Zwaar weer

Waar gaat het naar toe? We moeten langer werken, maar er zijn minder banen. Banken stoppen veel geld in reclame, maar de klant wordt steeds meer aan banden gelegd. In de sport gaat veel geld om, maar iets meer belasting betalen wordt geweigerd.

Er zijn nu ongeveer 75000 vacatures, meer dan 500000 werklozen. Enkele jaren geleden waren dit er rond de 300000. Er zijn dus ruim 125000 minder banen. Doordat we langer moeten werken zijn er juist meer banen nodig. Dat we op de 700000 werklozen uit gaan komen is eerder een voorzichtige schatting, dan overdreven negativisme.

De politiek wil de duur van de werkloosheidsuitkering verkorten. Dat bij een toename van werklozen (vooral door afname van banen) is erg in strijd met elkaar. Mensen zijn straks eerder klaar met de uitkering, maar hebben minder kansen. Het effect zal een sterkere tweedeling in onze maatschappij creëren. Daarbij zijn het kleine aantal grootverdieners over het algemeen erg weinig maatschappelijk betrokken. Meer belasting willen ze niet betalen. Meer geld verdienen ze wel (alhoewel het percentueel wel langzamer gaat).

En dan nog de rijken, waarbij je heel veel vraagtekens kan zetten. Bijvoorbeeld de voetballers. Een aantal verdienen irreëel veel voor een potje voetbal. Ze worden nog arrogant ook en willen nog meer verdienen. Maar wie betaald die sprot eigenlijk allemaal? Juist: sponsors. En die sponsors ontvangen geld van de klant, waardoor producten weer duurder worden. In sommige gevallen kan je kiezen voor andere producten. In een aantal gevallen wordt dat lastiger. Bij banken bijvoorbeeld. Je moet tegenwoordig allemaal een bank hebben. Banken stoppen veel geld in sponsoring. Van jou geld sponsoren zij de sporters die weer veel geld opstrijken. Maar wanneer jezelf bij de bank aanklopt, geven ze al heel snel niet thuis.

Ziekenhuizen en de bedrijven die medicijnen maken. Toren hoge kosten. Meer efficiëntie in de medicijnen fabricage en ontwikkeling bespaart al zo’n 5 miljard! Maar de kosten van ziekenhuizen lopen de pan uit. Onder andere door kosten die vergoed worden, maar niet feitelijk worden gemaakt (de DBC; diagnose behandel contracten). Vergeet niet het vele geld wat bij zorgkantoren aan de strijkstok blijf hangen.

Wanneer we al dit geld, al deze verkwisting eens bij elkaar op tellen… dan zijn we al aardig uit de problemen, wanneer hier eens het mes goed in gaat. Door het mes erin te zetten kunnen banen gecreëerd worden. Het leven wordt beter betaalbaar en het ravijn tussen de armen en rijken wordt meer een dal.

