Ben aan vakantie toe

Het beklemt mij weer eens. Het land, de drukte, de noodzakelijke dingen… alles eigenlijk. Niet dat ik niet geniet, maar ik kom niet tot rust en begin behoorlijk moe te worden. Ik ben toe aan vakantie.

Maar wat is vakantie eigenlijk? Voor een ieder is dat weer anders. Ik kan alleen voor mijzelf spreken. Een ding is duidelijk: vakantie betekent nieuwe prikkels, nieuwe impulsen en het dagelijkse leven even vergeten. Alle gevoelens van plicht en druk van mij af gooien. Een periode van ontspanning, impulsiviteit en open staan voor het nieuwe, het andere.

relaxed winkelen

Vakantie vieren met allemaal vrienden is voor mij toch nooit echt vakantie. Vrienden refereren aan thuis. Vakantie met vrienden betekent vaak lamlendigheid. Met elkaar rekening houden, op elkaar wachten en discussies voeren, zonder dat je hier een doel mee hebt, behalve dan welke activiteit je wel of niet met elkaar wilt gaan doen.

Rust. Mijn eigen tijd indelen. Boeken lezen, rommelen, ontspannen. Hoe rustig je het ook doet in je eigen omgeving, zolang je in je bekende omgeving bent betekent dit druk. Je moet altijd van alles, mensen doen een beroep op je, en de dagelijkse gang van zaken blijft zich opdringen. Ik kan mij daar alleen aan onttrekken wanneer ik er even helemaal uit ben.

heerlijk door een oerwoud slenteren

Dan heb ik niet de noodzaak een wekker te zetten. Hier kan ik dat niet; die wekker moet ik gewoon altijd zetten. Dan heb ik geen noodzaak allerlei dingen te doen. Hier kan ik dat niet; mijn dag moet een invulling hebben. Even dit regelen, dat doen. Tijd vliegt en de indrukken zijn bekend. Met vakantie doe je nieuwe indrukken op. Dagen lijken langer te duren. Je doet dingen, die je normaal niet doet. Ik smacht er naar.

Natuurlijk, lekker weer is voor mij ook van belang. Mijn voorkeur ligt dan ook in het Mediterrane, of nog liever in de tropen. Warmte… niet bezig te hoeven zijn met het weer, of welke broek nu weer aan moet.

Het gekke is dat ik op vakantie ook altijd actief wordt… Of beter gezegd: nog actiever. Mijn tempo daalt, maar ik doe meer. Rustig aan. En hoe warmer, hoe meer ik onderneem. Het gekke is, dat het mij meer ontspant, dan wanneer ik thuis druk bezig ben.

eten kopen op de Turkse markt

Gelukkig, nog ruim twee weken. Dan mag ik er weer even uit. Naar mijn schoonzus en zwager in Turkije. In een huis, op de berg, buiten het dorp. Rust. Ik mag een BBQ bouwen en een stuk van de tuin aanleggen. Ik zie wel hoe ver ik kom, maar ik heb er zin in. Een andere cultuur en een ander levenstempo. Dat laatste is wellicht van het grootste belang. Een ander levenstempo. Mijn eigen tempo. Het tempo van: we zien wel. Over een week begin ik al mijn tas te pakken. Voorpret, daar ben ik dol op. Daarna een fotoboek maken. Ik weet mijn vakantie wel te verlengen. Ja, soms verlang ik echt naar een andere wereld, maar voorlopig moet ik het doen met vakantie. Ik ben toe aan vakantie.

Sportziek

voor oorsprong waren de atleten naakt

Reclame is een belang van een bedrijf. Het zet (letterlijk) je product op de markt. Daar wordt budget voor gereserveerd. Sponsoring is een vorm van reclame. Het bedrijf verbind zich aan een ander product (meestal sport). Reclame is ook goed voor de economie en werkgelegenheid; reclamemakers, media, drukkers, etc.

hoe ver kan je overdrijven?

Op zich is er niets mis met reclame en sponsoring en je kan het zelfs als een positieve impuls zien. Een stapje verder is 2012. Eerst de EK voetbal, dan de Tour (en andere grote wielerrondes) en op dit moment de Olympische spelen. Ziggo maakte reclame dat dit een onvergetelijk tv jaar wordt en refereerde aan bovengenoemde evenementen.

Hartstikke mooi allemaal, maar zo mooi is het nu ook weer niet. Ja, reclame is goed en belangrijk, maar waar ligt de grens. Waar ligt de grens om economie te stimuleren?Want dat is een van de drijfveren van dergelijke grote evenementen.

Er wordt geïnvesteerd in grote stadions, infrastructuur en tal van andere zaken. Soms volledig indirecte zaken, zoals die kabelbaan in London. Heel veel geld gaat er naar toe. Alles onder het motto, dat investeren terugverdienen betekent. Jammer, dat keer op keer dat laatste niet op gaat. Reina de Haan refereert hier in haar blog ook heel fijntjes aan (ik stel mij helemaal achter haar blog!).

ik wil mijn leven laten sponsoren...

Alles moet groter, maar daarbij overspelen wij onszelf. We zien de waanzin van de omvang niet meer. Het meest schrijnende is de context. Wanneer het overal goed gaat op deze wereld, er nauwelijks problemen zijn en ieder mens een kwaliteit van leven heeft mag je van mij best zo veel uitgeven aan al die onzin. Immers, zoals ik al aan gaf, het schept ook werk, welvaart en stimuleert de economie. Alleen dus niet in die mate, dat iedereen er van beter wordt. Nee, veel mensen worden er juist slechter van.

