Sommige zaken blijven lastig. Vooral wanneer het draait om communicatie. Ik heb het dan niet over de taalbarrière, maar over de werking van de moderne communicatiemiddelen zoals internet en telefoon. Vandaag is er, laat in de middag, zo maar geen telefoon, geen internet. Gisteren kwam er een mail binnen van TTnet, maar als het goed is worden de rekeningen automatisch voldaan. Als het goed is. De mail kunnen we niet lezen..., immers in het Turks opgesteld. Uit bankmails maak ik op dat het geregeld is. Of dat zo is, moeten we maar ontdekken. Dat is nu eenmaal Turks. Het kan immers ook een ander soort storing zijn. Telefonie is hier een duister iets. In hoeverre de lijn "dood" is, is evenmin te achterhalen. De telefoon geeft geen signaal, maar bij eerdere onderbrekingen (destijds wel zeker in verband met betalingen) bleven wij wel bereikbaar. Of dat nu ook zo is... Laatst wel weer een bericht van de bank. Bovendien leek het er eerder op dat de automatische afschrijving van internet geregeld was. Ook hebben we indertijd wel internet en geen telefoon gehad. Dus wat er nu weer aan de hand is... Daar mogen we weer achter gaan komen.
Mijn mobiele telefoon had gisteren geen provider bereik. In principe betaal ik 20 lira voor een maand. Dat was echter na een week op. Zonder die telefoon überhaupt gebruikt te hebben. Wel bleef de telefoon geschikt om berichten te ontvangen, en telefoontjes. Tot gisteren dus. Of het nu inderdaad een kwestie is dat de provider niet te vinden was, of dat de telefoon nu helemaal geen bereik meer heeft. Eerst hadden we problemen met Vodafone. Nu met Turkcell leek het beter, maar is het dus het zelfde. Kortom, hopeloos. En hoe wij het wel goed kunnen regelen? Tot nu toe heeft niemand ons de juiste weg kunnen wijzen. Daarbij schijnt er een onderscheid gemaakt te worden tussen Turken en buitenlanders. Maar los van dat onderscheid moet het geregeld kunnen worden. Nu hebben we prepaid, maar misschien moeten we kijken of er een goedkoop abonnement is. Maar zelfs dan is het nog afwachten hoe het gaat. Immers, er is geen touw aan vast te knopen.
Dat internet er uit ligt is lastig. Deze blog kan dan ook pas gepost worden wanneer of wij weer over internet beschikken, of ik ergens bij een WiFi ben, waar ik internetconnectie mee heb. De andere kant is dat door het ontbreken van internet geen directe communicatie met Nederland mogelijk is. Voor ons is dat gewoon erg vervelend. Omdat we ook nog eens enigszins afgelegen wonen is het een extra last.
Nog meer geldt dat voor de telefoon. Wanneer er iets gebeurt kunnen we niet met de buitenwereld communiceren. Maar ook dingen regelen, per telefoon is lastig.
Hopen maar dat het zich snel op lost...
Mijn bankzaken liggen nu dus ook stil. Bij die bankzaken speelt ook nog iets anders. Ook wanneer ik wel connectie kan maken heb ik nog steeds niet ontdekt hoe (en of) ik dagafschriften naar boven kan halen. Post van de bank krijgen wij ook niet. Geen enkel idee wat nu wel en wat nu niet is afgeschreven. Dat geldt ook voor de automatische betalingen. Dat is weer extra lastig omdat je hier je automatische betalingen bij de bank regelt. In Nederland regel je de automatische afschrijving met je producent. Dat geeft een hoop onzekerheden, al kan ik er echt niet wakker van liggen. Vervelend is het. Dat is een feit. Een constatering.
Ach, en voor de volledigheid, op dit moment is er ook even geen stroom. Het went wel. En wanneer ik kijk naar het programma "Floortje reist naar het einde van de wereld", valt het hier nog wel mee. Zoals deze aflevering, dat een vrouw (die redelijk lang in de USA heeft gewoond) woont en leeft tussen de rendieren in Mongolië. Ver van de geciviliseerde wereld.
Klagen doe ik niet, mijn verbazing uitspreken blijf ik doen. Die verbazing geeft ook een beeld van dit land. De andere kant van de medaille, alhoewel ook die andere kant voor mij nog steeds glimt. Het is vooral een kwestie van wennen.
Onze verblijfsvergunning bijvoorbeeld. Keurig aangevraagd via internet. Aanvraag was goedgekeurd. Je stuurt de spullen in en wacht. Tot je een ons weegt. Dat er toch iets nog niet goed is zal je niet worden verteld. Dát is heel Turks. Je moet er zelf maar achter komen, maar dan is het ook wel te regelen. En de andere kant is dat we heel veel hulp van onze Turkse vrienden krijgen. Niet iedereen, maar zij die ons echt helpen doen dat ook erg goed en vol overgave.
Echt wennen zal het nooit, maar alles lost zich op en er is prima mee te leven!
woensdag 27 januari 2016
Sensatie. Nieuws
Het NOS Journaal, van acht uur, besteedde aandacht aan de heer Wilders, wie in Spijkenisse, symbolische (lege) flesjes pepperspray uitdeelde. Het Journaal merkte zelf op dat het Wilders wederom gelukt was in het nieuws te komen. En natuurlijk ging dit met de mededeling gepaard dat hij wederom gestegen was in de peilingen. Vreemd, de verbazing van de nieuwslezeres te zien en in haar stem te horen. De media werken Wilders zelfs tot ongekende op door met nieuws te komen, wat helemaal geen nieuws is. Iedere keer komt Wilders weer met populistische holle zaken, want in feite komt hij met niks, laat staan met iets nieuws. En toch telkens weer zijn alle schijnwerpers op deze man gericht. In mindere mate geldt dat ook voor andere politici. Wanneer Rutte folders uitdeelt in Maastricht is dit voor mij geen nieuws, maar we zien, horen en lezen het wel. Dat de media van Spijkenisse het bijzonder vinden dat Wilders in hun dorp loopt kan ik mij wel een beetje voorstellen, maar nieuws is het niet. Simpelweg alleen al doordat dit de vaste strategie van Wilders is. Het NOS Journaal is niet de enige schuldige in de stijgende populariteit van de PVV. Alle media werken er hard aan mee en het lijkt er op dat er een soort wedstrijd gaande is, wie de meeste onzin van Wilders in het nieuw kan brengen. Kappen met die onzin!
Moet Wilders dan doodgezwegen worden? Genegeerd? Natuurlijk niet. Dat is ook heel erg Nederlands, of alle aandacht, of geen. Tussenwegen lijken niet te bestaan. Is ook lastig, want dan moet je jezelf kritisch opstellen. Dat is absoluut minder spectaculair. Toch is mijn opvatting, dat wanneer je Wilders in het nieuws haalt je moet kijken of het écht nieuwswaarde heeft. Inmiddels kennen we Wilders. Zijn oneliners zijn geen nieuws meer. Zijn opvattingen over buitenlanders, vluchtelingen en Moslims evenmin. Dus alles wat hij daarover brengt heeft geen nieuwswaarde meer. Zo zijn er heel wat onderwerpen waarbij Wilders als een geit loopt te blaten, maar eigenlijk totaal niets brengt. Mijn overtuiging is dat wanneer de pers uitgaat van nieuwswaarde (én inhoud) wij Wilders nauwelijks meer in het nieuws tegen komen. Partijen als Christen Unie en GroenLinks zullen juist meer in het nieuws komen, en wellicht de Partij voor de Dieren ook. Dan zal blijken hoe weinig Wilder te berde brengt en hij nauwelijks meer voorstelt als een vals repeterende wekker.
