Eigenlijk nooit zo bij stil gestaan... Telkens wordt gesproken over het feit dat Turkije een seculiere staat is. Net of dat zo bijzonder is, maar Nederland, dat is ook een seculiere staat. Alleen daar hebben we het nooit over. Opeens word het mij helder. Turkije is een seculiere staat, maar waar voornamelijk de Islam het geloof bepaald. In Nederland hetzelfde, maar is het juist het Christendom wat bepaald.
Op de bank vroeg ik of zij vrijdag (eerste Kerstdag) open waren. Een verbaasde blik als reactie... Wanneer ik in Nederland zou vragen of de bank met het Suikerfeest gesloten zou zijn, zal ik zelfde volledig verbaasde blik ontvangen. Ja, want als je kijkt naar onze kalender, wordt deze alleen bepaald oor Christelijke feestdagen; Kerst, Pasen, Pinksteren, Carnaval, en noem maar op. Uitzondering is onze Koningsdag, maar verder zijn al onze feestdagen, en dus ook vrije dagen, geënt op de Bijbel. Hier is exact hetzelfde, alleen bepaalt de kalender niet de Bijbelse feestdagen, maar de feestdagen volgens de Koran. En in principe is de zondag in Nederland, de vrijdag hier, alhoewel de zondag ook hier voornamelijk gezien wordt als de rustdag.
Waarom dat telkens al die ophef? Lijkt mij niet geheel onlogisch. De westerse wereld is de Christelijke wereld en wij voelen ons verheven boven alles en iedereen, die anders denkt. Dat Nederland seculier is staat nooit ter discussie. Toch, uitgaande van al die Christelijke feestdagen, moeten we ons toch eens achter de oren krabben. Het geloof is zo sterk in onze samenleving geïntegreerd, dat dit zeer bepalend is voor de feestdagen. In zekere zin is Holland net zo min seculier,maks dat Turkije dat is. Maar, de Moslim wordt toch gezien als een volger van een "minder" geloof. En dat in feite alleen om het feit dat we geen reet af weten van de Islam. Doen we dat wel zullen we de vele overeenkomsten zien. Nu wordt er alleen gefocust op alle verschillen.
In het Christelijke geloof zijn tal van richtingen, maar in menig discussie is de reactie dat een moslim een moslim is. We horen wel meer over Soennieten en de Sjiieten. Toch ziet de westerse wereld het meer als een soort stammen oorlog of wellicht een rassenverschil, dan dat het in het westen gezien wordt als de verschillende Christelijke stromingen. Katholiek of Protestant..., we zien dat helder als twee stromingen binnen de Bijbel. Sjiieten en Soennieten zijn daar in feite helemaal mee te vergelijken. Dan zie je zelfs dat er binnen het Bijbelse geloof veel meer onderstromingen zijn (Joden, Pinkstergemeente, Jehova's, etc.), dan bij de Islam. En in beide gevallen is er sprake van fundamentalistische uitspattingen. De kerken, en klokgelui, bij ons is gelijk aan de moskee, en de speakers van de minaret. Goed, beide klinkt een beetje anders..., maar dat mag je toch niet aanduiden met meer of minder, goed of slecht?
Hoe je er naar kijkt, Turkije is op dat gebied een staat gelijk als Nederland. Dat er een wat foute meneer hier aan het roer gaat en dat er een heleboel erge dingen hier gebeuren staat helemaal los van. Die discussie. Maar in het Westen wordt het wel bij die discussie betrokken en is de Islam (dus) slecht.
Aan het strand van Çaliş zijn nog veel gelegenheden open. Veel Engelse overwinteraars en geëmigreerde ouden van dagen. De hele horeca speelt daar in op Kerst. Met versieringen, muziek en Kerstmenu's. Er was zelfs een heuse Kerstmarkt! Dat doen die Turken dus wel. Ja, hier gaan de verschillende religies en stromingen prima naast elkaar en zelfs ook vaak met elkaar. Zie je in Nederland dat de horeca, of wie dan ook, inspeelt op de Islamitische feestdagen? Ja, Turkse winkels en horeca misschien, maar normaal gesproken: nihil. Wat dat betreft ben ik geneigd te zeggen dat de gemiddelde Turk verder is, qua ontwikkeling, dan de gemiddelde Nederlander.
Zelf heb ik weinig met religie. Geloof is voor mij een zeer persoonlijk item. Desondanks ontkom ook ik niet aan onze maatschappelijke invloeden en ben ik, ook hier in Turkije, bezig met Kerst. Kersttelevisie, kerstboom, kerstmuziek en eten. Vorig jaar hebben we niets gedaan. Dat vonden wij maar saai. Maar met religie heeft het Kerstfeest voor mij geen bal te maken. Zo zijn hier veel mensen die misschien officieel moslim zijn, maar verder niets van doen hebben met die religie. Die ruimte is hier, ondanks dat bij iedere Turk op de identiteitspapieren staat dat zijn (of haar) geloof Moslim is. En ook die mensen vieren Bayram, slachtfeest, of Suikerfeest. Ook dat is dus geheel niet anders dan in west Europa. Waarom dan toch zo bezig zijn met het feit dat Turkije een seculiere staat is..., alleen omdat de president erg religieus is? Omdat hij een keer geroepen heeft dat hij de Sharia in dit land wil? Die man is niet helemaal goed bij zijn hoofd, maar zo veel Turken zullen hun eigen verworven vrijheden en rechten blijven bevechten. Dat hij nu de Koerden met duizenden soldaten bevecht ontketend veel angst bij de inwoners elders in het land. Hoe ver zal die man gaan, maar ik ga er van uit dat de Turken wat dat betreft hun grens bewaken. Bovendien, hoe ver gaat de Nederlandse overheid met de vele regels en wetten? Rutte is net zo'n gladjakker, alleen is het Nederland lastig een dictatoriale vorm te ontwikkelen.
De culturen zijn verschillend, de volkeren zijn verschillend, maar het oude motto van de Nederlanders heeft hier nog volop waarde: leven en laten leven. Misschien is dat eigenlijk wel een ultieme Kerst gedachte... Prettige Kerst.
vrijdag 25 december 2015
woensdag 23 december 2015
In den vreemde: vergezichten(56)
Telkens wanneer wij naar Fethiye rijden, naar Dalaman of gewoon afzakken naar Göcek zeggen we het tegen elkaar; wat leven wij hier toch mooi. En wanneer ik alleen afdaal mummel ik het in mijzelf. Natuurlijk is het hier geheel anders dan Nederland. De vegetatie. Zelfs in de winter overheerst het groen. Daartussen geweldige herfsttinten. Alleen de populieren staan bladerloos recht op en tornen overal bovenuit. Maar door de zon hebben de takken een schitterend effect tegen de stralend blauwe luchten. Straks maken de meeste herfstkleuren weer plaats voor fris groen, zonder dat de takken volledig kaal worden. Het is niet alleen de vegetatie die telkens zinnenprikkelend over komt. Onderweg gaan wij voorbij aan kleine kloven, rotspartijen en afgravingen (dan wel grondverzakkingen). Juist nu de zon relatief laag staat zijn de lichteffecten geweldig en groots. En ieder uur ziet alles er geheel anders uit. Het hele landschap verandert met de stand van de zon. Dat is goed te zien aan de kust. Het licht op het water en de zon op de bergen en baai bij Fethiye. Lage nevel, berg, mist. Soms alleen wolken rond de top, of er vlak onder. Vaag, als een Japanse prent, of strak als getekend met een heldere inktpen. Nee, werkelijk geen dag is het zelfde. Voor Yaniklar, op de pas, is een uitzichtpunt. Wat kleine eilandjes en de landtong van Fethiye. Telkens weer de aanblik als uit een sprookje. Dagelijks vertoont dit uitzicht andere kleuren. In de winter, zomer en voorjaar. En in de herfst natuurlijk. In feite heb ik dit punt nog nooit twee keer er het zelfde uit gezien.
Maar, het meest bijzondere zijn toch wel de vergezichten. De topper is wanneer je uit de tunnel bij Gocek komt. OP een bepaald moment, tijdens de afdaling naar het dorp zie je achter de heuvels een grote berg, met sneeuw op de toppen. De berg lijkt zich er vlak achter te bevinden, maar ligt ruim 90 kilometer achter Fethiye, dus ruim 130 kilometer vanaf dit punt, maar op de een of andere manier lijkt ie dichtbij. Voorbij Yaniklar kan je dezelfde berg ook goed zien, en dan lijkt ie juist heel ver weg te zijn. En dat is natuurlijk geweldig. Vanaf de tunnel kan je dus een berg op een afstand van Haarlem naar zeker Rotterdam, uitstekend zien. Ga eens na, je staat op de V&D van Haarlem en je kijkt in de verte, daar zie je dan Rotterdam! Nee, wij zijn al blij, wanneer je Amsterdam een beetje kan zien. Dat heeft natuurlijk alles te maken met ons vlakke land. Daardoor echter dat wij juist weer zo enorm kunnen genieten van al die vergezichten, waar wij hier mee geconfronteerd worden.
Vanaf het balkon van mijn schoonzus kan je Rhodos zien liggen. Ruim tachtig kilometer ver. Meestal niet erg helder, maar er zijn van die dagen dat je bijna de kleuren van de bergen ziet. In de avond zie je veelal de lichten van Rhodos stad helder. En overal, tussen de heuvels door zie je hoge bergtoppen op grote afstanden. Zeker omdat wij Hollanders zijn, maar die vergezichten zijn iedere keer weer een groot genot.
In mijn leven ben ik ook regelmatig in Zwitserland en de Alpen geweest. Ook daar heb je schitterende vergezichten en prachtige bergen. Toch is dat anders en ondanks het overweldigende karakter maakt het daar minder indruk. Zelf ben ik van mening, dat dit te maken heeft met het ontbreken van de zee. Hier in Turkije zitten we aan de kust. Daardoor heb je de uitgebreide vlakte van de zee, heuvels en daarna bergen. In de Alpen is alles hoog, behalve wanneer je op een top bivakkeert, zoals bij de JungFrau Joch.
Hier zij de dagen gevuld met oogstrelende beelden. Vergezichten en vegetatie, de combinatie van de afwisseling in het landschap en de natuur. Ja, ieder moment kunnen wij hier genieten van onze omgeving. In Nederland kende ik dat nog wel, wanneer ik op mijn scootertje naar vriend Jan reed, langs de duinen en de ruïne van Brederode. Op zoek naar wilde herten en reeën, runderen en paarden. Op die weg genoot ik ook wekelijks, maar verder was het oogstrelende in Nederland, dagelijks, beperkt tot details, welke je onderweg tegen kon komen. En dat is toch echt anders dan hoe het hier is. Misschien speelt ook mee, dat de zon hier zo veel vaker schijnt. Op dit moment zitten we in de periode van de donkere dagen voor Kerst. In Nederland..., daar wordt het rond de klok van 9 uur echt licht en ruim voor vijf uur dienen de lichten weer ontstoken te worden. Hier is de dageraad om zeven uur en wordt het pas echt donker om half zes (we hebben wel de pech dat de zon vanaf 3:15 al schuil gaat achter de berg). Alleen het verschil in daglicht tijd maakt al veel uit. Maar ook de somberheid van de vele bewolking, regen en mist ontbreekt hier. Meer dan drie dagen bewolking hebben we hier nog nooit gehad, zonder dan ook de zon weer te zien. En zelfs nu kan je in de volle zon heerlijk buiten zitten en voel je de kracht van de zon. Al deze componenten maken het leven hier toch wel heel plezierig. Natuurlijk speelt het mee, dat wij er ook oog voor hebben. Er zijn zat mensen die de schoonheid, waarmee zij omgeven worden, niet opmerken. Ik begrijp dat nauwelijks wanneer ik weer onderweg ben en geniet. Geniet van de natuur en de vele (wisselende) vergezichten. Op dit moment zit ik te typen met een stille glimlach. Zelfs wanneer ik er over schrijf..., zelfs dan geniet ik er nog van. Ik wens wat dat betreft iedereen dat gevoel van genieten. Maar nu beperk ik mij, uit nood, maar tot iedereen een goede en gezellige Kerst te wensen. Volgend jaar wens ik iedereen zo'n moment van genot toe, genot dat ze halen uit hun omgeving.... Een vergezicht in 2016!
Maar, het meest bijzondere zijn toch wel de vergezichten. De topper is wanneer je uit de tunnel bij Gocek komt. OP een bepaald moment, tijdens de afdaling naar het dorp zie je achter de heuvels een grote berg, met sneeuw op de toppen. De berg lijkt zich er vlak achter te bevinden, maar ligt ruim 90 kilometer achter Fethiye, dus ruim 130 kilometer vanaf dit punt, maar op de een of andere manier lijkt ie dichtbij. Voorbij Yaniklar kan je dezelfde berg ook goed zien, en dan lijkt ie juist heel ver weg te zijn. En dat is natuurlijk geweldig. Vanaf de tunnel kan je dus een berg op een afstand van Haarlem naar zeker Rotterdam, uitstekend zien. Ga eens na, je staat op de V&D van Haarlem en je kijkt in de verte, daar zie je dan Rotterdam! Nee, wij zijn al blij, wanneer je Amsterdam een beetje kan zien. Dat heeft natuurlijk alles te maken met ons vlakke land. Daardoor echter dat wij juist weer zo enorm kunnen genieten van al die vergezichten, waar wij hier mee geconfronteerd worden.
Vanaf het balkon van mijn schoonzus kan je Rhodos zien liggen. Ruim tachtig kilometer ver. Meestal niet erg helder, maar er zijn van die dagen dat je bijna de kleuren van de bergen ziet. In de avond zie je veelal de lichten van Rhodos stad helder. En overal, tussen de heuvels door zie je hoge bergtoppen op grote afstanden. Zeker omdat wij Hollanders zijn, maar die vergezichten zijn iedere keer weer een groot genot.
In mijn leven ben ik ook regelmatig in Zwitserland en de Alpen geweest. Ook daar heb je schitterende vergezichten en prachtige bergen. Toch is dat anders en ondanks het overweldigende karakter maakt het daar minder indruk. Zelf ben ik van mening, dat dit te maken heeft met het ontbreken van de zee. Hier in Turkije zitten we aan de kust. Daardoor heb je de uitgebreide vlakte van de zee, heuvels en daarna bergen. In de Alpen is alles hoog, behalve wanneer je op een top bivakkeert, zoals bij de JungFrau Joch.
Hier zij de dagen gevuld met oogstrelende beelden. Vergezichten en vegetatie, de combinatie van de afwisseling in het landschap en de natuur. Ja, ieder moment kunnen wij hier genieten van onze omgeving. In Nederland kende ik dat nog wel, wanneer ik op mijn scootertje naar vriend Jan reed, langs de duinen en de ruïne van Brederode. Op zoek naar wilde herten en reeën, runderen en paarden. Op die weg genoot ik ook wekelijks, maar verder was het oogstrelende in Nederland, dagelijks, beperkt tot details, welke je onderweg tegen kon komen. En dat is toch echt anders dan hoe het hier is. Misschien speelt ook mee, dat de zon hier zo veel vaker schijnt. Op dit moment zitten we in de periode van de donkere dagen voor Kerst. In Nederland..., daar wordt het rond de klok van 9 uur echt licht en ruim voor vijf uur dienen de lichten weer ontstoken te worden. Hier is de dageraad om zeven uur en wordt het pas echt donker om half zes (we hebben wel de pech dat de zon vanaf 3:15 al schuil gaat achter de berg). Alleen het verschil in daglicht tijd maakt al veel uit. Maar ook de somberheid van de vele bewolking, regen en mist ontbreekt hier. Meer dan drie dagen bewolking hebben we hier nog nooit gehad, zonder dan ook de zon weer te zien. En zelfs nu kan je in de volle zon heerlijk buiten zitten en voel je de kracht van de zon. Al deze componenten maken het leven hier toch wel heel plezierig. Natuurlijk speelt het mee, dat wij er ook oog voor hebben. Er zijn zat mensen die de schoonheid, waarmee zij omgeven worden, niet opmerken. Ik begrijp dat nauwelijks wanneer ik weer onderweg ben en geniet. Geniet van de natuur en de vele (wisselende) vergezichten. Op dit moment zit ik te typen met een stille glimlach. Zelfs wanneer ik er over schrijf..., zelfs dan geniet ik er nog van. Ik wens wat dat betreft iedereen dat gevoel van genieten. Maar nu beperk ik mij, uit nood, maar tot iedereen een goede en gezellige Kerst te wensen. Volgend jaar wens ik iedereen zo'n moment van genot toe, genot dat ze halen uit hun omgeving.... Een vergezicht in 2016!
zondag 13 december 2015
In den vreemde: Voetbal (55)
De laatste voetbalwedstrijd, welke ik geheel gezien heb, in het echt, moet ergens halverwege de jaren zestig zijn geweest. Het was een wedstrijd in het Telstar stadion, tegen wie weet ik niet meer. Ik was met Jan Wiebe van Veen en zijn vader, en broers. Het was een grote opgaaf. Vond er weinig aan en heb het ook niet meer herhaald. Drukte op de tribune en een hoop herrie. Het was wel mooi zo.
Tot vandaag. FC Göcek. En ik ben helemaal enthousiast. Eigenlijk een beetje toeval. Onze vriend, Caner, speelt in dit elftal. Hij had aangekondigd dat de wedstrijd plaats zou vinden. Helemaal vergeten, maar we waren op tijd op de markt. Aangekomen daar zag ik die jongens op het veld staan. Oeps, de voetbalwedstrijd. Dus, na de markt, wij de tribune op. Ondanks dat het een amateurclub is, staat er een redelijk forse tribune. We zijn bij de ouders van Caner gaan zitten en ook zijn zusje Gaye was over gekomen uit Istanbul.
De tribune was half leeg. Opvallend was dat de helft van het publiek kleine nootjes zat te kanen, waarvan de schilletjes de grond van de tribune bezaaiden. Op het veld gebeurde niet veel. de wedstrijd zou om twee uur beginnen. Niet dus. Gedoe en ik begreep dat de scheids de lijnen niet goed vond. Meten en met een zak kalk nieuwe lijnen uitzetten. Het strafschopgebied werd een beide zijden uitgebreid. Bij het doel van de tegenpartij werden dezelfde handelingen getroffen.