Bezuinigingen in Nederland, economische crisis, ingestorte huizenmarkt, werkloosheid… en we zijn nog steeds in Nederland. Maar kijk eens naar Europa. Griekenland aan de rand van de afgrond, Spanje in het nauw, banken maken verliezen of woekeren hun klanten nog steeds uit. Een hele kleine groep zeer rijken heeft voor biljoenen fraude gepleegd. En verder; de burgeroorlog in Syrië, crisis in landen als Irak, Afghanistan. Wat te verwachten van de komende voedselschaarste? Oogsten mislukken door droogte en overdadige regenval. De graanschuren van de wereld storten in.

v.l.n.r.: FIFA, IOC, wereld atletiek bond

Ondertussen staan er een heleboel mensen een fijn feestje te houden, omdat iemand weer een record breekt. Wat zal mijn biertje goedkoper kunnen wanneer er geen Heinekenpaviljoen in London is, mijn hypotheek betaalbaarder wanneer de Rabo minder sport sponsort,… ach, ga maar door zo. De wereld is behoorlijk scheef gegroeid. En iedere keer kunnen mensen er over schrijven, op de barricaden gaan staan, maar de goegemeente blijft het allemaal geweldig vinden. De meerderheid blijft het pikken. Ze maken zich druk over het gezeik van de buren, maar verder is alles prima.

Er gaat ongeëvenaard veel geld richting sport! Het is geen stimulans meer voor de economie, maar het wordt een schadepost voor de kleintjes! Sport is het katholicisme (middeleeuwen) van deze tijd geworden. Negatief uiten brengt je voor de inquisitie. Want hoe durf je zo kritisch te zijn ten opzichte van al die pracht en praal waar wij onze wereld mee verzieken? Wel, zet mij maar op de brandstapel!

de inquisitie voor de "anti"sporters?

Partijshoppen

Laten we beginnen te zeggen dat Velsen het politiek eigenlijk heel goed doet. Zo zit ons college nu al twee jaar in dezelfde samenstelling op haar stoel. Een unicum, wanneer je kijkt naar de vele gemeenten in de regio waar al een of soms zelfs meerdere wethouders zijn opgestapt. Vrijwillig, dan wel gedwongen. Velsen is nog compleet.

Minder in de schijnwerpers staat echter het partijshoppen. Dat mensen van de ene partij overstappen naar een andere komt vaker voor. In Velsen echter zijn er al twee leden (een raadslid en een steunfractielid) die tijdens de periode zijn overgestapt. Een is van GroenLinks naar D’66 gegaan (die overigens in een verder verleden ook al lid was van de PvdA), en de ander is van de Christen Unie naar Velsen Lokaal gegaan.

Al eerder zijn er andere leden van partij gewisseld. Een lid van het CDA heeft ooit in Velsen Lokaal gezeten. VVD’ers spannen de kroon. Enkelen zijn overgestapt naar met name de lokale partijen. Een overstap van de PvdA naar de VVD is ook in Velsen een feit, al is dit alweer heel lang geleden.

nog in tact!

Recent schreef ik in mijn blog lid te zijn van GroenLinks. Een keuze op idealistische gronden en voor mij een definitieve keuze. De enige uitzondering welke ik mij kan voorstellen is dat ik een eigen partij begin, maar ik kan mij niet voorstelen over te stappen naar een andere partij.

Immers, of mijn ideologie zal dan veranderen, of mijn ideologie is niks waard. Toch gebeurt het veel. Maar wat is dat dan? Wat betekent dat nou eigenlijk? Een ieder zal daar een eigen mening en opvatting over hebben, maar zelf geen ik hier in ieder geval mijn uitleg aan. Dat er (in ieder geval in Velsen) zo vaak politiek wordt overgestapt geeft aan dat iets niet goed zit. Zijn de lokale afdelingen van de politieke partijen niet herkenbaar, of dragen zij het landelijke beeld niet uit? Dat komt voor. Toch is er, naar mijn mening, iets anders aan de hand: politieke geilheid.

Er zitten teveel mensen in de (lokale) politiek die geilen op macht, aanzien, status of weet ik veel wat. Deze mensen staan niet voor een ideaal, maar voor hun eigen ego. Ik zit niet in de politiek om mijn ego te strelen. Natuurlijk ben ik van mening dat ik de klus kan klaren en heb ik veel kritiek op GroenLinks. Toch ben ik er voor GroenLinks en niet voor mijzelf. Jezelf verloochenen door over te stappen wordt afgedaan met een handzwaai: niet boeiend. Sorry, maar ik vind het wel boeiend, want naar mijn idee is dit een slechte zaak. Namelijk de politiek wordt veel te veel door ego’s gevoerd, en niet op basis van een goed bestuur.

Iemand riep wel heel erg nadrukkelijk in hart en nieren GroenLinkser te zijn. Openlijk, naar de media, en in de raad. Ondanks dat hij geen deel meer uitmaakte van de GroenLinks fractie. Sterker, hij zag zichzelf als dé vertegenwoordiger van deze partij, boven de officiële fractie. Nog geen twee weken na zo´n laatste krachtdadige uitspraak bleek hij geen lid meer te zijn, wel lid te zijn geworden van D´66 en inmiddels onderdeel uit te maken van de fractie. Er is met vrijwel geen woord over gerept.

Is het vreemd dat de burgers hun vertrouwen in de politiek verliezen? Zelf zou ik nooit zo’n figuur willen zijn. Zolang ik in (actieve) de politiek zit moet men op mij kunnen bouwen. Mij, en mijn partij-insteek.

stoelendans?

Mijn gelijk

Dat de moderne mens steeds meer moeite heeft met directe communicatie is geen nieuws, sinds wij mondiger zijn geworden en beschikken over een uitgebreide digitale instrumenten. Je kan beter een mailtje sturen, dan elkaar ergens op aanspreken. Het is makkelijker bezwaar maken, dan te overleggen. Bovenal noopt de nieuwe media de mens bij zijn gelijk te blijven.

Wij vervreemden van elkaar. Dat valt mij steeds weer (en meer) op. Een voorbeeld is de verhuizing van het Islamitisch Cultureel Centrum (ICC) in IJmuiden. Raadsleden worden bestookt met mail en bezwaren van omwonenden. Er is een geschikt pand, maar de bestemming moet worden aangepast. En daar komen bezwaren op. Op zich niet bijzonder, maar het valt mij wel op dat ik een vooringenomenheid bespeur. Wanneer ik mij in de materie verdiep valt mij op dat sommige mensen hun uiterste best doen om met allerlei technische argumenten te komen, maar nergens kan ik iets terug vinden over een contact tussen de bezwaarmakers en de leden van het ICC. Daarbij zie je vaak dat al die technische argumenten vaak net niet correct worden gehanteerd of geïnterpreteerd.

Een ander voorbeeld is het Hoogwaardig Openbaar Vervoer (HOV). In mijn dorp, Driehuis, is een beeld ontstaan waardoor het dorp tegen de HOV is. En als inwoner van Driehuis moet je tegen de HOV zijn. Wat mij op valt is dat de tegenstanders maar niet luisteren naar de juiste argumenten en maar door blijven denderen op het verkeerde beeld. Ja, het verkeerde beeld wordt alleen maar versterkt. Er wordt misschien wel naar de nadere mening geluisterd, maar deze wordt niet gehoord.

We hebben gelijk. En niemand die mijn gelijk kan aantasten. We hebben gelijk, en we houden gelijk. Bij de twee voorbeelden probeer ik aan te geven hoe de maatschappelijke impact van een dergelijke botte houding is. Bot, ik kan het niet anders noemen. We bespeuren iets, vinden er wat van, en zo is het. Immers, we beschikken over zo veel informatie (tegenwoordig), dat wij ons allemaal als deskundigen zien. En een deskundige heeft gelijk. Toegeven dat een ander ook gelijk kan hebben wordt gezien als een daad van zwakte.

Ook in het klein zie je dit steeds meer. Gisteravond had ik een bijeenkomst. In die bijeenkomst spraken wij over communicatie. Leidraad was een schriftelijk stuk. In dat stuk werd een naam genoemd. Voor de een was dit totaal onschuldig, voor de ander zeer gevoelig. Opvallend is dat telkens werd genoemd dat het schriftelijke stuk niet kon zonder die naam te noemen. Daarin werd het eigen gelijk zonder motivatie, of enige toegeeflijkheid overeind gehouden. En hoe simpel is het, wanneer het probleem opgelost was, door alleen maar die naam eruit te halen? Dan was er niets aan de hand. Sorry, dat ik met dit voorbeeld even wat cryptisch ben, maar dat kan niet anders. Mij gaat het er om dat men soms zo weinig toegeeflijk is en zo sterk zijn of haar gelijk wil hebben, dat het tot heel wat leed en ongemak leidt. Eigenlijk gaat het allemaal over niets.

Laten we stoppen onze woorden eens continue op de meetlat te leggen, laten we stoppen ons zelf eeuwig als deskundigen te zien, laten we stoppen gelijk met de hakken in het zand te gaan staan. Het wordt tijd dat we weer eens gewoon, en met open vizier, met elkaar gaan praten. Onbevangen, een open gesprek. Geen gesprek vanuit een vooringenomen standpunt, maar naar elkaar luisteren en open staan voor elkaar. Tjonge, wat een leed zal daar mee voorkomen kunnen worden.

open en onbevangen: paradijselijk...

Mijn dierbare overleden Indiase familielid.

Iedereen kent dat vast wel. Periodes van dromen, die je jezelf goed kan herinneren. Mijn afgelopen nacht was er een van hard werken en veel dromen. Een van die dromen is blijven hangen en wil ik de ander zeker niet ontzeggen.

Op een zomerse dag was ik bij vrienden in het zuiden des lands. Deze vrienden woonden in een riante woning in een chique wijk, maar wel een met een open karakter. De woning beschikte over een grote oprit, samen met de buren. Dat ik bij mijn vrienden was ontstond er enige consternatie, daar de buurvrouw plotseling was overleden. Zij was al aardig op leeftijd, edoch toch zonder slopende ziekte haar levenseinde ondergaan.

Door het zijraam van de woning ontwaarde ik een heleboel mensen, hurkend op de grond. Daartussen lag de overleden buurvrouw. Een vreemde wijze, maar het was duidelijk dat men haar aan het afleggen was. Voor haar zuster bood ik aan iets te regelen. Vraag mij niet wat, maar ik deed het.

En zo ontmoette ik op een, niet nader te bepalen, locatie mijn neefje Robert Merhottein. Hij was in gezelschap van een vrouw van ongeveer mijn leeftijd. Een vlot type en wij raakten in gesprek. Alras bleek dat mijn hulpvaardige neefje haar chaperonne was en zij het een en ander moest regelen voor een overleden familielid. Tijdens de conversatie bleek echter dat ook zij een familielid van mij was, al is de connectie niet duidelijk geworden. In ieder geval bleek hierdoor ook het haar overleden familielid op familiaire gronden met mij verbonden te zijn. De lijn liep via mijn (half) broer, de vader van Robert. Aangekondigd werd dat de crematie de volgende dag om 11:00 uur zou plaats hebben.

Op uitnodiging ging ik later die dag naar de woning van de overledene. Een woning in een flat, op de eerste etage. De buitendeur, naar de galerij, opende zich automatisch. Aan de andere kant van de deur zat een groot groen blok (van zeker een vierkant halve meter), wat duidde op een mechanische deuropener. De galerij was allen voor de flat van mijn overleden familielid.

De deur stond op een kier. Voorzichtig opende ik de deur verder en stond direct in een ruime woonkamer. Ruim, maar vol. Niet overdreven veel meubelen, wel overdreven veel planten. Veelal wat kleinere planten, allen met lichtgroen blad, terwijl het ook weer allemaal verschillende planten waren. Tussen de meubels en de planten ontwaarde ik allerlei dieren. Op de grond lagen enkele oude honden, er liepen kleine onbekende diertjes rond en her en der zag ik tropische vogeltjes. Een warm geheel, gewaad in zonnestralen, die door het raam naar binnen schenen.

Ik scharrelde wat door de kamer tot ik merkte dat in een andere kamer iemand stond te stofzuigen. Het apparaat was geheel geluidloos. Ik vervolgde mijn weg naar de andere kamer, alwaar mijn recent ontdekte familielid was. Zij stopte met zuigen en vroeg mij te gaan zitten. Ook dit was een ruimte woonkamer, voorzien van een groot pompeus bankstel. Ik zeeg neder en zag achter mij ook diverse exoten rondlopen. Een zeer kleine neushoorn (jong waarschijnlijk, gezien de omvang en het feit dat er geen hoorn op zat). Het beestje stormde op mij af. Met zijn bek pakte hij mijn hand. Door het ontbreken van tanden was er geen sprake van een pijnlijke situatie, behalve dat er zich een grote kaakdruk om mijn hand uitgeoefend werd. Met enige moeite wist ik mij los te worstelen. Mijn familielid waarschuwde mij voor het volgende dier. Een grijze vogel, ongeveer vijftig centimeter groot en een enorme grauwe snavel. Dat dier kon nog wel eens stevig pikken. Het dier liet mij echter ongemoeid.

Na bijgepraat te hebben verliet ik de flat. Onderwijl kwam ik door andere vertrekken. Allen even vol, maar anders. Behalve dat het zonlicht er niet direct naar binnen scheen waren hier geen planten. Wel vele objecten, vooral van diverse delen van de wereld afkomstig. Een grote foto bleek mijn overleden familielid te betreffen. Het was een Indiër uit India. Een forse man in een rolstoel. Gehuld in kleurige gewaden en getooid met een doek. Ik neem aan dat hij sikh was. Mijn dierbare overledene was dus een Indiaas familielid.

Daarnaast stond, op een schildersezel, een groot bord, vol met allemaal foto’s. Op alle foto’s stond een bekend gezicht. Volgens mij betrof het hier een presentator van of de EO of de NCRV televisie. Het waren foto’s van allerlei data en leeftijden, waarbij de oudste foto’s vaal van kleur waren en de man een duidelijk jaren 70 uiterlijk had: een te grote bril en te brede snor. Ook hingen er foto’s van mijn overleden familielid met een jonge kroonprins Willem Alexander.

Vervolgens verliet ik het pand. Op de galerij viel mij op dat overal hele kleine plantjes groeiden, tussen elke denkbare kier.

Na dit bezoek ging ik naar de vergadering. Het was een politieke vergadering in een klein zaaltje. Het was druk, maar er waren meer onbekenden dan politici. Wel was onze burger vader, Frank weerwind, aanwezig. Waarschijnlijk als voorzitter. Ik verontschuldigde mij voor mijn late binnenkomst en liet dit gepaard gaan met een verklaring. Uit het publiek kwam een dame op mij af en vertelde mij dat de overledene een Indiaas familielid van haar was. Al snel werd duidelijk dat ook zij familie van mij was, en de zus van de eerder ontmoette vrouw. Ons gesprek werd door anderen opgepikt en al snel bleek de overgrote meerderheid de overleden Indiase man te kennen. Hij was een gewaardeerd lid van de gemeenschap. Hierop verliet ik de vergadering.

Op bezoek bij mij broer vroeg ik bevestiging van het feit dat de Indiase man ook mijn familie was. Mijn broer bevestigde dat. Ook op de vraag of de crematie de volgende dag om 11:00 uur plaats zou hebben werd door hem bevestigd. Het afscheid van mijn (onbekende) dierbare Indiase familielid…

Ideologie versus organisatie

foto: Roel Wijnants

Wij zijn veel in het nieuws. Niet lokaal, maar landelijk. Niet positief, maar negatief. Ik heb het over GroenLinks. Ook vandaag weer een heel stuk in de Volkskrant.

Ook ik heb veel moeite met GroenLinks, maar ik blijf lid. Ik blijf mij voor GroenLinks inzetten. Vol overtuiging. En waarom? Omdat ik de ideologie van GroenLinks aanhang én omdat ik absoluut geen partijshopper ben. En op lokaal niveau voel (en heb) ik de ruimte het gedachtegoed op adequate en correcte wijze uit te dragen. De Volkskrant spreekt (in een interview met Ineke van Gent)  over de voorzitter Weening van GroenLinks. Op de radio hoorde ik de aanval van Ineke op Jolande Sap. Niemand is de mislukte staatsgreep van Tofik Dibi vergeten.

de klapmachine

Een aantal uiterlijkheden, die op zich niet veel met de politieke ideologie van doen hebben. Nee, het gaat hier om de organisatie van GroenLinks. Ja, en daar is heel wat mis. Bijna een jaar geleden heb ik landelijk benaderd vanwege de afdracht (die politici maandelijks aan de partij moeten doen). Tot op heden heb ik hier geen uitsluitende reactie op. Ja, ik heb hier zelfs over gemaild met Weening. Zij gaf aan er iets aan te doen, maar ook dat is alweer een half jaar geleden.

Tijdens het congres van GroenLinks heb ik me niet echt lekker gevoeld. Waarom niet? Omdat je daar in een klapmachine zit, waarbij je merkt dat afwijkende standpunten geen schijn van kans maken. De kritische leden worden wel gehoord, maar in grote lijn dicteert de organisatie.

Jammer dat het zo moet. Bij andere partijen is het ook geen rozengeur en maneschijn, maar de organisatie van GroenLinks is wel het summum. In al mijn jaren lidmaatschap heb ik kritisch het landelijk bestuur gevolgd. Maar ook heb ik gekeken naar de professionaliteit van aanpak. Wel, mijns inziens is die soms ver te zoeken. Wat dat betreft ben ik blij met Ineke. Zij brengt iets naar buiten, waar de partij maar eens lering uit moet trekken. Dan maar wat minder zetels in september. Da’s wel eigen schuld. Ik hoop van harte dat de organisatie nu eens goed in de eigen gelederen gaat kijken en de boel op gaat schudden, zodat niet alleen de ideologie okay is, maar de organisatie ook. Natuurlijk is er altijd wel kritiek te vinden. Zelfs bij de ideologie, maar wat dat betreft blijf ik wel achter GroenLinks staan, en ben ik GroenLinkser!

Pas wanneer het echt verkeerd gaat zal ik mijn lidmaatschap opzeggen. Alleen zal ik dan nooit naar een andere partij overstappen. Dan liever een eigen partij opzetten. Met dezelfde ideologie, maar een betere organisatie.

met uiterlijk vertoon regeer je de wereld niet!

Renovatie

Het heeft nu zelfs de krant gehaald! Lokale ondernemers moeten voorrang krijgen bij de renovatie van het stadhuis van Velsen. Het MKB heeft zich er inmiddels ook mee bemoeid, maar hier zit wel een verhaaltje achter.

Ene meneer P. heeft een mail gestuurd naar een wethouder. P. is een lokale ondernemer. P. wilde graag de renovatie van het stadhuis doen. De mail aan de wethouder had P. ook aan een politiek vriendinnetje gestuurd. Dit vriendinnetje heeft de mail naar raadsleden verspreid. Een van de raadsleden (ja, dat was ik) heeft aangegeven dat het niet integer is om te regeren op een mail die niet aan hem verzonden was, maar alleen aan derden.

Hier volgde een correctie op. Terecht. Alleen is meneer P. er niet echt blij mee en is naar het MKB gestapt. En ja, het MKB pakt de handschoen op en geeft nu de boodschap van P. door: de renovatie moet aanbesteed worden aan een lokaal bedrijf!

Hier is iets aan de hand. In mijn ogen wordt enige integriteit geschonden ten gunste van lokale belangen. Er wordt voor bedrijven gelobbyd door politici. Dat riekt bijna naar corruptie, al is dit het natuurlijk (nog) niet.

Als GroenLinkser sta ik op zich achter de oproep van het MKB te kijken of een lokaal (of regionaal) bedrijf de renovatie van ons stadhuis op zich kan nemen. Maar, het moet wel reëel zijn. Met andere woorden, bij gelijke geschiktheid graag een lokaal bedrijf. Nu wordt er wat gemanipuleerd, zonder te kijken naar een aantal andere aspecten. Ga je hier op in wordt dit (in mijn ogen) een staaltje van positieve discriminatie, wat ik zelf als zeer negatief beschouw. Dat moeten we dus maar niet doen.

Ik heb liever geen slechte renovatie door een lokale ondernemer, maar heb wel graag een goede renovatie door een ondernemer die het aan kan, al komt ie van wat verder weg.

Kwaliteitseisen. Dat is voor mij de essentie. Wanneer binnen de regio geen bedrijven zijn die voldoen aan de kwaliteitseisen van de renovatie houdt het op. In die zin wil ik bij deze zeer graag een lans breken voor de betreffende wethouder. Naar mijn oordeel heeft hij keurig gehandeld en neemt hij een wijs besluit.

Het grootste gevaar is echter dat politici zich inlaten met dergelijke manipulaties. Als politicus kan je het niet maken om voor een specifiek bedrijf in de bres te springen. Op dat moment ben je niet goed bezig. Of het nu je tennismaatje is, of iemand waar je samen mee biljart, dan wel een familielid, als politicus mag je geen aanbevelingen doen op dit vlak. Zeker niet, wanneer er blijkt dat er sprake is van onderlinge banden, op welk vlak dan ook. Dit was voor mij de eerste confrontatie met een dergelijk doorzichtig optreden van een politicus binnen mijn gemeentelijke politieke ervaring. Ik mag hopen ook voor het laatst.

Asbest

Als klein jongetje stond ik op zolder te kijken hoe mijn vader grijze platen stond te zagen om aan de buitenkant van de zolderkamer aan te brengen. Later begreep ik dat dit asbest was.

