Steun? Brengt je verder van huis...

Gocek, Turkije

Eerder heb ik geschreven over het feit dat ik niet besta. Met andere woorden, dat weer wel. Op geen enkele wijze maak ik recht op een uitkering en het huis is de grootste molensteen. Ja, juist door onze woning blijk ik nog meer outcast te zijn.

Naar aanleiding van mijn eerdere teksten werd ik geïnformeerd dat de gemeente mij wel degelijk bijstand kan bieden. Dus zoek ik contact met de gemeente. Inderdaad, zij kan iets voor mij betekenen. Althans, op papier.

Is mijn maandelijkse rentedeel zeshonderd euro of lager is er niets aan de hand en helpt de gemeente. Is de maandelijkse rente hoger, dan worden de eisen heel anders. Om te beginnen dien ik de woning te koop te zetten tegen WOZ waarde. Klinkt niet onaardig. Het betekent echter wel "eventjes" een ton extra zakken in de prijs en per direct een dubbel zo hoog totaalverlies. Bovendien moet de prijs tien procent zakken, per half jaar dat de woning te koop staat. Het klinkt paradoxaal, maar ik kan die steun van de gemeente niet betalen. Bovendien, in mijn situatie, hoef ik theoretisch geen beroep te doen op de bijstand wanneer die rentelasten rond de zeshonderd euro zouden liggen. Mijn probleem is juist die hoge rente en aflossing.

Azis

Mijn eerste uitspraken kennen wel degelijk mijn gelijk. Niet alleen door mijn situatie (geen inkomen, WAO van mijn vrouw én dat eigen huis), doch ook de woning zelf sluit mij van iedere steun en aanspraak op inkomsten uit steun uit. De gevallen middenklasse, van vijftig en ouder, is in Nederland zwaar de klos. Juist hier treffen wij een potentieel deel van de slachtoffers van de crisis. Immers, bij met name de gevallen middenklasse ligt de maandelijkse rentelast veelal ruim hoger dan die 600 euro per maand.

Dat mijn vrouw WAO krijgt is mooi. Het is een relatief lage uitkering. Omdat ik geen inkomen heb wordt er met de uitkering rekening gehouden wat een belasting technisch verhaal moet zijn. Vreemd, want zij ontvangt nu netto minder dan vier jaar gelden ( in de periode van het raadslidmaatschap werd haar uitkering deels in mindering gebracht). In feite nog een trap van de overheid na. Bovendien leven wij nu (met die uitkering) voor iets meer dan het wettelijk minimumloon. We komen van ongeveer twee keer modaal.

Voor de waterschapsbelastingen heb ik vrijstelling gevraagd. Hierbij overigens de situatie aangegeven, echter zonder resultaat. Jawel, omdat ik vermogen heb (eigen huis) kom ik niet in aanmerking. Gezien mijn leeftijd is bij de ene overheid de boodschap dat ik het huis niet op hoef te eten, terwijl de andere overheidsinstantie aangeeft: vreet maar op. Het is bezit, dus wat lul je nou… Vervolgens een lullige opmerking waar ik dan van leef, wanneer ik geen inkomsten heb. Luisteren en lezen zijn duidelijk niet altijd aan overheidsinstellingen besteed. Het CIZ spant hierin de kroon, dat terzijde.

omgeving Gocek

Het lijkt er dus steeds meer op dat Nederland helemaal niet zo een sociaal land is. Ja, pas wanneer je echt tot de grond toe afgebrand bent. Bij een persoonlijk faillissement én het verlies van de uitkering van mijn vrouw. Sorry, maar dan heb ik die vervelende overheid ook niet meer nodig. Pas wanneer je in een kartonnen doos eindigt willen ze je pas helpen en dan nog wanneer je exact leeft binnen hun keurslijf… Al leef ik in een doos, daarvoor heb ik te veel trots en eer.