Om half drie begon de match. De tribune was een stuk voller en rond het veld stond ook heel wat publiek. Even buiten de zijlijnen stonden diverse Jandarma's in groepjes van twee. Ook bij de tribune. Ik schat zo'n tien man. Grappig, bij een amateurwedstrijd zo veel "politie". Beide elftallen kwamen zich voor de tribune opstellen. de arbitrage in het midden. Opvallend was dat de grensrechters beiden vrouw waren. Uit Nederland ken ik dat niet, terwijl ik toch heel wat beelden van amateur voetbalgeweld heb voorbij zien gaan op de televisie.
Amper na het fluitsignaal begon het geschreeuw van de supporters. Heel wat opgewonden standjes. Nummer 10 van de tegenpartij liep te kloten, liet zich vallen, kreeg een strafschop mee, en het werd bijna knokken op het veld. Aha, dat was dus de stemming tussen de lijnen. Inderdaad. De scheidsrechter floot wanneer het niet nodig was, en niet wanneer hij wel moest fluiten. Iets wat voor diverse opstootjes tussen de diverse spelers zorgde. Op een uitermate rommelig moment (het leek wel of er 22 spelers zich in het strafschopgebied bevonden) werd er gescoord. Door de tegenpartij. Gejoel vanaf de tribune. Inmiddels waren er al drie gele kaarten gevallen, waarvan twee geheel om onduidelijke redenen.
Het spel werd langzaam ruiger en ruiger. Heel wat spelers kwamen op het groene tapijt terecht. Het EHBO mannetje is absoluut de persoon geweest, die vandaag het meest gerend heeft. Dat heeft hem dan ook groot applaus opgeleverd.
In het laatste kwartier van de eerste helft scoorde de thuisclub. Zo waar met een prachtig schot, waarvan ik aanvankelijk dacht dat het hartstikke mis ging, maar nee hoor, hij zeilde langs de keeper het doel in. De tribune was niet meer te houden en ik stond even hard mee te juichen en te joelen. "We" stonden gelijk!
Na de pauze kwam alles het veld weer op. Ondertussen zaten we nog steeds in het warme zonnetje, nootjes te vreten en water te drinken. Ons dorp begon duidelijk beter voetbal te laten zien, en de tegenpartij bleef zich vrij agressief opstellen. Nummer 15, van die gasten, werd met een rode kaart het veld uit gestuurd. De reden was wat onduidelijk, maar het was al eerder een ettertje gebleken. Net als nummer 10. Er werd wel meer gevoetbald, maar resultaten bleven uit. Spelers werden op de grond gekwakt en de meute liep als een blok heen en weer. Amper een kwartier voor einde scoorde Göcek nog een keer. 2-1! Terecht, naar mijn mening, want ze speelden wel de beste partij. De gasten werden hierop nog agressiever en ja hoor, ettertje nummer 10 kreeg ook rood. Het aantal gele kaarten overigens was niet meer te tellen, het publiek niet meer te houden. Een paar honderd coaches en enthousiaste supporters. Daartussen herkende ik vele dorpsgenoten.
Tegen het einde van de wedstrijd ging de zon schuil achter de berg. En na een prachtige aanval scoorde onze jongens voor de derde maal! Een goede aanval, juist afgewerkt. Een terechte overwinning.
Met bijna tien minuten extra speeltijd klonk het eind signaal. En masse kwamen de thuisspelers naar de tribune en voerden een showtje op. Het publiek werd helemaal gek. Op de achtergrond ging de scheidsrechter richting kleedkamer..., omgeven door zes Jandarma's. Overigens ook tijdens de wedstrijd dreigde de Jandarma nog een keer in te grijpen, maar de agressie bleef toen net binnen de perken. Nu was duidelijk waarvoor de heren gekomen waren. Overigens in de pauze moesten zij nog even optreden op de tribune. Naar ik vernam inzake een beschonken toeschouwer.
De show was over. De laatste spelers gingen richting (nog afgebouwde) kantine/kleedruimte en de mensen verlieten in hoog tempo de tribune. Auto's en scootertjes reden weg op een nogal chaotische manier. De wedstrijd zat er op. Ook wij liepen naar onze auto. Een beloofde wedstrijd, maar eigenlijk niet meer verwacht. We hebben genoten en fanatiek de wedstrijd uit gekeken. De laatste echte wedstrijd zag ik destijds op Cuba. Met een grote kuil in het veld. Ook hier echter een heel andere voetbalsfeer, als in Nederland. Turken zijn snel op hun teentjes getrapt, ook op het veld, maar het is ook zo weer goed. Het publiek bestaat uit heethoofden, maar na afloop vertrekken ze in alle kalmte.Ik ga nog eens echt van voetbal houden....
Tot vandaag. FC Göcek. En ik ben helemaal enthousiast. Eigenlijk een beetje toeval. Onze vriend, Caner, speelt in dit elftal. Hij had aangekondigd dat de wedstrijd plaats zou vinden. Helemaal vergeten, maar we waren op tijd op de markt. Aangekomen daar zag ik die jongens op het veld staan. Oeps, de voetbalwedstrijd. Dus, na de markt, wij de tribune op. Ondanks dat het een amateurclub is, staat er een redelijk forse tribune. We zijn bij de ouders van Caner gaan zitten en ook zijn zusje Gaye was over gekomen uit Istanbul.
De tribune was half leeg. Opvallend was dat de helft van het publiek kleine nootjes zat te kanen, waarvan de schilletjes de grond van de tribune bezaaiden. Op het veld gebeurde niet veel. de wedstrijd zou om twee uur beginnen. Niet dus. Gedoe en ik begreep dat de scheids de lijnen niet goed vond. Meten en met een zak kalk nieuwe lijnen uitzetten. Het strafschopgebied werd een beide zijden uitgebreid. Bij het doel van de tegenpartij werden dezelfde handelingen getroffen.
Om half drie begon de match. De tribune was een stuk voller en rond het veld stond ook heel wat publiek. Even buiten de zijlijnen stonden diverse Jandarma's in groepjes van twee. Ook bij de tribune. Ik schat zo'n tien man. Grappig, bij een amateurwedstrijd zo veel "politie". Beide elftallen kwamen zich voor de tribune opstellen. de arbitrage in het midden. Opvallend was dat de grensrechters beiden vrouw waren. Uit Nederland ken ik dat niet, terwijl ik toch heel wat beelden van amateur voetbalgeweld heb voorbij zien gaan op de televisie.
Amper na het fluitsignaal begon het geschreeuw van de supporters. Heel wat opgewonden standjes. Nummer 10 van de tegenpartij liep te kloten, liet zich vallen, kreeg een strafschop mee, en het werd bijna knokken op het veld. Aha, dat was dus de stemming tussen de lijnen. Inderdaad. De scheidsrechter floot wanneer het niet nodig was, en niet wanneer hij wel moest fluiten. Iets wat voor diverse opstootjes tussen de diverse spelers zorgde. Op een uitermate rommelig moment (het leek wel of er 22 spelers zich in het strafschopgebied bevonden) werd er gescoord. Door de tegenpartij. Gejoel vanaf de tribune. Inmiddels waren er al drie gele kaarten gevallen, waarvan twee geheel om onduidelijke redenen.
Het spel werd langzaam ruiger en ruiger. Heel wat spelers kwamen op het groene tapijt terecht. Het EHBO mannetje is absoluut de persoon geweest, die vandaag het meest gerend heeft. Dat heeft hem dan ook groot applaus opgeleverd.
In het laatste kwartier van de eerste helft scoorde de thuisclub. Zo waar met een prachtig schot, waarvan ik aanvankelijk dacht dat het hartstikke mis ging, maar nee hoor, hij zeilde langs de keeper het doel in. De tribune was niet meer te houden en ik stond even hard mee te juichen en te joelen. "We" stonden gelijk!
Na de pauze kwam alles het veld weer op. Ondertussen zaten we nog steeds in het warme zonnetje, nootjes te vreten en water te drinken. Ons dorp begon duidelijk beter voetbal te laten zien, en de tegenpartij bleef zich vrij agressief opstellen. Nummer 15, van die gasten, werd met een rode kaart het veld uit gestuurd. De reden was wat onduidelijk, maar het was al eerder een ettertje gebleken. Net als nummer 10. Er werd wel meer gevoetbald, maar resultaten bleven uit. Spelers werden op de grond gekwakt en de meute liep als een blok heen en weer. Amper een kwartier voor einde scoorde Göcek nog een keer. 2-1! Terecht, naar mijn mening, want ze speelden wel de beste partij. De gasten werden hierop nog agressiever en ja hoor, ettertje nummer 10 kreeg ook rood. Het aantal gele kaarten overigens was niet meer te tellen, het publiek niet meer te houden. Een paar honderd coaches en enthousiaste supporters. Daartussen herkende ik vele dorpsgenoten.
Tegen het einde van de wedstrijd ging de zon schuil achter de berg. En na een prachtige aanval scoorde onze jongens voor de derde maal! Een goede aanval, juist afgewerkt. Een terechte overwinning.
Met bijna tien minuten extra speeltijd klonk het eind signaal. En masse kwamen de thuisspelers naar de tribune en voerden een showtje op. Het publiek werd helemaal gek. Op de achtergrond ging de scheidsrechter richting kleedkamer..., omgeven door zes Jandarma's. Overigens ook tijdens de wedstrijd dreigde de Jandarma nog een keer in te grijpen, maar de agressie bleef toen net binnen de perken. Nu was duidelijk waarvoor de heren gekomen waren. Overigens in de pauze moesten zij nog even optreden op de tribune. Naar ik vernam inzake een beschonken toeschouwer.
De show was over. De laatste spelers gingen richting (nog afgebouwde) kantine/kleedruimte en de mensen verlieten in hoog tempo de tribune. Auto's en scootertjes reden weg op een nogal chaotische manier. De wedstrijd zat er op. Ook wij liepen naar onze auto. Een beloofde wedstrijd, maar eigenlijk niet meer verwacht. We hebben genoten en fanatiek de wedstrijd uit gekeken. De laatste echte wedstrijd zag ik destijds op Cuba. Met een grote kuil in het veld. Ook hier echter een heel andere voetbalsfeer, als in Nederland. Turken zijn snel op hun teentjes getrapt, ook op het veld, maar het is ook zo weer goed. Het publiek bestaat uit heethoofden, maar na afloop vertrekken ze in alle kalmte.Ik ga nog eens echt van voetbal houden....
maandag 7 december 2015
Arme Hollanders
Ach, arme Hollanders... Zo waar, het is nieuws! Een op de vijf gezinnen kan het financieel niet meer bolwerken. Hoge woonlasten en hoge zorgkosten tegen over lagere inkomsten. Een op de vijf, dat is 20 (!) %. We hebben het nog niet eens over de groeiende kloof tussen arm en rijk, want tegenover die groeiende groep armlastigen is een kleine groep die rijker en rijker wordt. Nee, nu hebben wij het even alleen over de armoede. En het NIBUD roept uit dat het nu toch echt te gek wordt en wijst richting politiek. Dat vraag ik mij ten dele af, daar ik van mening ben dat ook de commercie zeker schuldig is. Maar, hoe is het mogelijk en vooral, hoe heeft nederland het zo ver kunnen laten komen? In 2010 ging het bij mij mis. Hoge woonlasten, daling van inkomen, tot begin 2014 naar nul! Ja, een ieder leest het goed, ik krijg geen cent meer. Dank zij de regeltjes. En ondanks dat ik niets meer ontving diende ik wel de WOZ te voldoen. Immers, ik had eigen vermogen..., een onverkoopbaar huis. Tenminste, op dat moment. Ben ik dan toch eindelijk trendsetter? Meestal loop ik juist achter de feiten aan en ben ik vooral een laat bloeier. Dit keer helaas dus niet
De hoge woonlasten. Huur, of hypotheek, energie, en verzekeringen. De hypotheek was, voor de financiele teloorgang, al ongeveer eenderde van de inkomsten. Door het ruime inkomen, nog prima op te hoesten. Vervolgens was er een hoge nota van energie en inderdaad de ziektekosten. Met de belastingen en verzekeringen waren wij tweederde van ons maandelijkse inkomen kwijt aan vaste lasten. Vergeet daarbij ook niet de hoge kosten voor de moderne media, waar je tegenwoordig ook niet aan kan ontkomen. De ziektekostenverzekering was erg hoog. Ja, extra bij verzekerd, maar wel noodzakelijk, gezien het medische verleden. Na de financiele teloorgang waren de vaste inkomsten te laag. Immers de vaste lasten zaten nog op tweederde van het oude inkomen, maar het nieuwe inkomen was een kwart van het oude inkomen. Een rekeningsom is overbodig om te bedenken dat je dan te kort komt.
Ook nu, wanneer ik in Nederland zou leven, wordt het leven geen taartpuntje. Een beetje huur (inclusief subsidie) levert 500 euro per maand, met de zorgkosten, verzekering, internet, mobile telefonie, etc., zouden we ook nu nog uitkomen (wanneer we het heel goedkoop proberen te doen) op zo'n 1000 euro per maand. Dan bleef er exact 420 euro over om van te leven...
De vraag is of het allemaal zo moet. Wij zijn uit Nederland vertrokken. Hopelijk tijdelijk, maar los daar van. En wat zien wij hier (inTurkije)? Om te beginnen de energie. Vorig jaar hadden wij een strenge winter. Over de hele periode betaalden wij gemiddeld eenderde van wat wij in Nederland het hele jaar aan energie (per maand) betaalden. Het kan dus goedkoper. Ik heb een turkse ziektekostenverzekering; minder dan eenderde van de Hollandse premie. Wij wonen voor 150 euro. Dat komt neer op krap 10% van ons inkomen. In Nederland zal dat al snel 30 tot 40% zijn. De gemiddelde Turk verdiend hier gemiddeld 900 euro per maand, maar woont voor tussen de 50 en 100 euro per maand. Het kan dus goedkoper.
Ook de meeste producten liggen hier qua prijs lager dan in Nederland. OP zich niet bijzonder, want men verdiend hier ook minder. Wel, misschien moet in Nederland ook het inkomen maar eens stevig naar beneden. Nu heb ik het over vergelijkbare kosten... maar er zijn ook veel internationale producten. Merkproducten van grote fabrikanten. Dan zou je denken dat deze producten overal even duur zijn... Niet dus. Bijvoorbeeld onze Tempur matrassen. In Turkije bijna een kwart van de prijs. En zo zijn er veel voorbeelden te noemen van internationale producten, die hier aanmerkelijk goedkoper zijn. Dan zijn er nog de medicamenten. Hier worden de verschillen echt heel groot. Een eenvoudige hoofdpijnstiller is hier ongeveer een kwart van de Nederlandse prijs. Ik praat over een merkproduct (Panadol). Andere medicijnen tonen dat de verschillen nog groter kunnen worden. Maar ook, een artsenbezoek in het ziekenhuis; drie keer langs de arts, een röntgen en een MRI scan, alles bij elkaar nog geen honderd euro. In Nederland kom je voor dat bedrag amper het ziekenhuis binnen. Al weet men dat over het algemeen helemaal niet. Hier moeten we het voorschieten..., vandaar.
Goed, een pot Calve pindakaas is hier duur, maar dat is dan ook wel een luxe product.
Het is dus helemaal niet vreemd, dat de armoede in Nederland toeslaat. En dat mensen een lager inkomen hebben heeft veelal te maken met ontslag. Niet met het feit dat de salarissen minder worden. Dat laatste is toch een optie eens te overwegen. Maar ook moeten de inkomens gemaximaliseerd worden. En wat te denken van een vast basis inkomen voor iedereen? Ik moet nu wachten tot mijn 67e. Dan heb ik weer geld. Tot die tijd ontvang ik niks. Leven inNederland wordt ons eigenlijk, financieel, onmogelijk gemaakt. En Turkije is best lekker, we willen hier ook zeker een tweede residentie behouden, maar we zijn hier ook maar buitenlanders. Ik ben Nederlander, daar liggen mijn contacten, mijn mogelijkheden op werk. Familie is in Nederland, kinderen. Noem maar op. We zijn geen avontuurlijk pioniers. Uit nood zijn wij hierheen getogen en merken steeds meer hoe het onmogelijk wordt gemaakt terug te keren. Maar of ons leven nu zo veel beter zou zijn, wanneer we destijds voor de kartonnen doos en het Leger des Heils gekozen hadden... Ik vrees dat onze situatie dan echt erbarmelijk was, terwijl wij ons nu in een situatie bevinden dat we een menswaardig bestaan kunnen leiden. De overheid zal er vast op gespind zijn ons voor onze keuze te straffen. Maar was het onze keuze, onze realiteitszin, of onze slimheid?
20% van de nederlanders leeft in financieel zwaar weer. Dit percentage zal alleen maar groeien. De boodschap aan de politiek ligt er, maar zal nog steeds niet door komen. Ook bedrijven zullen zich niets aantrekken van de trieste berichtgeving. Immers de kleine groep rijken wil toch alleen maar nog rijker en welvarender worden. Een aardige oplossing; alle Turken naar Nederland en alle Nederlanders naar Turkije... nee, doe dat toch maar niet. Inmiddels merk ik dat Turkije ook nog andere voordelen heeft. Dat zal wegvallen wanneer hier al die Hollanders komen. Blijf dus maar in Nederland, maar pik deze situatie niet. Bundel de krachten, treedt in verzet, maak de wereld eerlijker en leefbaarder (in Nederland)! Laat de 20% geen 30, of 40 worden. Laat die 5% extreem rijken geen 10% worden, maar laat dit richting nul gaan. Verdeel, matig, en respecteer het individuele leven! Respecteer niet langer de portemonnee. En voor ons gaat dan misschien de deur weer open, terug te komen... Hollanders kunnen dan hier logeren, wanneer wij in Nederland zitten. Kijk, dan help je elkaar.
