Paradijs!

Ik zit hier op de flat en bedenk mij dat de omvang van het appartement vrijwel gelijk is aan de omvang van het zwembad (plus zonneterras er omheen) van de woning in Turkije....



In 2014 vertrokken we, in feite noodgedwongen, naar Turkije. Na een periode her en der logeren hebben we inmiddels een kleine stek, waar wij onze vier Nederlandse maanden kunnen doorbrengen. In Turkije huurden we eerst een kil huis in het kustdorpje Göcek. Na bijna een jaar vertrokken we acht kilometer verderop, naar een hoogte van 420 meter. Een traditioneel Turks huis in het centrum van het dorp. Leuk, maar de nadelen stapelden zich op. Dat maakte dat er al plannen lagen een andere huurwoning te zoeken. Nadat de huisbaas 35% huurverhoging wenste ging het verkeerd. We moesten het huis uit.

Toeval, of niet, we vonden een woning. Iets buiten het dorp, 570 meter hoogte, en geheel vrij. De buitenmuren opgetrokken van rotsblokken, evenals de buitenste binnen muren. Een redelijke lap grond er omheen. Daarna rondom bos. Drie jaar geleden koesterde ik de angst dat dit een te stille omgeving was. Inmiddels weet ik beter. We horen hier zelfs de oproep voor gebed van de moskee niet eens. Het huis staat de gehele dag in de zon, maar door de dikke muren is het binnen aangenaam. De stilte is verrukkelijk en de meeste geluiden natuurlijk. In feite een min of meer perfecte omgeving. Maar ook binnen... Het is een echt huis. Geen hokjes, waar we niemand durfden uit te nodigen. Dat deden we wel, maar dan alleen indien het op de waranda nog aangenaam vertoeven was. Nu een "echt" huis. De woonkamer is hoog, tot de onderzijde van het dak. De binnenmuren wit gestuukt. Een open trap leidt naar de eerste etage, een balkon doet je van bovenaf op het woongedeelte turen. Het lijkt op een Franse vakantiewoning..., met dien verstande dat wij hier zeer lange "vakanties" hebben. De sfeer is warm en aangenaam. De oude meubels blijken opvallend treffend in het huis te passen. De muziekinstallatie verzorgt hemelse geluiden. Hard, zowel zacht. Helder en de vibratie doet je denken in een concertzaal te zijn. Voor het storende televisie kijken beschikken wij over een aparte ruimte, naast de woonkamer. Een bescheiden, maar uiterst sfeervol half open kamer. Ruimte voor mijn atelier, twee badkamers, waarvan eentje met jacuzzi. Een giga grote bovenruimte met mogelijkheden te slapen, atelierruimte voor mijn vrouw en een opslaghok (al dan niet tevens "walk-in closed").

Omgerekend betalen wij de iets minder dan de helft aan huur, vergeleken met de huur van de postzegel in IJmuiden. Volgens mij mag je, na een dergelijke opsomming, spreken van het Paradijs. Zeker wanneer 's avonds het open vuur knappert bij het schijnsel van onze ruim drie meter lange (stoere) hanglamp en met de drie slapende honden, waar alle tevredenheid van af straalt.



Hier, in het IJmuidens appartement realiseer ik het Paradijslijke gevoel nóg sterker. De grijze luchten buiten, gordijnen de gehele dag vrijwel gesloten, de koude natte wind tegen de pui. Twee totaal verschillende werelden, als het verschil van dag en nacht. Zit ik het ene moment in de zo'n, met ontbloot bovenlichaam, buiten koffie te drinken, is het volgende moment een bakkie binnen bij de aangename warmte van de cv.  Met het laatste ben ik niet ontevreden, zeker niet met dat Turkse paradijs op drieduizend kilometer afstand.

Misschien ook juist daardoor dat ik hier de tevredenheid kan opbrengen...; straks mag en kan ik weer terug naar dat Paradijs.

Er is wel een voorwaarde verbonden aan de Turkse woning. We dienen het huis in goede staat te houden..., en daar waar nodig te brengen. Het zwembad ligt er leeg, zonder pomp en toebehoren met vieze tegels. Het zonneterras moet (deels opnieuw) voorzien worden van tegels. De terrein moet het aanzien van een tuin krijgen en hier en daar moeten verbeteringen aangebracht worden (bijvoorbeeld een waranda creëren op het huidige terras). Nee, de woning is niet "af". Het klinkt wellicht wat vreemd, maar dat stemt ons juist nog vrolijker. We kunnen en mogen er los, iets wat we graag willen; klussen. Zo hebben we een van de douches, die lekte, vervangen voor een nette douchecabine. Overige lekkages aangepakt en de buitendeuren voorzien van een klink aan de buitenkant.

