In den vreemde: Paradijs.... (46)

Zacht als een ruis het geluid van krekels en cicliden. Onderbroken door het geroep van een uil of zacht gefluit van onbekende vogelsoorten. Een hemel vol sterren. De hemel geeft rust, zelfs een zuchtje wind is haar te veel. Ver weg een zachte sten. Een reactie. Geknor van de oude motorfiets knerpend over het stenen pad.  Een enkel geluid. Diversiteit in geluid. Alle geluid komt zacht en bescheiden over. Op de waranda overweegt een grote sprinkhaan de volgende stap. Een minstens zo grote spin bivakkeert in een hoekje, ingesponnen, wachtend op een prooi. Ik hoor de motor nog, geluid draagt ver.

Een sigaretje, een glas bier. Voor mij een sfeervol terras. Een waranda feitelijk. Zacht verlicht. Mooie spreien vol mandala's en gouden draden, waarop verschillende kussentjes, vol Turkse motieven. Een aangename temperatuur. Bij a fris,mal meet de thermometer nog steeds meer dan vijfentwintig graden.



Van morgen om kwart over zeven stond ik de tomaten te bewateren. Tussen dat moment en het heden ligt een dag. Een dag wederom vol klusjes. Alles in een gestaag tempo. Als een deken van verzachting over ons heen getrokken.

Bijbels, noch de Koran zijn mijn richtingwijzers. Toch voel je een haast Goddelijke heerlijkheid. Zonder de kwellingen van mijn hernia kon deze plaats niets anders zijn dan het Paradijs. Betere en mooiere omstandigheden kan een mens zich niet wensen. Neen, zelfs een hernia lijkt even niet op te spelen.

Mijn conclusie kan niet anders zijn dan dat ik het Paradijs op aarde heb gevonden, mag ondergaan, is aangereikt... Het is hier niet perfect in de zin dat alles glimt, strak is, en modern genoemd mag worden. Nee, aan veel zaken mankeert het een en ander, wat het juist zo perfect maakt. Écht perfect. Iets waar je niet van durft te dromen, iets wat op je weg komt. Het moet zo zijn. Twee weken werken wij ons nu, letterlijk, het zweet in onze naad. Telkens een stap dichter naar de perfectie in deze wereld vol condities. Wat is perfect? Omschrijven kan ik het gevoel niet. Het zit diep.

Vanmiddag gaf ik onze planten water, een groter hoeveelheid dorst werd gelest. Eerder al rommelde ik met zwarte aarde en plantjes. Een moment dat ik mij gelukkig voelde. Het geluksgevoel koester ik.

Aan het einde van de dag, wanneer de brandende zon zich gaat verschuilen achter een idyllische rotspartij begint de hemel te kleuren. Verloren zonnestralen schijnen als strakke oranje lijnen, terwijl de lucht en kleine wolkjes vele tinten tussen rood en paars vertonen, tot het nachtelijk donker alles overwint. Een nachtelijk donker vol sterren, de lichtjes van het dorp, de zachte geluiden.

Ondertussen word ik aan alle kanten belaagd. Muggen, vliegen, alles wat steekt en prikt lijkt zich op mij te werpen. Een ander heeft er nauwelijks last van, zeker niet in mijn aanwezigheid. Alles komt op mij af, blijkbaar ben ik erg lekker voor alle bloedzuigende insecten.



Ja, het gevoel in een soort paradijs te zijn beland geeft een gevoel van vrede, tevredenheid en rust. Maar al deze gevoelens zijn niets waard, indien er geen negatieve gevoelens meer bestaan. Ja, ik heb net weer een hele dag van mijn hernia last gehad. Mijn bewegingen leken op die van een oude man, voor zover het bewegen mij lukte. Ja, een vorm van spanning, of we het oude huis wel op tijd leeg krijgen en schoon kunnen achter laten. Er kan een reeks volgen qua opsomming van allerlei ongemakjes. En gelukkig maar. Stel je voor dat er totaal niets negatiefs meer bestond, niet waar je je aan kan ergeren, en alles perfect was...., dan zou je geen oog meer hebben voor al het schoons! Dat maakt het zo mooi. De negatieve dingen zijn geen grote barricades meer, maar minuscule drempeltjes, voldoende om oog te houden voor de perfectie. Geen perfectie in het materialistische, maar juist in het gevoel, gevoed door de materie. Materie als middel, nooit als doel. Onze buiten zithoek, bestaat uit oude spullen, maar opgekalefaterd met nieuwe kussens en kleden. Ziet er aardig uit, maar juist de waranda, het licht, de planten en natuur, de combinatie van het alles, dát maakt het zo compleet. Dát maakt het juist zo mooi. En dan kan, en mag, ik mij alleen nog maar gelukkig prijzen.