De hoge woonlasten. Huur, of hypotheek, energie, en verzekeringen. De hypotheek was, voor de financiele teloorgang, al ongeveer eenderde van de inkomsten. Door het ruime inkomen, nog prima op te hoesten. Vervolgens was er een hoge nota van energie en inderdaad de ziektekosten. Met de belastingen en verzekeringen waren wij tweederde van ons maandelijkse inkomen kwijt aan vaste lasten. Vergeet daarbij ook niet de hoge kosten voor de moderne media, waar je tegenwoordig ook niet aan kan ontkomen. De ziektekostenverzekering was erg hoog. Ja, extra bij verzekerd, maar wel noodzakelijk, gezien het medische verleden. Na de financiele teloorgang waren de vaste inkomsten te laag. Immers de vaste lasten zaten nog op tweederde van het oude inkomen, maar het nieuwe inkomen was een kwart van het oude inkomen. Een rekeningsom is overbodig om te bedenken dat je dan te kort komt.
Ook nu, wanneer ik in Nederland zou leven, wordt het leven geen taartpuntje. Een beetje huur (inclusief subsidie) levert 500 euro per maand, met de zorgkosten, verzekering, internet, mobile telefonie, etc., zouden we ook nu nog uitkomen (wanneer we het heel goedkoop proberen te doen) op zo'n 1000 euro per maand. Dan bleef er exact 420 euro over om van te leven...
De vraag is of het allemaal zo moet. Wij zijn uit Nederland vertrokken. Hopelijk tijdelijk, maar los daar van. En wat zien wij hier (inTurkije)? Om te beginnen de energie. Vorig jaar hadden wij een strenge winter. Over de hele periode betaalden wij gemiddeld eenderde van wat wij in Nederland het hele jaar aan energie (per maand) betaalden. Het kan dus goedkoper. Ik heb een turkse ziektekostenverzekering; minder dan eenderde van de Hollandse premie. Wij wonen voor 150 euro. Dat komt neer op krap 10% van ons inkomen. In Nederland zal dat al snel 30 tot 40% zijn. De gemiddelde Turk verdiend hier gemiddeld 900 euro per maand, maar woont voor tussen de 50 en 100 euro per maand. Het kan dus goedkoper.
Ook de meeste producten liggen hier qua prijs lager dan in Nederland. OP zich niet bijzonder, want men verdiend hier ook minder. Wel, misschien moet in Nederland ook het inkomen maar eens stevig naar beneden. Nu heb ik het over vergelijkbare kosten... maar er zijn ook veel internationale producten. Merkproducten van grote fabrikanten. Dan zou je denken dat deze producten overal even duur zijn... Niet dus. Bijvoorbeeld onze Tempur matrassen. In Turkije bijna een kwart van de prijs. En zo zijn er veel voorbeelden te noemen van internationale producten, die hier aanmerkelijk goedkoper zijn. Dan zijn er nog de medicamenten. Hier worden de verschillen echt heel groot. Een eenvoudige hoofdpijnstiller is hier ongeveer een kwart van de Nederlandse prijs. Ik praat over een merkproduct (Panadol). Andere medicijnen tonen dat de verschillen nog groter kunnen worden. Maar ook, een artsenbezoek in het ziekenhuis; drie keer langs de arts, een röntgen en een MRI scan, alles bij elkaar nog geen honderd euro. In Nederland kom je voor dat bedrag amper het ziekenhuis binnen. Al weet men dat over het algemeen helemaal niet. Hier moeten we het voorschieten..., vandaar.
Goed, een pot Calve pindakaas is hier duur, maar dat is dan ook wel een luxe product.
Het is dus helemaal niet vreemd, dat de armoede in Nederland toeslaat. En dat mensen een lager inkomen hebben heeft veelal te maken met ontslag. Niet met het feit dat de salarissen minder worden. Dat laatste is toch een optie eens te overwegen. Maar ook moeten de inkomens gemaximaliseerd worden. En wat te denken van een vast basis inkomen voor iedereen? Ik moet nu wachten tot mijn 67e. Dan heb ik weer geld. Tot die tijd ontvang ik niks. Leven inNederland wordt ons eigenlijk, financieel, onmogelijk gemaakt. En Turkije is best lekker, we willen hier ook zeker een tweede residentie behouden, maar we zijn hier ook maar buitenlanders. Ik ben Nederlander, daar liggen mijn contacten, mijn mogelijkheden op werk. Familie is in Nederland, kinderen. Noem maar op. We zijn geen avontuurlijk pioniers. Uit nood zijn wij hierheen getogen en merken steeds meer hoe het onmogelijk wordt gemaakt terug te keren. Maar of ons leven nu zo veel beter zou zijn, wanneer we destijds voor de kartonnen doos en het Leger des Heils gekozen hadden... Ik vrees dat onze situatie dan echt erbarmelijk was, terwijl wij ons nu in een situatie bevinden dat we een menswaardig bestaan kunnen leiden. De overheid zal er vast op gespind zijn ons voor onze keuze te straffen. Maar was het onze keuze, onze realiteitszin, of onze slimheid?
20% van de nederlanders leeft in financieel zwaar weer. Dit percentage zal alleen maar groeien. De boodschap aan de politiek ligt er, maar zal nog steeds niet door komen. Ook bedrijven zullen zich niets aantrekken van de trieste berichtgeving. Immers de kleine groep rijken wil toch alleen maar nog rijker en welvarender worden. Een aardige oplossing; alle Turken naar Nederland en alle Nederlanders naar Turkije... nee, doe dat toch maar niet. Inmiddels merk ik dat Turkije ook nog andere voordelen heeft. Dat zal wegvallen wanneer hier al die Hollanders komen. Blijf dus maar in Nederland, maar pik deze situatie niet. Bundel de krachten, treedt in verzet, maak de wereld eerlijker en leefbaarder (in Nederland)! Laat de 20% geen 30, of 40 worden. Laat die 5% extreem rijken geen 10% worden, maar laat dit richting nul gaan. Verdeel, matig, en respecteer het individuele leven! Respecteer niet langer de portemonnee. En voor ons gaat dan misschien de deur weer open, terug te komen... Hollanders kunnen dan hier logeren, wanneer wij in Nederland zitten. Kijk, dan help je elkaar.
vrijdag 4 december 2015
In den vreemde: onnozel (54)
Soms voel ik mij, als buitenlander, heel onnozel. Dat is zeker gerelateerd aan de taal, maar ook dat er zoveel zaken hier anders gaan. Gisteravond was er geen stroom. Alleen bij ons. Onder de hoofdstop zit een digitale elektrometer. Deze gaf ook niets meer aan. Ik dacht aan een technisch probleem.
Hedenochtend ging ik naar de elektricien en vroeg langs te komen. Weer thuis sprak ik Mustafa, de huisbaas. Volgens hem was de rekening niet betaald en waren we afgesloten. Ik moest maar naar het postkantoor om te betalen. Nu weten we vaak niet wanneer er een rekening komt. Niet zo maar een keer per maand, op een vaste dag, maar wanneer het uit komt. Twee dagen geleden kwam de meteropnemer. In de tussenliggende twee maanden hebben we niemand gezien. Dat kan, want de meteropnemer laat niets achter, waardoor je weet dat er een nieuwe rekening is. Hier is geen mobiel internet, dus moet je de rekening bij de Muhtar opvissen. Daar was ik twee weken geleden al, maar niets te zien. Ook Ibrahim (zwager van Mustafa en goed Duits sprekend) gaf aan dat er nog helemaal niets was. Maar door de woorden van Mustafa voelde ik mij toch wat onnozel.
Dus, weer naar het dorp. Bij het postkantoor konden zij mij niet helpen. Internet lag er uit. Kom over een uurtje maar. Ondertussen ben ik naar de bank gegaan, om automatische betaling te regelen. Omdat het uur nog niet om was nog even thee gaan drinken en vervolgens terug naar de PTT. Ja hoor, de computer deed het. Alleen, er was geen openstaande rekening te vinden. Ga maar naar de bank om te betalen. Geen goed idee. Via een omweg hoorde ik dar Caner thuis was. En jawel, hij kijkt op internet en er staat niets open. Conclusie: toch een technisch probleem. Ook dan voel je jezelf weer onnozel. Enfin, hij belt met de huisbaas en vervolgens de elektricien. Die komt morgen, tussen een en twee..
In ieder geval kon ik weer huiswaarts. Ik de berg weer kom. Onderweg claxonneerde nog een scooter heel enthousiast... Echter door de helm kon ik niet zien wie. Thuis komt mijn vrouw naar buiten en ontsteekt het licht! De elektricien was net geweest. Binnen vijf minuten was het geregeld: de hoofdstop is vervangen...
Het heeft mijn dag gekost, terwijl ik eindelijk weer wat voor mijzelf wilde doen én nog wat klussen. Reina, mijn vrouw, had ondertussen van de deur in de badkamer een schuifdeur gemaakt. Ik had mijn tijd verdaan. Ook dan voel ik mij toch weer even onnozel. Maar goed, alles is weer in orde. Ik wil Caner bellen, om te zeggen dat het geregeld is. Lukt niet. Een Turkse stem ratelt een bericht af, maar bellen gaat niet... We hadden toch al geregeld dat telefoon én internet automatisch betaald zouden worden? Weer iets niet goed geregeld? Ik word er wel een beetje moe van, doch het sterkste gevoel is dat ik mij telkens de onnozele buitenlander voel. Want dat is het toch een beetje. Omdat je de taal onvoldoende machtig bent, de regels anders zijn en het systeem ons vreemd weet je niet of je voor verrassingen komt te staan en welke. Best spannend natuurlijk, alhoewel soms ook wel lastig.
De andere kant zijn er ook positieve verrassingen. Zoals gisteren in het ziekenhuis. Reina moest een röntgen foto laten maken, daar een MRI (kon ook met een uurtje) en we zijn drie keer bij de arts geweest. Daar het geen noodgeval was moesten we voorschieten; € 120 alles bij elkaar... Niet te geloven! Behalve het financiele verrassinkje ook het feit dat er eigenlijk binnen tien minuten werd geconcludeerd dat er sprake was van een nekhernia. In dit geval ging mijn gevoel van onnozelheid linea recta naar de Nederlandse zorg en met name het Kennemer Gasthuis.
Vele malen zijn we langs geweest, meerdere specialisten bezocht en niemand die ook maar op het idee kwam dat het een nekhernia kon zijn. Hoe vreselijk achterlijk. De zorg in Nederland is duur. De zorg in Nederland is traag. De zorg in Nederland schiet te kort. Er wordt veel te veel vanuit oogkleppen en portemonnee naar de patiënt gekeken. Nee, ook dat is hier anders. Maar wel deskundiger, efficiënter en stukken goedkoper.
De wereld zit vreemd in elkaar. Ach en dan heb ik er niet zo heel veel moeite mee, wanneer ik af en toe de onnozele buitenlander mag uithangen....
Hedenochtend ging ik naar de elektricien en vroeg langs te komen. Weer thuis sprak ik Mustafa, de huisbaas. Volgens hem was de rekening niet betaald en waren we afgesloten. Ik moest maar naar het postkantoor om te betalen. Nu weten we vaak niet wanneer er een rekening komt. Niet zo maar een keer per maand, op een vaste dag, maar wanneer het uit komt. Twee dagen geleden kwam de meteropnemer. In de tussenliggende twee maanden hebben we niemand gezien. Dat kan, want de meteropnemer laat niets achter, waardoor je weet dat er een nieuwe rekening is. Hier is geen mobiel internet, dus moet je de rekening bij de Muhtar opvissen. Daar was ik twee weken geleden al, maar niets te zien. Ook Ibrahim (zwager van Mustafa en goed Duits sprekend) gaf aan dat er nog helemaal niets was. Maar door de woorden van Mustafa voelde ik mij toch wat onnozel.
Dus, weer naar het dorp. Bij het postkantoor konden zij mij niet helpen. Internet lag er uit. Kom over een uurtje maar. Ondertussen ben ik naar de bank gegaan, om automatische betaling te regelen. Omdat het uur nog niet om was nog even thee gaan drinken en vervolgens terug naar de PTT. Ja hoor, de computer deed het. Alleen, er was geen openstaande rekening te vinden. Ga maar naar de bank om te betalen. Geen goed idee. Via een omweg hoorde ik dar Caner thuis was. En jawel, hij kijkt op internet en er staat niets open. Conclusie: toch een technisch probleem. Ook dan voel je jezelf weer onnozel. Enfin, hij belt met de huisbaas en vervolgens de elektricien. Die komt morgen, tussen een en twee..
In ieder geval kon ik weer huiswaarts. Ik de berg weer kom. Onderweg claxonneerde nog een scooter heel enthousiast... Echter door de helm kon ik niet zien wie. Thuis komt mijn vrouw naar buiten en ontsteekt het licht! De elektricien was net geweest. Binnen vijf minuten was het geregeld: de hoofdstop is vervangen...
Het heeft mijn dag gekost, terwijl ik eindelijk weer wat voor mijzelf wilde doen én nog wat klussen. Reina, mijn vrouw, had ondertussen van de deur in de badkamer een schuifdeur gemaakt. Ik had mijn tijd verdaan. Ook dan voel ik mij toch weer even onnozel. Maar goed, alles is weer in orde. Ik wil Caner bellen, om te zeggen dat het geregeld is. Lukt niet. Een Turkse stem ratelt een bericht af, maar bellen gaat niet... We hadden toch al geregeld dat telefoon én internet automatisch betaald zouden worden? Weer iets niet goed geregeld? Ik word er wel een beetje moe van, doch het sterkste gevoel is dat ik mij telkens de onnozele buitenlander voel. Want dat is het toch een beetje. Omdat je de taal onvoldoende machtig bent, de regels anders zijn en het systeem ons vreemd weet je niet of je voor verrassingen komt te staan en welke. Best spannend natuurlijk, alhoewel soms ook wel lastig.
De andere kant zijn er ook positieve verrassingen. Zoals gisteren in het ziekenhuis. Reina moest een röntgen foto laten maken, daar een MRI (kon ook met een uurtje) en we zijn drie keer bij de arts geweest. Daar het geen noodgeval was moesten we voorschieten; € 120 alles bij elkaar... Niet te geloven! Behalve het financiele verrassinkje ook het feit dat er eigenlijk binnen tien minuten werd geconcludeerd dat er sprake was van een nekhernia. In dit geval ging mijn gevoel van onnozelheid linea recta naar de Nederlandse zorg en met name het Kennemer Gasthuis.
Vele malen zijn we langs geweest, meerdere specialisten bezocht en niemand die ook maar op het idee kwam dat het een nekhernia kon zijn. Hoe vreselijk achterlijk. De zorg in Nederland is duur. De zorg in Nederland is traag. De zorg in Nederland schiet te kort. Er wordt veel te veel vanuit oogkleppen en portemonnee naar de patiënt gekeken. Nee, ook dat is hier anders. Maar wel deskundiger, efficiënter en stukken goedkoper.
De wereld zit vreemd in elkaar. Ach en dan heb ik er niet zo heel veel moeite mee, wanneer ik af en toe de onnozele buitenlander mag uithangen....
maandag 30 november 2015
De "slager" van Haarlem
Soms blijft de geschiedenis de mens achtervolgen. Eerder dit jaar schreef ik een blog (Vallen en opstaan) over mijn fysieke problemen. Inmiddels heb ik hier een enkele reactie op mogen krijgen. Het gaat over kinderen, die nog jong waren, geopereerd de orthopedisch chirurg dr. van Delft (in het Sint Joannes de Deo te Haarlem) en waarbij de resultaten enigszins catastrofaal genoemd kunnen worden. Juist die generatie is nu ouder en worden de gevolgen van de misstappen van de betreffende chirurg duidelijker, pijnlijker en soms ook traumatischer. Maar het betreft niet alleen fysieke ongemakken, ook blijkt het handelen van de orthopeed nog steeds traumatische ervaringen te geven.
In een reactie van Alexandra schrijft zij over de boosaardigheid van de man. Zijn onvriendelijkheid. In mijn blog heb ik niet veel over hem gesproken, alleen in grote lijn. Ja, mijn moeder was gecharmeerd van hem, en ik was onder de indruk van zijn verhalen uit Nederlands Indie, waar hij (volgens zijn zeggen) onder Spartaanse omstandigheden moeilijke orthopedische ingrepen heeft verricht. Misschien heeft dat het andere beeld van hem verdrongen, in de loop der jaren. Inderdaad, naar mij toe was hij niet vriendelijk, onbeschoft zelfs. Los van zijn verhalen was het eigenlijk een nare vent, en niet vreemd dat hij bekend staat als de "slager van Haarlem". De reactie van Alexandra maakt weer een hoop los. Vooral ook, omdat mijn klachten, en dus pijn, langzaam steeds meer toenemen. Een periode heb ik morfine tot mij genomen. Omdat dit niet meer echt hielp, moest ik er vanaf kicken. De medicatie welke ik nu heb werkt matig. Ondanks dat ik er weinig over vertel, ziet mijn omgeving duidelijk wanneer ik pijn heb, en soms ook in welke mate.
Dat had allemaal niet gehoeven. Ik had een gezonde man kunnen zijn, van bijna zestig. Geen rare voeten, geen hernia. Immers, steeds duidelijker wordt dat mijn zware rugklachten in verbinding staan met mijn volledig vergroeide voeten. En natuurlijk, tegen alle verwachtingen in, zit ik niet in een rolstoel. Nee, maar dat maakt niet dat ik minder klachten heb. En omdat ik ook nog eens een persoon ben die niet blijft hangen in het lijden, maar actief blijft, heb ik wellicht ook meer pijn. dan maar pijn, echter ik verdom het om mijn leven als een halve invalide in te richten. Dan leef ik niet meer. Dan liever de pijn, al is het dagelijks, al heb ik pijnlijke nachten.