Gelukkig heb ik nu een droom... Weg uit Nederland. Er moet nog wel het een en ander geregeld worden. Daarbij kunnen grote jongens (als de bank) nog wel behoorlijk dwars zitten. Als dat zo is wordt het allemaal erg penibel en gooi ik ruim drie-en-een-halve ton in de sloot. Kassa.

ontspanning op een uurtje rijden: Siklikent

Lukt het wel ben ik in, of na, de zomer vertrokken. Naar Turkije. Het leven daar zie ik helemaal zitten. Daarnaast zijn er minder regels en is alles makkelijker. En dat ondanks de (ook door mij bekritiseerde) politiek van Erdogan. Ja, zelfs dan is Turkije een beter alternatief dan Nederland.

De eerste drempel is er echter al. De WAO uitkering gaat naar 60%. Het leven in Turkije is goedkoper, dus wordt de uitkering gekort. Nu is Turkije wel goedkoper, maar geen 40%. Dat maakt niet uit; de overheid probeert overal zo voordelig mogelijk uit te komen. Wat betreft de individu… Een congres over nucleaire veiligheid mag immers wel vele miljoenen kosten…Ook kan de bank onze plannen nog dwars liggen. Nederland ketent ons in feite en het wordt lastig ons van die ketenen te ontdoen.  In Nederland wordt de strop om mijn nek aangetrokken en wanneer ik het land wil verlaten trekken ze het koord liever nog een stukje aan. Kom maar eens uit een wurggreep... Wij gaan het proberen! Wij blijven ons inzetten dit jaar te vertrekken. De kans dat het gaat lukken is reëel, maar een weg vol beren. Ik zet alles in om te voorkomen dat de Nederlandse staat ( in de meest brede zin) mijn leven verder verzuurt. Dat noemt zich een moderne westerse maatschappij. Moordend kapitalisme is het. Ik krijg ook steeds minder vertrouwen in dat ene hokje wat eens per zoveel jaar rood gemaakt mag worden. Iedere stem telt… Het lijkt wel een religie. Je gelooft, maar bewijs is nooit te leveren en de religie bepaalt haat eigen regels. Al gaan we duizend keer stemmen, de grote jongens beheersen ons leven en wijk je even af, val je er even buiten, dan ben je zuur in de aap gelogeerd. Het juk van Nederland. Wij zijn druk bezig het af te werpen. En straks, als het lukt, een rustig leven aan de Turkse Rivièra. En ons bekende Nederlanders zijn dan van harte welkom even rustig te ontstressen.

 

wanneer wij er zijn natuurlijk

Open mond

Soms ben ik verbaasd, en soms laat ik mij toch weer verbazen. Dat Westerman kiezersbedrog zou plegen had ik al aangekondigd. Maar, zó snel... Walchelijk. En niet nummer twee, maar nummer drie gaat de raad in. Zo grof had ik het niet durven hopen.

De interne ruzie omwille van het lijsttrekkerschap was al zuur. Het vermoeden dat Westerman de sterker er tijdens deze vier jaar er uit zou halen had ik ook voorspeld. Dat hij niet eens een keer in de raad zit... Nee, hij heeft mij weer overtroefd. In ieder geval is een feit wel positief; Westeman valt de politiek in Velsen niet langer lastig. Maar wat speelt hier? Machtstrijd op bais van alles of niets? Daar lijkt het op. Hij heeft dan wel erg veel kapot gemaakt... Voor uiteindelijk niets.
Hoezeer zien wij verder ons gelijk. Niet Soraya wordt nu raadslid, nee, Iskandar Sitompul, nummer drie op de lijst. Net zo zwak als de argumenten van Westerman zijn die van Soraya. Enig reël inzicht had beiden al in de aanloop de consequenties van hun keuze moeten overzien. De kiezer is dus twee keer bedrogen!
Iskandar heeft met het spel van Westerman mee gedaan en loopt nu als lachende derde met de raadszetel weg. Niet netjes. Toch wens ik hem succes. In ons perspectief was hij aanvankelijk een potentiële kandidaat.

