alles het welzijn van die individuele zwaksten van onze samenleving.



Sinds vorig jaar voer ik de zorgcoördinatie van een klant met een verstandelijke beperking en autisme. Daarvoor werd zij begeleid door een "professionele" organisatie. Voor een flink uurtarief wisten de hulpverleners (want die wisselden ook nog met enige regelmaat) soms totaal niets van de klant af. Op vaste uurtjes werden bezoekjes afgelegd, wat gepraat en mijn klant was altijd voorkomend. Daarbij had de organisatie verzuimd tijdig de indicatie aan te passen alsook een verlenging aan te vragen. Om alles op de rails te krijgen heb ik ook een korte periode de begeleiding zelf voor mijn rekening genomen en orde in de chaos geschept. Ook met de Zorgkantoor en de Bewindvoerders was alles geregeld. Voor de praktische begeleiding vond ik een jonge dame, die op freelance basis 7 tot 8 uur begeleiding voor haar rekening nam. Ik beperkte mij vooral weer tot de coördinatie en afstemming. Ook verwerkte ik de declaraties en wanneer er kinken in de kabel kwamen loste ik deze op. Uiteindelijk liep alles correct.



Tot januari 2015. Wel over die maand ging het nog goed, maar daarna ging het mis. Het bleek dat de indicatie van mijn klant dermate was dat zij niet via het Zorgkantoor viel, maar onder de WMO. De gemeente werd dus de betalende instantie en de SVB ( Sociale VerzekeringsBank) de uitvoerende instantie. Dit vernam ik overigens niet rechtstreeks, maar via de Bewindvoerder. Ook de mentoren (beide ouders) waren niet geïnformeerd en mijn klant evenmin. Uiteindelijk, in maart, had ikzelf contact met de SVB. Men wilde het uurtarief op papier, als toevoeging van de begeleidingsovereenkomst ontvangen. Keurig gedaan en, conform de afspraak, via de Bewindvoerder doorgezonden naar de SVB. Ondanks dat de betalingen laat werden uitgevoerd (zeer veel later dan de website van de SVB vermeldde) kwam er geld binnen. Voor de begeleidster van mijn klant wel redenen tot klagen, omdat het geld zo heel erg last binnen kwam. En de afspraak was dat ik haar zou betalen, zodra ik het geld van de SVB zou ontvangen. Dat bleef tot wrevel leiden en ik was in de gelegenheid voorschotten te betalen. Dus zodra de begeleidster haar declaratie indiende betaalde ik haar uit eigen zak. Tegen de tijd dat de SVB betaalde had ik weer geld voor het volgende voorschot. Leek prima geregeld...



Met de CIZ indicatieaanvraag in 2014 werd een indicatie afgegeven voor gemiddeld 9,9 uur per weer voor 1 jaar en daarna zou het 6,9 uur worden tot 2029. Mijn klant woont zelfstandig en redt dit alleen met een stuk begeleiding. Ook werd duidelijk dat het gemiddeld aantal uren van 9,9 daarbij essentieel zou zijn. Dus ik richtte mij tot de gemeente Velsen met het verzoek tot handhaving indicatieniveau en de vraag de klant zelf er zo min mogelijk mee te belasten. Twee keer toe kreeg te horen een aanvraagformulier WMO te moeten invullen. Alle gegevens en onderbouwingen had ik reeds toegezonden. Uiteindelijk gedaan en toen kwam er een paniek telefoontje van mijn klant: de gemeente zou bij haar langs komen. Ik contact met de gemeente; ja dit is het protocol, zo werken we. Nadat de paniek bij mijn klant wat geluwd was ontstond er nieuwe paniek. Er moest een keukentafelgesprek plaats vinden. Ondanks dat ik de gemeente aan gaf dat dit volledig onzinnig zou zij en geheel geen nieuwe feiten naar boven zou brengen ging het gesprek gewoon door. Bij elkaar is de klant twee weken ontregeld geweest, want... dát is het protocol. Bovendien was er nog een fout gemaakt door de behandelend ambtenaar; het betrof helemaal geen nieuwe aanvraag, alleen een verzoek tot vasthouden afgegeven indicatieniveau.

Via via werd uiteindelijk, begin augustus ergens bij mij, en dus ook mijn klant, bekend dat het verzoek gehonoreerd was. De begeleiding blijft dus gemiddeld 9,9 uur per week.



Vervolgens was juni nog steeds niet uitbetaald, en ook juli liet op zich wachten. Wel had ik begin mei een bedrag van de SVB ontvangen wat helemaal niet voor mij bestemd was. Op mijn mails naar de SVB hierover is nooit enige reactie gekomen. Ik richtte mij maar weer tot de Bewindvoerder en die kreeg contact met de gemeente. Het resultaat was verbluffend; het budget van de OGB was op... Op? Ja op? Per wanneer, voor hoelang, allemaal onduidelijk. In eerste instantie werd de indruk gewekt dat mijn klant het tot 1 januari 2016 maar moet zien te rooien, opvallend nadat net de aanvraag was goedgekeurd. Daarbij heb ik mijn administratie goed bijgehouden en al die tijd binnen het gestelde budget gebleven. Vervolgens stapelde de informatie zich op. De gemeente ging uit van een ander uurtarief, dan ik met de SVB had afgesproken. Dat uurtarief was het uurtarief van het Zorgkantoor, wat overigens weer beduidend lager lag dan het tarief wat de laatste professionele organisatie betekende.  Maar nee, het tarief werd vastgesteld op € 35,83. Op zich prima, maar vreemd om dit zo bekend te maken. Bovendien ontving de begeleidster dit bedrag per uur. Aangezien je alleen klantcontacturen mag declareren hanteerde ik een percentage voor de overhead, per uur. In dit geval betekende dit dat ik de begeleidster mee deelde naar een uurtarief te gaan van € 32,25. Hier reageerde zij weer laaiend op. Belachelijk, want wanneer je de FWG er bij haalt verdiende ze het niveau van een topbestuurder. En ik krijg maar € 3,58 per uur. Nogal een verschil, maar ik werd uitgemaakt voor dief en nog meer vuiligheid. Ook had ik haar moeten meedelen dat ik nog geen vergoeding had ontvangen en nog niet kon uitbetalen. Met juni en juli was mijn voorschotpot immers leeg geraakt. Gevolg is dat deze (onprofessionele, geldbeluste) begeleidster per direct stopte en zelfs de beleefdheid niet kon opbrengen die persoonlijk tegen mijn klant te zeggen. Nu is de ware aard van het beestje natuurlijk boven water gekomen, maar de oorzaak ligt wel bij de gemeente en haar beleid, dan wel de uitvoering. Feit is dat mijn klant nu in een vacuüm zit, die ik zo snel mogelijk moet oplossen. Dank u wel Velsen!

Ondertussen weer contacten met de Bewindvoering. Ik mag maximaal € 1087 per maand declareren, zegt de gemeente. Vreemd, op basis van de indicatie en het door de gemeente gestelde uurtarief zou ik bijna € 1500 mogen declareren. Er wordt dus ook nog eens gemeten met twee maten. Dan het beticht dat de pot geldig was tot 8 juli 2015. Ik ga er vanuit dat er dus weer gewoon geld is en gewoon betaald kan worden. Ik blijf immers optimistisch. Inderdaad, geen geld. Eerst moet de organisatie die voor de dagbesteding zorgt haar geld ontvangen. Die blijken al vanaf mei niets te hebben ontvangen. Geheel onduidelijk dus wanneer, hoeveel en of ik nog iets ontvang voor de gedeclareerde uren en per wanneer.

Persoonlijk raak ik aardig gestoord van al het geregel, de walgelijke communicatie en de vele fouten van de gemeente. De linkerhand weet blijkbaar niet wat de rechter doet, haast maken oplossingen te zoeken lijkt een onbekend begrip bij de gemeente en waar de zorgplicht voor haar burgers is ben ik helemaal kwijt.

