Wereldburger

Ooit ben ik geboren in een Randstedelijk dorp, Santpoort Noord. Opgegroeid en vertrokken, maar een lange tijd van mijn leven in de buurt gewoond. In zekere zinnen ik een honkvast type..., aan de andere kant totaal niet.
Lange tijd heb ik een relatie gehad met iemand van Urk. Ik kwam dus veel op Urk. Een Nederlands dorp, maar ook altijd een soort "buitenland". Overigens, voor de Urkers was ik een "vreemde".
Ondanks dat ik qua wonen erg honkvast was reisde ik al vroeg in mijn leven. Eerst op vakantie, met de auto, klem tussen mijn oudere broers. Later alleen. Liften, op de brommer, met de auto en dan zelfs vliegen.
Eerst trok ik door Europa. In West Europa heb ik alle landen wel gehad, behalve een drietal Scandinavische landen. De continenten Afrika, Azië, Noord en Zuid Amerika inmiddels ook, evenals Midden Amerika en het Caribisch gebied, waaronder Curacao en Cuba. Het waren vakanties, reizen en bezoeken. En op veel van die plaatsen kreeg ik de gedachte daar wel te kunnen wonen.
Inmiddels zit ik bijna drie jaar in Turkije (waarvan vier maanden ongeveer in Nederland) en ja, ik kan hier wonen.

Door mijn reizen, vele bezoeken aan Curacao en langdurig verblijf in Turkije realiseer ik mij plots iets, wat eigenlijk nooit zo tot mij doordrong. Of dit komt door de politieke klimaten in de diverse landen, de globalisering, of gewoon het feit dat ik ouder word. Op zich boeit dat mij niet. Dat wat ik mij realiseer boeit mij des te meer.
Ik ben Nederlander. Ik spreek de Nederlandse taal. Ik spreek meer talen. Nee, Turks lukt mij overigens niet. Maar ben ik Nederlander? Wat doet Nederland mij eigenlijk? Nederland is niets meer, dan een gegeven, het feit dat ik die nationaliteit heb en de cultuur ken. Maar welke cultuur? Nederland is niet overal hetzelfde. Zoals ik aangaf is, bijvoorbeeld, Urk een hele andere gemeenschap. In Zuid Limburg heb ik al het gevoel in een totaal vreemd gebied te zijn en in Groningen..., ja sorry, maar daar heb ik geen gevoel bij. Dat is gewoon een niet nader te noemen regio, ergens op de wereld. Ja, want wat is nationaliteit eigenlijk? En een nationale identiteit, dat is puur een verzinsel. Vele burgeroorlogen hebben dat in feite al bewezen. Nee, ik ben er achter dat de wereld weliswaar opgedeeld is in landen en continenten, maar dat de wereld in feite de wereld is. Ja, ik ben een wereldburger. In iedere streek, regio, of gebied is het anders. Nationale grenzen spelen daarbij feitelijk helemaal geen rol. Overal is het hetzelfde, maar nergens gelijk. Groot, noch klein. Zelfs verschillen tussen arm en rijk zijn niet primair gebonden aan landen, maar wel aan regio's. Bloemendaal is een "rijk" dorp, maar in Hillegom woont armlastig boerenvolk. Wel, ook in Bloemendaal is armoede en wonen er rijken in Hillegom. Maar kijk eens naar andere landen. In feite is het overal hetzelfde! Armen wijken, rijke steden, ontwikkelde gebieden versus achter gebleven regio's. Zelfs mensen, die zich tot een bepaald volk voelen behoren zijn verschillend. Mensen, die dezelfde Religie aanhangen kunnen tegenpolen zijn.
De Nederlander bestaat eigenlijk helemaal niet. Net zo min, de Turk, de Belg, de Indonesiër, of de Australiër, om maar een paar zijstraten te noemen. Als mens, als individu zijn we wereldburger!
Puur door een stelletje idioten zijn er landen en naties ontstaan. Idioten, eerst landheren, landeigenaren, later koningen, keizers en weer later regeringen. En soms liepen die periodes ook nog eens door elkaar.
Ik roep al langer dat ieder mens gelijkwaardig is aan elkaar, maar niemand is gelijk. We zijn allemaal wereldburgers en dat sterkt onze gelijkwaardigheid. De ongelijkwaardigheid, de discriminatie is een politiek verzinsel. Bestuurders die de mensen keer op keer hebben verteld dat "wij" beter zijn, meer zijn zelfs, en "zij" niet deugen, dieven, parasieten en gevaarlijk zijn. De bestuurders hebben ons leren generaliseren. Ze hebben ons maar wat op de mouw gespeld. In ieder land zijn mensen aardig, maar ook zijn er hufters. Machtswellustelingen heb je overal. Echt overal.