De kans dat Wilders het nieuws daarna nog wel haalt is niet alleen kleiner, maar zal ook een stuk negatiever zijn. Immers, Wilders zal zijn handige trukendoos in zetten om maar media aandacht te blijven krijgen. Hoe meer dat op waarde wordt geschat, des te verder zal Wilders gaan met zijn strategie. Misschien wel zó ver dat hij uiteindelijk wél grenzen over gaat. Dan hebben we misschien nieuws. Tot nu toe blijft hij telkens aan de goede kant, al balanceert hij regelmatig óp die grens. Wanneer de aandacht verslapt moet hij met iets anders komen. Dat kan twee kanten op gaan. Hij gaat echt inhoud verkondigen, of hij gaat de grens over. Omdat hij zelden inhoudelijke argumenten heeft zal het zijn grensoverschrijding worden. Of hij is toch net slim genoeg. Alleen zal de PVV al snel gaan behoren tot de grauwe middenmoot. De populariteit van deze club zal ook zienderogen af nemen. Immers juist door zeer veel in de picture te zijn en veel oneliners te verkopen die angst inboezemen of inspelen op de vermeende angst van de mensen is de PVV, op papier, zo groot. Met Fortuin, destijds, zag je een beetje het zelfde mechanisme. We kennen ook allen het zinken en de ondergang van de LPF.
Wat weinig uitgelicht wordt, althans té weinig, is de partijstructuur van de PVV. Het is geen partij, zoals wij deze in een democratie kennen. De partij ís Wilders. De man die aan alle touwtjes trekt. Een Erdogan van Nederland. Uitermate slim, zeer hufterig en uit op persoonlijke macht, maar niets hebben met de burgers of democratie. Om de troon te bestijgen wordt populistisch gedaan, alsof zij de burger begrijpen, maar eenmaal op de troon verandert de toon gestaag. Iemand met een andere mening in Turkije wordt vrijwel direct opgezadeld met de term "landverrader". Wilders noemt het Nederlandse democratische bestuur een "farce". Dit soort lieden kunnen alleen maar schoppen en anderen (onterecht) zwart maken, wanneer zij hun zin niet krijgen. Nederland kan wel naar andere landen wijzen, maar in eigen land is in principe een soort gelijke dreiging. Met dank aan de media, die zo'n Wilders wel leuk en amusant vinden. Er gaat geen dag voorbij of ik zie, lees, of hoor iets over Wilders. Zelfs over Rutte is het soms dagen stil. Is er dan niemand, op een belangrijke positie (bijvoorbeeld in de media), die dit doorziet en dit alles eens flink aan de tand voelt? Is men blind, dom, of is iedereen zo geil op populisme. Heeft iedereen zij n ziel aan de Duivel verkocht? Wanneer dat zo is, laat Wilders gerust de grootste worden, stop nog een bos veren in zijn reet en Nederland groeit uit tot een vreemdsoortige autocratie of misschien wel dictatuur. Alleen moet niemand dan meer zeiken, en geen kritiek meer leveren op de politiek in landen als Rusland, Turkije, Polen en dat soort landen. Prima...
Eigenlijk niet dus, maar blijkbaar doorziet of niemand het, is met te veel met zijn eigen ik bezig, of wil men scoren. Trieste gedachte voor een ontwikkeld land in de Westerse wereld. Het denkniveau lijkt niet, of nauwelijks, uit te stijgen boven dat van de bevolking in veel minder ontwikkelde landen. Die Hollandse arrogantie mag dus wel eens aan de kaak gesteld worden. Wij zijn geen haar beter!
Over de inhoud van de PVV, of moet ik zeggen Wilders, heb ik tot nu toe niet echt gesproken. Deels omdat het aan echte inhoud ontbreekt, deels omdat de inhoud complex is. Natuurlijk, ook de PVV heeft een programma. Helaas zit er vrijwel geen onderbouwing in. Op geen enkel vlak. Dan is het makkelijk te roepen. Wat dat betreft onderscheidt de PVV zich weer niet van andere partijen. Er wordt veel geroepen, te veel. Kijk naar de PvdA. Hun programma en hun onderbouwingen..., regeren is blijkbaar belangrijker en men heeft haar ziel verkocht aan de VVD. Met een PVV zal het niet anders gaan. Behalve, wanneer de PVV een zeer absolute meerderheid krijgt. Dan wordt deze partij ronduit gevaarlijk. En een dergelijk resultaat kan de PVV alleen behalen met hulp en dank aan de media!
Kortom, geef nu eens alleen aandacht aan de PVV wanneer er sprake is van écht nieuws. Nederland zal er snel weer anders uit zien. En geef niet alleen aandacht aan dat nieuws, maar vooral ook de feitelijke effecten daarvan voor onze samenleving. De PVV zal weg kwijnen. Zoals recent die jongen van Pownieuws. Enkele kritische vragen aan Wilders, een confrontatie met de effecten van zijn uitspraken en Wilders loopt weg. Als een klein jongetje, die geen antwoorden heeft maar alleen hoort dat je hem niet aardig vindt. Helaas is Pownieuws de enige die hem, publiekelijk, op deze wijze aan pakt. Nu de rest nog... Of, straks zijn de poppen aan het dansen. Alle credits voor de PVV liggen bij (alle vormen van) de media. Zij maken, of breken....
Moet Wilders dan doodgezwegen worden? Genegeerd? Natuurlijk niet. Dat is ook heel erg Nederlands, of alle aandacht, of geen. Tussenwegen lijken niet te bestaan. Is ook lastig, want dan moet je jezelf kritisch opstellen. Dat is absoluut minder spectaculair. Toch is mijn opvatting, dat wanneer je Wilders in het nieuws haalt je moet kijken of het écht nieuwswaarde heeft. Inmiddels kennen we Wilders. Zijn oneliners zijn geen nieuws meer. Zijn opvattingen over buitenlanders, vluchtelingen en Moslims evenmin. Dus alles wat hij daarover brengt heeft geen nieuwswaarde meer. Zo zijn er heel wat onderwerpen waarbij Wilders als een geit loopt te blaten, maar eigenlijk totaal niets brengt. Mijn overtuiging is dat wanneer de pers uitgaat van nieuwswaarde (én inhoud) wij Wilders nauwelijks meer in het nieuws tegen komen. Partijen als Christen Unie en GroenLinks zullen juist meer in het nieuws komen, en wellicht de Partij voor de Dieren ook. Dan zal blijken hoe weinig Wilder te berde brengt en hij nauwelijks meer voorstelt als een vals repeterende wekker.
De kans dat Wilders het nieuws daarna nog wel haalt is niet alleen kleiner, maar zal ook een stuk negatiever zijn. Immers, Wilders zal zijn handige trukendoos in zetten om maar media aandacht te blijven krijgen. Hoe meer dat op waarde wordt geschat, des te verder zal Wilders gaan met zijn strategie. Misschien wel zó ver dat hij uiteindelijk wél grenzen over gaat. Dan hebben we misschien nieuws. Tot nu toe blijft hij telkens aan de goede kant, al balanceert hij regelmatig óp die grens. Wanneer de aandacht verslapt moet hij met iets anders komen. Dat kan twee kanten op gaan. Hij gaat echt inhoud verkondigen, of hij gaat de grens over. Omdat hij zelden inhoudelijke argumenten heeft zal het zijn grensoverschrijding worden. Of hij is toch net slim genoeg. Alleen zal de PVV al snel gaan behoren tot de grauwe middenmoot. De populariteit van deze club zal ook zienderogen af nemen. Immers juist door zeer veel in de picture te zijn en veel oneliners te verkopen die angst inboezemen of inspelen op de vermeende angst van de mensen is de PVV, op papier, zo groot. Met Fortuin, destijds, zag je een beetje het zelfde mechanisme. We kennen ook allen het zinken en de ondergang van de LPF.
