Politiek neemt niet serieus

Gisteren zag ik een stukje van de VPRO op Nederland 2, over de provincie Noord-Holland en de aanleg van een verkeerspunt in West Zwaag, of ergens in die omgeving. Duidelijk werd dat de provincie (mevrouw Post als gedeputeerde) enorm aan het konkelen was en feitelijk heel slecht luisterde naar de bewoners. En dit terwijl de bewoners een goed en serieus alternatief brachten. Nee, de provincie bekeek alles vanuit het eigen idee en de partijen kwamen niet tot elkaar. Wat krijg je dan: onvrede, en met name vanuit de inwoners van West Zwaag wordt aangegeven: de politiek luistert niet!

Zelf hoor ik dat ook vaak, en helaas moet ik toe geven, dat de politiek vaak niet luistert. Wij, politici, hebben ideeën en denken hiermee al snel de waarheid in pacht te hebben. Daarbij worden wij beïnvloed door onze colleges, omdat wij ervan uit gaan dat zij (middels hun ambtenaren) de waarheid in pacht hebben. Niets is echter minder waar. Daarom moet je altijd goed luisteren naar mensen die op een initiatief of voorstel reageren, maar ook naar bewoners die zelf met initiatieven komen.

Lastig wordt het echter wanneer men bepaalde termen gaat gebruiken in een andere context. Zo komt het heel erg veel voor dat men zegt dat de politiek hen niet serieus neemt, maar dan blijkt feitelijk dat zij hun zin niet hebben gekregen. Politiek moet ook (helaas) vaak teleurstellen en het is dan verdomd jammer dat de bewoners hun ongelijk dan direct betitelen als dat zij niet serieus genomen worden, of niet naar hen geluisterd wordt.

In Velsen zijn wij bezig met de HOV en twee trajecten hierin. In Santpoort is een initiatief gekomen vanuit bewoners en de Harddraverijvereniging Santpoort, waarvan ik alleen maar kan zeggen: dat is goed door dacht, daar moeten wij heel goed mee om gaan, want dat is een goed idee. Daarentegen is er rond het traject in Velsen Zuid een initiatief waarbij mijn gevoel, als politicus, vooral ingegeven wordt: het zijn mensen die telkens met iets komen omdat zij in feit tegen zijn. Het alternatief wat hier geboden wordt is volgens mij een alternatief wat niet alleen meer kost, maar ook geen feitelijk oplossing biedt. Terwijl, zeker wanneer je in overleg treedt, tot een goede tussenoplossing komt. Zoals het tracé nu loopt wil men niet, het moet verschuiven, maar niemand hoor ik over het plaatsen van (groene) geluidsschermen.

Vanuit mijn positie kan ik alleen maar aangeven dat ik ieder initiatief en ieder contact vanuit een bewoner serieus neem, maar hier gewoonweg zeer regelmatig weinig mee kan. Is dat de beperking van de politiek, of is dat de beperking van de democratie? Politiek zoals mevrouw Post bedrijft is in ieder geval niet mijn pakkie an... terwijl ik soms wel dergelijke reacties krijg. onterecht!

Burka en gezichtsbedekking

Ja hoor, onze overheid gaat nu echt weer een stapje verder. Een verbod op gezichtsbedekkingen. In de wandelgangen het Burkaverbod genoemd. Nu mag het principieel wel om de burka gaan, maar het verbod gaat natuurlijk over alle gezichtsbedekkingen. Zo niet, dan wordt de wet afgeschoten op het feit dat deze discriminerend is. Maar wat houdt het dan in?

Wel hierboven staat dan al snel voor € 1500,00 aan boetes. Behalve de Burka is natuurlijk ook de bivakmuts verboden (volksangst voor overvallen en terrorisme). Het lieve kleine meisje wat zich laat schminken mag echter formeel ook niet meer. Van de week gaat het vriezen. de schaatsen worden onder gebonden en je pakt je stevig in. Maar zoals hierboven... mag niet meer. Nu is het al verboden gezichtsbedekkende tatoeages aan te laten brengen, maar deze toerist (rechtsboven) van het zuidelijk halfrond is in Nederland erg duur uit.