In de politiek wordt nu van alles geroepen, want we gaan kiezen. Iedere partij geeft aan dat zij dat en dat gaan regelen. We weten nu al dat het niet zal lukken. Ze geven niet aan waar ze naar streven, maar ze zeggen dat zij dat en dat gaan realiseren. In Nederland moeten altijd compromissen gesloten worden, daar er geen partij zal zijn die in z’n eentje een ruime meerderheid verwerft.  Maar over de compromissen hoor je ze niet. De hakken in het zand, tot het anders wordt. En het wordt anders, en dan zie je de ware geest van de partijen. Dan zie je hoe ver zij gaan met hun compromissen. En vrijwel niemand die hier in het stemhokje bij na denkt. Nee, want ze zullen het wel even regelen. Niet dus, en het gebeurt niet. Nooit. En daarom worden de echte problemen ook nooit goed aangepakt. En nu wordt dat wel eens echt nodig, want wanneer je jezelf afvraagt waar dit naar toe gaat: naar de verdoemenis. Met ups en downs hebben we al zestig jaar relatieve welvaart gekend. We hebben gevaren op luchtballonnen. Sommige zijn ontploft (ICT ballon, World Online bijvoorbeeld), maar steeds konden we de klappen opvangen en bleven wij in redelijke welvaart. Maar, dit houden we niet vol. Nu zijn we echt aan het afzakken, en niemand die hier reële in durft te zijn. Als politieke partij zal je met dit soort boodschappen de kiezers immers wegjagen, want niemand wil aan deze sombere realiteit. En ook dat draagt weer bij aan de teloorgang. We denken ons rijk. Een enkeling (relatief) zal er baat bij hebben, maar wij realiseren ons onvoldoende dat straks een grote meerderheid zwaar in de problemen komt. Wanneer een aantal grote zaken niet structureel aangepakt worden en dat niet durven, hebben wij dat echt aan ons zelf te danken. De tijd van dromen is voorbij… tenminste de dromen, zoals we gewend zijn. Het wordt tijd voor nieuwe dromen. Misschien moet er een nieuw idealisme geboren worden. Een variant tussen het kapitalisme en het marxisme. Allemaal minder, maar relatief goed. Nu eens even niet streven naar meer en beter, want we hebben het al zo enorm goed. We moeten nu gaan kijken hoe wij ons pijl kunnen vast houden. Helaas is onze hebzucht het, die ons ingeeft nog steeds naar meer en beter te willen. Een menselijke eigenschap, maar wel killing.

Ja, soms word het mij allemaal te veel. Ik begin op zo’n moment aan te komen. Je zou er haast depressief van worden. Ik ga het anders doen. Ik ga mijn batterij even opladen. Ergens anders. In een andere wereld. Een wereld waar het goed is, waar ik even echt niet meer hoef, maar waar ik tevreden kan zijn. Even nergens aan denken, maar gewoon genieten. Vakantie heet dat. Ik heb het nodig. Anders wordt ik misschien wel depressief en ga ik de staat nog meer kosten. Dat wil ik niet. Dus, ik ga even op vakantie. Ik spreek u in september wel weer…

meer dan 500000 werklozen !

Ja hoor, er zijn nu meer dan een half miljoen werklozen. Een groot deel 1/5 hiervan is 45 jaar of ouder. Laatst weer in het nieuws, dat de werkloze 55 plusser nauwelijks meer kansen op de arbeidsmarkt hebben. Individueel blijven zij positief, maar de kansen nemen zienderogen af. En wat zijn hiervan de effecten?

In de zorg zijn 17000 vacatures, maar ik word vrijwel niet uitgenodigd voor een gesprek. Ondanks dat ik voldoe aan de profielen ontvang ik boodschappen hier onvoldoende aan te voldoen in vergelijking tot anderen. Verbazingwekkend! In de handel zijn 20000 vacatures, zakelijke dienstverlening 12500 en in de industrie 10500. Zwaar onvoldoende om alle werklozen aan een baan te helpen. En er zijn twee groepen zwaar de klos. De jonge starters op de arbeidsmarkt en de oudere 55 plusser. Deze laatste zijn te duur en niet flexibel. Althans dat zijn de berichten die rond gaan. De jaren ervaring worden blijkbaar niet meer mee geteld en vooronderstellingen worden te veel voor waarheid aangenomen.

De verkiezingen staan voor de deur. De NOS heeft een rubriek: vraag het Den Haag. Ik heb hier een vraag gesteld over dit onderwerp. Ik schrijf er vaker over. De boodschap lijkt echter nog steeds niet door te komen.