Eerlijk is eerlijk. Aan de ene kant gniffel ik wel een beetje hoe doorzichtig het spel van Westerman zich nu openbaart. De andere kant is heel erg zuur. Hij heeft wel twee levens behoorlijk naar de gallemiezen geholpen.... Ons leven. En waarom?
Inmiddels is het niet erg niet in de politiek te zitten. Dat is onderdeel van het spel en er zijn een hoop andere zaken in het leven. Het is de manier waarop. Wij zijn zo grof gescandeerd, onterecht bejegend en aan de schandpaal genageld. En nu zie je dat de "boosdoeners" zelf de arena verlaten. Ja, dat blijft pijn doen.  Wel weer leuk is de foto in de krant; Westerman schud Floor Bal de hand. Vier jaar lang heeft Westerman Floor uitgemaakt als onbetrouwbaar, mafioso, en dergelijke... Dit moet Westerman wel pijn doen, maar van die pijn geniet ik lekker toch. Okay, flauw,maar mag ik eindelijk even een kleine revange?
En het bestuur? Ach, die zal Westerman wel blijven verdedigen. Dat blijft een nietszeggend zooitje, waarschijnlijk niet eens in staat zich te schamen. Dat zal nu wel op zijn plaats zijn.
Nee, Westerman heeft mij wéér weten verbazen en op het verkeerde been gezet... Daar is ie verdomd goed in. Laten we hem nu maar snel vergeten.....

het Sokatisme

bron: reisnaarcuba.nl

In Nederland groeit de kloof tussen arm en rijk het sterkst binnen wat Europa en bovendien staan wij op nummer een op dit moment en is de kloof, Europees gezien, al het grootste. Begin jaren tachtig heb ik een politiek essay geschreven. De aantekeningen ben ik kwijt, maar het wordt tijd de gedachtegang weer eens af te stoffen.

Thorbecke en Marx beschreven hun politieke ideeën, bijna tweehonderd jaar geleden. Ons politiek denken is er nog steeds op gebaseerd; socialisme en kapitalisme/democratie. In de afgelopen twee eeuwen is daar op diverse manieren mee geëxperimenteerd. In principe blijft het patroon overeind. Kapitalisme is iets naar het liberalisme geschoven en we kennen het communisme natuurlijk. Deze laatste vorm bleek het minst reëel. Zelfs in Cuba zie je nu een verschuiving. En Cuba kan wel eens het voorbeeld worden voor een geheel nieuw politiek denken. Een denken als in mijn essay, ruim dertig jaar geleden.

Links en rechts, socialisme en kapitalisme zijn achterhaalde termen en feitelijk ook achterhaalde denkstromingen. In de praktijk zie je ook steeds meer een verschuiving naar het midden. Op het moment suprême echter vervalt men weer in de aloude tegenstellingen. Het sokatisme lijkt een relevant alternatief. De term geef ik er nu maar even aan, maar misschien moet je het heel anders noemen. Destijds had ik er een naam voor, echter ook die is mij inmiddels ontgaan.

De basis is dat iedere ingezetene van Nederland mét de Nederlandse nationaliteit een basis maandinkomen heeft. Geen gedoe met netto en bruto, gewoon een maandgeld. Hierin kan je variëren op bijvoorbeeld leefgeld. Hoe ouder, des te meer. In ieder geval is het een basis om minimaal redelijk rond te komen.