In feite gaat deze hele wetgeving over de burka, waarvan er maar ongeveer 100 in Nederland lopen. Wanneer je de wet letterlijk neemt zijn er verstrekkende gevolgen. Nu heb ik vandaag op de radio al gehoord dat de politie niet al te zeer zal handhaven. Goed, daar kan je ook weer een blog over schrijven, want de dienders dienen de wet wel te handhaven!

Het meest verschrikkelijke van deze wet vind ik het algemene verbod van het dragen van gezichtsbedekkende middelen. Betutteling, paniekzaaierij, Hollandse domheid. Helaas zit ik niet in de Tweede Kamer, maar indien dat wel het geval was zou ik zeer krachtig tegen stemmen. Ik hoop dat mijn GroenLinks partijgenoten dit voor mij waarnemen.

Natuurlijk mag je het idee achter deze wet niet helemaal negeren. Ja, ik kan mij voorstellen dat je wilt dat mensen in openbare gebouwen herkenbaar zijn. Ook op scholen. Op plaatsen waar de overheid het scepter zwaait (of aan overheid gelieerde instanties, zoals bijvoorbeeld onderwijs) kan ik mij voorstellen dat je genuanceerde regels toepast. Particulieren moeten het zelf maar uitzoeken. Wanneer ik ergens kom waar ik mijn schoenen bij de deur ui moet doen, vertrek ik liever (bij wijze van spreken). Dan heb ik keus. De overheid moet met dergelijke regelgeving anders denken en veel genuanceerder naar het onderwerp kijken. Maar, deze wet... ronduit belachelijk. Het gaat veel te ver en weer een stapje naar die achteruitgang van onze hoogconjunctuur. Jezus, wat zakken wij af. De wet moet nog door de Tweede en Eerst kamer komen, maar naar het schijnt tekent zich een meerderheid voor die voor zal stemmen. Ik schaam mij hiervoor!

Politieke taal

Goed, we moeten even streng worden. Een beladen onderwerp: politieke taal. Wat houdt dat in? Wel, heel erg veel, maar ik wil mij beperken tot twee vormen van politieke taal, waarmee ik veelal geconfronteerd wordt. De eerste is de taal waarmee politici elkaar persoonlijk aanspreken. De ander is politieke taal op inhoud. Ik bekijk dit niet middels een Calvinistische bril, volgens mij direct ook mijn valkuil. Nederland blijft Calvinistisch. Maar goed.
In de politiek zie je dat mensen nog al eens heel persoonlijk op elkaar reageren. We kennen allemaal de uitspraak van Wilders: doe eens normaal joh. Veel ophef, maar het kan. Maar je ziet ook zeer regelmatig dat men elkaar met dergelijke opmerkingen krenkt. Dat vind ik niet kunnen. Politiek mag je nimmer op de man spelen, maar op inhoud! Helaas wordt hier nog wel eens, zeker te veel, anders over gedacht. De uitspraak  van Wilders (en reactie van Rutte) vind ik persoonlijk vrij infantiel en hiermee onschuldig. Ik vrees echter dat in de dagelijkse praktijk grovere uitlatingen worden gedaan en men soms ook nonverbaal elkaar zeer negatief bejegend.

Dan is er nog de politieke taal op inhoud. Het houd mij bezig omdat ik hier namelijk al vaker op aangesproken ben. Ja, ik ben soms zeer direct in bewoording, maar zal dit nimmer op de persoon doen. Mensen die dat zo lezen... kunnen niet goed lezen. Een opmerking over een wassen neus handhavingsbeleid, is mij kwalijk genomen. Misschien had ik het anders kunnen formuleren, maar in feite is hier toch niets mis mee? Ik schaad niemand, ik bekritiseer beleid en in het stuk (waar de uitspraak in voorkomt) stel ik dit ook nog eens als vraag. En de vraag stelde ik niet voor de eerste keer. Een ander opmerking van een onzinnig amendement is ons hard aangerekend. Wanneer je van mening bent, en wij hadden hiertoe zeker een reden, dat een amendement onzinnig is, mag je dit toch gewoon zeggen? Blijkbaar niet.
Ik heb ook het woord vertrouwen een enkele keer gebruikt. Mag ook niet, want dan lijkt het erop dat ik het vertrouwen in het eigen college niet meer heb. Toch maar weer even lezen is mijn reactie, want in dit geval citeerde ik een inwoner.

