woensdag 31 juli 2019

verbod op niqab en burka



Per 1 augustus 2019 is het in Nederland verboden in openbare gelegenheden (openbaar vervoer, overheidsgebouwen, scholen, etc.) aanwezig te zijn met een niqab of burka. Met andere woorden; met gezicht bedekkende kleding.
Een verbod, wat nogal tot discussie leidt. Niet geheel onterecht. In principe is deze wet zeer paradoxaal. Enerzijds kennen we de vrijheid van godsdienst, anderzijds willen we weten wie wij tegenover ons hebben. Daarbij zit er ook een vorm van discriminatie in de wet. Ondanks dat het officieel voor alle gezicht bedekkende kleding geldt, betreft het primair de burka en niqab.
Primair ben ik tegen het verbod op deze twee kledingstukken. Vrijheid van godsdienst is een hoog goed en wanneer je hier aan wil tornen, dient het op een dergelijke wijze te zijn, dat het ook daadwerkelijk alle religiën betreft. Toch is het verbod op zich niet het grootste probleem. Er zijn twee aspecten die, mijns inziens, doorslaggevend zijn; islamofobie en een zekere vorm van radicalisme. Zijn we bijvoorbeeld vergeten dat in de jaren 60 van de vorige eeuw katholieke vrouwen ook een hoofddoek droegen? Dat dit wel of niet vrijwillig was heeft destijds nooit ter discussie gestaan. Überhaupt heeft het nooit ter discussie gestaan en is met de opkomende modernisering langzaam verdwenen. Naar mijn mening is de west Europeaan voor een groot deel bang voor de Islam. Het belangrijkste is dat men veel te weinig afweet van de Islam en met de opkomst van het radicalisme de Islam door veel mensen altijd in direct verband wordt gebracht met terrorisme. Een volslagen irreële gedachte. En hoe moeten we dat dan met de rechts extremistische terroristen oplossen? Daar staat toch ook geen bepaald “kenmerk” voor, alhoewel velen wel “rechtsdenkend” zijn. Onbekendheid en slechte informatie liggen in mijn visie aan de basis van dit verbod en de angst van mensen voor de Islam. Een fundamentalist van welke aard dan ook (rechts, links, Joods, etc.) is in mijn ogen altijd een zekere bedreiging. Dan wil niets zeggen over de overgrote meerderheid van mensen die geloven of denken in deze richtingen.
Een ander argument is dat de vrouwen gedwongen deze gezicht bedekkende kleding dragen. Velen beweren echter het tegendeel. Wanneer het dwang betreft, zijn andere maatregelen van toepassing en is een algemeen verbod niet de juiste oplossing. Veel Islamitische vrouwen geven, met de komst van dergelijke verboden, juist aan zelf te kiezen voor deze bedekkingswijze.
Daarmee kom ik op het tweede punt; een zekere vorm van radicalisering. Het gaat hier niet om terrorisme maar om meer orthodox denken. De vrouwen kiezen ervoor uit hun overtuiging, zoals orthodoxe Joden ook kiezen voor een specifieke kledingstijl, welke wij in Nederland in zekere mate kennen van de “Zwarte Kousen Kerk”. Dus moet je in algemene zin religie gerelateerde kleding verbieden, of niet. Dus niet, want een kledingverbod slaat nergens op en is niet te handhaven. De vrouwen die er voor kiezen hebben een zekere orthodoxe inslag.  Dat blijkt ook, daar regelmatig uitspraken gedaan worden als: de wet van Allah is mijn wet, niet de wereldse wet. Wel, daar heb ik moeite mee. Het betreft hier een geloof, een religie. Een geloof is persoonlijk, een religie een samenvoeging van mensen die ongeveer het zelfde geloven. Religie is de uitvoering van het geloof, maar opgetekend en uitgevoerd door mensen. Wanneer je zegt dat de wet van Allah boven de burgerlijke wet staat is dat niet wat Allah heeft opgeschreven, maar wat mensen hebben bedacht vanuit hun geloof in Allah, en wat we nu religie noemen. En dat religie zeer interpretabel is blijkt wel uit de diverse stromingen binnen elke religie. Je hebt meerdere stromingen katholieken, meerdere stromingen Joden, meerdere stromingen Christenen (Protestanten/gereformeerden) en ook meerdere stromingen van de Islam. Je kan dus niet zeggen dat wat je gelooft de waarheid is. Dan zou het ook geen geloof meer zijn, maar wetenschap. De ongenuanceerde dwang om toch, ondanks die wet, de niqab of burka te willen blijven dragen getuigt dus in feite van een grote domheid en dwangmatig (kritiekloos) vast houden aan… Desalniettemin zijn zowel het verbod, als de reactie van de vrouwen niet correct.
In Denemarken wil men zelfs een stap verder gaan en de hoofddoek verbieden. Een stap die absoluut te ver gaat. Aan de andere kant, ja ik zie graag met wie ik spreek. Iemand met een burka zal ik voorbij laten gaan, maar een niqab maakt mij niks uit. Dan zie ik de ogen in ieder geval. Bovendien iemand met een spiegelde zonnebril vind ik ook zeer storend en zal ik niet snel aanspreken. Kortom, wettelijke grenzen in deze zaken kan je nooit opleggen, en zullen altijd een vorm van discriminatie in zich dragen, het enige onderdeel waar de Islamitische vrouwen wel gelijk in hebben. Aan de andere kan geeft deze discussie maar weer eens aan hoe dogmatisch en beperkend religie is. Marx noemde het opium voor het volk, maar ik vrees dat het zelfs een graadje erger kan zijn….