Marx

Wanneer je werkt verdien je er bij. Dat komt bovenop het vaste maandbedrag en is voor de individu ook een netto bedrag. En het enige bedrag wat je krijgt te zien. Hierdoor ontstaan inkomensverschillen, wat geldt als prikkel om te werken. Per periode, bijvoorbeeld per jaar, mag een individu een maximum bedrag verdienen. Of je voetballer bent, acteur, bankdirecteur of eigenaar van een goedlopend bedrijf. Dat maximum moet wel enigszins ruim genomen worden. Laten we zeggen (als voorbeeld en uitgaand van de huidige situatie) anderhalve ton per jaar (inclusief het basisinkomen). Alles wat er boven binnen komt gaat naar de staat, of wordt in een bedrijf gepompt. Wanneer het in een bedrijf gepompt wordt kan het bedrijf een gelimiteerde buffer opbouwen, maar moet aantonen dat het geld wel gebruikt wordt. Anders gaat het enkele reis staat. De marges hierin moeten nauwkeurig vastgesteld worden. De individu betaalt geen directe belasting meer, alleen indirecte (BTW blijft bijvoorbeeld wel bestaan). Bedrijven betalen wél belasting. Deze belasting kent een aantal spelregels op basis waardoor het een overzichtelijk en eenduidig verhaal wordt.

Critici zullen direct zeggen dat de grootverdieners en CEO's ( de graaiers) naar het buitenland zullen gaan. Wel, ga vooral. Alleen wanneer een dergelijk systeem internationaal voet aan de grond krijgt kan de wereld er nog wel eens heel interessant gaan uitzien. Bovendien,wil je dat soort asociale figuren wel in je land hebben? De macht der rijken is in Nederland nu ongeveer 1/4. 8% van de rijksten bezitten meer dan de rest bij elkaar. Exorbitant veel en geen reële verschillen meer. Overigens geldt dit mondiaal.

Natuurlijk blijft er dus ruimte "rijk" te zijn. Men kan sparen en dan toch die Lamborghini kopen. Of dat idioot grote huis. Wel ga ik uit van een limiet op woonkosten (energie en hypotheek) van maximaal 1/3 van het totaal maandelijkse inkomen. Dat kan dus ook nog wel eens rust op de woningmarkt geven. Overigens is de totale limiet van schulden niet hoger dan bijvoorbeeld 1/3 van het maandinkomen. Of waar je de limiet ook op vaststelt. Alle schulden worden afbetaald. Dat betekent dus voor hypotheken dat dit altijd in de vorm van annuïteiten is. Het speculeren wordt dus minder en in die hoek zal de economie stabieler worden. Een gevolg is dat prijzen van loterijen nimmer meer zo idioot hoog mogen en kunnen zijn en dient binnen de gestelde inkomensgrens te vallen. 

Onderwijs en gezondheidszorg maak je gratis, waarmee ook een einde komt aan de organisatorische chaos en wanorde. Met name daarentegen moeten binnen onderwijs wel regels gelden en moet men alert blijven.

Thorbecke

Natuurlijk moet de overheid ook inkomsten hebben. Bij het Sokatisme is in ieder geval een minder groot overheidsapparaat noodzakelijk. Daarnaast zijn er inkomsten uit gas en BTW. Belasting voor bedrijven blijft in dit idee gewoon bestaan. Import en export belastingen, maar ook belastingen op arbeid en winst. Kijkend naar inkomsten van werknemers betaald een bedrijf hier het reguliere bedrag over, zoals ook nu het geval. Het wordt alleen anders ingedeeld. Verdiend iemand bijvoorbeeld netto 1500 euro, kan je zeggen dat hier extra 1000 euro naar de staat gaat. Ook hier zie je de vereenvoudiging terug. Het bedrijf betaald een vast bedrag ten opzichte van een salaris, zonder specificaties. Dat betekent wel dat er een andere (en wellicht meer) verantwoordelijkheid bij de overheid komt te liggen.

In mijn plannen had ik ook gedachten over vereenvoudiging van wet- en regelgeving. Transparanter en eenduidiger en er moet voorkomen worden dat per regeringsperiode sterke wisselingen plaats vinden, waar wij nu nogal eens mee geconfronteerd worden. Een voorbeeld is een minimum geldigheidsduur voor wetten en eventueel ook een maximum (waarbij je evalueert en de wet of aanpast of handhaaft).