Doordat al eeuwen de onderlinge verschillen en schisma's benadrukt worden lijkt het inderdaad dat grote groepen dezelfde kenmerken hebben. Zo zijn hier veel van die patserige, dikke, passieve Engelsen, vol tattoos. Klopt, maar hoe veel andere Engelsen zijn er ook? Door onze vooringenomenheid denken we te kunnen generaliseren. We zijn er zelfs van overtuigd soms. Toch is dat natuurlijk absolute bullshit, wat wij ons zelf hebben laten aanpraten, of we ons zelf aanpraten.
Destijds in Joegoslavië... Buren die lange tijd uitstekend met elkaar om gingen tot opeens de een een Serviër was en de ander een Bosniër. En, ze sloegen elkaar de hersens in. Zie de Fries, die zijn Brabantse buur neer schiet, omdat ie na vele haren vriendschap ontdekt dat het een Brabander is..., of dat die bestuurders je er opeens op wijzen dat het een Brabander is.
Klein en groot, een strijd die je overal ziet. Niet aan landsgrenzen gebonden is, in feite niet eens aan de mensen zelf.

Het is een heerlijk gevoel te ontdekken, te beleven dat ik gewoon een wereldburger ben. Dat alle mensen gelijkwaardig zijn en ondanks alle verschillen in feite alleen de taal een probleem kan zijn. En ook dat probleem wordt minder, want meer mensen spreken Engels en ook steeds beter. En zo leren we weer met elkaar communiceren, omgaan en wellicht soms begrip tonen. Immers ondanks ieders gelijkwaardigheid is niemand gelijk. Ik kan ook heel goed de schurft aan iemand hebben en verafschuwen. Men kan mij ook verafschuwen en niet mogen. Prima, houden zo; accepteren. Omdat we gelijkwaardig zijn dien je dat van elkaar te accepteren en te respecteren. Onzin om iemand die mij niet mag op z'n bek te slaan. Dan laat je die persoon gewoon links liggen en mocht je er wel mee om moeten gaan houd je het gewoon zakelijk en afstandelijk.

In principe heb ik met mijn gevoel, dat ik wereldburger ben, dat iedereen wereldburger is theoretisch bij deze alle geweld de wereld uit geholpen. Oorlogen, moorden, misdaad en terreur..., het hoeft niet meer. We zijn wereldburgers en dienen ons als zodanig te gedragen. Hoe simpel kan het zijn...
Jammer, dat veel mensen het niet simpel willen. Dat sommigen zullen denken: die klootzak van een Merhottein moeten we een lesje leren, hij verkondigt zulk een onzin... op het schavot met hem!
Laat mij mijn onzin verkondigen, dan mag jij jou onzin verkondigen, maar als we op die basis elkaar al te lijf gaan, nou blaas dan die hele aardkloot maar in een keer op. Ga daar maar eens lekker een plan voor smeden, dan geniet ik voorlopig volop van mijn gevoel wereldburger te zijn...

Verkeer(d)

Het is in Turkije niet onmogelijk letterlijk de weg kwijt te raken. Wanneer er wegwerkzaamheden zijn gaat het verkeer hier immers gewoon door. Nou ja, gewoon, soms moet je het voertuig door modderpoelen, langs gaten en over zand bergjes sturen. Los van de wegwerkzaamheden is het verkeer in Turkije al een beetje bijzonder, zeker niet naar het voorbeeld van het verkeersgedrag in landen aks Nederland en Duitsland, nog minder als in landen als Zwitserland en Noorwegen.

Met mijn mondiale verkeerservaring vergelijk ik het verkeer hier eerder met een land als Venezuela. Kortom, men rijdt hier nogal eens al oude kranten, de wegen zijn bijzonder en borden en verkeerslichten hebben geen of een beperkte functie.

Tussen Fethiye en Dalaman is men de vierbaansweg (al naar gelang je er vijf, zes of zeven banen van maakt natuurlijk) aan het renoveren. Eerst lag er een laag van een soort pek met steenslag en nu komt overal echt asfalt! Inmiddels is men bij het laatste stuk aangekomen, rond Göcek.

Een baan wordt gerenoveerd, terwijl het verkeer als tweebaansweg over het andere deel wordt geleid. Wanneer en hoelang de situatie stand houdt is per keer kijken. De noordelijke rijbaan (sorry, het is een klein beetje een technisch verhaal) is als eerste aan de beurt geweest. Dus, die is klaar, zou je redelijkerwijs mogen denken. Vervolgens werd de zuidelijke kant aangepakt. Een deel daarvan was een poos open gesteld, maar werd later ook weer dicht gegooid.

Afgelopen week waren beide rijbaan geasfalteerd en open voor verkeer. Eindelijk klaar!

Gisteren echter moest ik naar Fethiye. Wanneer je de berg af komt kan je niet links af, maar moet je eerst naar Göcek, om bij het benzinestation door te steken naar de andere rijbaan.

Gisteren reed ik dus de rijbaan op..., maar in mijn snelle alertheid zag ik links van mij, op de andere helft, een auto in mijn richting rijden. Prompt druk ik het rempedaal in, rijd achteruit en ga via een geïmproviseerde oversteek naar die andere rijbaan en naar links.

Op de terugweg was inderdaad de noordelijke rijbaan afgezet en bij het dorp voor ons stonden ook pilonnen om aan te geven dat de rijbaan was afgezet. Dus, in file naar boven, want op dat laatste heuveltje komt vrachtverkeer amper stapvoets omhoog. Bij een van de geïmproviseerde doorsteken schoot ik naar de verkeerde, afgesloten baan, omdat ik toch halverwege naar rechts moest. Heel gewoon in Turkije. Ga er nooit van uit dat er geen verkeer is op afgesloten rijbanen!