Immers de gemeente heeft de hulpverleners niet geïnformeerd over de overgang van het Zorgkantoor naar de WMO, niet gecommuniceerd over tarieven of budgetten, op voorhand, nog uitleg gegeven over procedures of wat dan ook. Nee, ik heb helemaal niets vernomen. Ook de Bewindvoerder was niet geïnformeerd. Inzake de tarieven is geen communicatie, maar gaat de gemeente wel uit van haar eigen gegevens. Eigen gegevens die ook nog een tegenstrijdig aan elkaar lijken. Maar het ergste is dat de klant er de dupe van wordt. Je kan het niet regelen zonder de klant er buiten te houden, hoe gehandicapt of autistisch ook. De gemeente beroept zich op de procedures en hanteert dit halsstarrig met de vinger op de regel. Alle menselijkheid lijkt te zijn verdwenen. Of is er een verborgen agenda? Zorg dat de klanten het niet redden en zwaardere zorg nodig hebben, zodat zij weer onder het Zorgkantoor vallen? Ik mag dit waarschijnlijk niet zeggen of denken, maar alle schijn wijst aardig in die richting.

En de verantwoordelijk wethouder? Daar hoor ik niets van. Ik lees wel allemaal leuke berichten over openingen, festiviteiten, etc. Wat mis gaat wordt verzwegen, maar zelfs de betrokkenen worden aan het ondoorgrondelijke ambtenarenapparaat overgeleverd, zonder enig bericht of medeleven, noch toezegging van de formeel verantwoordelijke. Ja, de politiek, die windt zich hier over op, maar ook hier malen de schoepen traag. Te traag, want mijn klant is inmiddels regelrecht slachtoffer van de WMO geworden!



Er zijn mensen, die vinden mij nu misschien cynisch. Logisch, wanneer je niet met dit soort ervaringen geconfronteerd wordt. Dan lees je hooguit het bericht, zoals dat dit voorjaar de wereld in is geschopt. Dan hoef je jezelf ook niet verder in die materie te verdiepen. Ik vind mijzelf niet cynisch. Wel boos, erg boos en heel erg teleurgesteld en machteloos ten aanzien van onze landelijke én locale politiek. Grote woorden, mooie woorden, maar hier wordt weergegeven hoe schrijnend de realiteit is. En, ik heb het al eerder in mijn blogs naar voren gebracht, hoeveel slachtoffers van dit beleid zijn er nog meer? Velen! Hoe veel? Geen enkel idee, maar dat het er veel zijn is inmiddels een publiek geheim. Je kan er onderzoek naar doen. Je kan ook het zwaard oppakken en er iets aan doen! Maar daarvoor is de maatschappij te egocentrisch geworden. Voorbeelden zat, maar ik beperk mij nu tot dit onderwerp, want anders word ik echt cynisch.

Een ding hoop ik te bereiken en dat is dat er rust en goede begeleiding komt en blijft voor mijn klant. Dat zij de waardigheid kan behouden zelfstandig te blijven wonen. En dat hoop ik voor al die andere klanten die het zo ongelofelijk nodig hebben. Nee, geen geld meer naar een traplift die mogelijk nodig kan zijn. Dát is iets waar voor gewaakt moet worden, daarvoor is de WMO een goed instrument, maar voor mensen met een psychische handicap of verstandelijke beperking moet de gemeente ( de overheid) haar verantwoordelijkheid nemen. Vandaag nog!

zaterdag 5 september 2015

Oorlog!

In het dagelijkse leven zijn we er niet zo mee bezig. Tijdens gesprekken met onze Turkse vrienden en kennissen worden we er steeds mee geconfronteerd: we leven in een land in oorlog!

Oorlog..., mijn hele leven heb ik een gevoel van binnen, een soort angst, om in een oorlogssituatie terecht te komen. Toch ben ik in mijn leven een paar keer in een land in een conflictsituatie geweest. Spannend en het "sensatie" gevoel won het van iedere angst. Eigenlijk ook nu, ontbreekt mij het besef van de spanning en dreiging in Turkije. Een vreemde situatie en vol tegenstrijdigheden. Neen, ik besef is nog niet echt doorgedrongen en wellicht gebeurt dat ook nooit.