Dit is een korte schets van de basis van mijn hervormingsplannen. Het geeft het principe van mijn plannen weer en ik ga het maar weer eens verder uitwerken. Duidelijk is dat de Nederlandse overheid en volksvertegenwoordiging op andere wijze naar de staat moet kijken en nieuwe handelwijzen moet aanpassen. Naar mijn idee is het Sokatisme een stap naar een eerlijker en menselijker samenleving. Ook een stap naar een meer overzichtelijke samenleving. Immers, inmiddels ziet de burger door de bomen het bos niet meer. Wanneer ik mijn essay “herschreven” heb laat ik dat de goegemeente wel weer weten…

 

bron: fetching.nl

Politiek hervormen; lokaal

bron: elburg-d66.nl

Al langer pieker ik verbeteringen in onze democratische stelsel. Met de verkiezingen net achter de rug zijn er wel wat punten om de lokale politiek meer stabiliteit te geven, meer daadkracht en minder wispelturigheid.

Als gevolg van de verkiezingen wordt overal hard gewerkt een college te vormen. Het is niet ongewoon dat de lijsttrekker in een college de portefeuille van wethouder in neemt. Met een coalitie is er sprake van een meerderheid. Dat maakt een coalitie een gesloten geheel en heeft dus altijd de meerderheid. Een neveneffect is dat verkeerd beleid gewoon door kan gaan, of dat iedere periode een nieuwe route kent. Dat laatste zou je politiek zwabberen kunnen noemen, wat wij ook in Den Haag zien. Bovendien maakt deze werkwijze de politiek (lokaal) snel saai voor de burgers en zal snel het vertrouwen zakken bij precaire onderwerpen. In Velsen zie je dat de afgelopen vier jaar op meerdere dossiers geen donder vooruitgang is geboekt. Goed, wel is er geld gestopt in onderzoek. En dat loopt ook nogal eens op.

De kracht van veel colleges is dat zij, met name vanuit coalitie verband, veel macht hebben. Macht maakt nogal eens arrogant. Een college weet zaken handig op de lange baan te schuiven, en andere dossiers er juist snel doorheen te drukken. Daarbij stoelt een college altijd op een voorsprong, waar graag gebruik (dan wel misbruik) gemaakt wordt.

In 2002 heeft men getracht de lokale politiek interessanter te maken door het dualisme in te voeren. Mijn eigen ervaring heeft duidelijk gemaakt dat er nauwelijks sprake is van dualisme. Nee, we leven nog steeds in het monisme. Dualisme is in principe heel persoons/fractie afhankelijk. Doordat wij formeel het dualisme kennen, maar het monisme nog veel te sterk aanwezig is voelen burgers zich niet alleen misleid, maar zijn zij het ook. Voorheen wist men dat er sprake was van monisme. Nu wordt hen een worst voor gehouden.

Het moet anders. Het zal wel lang duren voordat veranderingen doorgevoerd worden, maar het kan in kleine stapjes. Een eerste begin kan zijn dat een wethouderskandidaat niet op de kieslijst mag staan, in ieder geval geen lijsttrekker. Het eerste heeft nadrukkelijk mijn voorkeur. Wanneer een wethouderskandidaat wel ergens op de kieslijst staat is er toch sprake van een verborgen agenda. Bovendien kunnen coalitiepartijen zich anders profileren, doordat zij uitvoerend zijn geweest aan het beleid van de gemeente. Wanneer een wethouderskandidaat niet op de kieslijst staat is ook duidelijk wat de ambities van de betreffende persoon zijn. Je kan er voor kiezen tot verkiezingen de wethouderskandidaten niet bekend te maken. Dat is een stuk spannender. Anderzijds kan het ook leuk en spannend zijn wanneer de kandidaten wel vooraf bekend zijn en een rol spelen tijdens de campagne.  Dat zou nog wel eens verrassende resultaten op kunnen leveren.