Wat weinig uitgelicht wordt, althans té weinig, is de partijstructuur van de PVV. Het is geen partij, zoals wij deze in een democratie kennen. De partij ís Wilders. De man die aan alle touwtjes trekt. Een Erdogan van Nederland. Uitermate slim, zeer hufterig en uit op persoonlijke macht, maar niets hebben met de burgers of democratie. Om de troon te bestijgen wordt populistisch gedaan, alsof zij de burger begrijpen, maar eenmaal op de troon verandert de toon gestaag. Iemand met een andere mening in Turkije wordt vrijwel direct opgezadeld met de term "landverrader". Wilders noemt het Nederlandse democratische bestuur een "farce". Dit soort lieden kunnen alleen maar schoppen en anderen (onterecht) zwart maken, wanneer zij hun zin niet krijgen. Nederland kan wel naar andere landen wijzen, maar in eigen land is in principe een soort gelijke dreiging. Met dank aan de media, die zo'n Wilders wel leuk en amusant vinden. Er gaat geen dag voorbij of ik zie, lees, of hoor iets over Wilders. Zelfs over Rutte is het soms dagen stil. Is er dan niemand, op een belangrijke positie (bijvoorbeeld in de media), die dit doorziet en dit alles eens flink aan de tand voelt? Is men blind, dom, of is iedereen zo geil op populisme. Heeft iedereen zij n ziel aan de Duivel verkocht? Wanneer dat zo is, laat Wilders gerust de grootste worden, stop nog een bos veren in zijn reet en Nederland groeit uit tot een vreemdsoortige autocratie of misschien wel dictatuur. Alleen moet niemand dan meer zeiken, en geen kritiek meer leveren op de politiek in landen als Rusland, Turkije, Polen en dat soort landen. Prima...
Eigenlijk niet dus, maar blijkbaar doorziet of niemand het, is met te veel met zijn eigen ik bezig, of wil men scoren. Trieste gedachte voor een ontwikkeld land in de Westerse wereld. Het denkniveau lijkt niet, of nauwelijks, uit te stijgen boven dat van de bevolking in veel minder ontwikkelde landen. Die Hollandse arrogantie mag dus wel eens aan de kaak gesteld worden. Wij zijn geen haar beter!
Over de inhoud van de PVV, of moet ik zeggen Wilders, heb ik tot nu toe niet echt gesproken. Deels omdat het aan echte inhoud ontbreekt, deels omdat de inhoud complex is. Natuurlijk, ook de PVV heeft een programma. Helaas zit er vrijwel geen onderbouwing in. Op geen enkel vlak. Dan is het makkelijk te roepen. Wat dat betreft onderscheidt de PVV zich weer niet van andere partijen. Er wordt veel geroepen, te veel. Kijk naar de PvdA. Hun programma en hun onderbouwingen..., regeren is blijkbaar belangrijker en men heeft haar ziel verkocht aan de VVD. Met een PVV zal het niet anders gaan. Behalve, wanneer de PVV een zeer absolute meerderheid krijgt. Dan wordt deze partij ronduit gevaarlijk. En een dergelijk resultaat kan de PVV alleen behalen met hulp en dank aan de media!
Kortom, geef nu eens alleen aandacht aan de PVV wanneer er sprake is van écht nieuws. Nederland zal er snel weer anders uit zien. En geef niet alleen aandacht aan dat nieuws, maar vooral ook de feitelijke effecten daarvan voor onze samenleving. De PVV zal weg kwijnen. Zoals recent die jongen van Pownieuws. Enkele kritische vragen aan Wilders, een confrontatie met de effecten van zijn uitspraken en Wilders loopt weg. Als een klein jongetje, die geen antwoorden heeft maar alleen hoort dat je hem niet aardig vindt. Helaas is Pownieuws de enige die hem, publiekelijk, op deze wijze aan pakt. Nu de rest nog... Of, straks zijn de poppen aan het dansen. Alle credits voor de PVV liggen bij (alle vormen van) de media. Zij maken, of breken....
maandag 11 januari 2016
Bye Bowie
Mijn, in 1980 overleden, moeder stofzuigde swingend op "Boys". Muziek was bij ons thuis iets wat aanwezig was, maar waar verder niet over gesproken werd. Er was een radio, meer niet. Pas in de jaren zeventig begon muziek een, bescheiden, plaats in te nemen. Julien Clerck was de opening. Mijn moeder vond het heerlijke muziek. Gerard Lenorman was er misschien nog voor. Toch, "Boys" bracht de muziek echt bij ons binnen. En inderdaad, mijn moeder was eigenlijk de persoon, die hier verantwoordelijk voor was.en Arbeidsvitaminen, natuurlijk.
Bij mijn moeders overlijden wilde ik "Boys" laten draaien op de crematie. Eerst moest ik dan de muziek op cassette aandragen. Een Elpee kon misschien ook, maar eigenlijk kon het niet. Terwijl juist deze muziek zo veel betekende. Mijn moeder fleurde er in feite door op, maar ook was haar motto zeer zeker; "Boys keep swinging", na haar ontvallen. Behalve dat was de inhoud van het lied ook van betekenis. Voor mijn moeder, maar ook mijzelf.
En nu, nu is David Bowie zelf overleden. 69 en twee dagen oud. De hele dag stond in het teken van zijn dood. De journaals openden er uitgebreid mee (we ontvangen hier BVN, dus Nederlands én Belgisch journaal), DDWD was er helemaal aan geweid. Veel aandacht voor zijn laatste album "Black Star", die op de dag van zijn verjaardag verscheen. Letterlijk een zwart album, doch helemaal Bowie. De bijbehorende clips zijn..., somber is te voorzichtig uitgedrukt. Ook dát is Bowie. Iedereen is op dat laatste album gedoken en inmiddels is duidelijk dat hij hiermee zijn afscheidsalbum lanceerde. Letterlijk, want hij wist dat hij zou sterven. Weinigen anderen wisten dat, waardoor de schok van zijn dood zo groot is. Het kenmerkt Bowie wel. Hij was niet zo maar een muzikant. Vele grote muzikanten zijn hem al voor gegaan in de dood. We kennen ze; Jimmy Hendriks, Bob Marley, Lou Reed, Herman Brood, Jim Morrison en natuurlijk John Lennon. Toch was geen van hen een Bowie. Bowie was muzikant, popartiest, acteur, regisseur, flamboyant, gentleman, schrijver, allround kunstenaar, dromer,.... Ach, hij was zo veel. Een bijna perfect mens. Dat is wellicht overdreven, maar wat mij betreft gaat hij als groot man de geschiedenisboeken in. Hij bracht veel, had veel invloed en was actueel, scherp en gevat. Een man met vele gezichten. In letterlijke zin. Dat was de acteur in hem. Als persoon waarschijnlijk geen man met vele gezichten. Een innemende, warmte, trouwe familieman, zo schat ik in. Geen idee, want ik heb hem nooit gekend. Voor mij was hij... Bowie.
Er wordt vooral gesproken over zijn muziek. "This is Major Thom to Ground Control" speelt al de hele dag door mijn hoofd. Zoals Patricia Paay zei, dat hij in 1969 de hele dat door die regel van dát nummer herhaalde. Zo snoeide ik vandaag bomen, schilderde ik, las ik, en met de teevee deed ik het mee. Geheel terecht, dat die muziek van hem de dag vulde. Toch is er die andere Bowie. De acteur. Geen idee meer hoe de film heette, maar ergens in de jaren tachtig (meen ik) was er een fantasie film met David Bowie in de hoofdrol. Lyrisch was ik van die film. Een absurde film, surrealistisch en sprookjesachtig. Ik genoot er van. Zo ook van andere rollen welke hij speelde. Natuurlijk werd hij gezien als mooie jongen, deed zelf daar ook zijn best voor, maar hij had gewoon weg een novel gelaat, een nobele uitstraling. Zelfs in 1969, bij zijn doorbraak. Een jonge jongen, lang haar, beetje saai gekleed, maar met de Arische kaaklijn.