Het gaat niet alleen over het feit dat de oudere werkloos wordt (vaak na heel veel dienstjaren), maar het gaat om de effecten. Immers het is niet alleen de werkloosheid. We leven in een dure (luxe) maatschappij. De overheid heeft grote woorden over het feit dat iedereen mee moet doen. Op dit moment wordt een grote groep uitgesloten! Het gaat economisch niet goed. Veel oudere werklozen hebben een eigen huis en andere vasten lasten. Daarom komen zij na, maximaal drie jaar ww, niet in de bijstand. Dan ontvangen zij niets meer. De hypotheek is niet meer te betalen. Maar, het huis verkopen lukt ook niet, want de woningmarkt is in elkaar gestort. Daarnaast is het beleid van de banken erg rigide geworden. Een hypotheek is nauwelijks meer te krijgen. Maar ook op andere gebieden zijn banken niet meer coulant en draaien zij de duimschroeven aan. Zelf ben ik nu twee jaar werkloos. Het wordt allemaal erg krap en steeds zwaarder. Zonder zicht op een goede uitkomst. Zonder dat ik er vat op krijg of er echt iets aan kan doen. Ik heb mij al eerder geërgerd aan de woorden van minster Kamp. Aan de ene kant ben en blijf ik hoopvol. De andere kant is juist somber, wanneer ik teveel denk aan de realistische gevolgen. Straks tel ik niet meer mee. Maar niet alleen ik, nee een steeds groter wordende groep. Maar ook een groep die hard gewerkt heeft onze maatschappij op te bouwen. Als grof vuil wordt je aan de kant gezet. Oudere pensioenengerechtigden hebben het al zwaar, maar de generatie daaronder komt al op jongere leeftijd in een zelfde zwaar weer. Het komt op het nieuws, het wordt gemeld en er wordt over geschreven. Oplossingen worden echter van geen kant geboden. De politiek ziet het niet als item.

Vreemd, want we hebben het hier niet alleen over een relatief grote groep (die steeds groter wordt), maar ook over een groep met een relatief groot economisch belang. Blijkbaar stevent de politiek wederom af op grote economische achterstand en zal Nederland over enkele jaren weer horen tot de armste landen van Europa, zoals begin 19^e eeuw. We zijn hard op weg, maar we sluiten onze ogen en kopen liever een nieuwe I-pad, televisie, of een andere getgad. Sluit die ogen maar, en  zak in de armoede. Dat is nog mijn enige troost. Niet alleen ik zak af naar diepe dalen, de hele samenleving zal volgen. Tenminste wanneer er niets gebeurt en de politiek niet wakker wordt. Ik houd mijn hart vast.

Water!

vroeger in ieder dorp.

Velsen had zich als prominente gemeente voorop kunnen zetten. Zuinigheid zet de gemeente echter op enige achterstand. Zuinigheid of Calvijnse voorzichtigheid en saaiheid, angst vooruitstrevend te zijn?

onzin iedere keer een flesje kopen met ook nog eens duur water, en denk aan de afvalberg!

Onze fractie heeft op meerdere manieren de gemeente gevraagd en aangegeven dat er tegenwoordig een goede mogelijkheid is om openbare watertappunten in de gemeente neer te zetten. Dat is goed voor het milieu; men hoeft niet iedere keer nieuwe flesjes en duur water te kopen. Het is goed als gebaar; dorstige mensen kunnen onderweg even een slokje nemen. De gemeente reageerde niet negatief op ons aandringen. Overigens is het kraanwater nu ook in het gemeentehuis geïntroduceerd, ondanks dat de ideeën hierover eerst weggewimpeld werden. Over de watertappunten heeft de gemeente aangegeven dat zij er voor zijn en initiatieven van derden zullen ondersteunen. Zelf initiatief nemen vond de gemeente te ver gaan.

Maar vandaag stond in de krant dat de Vewin (vereniging van waterbedrijven Nederland) pleit voor een zeer breed netwerk van watertappunten in Nederland. Goed voor iedereen, maar vooral ook bijvoorbeeld voor de fietstoerist. Het fietstoerisme wordt aan alle kanten gestimuleerd. Over een paar jaar wil de Vewin het een en ander gerealiseerd hebben. Ondertussen zie je dat met name in enkele grote steden, maar ook in kleinere gemeenten, wel door de gemeente het initiatief is genomen. In veel gemeenten staan wel watertappunten, welke door de gemeente zelf zijn geplaatst. Voor Velsen is dat een brug te ver, of zal de gemeente wakker worden, nu het toch een breder gedragen beleid gaat worden? We zullen zien. Ik hoop echter dat Velsen snel haar eigen eerste openbare watertappunt onthult!

zo kan een watertappunt er uit zien

IJmuiden aan Zee.. Waar is de zee?

