woensdag 14 mei 2014

Scheef

bron: waslijn.com

Een oude kennis van mij met een progressieve ziekte wist vrij eenvoudig een luxe rolstoel en een traplift weten te regelen. De rolstoel heb ik enkele keren in gebruik gezien. De traplift, dure dingen, is nooit gebruikt. De kennis is inmiddels verhuist. In het kader van de decentralisatie ligt er meer verantwoordelijkheid bij de gemeente. Meer voor elkaar zorgen. Neem je dus een ouder in huis, wordt je (financieel) gestraft. Beschik je niet over een inkomen en doe je een beroep op de gemeente, kan je het schudden wanneer je niet exact binnen de kaders valt.

In Nederland is van alles geregeld, maar wel beschouwd klopt er geen donder van. Er wordt met vele maten gemeten en de regelgeving is meer dan beklemmend. Op diverse sociale onderwerpen kennen wij de voorbeelden.
Het kinderpardon is een eerste voorbeeld. Val je niet exact binnen de kaders kan je vertrekken, terwijl je verder aan alle voorwaarden voldoet. De reden dat deze kinderen op een punt er niet aan voldoen is dikke pech. Teeuwen blijft bij zijn standpunt en onwrikbaar. De PvdA blijft en mooi onduidelijk verhaal houden. Wat een waanzin. Het kinderpardon is zeer goed, maar zit slordig in elkaar.
De WMO is ook een zorgenkindje. Veel regels, en veel onduidelijkheden en misstanden. Het voorbeeld van de traplift is een feit. Voor het geval dat heeft de gemeente dus duizenden euro's verkwanseld. In bepaalde gevallen komt de hulp niet alleen aanwaaien, maar dit ook op een overbodige manier. Ik ontken de handicap niet, maar om op voorhand al te handelen... Zorg dat er (snel) faciliteiten geregeld worden op het moment dat het écht nodig is! 
De zorg moet meer decentraal en wij moeten onze verantwoordelijkheid nemen. Bijvoorbeeld door voor je ouders te zorgen. Een manier is mantelzorg, waarbij je de ouder ook in huis kan nemen. Dit is goed en voor de overheid goedkoper. Nee dus... De overheid vindt dat het nog goedkoper kan en een korting op de AOW is aanstaande.  Regels die elkaar dus zelfs tegenspreken. Oma is zelf misschien iets goedkoper uit, maar kindlief heeft extra kosten (en energie). Je kan als kind natuurlijk wel proberen via het PGB zorggeld proberen te regelen. Bij een juiste indicatie kan dit... alleen is de overheid dan wel duurder uit. Dat botst dus lekker met elkaar.

Zeker rond de WMO en PGB en andere zorggelden zien we de ene tegenspraak ten opzichte van de andere, maar vooral ook hier een enorm scheef beleid. Zelfs intelligente en slimme mensen struikelen in dit onbegrijpelijke woud van regels en trekken aan het kortste eind. Triest overheidsbeleid.
Veel wordt geregeld vanuit Den Haag. Steeds meer wordt lokaal geregeld. Dat betekend ook dat de uitvoering lokaal geregeld moet worden. Per gemeente kan dit ook nog eens verschillen.