Hij is niet meer. Hij kan (voorlopig) niet genoeg geëerd worden. Ieder doet dat op zijn, of haar, wijze. Zo doe ik het ook. In mijzelf, berichtjes op Facebook en nu met mijn blog. Toch zijn er nimmer genoeg en zelden de juiste woorden. Hij was volgens mij een perfectionist, een levenskunstenaar, want zelden heb ik gezien dat iemand zo zijn eigen dood onderdeel maakt van zijn carrière. Dat is niet alleen groots. Het is ook lef.
David Bowie. Hij is niet meer. Zijn werk blijft en zal nooit vergeten worden.zijn werk niet, noch zijn invloed. Soms groot, soms klein. Bowie; rust zacht man!
Bij mijn moeders overlijden wilde ik "Boys" laten draaien op de crematie. Eerst moest ik dan de muziek op cassette aandragen. Een Elpee kon misschien ook, maar eigenlijk kon het niet. Terwijl juist deze muziek zo veel betekende. Mijn moeder fleurde er in feite door op, maar ook was haar motto zeer zeker; "Boys keep swinging", na haar ontvallen. Behalve dat was de inhoud van het lied ook van betekenis. Voor mijn moeder, maar ook mijzelf.
En nu, nu is David Bowie zelf overleden. 69 en twee dagen oud. De hele dag stond in het teken van zijn dood. De journaals openden er uitgebreid mee (we ontvangen hier BVN, dus Nederlands én Belgisch journaal), DDWD was er helemaal aan geweid. Veel aandacht voor zijn laatste album "Black Star", die op de dag van zijn verjaardag verscheen. Letterlijk een zwart album, doch helemaal Bowie. De bijbehorende clips zijn..., somber is te voorzichtig uitgedrukt. Ook dát is Bowie. Iedereen is op dat laatste album gedoken en inmiddels is duidelijk dat hij hiermee zijn afscheidsalbum lanceerde. Letterlijk, want hij wist dat hij zou sterven. Weinigen anderen wisten dat, waardoor de schok van zijn dood zo groot is. Het kenmerkt Bowie wel. Hij was niet zo maar een muzikant. Vele grote muzikanten zijn hem al voor gegaan in de dood. We kennen ze; Jimmy Hendriks, Bob Marley, Lou Reed, Herman Brood, Jim Morrison en natuurlijk John Lennon. Toch was geen van hen een Bowie. Bowie was muzikant, popartiest, acteur, regisseur, flamboyant, gentleman, schrijver, allround kunstenaar, dromer,.... Ach, hij was zo veel. Een bijna perfect mens. Dat is wellicht overdreven, maar wat mij betreft gaat hij als groot man de geschiedenisboeken in. Hij bracht veel, had veel invloed en was actueel, scherp en gevat. Een man met vele gezichten. In letterlijke zin. Dat was de acteur in hem. Als persoon waarschijnlijk geen man met vele gezichten. Een innemende, warmte, trouwe familieman, zo schat ik in. Geen idee, want ik heb hem nooit gekend. Voor mij was hij... Bowie.
Er wordt vooral gesproken over zijn muziek. "This is Major Thom to Ground Control" speelt al de hele dag door mijn hoofd. Zoals Patricia Paay zei, dat hij in 1969 de hele dat door die regel van dát nummer herhaalde. Zo snoeide ik vandaag bomen, schilderde ik, las ik, en met de teevee deed ik het mee. Geheel terecht, dat die muziek van hem de dag vulde. Toch is er die andere Bowie. De acteur. Geen idee meer hoe de film heette, maar ergens in de jaren tachtig (meen ik) was er een fantasie film met David Bowie in de hoofdrol. Lyrisch was ik van die film. Een absurde film, surrealistisch en sprookjesachtig. Ik genoot er van. Zo ook van andere rollen welke hij speelde. Natuurlijk werd hij gezien als mooie jongen, deed zelf daar ook zijn best voor, maar hij had gewoon weg een novel gelaat, een nobele uitstraling. Zelfs in 1969, bij zijn doorbraak. Een jonge jongen, lang haar, beetje saai gekleed, maar met de Arische kaaklijn.
Hij is niet meer. Hij kan (voorlopig) niet genoeg geëerd worden. Ieder doet dat op zijn, of haar, wijze. Zo doe ik het ook. In mijzelf, berichtjes op Facebook en nu met mijn blog. Toch zijn er nimmer genoeg en zelden de juiste woorden. Hij was volgens mij een perfectionist, een levenskunstenaar, want zelden heb ik gezien dat iemand zo zijn eigen dood onderdeel maakt van zijn carrière. Dat is niet alleen groots. Het is ook lef.
David Bowie. Hij is niet meer. Zijn werk blijft en zal nooit vergeten worden.zijn werk niet, noch zijn invloed. Soms groot, soms klein. Bowie; rust zacht man!
vrijdag 8 januari 2016
Charlatan Westerman
Charlatan Wim Westerman laat weer van zich spreken. Anderhalf jaar heb ik mij niet meer geuit inzake politiek. Maar nu kan, en mag, ik niet stil blijven. Natuurlijk heb ik met genoegen kennis gemaakt van de in opspraak zijnde wethouder van Haarlemmerliede. De raad heeft het vertrouwen in hem op gezegd, in het Presidium, met negen tegen een stem. En dat al na anderhalf jaar. Het verbaast mij niets. Sterker, ik had voorspeld dat het binnen twee jaar mis zou gaan. Maar er komt weer heel wat los. Immers, mijn leven heeft door zijn directe toedoen een hele andere, onplezierige, wending gekregen. Maar ook omdat de motie van wantrouwen, welke fractie GroenLinks tegen hem had ingediend, vrijwel de exacte gronden kent, als waarop nu de raad het vertrouwen op zegt. Helaas was men in Velsen van mening dat wij uit rancune de motie indienden. Dat hebben we pertinent niet gedaan, we hebben destijds gekeken naar de inhoud. Ik ga er vanuit dat men in Haarlemmerliede ook op inhoud reageert.
Westerman zit in het pluche. Niet vanuit een overtuiging, maar vanuit puur eigen belang. De rest interesseert hem niets, behalve dat hij graag mensen om zich heen verzameld, die hem braaf en blind volgen. Westerman zit momenteel ook in het bestuur van GroenLinks Velsen. Een zwak bestuur wat hij prima weet te manipuleren en te imponeren. De oude wijze man, zo zien velen hem. Het addergebroed achter zijn oogkassen blijft voor de meesten verborgen. Alleen wakkere lieden ontdekken de man achter de aimabele figuur. Aimabel, mooi niet, maar wel een schijn welke hij goed weet op te houden. Althans voldoende om te overleven. Keer op keer en kritische elementen weet hij weg te zetten, desnoods via leugens en bedrog. En altijd ligt het aan de ander, nooit aan hem zelf. Ook nu is de raad weer de schuldige. Hij niet...
In 2013 heb ik een emotionele blog geschreven. Misschien te snel en te emotioneel, maar mijn gelijk van toen wordt nu in feite bevestigd. Wim Westerman zegt tegen de krant, dat hij niet van achterkamertjespolitiek houdt. Vreemd, want hij doet bijna niet anders. De motie van wantrouwen werd destijds niet gesteund, omdat de raad van Velsen te verdeeld was, geen lef toonde en onze vermeende rancune.
In 2013 begon het gelazer. Voor Westerman was de fractie lastig. Immers, wij luisterden niet naar hem, waren kritisch en hadden hem zeker niet nodig. Dus haalde hij valse streken uit tijdens de ledenvergadering. Echter, omdat hij zijn vriendjes mobiliseerde wist hij de regels naar zijn hand te zetten. Daarbij bediende hij zich van pure leugens én bedrog. Iemand die middels leugens een ander neerzet heeft de eerste slag gewonnen. De ander kan zich immers alleen verdedigen en dan is de aanvaller in het voordeel. Zeker wanneer hij zijn kompanen heeft gemobiliseerd. Met zijn overtuigingskracht wist hij zelfs landelijk GroenLinks voor zich te winnen. Ook zij bleken blindelings in zijn mooipraat te trappen. De gevolgen mogen inmiddels bekend zijn.