Later die middag moest ik de andere kant (Dalaman) op. Ik kende de situatie en nam direct de zuidelijke baan. Wel viel mij op dat er hier op de noordelijk baan niets wees op het feit dat de weg afgesloten was.

Bij de pomp stond een grote pick-up op een talud tegen een paal geparkeerd. Behoorlijk beschadigd. Ik dacht al dat dit het gevolg van de onoverzichtelijke situatie was en hier het gevolg van een verkeerde uitwijk situatie aan de orde was.

Een goed uur later reed ik terug. Het viel al op dat in Göcek wel erg veel verkeer over de afgesloten rijbaan reed. In de verder blauw zwaailicht en al snel zag ik dat het zwart van de mensen stond. In mijn beleving wel heel veel aandacht voor het wegslepen van die gestrande pick-up.

Foute beleving. Er was een nieuw ongeluk. Naast de ambulance lag een rode verkreukelde brommer. Daarvoor een blauw plastic zeil, meer een grote open geknipte vuilniszak. In eerste instantie keer ik naar een tweetal voetzolen. Door de gendarme werd ik er langs geleid. Ik rij dan ook rustig door (velen gaan ook nog eens stoppen en kijken). Kijken doe je ongewild wel... Boven het plastic zwart haar, een enorme plas bloed en iets van drab... Het was voor mij duidelijk dat deze, waarschijnlijk, jonge man hartstikke dood was.

Later bleken mijn zwager en schoonzus op diezelfde plaats (bij de benzinepomp) aan een zwaar ongeluk ontkomen te zijn. Bij hen was het gevolg dat een busje ergens tegenaan knalde. Dus minimaal drie ongevallen op één dag op dezelfde plek! En later hoorde ik dat er twee doden gevallen waren.

Dat is dus Turkije. Waarschijnlijk zijn mensen die via dezelfde weg van boven kwamen gewoon de noordelijke rijbaan opgereden, en bij het oversteken om naar het dorp te gaan niet goed naar beide kanten hebben gekeken, maar alleen naar rechts. Simpelweg omdat men zich niet realiseerde dat de situatie wederom veranderd was, er niets van wegwerken re merken was en de weg beschouwd werd als "klaar".

Daarnaast rijdt men zeer divers in Turkije, qua snelheid. Verkeersborden hebben vrijwel geen invloed. Zo rijdt men 120 door de bebouwde kom over die grote weg, omdat je nauwelijks realiseert dat een gewoon alleen maar een brede weg is. Anderen rijden er amper twintig. Vervolgens hangt de helft aan de telefoon en 5% minstens heeft altijd wel teveel alcohol op. Bochten snij je af en lijnen zijn niet meer dan versiering. Bij een stoplicht (die gaan hier via oranje naar groen en er is een licht met de verstrijkende seconden) rijdt men nog voor het licht echt groen is. Wanneer het oranje wordt knippert eerst het groene licht, maar dan kan je nog rustig nét het rood mee pakken. Een verkeersmentaliteit en gedrag van lik mijn vestje. En vrij gevaarlijk. Deels staan er borden waarvan de betekenis onduidelijk is. Op die grote weg staan soms borden met een zebrapad en 50 km. Maar een zebrapad, daar stop je niet voor, dus blijf je gewoon doorrijden. Of er staat een bord zebrapad, maar er is er helemaal geen.

Controle is er niet of nauwelijks. Op de grote weg staat politie. In de morgen aan de ene kant, 's middags aan de andere. Hooguit controleren ze op papieren. En iedereen weet zowat waar en wanneer ze er ongeveer staan. Dus het verkeer kán ook een Wild West rodeo en een zandpad in een zijn. Ook ik, en vele langer verblijvende buitenlanders, passen hun gedrag aan het verkeersbeeld aan. Maar, rijden in Turkije is voor mij altijd scherp zijn en honderd procent opletten. Immers, ik vertrouw geen enkele Turk die zich op de openbare weg voort beweegt. Op geen enkele weg! 

Tabak

Als de rook om je hoofd is verdwenen…, zong Boudewijn de Groot ooit. Rook en roken… Wanneer je tegenwoordig een sigaret opsteekt ben je een paria. Toen je rookte in de tijd dat Boudewijn de Groot dit lied zong hoorde je er juist bij, met een paffie in je mond. Tijden veranderen, maar zeker ook de mentaliteit.

Persoonlijk ben ik een stevige roker. Nog steeds, dus ik val onder de paria’s. Maar tegen de jeugd wend ik mij met grote felheid hen te zeggen: begin alsjeblieft niet met roken! Dat meen ik uit de grond van mijn hart.

Zelf zie ik mij als een verloren zoon, die nog steeds rookt en blijft roken. Ruim 46 jaar inmiddels. Een hopeloos geval, waarbij acties tot stoppen alleen maar tot frustraties hebben geleid. Het spijt me, maar zo ben ik nu eenmaal. Een hele zwakke plek bij mij, maar wellicht mijn enige echte zonde. Misschien daardoor dat ik mij ook zo opwind over de publieke opinie inzake rookgedrag. De anti-rook-lobby is een sterke lobby, maar ook een fanatieke lobby, die sterk overdrijft. Vanuit, in mijn ogen, valse sentimenten. Zoals nu in Nijmegen, waar men niet meer mag roken op buitenspeelplaatsen met/van kinderen. Typisch Hollands ook om de verantwoordelijkheid van de individu over te nemen en alles in regels te gieten. Maar, het is in feite ook zo inconsequent. Ook in Nederlandse pretparken, zoals de Efteling, is het niet meer toegestaan om in de wachtrij (in de buitenlucht) te roken. Dit alles ter bescherming van het kind.

