Ik, Driss

Afgelopen zaterdag was de vijfde voorstelling van Ik Driss, in de schouwburg van IJmuiden. De burgermeester en gemeentesecretaris hebben hiervoor politici uit de gemeente en regio uitgenodigd voor een volledig arrangement.

Natuurlijk is het geweldig, zo’n avond. Het begon al vroeg. Drank en eten met daarna de voorstelling. Tijdens de nieuwjaarsreceptie van Velsen had ik al een tijd staan praten met de auteur Asis Aynan, die samen met Hassan Bahara een column had over de komst en het leven van een Marokkaanse gastarbeider; Driss.

Asis Aynan

Driss kwam aan in IJmuiden en werd scholstapelaar. Hij werd verliefd op een Nederlandse vrouw, waar hij later mee trouwde, en heeft zich uit de onbetaalde arbeid opgewerkt, door te gaan leren. In een notendop het leven van Driss.

Dat ik hoorde dat hier een musical van gemaakt werd maakte mij wat sceptisch. De verhalen waren inspirerend, maar een musical… Ik heb het sowieso niet zo op de musicals en het verhaal leek mij niet goed naar toneel vertaald te kunnen worden.

de cast (onder regie van Bart Oomen (Amstel bier reclame)

Zaterdag heb ik ervaren dat het tegendeel goed te bewijzen is. Een schitterende voorstelling, goede liedjes, fijn gezongen. Maar vooral een origineel stuk. De eenvoud van het decor versterkte de kracht van het verhaal en het stuk. Gespeeld met humor, maar met een serieuze ondertoon. Kortom een goed stuk en ook de recensies waren lovend. Terecht.

Toch is er iets wat ik niet begrijp. Wij hebben de vijfde voorstelling gezien, en daarmee zit het gezelschap al op een kwart van het aantal voorstellingen; 20 in totaal. Veel te weinig voor een dergelijke musical. Hoe is dat mogelijk? Met enig nadenken en gesprek met de makers en spelers wordt het duidelijk. Veel theaters en schouwburgen durven het stuk niet aan. En dat anno 2012! Vreemd. Maar ja, in feite is de musical natuurlijk ook confronterend. Het geeft een beeld van de andere kant over onze samenleving. Maar ook laat het zien hoe de kansen van de gastarbeiders waren. Bepaald niet makkelijk. Ik Driss toont ook het succes van de een (Driss) en de (min of meer) ondergang van de ander, zijn neef (maar ook zijn broer). Het stuk toont begrip voor de gastarbeider en dat is voor vele Nederlanders zeker bedreigend. Toch verdiend het stuk een lange rij van optredens door het hele land. Het is het dubbel en dwars waard!