Mensen vragen mij met regelmaat of er dingen zijn, die ik mis. Wel, ik mis niks! Natuurlijk, wanneer ik in Nederland ben ga ik mij tegoed doen aan een sliptongetjes. Dat lijkt mij voortreffelijk, maar hier is het niet, dus ik mis het ook niet. Missen immers geeft de intentie aan van verlangen...., in die zin is er niets waar ik naar verlang en waar ik hier niet over beschik. Missen komt ook voort uit het onvermogen het nieuwe te plaatsen voor het oude. Hier kan je heerlijk ansjovis kopen en bakken. Daar geniet ik van, dan denk ik niet onderwijl aan een tong.  Wanneer ik tijdens het nuttigen van de ansjovis aan een malse sliptong  denk..., dan kan ik beter direct terug gaan en voort leven in een kartonnen doos naast de plaats waar net een paar bomen omgewaaid zijn, voor het stadhuis van Velsen. Nee, dan heb ik een verkeerde keuze gemaakt.

Nee, ik sta helemaal achter mijn, onze, keuze van vorig jaar. Sinds de spanning er begin april af is, is het genieten echt van start gegaan. Ondanks de vele obstakels, die zich voor blijven doen. Het gaat mij goed af, daar ook allemaal even niet aan te denken. Prutsen in de tuin, klusjes in het huis, af en toe naar Göcek, borreltje en de heerlijke maaltijden. Nog wel wat gebroken van het vele tilwerk voel ik de vale glimlach op mijn tronie, die verraadt dat ik geniet. En hopelijk mag en kan ik dat nog een hele tijd blijven doen. Het genieten van het grote geheel. De eerste logé's komen al snel. Het geheel valt steeds meer op zijn plaats en het gevoel van settelen is op volle gang. Wordt het nóg gezelliger.

Mijn groentes en tomaatjes zijn verzorgd. Alle dieren te eten gehad en onze magen zijn evenzo gevuld. De kippen zijn op stok. Wanneer mijn medicijnen gaan werken ga ik heerlijk naar bed. Ik verheug mij al weer op de dag van morgen. Slaap lekker.

In den vreemde: time flys (45)

Ongeveer drie weken nu, dat ik geen penseelstreek meer heb gezet noch het potlood heb gehanteerd. Inmiddels ga ik het missen, alhoewel volgende week wellicht het een en ander weer opgepakt kan worden.

Ook met de schrijverij is het vrij armoedig gesteld. Met de nodige moeite houd ik mij nog staande op Facebook, alhoewel mij dat (mede door de soms trage verbindingen) een hoop energie en tijd kost. Wat ik nog wel bezig is het lezen, in de vroege ochtend, tot ook daarbij mijn ogen dichtvallen. Ontspan ik mij, dan krijg ik dikke ogen en frequent volgt er een hazenslaapje.

Op de uiteenspattende zijde van de douchewand na gaat alles wel lekker. Het punt is dat het "alles" momenteel vrij veel omhelst. Verven en klussen in ons nieuwe stulpje, alwaar we gepland hebben morgen onze eerste overnachting te hebben. Dat gaat ook vast wel lukken. Sinds de zevende juni is er sprake van een zekere metamorfose. Oude elementen worden gekoesterd, doch dat neemt niet weg dat de woning al een geheel andere uitstraling heeft. Klaar zijn we echter nog niet. Vooral veel kleine klusjes liggen ons te wachten. Maar, inmiddels hebben we de kippen hier. Een hele operatie. Na eerst verwoede pogingen gedaan te hebben ze te vangen kwam ik op het lumineuze idee de kippen eerst op stop ge laten gaan, het hok af te sluiten en ze met hok en al te transporteren. Half uit de auto hangend is het prima gelukt. Zo bedenken wij telkens onze oplossingen, maar beschikken wij ook over een geweldige auto, waar we erg veel in kwijt kunnen. Dat doen we dan ook. Ondertussen begint het huis al meer en meer "ons" huis te worden. Straks komt er een bordje met : Ev Upstairs, zoals ik het hier noem omdat het mij steeds maar niet lukt onze huidige plaatsnaam op begrijpelijke wijze en daarbij behorende klanken uit mijn strot te krijgen. Ev Upstairs is inmiddels een begrip in Göcek. Voel mij dan ook net Koot en Bie, die eveneens de kundigheid bezaten nieuwe woorden en uitdrukkingen aan de Nederlandse vocabulaire toe te voegen.