Vanuit twee visies vind ik deze maatregelen belachelijk. Als eerste gaan wij er prat op te leven in vrijheid. Wel, mijn vrijheid wordt sterk beperkt! Dat ik niet mag roken in gesloten ruimtes, of binnen, lijkt mij uitermate reëel. Roken in de buitenlucht is een verbod dat ik niet accepteer! Wanneer ik dat niet doe (bijvoorbeeld in de wachtrij op de Efteling) is dat mijn beslissing! En, als stevige roker kan ik een ieder melden dat ik zo iets uit eigen beweging ook meestal niet doe. Ja, ik houd wel degelijk rekening met mijn omgeving.

Enige jaren geleden werd het roken op stations verboden. Hier en daar kwamen “rookpalen”. Daar stond een meute omheen snel te inhaleren. In mijn optiek het verplaatsen (en concentreren) van een probleem. Het was Amsterdam Centraal. Ik liep tot een redelijke afstand van de overkapping en stak, in de buitenlucht, mijn sigaret op. Twee heren van de spoorwegpolitie kwamen naar mij toe met de mededeling dat ik daar niet mocht roken. Dat mondde uit op een stevige discussie. De dreiging van de boete werd ingetrokken en ik dreigde het justitieel voor te laten komen. De heren bonden duidelijk in. Ik heb rechten en plichten en mijn recht is in de open lucht te roken, wanneer en waar ik wil.

Een ander voorbeeld, een ziekenhuis in Haarlem. Vlak voor de ingang was een soort rookhok. Goor, dus ik ging een vijftig meter verder van mijn tabakje genieten. Komt er een handhaver op mij af: u mag binnen drie meter van het gebouw niet roken. Pardon? Ook deze man droop af, zonder verdere consequenties voor mij. Hij bleef er wel mee dreigen, maar daar hield het dan ook bij op.

Ja, belachelijk dat men het roken in de open lucht verbiedt en nog belachelijker roken te centreren op locaties binnen een verbodsgebied. Meten met twee maten, maar daar is men goed in.

Een ander wel opvallend detail is Facebook. Op mijn profielfoto’s met een peuk wordt nauwelijks gereageerd. Op profielfoto’s zonder peuk vrij veel. Verloochend de mens zichzelf, wil men zichzelf zo goed voordoen? Geen idee, maar de dwang en drang rond bepaalde onderwerpen is naar mijn mening buiten proporties en veelal inconsequent. Roken is hier een uitstekend voorbeeld van.

Vooral inconsequent. Terug naar Nijmegen. Niet roken op de kinderspeelplaats, maar het fijnstof dwarrelt er rustig neer. We moeten eens weten wat voor vuiligheid wij de wereld in helpen. De rooklucht is werkelijk minder dan een druppel op de gloeiende plaat. En daar waar het echt om gaat komt men er niet uit, of heel moeizaam, of economische belangen zijn belangrijker. Eindelijk is er zicht op het sluiten, dan wel ombouwen, van de kolencentrales. Eindelijk… En hoe vervuilend blijft onze infrastructuur, de industrie? Maar vergeet ook ons huishouden niet. In de jaren tachtig werden huizen dermate geïsoleerd dat er puur ongezonde binnenklimaten ontstonden. Na iedere regenbui in Nederland, wanneer ik mijn vinger buiten over de vensterbank haal is deze grijs! Het verwarmen van onze huizen, ons levenscomfort, is bekend hoe vervuilend dat is? Ons goedkope stukje vlees is vervuilender en gevaarlijker dan alle rokers bij elkaar. Maar, dat wordt met de mantel der liefde afgedaan. Alhoewel, heel langzaam begint men te beseffen hoe vervuilend wij mensen bezig zijn. Toch zie je de gadget winkels en koffiecorners als paddenstoelen uit de grond schieten. Het uiterlijk belang blijft opwegen tegen echt milieu besef.

En inderdaad, veel individuen nemen zelf te weinig verantwoordelijkheid. Spreek hen dan daar op aan! Maar nee, de overheid neemt liever die verantwoordelijkheid af door regeltjes te stellen. Maar de bedrijven…, die worden het meest ontzien, terwijl daar de grootste vervuilers zitten. Luchtvaart, scheepvaart, industrie, noem maar op. We willen blijven vliegen, we willen containers rotzooi uit China kopen en allemaal de nieuwste en beste mobieltjes. Er moet wat veranderen, maar het werkt, in mijn optiek, niet anders dan juist de bedrijven eerst aan te pakken. Het bedrijf als voorbeeld en dan neemt de individu vaak de verantwoordelijkheid van zelf wel over, iets wat ook regelmatig blijkt. Neem alleen al het simpele voorbeeld van de plastic tasjes.