Mijn eigen situatie is ook hier weer een voorbeeld. Overal lees je dat de 55 plusser het huis niet op hoeft te eten en dat er voorzieningen zijn. Met een beetje realiteit zie je dat het mooi op papier staat, maar bijna iedereen de boot mist. Voorzieningen worden uitgekleed of opgeschort. Vervolgens zijn er regels, waardoor juist een grote groep de dupe is. Is je rentelast hoger dan 600 euro per maand moet je je huis verkopen tegen de WOZ waarde. Mijn WOZ waarde is afgelopen jaar een ton (!!!!) naar beneden gegaan. Voor dat enorme verlies kan ik mijn huis niet eens te koop zetten, omdat de gemeente dan wel steunt. De groep die rentelasten heeft tot dit bedrag zal nauwelijks een beroep op de gemeente hieven doen. Dus, een hele scheve regeling.
hij wel. bron:volkskrant.nl
Nog interessanter is de WOZ. Ik heb kwijtschelding gevraagd. Om dit te vragen moest ik al een schaamte voorbij. Keurig alles ingevuld. Vervolgens ontvang ik na twee maanden een schrijven met het verzoek voor meer informatie. Dat wat er is heb ik ingestuurd. Het probleem is dat ik niet alle gegevens kán overleggen. Die zijn er door mijn situatie niet. De kans is dus dat ik op basis daarvan geen kwijtschelding ontvang. Ik pas niet precies in het beleidskader. Dus, dat ik niet te vreten heb en dik in de schulden zit is opeens niet belangrijk, want ik voldoe niet helemaal aan de regeltjes. Bizar, als je weet hoeveel mensen op valse gronden toch een WWB uitkering ontvangen of wel kwijtschelding krijgen. En dat niet alleen, de gemeente wil zo veel weten en wil zo veel bepalen dat het beschamend is om aan te kloppen. Of je je ziel aan de duivel verkoopt. Je hebt pijn en er wordt je nog meer pijn gedaan. Dat geldt voor die kinderen die net buiten het pardon dreigen te vallen, mantelzorgers, kinderen die hun ouders verzorgen en de 55 plusser die slachtoffer is geworden van de crisis en aanvankelijk een welvarend leven leidde. Deze groepen worden gecastreerd! Maar, denk je over een jaar je trap niet meer op te kunnen kan je alvast een traplift krijgen. Belazer je de boel kan je lang succes boeken. Tja, de ambtenaren kunnen de regels niet meer interpreteren, het is ze te moeilijk, net als voor de gewone man. In Nederland weten we al dat de scheefgroei tussen arm en rijk toeneemt. Dat het op steeds meer vlakken steeds schever wordt begint heel langzaam door te dringen. Alleen nog niet bij de beleidsmakers, de mensen de regels moeten uitvoeren... Wordt toch eens wakker!
 
hij (nog?) niet. bron gezond24.nl

donderdag 8 mei 2014

Afscheid

bron: hockeyclubwaalwijk.nl


Je kent het wel. Mensen die vertrekken, maar er een uur later nog zijn. Of mensen die er nog een roken en dán echt gaan, maar pas vertrekken na vele peuken. Het ritueel van opstaan om weg te gaan en in fasen het vertrek in te luiden is een wel heel intrigerende wijze van afscheid nemen.

Je hebt mensen, die bijna halverwege een gesprek op staan; "ik ga", en daadwerkelijk en vrijwel direct vertrekken.wat mij vooral opvalt is dat er twee dingen voorspelbaar zijn; wie hoe vertrekt en wie de uitgeleide doet en hoe. Bij een vlugge opstapper en een doorpratende persoon die uit laat gaat het proces heel snel, maar is er duidelijk meer vertraging, dan wanneer de persoon die uitlaat verder geen nieuwe onderwerpen of dergelijke aan kaart.
Mensen die er nog een roken, of nog een drinken zijn plakkers. Veelal hebben zij geen verplichtingen elders, of staan de verplichtingen welke zij hebben hen tegen. Eigenlijk mensen die helemaal niet weg willen. Vooral uit beleefdheid zeggen zij op te willen stappen. Is de gastheer/gastvrouw kort van stof of gaat ie uit van de boodschap zal de bezoeker binnen redelijke tijd inderdaad toch vertrekken. Echter, schenkt de heer/vrouw des huizes nog wat in, dan kan het afscheid lang uitgesteld worden. Het afscheidsritueel is dus altijd een interactie tussen twee personen.
Dan heb je de gastheer/vrouw die of ongevraagd, of opgedrongen bij schenkt. Dan wil deze persoon in eerste instantie niet dat de gast vertrekt. De gast die niet wegkomt zal dan lang kunnen blijven, makkelijk tot de late uurtjes en mogelijk enkele flessen verder. De gast die wel wegkomt zal langer blijven en meer drinken dan de opzet, maar toch sneller opstappen. Dit of na een nadrukkelijk "ik hoef echt niet meer", dan wel door een half glas te laten staan.