Kortom, want wat is de relaas van dit verhaal, blijkbaar mag je elkaar in de politiek wel beledigen en schaden, mits dit persoonlijk is, maar via (overigens nette) bewoording mag je geen gewone taal gebruiken. Ik merk, dat het mij behoorlijk dwars zit. In de politiek weegt men ieder woord op een weegschaaltje. Het vreemde is dat ogenschijnlijk onschuldige woorden hierbij hard worden aangepakt, maar wat echt schadelijk is wordt nauwelijks opgemerkt. Daarbij valt mij op dat men zo gefixeerd is op het woord, dat men de context volledig over het hoofd ziet.


(Femke begrijpt het ook niet)

Ik refereer hieraan uit eigen ervaring, maar ik wil nadrukkelijk aangeven dat het iets is wat mij überhaupt in de Nederlandse politiek opvalt. En waarom er nu zo met die twee maten gewogen wordt? Geen idee. In ieder geval wil ik bij deze benadrukken dat ik met mijn woorden en woordkeuze nooit iemand persoonlijk benader en hier ook niemand persoonlijk wil beschadigen. Dergelijke uitspraken doe ik op inhoud en onderwerp. Verdomme, we moeten een land, een provincie, een gemeente regeren, en niet blijven hangen in het landjepik spelen en elkaar maar koste wat het koste de loef af steken. Laat onze taal de inhoud raken, dat maakt politiek ook vast een stuk leuker!

MEER, voor minder

Vandaag zijn 20.000 docenten (middelbaar onderwijs) verzameld in Utrecht. Zij protesteren tegen 1040 uur lesgeven. Ja, dat zijn maar 12 minuutjes per dag meer. Via de radio begreep ik al dat het niet eens zo zeer over die 1040 uur gaat. Dat is nog overkomelijk. Neen, het gaat om het verhaal er achter: het onderwijs krijgt minder geld. Nu wil ik even niet ingaan op de school (VPRO, afgelopen maandag) die niets uitgaf om maar een nieuw schoolgebouw te realiseren. Pure waanzin... Neen, hier wil ik het beperken tot het onderwijs. En daarin zie je dat de landelijke overheid dus meer vergt van de docenten, maar er minder tegenover stelt. Geen betere salarissen, geen verlaging van de werkdruk, wel grotere klassen... minder kwaliteit van onderwijs.

Gek, dan ga ik toch weer even afwijken van de acties rond de 1040 lesuren per jaar. Ik begin langzaam een patroon te ontdekken. Overigens begrijpelijk dat de huidige regering de Nederlanders een beetje dom willen houden...; anders valt veel te veel op hoe verschrikkelijk zij bezig zijn. Namelijk: ze zorg (en we kennen allemaal de protesten van de thuiszorg in 2011, van Viva zorggroep). We moeten meer, maar krijgen minder. Niet alleen minder geld, maar ook minder kwaliteit, minder zorg. Immers de patiënt moet optimaal participeren in de maatschappij. De werkloze. Kortere uitkeringen, minder consulenten, minder UWV's (Beverwijk gaat t.z.t. naar Haarlem), maar je moet wel aan meer eisen voldoen. Ja, zoals Kamp zei: je moet alles voor je werk over hebben. je moet meer voor werk over hebben, maar er is minder werk.

Er moeten meer huizen verkocht gaan worden. dat is goed voor de economie. Maar dezelfde regering heeft veroorzaakt dat de banken voorzichtiger zijn geworden en geven minder snel hypotheken af.

Geachte regering der Nederlandse staat,
Uw hobby lijkt de Nederlandse economie op peil te willen houden, als een brave klasgenoot stevig te bezuinigen in de hoop hiermee uw land te redden. Geachte regeringsleden, wat moet er in hemelsnaam gebeuren alvorens u uw beeld bijstelt en in alle realiteit inziet hoe u verantwoordelijk bent voor een  verdere afkalving van de  Nederlandse beschaving, welvaart en cultuur. Uw enige resultaat zal het behalen van hel en verdoemenis van de Nederlandse samenleving zijn. Blind en doof voor hen die u placht te vertegenwoordigen (behalve indien u van mening bent voor die 3% rijke Nederlanders te vertegenwoordigen en niemand meer).

Hoogachtend,

Een verloren en ongelovige zoon.