Begin jaren negentig is het huis naast het mijne afgebrand. De aanbouw van de buurman bestond uit een asbest dak. Na de brand kwamen er mannen in witte pakken de tuin opruimen. Logisch. Toch was er destijds geen enkel verbod voor mij het huis in te gaan, en zelfs de tuin was geen verboden gebied. En het lag toch echt bezaaid met stukjes (natte) asbest.

Vroeger werd er veel gewerkt met asbest. Inderdaad een goor goedje en het is goed dat het verboden is. We gaan er alleen wel heel erg Hollands mee om.

In 1998 heb ik de schuur bij mijn vorige huis gesloopt. Het regende hard en, samen met een vriend, hebben wij de dakplaten er af gehaald. Onderwijl braken er enkelen. Niks aan de hand, tot mijn buurman hysterisch op ons af kwam. Hysterisch en razend. Het was asbest! Levensgevaarlijk want hij had twee kleine kinderen en wat wij deden schaadde hun gezondheid in ernstige mate. Aardig hierbij te vermelden is dat deze man gescheiden was en zijn kinderen af en toe een paar uurtjes in het weekend bij hem waren. Op het moment van onze sloop waren deze lieve kindertjes in ieder geval niet bij de buurman thuis.

Maar goed. Politie erbij, na de diverse dreigementen en de milieudienst er bij (ik dacht dat het namelijk betonplaten waren; die heel erg op asbest lijken). Het gevolg was drie weken vertraging, extra kosten en enkele (lijk)zakken met asbest naar de stort. Overigens werden die zakken op de stort al met wat minder elan behandeld.

Vandaag in de krant: Utrecht. In twee appartementen is asbest gevonden. Gevolg: de hele wijk werd afgesloten. Niemand er meer in of er uit…. Sorry, iedereen er natuurlijk wel uit! Ridicuul gewoon.

Nogmaals, asbest is geen fijn goedje en het verbod is niet verkeerd. Maar hoe overdreven kunnen wij hier nu mee om gaan? Alsof je na een korte aanraking met het fijnstof van asbest dood neer kan vallen. Asbest wat onberoerd gelaten wordt kan geheel geen kwaad, en nat asbest nauwelijks. Het fijne stof van (droog) asbest, is de boosdoener voor onze gezondheid.

Wanneer je met asbest moet werken, lijken voorzorgsmaatregelen zeer gepast. Bij langere blootstelling aan asbest geeft dit inderdaad grote gezondheidsschade.

Wanneer dit bij een kortere blootstelling al zo zou zijn, dan ben ik nu al een keer of drie (vier?) hartstikke dood of zwaar gehandicapt en in het gunstigste geval zou ik nu COPD hebben. Maar nee, daar wordt niet naar gekeken. Dus iedereen doet mee aan de zwaar overdreven hetze. Dat is wel weer Holland op z’n smalst en typisch Nederlandse hysterie. En wat een kosten brengt het met zich mee? Overdreven veel.

En waar eindigt deze idiotie? Overal in Nederland is nog een hoop asbest. Ons stadhuis: asbest. Toch vergaderen wij er nog, tot de verbouwing. Maar misschien moet heel Nederland maar afgesloten worden en mogen wij terugkeren naar ons land, wanneer alle asbest is opgeruimd. Overdreven? We gaan hier al aardig naar toe!

HELD!

De Tour zit er op. Het enige sportevenement dat ik volg. Misschien omdat ik zelf in 2007 van Haarlem op de fiets naar Interlaken (Zwitserland) heb getrapt.

Voordien keek ik inderdaad ook de Tour niet. De laatste jaren dus wel. En nu is er weer een editie voorbij. Wiggins is de winnaar. Dat was al duidelijk, de afgelopen week. De kranten schrijven over de Nederlanders in de Tour. Ze worden afgeschilderd als verliezers. Het lijkt het Nederlandse voetbal wel. Vooraf worden wij wereldkampioen, en achteraf is het een falend zooitje ongeregeld. Blijkbaar had Nederland toch minstens een dagzege op haar naam moeten zetten. De laatste keer was 2005, dus in 2012 werd het weer tijd. Maar het liep even anders en de Hollandse renners worden het schrobputje in geschreven.

Ik wil daar verder niet te veel op in gaan. Een uitzondering daar gelaten: Laurens ten Dam. Laurens is mijn held. Een hele sympathieke wielrenner, eentje die je tenminste nog eens in de kroeg tegen kan komen. Je kan hem verstaan. Hij heeft humor. Het is gewoon een leuke vent.

Maar bovenal heb ik ontzag voor zijn prestaties. Voor mij is Laurens dan ook de Nederlandse held van de Tour. Regelmatig zagen we hem voorin zwoegen. Regelmatig trok hij de wedstrijd naar zich toe, ondanks dat de zege hem ontbeerd bleef, maakte hij de Tour wel degelijk. Volgend jaar, of daarna zie ik hem zeker een keer de Tour winnen. Althans, een dagzege maken. Gezwoegd heeft hij, getrapt, gestreden, de wedstrijd gemaakt en we zagen hem heel wat keertjes vooraan in zware etappes. Laurens: plumeau!

Ben ik communist?

De eerste keer dat ik mocht stemmen, stemde ik op de VVD. Wist ik veel? Mijn ouders waren VVD en zonder politiek besef stemde ik ook zo. Maar na die ene keer heb ik mij nimmer meer aan schuldig gemaakt. Vervolgens heb ik jaren de Communistische Partij of PSP gestemd.