Roken is ongezond. Dat weten we. Ik realiseer mij dat ook dondersgoed. Daarom ook dat ik de jeugd zo sterk aangeef: begin er niet aan. Roken is verslavend, al weten velen toch van het roken af te komen. Maar wat het roken vooral verslavend maakt is alle rommel in de sigaret! De industrie die de roker extra verslavend maakt. Tegenwoordig rook ik pure tabak, zonder toevoegingen. Ik blijf roken, maar relatief minder en ik kan veel beter mijn peuk laten. Rook ik weer eens een pakje…, dan vliegt dat er doorheen. Ik ben niet meer te “helpen”. Tenminste vooralsnog niet. Ook realiseer ik mij het slechte van roken. Absoluut. Maar dat neemt niet weg, dat ik zelf verantwoordelijk ben voor mijn gedrag. En in principe rook ik ook niet binnen, omdat roken vies is. Alles wordt geel. Maar niemand bepaalt dat ik in de buitenlucht niet mag roken. Waar dan ook. Dat gaat mij veel te ver, tast mijn identiteit en vrijheid aan. Het tast mijn rechten aan, en ken mijn plichten. Ook daar houd ik mij aan. Straks is het weer 5 mei, dan vieren wij onze vrijheid. Maar, en ik heb dat al eerder gemeld, er is steeds minder over van onze vrijheid. Onze vrijheden worden steeds verder ingeperkt en verantwoordelijkheden afgenomen. Ik weet niet of ik 5 mei nog wil vieren. Ik vier de “betutteling” wel, op 4 mei. De wereld is triest en scheef. Ondertussen zijn er rijke en belangrijke jongens, die lachen in hun vuistje. Zij blijven buiten schot. Zij kunnen de boef uit blijven hangen, ons in een economische crisis storten of ons zelfs in oorlogen brengen. Doe daar eens wat aan, dan die zielige rookverboden op speelplaatsen.

Dan nog wat anders. Dat roken slecht is staat buiten kijf. Maar dat we onze kinderen zo willen beveiligen is ook erg slecht. Kinderen horen te leren leven, en dat betekent ook risico’s lopen, gevaar aangaan, etc. Nee, tegenwoordig liggen er rubberen tegels in de speeltuinen…, dan vallen ze niet zo hard. Ze wassen tig keer per dag hun handen, want stel je voor dat ze vies worden. Ondertussen nemen de allergieën hand over hand toe, kinderen worden broos en ziekelijk. Wat is nu het beste? Wat is beter? In ieder geval niet onszelf belazeren met valse voorwendselen! En ik wil mijn vrijheid behouden en zelf in staat zijn rekening te houden met mijn omgeving!

Herhalingen

Wordt u ook zo "ziek" van al die herhalingen op de televisie? Het gaat er niet eens om dat er iets gemist wordt, als wel een soort dwangmatigheid bepaalde programma's hoe dan ook te zien. Of iedere keer weg te zappen, maar dan wel met de wetenschap dat dit programma er is en eigenlijk bekeken moet worden.

Herhaling is ook commercieel een belangrijk instrument. Een van de redenen dat we reclames eindeloos aan ons voorbij zien gaan, maar ook politieke statements herhaald en herhaald worden. Herhaling is de basis van ons gebruik en denken.

Alleen, moet die herhaling zich ook op eigen initiatief en on(der)bewust in de persoon zelf afspelen! Een boodschaploze herhaling welke tergt, zweet ontwikkelt dan wel een omgedraaide maag en soms sentimentele gevoelens. Ik heb het over herhaling van dromen.

Als kind had ik dat heel sterk. Een "herhalingsdroom" speelde af in de gang van mijn lagere school. De gang was altijd zeer donker, donkerder dan in de realiteit en links (tegen de geglazuurde tegelwand) stonden altijd dikke stapels oude ingezamelde kranten. Dat was het begin, waarna de droom telkens een andere wending kreeg. Een andere droom speelde zich af in het bos van het dorp alwaar ik getogen ben. Als peuter moest ik door dat bos naar de kleuterschool. In mijn jeugd werd je nog niet gehaald en gebracht. Je mocht de wereld nog zelf ontdekken, de gevaren tegemoet treden en je uit netelige situaties redden onder het motto: van een goede val (of klap) word je sterk. In mijn droom liep ik altijd een vaste route door dat bos en bij het veld met de muziektent werd het donker en begon onweer gevolgd door, per keer verschillende, enge zaken. Bij deze droom zou ik nog in staat zijn redelijke verklaringen te vinden. Net als een droom, welke ik veel herhaald heb tijdens vakanties. Sterker, jarenlang droomde ik deze droom wel een keer per vakantie. Dan was er een berg, een soort toren van Babel. Via een langzaam smaller worden rondgang reisde ik naar de top. Iedere keer kwam ik dezelfde zaken en onderwerpen tegen. Een droom, welke zich bijna compleet herhaalde, telkens wanneer deze in mijn slaap naar binnen drong.

Tegenwoordig heb ik minder last van de "herhalingsdroom". De dromen zijn anders. De herhaling ervaar ik tijdens de slaap, maar kan mij na het ontwaken de inhoud zelden herinneren. Wel zijn het dromen die "vast lopen". Het betreft niet alleen nachtelijke avonturen, welke eerder de revue gepasseerd zijn, het zijn ook dromen waarin ik op de een of andere manier in de war raak, telkens ga herhalen, zonder verder te komen, blijkbaar iets wat mij doet ontwaken. Veelal met een niet al te prettig gevoel.