Maar dan. De gast kondigt het vertrek aan, zonder echt aanstalten te maken. Bij een herhaalde mededeling gaat de gast al staan. Ondertussen gaat het gesprek gewoon door. Dan wordt er afscheid genomen en volgt vrijwel direct een nieuw onderwerp. Iedereen staat, maar het gesprek gaat gewoon door. Ondertussen wordt nog enkele keren aangekondigd te vertrekken. Na enige tijd komt er beweging. Afhankelijk van de woning en omgeving gebeurt dit in fasen. Bijvoorbeeld een gesprek bij de deur naar de gang, een gesprek in de hal en tot slot een uitvoerig gesprek bij de voordeur. Ja, zelfs voortzetting bij auto of fiets is dan niet uitzonderlijk. Deze manier van afscheid nemen kan zo een half uur tot zelfs wel een uur duren.
Duidelijk is dat ook hier de interactie cruciaal is. 

Een vlugge vertrekker en een langdradige persoon die uitlaat geeft nog wel eens de vreemde situatie dat de een al wegloopt, terwijl de ander nog met het verhaal bezig is. Bij een langzaam afscheid nemend persoon zie je dat er juist vaak een monoloog ontstaat. De gastheer/vrouw reageert steeds minder, waardoor de gast uiteindelijk sneller eieren voor zijn geld kiest.
bron:jet030.blogspot.nl
Over het algemeen is het afscheid tussen mannen sneller en directer dan tussen vrouwen. Afscheid tussen mannen en vrouwen is, qua vorm, sterk afhankelijk van zowel de individu als de interactie. Meestal zie je hier qua tijd een tussenvorm.

Dan zijn er nog signalen van het vertrek. Sommige mensen lijken hier volledig immuun voor. Of zij zelf uur de regie hebben en pikken dan ook geen enkel signaal op, dat het misschien toch beter is te vertrekken. Anderen daarentegen lijken overgevoelig voor deze signalen en breken het gesprek abrupt af. 
Wanneer er meerdere gasten zijn en meerdere gastontvangers ontstaan vak mixen van al bovengenoemde met het effect dat er altijd een, twee of meer voor Piet Snot aanwezig zijn. Zij vallen vrijwel buiten het gesprek. In die gevallen zijn het weer vooral de dames die rekken, of de gast en de gastvrouw.

Afscheid nemen is zo beschouwd een boeiend fenomeen. Je kan het goed analyseren en er is veel te ontdekken. We staan er zelden bij stil hoe wij afscheid van elkaar nemen en hoe wij hiermee omgaan. Toch boeiend eens bij stil te staan, want dit ritueel zegt heel veel over mensen. En hoe ik afscheid neem? Ik zet er gewoon een punt achter.


 
bron: gvb.nl

maandag 5 mei 2014

Sociale media



LinkedIn, Twitter en Facebook zijn de sociale media waarop ik mij begeef. Twitter heb ik in het begin vrij actief gedaan, maar ik miste er teveel en de vele berichten waren niet bij te benen. LinkedIn poog ik enigszins zakelijk te gebruiken. In lijn met Facebook zie ik er niet echt de meerwaarde van. Eigenlijk ben ik alleen op Facebook echt actief.

Sociale media zijn geweldig, maar ook verachtelijk. Mooi omdat je over de wereld contacten hebt en kan onderhouden. Verachtelijk vanwege de grote hoeveelheden nietszeggende info en geleuter. Daarbij kost het bijhouden van de sociale media enorm veel tijd en het leidt af van de realiteit. In mijn raadsperiode waren raadsleden die iedere scheet Twitterden, vrijwel de hele vergadering berichten de wereld in schopten en de onzin van anderen lazen, waardoor de vergadering aan hen voorbij ging. Twitter is dan ook het snelste sociale medium. Bij LinkedIn worden wel de nodige berichten verspreid, alhoewel dit meestal updates van de profielen betreft. Handig. Ik ben LinkedIn gaan gebruiken omdat ik werkzoekende was. Het zou een goed platform zijn voor je netwerk en de kans op werk vergroten. Niets van gemerkt. Reacties komen zelden voor op LinkedIn. Nut en functie ontgaan mij naarmate ik er langer mee bezig ben.