THEATRAAL

Een van de leuke dingen van het raadslidmaatschap is dat je nog eens ergens komt, waar je anders niet zou komen. Nu kom ik wel eens in de stadsschouwburg van IJmuiden, maar op het podium kom ik zelden. Nu heb ik er een heel avond gezeten. Een geweldige beleving.
In 2014 bestaat de schouwburg 75 jaar. In dat kader is de REX foundation opgericht. In 2014 wordt het een jaar vol festiviteiten voor alle inwoners van de gemeente Velsen.

Voor de oprichting van de Foundation waren ondernemers (sponsors) en politici uitgenodigd. En zo kwam ik de zaal binnen. Op het podium een enorme tafel en decors (tekening in stripstijl van een schouw met de oprichtster van het REX theater. Een ieder werd keurig naar zijn, of haar, plaats geleid langs twee dames (een in het zwart en een in het wit) als levende kaarsenstandaard.
Tijdens het diner enkele toespraakjes van Jacob Bron, maar ook enkele korte optredens; opera (met Haagse dame die het inluidde), een artiest met twee grandioze acts en prachtig pianospel. Een diner wat samengesteld was door drie topkeukens uit de gemeente. Een waar festijn. Soms is het echt leuk raadslid te zijn en dit soort bijeenkomsten mee te mogen maken. En voor een ieder: doe mee aan de REX Foundation en laat 2014 een onvergetelijk jaar worden!

ik zie, ik zie

Ja, ik kan weer goed zien! De operatie is achter de rug en wederom geslaagd. Wel moet ik toegeven dat de operatie nite te vergelijken was met de eerste ingreep. Zo bleef het prachtige kleurenschouwspel dit keer uit. Ook was de operatie iets gevoeliger. Niet pijnlijk, maar wat gevoelig.

Vanmorgen hoefde ik, na ruim 30 jaar, geen bril op te zetten. Bijzonder en wat staat de techniek toch voor niets. Ongelovelijk. Alleen met lezen moet ik mijn neus nog wel versieren. Nu nog even met een oude leesbril. De krant lezen gaat daar wel mee, maar voor de PC is ie weer niet helemaal goed. Ik moet nu met mijn neus bijna in het beeldscherm kruipen. Maar het feest en het wonder van weer gewoon kunnne zien... dat is geweldig!

ik staar mij blind op mijn staaroperatie

Maandag is nummer twee aan de beurt. Ja, ik ben 55 en heb staar. Althans, nog maar bij een oog. Links is zeven weken geleden geopereerd.

Je doet het niet voor de lol, maar als het toch moet: een geweldige operatie. Je ligt erbij, zoals op de foto hierboven. Een doek bedekt je hoofd, maar plakt het oog af, zodat het oog vrij ligt. Eigenlijk merk je er niets van. Wel onder ga je een prachtig kleurenspel. Het lijkt op snorkelen in een hele mooie tropische oceaan. Tenminste wat kleuren betreft. Ook enkele microscoopbeelden van eencellige dingen, soms in een kleine keten. Dit is water.

Een dan is alles helemaal paars (een beetje lila) en scherp. Totdat de zalf erin gaat en de rest van de dag troebel verloopt. Sommige artsen plakken het oog af, de mijn doet er dus zalf op en binnen tien minuten is het klaar. Wel raar, want het oog is verdoofd met druppels waardoor je totaal geen idee hebt dat het verdoofd is.

Maar dan, als de operatie klaar is, de zalf uitgewassen: je ziet scherp! Heel raar, vooral wanneer je al langer een bril draagt. En morgen: zie ik met beide ogen scherp!
Alleen het lezen is een probleem. Na de eerste operatie heb ik een loos glas in mijn bril laten zetten en op zoek gegaan naar een leesbrilletjes (waar het andere glas is uitgehaald). Dinsdag kan de hele bril af, maar dan moet ik weer op zoek naar een goed leesbrilletje.

Pas na een week of vier tot zes is het oog goed gestabiliseerd. Dus, in maart kan ik kijken naar een echte goede leesbril en kiezen of ik met een bril blijf lopen (variofocus van gewoon glas naar leessterkte) of dat ik blijf hannesen met leesbrillen... O ja, ook het licht wordt helderder. Links zie ik alles wit, rechts wat gelig. Ook dat gaat dus weer voorbij.