Natuurlijk zijn er grote spanningen in deze regio. Aanslagen in Istanbul, grote onrust en gevechten in Oost Turkije, ISIS, PKK, en noem maar op. Grote groepen vluchtelingen trekken door het land op weg naar "vrij" Europa. Maar, Turkije is groot. Waar wij zitten is er niets direct merkbaar. Alleen, het toerisme, dat blijft zwaar achter. In het dorp klaagt men steen en been en inderdaad, relatief gezien is het dorp uitgestorven, voor de hoogseizoen begrippen. Mensen durven niet meer te komen. Niet vreemd, want de media geven veel aandacht aan deze regio. Veel negatieve aandacht en het zal mij niet verbazen wanneer heel veel mensen denken dat het onveilig is in heel Turkije. Doemdenkers versterken dat gevoel nog eens extra. De nuance ontbreekt en de mensen laten zich door angst leiden. Niet nodig! De veiligheid in Istanbul is vergelijkbaar met die in London of Parijs. Ook daar zijn aanslagen en loop je risico. Met de globalisering loop je in feite overal dat risico, kijk maar naar die gek in de Thalys. Maar oorlogsgebieden zijn écht gevaarlijk, volgens de media. Om die reden is het in Istanbul gevaarlijker dan in London. Tot daar weer een aanslag gepleegd wordt.

Natuurlijk is ISIS een grote dreiging. Het zijn machtswellustelingen, heeft niets met Islam of geloof te maken, maar puur met indoctrinatie, wellust en frustratie. Echter, het is net een slang, waardoor ISIS moeilijk te bestrijden is, dan wel te vinden. Tevens maken anderen er politiek gebruik van. Aan de ene kant levert Turkije wapens en steun aan ISIS, terwijl zij deze groep bandieten ook bombarderen. Erdogan heeft zijn agenda vast klaar liggen. Hij wil de sultan van de regio worden, de Allah op aarde. Verdeeldheid komt hem goed uit. Bij de laatste verkiezingen kreeg hij een forse tik. Ondanks dat hij twee miljoen Syriërs mee heeft laten stemmen, voedselpakketten en andere cadeau's heeft uitgedeeld. Toch verloor hij. Nu staan de verkiezingen uitgeschreven voor 1 november. Ik acht de kans groot dat in oktober duidelijk wordt dat dat verkiezingen niet door zullen gaan. De onlusten in Oost Turkije zorgen er voor dat daar geen democratische verkiezing plaats kan vinden, dus kunnen de verkiezingen überhaupt geen doorgang vinden. De AKP kan dus gewoon een tijd onbeholpen door regeren. Langzaam ebt de democratie weg in Turkije, en staat "sultan" Erdogan op. Een zeer slimme en doortrapte strateeg. Helaas volgen velen hem. Omdat ze het vermogen niet bezitten juist te kiezen, omdat ze gevoelig zijn voor de zak rijst en ander voedselmiddel, wat zij ontvangen bij het uitbrengen van hun stem. In Turkije is zeer zeker een machtsoorlog gaande.



In gesprek met Turken verneem ik veel pessimisme. Politieke lamgeslagenheid. Of men is positief over hun president en zijn partij, of het geloof ontbreekt dat hij de democratie voortzet. Op zich een reële angst, maar dat alcohol straks nergens meer te krijgen is en vrouwen verplicht een hoofddoek moeten dragen...., nee, zover zal het niet komen. Alhoewel, zeg nooit; nooit. In ieder geval is het huidige politieke klimaat hier niet echt geruststellend. Dat merk en hoor je ook bij veel Turken. Ze voelen zich machteloos en het onderlinge vertrouwen is ten aanzien van de politiek ver te zoeken. De kritiek wordt sinds juni overigens wel veel sterker en publiek geuit, wat daarvoor nog haast onmogelijk was. Er veranderen dus wel een aantal zaken, maar niemand overziet de consequenties.