Het lijkt zo dichtbij, maar het blijkt toch nog een rot end te zijn.  Eerst het dorp door, dan langs de havens en industrie. Eindelijk, na de camping: IJmuiden aan Zee! Maar het strand is nog steeds een heel eind weg…

Is IJmuiden nu een interessante badplaats, of niet? Je kan de discussie voeren over de weg er naar toe. Lang en saai, maar is dat bij andere badplaatsen ook niet het geval? Toch zou je kunnen bedenken de route aantrekkelijker te maken.

Het laatste duin gepasseerd zie je eerst lange flats en enorm veel metalen masten. Dat laatste betreft een groot aantal zeiljachten in de jachthaven. Erg gezellig komt het niet over, maar het is wel indrukwekkend wanneer er net een cruiseschip vertrekt. De promenade zelf heeft erg weinig uitstraling. Heel veel steen, en verder metaal. Mensen zie je er nauwelijks. Het komt mij niet aantrekkelijk over. Wel veel terrasjes, maar eigenlijk zonder uitstraling. Rommelig zelfs. Leuke winkeltjes tref je er eigenlijk niet aan.

Aan het eind van het eerste stuk een rotonde. Eindhalte van de bus. Nee, op het bord kijkend, is ook de frequentie van beide buslijnen niet het meest aantrekkelijke. En dan de grote muur van luxe flats. Bekend van lieden als Holleder en Paarlberg en Enstra. Dat dit soorten gasten hier een verblijf hebben kan ik mij goed voorstelen. Zelf zal ik er nooit willen wonen. Misschien erg luxe, maar ook iets heel ongezelligs.

dit is aantrekkelijk

Nee, de promenade, jachthaven en de luxeflats missen (in mijn optiek) alle charmes en uitstraling van een gezellige badplaats. Het mag kneuteriger en wellicht is het een optie er bomen te planten. Dan wel bomen die tegen een beetje zout, zee en wind kunnen. Het zal de aantrekkelijkheid zeker versterken. En voor de terrassen misschien verplicht een bepaalde stijl meubilair. In steden als Haarlem en Breda hebben ze dergelijke regels, en je ziet dat leuk en goed meubilair al veel meer uitstraling heeft en het geheel ook minder rommelig maakt.

gezelligheid met blik op Zandvoort

En dan is er nog een kleine duin. Een jonge duin, maar deze eenmaal over zie je de zee! Een breed strand. Bij helder weer zie je de twee windmolen parken voor de kust van Egmond en Wijk aan Zee. Ver uit de kust liggen schepen te varen, en statig vaart het cruiseschip de haven uit. Een blik naar links toont in de verte Zandvoort, een mooie skyline in de lijn van de duinenrij. Bij helder weer zie je zelfs Noordwijk en Katwijk. Hier wordt het imposant. En gezellig. Een breed strand met tal van activiteiten. Langs het jonge duin een hele rits strandtenten. Niet allemaal even gezellig, maar het leeft. Het is er gezellig. Iets naar het noorden toe rijen met strandhuisjes. De zon schijnt er op en geeft bijna een mediterrane uitstraling. Ondanks dat de drukte er (met dit schitterende weer) wat tegenvalt lijkt de sfeer er uitstekend. Wij proberen hem uit bij strandtent Zilt. Er is nauwelijks een plaatsje te krijgen, zo vol. Een trendy tent en wanneer je niet beter zou weten waan je jezelf in het trendy Bloemendaal aan Zee.