Maar op de vraag of ik nu nog een communist ben moet ik een teleurstellend antwoord geven. Neen, ik ben het niet (meer). Omdat ik ook realist ben en het communisme past niet meer in deze tijd. Het idee was goed, maar nimmer goed uitgewerkt en de menselijke maatstaf heeft aangetoond dat het niet kan werken. Altijd zal de een zich boven de ander verheffen, zich meer privileges veroorloven dan de ander, of toch beter wonen.

Ben ik dan een Liberaal? In zeker zin is iedereen dat. Althans in onze westerse samenleving. Ja ik ben een beperkte liberaal. Overigens is het mode om liberaal te zijn, net als dat het mode is dat je groen bent. Zelfs in de VVD hoor je geluiden dat zij zich als groene partij manifesteren.

Maar bovenal ben ik democraat. Natuurlijk is ook hier veel aan op te merken. Zoals bij iedere politieke stroming mag duidelijk zijn dat het altijd een idee betreft van het beste wat je boven de andere ellende verkiest. Want, laten we wel zijn, met democratie is ook erg veel mis. Nooit zal men 100% aanhang vinden, dus altijd blijven er mensen ontevreden. En ondertussen mag men zijn (haar) mening in alle grootheid verkondigen. Zelfs genomen besluiten kan je rustig ter discussie stellen. Ik heb wel eens de opmerking gemaakt: democratie is het moment dat men mag kiezen. Daarna moet iedereen zijn bek houden. Een harde uitspraak, maar in feite wel de definitie van democratie. Immers je wordt gekozen voor een bepaalde periode, en afrekenen kan achteraf.

Zo werkt het echter niet, want in het westen hebben we een doorlopende democratie. Een instrument hierin is burgerparticipatie en inspraak. Goede instrumenten, wanneer ze ook goed aangewend worden. En dan kom je weer bij het communisme en liberalisme. In basis goede gedachten, maar de praktijk is weerbarstig.

Gelukkig ben ik ook pacifist. Vooral pacifist. In mijn jonge jaren heb ik mij dan ook nogal eens op mijn bek laten slaan, zonder ook maar een vinger terug uit te steken. Misschien ben ik laf, dat zou kunnen, maar ik zie geen enkel heil in fysieke agressie… Ja, dat is lastig, want ik maak hier wel een onderscheid tussen een vloek en een klap. Het liefst vloek en scheld ik ook niet. Dat lukt me niet. Maar fysiek… Nee.

Jammer dat pacifisme niet echt een puur politieke stroming is. Want wanneer je pacifist bent ben je ook democraat, communist, of liberaal.

Waarom deze idiote afweging? Wel, lees mij eerdere blogs of de rijken der aarde. Over mensen die meer zijn dan de anderen, maar lees ook de blog van Reina de Haan. In haar “brief” aan topman van Shell, Peter Voser zet zij een heel indringende heldere en sterke boodschap neer. Eentje die ik volledig ondersteun. Het gaat helemaal niet om het feit of je communist bent, socialist, of liberaal. Het gaat er om hoe je als mens in het leven staat, door het leven gaat en met anderen handelt. Ik hoop echt dat Voser de brief leest en zich eens heel erg achter zijn oren kriebelt. En misschien dat hij wel de moderne drager van een nieuwe boodschap wordt!

spoedig, snel, binnenkort...

U ontvangt het rapport spoedig. Wij laten snel van ons horen. Binnenkort komen wij met het verslag. Wij houden u op de hoogte. Politieke uitspraken van bestuurlijke organen. De ministeries kunnen hier goed mee overweg, wethouders overtroeven met dit soort uitspraken.

Over de provincies wil ik mij maar even niet uit laten. Het punt is dat de bestuurders in het politieke gremium erg goed zijn in vage beloftes, toezeggingen en vooral de politiek en burgers aan het lijntje te houden. De bestuurders; het lijken wel vissers. Je gooit je hengel uit en kijkt wanneer je eens beet hebt. Tot die tijd doe je niet zo veel. Soms even de lijn wat optrekken en andermaal de punt een zwiepertje geven. Maar er gebeurt niets.

Niet dat ik alle bestuurders hiermee de zwarte piet wil toeschuiven, maar het is wel een ervaring, die mij erg veel overkomt. Een wereld van vaagheden en rekken.

En wanneer er dan een rapport verschijnt is dit nogal eens haast onleesbaar. Ambtelijke taal, veel jargon en zoveel woorden, dat de essentie nauwelijks uit de vele woorden te herleiden is. Als politicus moet je erg goed opletten en erg bij de tijd blijven. Wanneer er een toezegging is voor iets wat je over een half jaar ontvangt, zet het dan in je agenda. 90% van de politici is het dan immers vergeten, of weet het niet precies meer. Nu denk ik dat hier wel een verschil zit tussen de (professionele) landelijke politici en de lokale (amateuristische) politici. Is dit verschil er niet, is de wereld nog erbarmelijker dan ik al bevroedde.

Hekking; helaas meer dan een parodie...

Het zal wel politiek zijn. Wanneer ik vraag (of mijn fractie vraagt hiernaar) om meer duidelijkheid, wordt hier regelmatig nerveus op gereageerd. Zo vroegen wij bij ieder onderwerp een overzichtelijk lijstje van alle kosten. Daar werd erg moeilijk over gedaan. Sterker, de motie haalde het niet. Natuurlijk staan de bedragen overal, maar zie ze maar eens te vinden. Er zijn pogingen een schema op te stellen, zodat je in overzicht exact kan zien wat wanneer binnen komt… binnen verwacht wordt te komen. Een dergelijk schema blijkt niet gegeven te kunnen worden. In ieder geval wordt er omslachtig mee omgegaan.