 Straks kan ik weer gewoon kijken!!! Heerlijk!

vrije tijd

Vreemd eigenlijk... Ik zit achter mijn computer met een enorme stapel werk en dingen die ik nog moet doen. Een bijna een onoverkomelijke stapel. Dat ik hier zit is niet vreemd, maar het feit dat die stapel zo groot is. Immers, ik ben werkloos. Goed, wel politicus, maar dat is parttime. Opvallend hoe snel de mens zich aan de beschikbare tijd aanpast. Wanneer ik straks weer werk heb verandert er  eigenlijk niets, maar verschuift het. Ik ben werkloos en heb het te druk om te werken? Als je niet verder kijkt dan je neus lang is, dan klopt dat. Maar zo werkt het dus niet, want men past zich aan.
Nu hoop ik weer aan het werk te komen en moet ik dat ook, maar over tien jaar ga ik met pensioen. Dan ontstaat de zelfde dynamiek. Vroeger begreep ik nooit dat mensen met pensioen gingen en zich vervolgens niet verveelden. Vooral mensen waarvan ik niet wist of zij een hobby hebben.

Heel prettig dat ik mij niet verveel en zelfs nu nog tijd te kort kom, maar aan de andere kant vraag ik mij af of dit nu behoort tot de westerse welvaartsziekten. Het lijkt me wel lekker gewoon een aantal dagen niets te hoeven. Het lijkt erop alsof je altijd wel iets moet. Het gaat maar door. Je moet altijd wat en wanneer je niets moet is er wel iets anders. Feitelijk heb ik nu soms meer behoefte aan rust dan in de tijd dat ik werkte.

Van de week keek ik televisie, een documentaire over een Franse ontwerper en reclamemaker. Mijn onderbuik begon helemaal te kriebelen. Enkele dagen al ligt er een schetsje op mijn bureau. Ik wil weer van alles op creatief gebied en dergelijke uitspattingen. Maar kom niet verder dan een blik op het papiertje: o ja, dat wil ik weer eens doen...

The Doors en de receptie

In de week van 8 tot 15 januari barstte het receptiegeweld los. Alle organisaties, bedrijven en openbare instellingen hielden hun nieuwjaarsrecepties. Als (lokale) politicus ben ik van mening dat het belangrijk is veel van deze recepties bij te wonen. Naast natuurlijk de grote receptie van de gemeente vind ik het van belang om de recepties van onze coalitiegenoten bij te wonen, onze linkse samenwerkingspartners en zeker ook de regionaal lokaal georganiseerde recepties van GroenLinks.Een manier om de wederzijdse samenwerking te steunen.

Friso Bos, journalist van de IJmuider Courant vroeg mij de 9e welke receptie ik het leukste vond. Wel die van de gemeente was voor mij vooral belangrijk in het kader van het netwerken. Dus, de SP receptie noemde ik als favoriet. Behalve de sfeer, gezelligheid heeft de SP ook altijd de goed motto (dit jaar de actievoerende dames van de VIVA zorggroep) en de jaarlijkse loterij voor de daklozen. Zo'n combinatie maakt een receptie voor mij geslaagd. Ook gaf ik aan dat de allerleukste receptie zondag de 15e zou zijn... inderdaad, die van GroenLinks. Nee, niet uit een soort snobisme, maar wel omdat GroenLinks het dit keer eens heel anders deed, en een goede band had ingehuurd: Good Meat, uit Haarlem.

Inderdaad was het een leuke receptie en was een ook een hoop lol. Ja: politiek en lol gaan heel goed samen!!!

Toch wil ik nog even een andere kant op. Ik heb de afgelopen week dus een heleboel recepties afgelopen. Niet mijn hobby, maar je doet het gewoon. Wat mij, na deze week, is opgevallen dat het toch blijkbaar niet vanzelfsprekend is naar elkaars recepties te gaan. Enkele partijen zie je zelfs op geen enkele andere receptie, dan of hun eigen receptie, of de gemeentelijke receptie. Maar ook partijgenoten vanuit naburige afdelingen zie je nauwelijks bij elkaar over de vloer. Overigens: Jan Boer (GL Heemskerk) was wel degelijk ook bij ons aanwezig!