maandag 29 juli 2019

Dubbele nationaliteit


Ondanks dat we onszelf schetsen als een moderne natie zijn we niet onbekend met rare kronkels in de Nederlandse wetgeving. Kronkels, waarbij vraagtekens gezet kunnen worden bij gelijkheid en gelijke behandeling.
Zo mag een Nederlander geen dubbele nationaliteit bezitten. Vreemd, want veel Nederlanders bezitten wel degelijk een dubbele nationaliteit… Met name mensen van niet origine Nederlandse afkomst en geboren Nederlanders van een opeenvolgende generatie waarvan voorouders uit bepaalde landen komen. Marokko en Turkije zijn hier voorbeelden van. Iedereen met Marokkaanse of Turkse routes krijgt de nationaliteit van dat land.  Maar ook zijn er west Europeanen met dubbele nationaliteit, daar niet in ieder Europees land een dubbele nationaliteit verboden is. Een “echte” geboren en getogen Nederlander daarentegen wordt de Nederlandse nationaliteit afgepakt, wanneer men een andere (tweede) nationaliteit aan neemt.
Hier klopt iets niet. Misschien is hier wel sprake van discriminatie, of in ieder geval van rechts ongelijkheid. De autochtone Nederlander is in dit geval de gediscrimineerde persoon. In feite moet de overheid de rigide regeling los laten of versoepelen, dan wel consequent invoeren. In dat laatste geval betekent dat geen Turk of Marokkaan ooit nog de Nederlandse nationaliteit kan bezitten.  Of dit wenslijk is vraag ik mij af, los van praktische uitvoerbaarheid van een dergelijke wettelijke correctie. In dat geval is het reëler te stellen dat een Nederlander wel degelijk een dubbele nationaliteit mag en kan hebben.  Wat mij betreft zou dit dan ook de oplossing moeten zijn.
Heb ik hier persoonlijk behoefte aan? Neen! Nu maakt het mij op zich weinig uit welke nationaliteit ik heb. Mijn nationaliteit zit van binnen en is niet vastgelegd in een document. In mijn hart voel en ben ik Nederlander. Echter, kijkend naar hoe de overheid met mij om gaat valt er een stuk identiteit weg en voel ik mij soms bijna een ongewenste Nederlander. In eerste instantie ben ik een wereldburger, mij realiserend dat overal op de wereld culturen en politiek onderling sterk verschillen.  En natuurlijk is het leuk wanneer Kuiswijk de derde plaats in de Tour binnen haalt, het vrouwenvoetbalelftal de tweede van de wereld is en Max Verstappen het goed doet. Maar dat heeft niets met mijn paspoort van doen. Het paspoort en het Nederlanderschap is een administratieve regeling. Het ware gevoel zit in mijzelf.
Een nationalist ben ik niet. Nederland mag van mij zelfs opgaan in een staat Europa. Toch voel ik mij Nederlander. Door de taal en cultuur, maar ook door mijn persoonlijke verleden is dit gevoel ontstaan. Misschien zijn Friesland en Limburg voor mij al geen Nederland. Op zich doet dat er niet toe. Voor mij is er dan ook geen enkel probleem dat Nederland multicultureel is. In tegendeel, het is waarschijnlijk een van de aspecten waardoor ik mij Nederlander voel. Nee, puur geografisch is een nationalistisch gevoel natuurlijk in feite pure onzin. In dat kader zie ik dat hele Brexit verhaal ook als iets heel achterlijks. Iets naïefs…
Sinds vijf jaar woon ik in Turkije. Ik mis steeds meer van de “westerse” cultuur. Soms zeg ik: het is hier geweldig, binnen de hekken van het erf. Daarbuiten is een andere wereld. Ik blijf altijd aan de zijlijn van de cultuur alhier staan, maar ik respecteer het wel. Om die reden kan ik hier op zich goed leven, maar ik mis dus teveel. En niet alles is onder woorden te brengen. Voor mij ook geen enkele gedachte een Turkse (of dubbele) nationaliteit te wensen. Maar, dat ik persé in Nederland wil wonen; dat is niet het geval. Wel is de behoefte in een meer aan mijn oorspronkelijke cultuur passende omgeving te zijn.  Toch realiseer ik mij dat mensen soms een sterkere behoefte hebben hun identiteit om te willen zetten in een geregistreerde nationaliteit. Desondanks bén je toch anders. Een Engelsman met de Turkse nationaliteit blijft in heel wat opzichten die Engelsman, en er blijven tal van verschillen met de autochtone Turk. Omgekeerd is dat ook. Nederlandse Turken worden (zelfs bij de derde of vierde generatie) veelal toch als Turk gezien. Een dergelijk proces duurt vele generaties. Ook daarom is in mijn beleving de “papieren” nationaliteit iets waar we makkelijker mee om kunnen gaan. Je ware “ik” zit in jezelf. De andere kant is dat sterk nationalistische gevoelens ook niet meer van deze tijd zijn. We kunnen ons erf niet mee afbakenen. Misschien is dat deels een kracht van een echte Nederlander; tolerantie en acceptatie. Helaas zijn er stromingen die mensen angsten aanjagen, waardoor groepen minder tolerant worden en zelfs sterker gaan discrimineren. Toch heeft dat niets te doen in de discussie van nationaliteit en dubbele nationaliteit. Die discussie moeten we niet verwarren. Laat men toch, wanneer men een dubbele nationaliteit wil. Een vorm van vrijheid! Voor mij persoonlijk is het echter geheel geen item…