Klinkt daar het geluid van de natuur, balkende ezels, kwetterend vogels, spelende eekhoorns, hier klinken geluiden van industrie, stad en schepen. Ja, we mogen ons zeer gelukkig prijzen met onze Mediterrane woning. Echt een waar geluk, serieus een Paradijselijk gevoel. Bijzonder, want wanneer we geen ellende gekend zouden hebben, waren wij nooit in dat Paradijs terecht gekomen....

Moe van #MeToo

Wij zijn erg goed in hetzes en de focus overdreven op diverse onderwerpen te richten. De Zwarte Pieten discussie is natuurlijk hét voorbeeld. Maar op dit moment leeft "#MeToo". Naar aanleiding van Weinstein is nu niet alleen overal seksueel misbruik op de werkvloer onderwerp, maar blijken de slachtoffers niet aan te slepen.



Vooropgesteld dat ik het zeer verwerpelijk vindt hoe mannen de vrouwen soms seksueel benaderen, zeker vanuit machtsposities. In die zin sluit ik mij, als man, wel degelijk aan bij de actie en draag de mening dat het seksueel gedrag van, een aantal, mannen niet door de beugel kan. Dat staat dan ook buiten kijf. Toch heb ik moeite met #MeToo, zoals hier mee om gegaan wordt. Natuurlijk zijn er vrouwen die deze misstanden ondergaan hebben, maar ik vraag mij gelijkertijd af hoeveel vrouwen ook erg goed zijn in de overdrijvende trap.

Een mens is nog steeds een dier, met dierlijke instincten. Deze hebben wij redelijk onder de knie weten te krijgen, maar het verschil tussen mannen en vrouwen staat onomstotelijk vast. Daarbij zijn mannen ook vaak de zwakkeren, als het gaat om het toegeven aan de vleselijke behoeften. Maar waar ligt de grens?

In mijn omgeving zijn een aantal mannen die om iedere vrouw kwijlen en zich zeer suggestief opstellen. Losse handjes, die met een verkeerde knipoog eigenlijk net iets te handtastelijk zijn. Misschien net over grenzen gaan, maar toch zit daar een onschuld in. Ik houd absoluut niet van dat soort gasten, vind ze zelfs vervelend, maar zie er op zich niet echt grensoverschrijdend gedrag in. Het is vervelend, maar net iets te speels. Gedrag wat ik ook van vrouwen ken, ware het dat zij het net effe anders (meestal iets subtieler) spelen. Ik houd overigens ook niet van dat soort vrouwen. Kijkend naar mijn verleden kan ik ook "#MeToo" roepen. Zowel door mannen, als door vrouwen ben ik seksueel benaderd, op een wijze waar ik niet van gediend was. Ik heb daarbij overigens altijd mijn grens aangegeven, dan wel zelf bewaard. Maar hoe zwaar til je eraan? Daar zit, denk ik, een punt van discussie. De hele discussie is zo'n hetze geworden, dat men over de grens gaat en min of meer tolerant gedrag plots als absoluut ongewenst en (vooral) intimiderend ervaart. Tja, op die manier is #MeToo waarschijnlijk op tachtig procent van de vrouwen van toepassing en vijftig procent van de mannen. Terug naar de basis van #MeToo...; het gaat toch om ongewenste seksuele benadering in machtsverhoudingen? Oftewel baas versus medewerker?  Er is ook genoeg sprake van gewenste, of zelfs echt uitgelokte, contacten tussen baas en medewerker. Of maakt de discussie nu dat eerder toegeeflijk gedrag nu plots als ongewenst wordt gezien? Om erbij te horen, of om mee te kunnen doen?