Om te beginnen vind ik het voor iedereen jammer, die er de 15e niet bij was, want wat is die band geweldig. Daar staat een jonge jongen, iel, maar met een dijk van een stem en helemaal Jim Morrisson (The Doors). U heeft iets gemist!

De andere kant is dat ik mij af vraag hoe het nu zit bij een heleboel mensen. mensen die de politiek in zijn gegaan, en verder lijkt het wel of het ze allemaal niet zo interesseert, behalve wanneer er de kans is dat zij in de spotlights kunnen komen, en vooral de lokale televisie. Natuurlijk waren er aan aantal met gerede excuses niet aanwezig, maar een meerderheid lijkt het maar wat langs zich heen te laten glijden. Ik ben van mening, dat ik als politicus ook hierin een morele verplichting heb. En dan nog kan je niet alles langslopen.

GroenLinks had dit jaar de leukste en meest originele receptie, op de voet gevolgd door de receptie van de SP en op de derde plaats staat de receptie van de PvdA met de IJmondeuslezing (door mij persoonlijk bedacht en direct overgenomen). Voor volgende jaar hoop ik niet tot zo'n uitgelezen keuze te kunnen komen en ook dat de saamhorigheid van de GroenLinks afdelingen zich ook op dit soort bijeenkomsten breder manifesteert. En nu gaan ik er weer een jaar hard tegenaan!

Zimbabwe?

Syrië, Noord Korea, Iran... een paar voorbeelden van landen waar het met de burgerrechten niet zo nauw genomen wordt en landen die regelmatig in het nieuws zijn. In deze landen is er ook sprake van (in zekere mate) dictatoriale regimes, dan wel totalitaire regimes. Er is nog een land waar het helemaal verkeerd gaat: Zimbabwe.

Gisteravond (11 januari) was er op Nederland 2 een documentaire van de VPRO over Ben Freeth (foto boven). Ben is een blanke boer, een blanke Afrikaan, die strijd voor het behoud van zijn boerderij. De documentaire was indrukwekkend en tijdens het kijken voelde ik zelf de machteloosheid van deze blanke boeren, maar ook de grote hufterigheid van het Mugabe regime.

Wij vergeten Zimbabwe te veel, omdat er blijkbaar onvoldoende internationale belangen een rol spelen. In 2008 was het land nog in het nieuws. Niet (direct) vanwege Ben Freeth, maar vooral vanwege de verkiezingen. Hierbij is de aanvankelijke tegenkandidaat van Robert Mugabe in elkaar geslagen, maar uiteindelijk is er toch een compromis gekomen, waardoor deze man nu deel uit maakt van de regering.

Hoe gaat het nu in Zimbabwe? Economisch ligt het land in een isolement en het geld is nauwelijks iets waard. Onder de (zwarte) bevolking heerst veel armoede en de meeste blanke boeren zijn verdreven, of erger: vermoord. Robert Mugabe schendt alle internationale wetten, maar de internationale gemeenschap let er nauwelijks op.

Wilde Mugabe de blanke boeren onteigenen om het land te verdelen onder de zwarte inwoners van Zimbabwe, de praktijk is anders. De nieuwe 'eigenaren' zijn allemaal vriendjes van de grote baas, familie daarvan en andere hielenlikkers. Vrijwel geen enkele gewone Zimbabwaan heeft land. Nee, zij werken nu onder de eigen machthebbers. Daarbij speelt dat de nieuwe bazen helemaal geen ervaring hebben met landbouw en veeteelt en de kwaliteit en opbrengst van dit vruchtbare land teloor gaat. Ondertussen worden ook de zwarte tegenstanders van Mugabe gewoon nog gemarteld.

Het is triest. Het westen laat Zimbabwe en haar lot veel te veel links liggen. Ondanks de boycotten blijft Mugabe in het zadel. Iets wat hem alleen lukt door grote wreedheden toe te passen en een hechte kern handlangers te houden. Deze laatste door ze vrijwel letterlijk te kopen. Het is slecht. Het is bar en boos.