Wat de betekenis van herhaling in dromen is weet ik niet. Ik herken er ook geheel geen functie in, geheel anders dan de herhalingen in het dagelijkse leven. Daar kan ik prima een functie bij bedenken, zoals een duidelijke vorm van indoctrinatie en het onbewust kweken van behoeften. Dat gaat overigens niet altijd op. Het eerste. Mijn vrouw droomt nog frequent over haar verleden; ouders en ouderlijke woning. In haar dromen zit ook een zeer repeterend effect. Hier lijkt het duidelijk dat er sprake is van een verwerkingsproces. Dat komt bij meerdere mensen voor. Bij mij zelf kan ik daar echter niets in ontdekken.

Herhalen in het dagelijkse leven is natuurlijk aan de orde van de dag. Neem alleen al ons dagelijkse ritme wat veelal een aaneenschakeling van herhalingen is. Ons neurotische gedrag (waar velen in meer of mindere mate last van hebben) en natuurlijk de structuur welke vrijwel ieder mens heeft. Het barst in ons leven van de herhalingen. De maatschappij springt daar handig op in. Ook de overheid. Door het repeterende karakter staan onze wegen vol verkeersborden. Met name met snelheidsbeperkingen wordt je om je oren geslagen. Op veel autosnelwegen zelfs om de honderd meter! Het vreemde van de overheid is dat wanneer zaken niet structureel herhaald worden en het ontgaat je word je haast als een crimineel bejegend. Maar goed, dat daar gelaten.

De topper van herhaling zijn politiek en commercie. De politiek die eindeloos haar idealen uit en aan de man brengt, vooral in verkiezingstijd. Tel überhaupt maar eens hoe vaak Rutte het woord "liberalisme" gebruikt, Wilders "leugenaars" en "moslims" en bijvoorbeeld Pechtold "links liberaal". Een topje van de politieke retoriek.

Maar, de commercie is de absolute winnaar. Eindeloze herhaling, om te beginnen al van het beeldmerk. Grappig, laatst zag ik een groep mensen, die het logo van de NS moesten tekenen. Van de vijftig was er maar eentje die het echt goed deed. Toch kent iedereen..., nee herkent (!) iedereen het logo. En een logo maakt ook vaak dat je "erbij wil horen". Merken als Nike zijn goed in een dergelijke strategie. Ook andere producten worden tactisch in de merkt gezet. Zó tactisch, dat een grote meerderheid inderdaad toe hapt. Die gore Senseo is naar een mooi voorbeeld van. De eindeloze herhaling van de reclame dat twee topmerken samen gingen waardoor kwaliteit en gemak samen kwamen. Over dat laatste verschillen de meningen enorm. Persoonlijk vind ik Senseo niks, toch staat er zo een apparaat bij ons in huis...

Herhaling. Het leven is een aaneenschakeling van herhalingen. Herhalingen op alle mogelijke gebieden en de mens is daar uitermate gevoelig voor. Heeft Pavlov effe een fijne snaar geraakt...

Heel soms denkt een enkeling uit de herhaling te stappen. Figuren die veelal vergruist worden door de maatschappij en weggezet worden als "buitenbeentje". Toch ontwikkelen al die buitenbeentje weer hun eigen herhalingen, eigen ritmes, eigen structuren. Goed, de structuren en ritmes kunnen wat vaker veranderen, maar het blijft in feite het zelfde leven als dat van de grijze massa.

En zo kom ik weer terug op die dromen. Zelfs daarin herhalen we... Eigenlijk moeten we niet zeuren. Niet klagen over de vele herhalingen op tv, de reclame en de terugkerende boodschappen.

Rest nog een vraag: zal het leven zelf zich ook herhalen? Of is dat het enige eenmalige? Wanneer dat zo is moeten we toch echt meer genieten van het leven. Ik doe in ieder geval mijn best. Ik val dan ook in de categorie buitenbeentjes. Niet altijd eenvoudig, maar het bevalt me best. Er was ooit een liedje met de tekst; "Mensch durf te leven!" Ja, maar dat is wel heel moeilijk hoor! We doen ons best.....

de blog

Sinds enkele jaren schrijf ik blogs. Een tijdje zeer regelmatig, en periodes juist zeer onregelmatig. Inmiddels hebben bijna 80000 mensen mijn blogs gelezen. Dat is leuk, dat streelt ook. In eerste instantie schrijf ik voor mij zelf, van mij af. Het doet goed dat je daar toch een aantal mensen mee bereikt. Grappig is ook de stistieken. Op dit moment heb ik opvallend veel lezers uit Rusland. Een aantal dat ver uit steekt boven het aantal lezers uit Nederland.Het is sowieso leuk te zien hoe wereldwijd het internet inderdaad is, want op de vreemdste plekken worden mijn blogs gelezen. Vooral soms ook op geheel onverwachte plaatsen. Een oude blog, over Velserend, wordt nog steeds zeer regelmatig gelezen. Een blog waar ik ook al veel reacties op heb gekregen, natuurlijk van oud inwoners van Santpoort en Bloemendaal, maar ook van mensen die daar nog steeds wonen en het verhaal veel herinnerngen naar boven halen.
Een serie over mijn verblijf in Turkije heb ik vooral voor geinteresseerde achterblijvers geschreven. Een serie die ook veel gelezen is en met name van vrienden en bekenden waardering ontving hen zo te informeren over het andere leven.