Toch kan het nog anders. Meer stabiliteit en meer continuïteit. Naar aanleiding van de verkiezingen wissel je de samenstelling van de raad. Wel, laat het college gewoon zitten. De wisseling van een college zet je dan halverwege de raadsperiode. Het kan dan voorkomen dat een college geen meerderheid in de raad heeft. De controle van de raad op het college zal dan stringenter zijn en vooral gericht op inhoud. Het college zal dan echt beter haar best moeten doen. 

De vraag is hoe je het nieuwe college dan moet samenstellen. Een mogelijkheid is dat partijen kandidaten aanleveren, en de raad hieruit kiest. De individuele kwaliteit wordt dan sturend. Ook kan je halverwege de periode alsnog coalitiebesprekingen organiseren. Voordeel is dat de raad dermate op elkaar is ingespeeld, dat daardoor bewuster een college gekozen wordt. Zelf ga ik voor de eerste optie, omdat het regeren van een gemeente juist een kwalitatief gebeuren moet zijn.

Een andere aanpak houdt ook in dat je vooraf kan vaststellen hoeveel wethouders een gemeente moet hebben. Het college wordt dan afhankelijk van het aantal inwoners. Daarbij kan er nog een combinatie gemaakt worden met bijvoorbeeld economische waarde, grondoppervlakte, of dergelijke. Nu is de omvang van een college gevolg van de coalitie besprekingen. Behalve dat dit niet effectief is kan het voor de gemeente ook besparingen opleveren. Wethouders zijn niet gratis.

Misschien, over vier jaar zien wij de eerste stappen naar vernieuwing. Een uitdaging om eens goed bij stil te staan!

Europa!

Hoi, in mei mogen wij weer naar de stembus. Dit kiezen voor Europa. Waar moet ik voor kiezen? Wat vind ik eigenlijk van Europa? Twijfels waar niet alleen ik mee loop en waar bij politici de meningen nogal eens uiteen lopen.

In principe ben ik voorstander van Europa. Echter, ook ben ik tegenstander. Een sterke tweestrijd welke mij verscheurt en het maken van de uiteindelijke keuze als en haast onneembare barrière voor mij zie.

Europa als economische eenheid, daar ben ik voor. Het verleden heeft aangetoond dat een samenwerking op dit vlak heeft geleid tot een sterk verbond. We spraken ook van de EEG, Economische Europese Gemeenschap. Inmiddels is het de Europese gemeenschap geworden. Juist het verdwijnen van die ene letter maakt dat de EU een onoverzichtelijk instrument is geworden. Europa is een ondoorgrondelijk bolwerk waar wij meer last dan lust van hebben. Hoe is dat zo ver gekomen? Was er eerst sprake van een puur economisch beleid, vervolgens ging de bemoeienis niet alleen naar de handel, maar ook naar het product. Van het product ging het naar het "beschermen" van de consument om vervolgens beleid te ontwikkelen die het nationale beleid overschaduwt. 

Europa geeft subsidie aan landen. Een voorbeeld.... In het binnenland van Portugal reed ik over een smalle slechte weg. Plots stond er een groot blauw bord; met dank aan Europa. Vervolgens werd de weg breed en schitterend van kwaliteit. Na enkele kilometers hield het prachtige asfalt op en werd de weg smal. Voor het mooie stuk kilometers geen bewoonde wereld. Erna evenzo. Kortom; pure verspilling. Dit is verspilling waar vele voorbeelden van zijn. Dat Europa landen subsidieert om tot een betere economie te komen prima. De controle op een juiste besteding lijkt echter zwaar ondermaats te zijn. Europa kost erg veel geld. Hooguit enkele welgestelden die er echt van profiteren. Naarmate de EU groter wordt en complexer lijkt de controle deels te kort te schieten. Dit neemt niet weg dat er veel goede zaken gebeuren. Met name de landbouw heeft er wel bij gevaren.