Maar hoe gaat het met Ben Freeth? Zijn strijd gaat onverschrokken door en de afgelopen jaren zijn niet makkelijk geweest. Op 6 april 2011 verloor hij schoonvader en medestrijder Mike Campbell (78) en op 3 augustus 2011 werd zijn boerderij in de brand gestoken.. Natuurlijk heeft Ben de afgelopen jaren de media weten te bereiken, maar het leed gaat onverschrokken door en wij doen niets. Ik hoop dat wij in het westen meer stil zullen staan bij de situatie in Zimbabwe en dat wij hier meer aandacht aan geven. De documentaire was zeer indrukwekkend, maar wanneer er niet iets nieuws is te melden verzand zoiets ook weer heel sterk. Dat mag niet gebeuren. Voor mij is Ben Freeth een ware held! Steun hem!

Toevoeging: Research in deze zaak is soms wat lastig. Dit betekent dat het huis van Ben Freeth niet in 2011 is afgebrand, maar in 2009. Inmiddels heeft de familie Zimbabwe verlaten. Hun boerderij is volkomen verlaten en het land wordt niet bewerkt. Ook is Zimbabwe uit de SADC gestapt. Met een aantal boeren zijn afspraken met de regering gemaakt inzake het delen van hun landgoederen. Ben Freeth heeft een boek geschreven getiteld Mugabe and the White African. In 2010 is ben Freeth uitgebreid geïnterviewd bij de BBC.

Ik kan lezen

Eigenlijk moet het zijn luisteren en lezen. Het moet mij even van het hart: hoe slecht luisteren en lezen wij eigenlijk? Antwoord: slecht. Het begint natuurlijk al bij het luisteren. We lullen allemaal heel veel, maar luisteren blijkt een bijzondere gave te zijn. Begrijpelijk, want we lullen liever... Enfin, het luisteren dus. Iemand heeft een overvloed aan woorden en jij luistert. In die wolkbreuk aan woorden pik je een woord op. Dan ga je echt luisteren, maar het woord is reeds uit de context geslingerd. Dat woord wordt belangrijk, en daar reageer je op, maar je reactie heeft niets meer te maken met de feitelijke context waarin het woord is gebruikt.

Nu is spreektaal erg dynamisch en snel. Dus lezen gaat stukken beter. Had je gedacht. Ook qua lezen zie je dat veel mensen zich vastklampen aan woorden of ze anders verzuipen, maar daarbij niet meer naar de context kijken. Zelf wil ik nog wel eens een woord gebruiken die mensen doet schudden op hun grondvesten. Ja, het woord in een juiste context kan niet zoveel kwaad, maar wanneer je alleen naar het woord kijkt kan het een heel ander verhaal worden. En dan ben je de draad kwijt, richt je jezelf op het woord en gaat daarmee aan de haal.

De conclusie: we luisteren en lezen niet. Maar goed, dat was ook reeds de aanname. Het grootste probleem is het vervolg. De mens reageert te snel en te primair op wat ze denken te horen.Dat komt weer omdat men ook heel erg gefixeerd is op de ander. Dus door die fixatie en de primaire reactie ontstaat een vervelende vorm van discommunicatie.
Een mooi voorbeeld is het gebruik van email. Iedereen verstuurt wel een paar mailtjes per dag, tegenwoordig. En we lezen er vaak nog meer. Dus; veel leesvoer... misschien enigszins overvoerd. Omdat te kunnen lezen zoek je steekwoorden. Omdat er zoveel mail is reageer je via dat steekwoord, maar lees je de rest van het bericht nauwelijks... discommunicatie! We begrijpen elkaar niet meer.

Vanuit mijn werk en levensactiviteiten heb ik altijd veel met communicatie moeten doen. Het is echt heel lastig, maar in bepaalde sectoren is goede communicatie wel van belang. In enkele sectoren gaat het goed: bijvoorbeeld bij de politie. Waarom? Relatief kort en krachtige uitwisseling. In de politiek, zorg en welzijn zie je juist veel discommunicatie. Er wordt vaak eindeloos geluld, en hoe meer er geluld wordt, hoe fouter het kan gaan. Mijn devies: iets minder lullen, en meer zinnige dingen uitkramen... en anders... dan hebben we tegenwoordig onze blog nog.

bekijk de tekst hierboven en probeer het op verschillende manieren te lezen en te vinden welke woorden er in (verscholen) zitten. Mail mij de oplossing.

Doe sociaal man!