De somberheid en de hiermee gepaarde gelatenheid valt mij bij veel Turken op. Veel Turken hebben zich voorbereid om, indien nodig, per direct het land te verlaten. Strijd lijkt bij deze lieden opgegeven. Strijd ervaart men als zinloos. Ondertussen heeft Erdogan het voor elkaar, middels een mandaat, niet alleen ISIS aan te vallen, maar ook de PKK. Overigens staat PKK niet voor alle Koerden, bij lange na niet. Desalniettemin laait de strijd in het oosten weer op. Correct vernomen is Turkije inderdaad een land dat verkeerd in de staat van oorlog.

De oorlog is niet overal. Feitelijk tenminste niet. Wel beschouwd kan je ook zeggen dat het overal oorlog is, zelfs in Nederland. Het kabinet houdt zich vrij vlak en schiet haar peilen op Griekenland. Wat is oorlog en waar wordt gevochten? Niet zo maar wat vragen, maar de essentie van het heden. Oorlog is ook beleving. Ja, dan kan zeker bevestigd worden dat Turkije in staat van oorlog is. Toch zit ik rustig op onze waranda. Biertje en voor het slapen een rakı.



Vier  weken geleden schijnt een groep van 43 vluchteling hier aan land te zijn gegaan. Ik vernam dat, maar heb nog steeds geen vluchteling gezien. Misschien heb ik ze wel gezien, maar ze zijn mij niet opgevallen. Via de berichtgeving in de media weet ik van de vluchtelingen stroom. Een vluchteling is een gewoon mens. Een vluchteling hoeft niet persé  gestigmatiseerd te worden. Rijk, noch arm, niemand wil op zo een manier huis en haard moeten verlaten. In die zin ben ik overigens ook een vluchteling. Dat er grote stromen zijn, is bekend, maar hier in Turkije struikel ik niet (merkbaar) over vluchtelingen. Of ik heb ze nog niet gezien, of ze zijn mij absoluut niet opgevallen. Ook ten aanzien hiervan weten de media vooral de smeuïge kantjes uit te lichten. Maar nu wordt het nieuws beheerst tot iets zeer schrijnends; Aylan Kurdi. Dat brengt het weer heel erg dichtbij. Nog meer zegt het over het gedrag van de grote landen.

Inmiddels zoeken velen na jaren meer zekerheid en willen hun land en Turkije achter zich laten. Dus ook vanuit Turkije trekt men naar het westen. Aylan is slachtoffer van de grote mensen. Ik zie de foto van dát jongetje... En gisteren dat miljoenenjacht... Wat een ongelijkheid..., ingegeven door zinloze hebzucht. Macht. Dan speelt de situatie van Griekenland nog een belangrijke rol. Economisch zijn zij in het nieuws, maar ook inzake de vele bootvluchtelingen. En ja, de stroom is groot, maar Turkije ook. Dus dat zij aan mij voorbij gaan is niet bijzonder. Dat het hier letterlijk om de hoek plaats vindt, doet echter pijn. Heel erge pijn.



Turkije, een land in oorlog. De oorlog is nog niet hier. Misschien komt ie hier, anders gaat de oorlog hier aan ons voorbij. Effecten zijn hier wel, zoals het beperkte aantal toeristen. Ergens is dit een heel gecompliceerd land. Ik vrees dat het land is overgeleverd aan de grillen van Erdogan... En dat leidt misschien tot vergelijken met de sjah van Perzie, Sadam Hoessein, Assad, en vele anderen. Desalniettemin lijkt Erdogan het voorzichtig en slim aan te pakken. Intelligent genoeg om te zorgen dat Turkije net geen Syrië wordt. Ik ga zo rustig slapen. Wie weet hoe lang ik iedere dag rustig kan gaan slapen. Niemand, maar ik slaap hier wel rustiger dan het laatste half jaar in Nederland. Misschien is Nederland ook wel in oorlog, dan wel op een andere wijze.