Aan duidelijkheid geen gebrek. In mijn laatste sessie vroeg ik de spreker van een partij of hij ergens “ja” of “nee” op kon zeggen. Leek mij niet zo moeilijk. Het antwoord heb ik niet gekregen. Wel iedere keer een of ander vaag verhaal. Na vijf pogingen heb ik het maar gestaakt. Overigens was ik niet de eerste die hier pogingen toe deed. Raar toch, want dit was een debat met een politicus zelf. Wanneer je zo vaag blijft tijdens een debat, hoe kunnen wij ons dan hard maken wel de zaken te ontvangen zoals de raad wil? Hoe krijgen wij het dan voor elkaar dat spoedig, snel, binnenkort tot het verleden behoren en wij pure data krijgen waar wij naar uit kunnen zien? Gelukkig is het reces nu zo goed als begonnen. De komende acht weken kan ik er eens goed over nadenken…..

Topfuncties leveren 46% in....

Geweldig nieuws. Een groot aantal topfuncties zijn wel 46% minder gaan verdienen, na de wisseling van de wacht.

Eindelijk voelt men dat de graaicultuur zo niet langer kan. Dus gaat bij nieuwe functionarissen het mes er in. En flink ook. Maar wat zegt dit nu eigenlijk? Een topman van Shell verdiende 8 miljoen euro per jaar en de nieuwe gaat naar (ruim) 4 miljoen euro per jaar. Sorry, maar wanneer ik er zo naar kijk is 46% eigenlijk nog een lachertje. Volgens mij kennen die mensen de waarde van het geld niet eens meer. Voor mij wordt het pas interessant wanneer zo’n Shell topman niet meer boven de 2 miljoen gaat verdienen. Nog een enorm bedrag per jaar, maar laat ik nu ook niet te lullig doen en te communistisch overkomen. Tuurlijk, het liefst zie ik zo’n jongen niet meer dan de helft daarvan verdienen,wat volgens mij een nationaal maximum dient te zijn. Zo ver zijn we nog niet. En, de grote bedrijven lijken op de goede weg. Lijken, want in mijn beleving blijven het nog absurde bedragen.

Overigens hoorde ik ook gisteren dat een jonge zanger (17 of 18 jaar) inmiddels al over een vermogen van 48 miljoen euro beschikt. Wat dat betreft is de waanzin nog lang niet voorbij!

windmolen waanzin

Een ieder kent de verhalen van Cervantes, de in twee delen (1605 en 1615) geschreven verhalen van de Spaanse edelman Alonso Quijnao die onder het pseudoniem Don Quichot de la Mancha ten strijde trok tegen het onrecht. Ter zijde gestaan door zijn buurman Sancho Panza.

windmolen dichtheid in Duitsland.

Don Quichot was waanzinnig geworden en trok ten strijde tegen het onrecht. In dat laatste kan ik mij goed vinden. Of ik een waanzinnige ben laat ik aan de lezer. In ieder geval zag Don Quichot onder andere de windmolens aan voor reuzen en ging met hen de strijd aan. Daar ligt voor mij een link naar onze huidige tijd.

Andere waanzin, andere windmolens. Vandaag, in de krant, stond het officieel: de provincie Noord Holland gaat het plaatsen van windmolens op land tegen. Op dit moment staan er rond de drie honderd in de provincie, en volgens de staten en gedeputeerde mogen dat er niet meer worden. Volgens mij ziet de gedeputeerde de windmolen zoals Don Quichot en ziet de gedeputeerde een land vol reuzen. Ja, daar moet je tegen strijden. Waarom de vergelijking met de waanzin?

De opstelling van de provincie is niet helemaal van deze tijd. Sterker, de opstelling is niet reëel en feitelijk waanzinnig. Juist in deze tijd dat zonne- en windenergie goede alternatieven zijn die juist uitgebreid dienen te worden zet de Provincie Noord Holland de ontwikkeling op slot.

een windmolen kan diverse uiterlijkheden hebben

een heel ander ontwerp

Nederland is, van de west Europese landen al het land met de minste ontwikkeling op het gebied van alternatieve energie. Nederland kent ongekend weinig windmolens. Nederland loopt zwaar achter. Daarbij is Nederland een land met een hoge milieubelasting. Bijzonder vreemd dus, dat de provincie de ontwikkeling van windenergie op dergelijke wijze kan tegen houden. Vreemd, maar vooral onverantwoordelijk. VVD en D’66 zijn provinciaal de twee grote boosdoeners. Vooral van de laatste politieke partij bevreemd dit in sterke mate. Immers, naast liberaal noemt D’66 zich groen en milieubewust. Blijkbaar niet in Noord Holland.

ook in vorm kan gevarieerd worden

Op dit moment zou ik willen Don Quichot te zijn. Maar dan een versie die wel bij zijn verstand is en windmolens als windmolens ziet. Tegen dat onrecht wil ik vechten. Bij volle verstand. Zijn ze helemaal gek geworden in het provinciehuis? Een strijd hier tegen lijkt zinloos. Op z’n minst kan ik deze zinloosheid van mij af schrijven. Effect zal het helaas niet hebben, maar ik hoop dat het beleid snel ten goede keert en Noord Holland over een aantal jaren vooruit loopt met de opwekking middels windenergie. Bij voorkeur een provincie die zich profileert door opwekking van allerlei alternatieve energievormen. Een vooruitstrevende en innovatieve provincie. Ben ik Don Quichot, of zal enig geduld soelaas bieden?

turbines op daken kunnen ook een goede oplossing zijn.