Zwarte Piet was zo. Daar werd niets achter gezocht, totdat enkele gefrustreerde, dan wel media geile, mensen er discriminatie in zien. En ja hoor, ieder jaar komt die discussie weer terug. Dat gevoel krijg ik nu dus ook een beetje bij #MeToo. In feite is dat jammer want het leidt af van het feitelijke probleem. Een ander vergelijk...; op een gegeven moment werd de diagnose ADHD vastgesteld. Opeens leden velen aan ADHD en werden bij nog meer mensen deze diagnose toegewenst. Ook bij autisme gaat een golf van "populariteit" door de bevolking. Bestond het eerst niet, werd het een "bekende ziekte", nu wordt bijna iedereen uitgemaakt voor autist... En een hoop mensen verschuilen zich er achter. Net als met ADHD geldt ook voor autisme dat de mensen die er écht aan lijden, lijden onder de modegrill en zogenaamde populariteit. Volgens mij gaat de discussie rond #MeToo ook die kant op.



En, in feite is dat jammer. Hanneke Groenteman reageerde in feite al terecht dat zij eigenlijk geen behoefte had in het gesprek over dit onderwerp (DWDD). En laten we wel wezen; we zijn mensen, biologische wezens met dierlijke instincten. Op het moment dat het instinct ingezet wordt in een ongewenste situatie en gerelateerd aan een machtsverhouding dán kan je niet meer spreken over instinct alleen. Op dat moment wordt het instinct calculerend ingezet. Dat mag veroordeeld worden. In het geval van Weinstein vrees ik dat ook een aantal vrouwen bestaan, die op hun beurt ook winst dachten te behalen door in te gaan op avances, of trots omarmd door Weinstein voor de pers te verschijnen. Het mes snijdt wat dat betreft regelmatig aan twee kanten. De vrouwen die écht (seksueel) geïntimideerd zijn, of seksueel ongewenste ervaringen hebben worden vertrapt door de dringende meute, die er bij wil horen. En dat ik erg, want de echte slachtoffers worden hiermee in feite in anonimiteit weg gezet. En waar ligt de grens dan? Een tik op de billen, ik keur het af, maar stelt geen reet voor. Een hand op een borst, ja, dat gaat te ver, maar er zijn ook situaties dat een mannelijk lichaamsdeel een dames borst raakt. Dan kan je echt niet van seksuele benadering spreken. En dat is dan weer dat puriteins Calvinistische... We kunnen niks meer hebben. De grenzen worden té eng gesteld. We worden onmenselijk gemaakt. Natuurlijk, kindermishandeling mag niet, maar dat een ouder wettelijk niet meer mag slaan... Belachelijk, een pedagogische tik, op z'n tijd, zou moeten kunnen. Met name in Nederland zie je dat de rol van dader en slachtoffer, lijkt wel, omgedraaid wordt. De nieuwe slachtoffers zijn in feite daders van de oneigenlijke discussies. En dat is waarom ik nu ook al moe wordt van alle discussies en aandacht rond #MeToo. En de echte slachtoffers zijn door al dat gezever dubbel het slachtoffer.

gun fun....

Een videoscherm met een oorlogssituatie. Achter een bedieningsapparaat zit een jongen, de duim op de knop. Hij schiet. Al heel veel doden. Ja, hij gaat winnen, nieuwe records breken... De virtuele wereld haalt instincten van de primaat naar boven.



In mijn jeugd speelden we ook de held. Met veelal zelfgemaakte houten geweren en zelf gecreëerde geluiden. Later plastic pistolen. Als achtjarig jochie heb ik daar ook aan mee gedaan. Wist ik veel wat "dood" was... En toch had ik al heel snel een aversie tegen dit soort spelen.



Ieder mens (iedere man misschien) heeft een periode in zijn/haar leven dat we bezig zijn met macht en geweld. Een "normaal" mens groeit daar over heen... Groeide moet hier wellicht gesteld worden. Met de huidige mogelijkheden houdt de virtuele wereld de individuele agressie aardig hoog in het vaandel.

Een soortement van inleiding naar aanleiding van het bloedbad in Las Vegas. Zestig doden en honderden gewonden. Een of andere idioot heeft een dozijn wapens leeg geschoten op een horde feestende en muziek liefhebbende mensen. Het lijkt zeer doordacht allemaal; het aantal wapens en munitie, de kamer, het geld aan zijn Filipijnse vriendin, de timing,... Noem maar op. Hier kan geen sprake zijn van een spontane ingeving of psychose. Zeer betekenend en goed voorbereid.