Nee, eenmaal over dat laatste duintje is er helemaal niets mis met het strand van IJmuiden Het is er zelfs uitermate aantrekkelijk en wat mij betreft een sterke aanrader voor een ieder die even of een hele dag naar het strand wil!

Aan het strand mankeert het niet. Nee, maar de weg er naar toe. Te beginnen bij het openbaar vervoer. Via het OV kom je er vrij beroerd. Het duurt lang, de wegen zijn omslachtig en de dienstregeling is erg beperkt. Niets doen aan het OV zal de strandgang zeker niet stimuleren.

gezelligheid bij de strandhuisjes. ook Jack Spijkerman heeft hier al heel lang een huisje.



sfeer genoeg, op het strand



Daarnaast het bereik per fiets. Qua afstand niet veel anders dan bij Haarlem of Leiden en het nieuwe fietspad is bijna klaar. Maar wat mij betreft mag de Kromhoutstraat zeker meer sfeer uit stralen. Dat IJmuiden een havenstad is mag versterkt worden. Laat die haven zien. Er gebeurt van alles en het is er hartstikke boeiend. Alleen die paar kilometer langs de halfleegstaande en enigszins verwaarloosde bedrijfspanden is geen reclame. Zet ook hier wat zeewaardige bomen neer en probeer de uitstraling van de hier gelegen bedrijven een wat aantrekkelijker te maken.

Tot het strand heeft IJmuiden het voor mij duidelijk niet, maar eenmaal op het strand, weet je waarvoor je de moeite hebt genomen. Met een goed beleid, een hoop inzet en gevoel voor sfeer kan het geheel ook zeker wat worden. Over die mogelijkheden, ja daar geloof ik in. Of het ooit zo ver gaat komen… Ik hoop het, maar daar zullen de beleidsmakers nog heel wat uurtjes zoet zijn over elkaar heen te liggen kronkelen. De kans is er zeker!

Zilt aan Zee, very trendy!

Achterneef

Begin jaren 80. Zelf was ik wat bezig met striptekenen en filmanimatie. Jong en wild, en weinig doelgericht. Naast een strip voor het Haarlemse COC (Goggy) had ik wat tekenfilmpjes gemaakt en schreef ik over tekenanimatiefilms.

zo ongeveer zag de wand eruit
(zonder bar ervoor)

Op de een of andere manier kwam ik, door mijn eigen activiteiten, achter het feit dat ik een Belgische achterneef had, die ook met strips bezig was. Toen, nog per brief, zocht ik contact en dat mondde uit in een ontmoeting bij hem thuis, een voorstadje van Antwerpen. Ik was onder de indruk van zijn enorme wand in de woonkamer. Een grote vitrine met ongelofelijk veel verschillende soorten bier, met bijpassend glas. Mijn contact was er op gericht van mijn achterneef enige kennis op te doen over het (professioneel) tekenen van strips. Hij heeft mij dat uitgebreid getoond en overhandigde zijn eerste eigenalbum in kleur. Een exemplaar wat ik nog steeds koester. Zijn vrouw kleurde de strips in en een klein meisje kwam uit school. Alleen de verlegenheid van het meisje staat mij nog bij.



Rob bij een beeld van zijn personage



Ik vertrok weer. In die tijd was België nog ver weg. Geld had ik nauwelijks, dus het contact verwaterde. Op een ding na. Vanaf dat moment zonden we elkaar ieder jaar zeer trouw een kerstkaart. Beiden zelf gemaakt, waarbij zijn kaarten altijd een weerspiegeling van zijn strip waren.

Voornemens elkaar weer te bezoeken lopen uit op niets en de jaren verstrijken. Met de Haarlemse stripdagen hoopte ik regelmatig op zijn aanwezigheid… maar zonder succes. De strips van Merho (de tekenaarsnaam van mijn neef) waren in Nederland volledig onbekend. Nou ja, vrijwel.

