We doen het nooit goed!

We doen het nooit goed. Sinds ik een officiële rol in de politiek vervul schaam ik mij wel eens voor mijn eerdere gedrag.

In de tijd dat ik politiek nog niet actief was stond ik snel klaar met mijn mening. Dat niet alleen; ik ventileerde deze mening ook graag. Meestal wist ik het wel beter, of had ik de oplossing. Heel af en toe durfde ik het aan te zeggen ergens geen mening, of standpunt, over te hebben, omdat het te ingewikkelde materie is. Toch bekritiseerde ik de politiek en was het met veel vooral niet eens.  

Inmiddels vervul ik wel een politiek ambt, zoals de mooi heet. Raadslid van Velsen. Wat stelt het voor? Veel dus. Ja het stelt veel voor. En wat merk ik. Tegenwoordig ontmoet ik veel mensen zoals ik vroeger was. Ik lees veel van mensen, zoals ik vroeger was. En de boventoon daarin is: kritiek. Ja, zoals ik vroeger was.

keuze te over... maar het is nooit goed!

Natuurlijk ben ik een kritische politicus, en probeer daarbij zo veel als mogelijk vanuit mijn eigen (partij-) standpunt de lijn te volgen. Maar, dat is erg lastig. Politiek is niet het staccato volgen van de eigen ideeën en idealen. Behalve wanneer wij in een dictatuur zouden leven. Dat doen wij echter niet; hier heet het democratie. Democratie is de minst slechte vorm van politiek. Maar wanneer, vanuit het meerderheidsprincipe, iets wordt besloten met een verschil van 10%, dan zijn er 45 van de 100 mensen dus niet eens met het genomen besluit. Dan kan je jezelf hier bij neerleggen… wat dus onder de definitie valt van democratie. Of je kan ageren tegen je verlies, en dat is wat de meeste mensen ten volste doen. En hoe dichter het bij je komt, hoe harder je gaat roepen. Hoe harder je roept, hoe eenvoudig de oplossing voor handen lijkt te liggen.




Inmiddels weet ik dat de werkelijkheid een stuk weerbarstiger is. De oplossing is leren omgaan met je verlies, en dat proberen zo constructief mogelijk aan te wenden. En daar houdt het op. En niet alleen bij al die stuurlui aan de wal… ook bij politici lijkt het vaak zo te werken. Op lokaal niveau, maar zeker ook op landelijk niveau. Wat dat betreft heb ik ontzag voor Jolande Sap met haar opbouwende inzet, afgelopen week. Zij heeft het landsbelang voor laten gaan op de eigen ideologie, echter zonder deze ideologie te verloochenen. Dat is pure politiek!

In de politiek zie je dat veel genomen besluiten al snel ter discussie staan. Veelal wordt er vanuit een kokerblik geregeerd. Dat is wat je binnen de lokale politiek wel heel erg sterk ziet, minder bij de landelijke politiek.

Ja, de kiezer zal de politiek altijd volgen en vol kritiek de activiteiten volgen. De mensen realiseren zich veelal niet hoe het werkelijk gaat en hoe het kan. Maar ik respecteer dat en hoop het altijd naar mijn achterban zo goed mogelijk uit te kunnen leggen. Met rechte rug kan ik mijn verhaal doen.

en kan ludiek



De cartoon is ook een middel de democratie te
bekritiseren.

Anders wordt het met de media. Naast de politiek en de burger is er nog het instrument media. En dan wordt het lastig, waarbij de schrijvende media de boventoon voeren. Een lokaal het allemaal nog  schrijnender is, dan landelijk. Ja, ik ben hier vrij negatief over. Om de simpele reden dat de journalistiek de macht van de pen heeft. Ze kunnen je de hemel in schrijven en helemaal kapot pennen. Naar een burger kan je nog uitleggen en weerwoord geven. Richting media sta je vrijwel machteloos. En de mensen volgen de waarheid van de pen. Sterke het bevestigt ze vaak in het negatieve cynisme en versterkt hun mate van kritiek. Jammer dat de zelfkritiek en een kritische blik naar de schrijvende pers (en andere media) nog wel eens ontbreken. Dat maakt de wereld van de politiek tot een oneerlijke concurrentie. De politicus verliest altijd, de krant heeft gelijkt, en de burger heeft voer door te zeiken. En toch blijkt de waarheid heel veel anders te liggen, alhoewel dat geheel niet van belang is. Meningen zijn gevormd en de uitleg van de feitelijke waarheid wordt uitgelegd als kontendraaierij…

Het lijkt ook van de journalistiek soms wel of het hen te doen is de politiek en de politieke besluiten in een negatief daglicht te stellen. Natuurlijk is het veel lastiger positief, opbouwende of constructief nieuws te brengen. Mij lijkt het echter een zeer mooie uitdaging In een column kan je helemaal uit halen, maar het lijkt of de schrijver dan ook direct alle (maatschappelijke) verantwoordelijkheid verliest. En dat kan, want je bent als columnist bijna heiliger dan de paus.

caberettiers gaan al wat meer
naar het randje...

Wat de media ook over mij zullen schrijven of hoe geprobeerd zal worden mij af te branden… ik geloof in mij zelf en mijn eigen waarheid. Ik zal mijzelf niet verloochenen en daardoor altijd met een rechte rug te kiezers aan kunnen kijken. Maar ik blijf mij altijd herinneren, dat ik vroeger ook zo’n eigenwijze zeikerd was, die het altijd beter wist. Gelukkig ben ik wel consequent geweest en heb gezegd met mijn mond ook maar eens het veld in te gaan. Als politicus heb ik veel meer recht van zeuren… maar de behoefte valt weg. Ik probeer te bouwen. Politiek is zwemmen tegen de stroom in. De enige vraag die mij nog rest: waarom ben im dit in hemelsnaam gaan doen?