Een gepensioneerde man, waarvan niemand ooit verwachtte dat hij zo iets zou doen. Een man met een blanco blazoen. Zelfs geen boete. Zijn broer uit zich hopeloos in het onbegrip. Niemand die er (nu) iets van begrijpt. Hoe nodeloos het ook moge over komen, er zijn wel weer veel doden en gewonden.



Toch is hier meer aan de hand. Per dag sterven in de USA ongeveer 92 mensen door wapengeweld. Sinds de jaren zeventig zijn er op deze wijze meer Amerikanen overleden, dan zij in al hun oorlogen (vanaf WO 2) hebben verloren. Wereldwijd gezien zijn de aantallen buiten iedere proportie. Meer dan 1/5 van alle particuliere wapens bevind zich in Amerika. Het aantal doden is naverwant.

In een interview (enige tijd geleden) gaf een wapenliefhebber, bij een schietbaan, aan dat het allemaal zo'n vaart niet loopt. Wanneer je de intentie hebt te doden kan je dat ook met een auto doen... Sorry, maar zelfs dan kan ik geen vijftig man dood rijden en nog eens honderden verwonden. Nee, het particuliere wapenbezit is en blijft een probleem in de USA. Maar het ergste is hoe de meerderheid van de Amerikanen zelf tegen wapenbezit aan kijken. Heel primitief eigenlijk. Met een wapen kan je de vrijheid verdedigen... Zelf denk ik het tegenovergestelde, omdat je vrijheid alleen met woorden kan verdedigen. Met een wapen kan je jezelf verdedigen... In Amerika mag je op een inbreker schieten..., goed, ik wil ook geen inbreker, maar om nu op basis van zelfbescherming iemand overhoop te knallen... Nee!

Obama trachtte hier integer mee om te gaan en zette zich in het wapenbezit terug te dringen. Trump, daarentegen, mijdt deze discussie op dit moment en toont alleen maar zijn bekende retoriek. Alsof hier een verkeerd ongevalletje is gebeurt.



Nee, hier is sprake van weer eens een walgelijk gevolg van de Amerikaanse wapenwet. En blijkbaar is de meerderheid van de Amerikanen dermate onderontwikkeld, dat zij nog steeds in de kracht van het vuurwapen geloven. De wapenlobby speelt hier aardig op in en is bovendien erg machtig.

Dat het mis gaat met wapengekletter kan je nimmer voorkomen. In de States zie je echter dat het bewuste én "onbewuste" misbruik van wapens zo groot is. Iemand die psychotisch is, of hysterisch kan daar ook eenvoudig en snel naar wapens grijpen. Natuurlijk, in Nederland is het verboden, mits je een wapenvergunning krijgt. En ook daar gaat het mis mee. Kijk  maar naar die jongen in Alphen aan de Rijn.

Daar hebben wij natuurlijk ook de jagers. Zij bepleiten het legale wapenbezit. Maar is het jagen nog wel uit deze tijd? Volgens mij niet. En zelfs in Nederland zou je de particuliere wapenvergunningen moeten verbieden. Jagen is passé. En wordt er gejaagd, dan moet dit anders georganiseerd worden!

Helaas zal dit een Utopia blijken. Door diverse omstandigheden zal er te weinig draagvlak voor zijn, en voorlopig blijven. En zeker met de reacties als die van Trump is een wapenverbod weer verder weg dan ooit... Het is triest. Toch krijg ik meer en meer de neiging te zeggen dat die Amerikanen elkaar maar lekker moeten blijven uitmoorden. Ga je gang jongens, maar loop dan ook niet te zeiken wanneer als gevolg van jullie eigen standpunten soms vele doden vallen. Speel maar door. Realiseer jullie virtuele wereld maar. Go on!

Desondanks zal ik iedere overbodige dode blijven betreuren...

Het Catalaanse referendum...

Spanningen op het Iberische schiereiland. Niemand die op dit moment een idee heeft hoe dit gaat aflopen. Het gaat natuurlijk over het onafhankelijkheidsreferendum in Catalonië. Sowieso heb ik al eerder geschreven over mijn aversie tegen referenda en wederom wordt dit bevestigd. In dit geval zitten er wel meerdere invalshoeken bij.