Nu moet hij dus opstappen in Haarlemmerliede. Dat doet hij niet. Hij houdt te veel van het pluche. Er moet eerst een motie van wantrouwen komen. Ik vrees dat hij zelfs dan nog niet zonder slag of stoot op stapt. Dát is namelijk Westerman. En natuurlijk is de raad de kwade genius.
Hij is lang mee weg gekomen. Te lang, en dit is nu de derde keer. De derde keer! Wordt men nu eindelijk ook eens wakker bij GroenLinks landelijk?
Destijds heeft hij de raadsleden van GroenLinks in diskrediet gebracht. Ja, je mag zelfs stellen dat hij hun toekomst heeft verziekt. Vrij letterlijk. Zelf zou hij niet in de raad willen, maar wel moest hij lijsttrekker worden. Twee van zijn gecharterde "kinderen" kwamen uit het niets hoog op de lijst. Maar, beiden bleken niet in de raad plaats te willen nemen. Wim kwam dus in de raad. Hij werd gevraagd voor wethouder in Haarlemmerliede. Daarom kwam nummer 4 (!) in de raad van Velsen. Hij vertrok naar Haarlemmerliede, maar claimde wel een functie in het bestuur van Velsen. Zeer dubieus eigenlijk. Maar ja, die club heeft hij in de tang... Helaas, nummer vier maakt geen sier in de raad. Reclame voor GroenLinks is niet aan Westerman besteed. Überhaupt heeft hij niet veel op met GroenLinks. Hij heeft op met het pluche en verschuild zich achter GroenLinks. Ooit vertrouwde hij mij tie dat het om het even elke partij kon zijn, maar dat hij dacht binnen GroenLinks de meeste kansen te maken.
Vier jaar afbraakpolitiek in Velsen en zo te lezen is hij in Haarlemmerliede bepaalt niet voortvarender geweest. Maar dat ligt aan de raad, aldus Westerman.
Nee, ik ben klaar met hem. Naar mijn mening mag zo iemand geen enkele politieke functie meer bekleden. Hij is een blamage voor de politiek. Het wantrouwen van de burger in de politiek vertegenwoordigt hij ten volste. Hij is geen vertegenwoordiger. Het is een pure charlatan! Ik ben benieuwd in hoeverre de partij GroenLinks nog steeds achter deze man blijft staan. Dan moeten ze niet gek op kijken, wanneer GroenLinks weer niet scoort bij de kiezer.
Westerman is in de zeventig. Ik ken hem als een doorlopende herhaling en beticht hem ook van enige vergeetachtigheid. Laat hem maar lekker aan zijn boeken werken of zijn Chinezen rond leiden. Maar in hemelsnaam, dien die motie van wantrouwen in en haal deze vent uit de politiek! Hij verwezenlijkt het wantrouwen van de kiezers in de politiek. En, geef hem een pluche leunstoel mee, ter afscheid!
Westerman zit in het pluche. Niet vanuit een overtuiging, maar vanuit puur eigen belang. De rest interesseert hem niets, behalve dat hij graag mensen om zich heen verzameld, die hem braaf en blind volgen. Westerman zit momenteel ook in het bestuur van GroenLinks Velsen. Een zwak bestuur wat hij prima weet te manipuleren en te imponeren. De oude wijze man, zo zien velen hem. Het addergebroed achter zijn oogkassen blijft voor de meesten verborgen. Alleen wakkere lieden ontdekken de man achter de aimabele figuur. Aimabel, mooi niet, maar wel een schijn welke hij goed weet op te houden. Althans voldoende om te overleven. Keer op keer en kritische elementen weet hij weg te zetten, desnoods via leugens en bedrog. En altijd ligt het aan de ander, nooit aan hem zelf. Ook nu is de raad weer de schuldige. Hij niet...
In 2013 heb ik een emotionele blog geschreven. Misschien te snel en te emotioneel, maar mijn gelijk van toen wordt nu in feite bevestigd. Wim Westerman zegt tegen de krant, dat hij niet van achterkamertjespolitiek houdt. Vreemd, want hij doet bijna niet anders. De motie van wantrouwen werd destijds niet gesteund, omdat de raad van Velsen te verdeeld was, geen lef toonde en onze vermeende rancune.
In 2013 begon het gelazer. Voor Westerman was de fractie lastig. Immers, wij luisterden niet naar hem, waren kritisch en hadden hem zeker niet nodig. Dus haalde hij valse streken uit tijdens de ledenvergadering. Echter, omdat hij zijn vriendjes mobiliseerde wist hij de regels naar zijn hand te zetten. Daarbij bediende hij zich van pure leugens én bedrog. Iemand die middels leugens een ander neerzet heeft de eerste slag gewonnen. De ander kan zich immers alleen verdedigen en dan is de aanvaller in het voordeel. Zeker wanneer hij zijn kompanen heeft gemobiliseerd. Met zijn overtuigingskracht wist hij zelfs landelijk GroenLinks voor zich te winnen. Ook zij bleken blindelings in zijn mooipraat te trappen. De gevolgen mogen inmiddels bekend zijn.
Nu moet hij dus opstappen in Haarlemmerliede. Dat doet hij niet. Hij houdt te veel van het pluche. Er moet eerst een motie van wantrouwen komen. Ik vrees dat hij zelfs dan nog niet zonder slag of stoot op stapt. Dát is namelijk Westerman. En natuurlijk is de raad de kwade genius.
Hij is lang mee weg gekomen. Te lang, en dit is nu de derde keer. De derde keer! Wordt men nu eindelijk ook eens wakker bij GroenLinks landelijk?
Destijds heeft hij de raadsleden van GroenLinks in diskrediet gebracht. Ja, je mag zelfs stellen dat hij hun toekomst heeft verziekt. Vrij letterlijk. Zelf zou hij niet in de raad willen, maar wel moest hij lijsttrekker worden. Twee van zijn gecharterde "kinderen" kwamen uit het niets hoog op de lijst. Maar, beiden bleken niet in de raad plaats te willen nemen. Wim kwam dus in de raad. Hij werd gevraagd voor wethouder in Haarlemmerliede. Daarom kwam nummer 4 (!) in de raad van Velsen. Hij vertrok naar Haarlemmerliede, maar claimde wel een functie in het bestuur van Velsen. Zeer dubieus eigenlijk. Maar ja, die club heeft hij in de tang... Helaas, nummer vier maakt geen sier in de raad. Reclame voor GroenLinks is niet aan Westerman besteed. Überhaupt heeft hij niet veel op met GroenLinks. Hij heeft op met het pluche en verschuild zich achter GroenLinks. Ooit vertrouwde hij mij tie dat het om het even elke partij kon zijn, maar dat hij dacht binnen GroenLinks de meeste kansen te maken.
Vier jaar afbraakpolitiek in Velsen en zo te lezen is hij in Haarlemmerliede bepaalt niet voortvarender geweest. Maar dat ligt aan de raad, aldus Westerman.
Nee, ik ben klaar met hem. Naar mijn mening mag zo iemand geen enkele politieke functie meer bekleden. Hij is een blamage voor de politiek. Het wantrouwen van de burger in de politiek vertegenwoordigt hij ten volste. Hij is geen vertegenwoordiger. Het is een pure charlatan! Ik ben benieuwd in hoeverre de partij GroenLinks nog steeds achter deze man blijft staan. Dan moeten ze niet gek op kijken, wanneer GroenLinks weer niet scoort bij de kiezer.
Westerman is in de zeventig. Ik ken hem als een doorlopende herhaling en beticht hem ook van enige vergeetachtigheid. Laat hem maar lekker aan zijn boeken werken of zijn Chinezen rond leiden. Maar in hemelsnaam, dien die motie van wantrouwen in en haal deze vent uit de politiek! Hij verwezenlijkt het wantrouwen van de kiezers in de politiek. En, geef hem een pluche leunstoel mee, ter afscheid!
maandag 4 januari 2016
In den vreemde; animal story (59)
Wij vertrokken uit Nederland met drie honden en een kat. Moeder Peppa, een West Highland Terriër (Westy), Noah de vader (kwart Maltheser) en de zoon Ventje. Kato was de kat. Zowel Peppa als Kato waren al redelijk op leeftijd. Peppa was ruim 13 en Kato 16. Katten worden nu eenmaal ouder dan honden. We werden een hecht gezinnetje. Ook Kato maakte er weer deel van uit, wellicht door de reis. In ieder geval waren we erg blij dat de poes niet meer separaat van de honden leefde en zelfs goed met de honden samen bleek te kunnen. Alleen Kato en Peppa boterde niet zo.
Begin november 2014 zakte Peppa plots door haar pootjes. Het begin van het einde en op 10 november om 09:05 uur hebben wij haar in laten slapen (het zelfde moment en zelfde dag overleed Atatürk, jaren geleden).
Voor Kato was de deur naar de andere honden nu helemaal open en ze werden vriendjes. Alleen Kato is een oude kat. Nog voor het overlijden van Peppa was zij ziek. Wat het was is tot op vandaag niet duidelijk, maar ze kwam er bovenop. Het voorjaar van 2015 werd Kato weer ziek. Weer naar de dierenarts en weer kwam de kat er bovenop. Kato leidt een goed leventje, eet fors, maar is graatmager geworden. Ouderdom en lichamelijke gebreken. Inmiddels zijn we begonnen met een speciaal dieet voor oude katten. Omdat hartproblemen een rol spelen bij Kato moet het nieuwe voedsel de juiste voedingswaarden geven, waardoor ze minder hoeft te eten en toch weer wat steviger wordt. Inmiddels gaat Kato echter wel naar de 18 toe.
Vorige voorjaar had Wilma vier kuikens, van haar kip Uli. Wij wilden wel kippen en Wilma wilde de kuikens niet. Snel een hok getimmerd en daar kwam Uli met de vier kleintjes. Na een poosje deed Uli echter zeer onaardig naar haar kroost en brachten we haar snel terug naar Wilma. Ondertussen groeiden de twee Hanen en twee kippen op. De eieren kwamen en het was een leuk koppel.
Omdat wij niet tevreden waren met onze woning zichten wij iets anders. Eind maart (2015) vonden we een leuk huis, maar daar konden we pas in juni terecht. Wel mocht ik alvast een groentetuin onderhouden. Nu werd dat dit jaar een fiasco, maar iedere keer wanneer ik kwam liep dat een leuke kleine poes rond. Het leek er op dat de buren regelmatig eten gaven, wat ik deels van hen over nam. Later vernamen wij dat de poes van de vorige bewoner was, die een jaar daarvoor overleden was. Het diertje kwam mij altijd tegemoet, wanneer ik aan de ontginning van het stukje grond kwam werken. Eindelijk konden we in de woning. Bij de overdracht verzocht de weduwe of wij het poesje over wilde nemen. Vrij snel moet je dan beslissen en wij gingen akkoord. Dus, na de verhuizing, hadden we er echt een poes bij; Jennah (haar originele naam was Diana, maar dat klinkt niet voor een poes).
De integratie met de andere dieren verliep vrij soepel. Zelfs Kato toonde een zekere acceptatie, maar regelmatig haalt ze nog steeds uit naar Jennah, alhoewel ze ook vrij dicht naast elkaar op de bank kunnen liggen.
Eindelijk wat rust. De honden, katten, kippen, het leefde allemaal rustig met en naast elkaar. Wel vond ik het aantal kippen, op twee hanen, wat mager. Met mijn verjaardag vroeg ik er dus kippen bij. En ja, ik kreeg twee kippen. Een grijze en een bijna zwarte. Hebben de eerste vier namen (Willem, Reinout, Sproet en Gerard), de nieuwe lichting zal naamloos door het leven gaan en in principe ook al het toekomstige pluimvee. En dat toekomstige bleek geheel niet ze ver verwijderd te zijn. Begin november begon Gerard serieus te broeden en op 25 november liepen er vier schattige kuikens door het hok. Twee dagen later waren het er opeens drie en dat is het aantal tot de dag van vandaag. Het spul groeit als kool en op de kippenwei begin het een aardig gezelschap te worden.
Eind december werd Noah duidelijk niet goed. Wij wisten al enkele jaren dat hij een hartruis had. Dit leek eigenlijk iets anders. Hij blafte heel erg. Bij de dierenarts kregen wij een antibioticum kuur. Het ging echter niet beter. Bovendien dijde Noah erg uit, terwijl hij steeds minder at. Bijna om de dag vertoonden wij ons wel bij de dierenarts. Uiteindelijk is er een röntgenfoto gemaakt. Een vergroot hart en enorm veel vocht. Het hart functioneert duidelijk inmiddels nóg slechter. Noah is nu de oude niet meer. Morgen hopen wij dat de hartpillen arriveren, alhoewel wij vrezen dat het toch het langzame einde van Noah in luidt. Nog maar 9, bijna 10. We zien wel en ondertussen vertroetelen wij het lieve dier.
Dit bracht ons er wel toe een krappe week geleden te discussiëren over de toekomst. Ventje alleen..., het is eigenlijk geen hondje om alleen te zijn. De gedachte aan een nieuwe hond was er. We dachten te zijner tijd een middelmaatje aan te schaffen. In ieder geval iets groter. Vorige week kwam Wilma langs met een logeer hondje, en dat soort leek ons helemaal geschikt. Maar, voor de toekomst...
Gisteren, in de loop van de dag, belde Wilma op. De tandarts (tevens zoon van de huisbaas) heeft een vier maanden oude Golden Retriever. Die had hij aangeschaft voor de kinderen, maar de ruimte en tuin (hinden wonen en keven hier buiten, behalve die van ons) was echt te klein. Het ging niet goed. Hij had wel aan ons zitten denken, maar legde de vraag bij Wilma neer; wil je een hond? Dus overleg. De conclusie was dat ze dat vooral niet moet doen, omdat zo een hond (of nu überhaupt een hond) niet in haar leven past. Daarop werd de vraag ons gesteld. Druk overleg, doch wij waren er spoedig uit. We doen het. Wilma gebeld en zij zou ons besluit door geven.
Begin van de avond gaat de telefoon. Musafer wil de hond komen brengen. Een half uur later was hij er, met zijn twee zoontjes. Die mogen altijd langs komen en met hun hond, nu de onze, komen spelen. De hond is een teefje en een van de jongetjes had de naam Poppy al toebedacht, dus die houden we.
Wederom is ons dierenrijk tijdelijk uit balans, moeten posities weer bevestigd en veroverd worden, maar op zich gaat het prima, al hebben we de komende tijd natuurlijk wel veel werk om dat kleintje goed op te voeden... Nacht een mislukte overigens al. Van zijn dekentje was hij op bed gekropen. Ventje vond dat niet leuk, wij eigenlijk ook niet, maar Poppy is zo lief en net bij ons... Ik moet er niet aan denken dat we straks met twee kleine hondjes én een Golden Retriever op bed slapen.
Tja. We kwamen met vier dieren. Nu zitten we met 14 dieren... En het maakt ons alleen maar gelukkiger, ondanks alle snelle veranderingen en beslissingen. Het begint al echt een boerderijtje te lijken....
Begin november 2014 zakte Peppa plots door haar pootjes. Het begin van het einde en op 10 november om 09:05 uur hebben wij haar in laten slapen (het zelfde moment en zelfde dag overleed Atatürk, jaren geleden).