Facebook. Daar ben ik wel actief op. Maar ik beperk mij. Bij voorkeur tot een keer per dag en maximaal ( en bij uitzondering) twee keer per dag. Wanneer ik Facebook bezoek laat ik altijd een berichtje achter. Dit ter herkenning tot waar ik de volgende keer terug moet lezen. Soms een tekst, meestal iets met foto's, vooral de voortgang van mijn schilderijen. De nieuwsgierigheid brandt echter in mijn handen. Hoeveel berichtjes heb ik? Wat schrijft men als reactie? Wie reageren? Best lastig je bezoekjes te beperken. Bij veel mensen zie ik inderdaad een ander beeld. Met grote regelmaat plaatsen zij iets op Facebook. Foto's, want die doen het goed. Ook zie je vel doorgesluisde zaken, waaronder nogal wat You Tube filmpjes. Soms zitten dar echt leuke tussen, alhoewel de meeste erg flauw zijn. Het aantal foto's met zichzelf (selfies of iets in die richting). Het ego viert hoogtij op Facebook. De overtuigingsdrang ook. Sommige mensen houden wel heel erg van zichzelf. Eigenlijk word ik daar een beetje misselijk van: die zelfverheerlijking. Of kijk hoe goed ben ik, of hoe leuk. En ja, soms maak ik mij er ook schuldig aan. Maar meestal laat ik dingen zien die ik óf gewoon heel mooi vind, óf mijn schilderijen. Dat laatste niet om te roepen hoe goed ik ben. Ik vind het leuk mensen te delen in hoe mijn schilderijen tot stand komen en inderdaad ik laat de resultaten ook graag zien. Dat doen meer kunstenaars, in al hun bescheidenheid. Er zijn ook een aantal figuren die zich kunstenaar noemen en een iets te nadrukkelijke behoefte hebben aan te geven hoe goed ze zijn. Het komt nogal eens voor dat ik gruwel van de kwaliteit van het werk.
Ja, sociale media wordt op vele manieren gebruikt. Het strelen van de ego staat helaas wel op een erg hoge plaats.
Wanneer ik een keer per dag mijn Facebook check duurt het gemiddeld een half uur tot driekwartier voor ik alle berichten heb gezien, of gelezen. En dan nog selectief. Vele namen komen diverse keren voorbij. Eigenlijk is die sociale media zonde van mijn tijd. Toch doe ik er aan mee en blijft het mijn zintuigen prikkelen. En wat levert het feitelijk op? Een enkel leuk contact. Toch is het vooral eenzijdig en eentonig gebeuren. Ik heb de pest aan iets waar ik aan mee doe. Misschien moet dat wel om in deze wereld mee te kunnen komen. Resultaat is beperkt, maar ben je er niet tel je helemaal niet mee. Facebook, LinkedIn of Twitter, bij minimaal een moet je echt actief zijn, en bij de rest is het af en toe volgen en je neus laten zien belangrijk. Het geeft weer met hoeveel onzin ons leven tegenwoordig gevuld is. Dat is de tijd waarin wij leven. Je hebt het te accepteren en je moet er mee leven; de selfies, de foto's van de leuke kindertjes, hun activiteiten en grappige grollen, de ego's en zoveel andere rotzooi, morele boodschappen, de predikingen van diverse waarheden, overtuigingen en lege uitingen. Als we al die rotzooi nou eens weglaten, dan wordt Facebook vast een stuk interessanter. Het zal niet gebeuren en ik schik mij in mijn lot. De aankondiging van mijn blogs zet ik immers ook altijd op Twitter en Facebook.....



zondag 4 mei 2014

Vacuüm



Wie kent het niet. Je zit niet lekker in je vel, maar er ligt een mooi perspectief. Of je situatie is belabberd, maar er zijn goede plannen voor de toekomst. Ondanks het feit dat je een doel hebt om na te streven laat je soms je kop zakken door de huidige realiteit.