De paradoxen van deze regering... Het eerste voorbeeld: Henk Kamp. Deze meneer schijnt minister van sociale zaken en werkgelegenheid te zijn... Dit waarschijnlijk omdat het departement van a-sociale zaken en dwangarbeid niet bestaat. Feit is dat Henk Kamp er alles aan doet zijn departement deze nieuwe wending mee te geven.

Al eerder gaf Henk Kamp duidelijk aan voor deportatie van werknemers te zijn, opdat zij vooral aan het werk gaan. Alle andere omstandigheden ten spijt. De Polen moeten nu buiten de landsgrenzen blijven en wij werkeloze Nederlanders moeten dat werk nu maar gaan doen. Gisteravond, in Andere tijden, beelden van de werkdeportaties van de inwoners van Sint Willibrord. Let op de term van het programma: andere tijden! Nee, onze Henkie niet, die denkt dat het allemaal gewoon nog kan. Maar je begrijpt ook, dat deze meneer er niet veel van begrijpt. Hij laat merken dat het hem allemaal boven de pet gaat. Ja, en dan laat je toch je gevoel spreken? Nu worden ministers van sociale zaken al snel a-sociaal genoemd, maar in dit geval geheel terecht! Tjonge, wat is deze man van een andere planeet, en wanneer je die zure kop erbij ziet...

Ach, het is flauw, maar hij vraagt erom... een kleine handeling op Photoshop geeft wel aan hoe verschrikkelijk verkeerd ik deze man vind, in zijn politieke optreden en vanuit zijn functie van minister van sociale zaken en werkgelegenheid!

Een andere, wat minder sociale minister, is ons aller bekend. Bekend als goede burgervader van onze meest zuidelijke gelegen stad: Maastricht. Meedogenloos probeert hij nu de asielzoekers het land uit te jassen. Zelfs de kleintjes, tot 18 jaar. We kennen Mauro inmiddels allemaal.

Ook deze minister lijkt volledig met oogkleppen op te lopen. Of dit nu de invloed is van Wilders, of dat deze heren via de ministerposten hun gram kunnen halen.. ik weet het niet. Een feit is wel dat Leers bepaald niet Christelijk bezig is, en zeker niet in de lijn van het feitelijke gedachtegoed van het CDA. Blijkbaar gaat macht boven principes...

De blog geschreven en nu al niet meer actueel (aanvulling 10 januari). Leers behaalde de krant vandaag. Hij suggereert dat Mauro leugen en bedrog verspreidt. Leers doet dit zonder bewijs... een minister niet waardig.
Dit kan je echt niet meer wijten aan het gedoogakkoord en rekening houden met Wilders. Blijkbaar zit er in het hoofd van Leers ook iets niet helemaal lekker.

De SP heeft nu een nieuw T-shirt: doe effe sociaal man. De SP heeft gelijk en pikt het slim op. In de peilingen staat de SP zelfs op 2. Maar zeker voor Kamp en Leers geldt het vanuit de grond van mijn hart:

Huwelijk

Een taalpuritein ben ik absoluut niet. Reina daarentegen leest mijn blogs met als voornaamste doel mijn taalfouten te signaleren, mijn wollige zinnen te melden en duidelijk te maken dat ik niet kan schrijven. Gelukkig hebben we regelmatig ook verbaal contact. Dat leidt wel eens tot discussie over meer diepgaande overwegingen.
Zoals laatst. Wij hingen gekluisterd aan de beeldbuis te kijken naar een of andere sentimentele film, of serie. Op dat moment sprak ik de legendarische woorden: ik hou van je... je bent mijn echtgenote. Gelijkertijd bedacht ik: vervelend... ik geniet er nog steeds van. Het woord echtgenoot (en dus ook echtgenote) is een vervelend woord, want het betreft verleden tijd. In feite is het zo, dat wanneer je trouwt je aan elkaar verbonden bent en er dan direct sprake is van een term in de verleden tijd. Of je niet meer van elkaar mag, kan, wil genieten. Onzin. Sinds ik getrouwd ben, geniet ik nog meer. Dat trouwen in dit geval verleden tijd is, daar kan ik in komen. Ik ben getrouwd, verwijst naar een actie, en die actie is inmiddels gepasseerd. Maar mijn liefde niet, wij zijn nog samen en ik geniet. Hoezo: genoot. Ik stel dan ook voor om voortaan te spreken over ECHTGENIET en ECHTGENIETE.