Voor Kato was de deur naar de andere honden nu helemaal open en ze werden vriendjes. Alleen Kato is een oude kat. Nog voor het overlijden van Peppa was zij ziek. Wat het was is tot op vandaag niet duidelijk, maar ze kwam er bovenop. Het voorjaar van 2015 werd Kato weer ziek. Weer naar de dierenarts en weer kwam de kat er bovenop. Kato leidt een goed leventje, eet fors, maar is graatmager geworden. Ouderdom en lichamelijke gebreken. Inmiddels zijn we begonnen met een speciaal dieet voor oude katten. Omdat hartproblemen een rol spelen bij Kato moet het nieuwe voedsel de juiste voedingswaarden geven, waardoor ze minder hoeft te eten en toch weer wat steviger wordt. Inmiddels gaat Kato echter wel naar de 18 toe.
Vorige voorjaar had Wilma vier kuikens, van haar kip Uli. Wij wilden wel kippen en Wilma wilde de kuikens niet. Snel een hok getimmerd en daar kwam Uli met de vier kleintjes. Na een poosje deed Uli echter zeer onaardig naar haar kroost en brachten we haar snel terug naar Wilma. Ondertussen groeiden de twee Hanen en twee kippen op. De eieren kwamen en het was een leuk koppel.
Omdat wij niet tevreden waren met onze woning zichten wij iets anders. Eind maart (2015) vonden we een leuk huis, maar daar konden we pas in juni terecht. Wel mocht ik alvast een groentetuin onderhouden. Nu werd dat dit jaar een fiasco, maar iedere keer wanneer ik kwam liep dat een leuke kleine poes rond. Het leek er op dat de buren regelmatig eten gaven, wat ik deels van hen over nam. Later vernamen wij dat de poes van de vorige bewoner was, die een jaar daarvoor overleden was. Het diertje kwam mij altijd tegemoet, wanneer ik aan de ontginning van het stukje grond kwam werken. Eindelijk konden we in de woning. Bij de overdracht verzocht de weduwe of wij het poesje over wilde nemen. Vrij snel moet je dan beslissen en wij gingen akkoord. Dus, na de verhuizing, hadden we er echt een poes bij; Jennah (haar originele naam was Diana, maar dat klinkt niet voor een poes).
De integratie met de andere dieren verliep vrij soepel. Zelfs Kato toonde een zekere acceptatie, maar regelmatig haalt ze nog steeds uit naar Jennah, alhoewel ze ook vrij dicht naast elkaar op de bank kunnen liggen.
Eindelijk wat rust. De honden, katten, kippen, het leefde allemaal rustig met en naast elkaar. Wel vond ik het aantal kippen, op twee hanen, wat mager. Met mijn verjaardag vroeg ik er dus kippen bij. En ja, ik kreeg twee kippen. Een grijze en een bijna zwarte. Hebben de eerste vier namen (Willem, Reinout, Sproet en Gerard), de nieuwe lichting zal naamloos door het leven gaan en in principe ook al het toekomstige pluimvee. En dat toekomstige bleek geheel niet ze ver verwijderd te zijn. Begin november begon Gerard serieus te broeden en op 25 november liepen er vier schattige kuikens door het hok. Twee dagen later waren het er opeens drie en dat is het aantal tot de dag van vandaag. Het spul groeit als kool en op de kippenwei begin het een aardig gezelschap te worden.
Eind december werd Noah duidelijk niet goed. Wij wisten al enkele jaren dat hij een hartruis had. Dit leek eigenlijk iets anders. Hij blafte heel erg. Bij de dierenarts kregen wij een antibioticum kuur. Het ging echter niet beter. Bovendien dijde Noah erg uit, terwijl hij steeds minder at. Bijna om de dag vertoonden wij ons wel bij de dierenarts. Uiteindelijk is er een röntgenfoto gemaakt. Een vergroot hart en enorm veel vocht. Het hart functioneert duidelijk inmiddels nóg slechter. Noah is nu de oude niet meer. Morgen hopen wij dat de hartpillen arriveren, alhoewel wij vrezen dat het toch het langzame einde van Noah in luidt. Nog maar 9, bijna 10. We zien wel en ondertussen vertroetelen wij het lieve dier.
Dit bracht ons er wel toe een krappe week geleden te discussiëren over de toekomst. Ventje alleen..., het is eigenlijk geen hondje om alleen te zijn. De gedachte aan een nieuwe hond was er. We dachten te zijner tijd een middelmaatje aan te schaffen. In ieder geval iets groter. Vorige week kwam Wilma langs met een logeer hondje, en dat soort leek ons helemaal geschikt. Maar, voor de toekomst...
Gisteren, in de loop van de dag, belde Wilma op. De tandarts (tevens zoon van de huisbaas) heeft een vier maanden oude Golden Retriever. Die had hij aangeschaft voor de kinderen, maar de ruimte en tuin (hinden wonen en keven hier buiten, behalve die van ons) was echt te klein. Het ging niet goed. Hij had wel aan ons zitten denken, maar legde de vraag bij Wilma neer; wil je een hond? Dus overleg. De conclusie was dat ze dat vooral niet moet doen, omdat zo een hond (of nu überhaupt een hond) niet in haar leven past. Daarop werd de vraag ons gesteld. Druk overleg, doch wij waren er spoedig uit. We doen het. Wilma gebeld en zij zou ons besluit door geven.
Begin van de avond gaat de telefoon. Musafer wil de hond komen brengen. Een half uur later was hij er, met zijn twee zoontjes. Die mogen altijd langs komen en met hun hond, nu de onze, komen spelen. De hond is een teefje en een van de jongetjes had de naam Poppy al toebedacht, dus die houden we.
Wederom is ons dierenrijk tijdelijk uit balans, moeten posities weer bevestigd en veroverd worden, maar op zich gaat het prima, al hebben we de komende tijd natuurlijk wel veel werk om dat kleintje goed op te voeden... Nacht een mislukte overigens al. Van zijn dekentje was hij op bed gekropen. Ventje vond dat niet leuk, wij eigenlijk ook niet, maar Poppy is zo lief en net bij ons... Ik moet er niet aan denken dat we straks met twee kleine hondjes én een Golden Retriever op bed slapen.
Tja. We kwamen met vier dieren. Nu zitten we met 14 dieren... En het maakt ons alleen maar gelukkiger, ondanks alle snelle veranderingen en beslissingen. Het begint al echt een boerderijtje te lijken....
zaterdag 2 januari 2016
In den vreemde; kou (58)
De laatste keer was in Haarlem Zuid, waar ik in een tussenwoning woonde. De leidingen liepen langs de (niet geïsoleerde) buitenmuur. En ja hoor, bij een matige vorst geen water in de badkamer. Gelukkig kon ik het een en ander snel en effectief isoleren. Ook destijds dat ik nog in de Leidsestraat woonde heb ik een enkele keer bevroren waterleidingen gekend. Daarvoor heb ik dat voor handen gehad, toen ik nog klein was en bij mijn ouders woonde. De tijd dat de bloemen op de ramen stonden, bij flinke vorst. Al snel was dat voorbij, omdat wij al vroeg centrale verwarming hadden. Nog ruim voor mijn tiende.
En dan nu weer. Niet in Nederland, maar hier in Turkije. Sterker, het is op dit moment flink kouder dan in Nederland. Desondanks kan je, met een jas aan, overdag goed van de zon genieten. Vanmorgen moest onze hond, Noah, verzorgd worden. Helaas, er was geen water. Dus ik naar de pomp, maar kreeg de handel niet om. Dan zag ik het pannetje met ijs. Bevroren. Het water was bevroren en de zon scheen nog niet op de leiding. Wanneer je een leiding bovengronds ziet, denk je niet snel aan vorst. Dat het hier iets kouder is, in de winter, dan in Göcek was ons bekend. Vorig jaar hebben we twee keer hele lichte nachtvorst gehad. Afgelopen nacht was het hier -4. Voor vannacht wordt zelfs -8 verwacht. Daarna gaat de temperatuur weer omhoog. Wellicht hebben we dan onze echte koude voor deze winter dan gehad. Toch kan het nog een of twee keer een korte periode voor komen.