Tweeënveertig procent van de Catalanen heeft gestemd. Dat is géén meerderheid. Van die 42 procent heeft 92% voor onafhankelijkheid gestemd. Maar is hier daadwerkelijk sprake van een meerderheid? Niet in mijn perceptie. Voor enige representatieve uitkomsten moet, mijns inziens, een drempel gehanteerd worden van een opkomst van minimaal 2/3. Wanneer dan zo veel lieden vóór stemmen ben ik geneigd inderdaad een meerderheid te accepteren. In dit geval heeft 58% geen mening gegeven. Deze groep heeft zich niet uitgesproken voor de afscheiding, dus kan de regering van Catalonië niet beweren dat een meerderheid voor afscheiding is. Anders dus, dan dat een meerderheid wel voor de afsplitsing heeft gestemd. Heel sec bekeken is er onvoldoende draagkracht voor de huidige conclusie: afscheiding.

Het tweede is mijn visie inzake nationalisme. In mijn manifest Merhottisme spreek ik over deze gevoelens en stel dat wij primair wereldburgers zijn. Natuurlijk heeft ieder mens het sentiment van zich ergens aan gebonden voelen, maar in feite is dit niet meer dan een valse emotionele binding. En juist dat patriotisme heeft in de geschiedenis tot veel ellende geleid en zelden tot daadwerkelijke verbetering. Meer dan het labelen van een provocatie kan ik de acties van de Catalanen niet bestempelen. Feitelijke effecten herken ik niet. Bovendien het versterken van het "wij" gevoel leidt tot juist meer onderscheid, onbegrip en conflictsituaties. In plaats van afscheiden pleit ik voor grotere verbanden. Maar (en dat stel ik ook in het Merhottisme) er moet ruimte zijn voor de individuele (groeps) identiteit (cultuur, taal/dialect, etc.).



De andere zijde van de medaille, in deze, is de opstelling van de Spaanse Nationale regering en de Spaanse koning. Dat dit soort referenda verboden is bij wet zal zeker zo zijn, echter de wijze waarom de regering, én de premier, hierbij op hun strepen staan is een vorm van uitlokking en juist koren op de molen van de Catalanen. Wanneer de regering aan had gegeven dat de Catalanen dan maar even mogen spelen, maar dat de resultaten geen enkel recht dienen, was er al sprake van een hele andere sfeer. Als de regering op de uitkomst had gereageerd, zoals bijvoorbeeld hier boven heb je een geheel andere discussie. Nu toont de regering zich alleen maar hard en stug. Kortom, zeer uitdagend, waardoor de mensen uit Catalonië juist gevoed worden het referendum door te laten gaan en de uitkomst een (te) hoge waarde te geven.

Mij onbekend is het traject tussen de Spaanse regering en de Catalaanse regering in het voortraject van het referendum. Had men niet op andere wijze nader tot elkaar kunnen komen, of heeft de Spaanse overheid direct bot en afwijzend gereageerd op de Catalanen?



In dit geval kan en mag kritiek op het politie optreden niet ontbreken. Elfduizend man zijn naar Catalonië gestuurd... Daarmee provoceert de Spaanse overheid natuurlijk ook al.  Maar met het optreden worden daadwerkelijk grenzen overschreden. De beelden zijn onomstotelijk wanneer het gaat over mensonwaardig handelen. De politie behandelt mensen of het vee is. Maar ook zie je agent ruig op mensen inspringen en schoppen, die gewoon zitten. Niks doen. Trappen om het trappen lijkt wel. Schandelijk hard en in de "gewone" wereld is dit gedrag van misdadigers, dan wel dat wij dit gedrag misdadig noemen. Gedrag wat ook nauwelijks meer iets te maken heeft met de taak en functie van de politie; handhaving, orde bewaking, veiligheid. Ze handhaven niet, maar lokken uit. De mensen stelden zich (uitzinderingen daar gelaten) juist passief op. De politie was hier onomstotelijk de agressor. En dat is een heel verkeerd signaal, zeker in een situatie als deze. Vergelijkende foto's met de dictatoriale periode verspreiding zich dan ook terecht over de wereld. Dit optreden was geen politie optreden, maar dictatoriale mondsnoering...



Al met al een toch iets meer complexe zaak, dan zich in feite aan laat zien. Dit neemt echter niet weg dat ik van mening ben dat de weg naar onafhankelijkheid, op basis van het referendum, geen democratisch besluit is. Wat dat betreft kan ik alleen maar hopen dat men, op het Iberische schiereiland, tijdig bij zinnen komt...