donderdag 25 juli 2019

Overheid...

In vroeger dagen had je de “lijfeigenen” en “horigen”, die min of meer bezit waren van de hoge klassen. Je kan het vergelijken met de overheid van toen. De burger was bezit van de overheid. Maar hoe is dat nu? Is de burger er voor de overheid, of de overheid er voor de burger? Het lijkt in toenemende mate op het eerste; de burger is er voor de overheid. We noemen het alleen anders dan in vroeger dagen…
Steeds meer mensen leveren kritiek op de overheid. Het is een stug en onpersoonlijk orgaan, ze hebben veel te veel macht, zijn arrogant, bewegen totaal niet mee en er zijn een overdaad aan regels.  De burgers kunnen de overheid niet meer volgen en begrijpen er steeds minder van. De kritiek dat de overheid in grote mate steeds verder van de burger af komt te staan is dan ook veel gehoord
De overheid is natuurlijk niet alleen de politiek. Het overgrote deel van de overheid bestaat uit ambtenaren en daar wordt met name van gezegd dat zij stug, onnadenkend en burger onvriendelijk zijn. Met name veel ambtenaren redeneren: regels zijn regels, en schakelen hun invoelende vermogens vrijwel volledig uit.
Met name de Belastingdienst en gemeentelijke belastingen spannen de kroon. Zelf heb ik hier recent twee voorbeelden van, waarbij een voorbeeld oude wonden open rijt.
Het eerste voorbeeld betreft de OZB. Prima dat ie er is, en dat je moet betalen. Al jaren hebben we een machtiging en worden de bedragen automatisch geïncasseerd. Ook dit jaar kwam er weer een aanslag en uitermate duidelijk stond er wederom vermeld: wanneer u een incasso opdracht heeft afgegeven, hoeft u niets te doen…
Het bedrag van de OZB is bij een of twee personen gelijk. Mijn vrouw en ik huren, op beider naam, onze flat, maar… In januari heb ik mij uitgeschreven in de gemeente. Ik was te weinig in Nederland om te voldoen aan de wettelijke eisen. Mijn vrouw voldoen daar wel aan en is vaker en langer in Nederland. Nu geeft de gemeente aan dat ze “mevrouw” niet kennen, en daardoor is de machtiging vervallen. Vreemd, want alles stond op beider naam en ook onze rekening is gezamenlijk. Een verandering, welke wij dus nimmer hebben kunnen signaleren. De gemeente wel, blijkbaar. Vervolgens schijnt er een aanmaning verstuurd te zijn, met natuurlijk direct hogere kosten.  Aan het verzenden van herinneringen doet de gemeente niet. Vervolgens verscheen er een dwangbevel van een incassobureau met een verhoging van 25%!(en betalen binnen twee dagen). Doordat we veel afwezig zijn hebben we de aanmaning en dwangbevel pas gelijktijdig ingezien, waarop direct is gereageerd. Maar, nee hoor, wij zijn de boeven en wij moeten het volledige bedrag voldoen, aldus de gemeente. Er valt niet aan te tornen.