Omdat Europa haar beleidsterreinen verbreed heeft merken ij hier in ons dagelijks leven nogal wat van. Heel veel zaken moeten voldoen aan Europese normen. In Turkije wordt al heel lang op een  bepaalde wijze tomaten gedroogd. Het product mag Europa niet meer in. De tomaten worden in de zon gedroogd. Dat is buitenlucht. De omstandigheid  is niet hygiënisch, volgens Europese richtlijnen. Dus mag het product niet in de lidstaten verkocht worden. En Europa heeft er een handje van om middels richtlijnen en wetgeving heel veel oude producten uit de schappen te laten verdwijnen. Er ontstaat een cultuurloze en eenzijdige productenmarkt. Er wordt teveel geregeld en teveel voor de individu ingevuld. Gaat u maar eens na hoe vaak u op een dag geconfronteerd wordt met de EU. Dat kan nog wel eens tot een grote schrik leiden.

Europa heeft twee kanten. De economische kant is een goede basis, zeker mits er goed gecontroleerd wordt op zowel de functie als de aanvraag van economische steun. Het is beter het apparaat uit te dunnen en de controles te verhogen. En daar moet het maar bij blijven.

Ook moet het apparaat toch echt eens doorgelicht worden. Een enorm parlement en twee locaties (Brussel en Straatsburg), er gaat wel heel erg veel geld naar toe.

Waar moet ik straks op stemmen? En lastige keuze. Toch ben ik niet tegen Europa. Mensen die zeggen uit Europa te willen stappen zijn vrij kortzichtig. Iets té. Nee, we kunnen niet meer zonder, maar het moet wel anders!

De schaamte voorbij

bron: NRC.nl

Al vaker heb ik geschreven over de crisis en dat ook ik hierdoor geraakt ben. Inmiddels lijkt er sprake te zijn van een vrije val. Geld om te eten kan ik niet meer opnemen. De bank blijft de hypotheek afschrijven. Ook betekent dat ik vanaf nu geen rekening meer kan betalen. 

In februari ben ik naar de bank gestapt. Door de snel veranderde omstandigheden heb ik gevraagd enkele maanden geen hypotheek te hoeven betalen. Het huis staat te koop en natuurlijk heeft de bank recht op haar tegoeden. Maar het inkomen is zo achteruit gegaan, dat er ruimte nodig is om een oplossing te zoeken. Al lastig want het huis verkoopt moeilijk en werk verkrijgen lijkt ook een gebed zonder einde. Toch, wanneer we ons huis (wel snel) verkopen zijn we in principe uit de problemen.

Via het gesprek met de bank is de speciale afdeling op mij gezet. Als eerste moest ik mijn huis laten taxeren. Met enige dreiging snel te betalen ontving ik de rekening; 342 euro. Dus betaald.

In maart werd de hypotheek afgeschreven. Ik baalde daar van, maar goed. Ook kreeg ik een brief waarin vermeld stond dat de automatisch incasso van de hypotheek was opgeheven. In maart hebben we de eindjes aan elkaar gebonden en zijn de maand doorgekomen. Vanuit de bank zou er op 1 april en budgetcoach langs komen. Nog even de laatste uitdraai van mijn afschriften doen. Ik schrok... De bank had toch weer de hypotheek afgeschreven en we staan meer dan vijfduizend euro rood. Met een inkomen van 1300 per maand is dat dus niet meer recht te trekken. 

Tot nu toe wist ik keurig alle verdere rekeningen te betalen. Dat is nu over en plots zitten we in een vrije val. Ik ben e letterlijk heel ziek van. Misschien is het een foutje van de bank, maar het feit dat je geen geld hebt om te besteden is duidelijk niet hun probleem. Nee, de bank zorgt goed voor zichzelf. Eerst donderde de banken ons in de crisis, moest iedereen zwaar meebetalen ze te redden, en nu ben je totaal oninteressant voor de bank. Ze laten je gewoon barsten uit angst hun geld niet te krijgen.

Met de budgetcoach bleek er wel iets te bezuinigen, maar nauwelijks meer dan 200 euro. Nee, zonder hypotheek komen we misschien net 200 te kort... Met de hypotheek dus 2000. Iedere maand. Per maand loopt niet alleen onze schuld met dit bedrag op, maar kunnen ook geen rekeningen meer betaald worden en is er dus geen geld voor levensonderhoud.

