 |
| ziekjes... |
Vandaag voelde ik mij niet helemaal lekker. Nu gaat het wel weer hoor. Maar ik stond er wel even bij stil. Waarom voelde ik mij niet lekker? Ik denk het te weten. Onze wereld is veel te hectisch. We moeten te veel, we doen te veel, we willen te veel. Maar een ding kunnen we niet: de tijd op rekken. Vierentwintig uur blijft vierentwintig uur. We kunnen de dag niet langer maken. En dus proppen we er steeds meer in. Slapen korter.
Het vervelende is dat wanneer je dan op zo’n dag terug kijkt het nooit genoeg is. Er zijn altijd nog dingen blijven liggen ook. En dan nog alle andere prikkels. Gisteren: 37 mailtjes, Facebook: 78 nieuwe berichten, en ga zo maar door. Digitale spelletjes op de mobiel en Whatsapp. Het gaat de hele dag door. Het is leuk, maar veel. En je gaat er steeds in mee. Alleen… het is niet meer bij te houden. Alhoewel, voor ons de niet meer jongsten. Regelmatig denk ik er aan wie ik weer eens moet bellen, bij wie ik langs moet. Wat laat ik allemaal liggen? Nou ja, mijzelf… en hele ochtend op de bank… verloren tijd. En straks… straks moet ik alweer naar een bijeenkomst over de Kanteling en direct daarna naar een vergadering van het John van Dijk Fonds.
De maatschappij (en ik zelf overigens ook) verwacht van mij dat in ook op zoek ga naar een baan. Ook daar stop ik tijd in. Bijvoorbeeld mijn profiel op LinkedIn eens goed bijwerken. Kijk ik op mijn horloge: twee uur verder!!! Dat is toch waanzin, maar ik moet die tijd er wel in stoppen, want ik zoek werk. En dat wil ik ook, want ik wil wel weer eens op vakantie…. O dat klinkt wat dubbel…. Vat het niet verkeerd op graag.
 |
| snel of langzaam: hoe lang houd je het wandelen vol? |
De andere kant van het hectische bestaan is dat lijf. Ook wel het psychische brein (alhoewel ik niet weet hoe je dat kan beduiden meer dan alleen met het woord: brein). Stel je hebt 24 uur en in die tijd kan je 168 kilometer lopen. Want je loopt 7 kilometer per uur en dat doe je 24 uur. Dat zal wel een keer lukken, maar niemand houdt dat vol. Een jong iemand loopt makkelijk 10 uur, dus 70 kilometer, maar een oudere haakt al snel bij 20 kilometer af, dus binnen de drie uur is ie klaar. Mijn lijf kan geen 24 uur aan, maar ook niet meer zo veel als vroeger, terwijl het leven wel veel hectischer en turbulenter geworden is. Een groot dilemma dus!
Ook dat brein lijkt wel een beetje te veranderen. Dat brein kan ook geen 24 uur per dag meer lopen en lijkt ook sneller verzadigt… niet dat ik dingen sneller vergeet… nou ja, namen vergeet ik altijd snel, maar ik merk wel met sommige dingen slordiger te worden. En dan combineert die brein zich ook nog eens met iets wat wij emotie noemen. Het kan niet op. Ach, en dan heb je nog gevoel, geweten, en al die dingen die uit je brein voorkomen. We lijken net een computer…. Of zo’n iPhone; alles zit er in en je kan er van alles mee… Hé, nog een vergelijking…. Ook de iPhone moet regelmatig opgeladen worden… wij mensen ook!
 |
| kapot.... |
En net als met die apparatuur geldt bij groot gebruik: slijtage. En op een gegeven moment ga je stuk, ben je niet meer te repareren en staat een nieuwe generatie klaar. Moderner, sneller en krachtiger… maar vaak ook weer sneller kapot…. Kortom; wat lijkt de mensen toch op alle apparatuur waarmee wij ons omringen. En wat willen wij toch iedere keer meer en meer en wat vergen wij toch veel van onszelf (en vooral de ander). De enige oplossing is het kopen van tijd… alleen niet aan het eind van het leven, maar op de dag zelf. Onze dag moet langer! 24 uur is te kort… of zijn wij misschien toch niet helemaal goed bezig?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten