#Corona en de zorg

Het Nederlandse zorgsysteem is volgens mij uit zijn context gerukt. Dit valt nu duidelijk op, met de uitbraak van het corona virus (Covid-19). Op zich staat de zorg als kwalitatief goed te boek, maar qua efficiëntie en kosten is het een heel ander verhaal.

Het duidelijkst hierin is het aantal IC-bedden. Ruim duizend. Maar kijken we naar België, dan zie we dat ze daar bijna een dubbele hoeveelheid IC-bedden hebben, bij een lager aantal inwoners. Bij een vergelijk met Duitsland moet Nederland zelfs beschamend toezien. De bedden zijn nu hard nodig. Na deze pandemie zullen er ongetwijfeld meerdere volgen, met onze overbevolkte wereld en belasting van het klimaat.

In Nederland is de zorg verschrikkelijk duur. De maandelijkse premie voor de ziektekostenverzekering is hoger dan de ons omringende landen, waarbij nog een stevige eigen bijdrage kan komen. We zijn gewoon erg duur uit. Krijgen we daar nu ook meer voor? Ten aanzien van de kwaliteit kan dit zo zijn, maar wat efficiëntie betreft valt het vies tegen. Voor de meeste behandelingen (mits niet urgent) zijn wachttijden. Zelfs voor een MRI zijn wachttijden. Daarbij zijn de zorgverleningen ook relatief erg duur. Neem een MRI. In Nederland kost deze al snel zo’n 300 euro. In Turkije bijvoorbeeld betaal je ongeveer 30 euro en dan nog in een particulier ziekenhuis ook. In Nederland wacht je gemiddeld een paar weken op een MRI, in Turkije kan je dezelfde dag terecht, én heb je dezelfde dag uitslag. Verdienen de medewerkers in de zorg dan zoveel? Absoluut niet. Alle kosten gaan duidelijk niet naar personeel. Vreemd, vrijwel de hoogste kosten en toch onderbetaald personeel. Er zit iets goed scheef in het Nederlandse zorgsysteem. Wat? Ik ben geen deskundige en kan er de vinger ook niet echt op leggen, wat niet wegneemt dat ik er wel ideeën over heb.

Om te beginnen kennen we het DBC (Diagnose Behandel Contract). Ga ik een keer naar het ziekenhuis voor een kleine aandoening, moet er betaald worden voor een hele behandeling. Zeg maar een behandeling van drie consulten en de nodige bijkomende kosten (verband, foto’s, etc.). Al kom ik maar die ene keer, ik moet voor het hele traject betalen. Vanuit dit oogpunt is de zorg al zeer duur. Daarnaast is de invloed van de zorgverzekeraars dermate, dat zij veel te veel invloed hebben op het hele systeem. Zo veel, dat dit het systeem al inefficiënt maakt. De rol van de zorgverzekeraars moet dus compleet anders.

Maar waar blijft dat vele geld wat in die zorg gestopt wordt? Een vraag die duidelijk is, maar een antwoord wat voor de leek absoluut vaag is. Dat wordt dus suggereren… Wel wat opvalt is dat vele producenten op het gebied van de zorg per land andere prijzen (kunnen) berekenen. Het zelfde medicijn in Turkije is soms 60% goedkoper (of meer) dan in Nederland. Ook schijnt het dat medische apparatuur niet overal dezelfde prijzen kent. Ik ga er wel vanuit, dat de verschillen in West-Europa wat dit betreft allemaal niet zoveel uiteen lopen. Maar, dan komen er energiekosten, belastingen en verzekeringen bij, alsmede tal van andere vaste lasten. Het kan bijna niet anders, dan dat deze in Nederland erg hoog zijn.

De schuld bij de sector leggen is onvoldoende. Ook de overheid dient de stoute schoen aan te trekken. Ze bezuinigen op de zorg, en vooral het personeel. Overigens is het verschil van beloning tussen specialisten en verpleegkundigen ook wel erg groot. Maar het lijkt erop dat de overheid verder te weinig grip op de zorg heeft (de verzekeraars te veel), waardoor nu met de Corona duidelijk wordt dat er zaken scheef zitten. Natuurlijk is dit allemaal suggestief en vanuit een onderbuik gevoel. Een tipje van een hele grote sluier, maar wel iets waar nu wel eens flink aandacht aan gegeven mag worden. Bovendien, iedereen heeft het nu zo hoog op met het medisch personeel, maar is het niet veel beter dit ook daadwerkelijk handen en voeten te geven? Kortom, wanneer de crisis voorbij is moet de zorg een flink geherstructureerd worden, meer invloed vanuit de overheid, 10% salarisverhoging voor medisch personeel (op de werkvloer) en zorg dragen voor een meer efficiënte en goedkope zorg. En geef die verpleegkundigen en schoonmakers en al dat personeel ook maar eens een eenmalige netto bonus… van zo’n 2000 euro per persoon. Dan laat je zien wat je waardeert en waar je voor gaat. Maar zoals nu… dat mag eigenlijk niet langer…

Als ik sterven zal....

Het leven is een collectieve droom en bestaat helemaal niet. Het is een zijn tussen toekomst en verleden, want het “nu” is er niet. Wanneer je overleden bent weet je niet meer dat je ooit geleefd hebt. Wel, een drietal uitspraken die, lijkt mij, vrij duidelijk zijn.

Heeft het leven dan wel zin? Wat is een “zinvol bestaan” eigenlijk, wanneer je uitgaat van een droom, die feitelijk niet bestaat en je na de droom geen enkel besef meer van hebt. Veel mensen hangen daartoe een religie aan, als een soort reddingsboei van het leven, met vooral diverse gedachten over de periode na de dood. Maar behoeft de mens echt een religie, om het leven “zinvol” te ervaren? Mijn mening is dat ieder mens zelf de zin van het leven bepaalt. Dat kan in hele kleine zaken, maar ook in een groter goed. Het leven heeft immers zin, zolang je er van mag genieten. In grote context bekeken is de vraag veel boeiender en zal de eerste conclusie moeten zijn dat het leven totaal zinloos is. Misschien is dat ook zo, wellicht ook niet. Naar het schijnt verliest de mens bij het overlijden een niet nader te duiden hoeveelheid gewicht. Het is maar klein, maar schijnt er te zijn. Gelovigen noemen het de ziel. Mijn leven wordt bepaalt door mijn biologische bewustzijn. Mijn hersenen werken en maken mijn identiteit. De omstandigheden in het leven maken wie ik ben, en ook hier is een zeker hiaat. Stel, dat er een ziel is, waar gaat dat naar toe, na de dood, en wat in hemelsnaam houdt dat eigenlijk in?

In mijn visie is die ziel een complex stukje techniek, wat wij mensen niet kunnen bevatten. Ik noem het een “floppy” (voor de jongeren onder ons, dat was de voorloper van de CD-ROM). De ziel is een floppy, die wij niet kunnen zien en ergens is, waar wij geen vat op hebben.

Die floppy zweeft door tijd en ruimte en vindt telkens weer een computer, een levend organisme. Een vorm van reïncarnatie, echter geen levend wezen is bekend en bewust van de inhoud van die floppy. Die floppy is er altijd al en voor de eerste keer in een zeer eenvoudige levensvorm gestopt. Via meerdere levensvormen is die floppy nu in mij. Afhankelijk van hoe je leeft, wat je er mee doet, gaat de floppy na jou dood in een ander levend organisme. Dit kan iets op een lager niveau zijn, hetzelfde, of hoger. Er zijn ook omstandigheden dat de floppy stuk gaat, waarna alle vormen van leven voorbij zijn. Het idee is echter, dat de floppy steeds meer data krijgt. Overigens kunnen de levensvormen op alle locaties zijn, waar leven mogelijk is. Het hoeft dus niet aan de aarde gekoppeld te zijn. Wanneer een floppy heel blijft en uiteindelijk alle goede data bevat komt er een levensvorm, waarbij je bewust bent van alle levensvormen, welke jou gepasseerd zijn. Dat is een perfect leven en met name een leven waarin het “nu” wel bestaat, mede omdat de hoogste levensvorm geen tijd kent.

Zelf geloof ik stellig in de eerste regels van deze blog. Maar, omdat de totale zinloosheid er bij mij niet in kan heb ik dus toch een gedachte over een ”eindpunt”. Ik, zoals ik nu ben wie ik ben, zal mogelijk nooit beseffen dat het er is. Toch is er een hele kleine kans wel dat punt te bereiken. In ieder geval reden genoeg voor mij om mij leven zo goed en integer mogelijk te leiden. En wie weet blijkt deze, voor velen ogenschijnlijke onzin, ooit de bewaarheid…