Helaas slaat de vermoeidheid inmiddels toe. Iedere dag klussen, bezig met het huis. Mijn lijf doet zeer, de nachten zijn weer onrustig, en nog steeds mis ik de tekenpen of penseel. Iedere keer de verbazing hoe snel de tijd gaat, al zijn we nog steeds geen jaar hier. De tijd gaat snel, doch vraag mij niet welke dag het is. Alle dagen zijn immers gelijk. In tegenstelling tot de westerse landen gaat hier alles door. Geen zaterdag, zondag, of dergelijks. Het is dag. En iedere dag schijnt de zon. Volop. Alle dagen zijn winkels geopend. Het enige is dat rond half negen ('s avonds) de speakers in stilte gehuld blijven, nu de Ramadan voorbij is, en ook Byram de mensen weer heeft verzadigd. Alle dagen gelijk, maar geen een het zelfde. Het maakt dat de tijd zowel stilstaat, als vliegt. Tijd wordt een soort non-begrip. Een bijzondere ervaring, maar het maakt de mens wel tot een ontspannen wezen.

Het is rustig. Ik vertoef op de waranda. Een licht briesje zorgt voor relatieve verkoeling. Het grind knispert even verderop, onder de banden van een voortkabbelende auto.  Krekels en een enkele keer een stem. Ondanks de dorpse verlichting wordt de duisternis opgefleurd met een ontelbare hoeveelheid sterren en hemellichamen. Ondertussen vangt de kat een mot. De dag van morgen wil ik in het dorp blijven. Sinds de verhuizing nog niet mee gemaakt. Ondanks dat voornemen kriebelt het wel en zal ik mij moeten dwingen ook daadwerkelijk hier te blijven. Genietend van de kippen, die zo blij rond lopen over hun nieuwe veld. Zullen ze schorpioenen vangen, en slangen? Beiden komen hier voor. Schorpioenen heb ik nog niet gezien. Wel een kleine slang, waar vier kippen aan zaten te rukken, zodat de kleine slang kon ontsnappen. Ook heb ik nu een grote slang gezien. Meer dan een meter, echter deze wist niet te ontsnappen. Geplet tussen twee rijstroken op de snelweg rond Göcek. Maar is nog genoeg andere levende have. Vooral soorten, en maten, welke in Nederland niet gewoon zijn. Spinnen van wel zeven centimeter en dikke lijven, hagedissen en gekko's. Bang voor dat spul moet je hier niet zijn. Over het algemeen doen ze ook weinig, behalve die kut muggen en klote steekvliegen. Een vleermuis scheerde zo juist langs mijn hoofd. Prachtig! Ondanks dat ik de taal nog niet machtig ben, en wellicht nooit machtig zal worden, ben ik al behoorlijk geïntegreerd. De tijd vliegt, ook wat dat betreft.



Vandaag beleefde ik plots een wat vreemd gevoel. Rijdend door Fethiye en een van haar buitenwijken ontwaarde ik toeristen. Op "safari" in een open Jeep, slecht aangekleed en in badkleding op straat en wat verward. Ik verbaasde mij er over, maar vooral realiseerde ik mij dat dit vroeger een soort omgeving was waar ook ik mijn "vakanties" door bracht, en nu, nu woon ik hier. En kijk ik vreemd en sims niet zonder afgrijzen naar de horden toeristen. Vooral een bepaald soort..., wel dat soort wat vooral hierheen komt.... Twee weken bakken en je laten vermaken. Het gevoel bracht mij even van mijn stuk... Gelukkig is dat alweer voorbij. Ik ben weer gewoon thuis. De toeristen zijn weer de toeristen die Haarlem bezoeken of languit op het strand liggen te bakken. Wanneer het weer het toe laat. Dat is hier duidelijk anders. Ook dat is hier geen item. Van half juni tot ergens in september schijnt de zon. Het is inmiddels zo vanzelfsprekend dat ik halverwege de dag merk dat het mooi weer is. Bijna vol verbazing.

Met de tijd die vliegt merk ik ook de veranderingen bij mij. Ben ik dezelfde, als een jaar geleden? O, ja zeker. Wel beleef ik de wereld anders, ken ik vrijwel geen stress meer en kan juist meer mijzelf zijn, daar de omgeving mij minder afremt of stuurt. Tijd verandert meer dan tijd alleen. Haast een filosofische erlebnis en vaststelling.



Komt het door het weer, of door de verhuizing. Al enige tijd geen blog geschreven en vol onderwerpen, terwijl ik moeite heb deze blog te schrijven. Al drie keer mijn iPad weg gelegd en telkens kijken of ik op de duizend woorden zit. En ja, 1039 geeft de teller aan (1044). Dan mag ik er weer mee stoppen vandaag... Ben ik op weg een kluizenaar te worden? Mij geheel te vervreemden van de wereld? Welnee. Tijd mag dan vliegen, maar ik houd mijn behoeftes!