Van Alexandra begrijp ik, dat zij ook fysieke beperkingen heeft. Ook bij haar zal het toenemen, naarmate de leeftijd vordert. Ook schrijft zij over een vriendin, die haar arm niet meer kan gebruiken. Zo zullen er meer slachtoffers zijn van van Delft, die als kind door hem behandeld zijn. Toen waren wij nog niet mondig, daarna druk met het leven en ging het nog wel, maar nu wij ouder worden krijgen wij meer en meer last van onze handicaps. Door toe doen van een man... Een man, die ooit uit zijn ambt als arts gezet is. Ik kan mijn nog herinneren, een uitzending van KRO Brandpunt, ergens in de jaren tachtig. Een persoon had van Delft openbaar aan de schandpaal genageld. Een (toen) volwassene. Ik heb daarna nog een poging gedaan er iets aan te doen. Van Delft was onvindbaar en het ziekenhuis zei geen dossiers meer te hebben. Daarmee was de boel afgedaan.
Maar hoe ingrijpend waren zijn fysieke mishandeling? Anders kan ik het niet noemen. En nu is er een generatie die met de gebakken peren zit en niets meer kan doen. Dat mag toch niet de waarheid zijn? Zelf heb ik altijd gewerkt, tot ik op straat kwam in 2010. Sindsdien tel ik niet meer mee. Ik ontvang geen enkele uitkering, of wat dan ook. We leven van een kleine uitkering van mijn partner. Mijn fysieke beperking speelt hier ongetwijfeld een rol in. Wederom met dank aan, maar machteloosheid slaat toe. Er is niets meer aan te doen. Of toch wel? Juridisch is het een en ander verjaard, van Delft zal inmiddels wel overleden zijn en het ziekenhuis is opgegaan in het Kennemer Gasthuis. Alle sporen gewist, behalve de slachtoffers.
Vandaag heb ik de KRO een mail gestuurd. Ik ben ook wel benieuwd naar de uitzending van toen. Ook zag ik dat de Leeuwarder Courant op 1 januari 1985 een artikel aan van Delft heeft besteed, al kan ik de inhoud van het artikel niet vinden. Door mistvlagen omgeven... een bizarre geschiedenis. Kunnen wij, de slachtoffers, nog ergens een beroep op doen? Kunnen wij nog ergens genoegdoening halen? Naarmate de tijd vordert, groeit de behoefte. Dat zal wel een biologische achtergrond hebben. Geen idee, maar de boosheid laait weer eens op.
En het is niet alleen wat ons fysiek is aangedaan. Van delft was, op zijn zachtst gezegd, niet aardig naar kinderen. Alexandra weet dat haarfijn te verwoorden. En ja, we zitten naast onze fysieke problemen ook met onze jeugdtrauma's. Want, dat is duidelijk, van Delft heeft ons ook psychische trauma's aangedaan. Dit realiseerde ik mij in de jaren tachtig nog niet zo. Toen was ik vooral strijdvaardig. Destijds zei ik: met mijn veertigste zit ik niet in een rolstoel. Die strijd heb ik, voor mijzelf, gewonnen.
Normaal ben ik nooit zo bezig met mijn verleden. Met het verre verleden zeker niet. Maar mijn heden heeft zo met dat verleden te maken, dat ik het niet kan negeren. Maar, wat wil ik er mee? Geen idee. Misschien een vorm van genoegdoening, erkenning. Door mijn strijd zit ik nu niet in de WAO. Dat was wel een reële mogelijkheid geweest, maar dat soort dingen overschreeuwde ik. Mijn leven moest zo normaal mogelijk verlopen. Dat lijkt blijkbaar niet, in ieder geval onvoldoende. Ja, misschien wil ik in contact komen met lotgenoten. Mensen die in de jaren zestig en zeventig nog kind waren en door van Delft geopereerd zijn. Waar de operaties nutteloos en verkeerd van waren en wie nu kampt met de gevolgen.
In de jaren tachtig kon van Delft, maar ook Sint Joannes de Deo, nog weg komen. Toen konden dossiers blijkbaar nog verdwijnen. Tegenwoordig is dat niet meer mogelijk. Gelukkig, enerzijds, pech voor ons, anderzijds. In ieder geval wil ik vragen of mensen die zich in dit verhaal herkennen willen melden. Of wanneer je iemand kent, waarbij dit een herkenbaar verhaal is, benader ze, en vraag ze zich te melden. Alleen dan kunnen we kijken of er iets te doen is. Of er nog ergens een open deurtje is, zodat we een pleister op onze wonden kunnen krijgen, zodat ons leed op de een of andere manier verzacht kan worden. Fysieke en traumatische gevolgen zullen ons blijven achtervolgen. Enige genoegdoening, of zelfs erkenning, kan zo iets mogelijk wel verzachten. Mail me: ernstmer@gmail.com, wanneer je ook een slachtoffer bent van deze slager!
In een reactie van Alexandra schrijft zij over de boosaardigheid van de man. Zijn onvriendelijkheid. In mijn blog heb ik niet veel over hem gesproken, alleen in grote lijn. Ja, mijn moeder was gecharmeerd van hem, en ik was onder de indruk van zijn verhalen uit Nederlands Indie, waar hij (volgens zijn zeggen) onder Spartaanse omstandigheden moeilijke orthopedische ingrepen heeft verricht. Misschien heeft dat het andere beeld van hem verdrongen, in de loop der jaren. Inderdaad, naar mij toe was hij niet vriendelijk, onbeschoft zelfs. Los van zijn verhalen was het eigenlijk een nare vent, en niet vreemd dat hij bekend staat als de "slager van Haarlem". De reactie van Alexandra maakt weer een hoop los. Vooral ook, omdat mijn klachten, en dus pijn, langzaam steeds meer toenemen. Een periode heb ik morfine tot mij genomen. Omdat dit niet meer echt hielp, moest ik er vanaf kicken. De medicatie welke ik nu heb werkt matig. Ondanks dat ik er weinig over vertel, ziet mijn omgeving duidelijk wanneer ik pijn heb, en soms ook in welke mate.
Dat had allemaal niet gehoeven. Ik had een gezonde man kunnen zijn, van bijna zestig. Geen rare voeten, geen hernia. Immers, steeds duidelijker wordt dat mijn zware rugklachten in verbinding staan met mijn volledig vergroeide voeten. En natuurlijk, tegen alle verwachtingen in, zit ik niet in een rolstoel. Nee, maar dat maakt niet dat ik minder klachten heb. En omdat ik ook nog eens een persoon ben die niet blijft hangen in het lijden, maar actief blijft, heb ik wellicht ook meer pijn. dan maar pijn, echter ik verdom het om mijn leven als een halve invalide in te richten. Dan leef ik niet meer. Dan liever de pijn, al is het dagelijks, al heb ik pijnlijke nachten.
Van Alexandra begrijp ik, dat zij ook fysieke beperkingen heeft. Ook bij haar zal het toenemen, naarmate de leeftijd vordert. Ook schrijft zij over een vriendin, die haar arm niet meer kan gebruiken. Zo zullen er meer slachtoffers zijn van van Delft, die als kind door hem behandeld zijn. Toen waren wij nog niet mondig, daarna druk met het leven en ging het nog wel, maar nu wij ouder worden krijgen wij meer en meer last van onze handicaps. Door toe doen van een man... Een man, die ooit uit zijn ambt als arts gezet is. Ik kan mijn nog herinneren, een uitzending van KRO Brandpunt, ergens in de jaren tachtig. Een persoon had van Delft openbaar aan de schandpaal genageld. Een (toen) volwassene. Ik heb daarna nog een poging gedaan er iets aan te doen. Van Delft was onvindbaar en het ziekenhuis zei geen dossiers meer te hebben. Daarmee was de boel afgedaan.
Maar hoe ingrijpend waren zijn fysieke mishandeling? Anders kan ik het niet noemen. En nu is er een generatie die met de gebakken peren zit en niets meer kan doen. Dat mag toch niet de waarheid zijn? Zelf heb ik altijd gewerkt, tot ik op straat kwam in 2010. Sindsdien tel ik niet meer mee. Ik ontvang geen enkele uitkering, of wat dan ook. We leven van een kleine uitkering van mijn partner. Mijn fysieke beperking speelt hier ongetwijfeld een rol in. Wederom met dank aan, maar machteloosheid slaat toe. Er is niets meer aan te doen. Of toch wel? Juridisch is het een en ander verjaard, van Delft zal inmiddels wel overleden zijn en het ziekenhuis is opgegaan in het Kennemer Gasthuis. Alle sporen gewist, behalve de slachtoffers.
Vandaag heb ik de KRO een mail gestuurd. Ik ben ook wel benieuwd naar de uitzending van toen. Ook zag ik dat de Leeuwarder Courant op 1 januari 1985 een artikel aan van Delft heeft besteed, al kan ik de inhoud van het artikel niet vinden. Door mistvlagen omgeven... een bizarre geschiedenis. Kunnen wij, de slachtoffers, nog ergens een beroep op doen? Kunnen wij nog ergens genoegdoening halen? Naarmate de tijd vordert, groeit de behoefte. Dat zal wel een biologische achtergrond hebben. Geen idee, maar de boosheid laait weer eens op.
En het is niet alleen wat ons fysiek is aangedaan. Van delft was, op zijn zachtst gezegd, niet aardig naar kinderen. Alexandra weet dat haarfijn te verwoorden. En ja, we zitten naast onze fysieke problemen ook met onze jeugdtrauma's. Want, dat is duidelijk, van Delft heeft ons ook psychische trauma's aangedaan. Dit realiseerde ik mij in de jaren tachtig nog niet zo. Toen was ik vooral strijdvaardig. Destijds zei ik: met mijn veertigste zit ik niet in een rolstoel. Die strijd heb ik, voor mijzelf, gewonnen.
Normaal ben ik nooit zo bezig met mijn verleden. Met het verre verleden zeker niet. Maar mijn heden heeft zo met dat verleden te maken, dat ik het niet kan negeren. Maar, wat wil ik er mee? Geen idee. Misschien een vorm van genoegdoening, erkenning. Door mijn strijd zit ik nu niet in de WAO. Dat was wel een reële mogelijkheid geweest, maar dat soort dingen overschreeuwde ik. Mijn leven moest zo normaal mogelijk verlopen. Dat lijkt blijkbaar niet, in ieder geval onvoldoende. Ja, misschien wil ik in contact komen met lotgenoten. Mensen die in de jaren zestig en zeventig nog kind waren en door van Delft geopereerd zijn. Waar de operaties nutteloos en verkeerd van waren en wie nu kampt met de gevolgen.
In de jaren tachtig kon van Delft, maar ook Sint Joannes de Deo, nog weg komen. Toen konden dossiers blijkbaar nog verdwijnen. Tegenwoordig is dat niet meer mogelijk. Gelukkig, enerzijds, pech voor ons, anderzijds. In ieder geval wil ik vragen of mensen die zich in dit verhaal herkennen willen melden. Of wanneer je iemand kent, waarbij dit een herkenbaar verhaal is, benader ze, en vraag ze zich te melden. Alleen dan kunnen we kijken of er iets te doen is. Of er nog ergens een open deurtje is, zodat we een pleister op onze wonden kunnen krijgen, zodat ons leed op de een of andere manier verzacht kan worden. Fysieke en traumatische gevolgen zullen ons blijven achtervolgen. Enige genoegdoening, of zelfs erkenning, kan zo iets mogelijk wel verzachten. Mail me: ernstmer@gmail.com, wanneer je ook een slachtoffer bent van deze slager!
maandag 16 november 2015
Parijs....
De westerse wereld is van slag door de aanslagen in Parijs. Ja, het is verschrikkelijk wat daar is gebeurd. Maar hoe bijzonder is dat nu eigenlijk? Vragen we ons dt wel eens af, of gaan we uit van ons individuele onschuldigheid? En waarom krijgt Parijs zo ontiegelijk veel aandacht, terwijl in Beiroet ook een aanslag was, door ISIS, met veel doden? Is een dode in de Arabische wereld minder erg dan een dode westerling? Vraagt men zich dat wel af? Of is het alleen aangrijpend wanneer het bij ons voor de deur afspeelt? De aanslagen in Parijs zijn verschrikkelijk, maar niet meer er dan al die andere aanslagen. Leuk dat op Facebook men en masse de Franse vlag over hun profiel plaatst, maar wat is dit voor massaal gedrag. Wil men er bij horen? Waarom zie ik geen Libanese vlaggen op Facebook? In sommige reacties krijg ik te horen dat het zo erg is, omdat we niet in oorlog zijn. Dat is de vraag. In moderne tijden worden immers moderne oorlogen gevoerd. Misschien is dit onze moderne oorlog. Machtswellustelingen die zwak geïntegreerde jongeren zo gek krijgen dit soort aanslagen te plegen. Jongeren die toch al geen perpectief hebben. Misschien zelfs al suïcidaal rondlopen. Jongens die zo gehersenspoeld worden dat ze zich lenen voor aanslagen en zelfmoordaanslagen. Gekken noemen wij ze, wat dat zijn ze. Dan moeten we ook eens heel erg naar ons zelf kijken. Hebben wij niet een verantwoordelijkheid ons bezig te houden met onze eigen omgeving? Hoe kan het in hemelsnaam zo uit de hand gelopen zijn in Molenbeek? In het westen zijn we te veel bezig met ons persoonlijk welzijn, onze rijkdom, de tweede auto en alles rond het uiterlijk vertoon. We leven in het westen in een individualistische maatschappij, en reageren verontwaardigt op wat er in onze achtertuin gebeurt. Want we kijken nauwelijks meer in die achtertuin. Alle aandacht gaat uit naar de voorgevel. Je ziet dit fenomeen op tal van gebieden. Alleen al in de politiek. Onze regering neem tal van slechte maatregelen, de sociale welvaartsstaat wordt uitgekleed, de scheiding arm en rijk wordt groter, werkloosheid en armoede onder ouderen groeit, etc. En, niemand die daadwerkelijk iets onderneemt. Een enkele vakbond doet nog wat waterige pogingen, maar eenheid is er over het algemeen niet bij. Dan opeens, een grote aanslag. Men voelt zich weer verenigd. Net als voetbal ons verenigd. Maar wat ons werkelijk verenigd is volledig uit zicht verdwenen. Het feit dat Wilders zo een grote populariteit kent is iets om heel erg zorgen om te maken. Toch kan hij nog steeds rustig zijn gang gaan. En natuurlijk heeft iedereen altijd overal een mening over. Maar ga je het gesprek aan, blijkt zo vaak dat de meningen eenzijdig gevormd zijn. Dat meningen onwrikbaar zijn geworden. Ik denk zo, dus ik denk niet anders. Zelfs goede argumenten kan de mens niet meer op een ander standpunt brengen. Komplot theorieën en stigma's sturen onze samenleving. Niet vreemd dat het dan zo een puinhoop wordt.
De aanslagen zijn verschrikkelijk. In Parijs, In London, in Madrid, in Beiroet, op al die Amerikaanse scholen. Alle aanslagen zijn verschrikkelijk, omdat er altijd zoveel onschuldige mensen het slachtoffer zijn. En hoe verschrikkelijker de aanslagen, of hoe dichterbij zij komen, hoe ongenuanceerder men reageert. Primaire reacties noemt men dat in de psychologie. Alleen blijft men tegenwoordig erg in de primaire reacties hangen. De woorden van Aboutaleb (in Buitenhof, 15 november 2015) waren zeer goede en weloverwogen woorden. De opmerking van iemand daarna kon ik niet plaatsen: "Die Aboutaleb is een geweldige gast. Ik vind het een wijze man. Ik vind alleen wel dat die moslims weg moeten uit ons land..." Deze persoon "vindt" van alles, maar begrijpt er geen snars van. Ik poogde de discussie aan te gaan, maar dat was een zinloze onderneming. Meneer (het was een meneer in dit geval) luisterde niet eens naar mij, maar zijn uitspraken werden feller en harder. Ja, zelfs de N-bom werd door hem als humane oplossing aangedragen om de Arabische wereld in te tomen. Het kippenvel stond op mijn armen.
Net als iedereen wordt ik ziek van al het geweld. Vooral omdat het zo zinloos is, dan wel zinloos lijkt. Maar helaas zit er achter al dit geweld zo veel meer, dan de uiterlijke zinloosheid. Wij, gewone mensen, zien dat niet. Wij zien de machtspelletjes niet. De lobby's, van onder andere de wapenindustrie, kennen wij niet. Hooguit hoor je er af en toe van. Wel merk ik op dat al dit gedrag steeds weer bevestigt hoe primitief wij mensen eigenlijk nog zijn. Onze samenleving mag dan modern zijn, de technologie op zeer hoog niveau, de mens blijft achter bij deze ontwikkelingen. We blijven elkaar de hersen in slaan. Met onze ellebogen bevechten we goede posities, door anderen neer te slaan. Letterlijk of figuurlijk. Was onze politieke ervaring er geen voorbeeld van? Ene Westerman die de macht wilde behouden en mij met leugens en bedrog neerzette tijdens eenvergadering. Regels overtrad om zelfs zijn macht te houden? Een klein voorbeeld in deze grote wereld, maar wel illustratief. En wat inzake ons verkeersgedrag. Ruzies ten over, puur gebaseerd op asociaal gedrag. Ruzies die niet zelden leiden tot geweld. De vechtpartijen in de weekenden in het uitgaansleven. Allemaal heel primitief. Maar ook verbaal en in de gedachten van mensen uit dit zich. Men hoort een half verhaal en maakt hun conclusie. Vragen naar de andere helft van het verhaal is er vaak niet bij.
Het gaat niet goed in de wereld. Maar dat is niet nieuws. Het is nog nooit echt goed gegaan. De tijd nu, is niet veel anders dan honderd jaar geleden, driehonderd jaar geleden, of duizend jaar geleden. Het enige wat veranderd is dat onze (zakelijk) kennis zich ontwikkelt. In de Romaanse tijd had je nog geen auto's, geen vliegtuigen. Nu hebben we technologie. Hoogstaand zelfs, maar ook dat heeft zo zijn nadelen. Woonde je tweehonderd jaar geleden in Amsterdam en werd er in Rome zinloos gemoord, hoorde je dat eens na een week. Wanneer dit nu voor komt zie je het bijna live in je huiskamer. Via de media, televisie en internet, worden we niet alleen direct geïnformeerd, maar ook direct geconfronteerd. Tijdens de warme hap trekken de bloederige lijken aan je ogen voorbij. Niets ontgaat ons meer. Met een snelheid die niet te bevatten is. En eigelijk is die ontwikkeling heel slecht voor de mens. Omdat we alles nu zo snel horen en zien, gaan we ons er ook die primaire reacties permitteren. Maar omdat we over te weinig kennis beschikken blijven we daar in hangen. En zo verandert er helemaal niets, helaas. Ondanks dat de wereld er zo anders lijkt uit te zien. En iedere keer zeggen we en masse: "dit nooit meer", maar morgen gebeurt het weer.