Het voelt kut dat je na zo'n 34 jaar noeste arbeid, buiten eigen schuld om, in zo een situatie terecht komt. En waar is onze welvaartsstaat, waar we zo groots op zijn? Mijn jongste broer ging met 55 in de VUT. Dat bestaat niet meer. Hij is met pensioen met 65, en een paar maanden. Ik moet door tot 67. Omdat Reina WAO ontvangt hebben wij verder geen recht op aanspraak op wat dan ook. De WAO levert niet zoveel op. Maar ik? Ik maak nergens aanspraak meer op. Eigen huis met overwaarde en al een inkomen.

Wanneer er niet heel snel iets gebeurt worden gevolgen erger en ontstaat er een groot isolement, waarbij de perspectieven verder af zullen nemen. Geen vervoer, helemaal geen kans op werk. Geen telecommunicatie en internet straks. Hoe moet je in dit leven dan overleven? Ik weet het niet meer. De afgelopen maand heb ik ongeveer (weer) vijftien sollicitaties de deur uit gedaan. Nul op het rekest. Dat gaat al drie-en-een-half jaar zo. De perspectieven verdwijnen als sneeuw voor de zon.

We proberen creatief te denken. Reina heeft het voorstel het huis en inboedel te verhuren en ergens goedkoop onderdak te zoeken. Klinkt goed, aantrekkelijk zelfs. Alleen ook dat kost, en we hebben geen cent. Bij ieder idee speelt dat een rol. Maar je loopt alleen maar achteruit. Geen initiatief lukt, geen idee is handen en voeten te geven. Ik baal daar van. Reina is strijdbaar en heeft bruisende ideeën, maar telkens moet ik dat vanuit mijn rationaliteit negatief benaderen. Dat doet pijn. Mijn strijdbaarheid is geslonken en voel mij vooral wurm. Toch houd ik mij vast aan het enthousiasme van Reina en haar kracht.

Los van de omstandigheid staat de bank centraal. Een beetje coulance, beetje medeleven iets minder angst hun geld niet te krijgen en wij kunnen wél constructief aan onze toekomst werken. Wij hadden een huis met ruim 250000 overwaarde. Hadden, want een ton overwaarde hebben we al ingeleverd. Gaat het zo door is er zelfs kans dat we met een restschuld blijven zitten. Met dank aan de hebzucht van de bank. 

De onzekerheden van het leven heb ik inmiddels aan den lijve ondervonden. Van een lekker leventje, met normale zorgen in hoog tempo naar de onderste laag van de maatschappij. Het ligt zó dicht bij elkaar. En nogmaals, wij zijn niet de enige in deze situatie. De gedwongen huizenverkoop is nog steeds stijgende. De staatsschuld is onder de drie procent, economisch zijn de berichten positief. Ondertussen storten nog heel wat mensen een afgrond in. Waar komt onze welvaart, de verbeterde economie terecht? Ik weet het niet. Het voelt als heel hopeloos. Tot de bank haar menselijke kant laat zien. Dan zijn er weer kansen.

In de serie Arm en Rijk van de VPRO was laatst India aan de orde. De rijken daar bekommeren zich totaal niet om de bittere armoede daar. Daar verschuilt men zich achter het kastensysteem en religie. Maar ook in ons eigen land lijkt men zich steeds minder te bekommeren over hen die het slecht gaat. En dat terwijl velen morgen het zelfde kan overkomen! Dat maakt dat ik mijn schaamte voorbij ben. Dit moet gewoon geopenbaard worden. Lang heb ik mij geschaamd… Nu is dat over.

Maar, bij alle ellende, wel een mooi ding. Gisteren hebben de buren ons eten gegeven. Met een fles wijn er bij. Dat doet goed, dat geeft een warm gevoel. Ook dat bestaat nog.