Mijn neef was begonnen bij Willy vander Steen (Suske en Wiske). Die stijl heeft hij aangehouden, en wellicht is dat de reden dat hij in Nederland nooit is doorgedrongen. Inhoudelijk zijn de strips van de Kiekeboes, zoals zijn strip heet, duidelijk anders. Meer van deze tijd, meer in de tijd en soms ook maatschappij kritisch (naast de nodige dosis Belgische humor).

duidelijke invloeden.....

De moderne tijd heeft ons weer bij elkaar gebracht. Via Facebook. Je komt elkaar weer tegen en je volgt elkaar weer. Het verlegen meisje is nu een schone jonge moeder, en mijn neef is er met de jaren een stuk vlotter en leuker uit gaan zien (maar volgens Reina geldt dat voor alle mannen, wanneer zij ouder worden). In september gaan we naar Mechelen. Uitgenodigd voor de opening van een expositie in Hangar311 (Mechelen, België). Ik verheug mij op het wederzien.

de nog jonge Rob (toen nog Robert)

Grappig (of juist niet) is dat ik erg weinig, tot bijna geen contact met mijn familie heb. Nu heb ik ook een hele kleine familie, maar de banden zijn erg losjes. Ondanks de afstand heb ik vanaf het begin af aan al iets met mijn achterneef. En, sommige contacten moet je koesteren. Dat doe ik dan ook graag!

Stof

wanneer Reina haar handtekening voldoende zet, wordt het wel schoon

Wanneer je een klus doet let iedereen extra op de ander. Doet ie het wel goed, ligt het wel recht, nergens gemorst? Wij zijn de afgelopen week druk bezig geweest. Straks zien we de foutjes niet meer, maar nu bekijken we elkaars werk met een loep.

Alhoewel… de loep is niet altijd nodig. Reina is de trap (naar zolder) gaan schuren. Alle deuren open, ook vanwege de warmte. Over twee etages ligt nu een dikke doffe laag: stof. Flink schuren, maar niet gedacht aan… en dat blijven we wel even zien. Hier op zolder, waar ik kantoor houd, heb ik een stofvrije plek gecreëerd. Rond mijn computer. Op mijn toetsenbord kan ik exact zien welke letters ik het meest aantip, en welke toetsen ik vrijwel ongerept laat. Maar, het resultaat van Reina’s werk is top. En ik ben trots op haar noeste arbeid. Het is nog niet helemaal klaar, maar het schiet wel behoorlijk op. En het is heerlijk dat we allebei bezig zijn, maar elkaar toch niet in de weg lopen.

Klussen is heerlijk. Vooral wanneer het resultaat zichtbaar wordt. Ondanks dat ons huis te kop staat gaan we door. We willen toch ook gewoon nog woongenot? Bovendien houd je het pand zo op waarde, zal ik maar zeggen. De kunst is vooral veel klussen, maar weinig uitgeven. Wel een lastige combinatie trouwens.

Toch is er dus een nadeel aan al dat gerommel. Het geeft vuiligheid, stof, vieze kwasten en rommel. Wie ruimt dat op? Wanneer wordt het opgeruimd? Twee grote vragen, waarbij wij allebei heel ontwijkend op reageren. Volgens mij hebben we allebei zo iets als dat het stof vanzelf wel verdwijnt. Klussen is leuk, maar opruimen…..

Risico!

Jawel: ik beken! Goed, ik geef het toe. Ik heb het gedaan. Vannacht heb ik Johannes Slak vermoord. Het lijk heb ik verstopt. Dat vinden ze nooit. Roofdieren zullen het versmaden. Ik ben helemaal schuldig!

En, ach, nu ik toch bezig ben. Vorige week heb ik ook nog een overval gepleegd. Niet zo heel gewelddadig, maar het was een overval. Op een bekend persoon… mijn vrouw. Ja, ik heb haar overvallen met mijn liefdesbetuigingen. Per ongeluk kneep ik iets te hard in haar hand, die met al die ringen.