De aanslagen zijn verschrikkelijk. In Parijs, In London, in Madrid, in Beiroet, op al die Amerikaanse scholen. Alle aanslagen zijn verschrikkelijk, omdat er altijd zoveel onschuldige mensen het slachtoffer zijn. En hoe verschrikkelijker de aanslagen, of hoe dichterbij zij komen, hoe ongenuanceerder men reageert. Primaire reacties noemt men dat in de psychologie. Alleen blijft men tegenwoordig erg in de primaire reacties hangen. De woorden van Aboutaleb (in Buitenhof, 15 november 2015) waren zeer goede en weloverwogen woorden. De opmerking van iemand daarna kon ik niet plaatsen: "Die Aboutaleb is een geweldige gast. Ik vind het een wijze man. Ik vind alleen wel dat die moslims weg moeten uit ons land..." Deze persoon "vindt" van alles, maar begrijpt er geen snars van. Ik poogde de discussie aan te gaan, maar dat was een zinloze onderneming. Meneer (het was een meneer in dit geval) luisterde niet eens naar mij, maar zijn uitspraken werden feller en harder. Ja, zelfs de N-bom werd door hem als humane oplossing aangedragen om de Arabische wereld in te tomen. Het kippenvel stond op mijn armen.
Net als iedereen wordt ik ziek van al het geweld. Vooral omdat het zo zinloos is, dan wel zinloos lijkt. Maar helaas zit er achter al dit geweld zo veel meer, dan de uiterlijke zinloosheid. Wij, gewone mensen, zien dat niet. Wij zien de machtspelletjes niet. De lobby's, van onder andere de wapenindustrie, kennen wij niet. Hooguit hoor je er af en toe van. Wel merk ik op dat al dit gedrag steeds weer bevestigt hoe primitief wij mensen eigenlijk nog zijn. Onze samenleving mag dan modern zijn, de technologie op zeer hoog niveau, de mens blijft achter bij deze ontwikkelingen. We blijven elkaar de hersen in slaan. Met onze ellebogen bevechten we goede posities, door anderen neer te slaan. Letterlijk of figuurlijk. Was onze politieke ervaring er geen voorbeeld van? Ene Westerman die de macht wilde behouden en mij met leugens en bedrog neerzette tijdens eenvergadering. Regels overtrad om zelfs zijn macht te houden? Een klein voorbeeld in deze grote wereld, maar wel illustratief. En wat inzake ons verkeersgedrag. Ruzies ten over, puur gebaseerd op asociaal gedrag. Ruzies die niet zelden leiden tot geweld. De vechtpartijen in de weekenden in het uitgaansleven. Allemaal heel primitief. Maar ook verbaal en in de gedachten van mensen uit dit zich. Men hoort een half verhaal en maakt hun conclusie. Vragen naar de andere helft van het verhaal is er vaak niet bij.
Het gaat niet goed in de wereld. Maar dat is niet nieuws. Het is nog nooit echt goed gegaan. De tijd nu, is niet veel anders dan honderd jaar geleden, driehonderd jaar geleden, of duizend jaar geleden. Het enige wat veranderd is dat onze (zakelijk) kennis zich ontwikkelt. In de Romaanse tijd had je nog geen auto's, geen vliegtuigen. Nu hebben we technologie. Hoogstaand zelfs, maar ook dat heeft zo zijn nadelen. Woonde je tweehonderd jaar geleden in Amsterdam en werd er in Rome zinloos gemoord, hoorde je dat eens na een week. Wanneer dit nu voor komt zie je het bijna live in je huiskamer. Via de media, televisie en internet, worden we niet alleen direct geïnformeerd, maar ook direct geconfronteerd. Tijdens de warme hap trekken de bloederige lijken aan je ogen voorbij. Niets ontgaat ons meer. Met een snelheid die niet te bevatten is. En eigelijk is die ontwikkeling heel slecht voor de mens. Omdat we alles nu zo snel horen en zien, gaan we ons er ook die primaire reacties permitteren. Maar omdat we over te weinig kennis beschikken blijven we daar in hangen. En zo verandert er helemaal niets, helaas. Ondanks dat de wereld er zo anders lijkt uit te zien. En iedere keer zeggen we en masse: "dit nooit meer", maar morgen gebeurt het weer.
maandag 2 november 2015
Kunst, kan je dat eten?
Het zit er weer op. Overvoerd kijk ik terug op de dertigste editie van de Kunstlijn Haarlem, 's lands oudste kunstroute. Rond de 200 kunstenaars overal in Haarlem en directe omgeving hebben hun werk tentoongesteld, atelierdeuren geopend, of leuke manifestaties georganiseerd. Te veel om alles te bekijken, gedwongen tot het maken van keuzes. Mijn geluk, dit jaar, was dat ik bij veel collega's langs kon gaan en ben geweest. Het leuke van een evenement als de Kunstlijn is de enorm grote diversiteit aan creatieve uitingen.
Wandelend langs alle werken ontstaan veel contacten. Dus eveneens veel uitwisselingen. Tussen kunstenaars onderling en tussen kunstenaar en kijker. De laatste dagen heb ik heel veel gepraat. De stilte, welke mij nu omringt, is een welkome afwisseling.
Een van de regelmatig terugkerende onderwerpen was de positie van de teken en schilderkunst, fotogratie, het creëren van beelden en objecten, maken van sierraden ten opzichte van andere kunstvormen als muziek en film. Los van de discussie hoeveel kunstenaars van hun werk in hun levensonderhoud kunnen voorzien werd er gesproken over de ongelijkheid in deze wereld. De bezoeker betaald voor een concert, koopt eenvoudig muziek en betaald voor het kijken naar een film. Ook worden boeken een stuk makkelijker aangeschaft. Een schilderij, of tekening, kopen is echter in zekere mate een unicum. En overal waar de kunstenaar het werk ten toonstelt kan de bezoeker gratis kijken. Alhoewel voor de grote musea is men wel weer bereid in de knip te duiken. De 200 deelnemende kunstenaars aan de Kunstlijn zijn veelal hard werkende mensen. Er wordt hoge kwaliteit aan producten geleverd, maar ze zijn veelal afhankelijk van de gemeentelijke sociale dienst of een andere uitkerende instantie. Muziek, een boek, je kan het in veelvoud reproduceren, zonder de intentie van het werk aan te tasten. In de beeldende kunst is het werk uniek. In veruit de meeste gevallen is er een exemplaar. Bij sommige technieken zijn er meerdere oplagen mogelijk, alhoewel de productiekosten dan vaak weer erg hoog zijn.
Wellicht zit hier een reden verborgen in het feit dat het prijskaartje in de beeldende kunst enorm uiteen kan lopen. De een vraagt enkele duizenden euro's voor een werk, de ander hooguit enkele honderden euro's. Maar wie bepaald het verschil? Er zijn kunstenaars met een arrogantie, die veel vragen. Andere vragen veel, omdat een "goed" netwerk hebben en tot slot zijn er een klein aantal kunstenaars die heel veel vragen, omdat ze "bekend" of zelfs "beroemd" zijn. Waag het niet een kunstenaar aan te spreken op zijn hoge prijzen... Reëel is het natuurlijk niet. Dat een voetballer zo veel geld kan verdienen is ook niet reëel. Maar het gebeurt. Het zal waarschijnlijk blijven gebeuren. Natuurlijk is het de kunstenaar gegund. De andere kant is dat het een slecht signaal is naar de collega's. Vooral omdat niet de kwaliteit de prijs bepaalt, maar de juiste netwerken en het plaatje.
Ook tijdens de Kunstlijn zag je de grote verschillen. Vergelijkende werken met een prijsverschil van 300% is niet eens een echte uitzondering.
Waarop baseer je een prijs? Uitgaande van een (overigens vrij laag) uurloon worden de werken soms onbetaalbaar, of blijkt dat het uurtarief juist exorbitant hoog ligt. Je kijkt in de omgeving, hoe je zelf het werk ervaart en soms wat feedback, voordat je een kaartje naast je werk hangt. Daarbij speelt ook mee of je het zelf direct verkoopt,mof via een galerie. Daar een galerie al snel tussen de 20 en 30 commissie rekent moet je de prijs wel verhogen, daar je het anders echt zo goed als weg kan geven.
Gelukkig gaat de echte discussie toch het meest over het werk zelf en de kwaliteit. Maar hoe bepaal je of iets Kunst, of pulp? Definities zijn er niet voor. Bovendien laat men zich leiden door smaak. Of iemand iets mooi vindt of niet, zegt totaal niets over de kwaliteit. Daar moet je echt andere criteria voor aanwenden. Smaak is immers uitermate subjectief, ondanks dat smaak ook een collectieve subjectiviteit kan zijn. Zelf hanteer ik de volgende definitie om iets Kunst te kunnen noemen;
" Kunst is een emotionele uitingsvorm gebaseerd op ambachtelijke kennis van zaken"
Met ander woorden, ik ben van mening dat een kunstenaar kennis moet bezitten over zijn vak. Dat houdt in; materiaalkennis én ook technische kennis én kunne. Je moet weten wat perspectief is en in juist perspectief kunnen tekenen. Je moet een mens kunnen tekenen, zoals je een mens leert in verhoudingen, waardoor het (in theorie) een soort fotogelijkenis is. De mens die je maakt, moet voor iedereen een acceptabel mens zijn. Dat gaat op voor ieder onderwerp wat je tekent. Dat geld voor beeldhouders, tekenaars, schilders en zelfs kunstenaars die objecten maken. Vanuit die basiskennis is het een vak iets "eigens" toe te kunnen voegen. Vervolgens heeft een goede kunstenaar een "handtekening". Anderen zien aan het werk wie de kunstenaar is. De grote valkuil is dat er kunstenaars zijn die in feite aan al die criteria voldoen, maar toch discutabel zijn. Dat is in het geval wanneer de kunstenaar eindeloos in het zelfde thema blijft hangen. Dan wordt het geen kunst, maar us het "oefening baart kunst". Een voorbeeld zie ik bij Ans Markus. Zij maakt prachtig werk, maar vrijwel alles (wat ik ken) betreft in verband gewikkelde vrouwen. In mijn optiek wordt de Kunst dan ambacht. Een voorbeeld van een echt professionele kunstenaar is Picasso. In zijn begin jaren heeft hij figuratief geschilderd, laten zien dat hij het vak (technisch) verstaat. Daar vanuit is hij zijn kunne gaan ombuigen naar abstract. Daardoor is zijn werk ook zo enorm sterk en goed. Een goed oog is in staat te zien, bij abstract werk, of de kunstenaar beschikt over de basis vakkennis of abstract werk maakt, juist vanuit onkunde. Ook bij impressionistisch werk en specifieke vormen is dat goed te zien. Bij veel portretschilders zie je juist of het ambachtslieden zijn, of mensen die heel goed een portret kunnen maken, maar alle portretten in feite weinig variatie hebben. Ooit heb ik een jongetje op tekenles gehad, waarvan de moeder zei dat hij zo enorm goed kon tekenen. Ik zag een portret en dat zag er inderdaad erg goed uit. Tijdens de tekenles bleek die jongen in feite altijd het zelfde te tekenen, en door licht te variëren baarde oefening kunst. Toen hij iets anders moest tekenen en wij met techniek begonnen bleek die jongen niets te presteren. Perpectief lukte niet, een mens tekenen niet, eigenlijk niets.
Over Kunst wordt nogal eens met erg veel poeha gesproken. Ja, je kan ook verbaal nog een waarde toevoegen. Dat zie je terug in alle kunstvormen. Dat maakt ook de kunstkijker natuurlijk weer belangrijker. En daar niemand kunst echt definieert en er geen basis definitie is kan je er alle kanten mee op. Dat keert zich echter ook weer tegen de kunstwereld en maakt ook snel dat men kunst als elitair beschouwt.
In de Kunstkelder (Haarlem) hangt mijn werk de hele maand november (2015). Opvallend is dat er veel belangstelling is voor mijn serie Santpoort. Tekeningen van oude panden in het dorp. Leuk en realistisch getekend. Ambachtelijk correct. Toch is het geen kunst, want er zit eigenlijk niets van mijzelf in. De bezoeker lijkt dus te vallen op de herkenbaarheid en ziet dit werk (ook in het kader geplaatst) als kunst. Een kleine serie insecten trekt ook. Hier heb ik al meer mee gedaan. Een serie, van vier, met zwart-wit blokjes en dieren roept bij velen commentaar op:" lijkt wel iets op Escher", waarna men door loopt. En mijn olieverfwerken worden óf genegeerd, óf uitermate intens bestudeerd (en dan overigens ook meestal gewaardeerd).
Ja, kunst, het is een wat ongrijpbaar fenomeen. Je kan er heel wat kanten mee op. Het leidt tot, soms, eindeloze discussies. In ieder geval ben ik blij dat ik dit lustrum bij was en hoop er volgend jaar weer te zijn. Wel hoop ik dat de echte kwaliteit iets omhoog gaat, daar mijn indruk was dat er soms echte hobbyisten en zondagsschilders tussen zaten.
Wandelend langs alle werken ontstaan veel contacten. Dus eveneens veel uitwisselingen. Tussen kunstenaars onderling en tussen kunstenaar en kijker. De laatste dagen heb ik heel veel gepraat. De stilte, welke mij nu omringt, is een welkome afwisseling.
Een van de regelmatig terugkerende onderwerpen was de positie van de teken en schilderkunst, fotogratie, het creëren van beelden en objecten, maken van sierraden ten opzichte van andere kunstvormen als muziek en film. Los van de discussie hoeveel kunstenaars van hun werk in hun levensonderhoud kunnen voorzien werd er gesproken over de ongelijkheid in deze wereld. De bezoeker betaald voor een concert, koopt eenvoudig muziek en betaald voor het kijken naar een film. Ook worden boeken een stuk makkelijker aangeschaft. Een schilderij, of tekening, kopen is echter in zekere mate een unicum. En overal waar de kunstenaar het werk ten toonstelt kan de bezoeker gratis kijken. Alhoewel voor de grote musea is men wel weer bereid in de knip te duiken. De 200 deelnemende kunstenaars aan de Kunstlijn zijn veelal hard werkende mensen. Er wordt hoge kwaliteit aan producten geleverd, maar ze zijn veelal afhankelijk van de gemeentelijke sociale dienst of een andere uitkerende instantie. Muziek, een boek, je kan het in veelvoud reproduceren, zonder de intentie van het werk aan te tasten. In de beeldende kunst is het werk uniek. In veruit de meeste gevallen is er een exemplaar. Bij sommige technieken zijn er meerdere oplagen mogelijk, alhoewel de productiekosten dan vaak weer erg hoog zijn.
Wellicht zit hier een reden verborgen in het feit dat het prijskaartje in de beeldende kunst enorm uiteen kan lopen. De een vraagt enkele duizenden euro's voor een werk, de ander hooguit enkele honderden euro's. Maar wie bepaald het verschil? Er zijn kunstenaars met een arrogantie, die veel vragen. Andere vragen veel, omdat een "goed" netwerk hebben en tot slot zijn er een klein aantal kunstenaars die heel veel vragen, omdat ze "bekend" of zelfs "beroemd" zijn. Waag het niet een kunstenaar aan te spreken op zijn hoge prijzen... Reëel is het natuurlijk niet. Dat een voetballer zo veel geld kan verdienen is ook niet reëel. Maar het gebeurt. Het zal waarschijnlijk blijven gebeuren. Natuurlijk is het de kunstenaar gegund. De andere kant is dat het een slecht signaal is naar de collega's. Vooral omdat niet de kwaliteit de prijs bepaalt, maar de juiste netwerken en het plaatje.
Ook tijdens de Kunstlijn zag je de grote verschillen. Vergelijkende werken met een prijsverschil van 300% is niet eens een echte uitzondering.
Waarop baseer je een prijs? Uitgaande van een (overigens vrij laag) uurloon worden de werken soms onbetaalbaar, of blijkt dat het uurtarief juist exorbitant hoog ligt. Je kijkt in de omgeving, hoe je zelf het werk ervaart en soms wat feedback, voordat je een kaartje naast je werk hangt. Daarbij speelt ook mee of je het zelf direct verkoopt,mof via een galerie. Daar een galerie al snel tussen de 20 en 30 commissie rekent moet je de prijs wel verhogen, daar je het anders echt zo goed als weg kan geven.
