dinsdag 6 augustus 2019

vriendschap een illusie?




25 augustus 2019 verblijven wij 5 jaar in Turkije. Destijds vertrokken met auto en aanhanger, drie honden, een kat, en een minimum aan huisraad. Een economische vlucht uit ons eigen land, om toch een enigszins menswaardig bestaan te kunnen leiden.
Dat is gelukt. Nu vijf jaar verder, in onze derde Turkse woning, hebben we alles redelijk op orde. Daarnaast een klein appartement in Nederland, waar vooral mijn vrouw zeer regelmatig verblijft. Kijkend naar de Turkse woning, welke wij momenteel huren, geeft dit de indruk dat we rijk zijn. Ja, rijk van binnen, maar niet in de knip. Van die rijkdom genieten we. We hebben er hard voor gewerkt. Er is een zwembad met en mooi terras en de tuin heeft een geweldige uitstraling. Kortom, het mag best een paradijsje genoemd worden, wat wij hier gecreëerd hebben,
En toch ben ik verdrietig. Natuurlijk, het leven in Turkije biedt niet wat onze voorkeuren heeft. We missen cultuur, een stuk gezelligheid en afwisseling. Desalniettemin is dat niet wat mij verdrietig maakt. Er speelt een liedje door mijn hoofd: Vriendschap is een illusie, een pakketje schroot met een dun laagje chroom…van Het Goede Doel, uit 1982.
Sinds wij hier “wonen” zijn er maar weinig mensen, uit Nederland, langs geweest. De dochters, een aanvankelijke kennis (wier vrouw wij met hun eerste komst nog niet eens kenden), die inmiddels wel een vriend geworden is en de vrouw van een ex-collega. Verder een  vriendin, die in Turkije was en even langs geweest is, evenals de ex van mijn vrouw. Maar vrienden, of mijn familie…
Redenen kan ik niet echt verzinnen. En wat ik aan redenen heb vernomen zijn, in mijn ogen, vooral drogredenen.  Om te beginnen, een retourtje Turkije is rechtstreeks en relatief goedkoop (voor 250 euro kan je, met een beetje slimheid, een retour hebben).We halen en brengen van het vliegveld, hier 30 km verderop.  Hier zijn in principe geen extra kosten, wanneer je dat niet wilt, of kan betalen. De genoemde redenen kan ik dan ook niet als plausibel labelen. Meestal zijn het vage reacties of blijft men gehuld in stilte, maar altijd is er een (onderhuidse) sfeer van: bekijk het maar, ik kom niet. Dat doet mij veel pijn. Als vrienden van mijn vrouw mij niet mogen, of omgekeerd, is dat geen reden. Iets dergelijks mag een echte vriendschap niet in de weg staan. In Nederland ga je ook om met de relaties van je vrienden. Een vriend van mij woonde op Curaçao. Ik mocht zijn vrouw niet en het klikte ook niet. Toch ben ik blijven komen. Ik kwam voor hem, niet voor haar. Wanneer ik bij hen was zorgde ik er voor dat het gezellig bleef. Daarbij ben ik van mening dat de relatie van jou vriend absoluut niet ook jou vriend(in) hoeft te zijn. Bij een goed vriendschap accepteer je de partner.
Eén vriendenstel zou komen en hadden het al in hun meer jaarlijkse planning gezet. Nog een jaar, dan zouden ze komen… Het heeft niet zo mogen zijn, daar beiden voordien overleden. Een andere vriend hadden we zelfs een ticket aangeboden… We hebben hem niet gezien. Mijn familie stelt mij evenzeer teleur. Alleen van mijn oudste broer kan ik mij indenken, waarom hij niet komt.
Iedereen is natuurlijk vrij te gaan en te staan waar ze willen, maar wanneer ik hoor dat vrienden wel naar Griekenland gaan of zijn geweest, en soms zelfs Rhodos, hier 100 km vandaan, dan doet dat toch zeer.
Hier hebben wij niemand gezien. Niemand heeft bij ons gelogeerd, niemand  in een logement dicht bij ons (wanneer je het niet prettig vindt bij iemand in huis te zitten). Zon, zee en oude cultuur is hier genoeg. Wandelen en ritten maken is allemaal mogelijk. Allemaal omstandigheden waar men zo graag naar op vakantie gaat en wat men opzoekt. Maar hier blijft het  stil. Mijn verdriet is ook gebaseerd op een forse teleurstelling. Wat stelt familie voor, wat stelt vriendschap voor? Is het echt uit het zicht, uit het hart? Gaan we zo fragmentarisch met elkaar om tegenwoordig? Is vriendschap dan inderdaad een illusie? Heb ik wel vrienden, en is het niet zo dat mijn vrienden mij op de een of andere manier gedogen? Of ben ik zo’n eikel, dat ik wel zo trouw aan vriendschap hecht. Dat ik wel met regelmaat van mij laat horen…  Ik kan er de vinger niet opleggen. Maar dat kutliedje blijft de laatste tijd maar door mijn hoofd spelen. En ja, het zou gewoon heel tof zijn wanneer mijn (onze) vrienden eens langs komen. Hier logeren, of even verderop. Dat ik het gevoel heb dat men mij ook als vriend ziet. Je hoeft elkaar niet iedere dag te bellen of te schrijven, maar laat überhaupt eens wat van je horen uit eigen beweging. Mijn familie is klein. Van een broer hoor ik af en toe wat, maar verder blijft het stil. Mijn neef en nicht laten ook niets horen. Ben ik dan zo een enorme lul? Je zou het haast gaan denken…  Mijn verdriet brengt twijfel. Twijfel in de mens, vooral in hen waarvan je denkt dat ze dicht bij je staan. Vriendschap… inderdaad een illusie?