Wanneer de gemeente wel netjes een herinnering verzonden had was deze wel op tijd opgemerkt en hadden we tijdig kunnen reageren. Het vreemde is dat de overheid er altijd vanuit gaat dat de burger verkeerd is. Indien een rechter het niet tegenspreekt, maar zelfs dan nog blijft de overheid regelmatig bij haar eigen gelijk.
Omdat er toch niet met de overheid (lees in dit geval; ambtenaren) te overleggen valt hebben we nu zelf een betalingsregeling getroffen en de eerste termijn voldaan (zonder de verhogingen). De stellige overtuiging is dat de gemeente verkeerd zit en blijkbaar ook niet de moeite wenst te nemen om te informeren, maar direct te straffen. Mocht de gemeente het hier niet mee eens zijn…, dan mogen zij naar de rechter stappen.
In 2014 hadden we over dezelfde OZB ook al een conflict met de gemeente.  Op dat moment bezaten we een eigen huis, maar viel ons inkomen volledig weg. Toch moesten we OZB betalen en was uitstel niet aan de orde. Dit alles omdat we “vermogend” waren… Een huis met een forse hypotheek, waar de waarde dagelijks van aan het dalen was door de economische crisis. De druk, destijds, van de gemeente heeft tot zeer veel stress geleid. En natuurlijk, uiteindelijk konden we de OZB voldoen en hebben we ook keurig betaald.
Een ander voorbeeld betreft de Belastingdienst. Vanwege ons huidige lage inkomen besloot de overheid dat wij in aanmerking kwamen voor een of ander potje (huursubsidie, geloof ik). Nooit om gevraagd, maar we kregen maandelijks een bedrag gestort. Ruim anderhalf jaar later kwam er een brief dat het teruggevorderd werd. Ook hier weer allerlei gezeik, want we waren een dag te laat met het treffen van  een regeling. Ook hier weer heb ik zelf initiatief genomen tot een betalingsregeling, en na enige protesten van de Belastingdienst bleek het opeens geen probleem meer… Dat zij een fout hadden gemaakt is ons volledig aangemerkt.
Uit de praktijk zijn vele van dit soort voorbeelden te benoemen. Zelfs de rechter heeft uitspraken gedaan (met name inzake het laatste voorbeeld), maar het lukt de Belastingdienst niet de boel naar behoren te regelen, en er lijkt welhaast ook een arrogantie het gewoon niet te doen en gerechtelijke uitspraken naast zich neer te leggen. Veel macht, bij overheden, zit bij de ambtenarij en vele politici hebben onvoldoende kennis van de gang van zaken. Eigenlijk is het zeer triest. Iedere burger, die maar iets van het dagelijkse patroon afwijkt, wordt direct gezien als een crimineel, een tegenstander, een onwelwillende.  Ook wanneer de overheid zelf de fout maakt. Nee, met dit voorbeeld kan ik niet zeggen dat de overheid er voor de burger is. Het gaat echt achteruit in Nederland…