Gelukkig gaat de echte discussie toch het meest over het werk zelf en de kwaliteit. Maar hoe bepaal je of iets Kunst, of pulp? Definities zijn er niet voor. Bovendien laat men zich leiden door smaak. Of iemand iets mooi vindt of niet, zegt totaal niets over de kwaliteit. Daar moet je echt andere criteria voor aanwenden. Smaak is immers uitermate subjectief, ondanks dat smaak ook een collectieve subjectiviteit kan zijn. Zelf hanteer ik de volgende definitie om iets Kunst te kunnen noemen;
" Kunst is een emotionele uitingsvorm gebaseerd op ambachtelijke kennis van zaken"
Met ander woorden, ik ben van mening dat een kunstenaar kennis moet bezitten over zijn vak. Dat houdt in; materiaalkennis én ook technische kennis én kunne. Je moet weten wat perspectief is en in juist perspectief kunnen tekenen. Je moet een mens kunnen tekenen, zoals je een mens leert in verhoudingen, waardoor het (in theorie) een soort fotogelijkenis is. De mens die je maakt, moet voor iedereen een acceptabel mens zijn. Dat gaat op voor ieder onderwerp wat je tekent. Dat geld voor beeldhouders, tekenaars, schilders en zelfs kunstenaars die objecten maken. Vanuit die basiskennis is het een vak iets "eigens" toe te kunnen voegen. Vervolgens heeft een goede kunstenaar een "handtekening". Anderen zien aan het werk wie de kunstenaar is. De grote valkuil is dat er kunstenaars zijn die in feite aan al die criteria voldoen, maar toch discutabel zijn. Dat is in het geval wanneer de kunstenaar eindeloos in het zelfde thema blijft hangen. Dan wordt het geen kunst, maar us het "oefening baart kunst". Een voorbeeld zie ik bij Ans Markus. Zij maakt prachtig werk, maar vrijwel alles (wat ik ken) betreft in verband gewikkelde vrouwen. In mijn optiek wordt de Kunst dan ambacht. Een voorbeeld van een echt professionele kunstenaar is Picasso. In zijn begin jaren heeft hij figuratief geschilderd, laten zien dat hij het vak (technisch) verstaat. Daar vanuit is hij zijn kunne gaan ombuigen naar abstract. Daardoor is zijn werk ook zo enorm sterk en goed. Een goed oog is in staat te zien, bij abstract werk, of de kunstenaar beschikt over de basis vakkennis of abstract werk maakt, juist vanuit onkunde. Ook bij impressionistisch werk en specifieke vormen is dat goed te zien. Bij veel portretschilders zie je juist of het ambachtslieden zijn, of mensen die heel goed een portret kunnen maken, maar alle portretten in feite weinig variatie hebben. Ooit heb ik een jongetje op tekenles gehad, waarvan de moeder zei dat hij zo enorm goed kon tekenen. Ik zag een portret en dat zag er inderdaad erg goed uit. Tijdens de tekenles bleek die jongen in feite altijd het zelfde te tekenen, en door licht te variëren baarde oefening kunst. Toen hij iets anders moest tekenen en wij met techniek begonnen bleek die jongen niets te presteren. Perpectief lukte niet, een mens tekenen niet, eigenlijk niets.
Over Kunst wordt nogal eens met erg veel poeha gesproken. Ja, je kan ook verbaal nog een waarde toevoegen. Dat zie je terug in alle kunstvormen. Dat maakt ook de kunstkijker natuurlijk weer belangrijker. En daar niemand kunst echt definieert en er geen basis definitie is kan je er alle kanten mee op. Dat keert zich echter ook weer tegen de kunstwereld en maakt ook snel dat men kunst als elitair beschouwt.
In de Kunstkelder (Haarlem) hangt mijn werk de hele maand november (2015). Opvallend is dat er veel belangstelling is voor mijn serie Santpoort. Tekeningen van oude panden in het dorp. Leuk en realistisch getekend. Ambachtelijk correct. Toch is het geen kunst, want er zit eigenlijk niets van mijzelf in. De bezoeker lijkt dus te vallen op de herkenbaarheid en ziet dit werk (ook in het kader geplaatst) als kunst. Een kleine serie insecten trekt ook. Hier heb ik al meer mee gedaan. Een serie, van vier, met zwart-wit blokjes en dieren roept bij velen commentaar op:" lijkt wel iets op Escher", waarna men door loopt. En mijn olieverfwerken worden óf genegeerd, óf uitermate intens bestudeerd (en dan overigens ook meestal gewaardeerd).
Ja, kunst, het is een wat ongrijpbaar fenomeen. Je kan er heel wat kanten mee op. Het leidt tot, soms, eindeloze discussies. In ieder geval ben ik blij dat ik dit lustrum bij was en hoop er volgend jaar weer te zijn. Wel hoop ik dat de echte kwaliteit iets omhoog gaat, daar mijn indruk was dat er soms echte hobbyisten en zondagsschilders tussen zaten.
donderdag 15 oktober 2015
Boek
In 2000 heb ik mijn eerste echte boek geschreven; de fan van Simon Ritzler. Vijf maanden heb ik er aan gewerkt. Nadien heb ik het hele werk geprint en zelfs voorzien van een harde kaft. Vervolgens heb ik het vrienden en kennissen laten lezen. De reacties waren wisselend en zeer uiteenlopend. Jongeren waren met name erg enthousiast, terwijl een aantal ouderen nogal wat kanttekeningen hadden. Over het algemeen was de kritiek absoluut positief. Nadat ik het zelf had gelezen zag ik de nodige missers. Taaltechnisch rammelde het, maar ook de verhaallijn verdiende een flinke bijstelling. In feite moet ik het boek een keer herschrijven. Daar ben ik nog steeds niet aan toe gekomen. De verhaallijn, daar sta ik nog steeds achter, dus de tijd komt zeker dat ik er voor ga zitten en tot een definitieve afronding kom.
De reden van het schrijven was dat ik mijzelf wilde bewijzen in staat te zijn een echt boek te schrijven. Mijn hele leven schrijf ik al veel, voornamelijk betreft het korte verhalen. Verhalen en artikelen. De laatste paar jaar natuurlijk de blog. Ook daarvan zit ik inmiddels boven de driehonderd. Het schrijven van een blog vergt hele andere kwaliteiten. Natuurlijk zijn er uit al die blogs misschien voldoende te halen om een boek van te maken, maar het is niet wat ik er mee voor ogen heb.
In mijn leven heb ik op diverse manieren leren schrijven. Verschillende stijlen. Diverse doelgroepen, maar vooral ook diverse boodschappen. Voor mijn werk heb ik veel moeten schrijven. Als puber schreef ik al. Echter, altijd bleef het beperkt tot korte verhalen. Soms een scenario. Ook heb ik veel artikelen geschreven in periodieken. Over filmanimatie, over mijn werk en de branche waarin ik werkte.
Schrijven; het verzetten van je zinnen, roepen in de woestijn, uiten van gevoelens, geven van een mening. Met schrijven, het geschreven woord, kan men zo veel. Ook verhalen. Verhalen van fantasieën bijvoorbeeld, of het vertellen van een geschiedenis. Als persoon ben ik eigenlijk vrij introvert. Ik ben geen echt mensen mens. Misschien daarom dat ik mijn hele leven bezig ben mij op indirecte wijze te uiten. Daarom wellicht teken en schilder ik. Daarom schrijf ik misschien, alhoewel ik ook natuurlijk heel veel functioneel geschreven heb.
Schrijven is voor mij ook altijd het aangaan van uitdagingen geweest. Vijftig artikelen over animatiefilm, terwijl ik zelf nog maar twee filmpjes had gekunsteld. Afgelopen jaar 52 blogs "in den vreemde", over onze gang naar Turkije. Een belofte aan mij zelf was de achterblijvers een jaar lang met één blog gemiddeld per week informeren. Het is gelukt. De uitdaging, in 2000, een volledig boek te schrijven. Ik heb het gedaan.
In het verleden heb ik wel pogingen ondernomen geschreven teksten via een uitgever uit te laten brengen. Altijd zonder succes. Of ik had de verkeerde uitgeverijen uitgezocht, of ik viel niet op tussen de vrachtwagenladingen kopij van mensen, die zich ook auteur wilden noemen. Het gaat er mij niet om beroemd te worden. Immers, ik ben eigenlijk zeer introvert. Nee, mijn kick is door de stad te lopen en in de etalage mijn boek te zien liggen. Wat de bevrediging daarvan is, of de lol, geen idee. Het zit in mijn kop. Het lijkt mij gewoonweg te gek. Ook in dit digitale tijdperk blijft die wens overeind. Ik ben alleen niet meer op zoek geweest naar een uitgever. Ik weet toch niet binnen welk fonds ik val, waardoor ik nooit de juiste uitgever zal vinden. Dat een uitvinder mij vindt is in deze tijd gelijk aan hopen op de hoofdprijs in de Staatsloterij.
Mijn schrijfdrang zal dus altijd blijven bestaan. Evenals de uitdagingen. Mijn volgende uitdaging is mijn politieke handvest; het Sokatisme. Ik koester de hoop hier komende winter tijd en energie in te kunnen leggen en het statement af te kunnen schrijven. Wanneer dat lukt hoop ik daarvan inderdaad dat ik een uitgever vind. Immers een politiek statement wil je delen en uitdragen. Wat dat betreft gaat het mij ook echt om de inhoud.
Laatst heb ik op mijn E-reader een aantal boeken van Joost Zwagerman gelezen. op zich las alles lekker weg. Tussen de werken ervoer ik overigens wel vrij grote kwaliteitsverschillen. Zwagerman kon inderdaad ook heel goed schrijven. Maar ook erg belabberd. Ach, mij schrijfkunsten zullen ongetwijfeld ook kwalitatieve hoogtepunten en dieptepunten kennen. Het kan altijd beter.
Een week of twee geleden kreeg ik plots de geest. Voor het skapen gaan zat ik half te dromen en ontstond een roman. De volgende dag ben ik direct aan de slag gegaan en sindsdien schrijf ik met regelmaat aan mijn roman. Het gaat lekker. De verhaallijn zit goed in mijn hoofd. En ja, ik ga dit boek afschrijven en het zal dus mijn tweede roman worden. Dit keer is de behoefte het uit te geven groter dan voorheen. Misschien speelt de leeftijd mee, misschien omdat we over tien jaar geen boekwinkel meer hebben en boeken alleen nog digitaal uitgegeven worden. Het kan mij allemaal eigenlijk bal schelen. Net als met mijn tekeningen en schilderijen ben ik de createur, niet de verkoper. Ik maak, vanuit de drang tot maken, tot creëren. Dat ik nu mijn werk wat vaker aan de buitenwereld toon, door bijvoorbeeld exposities te houden is eigenlijk aan mij niet besteed. Geef mij maar een agent, die alles regelt en voor mij de boer op gaat. Toch wil ik mijn nieuwe werk schrijven om het uit te laten geven. Met mijn tekeningen en schilderijen treed ik nu ook naar buiten. Vooral via de digitale media, zoals Exto en Kunstmarktplaats. Ook toon ik vrijwel al mijn werk op Facebook. Af en toe verkoop ik een werk via dit medium. Bovendien is het een goede manier een vorm van feedback te krijgen. En reacties op Facebook zijn lang niet allemaal leuk.
Mijn nieuwe boek gaat over Henk Jan. Het verhaalt over zijn leven, zijn zijn. Daarnaast is deze roman ook een detective of een thriller. Ruim zesduizend woorden staan er reeds opgeslagen op mijn iPad. Verder houd ik de inhoud en verloop vooralsnog voor mijzelf. Ik geloof erin. Misschien niet het hoogste niveau binnen de wereld van auteurs, toch zeker een boeiend en leesbaar geheel.
Voorlopig ben ik dus weer bezig.. Ik ga weer een resultaat boeken. Nu maar hopen dat er een uitgever is die er heil in ziet.
Ondertussen blijf ik het gewone schrijven, bijvoorbeeld mijn blogs, gewoon voort zetten. Ook al weet ik vooraf dat mijn komende roman nooit via de ouderwetse weg uitgegeven zal worden. Desalniettemin ben ik benieuwd hoe het mensen lukt hun werk wel uit te laten geven. Dus, indien iemand tips kan geven, graag. En natuurlijk realiseer ik mij dat half Nederland schrijft. Los van de kwalitatieve kant durf ik te zeggen, dat ik het wel degelijk kan. Ik houd mij dus aanbevolen voor goede tips. Mijn kwaliteiten steken boven het maaiveld uit. Boven het gemiddelde van al die duizenden mensen, die denken dat zij ook kunnen schrijven.
De reden van het schrijven was dat ik mijzelf wilde bewijzen in staat te zijn een echt boek te schrijven. Mijn hele leven schrijf ik al veel, voornamelijk betreft het korte verhalen. Verhalen en artikelen. De laatste paar jaar natuurlijk de blog. Ook daarvan zit ik inmiddels boven de driehonderd. Het schrijven van een blog vergt hele andere kwaliteiten. Natuurlijk zijn er uit al die blogs misschien voldoende te halen om een boek van te maken, maar het is niet wat ik er mee voor ogen heb.
In mijn leven heb ik op diverse manieren leren schrijven. Verschillende stijlen. Diverse doelgroepen, maar vooral ook diverse boodschappen. Voor mijn werk heb ik veel moeten schrijven. Als puber schreef ik al. Echter, altijd bleef het beperkt tot korte verhalen. Soms een scenario. Ook heb ik veel artikelen geschreven in periodieken. Over filmanimatie, over mijn werk en de branche waarin ik werkte.
Schrijven; het verzetten van je zinnen, roepen in de woestijn, uiten van gevoelens, geven van een mening. Met schrijven, het geschreven woord, kan men zo veel. Ook verhalen. Verhalen van fantasieën bijvoorbeeld, of het vertellen van een geschiedenis. Als persoon ben ik eigenlijk vrij introvert. Ik ben geen echt mensen mens. Misschien daarom dat ik mijn hele leven bezig ben mij op indirecte wijze te uiten. Daarom wellicht teken en schilder ik. Daarom schrijf ik misschien, alhoewel ik ook natuurlijk heel veel functioneel geschreven heb.
Schrijven is voor mij ook altijd het aangaan van uitdagingen geweest. Vijftig artikelen over animatiefilm, terwijl ik zelf nog maar twee filmpjes had gekunsteld. Afgelopen jaar 52 blogs "in den vreemde", over onze gang naar Turkije. Een belofte aan mij zelf was de achterblijvers een jaar lang met één blog gemiddeld per week informeren. Het is gelukt. De uitdaging, in 2000, een volledig boek te schrijven. Ik heb het gedaan.
In het verleden heb ik wel pogingen ondernomen geschreven teksten via een uitgever uit te laten brengen. Altijd zonder succes. Of ik had de verkeerde uitgeverijen uitgezocht, of ik viel niet op tussen de vrachtwagenladingen kopij van mensen, die zich ook auteur wilden noemen. Het gaat er mij niet om beroemd te worden. Immers, ik ben eigenlijk zeer introvert. Nee, mijn kick is door de stad te lopen en in de etalage mijn boek te zien liggen. Wat de bevrediging daarvan is, of de lol, geen idee. Het zit in mijn kop. Het lijkt mij gewoonweg te gek. Ook in dit digitale tijdperk blijft die wens overeind. Ik ben alleen niet meer op zoek geweest naar een uitgever. Ik weet toch niet binnen welk fonds ik val, waardoor ik nooit de juiste uitgever zal vinden. Dat een uitvinder mij vindt is in deze tijd gelijk aan hopen op de hoofdprijs in de Staatsloterij.
Mijn schrijfdrang zal dus altijd blijven bestaan. Evenals de uitdagingen. Mijn volgende uitdaging is mijn politieke handvest; het Sokatisme. Ik koester de hoop hier komende winter tijd en energie in te kunnen leggen en het statement af te kunnen schrijven. Wanneer dat lukt hoop ik daarvan inderdaad dat ik een uitgever vind. Immers een politiek statement wil je delen en uitdragen. Wat dat betreft gaat het mij ook echt om de inhoud.
Laatst heb ik op mijn E-reader een aantal boeken van Joost Zwagerman gelezen. op zich las alles lekker weg. Tussen de werken ervoer ik overigens wel vrij grote kwaliteitsverschillen. Zwagerman kon inderdaad ook heel goed schrijven. Maar ook erg belabberd. Ach, mij schrijfkunsten zullen ongetwijfeld ook kwalitatieve hoogtepunten en dieptepunten kennen. Het kan altijd beter.
Een week of twee geleden kreeg ik plots de geest. Voor het skapen gaan zat ik half te dromen en ontstond een roman. De volgende dag ben ik direct aan de slag gegaan en sindsdien schrijf ik met regelmaat aan mijn roman. Het gaat lekker. De verhaallijn zit goed in mijn hoofd. En ja, ik ga dit boek afschrijven en het zal dus mijn tweede roman worden. Dit keer is de behoefte het uit te geven groter dan voorheen. Misschien speelt de leeftijd mee, misschien omdat we over tien jaar geen boekwinkel meer hebben en boeken alleen nog digitaal uitgegeven worden. Het kan mij allemaal eigenlijk bal schelen. Net als met mijn tekeningen en schilderijen ben ik de createur, niet de verkoper. Ik maak, vanuit de drang tot maken, tot creëren. Dat ik nu mijn werk wat vaker aan de buitenwereld toon, door bijvoorbeeld exposities te houden is eigenlijk aan mij niet besteed. Geef mij maar een agent, die alles regelt en voor mij de boer op gaat. Toch wil ik mijn nieuwe werk schrijven om het uit te laten geven. Met mijn tekeningen en schilderijen treed ik nu ook naar buiten. Vooral via de digitale media, zoals Exto en Kunstmarktplaats. Ook toon ik vrijwel al mijn werk op Facebook. Af en toe verkoop ik een werk via dit medium. Bovendien is het een goede manier een vorm van feedback te krijgen. En reacties op Facebook zijn lang niet allemaal leuk.
Mijn nieuwe boek gaat over Henk Jan. Het verhaalt over zijn leven, zijn zijn. Daarnaast is deze roman ook een detective of een thriller. Ruim zesduizend woorden staan er reeds opgeslagen op mijn iPad. Verder houd ik de inhoud en verloop vooralsnog voor mijzelf. Ik geloof erin. Misschien niet het hoogste niveau binnen de wereld van auteurs, toch zeker een boeiend en leesbaar geheel.
Voorlopig ben ik dus weer bezig.. Ik ga weer een resultaat boeken. Nu maar hopen dat er een uitgever is die er heil in ziet.
Ondertussen blijf ik het gewone schrijven, bijvoorbeeld mijn blogs, gewoon voort zetten. Ook al weet ik vooraf dat mijn komende roman nooit via de ouderwetse weg uitgegeven zal worden. Desalniettemin ben ik benieuwd hoe het mensen lukt hun werk wel uit te laten geven. Dus, indien iemand tips kan geven, graag. En natuurlijk realiseer ik mij dat half Nederland schrijft. Los van de kwalitatieve kant durf ik te zeggen, dat ik het wel degelijk kan. Ik houd mij dus aanbevolen voor goede tips. Mijn kwaliteiten steken boven het maaiveld uit. Boven het gemiddelde van al die duizenden mensen, die denken dat zij ook kunnen schrijven.
dinsdag 6 oktober 2015
In den vreemde: de rekening (53)
Eerder heb ik al een uitleg gegeven over het betalen van de elektra rekening bij de pinautomaat. Immers in Göcek liet de meteropnemer altijd een print achter, zijnde de rekening.