Oh, van die inbraak heb ik nog niets bekend? Volgens mij wist men dat allang. Bij ons achter, in het atelier. Tijdens het schilderen had ik de klink uit de deur gehaald. Stom, stom, stom. Via een truckje ben ik gelukkig toch weer binnen gekomen.

Leuke grapjes zal je hooguit denken, wanneer je bovenstaande leest. Echter, wanneer ik dit als (losse) stukjes op mijn Facebook pagina zet is de kans groot dat ik de politie aan de deur krijg. En misschien wel met groot geweld. Facebook heeft de rol van Big Brother overgenomen. Dat zij hiermee de privacy schenden is ondergeschikt aan het maatschappelijke belang. Facebook heeft daartoe een automatisch systeem gecreëerd om woorden te filteren. Woorden gelinkt aan criminaliteit. Daarmee worden combinaties gemaakt, gaan alarmbellen af en wordt de politie (ook automatisch?) verwittigt. Je loopt dus erg veel risico met wat je op Facebook plaatst en reken maar dat hun computer niet geprogrammeerd is met humor.

Ja, ik heb Johannes Slak vermoord. Die slak kroop voor de deur en in het donker zag ik het arme diertje niet. Ondermijn hiel kraakte het slakkenhuis en brak in vele stukken, waarmee de slak het leven had gelaten. De resten gooi ik dan op het dak, zodat de vogels er nog wat aan kunnen hebben. Zo’n verhaaltje een beetje cryptisch opschrijven en bij Facebook komt de computer in actie. Dat ik het zelf grappig vind zo’n naar verhaaltje op deze wijze aan de goegemeente toe te vertrouwen zal vast niet doorkomen.

Kortom; schrijven op Facebook brengt een groot risico met zich mee. Ook wanneer je denkt geheel onschuldig iets leuks te willen schrijven. Ik heb er niet echt heel veel moeite mee, dat er weer een Big Brother bij gekomen is. Er zijn er meer, alleen van Facebook weten we het nu. Het is het belachelijke van deze wereld. Ja kan er wel tegen zijn, maar feiten ontkennen heeft geen zin. Om die reden ben ik eigenlijk wel blij dat ik gewaarschuwd ben en dat dit gedrag van Facebook nu openlijk bekend is. Maar of het systeem de echte boeven van de grapjassen scheidt… ik heb daar mijn twijfels over. En op Facebook mag je grappen maken. Dat wordt dus een hele lastige zaak. Maar al met al, ik maak mij nergens zorgen over. In mijn teksten zitten immers nooit woorden, die voor Facebook aanleiding zullen zijn de politie op mijn dak te sturen… alhoewel het wordt wel aantrekkelijk….

Fietsen voor het goede doel

lekker band bij de Rijn

Uitgebreid op tv: 2600 km fietstocht voor het goede doel naar de Oekraïne. Iedere zomer weer uitgebreid in het nieuws, in de krant of op tv: mensen die een fietstocht maken. Soms van 700 km, en soms wel tot 3000 km, maar bijna altijd voor het goede doel.

Een zomers terugkerend ritueel. Mensen die iets willen ondernemen en zich daarmee in het nieuws weten te lullen. Omdat de prestatie zelf eigenlijk niet opzienbarend is geeft men er een goed doel aan. Via dat goede doel haalt men de media… weet men de aandacht op zich te vestigen.

De route met overnachtingsplaatsen

4 juli 2007: Een verstokte roker, zonder conditie, met een zware hernia, half invalide voeten en ongeoefend verlaat, op de fiets, in de ochtend zijn woonhuis in Haarlem. Vijf weken later arriveert hij bij zijn einddoel: Interlaken, Zwitserland. Geen hond die het er over heeft.