Met noppenfolie heb ik de leidingen nu ingepakt. Vannacht laat ik het water heel licht stromen. Dan moet het weer goed komen. Grappig, dat het in Nederland nu warmer is. In Istanbul ligt sinds enkele dagen zelfs een pak sneeuw, wat voor deze stad overigens niet ongewoon is. Hier aan de Zuidkust vriest het dus ook, alhoewel het dus wel sporadisch én kort is. Dit neemt niet weg, dat ik ook diverse planten ingepakt heb met noppenfolie. Planten, die ik in Nederland binnen liet overwinteren. Dat moet goed gaan, alhoewel het voorjaar wel zal tonen wat wel en niet goed gaat.
Behalve de vorst en bevroren leidingen merk je de koude hier ook op andere manieren. De zon gaat tegen half vier achter de berg en in snel tempo voel je het afkoelen. Vanmiddag kwam ik uit Göcek en thuis was de zon al weg, het verschil is dan uitermate duidelijk. Vooral ook, omdat ik "beneden" de hele tijd in de zon verbleef. Zo rond vier uur gaat meestal de open haard aan. Vandaag hebben we een haard de gehele dag aan gehad. Het is koud en we moeten hard werken om het behaaglijk te krijgen. Het lukt. Zeker van belang is dat huis ons uitermate bevalt. Het vorige huis was een kil huis en hadden wij het zelden gerieflijk. Hier is het koeler, het huis is ook koud, maar we hebben het behaaglijk. Een belangrijk verschil, maar dat neemt niet weg, dat wij ook hier leven met de elementen. De vanzelfsprekendheid, zoals wij die uit Nederland kennen, gaat hier niet op. De regelmatige stroomuitvallen bijvoorbeeld. Onze elektrische verwarming valt dan uit. Dat heeft een direct effect op de temperatuur. Ook daar moet je dus goed op inspelen. En dat lukt gelukkig. Ook vind ik het eigenlijk wel leuk. Toch is het soms ook zwaar. Van de 2 ton hout, die 26 november is afgeleverd is al meer dan de helft op. Wat wil je met twee haarden, die de basisverwarming vormen? Maar dat is op zich het op zich het punt niet. Nee, al dat hout moet versjouwd worden. Niet een keer, maar in ieder geval drie keer. Iedere dag nu zware emmers, van de kelder naar de keuken, of de salon. Soms voel ik mij te moe, alhoewel ik het soms ook heerlijk vind fysiek even actief te zijn.
Het meest bijzondere is dat wij het hier nu kouder hebben, dan in Nederland. Twee, drie, dagen per jaar; okay. Meer moet het niet worden. Dat zal ook wel niet. De winters in Nederland zijn hoe dan ook veel killer. Killer en langer. Het grootste verschil is echter het aantal zonuren. Gaat in Nederland de zon nog heel vroeg onder en komt ie laat op, hier is de zon minstens drie uur langer boven de kin. Dat alleen al voelt goed. Daarbij schijnt de zon ook nu veel vaker dan in Nederland. Zo hebben wij al maanden geen dag gehad, dat er helemaal geen zin te zien was. Ondanks de milde winter kent Nederland nu al weer heel wat sombere dagen.
Ja, de kou managen wij wel, maar toch mag het snel weer wat meer Mediterraan worden.
En dan nu weer. Niet in Nederland, maar hier in Turkije. Sterker, het is op dit moment flink kouder dan in Nederland. Desondanks kan je, met een jas aan, overdag goed van de zon genieten. Vanmorgen moest onze hond, Noah, verzorgd worden. Helaas, er was geen water. Dus ik naar de pomp, maar kreeg de handel niet om. Dan zag ik het pannetje met ijs. Bevroren. Het water was bevroren en de zon scheen nog niet op de leiding. Wanneer je een leiding bovengronds ziet, denk je niet snel aan vorst. Dat het hier iets kouder is, in de winter, dan in Göcek was ons bekend. Vorig jaar hebben we twee keer hele lichte nachtvorst gehad. Afgelopen nacht was het hier -4. Voor vannacht wordt zelfs -8 verwacht. Daarna gaat de temperatuur weer omhoog. Wellicht hebben we dan onze echte koude voor deze winter dan gehad. Toch kan het nog een of twee keer een korte periode voor komen.
Met noppenfolie heb ik de leidingen nu ingepakt. Vannacht laat ik het water heel licht stromen. Dan moet het weer goed komen. Grappig, dat het in Nederland nu warmer is. In Istanbul ligt sinds enkele dagen zelfs een pak sneeuw, wat voor deze stad overigens niet ongewoon is. Hier aan de Zuidkust vriest het dus ook, alhoewel het dus wel sporadisch én kort is. Dit neemt niet weg, dat ik ook diverse planten ingepakt heb met noppenfolie. Planten, die ik in Nederland binnen liet overwinteren. Dat moet goed gaan, alhoewel het voorjaar wel zal tonen wat wel en niet goed gaat.
Behalve de vorst en bevroren leidingen merk je de koude hier ook op andere manieren. De zon gaat tegen half vier achter de berg en in snel tempo voel je het afkoelen. Vanmiddag kwam ik uit Göcek en thuis was de zon al weg, het verschil is dan uitermate duidelijk. Vooral ook, omdat ik "beneden" de hele tijd in de zon verbleef. Zo rond vier uur gaat meestal de open haard aan. Vandaag hebben we een haard de gehele dag aan gehad. Het is koud en we moeten hard werken om het behaaglijk te krijgen. Het lukt. Zeker van belang is dat huis ons uitermate bevalt. Het vorige huis was een kil huis en hadden wij het zelden gerieflijk. Hier is het koeler, het huis is ook koud, maar we hebben het behaaglijk. Een belangrijk verschil, maar dat neemt niet weg, dat wij ook hier leven met de elementen. De vanzelfsprekendheid, zoals wij die uit Nederland kennen, gaat hier niet op. De regelmatige stroomuitvallen bijvoorbeeld. Onze elektrische verwarming valt dan uit. Dat heeft een direct effect op de temperatuur. Ook daar moet je dus goed op inspelen. En dat lukt gelukkig. Ook vind ik het eigenlijk wel leuk. Toch is het soms ook zwaar. Van de 2 ton hout, die 26 november is afgeleverd is al meer dan de helft op. Wat wil je met twee haarden, die de basisverwarming vormen? Maar dat is op zich het op zich het punt niet. Nee, al dat hout moet versjouwd worden. Niet een keer, maar in ieder geval drie keer. Iedere dag nu zware emmers, van de kelder naar de keuken, of de salon. Soms voel ik mij te moe, alhoewel ik het soms ook heerlijk vind fysiek even actief te zijn.
Het meest bijzondere is dat wij het hier nu kouder hebben, dan in Nederland. Twee, drie, dagen per jaar; okay. Meer moet het niet worden. Dat zal ook wel niet. De winters in Nederland zijn hoe dan ook veel killer. Killer en langer. Het grootste verschil is echter het aantal zonuren. Gaat in Nederland de zon nog heel vroeg onder en komt ie laat op, hier is de zon minstens drie uur langer boven de kin. Dat alleen al voelt goed. Daarbij schijnt de zon ook nu veel vaker dan in Nederland. Zo hebben wij al maanden geen dag gehad, dat er helemaal geen zin te zien was. Ondanks de milde winter kent Nederland nu al weer heel wat sombere dagen.
Ja, de kou managen wij wel, maar toch mag het snel weer wat meer Mediterraan worden.
Abonneren op:
Posts (Atom)