Recent kwam ook op ons adres in Gökceovacik de meteropnemer. Maar, we ontvingen geen print. In mijn beste Turks dus om dat papiertje vragen. Het antwoord was kort: Muhtar. Nu wist ik dat Göcek over een muhtar beschikt, maar blijkbaar dit dorp ook. Gezien de hoofdbeweging bij het korte antwoord moest ik er vanuit gaan dat er namelijk hier ook zo een functie bestaat. En weg was de meteropnemer.
Enkele dagen later sprak ik de zwager van onze huisbaas; Ibrahim Bakak. Ibrahim heeft lang in Duitsland gewoond, wat voor de communicatie alhier een opsteker is. Ibrahim woont naast de moskee. Ibrahim vertaalde het woord muthar met Burgermeister. Ik denk dat wij het beter kunnen vertalen met dorpsoudste. En vanaf onze waranda woont de muhtar in het tweede huis. Is hij daar niet, is hij in zijn nieuwe huis, een stukje achter de moskee.
Ik, op het brommertje, op zoek naar het tweede huis. In de ruime voortuin stonden een paar grote zwarte ketels op rokende vuren. Twee vrouwen, in dorps dracht, liepen met hout te zeulen. Over het hek vroeg ik: "Muhtar?" De jongste vrouw, uitermate stevig gebouwd, gaf met een hoofdknik aan dat de andere vrouw de vrouw van de muhtar was; de muhtarin. Ik stap af, schuif het metalen hek opzij en wandel op beide dames af. Om te beginnen stelde ik mij voor als "nieuwe" bewoner van het huis van Mustafa. Nou, dat was al heel wat, een gebaar wat bijzonder gewaardeerd werd. Dat maak ik tenminste op uit de mimiek van beide vrouwen, die van een onweersblik naar een zonnige uitstraling over ging.
Met de hand gebaarde de oudste van de twee mee te lopen. Langs het huis een stukje de heuvel op. Het tweede huis, waar ik moest zijn, bleek in de rij erachter te staan. Een korte wandeling langs kippen, hout, hekjes, rommel, antiek, etc. Zelfs het Openlucht Museum in Arnhem vertoont niet zoveel bijzonderheden en bezienswaardigheden van het oude Nederland, als dat ik op deze vijftig meter tegen kwam.
Het huisje van de muhtar is een klein huisje. Een waranda, vanwaar je rechtstreeks in de woonkamer kijkt, volgepropt met grote, statige en kitscherige banken. Aan de buitenzijde van de overkapping een oude groene waslijn. Veel knijpers en onder een aantal knijpers een stapel papiertjes. Verder war doekjes en kleine rommel. Mevrouw nam een stapeltje van de lijn en overhandigde mij dit. Aangezien de papiertjes erg dun waren bleek het een forse stapel.zij verdween en ik stond buiten. Legde de stapel op de tafel en bladerde er doorheen. Tot ik een tweede stapel zag liggen, onder een losse watermeter. Deze velletjes zagen er nieuwer uit, dan de al half verbleekte rekeningen van de eerste stapel. Nu zag ik ook de datum. Inderdaad was het tweede hoopje de recente rekening. De stapel weer door. De muhtarin had inmiddels afscheid genomen en daar stond ik. Het nummer boven onze meter had ik op een papiertje geschreven, maar kwam ik nergens tegen. Op naam van mijn huisbaas, Mustafa Sandiroz, kwam ik een stuk of vijf rekeningen tegen, waarop bij eentje het nummer 95 genoteerd stond. Die nam ik uiteindelijk maar uit de stapel en schoof het in mijn broekzak. Behalve de naam van mijn huisbaas kwam ik nog enkele namen meerdere keren tegen, waarvan soms de voornaam verschilde, soms overeen kwam. Türkmen, Bakak waren de bekendste en meest voorkomende namen. Een heus imperium van een paar families dus, dat dorp waar wij wonen. Blijkbaar ook heel normaal, in Turkije. In de slipstream van alle rekeningen zag ik ook de naam van onze Nederlandse achterbuur. Ik ken hem als Ton. De naam op het papiertje toonde een chique Nederlandse naam en Ton bleek ook maar een afkorting.
Met mijn papiertje naar mijn brommertje en naar huis. Daar opende ik het deurtje van de elektrometer en jawel nu zag ik een overeenkomend nummer. Met enige trots kon ik de conclusie trekken dat ik de juiste er tussenuit heb weten te halen.
Op het brommertje naar Göcek. Sta ik bij de pinautomaat (niet bij iedere automaat kan je ook betalen), is deze buiten werking. Ook onze waterrekening kon ik niet voldoen. Alles buiten werking. Vandaag dus maar weer naar beneden, zodat ik misschien vandaag wél mijn rekeningen kan voldoen...
Recent kwam ook op ons adres in Gökceovacik de meteropnemer. Maar, we ontvingen geen print. In mijn beste Turks dus om dat papiertje vragen. Het antwoord was kort: Muhtar. Nu wist ik dat Göcek over een muhtar beschikt, maar blijkbaar dit dorp ook. Gezien de hoofdbeweging bij het korte antwoord moest ik er vanuit gaan dat er namelijk hier ook zo een functie bestaat. En weg was de meteropnemer.
Enkele dagen later sprak ik de zwager van onze huisbaas; Ibrahim Bakak. Ibrahim heeft lang in Duitsland gewoond, wat voor de communicatie alhier een opsteker is. Ibrahim woont naast de moskee. Ibrahim vertaalde het woord muthar met Burgermeister. Ik denk dat wij het beter kunnen vertalen met dorpsoudste. En vanaf onze waranda woont de muhtar in het tweede huis. Is hij daar niet, is hij in zijn nieuwe huis, een stukje achter de moskee.
Ik, op het brommertje, op zoek naar het tweede huis. In de ruime voortuin stonden een paar grote zwarte ketels op rokende vuren. Twee vrouwen, in dorps dracht, liepen met hout te zeulen. Over het hek vroeg ik: "Muhtar?" De jongste vrouw, uitermate stevig gebouwd, gaf met een hoofdknik aan dat de andere vrouw de vrouw van de muhtar was; de muhtarin. Ik stap af, schuif het metalen hek opzij en wandel op beide dames af. Om te beginnen stelde ik mij voor als "nieuwe" bewoner van het huis van Mustafa. Nou, dat was al heel wat, een gebaar wat bijzonder gewaardeerd werd. Dat maak ik tenminste op uit de mimiek van beide vrouwen, die van een onweersblik naar een zonnige uitstraling over ging.
Met de hand gebaarde de oudste van de twee mee te lopen. Langs het huis een stukje de heuvel op. Het tweede huis, waar ik moest zijn, bleek in de rij erachter te staan. Een korte wandeling langs kippen, hout, hekjes, rommel, antiek, etc. Zelfs het Openlucht Museum in Arnhem vertoont niet zoveel bijzonderheden en bezienswaardigheden van het oude Nederland, als dat ik op deze vijftig meter tegen kwam.
Het huisje van de muhtar is een klein huisje. Een waranda, vanwaar je rechtstreeks in de woonkamer kijkt, volgepropt met grote, statige en kitscherige banken. Aan de buitenzijde van de overkapping een oude groene waslijn. Veel knijpers en onder een aantal knijpers een stapel papiertjes. Verder war doekjes en kleine rommel. Mevrouw nam een stapeltje van de lijn en overhandigde mij dit. Aangezien de papiertjes erg dun waren bleek het een forse stapel.zij verdween en ik stond buiten. Legde de stapel op de tafel en bladerde er doorheen. Tot ik een tweede stapel zag liggen, onder een losse watermeter. Deze velletjes zagen er nieuwer uit, dan de al half verbleekte rekeningen van de eerste stapel. Nu zag ik ook de datum. Inderdaad was het tweede hoopje de recente rekening. De stapel weer door. De muhtarin had inmiddels afscheid genomen en daar stond ik. Het nummer boven onze meter had ik op een papiertje geschreven, maar kwam ik nergens tegen. Op naam van mijn huisbaas, Mustafa Sandiroz, kwam ik een stuk of vijf rekeningen tegen, waarop bij eentje het nummer 95 genoteerd stond. Die nam ik uiteindelijk maar uit de stapel en schoof het in mijn broekzak. Behalve de naam van mijn huisbaas kwam ik nog enkele namen meerdere keren tegen, waarvan soms de voornaam verschilde, soms overeen kwam. Türkmen, Bakak waren de bekendste en meest voorkomende namen. Een heus imperium van een paar families dus, dat dorp waar wij wonen. Blijkbaar ook heel normaal, in Turkije. In de slipstream van alle rekeningen zag ik ook de naam van onze Nederlandse achterbuur. Ik ken hem als Ton. De naam op het papiertje toonde een chique Nederlandse naam en Ton bleek ook maar een afkorting.
Met mijn papiertje naar mijn brommertje en naar huis. Daar opende ik het deurtje van de elektrometer en jawel nu zag ik een overeenkomend nummer. Met enige trots kon ik de conclusie trekken dat ik de juiste er tussenuit heb weten te halen.
Op het brommertje naar Göcek. Sta ik bij de pinautomaat (niet bij iedere automaat kan je ook betalen), is deze buiten werking. Ook onze waterrekening kon ik niet voldoen. Alles buiten werking. Vandaag dus maar weer naar beneden, zodat ik misschien vandaag wél mijn rekeningen kan voldoen...
woensdag 30 september 2015
Verdomd bizar: 2!
Soms gaan de dingen snel. Amper mijn vorige blog opgetekend en nu al moet ik mijn vervolg schrijven. Om te beginnen wordt nu ook de bewindvoerder een stuk actiever. Er zijn twee dingen aan de hand (zie wel de vorige blog!).
Als eerste de SVB. De gemeente heeft geld over gemaakt naar de SVB. Dat is nu echt duidelijk. De SVB heeft inderdaad geld verder over gemaakt. Alleen in plaats van dit aan Emerhôt te voldoen hebben zij het op de rekening van de dagbestedingsorganisatie gestort. Zéér slordig!!!!
Dit was de kortste.
De tweede is echt om te huilen. Dat betreft het Zorgkantoor. Mijn klant ontving eerder begeleiding van een kleine organisatie. Deze organisatie rekende 56 euro per uur. Er werden alleen gesprekjes gehouden. Vanuit de organisatie mocht men niet meer. Ook waren de gesprekjes gepland. Mijn klant had duidelijk een andere begeleidingsbehoefte, maar de instelling kon en mocht dat niet leveren, zeiden ze. Een maandrekening was ruim 2300 euro. Geen enkel probleem voor het Zorgkantoor...
Nadat ik de zorg over had genomen en ook een hulpverleenster had gevonden waren er een aantal duidelijke leerelementen. Hieronder viel het invullen en omgaan van/met vrije tijd, leren koken en leren zelfstandig te wonen, inspringen bij calamiteiten en natuurlijk ook het voeren van gesprekken. Het Zorgkantoor vergoed nu van de destijds ingediende rekening maar ruim 500 euro, de rest (1200) moet worden terug betaald. We hebben het nu maar over een maand. Want wat zegt het Zorgkantoor: alle begeleiding naar winkels was een activiteit van de hulpverlener zelf. Om niet al te veel in details te treden is aangegeven dat bijna niets onder het PGB viel, behalve de enigszins zinloze gesprekken op vaste tijden. En daar betalen ze dus ook grif een fors hoger tarief voor! Het tweede half jaar wordt nog onderzocht. Ook was er onterecht BTW berekend (en afgedragen), wat vreemd is want op de rekening van de vorige organisatie stond óók BTW vermeld. Waarschijnlijk moet er rond de 13000 euro worden terugbetaald! Wegens onterecht gebruik van de PGB.
Mijn klomp breekt aan alle kanten. Juist op basis van de PGB én de vraagstelling van de klant is de zorg geleverd en nu worden er lijsten naar voren gehaald om aan te geven dat dit niet mag...
Kortom een verstandelijk gehandicapte moet dus of maar in een dure instelling zitten, of moet het zelfstandig redden met nutteloze dure begeleiding... Ik volg dit echt niet meer. En dan ook nog de dreiging dat alleen via de rechter nog bezwaar kan worden aangetekend. Een betalingsregeling is te maken. Noch de hulpverlener, noch ik zijn in staat terug te betalen, want het was inkomen. Voor mij geldt zelfs dat ik vorig jaar een bruto jaarinkomen had van 3700 euro.
Los daarvan, twee mensen hebben al die tijd arbeid geleverd! Twee mensen hebben zich ingezet voor het welzijn van een gehandicapte medemens. Maar nee, wanneer je integer zorg op maat levert word je gestraft in Nederland!
Zogenaamd om misbruik tegen te gaan? Krom! Dure zinloze zorg; geen probleem! Misbruik om zinloos dure middelen preventief te regelen? Geen probleem! Nee, een gehandicapte moet het maar redden of naar een tehuis! Te misselijk om te verwoorden. Te belangrijk om te verzwijgen. Het Zorgkantoor, dat laat reageert, of het niet van belang is dat er mensen zijn die afhankelijk zijn van dat inkomen. De SVB die er helemaal een onbeschrijfelijk zooitje van maakt. De indirecte communicatie en jazeker, ook de bewindvoerder had accurater moeten reageren. Dit is Nederland! Een sociale staat... Een welvarende samenleving... Een menselijke samenleving... Door regels en geld echter volledig de weg kwijt, waardoor wij alleen nog kunnen praten over een inhumane slecht communicerende samenleving. Zelfs de moderne media lijken hier geen verbetering in te geven. Nee, het wordt alleen allemaal nóg ondoorzichtiger! Ik zit nu al voor een paar duizend euro in het schip, heb nog geen cent vanaf juni ontvangen, maar mag straks wel 14000 euro terug betalen? Eerlijkheid en oprechtheid worden afgestraft. Ik denk dat ik de boel maar eens flink moet oplichten. Dan is er niets aan de hand. Immers de echte oplichters en dieven lijken ongemoeid gelaten te worden en de kleine eerlijke en harde werkers worden als criminelen bekeken. Helaas vrees ik dat hier nog niet de laatste blog over geschreven is. Alhoewel ik hoop dat de laatste blog over dit onderwerp een positieve kan zijn. Met name voor de zwakkeren en gehandicapten in onze samenleving.
Als eerste de SVB. De gemeente heeft geld over gemaakt naar de SVB. Dat is nu echt duidelijk. De SVB heeft inderdaad geld verder over gemaakt. Alleen in plaats van dit aan Emerhôt te voldoen hebben zij het op de rekening van de dagbestedingsorganisatie gestort. Zéér slordig!!!!
Dit was de kortste.
De tweede is echt om te huilen. Dat betreft het Zorgkantoor. Mijn klant ontving eerder begeleiding van een kleine organisatie. Deze organisatie rekende 56 euro per uur. Er werden alleen gesprekjes gehouden. Vanuit de organisatie mocht men niet meer. Ook waren de gesprekjes gepland. Mijn klant had duidelijk een andere begeleidingsbehoefte, maar de instelling kon en mocht dat niet leveren, zeiden ze. Een maandrekening was ruim 2300 euro. Geen enkel probleem voor het Zorgkantoor...
Nadat ik de zorg over had genomen en ook een hulpverleenster had gevonden waren er een aantal duidelijke leerelementen. Hieronder viel het invullen en omgaan van/met vrije tijd, leren koken en leren zelfstandig te wonen, inspringen bij calamiteiten en natuurlijk ook het voeren van gesprekken. Het Zorgkantoor vergoed nu van de destijds ingediende rekening maar ruim 500 euro, de rest (1200) moet worden terug betaald. We hebben het nu maar over een maand. Want wat zegt het Zorgkantoor: alle begeleiding naar winkels was een activiteit van de hulpverlener zelf. Om niet al te veel in details te treden is aangegeven dat bijna niets onder het PGB viel, behalve de enigszins zinloze gesprekken op vaste tijden. En daar betalen ze dus ook grif een fors hoger tarief voor! Het tweede half jaar wordt nog onderzocht. Ook was er onterecht BTW berekend (en afgedragen), wat vreemd is want op de rekening van de vorige organisatie stond óók BTW vermeld. Waarschijnlijk moet er rond de 13000 euro worden terugbetaald! Wegens onterecht gebruik van de PGB.
Mijn klomp breekt aan alle kanten. Juist op basis van de PGB én de vraagstelling van de klant is de zorg geleverd en nu worden er lijsten naar voren gehaald om aan te geven dat dit niet mag...
Kortom een verstandelijk gehandicapte moet dus of maar in een dure instelling zitten, of moet het zelfstandig redden met nutteloze dure begeleiding... Ik volg dit echt niet meer. En dan ook nog de dreiging dat alleen via de rechter nog bezwaar kan worden aangetekend. Een betalingsregeling is te maken. Noch de hulpverlener, noch ik zijn in staat terug te betalen, want het was inkomen. Voor mij geldt zelfs dat ik vorig jaar een bruto jaarinkomen had van 3700 euro.
Los daarvan, twee mensen hebben al die tijd arbeid geleverd! Twee mensen hebben zich ingezet voor het welzijn van een gehandicapte medemens. Maar nee, wanneer je integer zorg op maat levert word je gestraft in Nederland!