De blog is ook een uitlaatklep. Voor gevoelens van verdriet en boosheid. Het laatste heb ik in 2014 nadrukkelijk de wereld in geschopt. Niet altijd even genuanceerd, maar wel gemeend. Mijn teleurstelling in de maatschappij heb ik meer proberen te nuanceren en is ook zeker iets wat ik meen. De blog is ook een instrument meningen te verkondigen in de hoop dat er soms iemand is, waarbij een lichtje aan gaat en het idee ontstaat dat hier niet altijd onzn wordt verkocht, maar soms hele zinnige prikkels aan ons denkvermogen.
Literair zijn de blogs over het algemeen niet, wel zeer divers. Zelf sta ik versteld van het grote aantal wat ik inmiddels geschreven heb. En ondertussen ben ik ook nog druk bezig met mijn politieke manifest, het Sokatisme. Veel werk, maar het begint vorm te krijgen. In de blogs heb ik hier al een enkele keer een beetje aandacht aan geschonken, maar ik werk er naar om het gehele verhaal af te ronden.

Ik schrijf, als ik schilder. Ik bedoel dat ik schrijf en schilder, omdat ik dat "moet". Ik heb een soort onbedwingbare uitingsdrang in woord en beeld. Mijn hele leven schrijf ik al. Verhalen, ooit is het gelukt een echte roman te schrijven. Slecht en nooit uitgegeven, maar het was een roman. Ik heb journelatsieke stukken geschreven, artikelen over specifieke onderwerpen, waaronder mijn werk en filmanimatie. Verhalen, fictie en non-fictie. Ik geniet er van en wil mijn vingers over die toetsen laten glijden. Die stuiterende gedachtenstromen van mij in banen leiden. Op papier, op doek.

Woorden en beelden zijn mooi. Kwalitatief is mijn schrijfwerk niet iets van topniveau, maar dat interesseert mij weinig. Het is leesbaar en ik kan het kwijt. In feite gaat dit ook op voor mijn schilderijen. Het plaatje moet "mijn" plaatje zijn, goed of niet goed, en ieder moet daar het eigen verhaal bij kunnen maken.

De blogs, het schrijven en het schilderen..., het is mij nog niet genoeg. Ik zou veel meer willen. Mij op meer manieren uiten, of je het nu kunst noemt of niet. Helaas word ik getart door de beperkingen van het leven; tijd, conditie, geld, ruimte..., noem maar op. Wie weet komt het nog. Zo ben en blijf ik niet alleen iemand die wil uiten, ik wil ook creeren. Zoals laatste dat ik schreef over een treinbaan in de tuin. Lijkt me geweldig! En zo zijn er zo veel zaken die prikkelen.Dat is wat ook ook met de blogs wil. Het heet "Prikkers", omdat ik met wat ik van mij afschrijf anderen wil prikkelen. En soms prikkel ik nauwelijks iemand, de andere keer blijkbaar velen. Dat is juist het boeiende van de blogs. Het is lekker laagdrempelig, en toetsen zijn tegenwoordig overal binnen handbereik. Wat dat betreft hoop ik nog vele blogs te kunnen schrijven.

Ondertussen (ik dwaal soms ook graag af) zit al enkele uren een man in de verte te zingen. Of het een trouwerij is, begrafenis of ander feestje, geen idee. Het klinkt monotoon en afschuwelijk en het gaat maar door. Door ook wat andere muziek denk ik aan een "feestelijk" iets. En dat brengt mij er op, dat men hier in Turkije eigenlijk niet weet hoe je een feestje moet bouwen. Ga ik binnenkort in nederland dus maar weer eens doen. Met deze dwaalgang geef ik wel aan hoe ik ook op gedachten kom tot een blog. Feestvierende Turken, ik kan er een blog over schrijven. Komt vast ook nog wel.

Deze blogs is weer eens wat anders en dat is omdat ik gewoon even kwijt wil hoe fijn het is om blogs te kunnen schrijven. Toch een van de mooie dingen, die de moderne wereld met zich mee brengt. Maar, ik ga d'r even een eind aanbreien. Mijn nieuwsgierigheid kriebelt..., ik ga eens even in het dorp kijken, om welke reden wij met al die jammerklanken geplaagd worden. Heerlijk, binnenkort gewoon weer eens een kerkklok te horen. Een misschien wel bij de Bevrijdingsfeesten aanwezig te zijn. Ik begin alweer helemaal te dromen. Tot ziens dus maar!

het verdriet van kunst

De rente op de banken is nul..., of bijna nul. Er wordt geadviseerd te investeren in andere zaken, waaronder vastgoed, en..., KUNST!

Volgens deskundige economen is Kunst momenteel een van de betere beleggingen, en zeker beter dan sparen. Dus, alle Nederlandse kunstenaars zijn blij!..., of toch niet?