Die man, die idioot, ja dat was ik. Grootspraak en man van woord. Iedereen was het vergeten, maar zelf heb ik mij aan mijn grote bek gehouden, toen ik in 2005 tegen mijn Zwitserse vrienden zei: over twee jaar kom ik op de fiets naar jullie toe. En zo geschiedde. Zeventien etappes en ruim 1400 km gefietst.

rechte wegen demotiveren

Het was afzien. De eerste dag was het amper 13 graden, regen en windkracht 5 (zuidwest). De dagen er op werd het weer niet beter. Twee dagen lang heb ik mijn geslacht niet gevoeld en leek mijn scrotum geheel afwezig. De campings waren leeg, of half verlaten. Iedere middag vond ik een camping om mijn tentje weer op te zetten. Voor het slapen gaan nam ik mijn dubbele dosis morfine. En dan nog waren de nachten niet altijd om tot rust te komen. Pas in Limburg kreeg ik twee dagen mooi weer, waarvan een dag mijn rustdag was. Bijgetankt trapte ik de Hoge Venen (België) over. Ondertussen werd ik nog een keer ingehaald door een van de wielen van mijn aanhanger. Met regen arriveerde ik in Monchau. Van daar dwars door de Eiffel. Zwaar afzien, maar ik ging door. Alles werd nat en doorweekter, maar eindelijk arriveerde ik bij mijn vrienden in Koblenz. Mijn eerste en legendarische woorden waren: over twee dagen neem ik de trein naar huis.

Na een week ging ik niet naar huis, maar volgde de Rijn tot in Zwitserland. Zware dagen volgden. Onweersbuien, wind en enkele mooie dagen. Pas vanaf Basel werd het weer beter. Ik was bijna bij mijn einddoel. Wanneer je er goed door heen zit, word je erg optimistisch. Maar niet zo heel lang daarna reed ik inderdaad Interlaken binnen.



veel gezelligheid op de camoing was er niet, door het
slechte weer



Onderweg (Mainz) kwam ik een meisje tegen. Op een gewone oude stadsfiets. Zij was op weg van Utrecht naar Bulgarije, voor een popfestival. Zo iemand verdient een medaille. Twee jongens op oude zwarte Gazelle fietsen kwam ik in de buurt van Straatsburg tegen. In twee weken fietsen zijn van Amsterdam naar Rome. Ze lagen op schema; ruim 200 km per dag. Chapeau. Van die gasten heb ik nooit iets in welke krant dan ook gelezen. Geen omroep die er een seconde aandacht aan heeft besteed.

alles smerig en nat

Binnen een week na mijn terugkomst thuis stond de krant bol en gaf Hart van Nederland er volle aandacht aan. Moeder en dochter hadden 700 km gefietst (een deel van route naar Compastello di Santiago (Spanje). Uitgerust en getraind in vol ornaat: sportfietsen, wielerbroekjes en wielershirts. Ze sliepen in jeugdherbergen. Maar het was nieuws. Zij fietsen voor kanker. Fietsen voor kanker is heel erg “in”. En het scoort. Gisteren op de televisie. Een meneer was die voor het voetbal dus naar de Oekraïne was gefietst. Maar hij deed het voor alle kankerpatiënten, dus kwam hij volop in het nieuws. Getraind, en in vol ornaat. Zelf droeg ik geen uiterlijke wielerkledij en ook dat meisje niet, die twee jongens evenmin. Nee, wanneer je jezelf niet stoer aankleed maak je het helemaal niet bijzonder. Een ex buurman van mij fietste vroeger (zeker vijftig jaar geleden) in een dag van Haarlem naar Maastricht. Op oude barrels.

We leven in een tijd van het prostitueren van de eigen ego, waarbij handig gebruik gemaakt wordt van het leed van anderen. Het scoort! Maar waarom fietsen die mensen nu eigenlijk? Dat doe je toch voor jezelf? Nee, dan ben ik eigenlijk maar blij dat ik mijn tocht in stilte heb volbracht. Toch ben ik wel van mening, dat ik eigenlijk een standbeeld verdien. Misschien moet er een groot standbeeld komen: de anonieme echte fietser….

Goldswil (Interlaken, Zwitserland); mijn einddoel. Om af te kicken sliep ik in de camoer naast het huis