Mijn situatie is niet best. We overleven, maar allerlei problemen hopen zich rondom ons op. En in feite zijn al die problemen financieel gerelateerd. We zijn hard op zoek oplossingen te vinden. Op diverse manieren zoeken we en in principe hebben we een hele mooie en goede escape. Het duurt alleen nog een paar maanden, voor het zo ver is. In de aanloop en voorbereiding doemen diverse beren op de weg op. Er zijn iedere keer weer nieuwe tegenvallers. Soms vraag je jezelf af of het nooit op houdt. Soms past de tegenvaller in het plaatje, omdat je er al rekening mee hebt gehouden. Sommige tegenvallers verwacht je wel, maar komen toch hard aan. Dat laatste is vooral gerelateerd aan het gedrag van mensen. Het eerste heeft weer met geld te maken.
Wellicht door mijn huidige situatie dat mijn ogen verder open gegaan zijn. Het valt op, dat negentig procent van de problemen, hier in Nederland, gerelateerd zijn aan geld. Alles wordt vertaald in geld. Het lijkt wel of de Nederlander alleen maar in geld denkt. Op de tweede plaats komt tijd. Denken in tijd. Die combinatie legt soms een loodzware druk op mij. Ik heb niks met geld en ben helemaal geen tijdsmens. Hier moet dat. Alles moet op tijd, er is nooit tijd. Ik doe er hard aan mee, want ik leef in Nederland. Ik weet dat toen ik nog jong was en later alleen leefde ik altijd spontaan bij vrienden en kennissen langs ging. Het kwam wel eens niet uit. Omgekeerd kwam zelden iemand spontaan bij mij langs, maar gebeurde dit altijd op afspraak en soms na een belletje.
Structuur in een leven is belangrijk. In mijn Nederlandse leven dirigeert tijd mijn structuur. En ondanks dat ik geen werk heb blijft de tijdsstructuur een grote druk op mij leggen. Ik kan hier ook niet anders. In onze plannen ben ik daar straks van af. Straks is tijd geen wet meer,maar een indicatie en regelmatig totaal van ondergeschikt belang.

Met geld is het net zo. In Nederland leven wij met de structuur van geld. Ga maar eens goed na... Hoe veel denken we aan geld of relateren we ons denken eraan? Zelfs wanneer je een scheet laat hier denk je aan geld. Bijvoorbeeld een boete voor het in het openbaar scheten laten. Wanneer ik auto rijd denk ik niet aan de snelheid, maar de hoogte van de boete, passend bij mij overschrijding. Ze weten ook werkelijk overal geld uit te slaan. En op de cent. "Geen cent teveel hoor" is niet alleen een Zeeuwse uitspraak. Nee, dat kom je overal tegen. De laatste raadsvergoeding. Keurig in maart uitbetaald. Nu een rekening, want ze hadden iets te veel uitbetaald. Voor de gemeente een luttel bedrag, voor mij een boel geld. In plaats dat ze vooraf opletten.... Of je informeren... 
Normaal ben ik niet zo bezig met mijn portemonnee. Nu moet ik wel. Nu realiseer ik mij hoeveel geld gaat naar zaken waar ik weinig affiniteit mee heb, ten aanzien van de uitgaven. Ja, belastingen ( in vele soorten), de energienota's, internet en mobile telefonie, verzekeringen, rentes, maar ook in feite de hypotheek. Over BTW heb ik het even niet. Geld vloeit weg en werkelijk alles kost geld. En iedereen is o zo bang dat ie niet krijgt waar die recht op meent te hebben. Ondertussen worden er een heleboel slapend rijk over je rug. En dan kom ik ook weer uit bij de banken. 
Die financiële druk geeft mij veruit de meeste stress, gevolgd door de stress door tijd. En straks, ja wanneer de plannen door gaan wordt het allemaal anders. Absoluut minder prominent aanwezig. Natuurlijk zijn er ook dan nadelen, maar die wegen niet op tegen die van nu. En in Nederland zal het allemaal niet beter worden voor mijn situatie.

Het gat tussen het "nu" en het "straks" slaat soms helemaal dood. Dan zit ik in een vacuüm, waarvan ik het gevoel heb niet te overzien er uit te komen. Die energie is dan even weg. Nul.

Ik weet, mijn blogs dragen vaker dit onderwerp. Door de situatie voel ik de beperking reëel over andere zaken na te denken. Ook weet ik dat ik verder moet. Het gaat ook wel weer lukken. Maar was ik maar een half jaartje verder.... Hopelijk kan ik dan weer ademen.