Sommige kunstenaars doen het "goed". Natuurlijk speelt kwaliteit een rol, maar meer en stevigere sleutels tot succes zijn vermogen en goede marketing. Over het laatste is veel te doen, omdat de verkoop van het werk bijna letterlijk uit handen gegeven wordt aan derden. Andere kunstenaars hebben succes vanwege vermogen. Of zij verkopen hun werk voor veel geld, waardoor zij wellicht (in eerste instantie) minder verkopen, maar wel zo veel overhouden, dat zij (letterlijk) verder kunnen, of zij bezitten over een basisvermogen, waarmee zij de markt op kunnen. Dat kan een vast inkomen zijn, familiebedrijf, of wat dan ook.

Tot nu toe spreken we over een zeer klein gezelschap en niet persé de besten..., nee het hoeven zelfs geen kwalitatief goede kunstenaars te zijn.

De meerderheid van de kunstenaars zijn "Arme sloebers", veelal afhankelijk van een uitkering en zonder vermogen. En in die groep zien we veel kwaliteit! Natuurlijk ook rommel en matig werk, maar het scala is breed en op zich zeer interssant. Waarom blijven zij dan in die eeuwige verdomhoek zitten? Wel, dat is simpel; exposeren (en verkopen) kost geld. Lokale exposities zijn soms nog te betalen, evenals lokale manifestaties, zoals de Haarlemse Kunstlijn. Toch ben je voor een weekendje Kunstlijn al snel een paar honderd euro kwijt, en doe je heel zuinig ruim meer dan honderd euro. Maar goed, een manifestatie is dan nog op te brengen, maar met vijf van dit soort manifestaties zit je al boven het gemiddelde maandinkomen van de kunstenaars, dus dat is bijna niet te doen. Vooral ook, omdat de verkoop van dergelijke manifestaties niet in te schatten is, prijzen veelal wat lager liggen en überhaupt op dit soort manifestaties moeilijker verkocht wordt, en veelal dan nog binnen de kring van kennissen, vrienden, familie, of een enkele fan.

Daarnaast zijn er ook wel enkele galeries, of locaties, die redelijke prijzen vragen om te exposeren. Ik heb het dan over kosten onder de twee honderd vijftig euro. Punt is wel, dat hier de verkoop soms nóg beroerder is.

Wil je in een echte galerie exposeren, breng dan maar flink geld mee. Bedragen tot ver boven de duizend euro zijn normaal... Om te beginnen moet je dan je prijzen enorm omhoog gooien, dat wanneer je iets verkoopt er ook daadwerkelijk nog iets aan over houdt. Voor mijn perceptie moet ik dat irreële bedragen vragen. Los van het feit dat ik gewoon niet over de financiele mogelijkheden beschik tot een expositie te besluiten. Wel vreemd, want met enige regelmaat word ik benaderd, zelfs door gerenommeerde galeries in het buitenland (USA, Italië, Turkije, etc.). Blijkbaar maak ik iets waarvan men verwacht dat er markt voor is en/of dat mijn werk wel degelijk iets voorstelt, kwalitatief. Alleen, het blijft buiten mijn bereik, zoals dat voor collega kunstenaars geldt. De afgelopen twee jaar heb ik ruim meer uitgegeven aan exposities, dan ik met verkoop binnen heb gehaald.

Daarbij wil ik mijn prijzen reëel houden en enigszins bereikbaar voor mensen die het aan willen schaffen. En geen rijke lui zijn. Wanneer ik op basis van formaat en uurtarief een prijs moet vaststellen, zit ik al snel op zo'n drie duizend euro. Ik vraag eigenlijk nooit meer dan duizend en de meeste prijzen van mij liggen rond de vijfhonderd euro.

Laatst ben ik gestart met een "aanbieding"... Met maximale prijzen van 250 euro. Met moeite heb ik drie werken verkocht. Blijkbaar wil men geld op de bank houden en vooral niet investeren in kunst. Wat dat betreft begrijp ik dus niks van de wereld. Vooral niet omdat de reacties op mijn werk veelal positief zijn. Ja, zelfs enthousiaste reacties..., maar is dat dan lucht..., gebakken lucht? Het lijkt er op. Of vertikt men geld aan kunst uit te geven, behalve wanneer een kunstenaar het al "gemaakt" heeft? Of koopt men op de naam? Zo zijn de werken van Herman Brood enorm populair. Best aardig werk, maar hoe kwalitatief is dit kunst te noemen? Speelt de naam niet veel meer een primaire rol, daarna pas de kunst? "Ik heb thuis een Brood", hoor ik wel eens. Wel, dat zegt mij eigenlijk vrij weinig.

Ja, men moet meer investeren in Kunst. Maar men moet de kunst ook bereikbaar maken voor de kopers. Hier zitten enorme hiaten. Kunst wordt ondergewaardeerd in deze maatschappij. Het is geen investeringsmiddel. Dan ga je er verkeerd mee om. Kunst koop je, omdat je het mooi vindt, omdat het aanspreekt. Misschien daarom wel dat men massaal afhaakt en de wanden vol hangen met Ikea "kunst", of kitsch werken van internet shops.

Wat dat betreft stelt de maatschappij weer eens teleur, en vele kunstenaars zullen met mij dit gevoel delen. Juist nu is er een atmosfeer kunst aan te schaffen. Er gebeurt veel op dat vlak, en toch kan de meerderheid van de kunstenaars er totaal niet van leven, zelfs nauwelijks de eigen investeringen terug verdienen. Wat is de wereld toch triest... Terwijl Kunst zo mooi kan zijn...