Zogenaamd om misbruik tegen te gaan? Krom! Dure zinloze zorg; geen probleem! Misbruik om zinloos dure middelen preventief te regelen? Geen probleem! Nee, een gehandicapte moet het maar redden of naar een tehuis! Te misselijk om te verwoorden. Te belangrijk om te verzwijgen. Het Zorgkantoor, dat laat reageert, of het niet van belang is dat er mensen zijn die afhankelijk zijn van dat inkomen. De SVB die er helemaal een onbeschrijfelijk zooitje van maakt. De indirecte communicatie en jazeker, ook de bewindvoerder had accurater moeten reageren. Dit is Nederland! Een sociale staat... Een welvarende samenleving... Een menselijke samenleving... Door regels en geld echter volledig de weg kwijt, waardoor wij alleen nog kunnen praten over een inhumane slecht communicerende samenleving. Zelfs de moderne media lijken hier geen verbetering in te geven. Nee, het wordt alleen allemaal nóg ondoorzichtiger! Ik zit nu al voor een paar duizend euro in het schip, heb nog geen cent vanaf juni ontvangen, maar mag straks wel 14000 euro terug betalen? Eerlijkheid en oprechtheid worden afgestraft. Ik denk dat ik de boel maar eens flink moet oplichten. Dan is er niets aan de hand. Immers de echte oplichters en dieven lijken ongemoeid gelaten te worden en de kleine eerlijke en harde werkers worden als criminelen bekeken. Helaas vrees ik dat hier nog niet de laatste blog over geschreven is. Alhoewel ik hoop dat de laatste blog over dit onderwerp een positieve kan zijn. Met name voor de zwakkeren en gehandicapten in onze samenleving.
Verdomd bizar
Om hopeloos van te worden is misschien nog zacht uitgedrukt. Gallisch word ik er zeker van. Soms brengt het mij in alle staten, alhoewel ik het over het algemeen gelukkig nog redelijk kan relativeren. Dat neemt niet weg dat mijn vermogens behoorlijk op de proef worden gesteld. En dit alles is gerelateerd aan de Nederlandse bureaucratie, dan wel regelgeving.
Toegegeven, de problemen met de gemeente met de PGB lijken deels opgelost. Deels, want er zijn meer partijen mee gemoeid, die nog steeds niets lijken te begrijpen. Mijn grootste frustratie blijft echter het Nederlandse zorgsysteem.
Sinds vorig jaar heb ik de begeleiding voor iemand op mij genomen. Alles keurig en formeel geregeld. Lopende de periode ging er vrijwel geen probleemloze maand voorbij. Of er was iets met de (juiste) administratie, of er was iets rond de uitbetaling. Vele uren heeft het mij telkens gekost het een en ander in goed banen te leiden. Ik moest dit alles doen via de (door de rechter aangestelde) bewindvoerder. Telkens heb ik mij vooraf optimaal proberen te informeren om mijn werk zo goed en correct mogelijk uit te voeren.
Dit voorjaar kwam er al een bericht van het Zorgkantoor, dat de administratie niet volgens de normen was. Niet ik kreeg dit bericht van het Zorgkantoor, maar het kwam tot mij via de bewindvoerder. Van de bewindvoerder begreep ik ook dat zij bezwaar hadden aangetekend... Zelf heb ik nooit iets van dit bezwaar, of de inhoud hiervan, gezien. De mentoren evenmin.
Vanaf januari werd de zorg over genomen door de gemeente. Ook hiervan heb ik niets vernomen. Via de bewindvoerder begreep ik dat de sociale verzekeringsbank inmiddels de verantwoording droeg voor de uitbetalingen. Mij is het nooit gelukt zelf contact te krijgen met de SVB. Dit alles verliep puur en alleen via de bewindvoerder. Wel ben ik een maal gebeld door de SVB. Hierop heb ik keurig mijn huiswerk, natuurlijk via de bewindvoerder, gedaan en opgestuurd.
Zoals eerder gemeld werd er rond de zomerperiode geheel niet meer uitbetaald. In eerste instantie richtte ik mij tot...., de bewindvoerder. Zij had contact met de gemeente en ik kreeg de indruk dat er van alles mis was. Wat? Dat was onduidelijk. Naar mijn eer en geweten deed ik mijn huiswerk keurig en volledig binnen de regels. Tenminste, voor zover de regels mij bekend waren, waren gemaakt, of via internet opgezocht waren. Desalniettemin waren deze drie verkeersbronnen blijkbaar onvoldoende. Geld kwam niet. Ondertussen ontstonden er problemen met de hulpverleenster, want die kreeg inmiddels ook geen geld meer,mea want ik had geen reserves meer haar voor te schieten.
Uiteindelijk heb ik mij zelf tot de gemeente gewend. De reacties verbaasden mij. Zeer tegengestelde berichten, onjuiste informatie en maar door. Ondertussen bleef de gemeente (en de SVB) communiceren met de bewindvoerder. Nog steeds werden de mentoren (wettelijk vertegenwoordigers), noch ik persoonlijk benaderd. Wel kreeg ik op mijn eigen communicatie reactie vanuit de gemeente, maar keer op keer leek dit niet dezelfde informatie te zijn als welke de bewindvoerder ontving, dan wel door communiceerde. Het begint steeds meer op een Babylonische spraakverwarring te lijken. Ondertussen komt er via de bewindvoerder mij een bericht toe dat het Zorgkantoor niet akkoord gaat met de declaratie van mei en juni 2014. De tweede helft van 2014 wordt nog uitgezocht, maar dat zal wel via de rechter verder worden uitgevochten en betreft een waarschijnlijke naheffing van 13000 euro. Niemand zal verbaasd zijn wanneer ik aangeef dat mijn bek even letterlijk open viel... Maar ook nu, ik verneem het via de bewindvoerder, maar van het .Zorgkantoor zelf heb ik niets vernomen! Ik heb dus ook geen enkel idee wát er dan niet juist is.
Wel weet ik dat de vorige hulpverleners organisatie een hoger uurtarief berekende (wat ik nergens in de tabellen terug kon vinden) én werkte met een hogere indicatie, omdat zij nooit gemeld hadden dat hun klant zelfstandig was gaan wonen. Toch heeft dat nooit tot problemen geleid. Nu er (ook iets goedkopere) zorg op maat geleverd werd, wat ook nog binnen de kaders van de indicatie paste gaat het Zorgkantoor, via de bewindvoerder, dus wel opeens problemen maken.
Kortom, ik kan er geen touw meer aan vast knopen. Je probeert iemand zo goed als mogelijk te helpen, en je wordt alleen maar gestraft. De afgelopen anderhalf jaar heb ik er vele, vele, uren werk in gestopt, die niet declarabel waren. Het aantal uren wat ik wel heb kunnen declareren was zeer beperkt. Omgezet in een uurtarief misschien net even meer dan drie euro per uur (los van dus al die niet declarabele uren).
Ik ben zeer verbolgen over deze hele situatie. In eerste instantie omdat iemand die hulp absoluut nodig heeft wel eens zwaar de dupe kan zijn. In tweede instantie omdat ik (of eigenlijk mijn bedrijf) in het hele verhaal niet lijk te bestaan, behalve wanneer het niet goed gaat. Ten derde omdat de wettelijk vertegenwoordigers (mentoren) in het verhaal helemaal niet voor komen. Maar ook de rol van de bewindvoerder komt mij over als zeer dubieus. Niet dat zij de boel belazeren, maar wel omdat zij zeer onhandig te werk gaan, onvoldoende communiceren en met zaken worden geconfronteerd war zij blijkbaar onvoldoende kennis van zaken bij hebben, maar het wel regelen. Met name de "goedgelovigheid" welke ik regelmatig bij de bewindvoerder bespeur stoort mij. Daarbij ontstaat de indruk dat zij zich onvoldoende voor hun klant inzetten.
Een mysterie lijkt het wel. En wanneer ik dan weet dat iemand een traplift heeft laten installeren, omdat dat misschien binnen een jaar nodig zou kunnen zijn, maar binnen een half jaar dat pand al verliet (kosten wel meer dan tien mille) breekt er wat bij mij. Die traplift is nooit gebruikt. Maar blijkbaar kan men op die manier zonder problemen wel alles geregeld krijgen, maar wanneer je integer hulp verleend en verzorgd wordt je kop er af gehakt. Verdomd verdorven bureaucratie...., dat is waar ik keer op keer in Nederland op stuit. Ik schaam mij diep voor mijn eigen land!
Toegegeven, de problemen met de gemeente met de PGB lijken deels opgelost. Deels, want er zijn meer partijen mee gemoeid, die nog steeds niets lijken te begrijpen. Mijn grootste frustratie blijft echter het Nederlandse zorgsysteem.
Sinds vorig jaar heb ik de begeleiding voor iemand op mij genomen. Alles keurig en formeel geregeld. Lopende de periode ging er vrijwel geen probleemloze maand voorbij. Of er was iets met de (juiste) administratie, of er was iets rond de uitbetaling. Vele uren heeft het mij telkens gekost het een en ander in goed banen te leiden. Ik moest dit alles doen via de (door de rechter aangestelde) bewindvoerder. Telkens heb ik mij vooraf optimaal proberen te informeren om mijn werk zo goed en correct mogelijk uit te voeren.
Dit voorjaar kwam er al een bericht van het Zorgkantoor, dat de administratie niet volgens de normen was. Niet ik kreeg dit bericht van het Zorgkantoor, maar het kwam tot mij via de bewindvoerder. Van de bewindvoerder begreep ik ook dat zij bezwaar hadden aangetekend... Zelf heb ik nooit iets van dit bezwaar, of de inhoud hiervan, gezien. De mentoren evenmin.
Vanaf januari werd de zorg over genomen door de gemeente. Ook hiervan heb ik niets vernomen. Via de bewindvoerder begreep ik dat de sociale verzekeringsbank inmiddels de verantwoording droeg voor de uitbetalingen. Mij is het nooit gelukt zelf contact te krijgen met de SVB. Dit alles verliep puur en alleen via de bewindvoerder. Wel ben ik een maal gebeld door de SVB. Hierop heb ik keurig mijn huiswerk, natuurlijk via de bewindvoerder, gedaan en opgestuurd.
Zoals eerder gemeld werd er rond de zomerperiode geheel niet meer uitbetaald. In eerste instantie richtte ik mij tot...., de bewindvoerder. Zij had contact met de gemeente en ik kreeg de indruk dat er van alles mis was. Wat? Dat was onduidelijk. Naar mijn eer en geweten deed ik mijn huiswerk keurig en volledig binnen de regels. Tenminste, voor zover de regels mij bekend waren, waren gemaakt, of via internet opgezocht waren. Desalniettemin waren deze drie verkeersbronnen blijkbaar onvoldoende. Geld kwam niet. Ondertussen ontstonden er problemen met de hulpverleenster, want die kreeg inmiddels ook geen geld meer,mea want ik had geen reserves meer haar voor te schieten.
Uiteindelijk heb ik mij zelf tot de gemeente gewend. De reacties verbaasden mij. Zeer tegengestelde berichten, onjuiste informatie en maar door. Ondertussen bleef de gemeente (en de SVB) communiceren met de bewindvoerder. Nog steeds werden de mentoren (wettelijk vertegenwoordigers), noch ik persoonlijk benaderd. Wel kreeg ik op mijn eigen communicatie reactie vanuit de gemeente, maar keer op keer leek dit niet dezelfde informatie te zijn als welke de bewindvoerder ontving, dan wel door communiceerde. Het begint steeds meer op een Babylonische spraakverwarring te lijken. Ondertussen komt er via de bewindvoerder mij een bericht toe dat het Zorgkantoor niet akkoord gaat met de declaratie van mei en juni 2014. De tweede helft van 2014 wordt nog uitgezocht, maar dat zal wel via de rechter verder worden uitgevochten en betreft een waarschijnlijke naheffing van 13000 euro. Niemand zal verbaasd zijn wanneer ik aangeef dat mijn bek even letterlijk open viel... Maar ook nu, ik verneem het via de bewindvoerder, maar van het .Zorgkantoor zelf heb ik niets vernomen! Ik heb dus ook geen enkel idee wát er dan niet juist is.
Wel weet ik dat de vorige hulpverleners organisatie een hoger uurtarief berekende (wat ik nergens in de tabellen terug kon vinden) én werkte met een hogere indicatie, omdat zij nooit gemeld hadden dat hun klant zelfstandig was gaan wonen. Toch heeft dat nooit tot problemen geleid. Nu er (ook iets goedkopere) zorg op maat geleverd werd, wat ook nog binnen de kaders van de indicatie paste gaat het Zorgkantoor, via de bewindvoerder, dus wel opeens problemen maken.
Kortom, ik kan er geen touw meer aan vast knopen. Je probeert iemand zo goed als mogelijk te helpen, en je wordt alleen maar gestraft. De afgelopen anderhalf jaar heb ik er vele, vele, uren werk in gestopt, die niet declarabel waren. Het aantal uren wat ik wel heb kunnen declareren was zeer beperkt. Omgezet in een uurtarief misschien net even meer dan drie euro per uur (los van dus al die niet declarabele uren).
Ik ben zeer verbolgen over deze hele situatie. In eerste instantie omdat iemand die hulp absoluut nodig heeft wel eens zwaar de dupe kan zijn. In tweede instantie omdat ik (of eigenlijk mijn bedrijf) in het hele verhaal niet lijk te bestaan, behalve wanneer het niet goed gaat. Ten derde omdat de wettelijk vertegenwoordigers (mentoren) in het verhaal helemaal niet voor komen. Maar ook de rol van de bewindvoerder komt mij over als zeer dubieus. Niet dat zij de boel belazeren, maar wel omdat zij zeer onhandig te werk gaan, onvoldoende communiceren en met zaken worden geconfronteerd war zij blijkbaar onvoldoende kennis van zaken bij hebben, maar het wel regelen. Met name de "goedgelovigheid" welke ik regelmatig bij de bewindvoerder bespeur stoort mij. Daarbij ontstaat de indruk dat zij zich onvoldoende voor hun klant inzetten.
Een mysterie lijkt het wel. En wanneer ik dan weet dat iemand een traplift heeft laten installeren, omdat dat misschien binnen een jaar nodig zou kunnen zijn, maar binnen een half jaar dat pand al verliet (kosten wel meer dan tien mille) breekt er wat bij mij. Die traplift is nooit gebruikt. Maar blijkbaar kan men op die manier zonder problemen wel alles geregeld krijgen, maar wanneer je integer hulp verleend en verzorgd wordt je kop er af gehakt. Verdomd verdorven bureaucratie...., dat is waar ik keer op keer in Nederland op stuit. Ik schaam mij diep voor mijn eigen land!
zaterdag 12 september 2015
Mag ik effe boos zijn?!; adres onbekend....
Nee, ik wil helemaal niet cynisch zijn. Ik wil niet negatief zijn...maar ik kan het niet laten. De overheid en Nederlandse regelgeving dwingen mij keer op keer...
Ik heb verdomme ruim 32 jaar gewerkt. Vrijwel geen beroep gedaan op instanties als ziektewet, WW, of dergelijke. Als indirect gevolg van overheidsbeleid word ik op straat gezet. Ik had mijn leven keurig op orde. Alleen het moment dat ik op straat kom is er een crisis. De crisis die ontstaan is door banken, speculanten, grootbedrijven en rijken. Honderden sollicitaties op diverse functies, maar ik word niet eens uitgenodigd; te oud en te duur (al is dat nooit hardop gezegd). Drie jaar WW. Een UWV die totaal niets voor je doet. Je probeert wat op te zetten,maar telkens maken de gevolgen van de crisis en alle bezuinigingen succes onmogelijk.
De WW stopt na drie jaar. Inkomen daalt..., tot nihil. Immers mijn vrouw heeft een uitkering. Dat deze netto zelfs lager is dat het bijstandsniveau voor echtparen (enkele euri's) maakt niet uit. Ondertussen worden wij als vermogend gezien. We hebben een eigen huis met overwaarde. Alleen het huis kunnen we maar niet verkopen en de overwaarde slinkt. De overheden zien ons echter als welgestelden...
Uiteindelijk verkopen we het huis. Niet met verlies, maar we houden er ook weinig aan over. Genoeg om financiële in het reine te komen en een aantal dingen te regelen, die waren blijven liggen.
Ondertussen konden we al niet meer in onze woning leven, te duur. Min of meer gedwongen zijn we naar Turkije gegaan. Vanwege familie en omdat het hier iets goedkoper is. In Nederland schreven wij ons in voor een sociale huurwoning. Het aanbod is schaars, en er reageren erg veel mensen per woning. De gemeente verwijt dat wij te weinig reageren. Blijkbaar moet je maar achteraan in de rij aansluiten. Urgentieverklaringen krijgen we niet voor elkaar. Ook dat we in het buitenland verblijven maakt het haast onmogelijk een sociale huurwoning te krijgen. Niet omdat we in het buitenland zitten, maar omdat je jezelf persoonlijk moet melden.
Bij vertrek hadden we een postadres. Voor zover ik nu begrijp (je wordt zelden zelf geïnformeerd) hebben we geen postadres meer en is het officieel: adres onbekend. De zorgverzekering hangt nu aan de lijn. Geen adres, geen verplichtte zorgverzekering. Daklozen zijn dus niet verzekerd? Immers, ondanks dat we nu in Turkije zitten en het op zich hier goed is willen wij een goedkope woning in Nederland. Wij willen Nederlands ingezetenen blijven. De realiteit lijkt de andere kant op te wijzen: in Nederland wordt er hard aan gewerkt ons als Nederlander te ontkennen. We bestaan nauwelijks meer in Nederland. We worden als Nederlander weggesaneerd uit eigen land. Dat na jaren gewerkt te hebben, altijd belasting en afdrachten (sociale zekerheid en verzekeringen) te hebben betaald. Het gaat even anders en je wordt een persona non grata.
In mijn vorige blog heb ik al over de misstanden ten aanzien van de WMO en PGB geschreven. Wanneer ik nú in Nederland zou zijn, had ik in een kartonnen doos gewoond, moest ik bij het Leger des Heils aankloppen en zat ik waarschijnlijk in het gekkenhuis. De optelsom wordt effe te groot...misschien ben ik te oud voor al dit gekloot. Ik weet het niet zo goed meer.
En altijd hoor je dat je een soort uitzondering bent. Anderen hebben al die problemen niet. Velsen gaf aan dat rond het WMO gezeur verder geen bekende dossiers spelen. Wij zijn een uitzondering dat het ons niet lukt een urgentieverklaring voor een woning te krijgen en noem maar op...
Ja, in zekere zin zijn wij een uitzondering, en daar kan Nederland duidelijk niet mee dealen. Wij hebben een keuze gemaakt te overleven, door weg te gaan. Tijdelijk. Omdat we niet nog dieper in de schulden wilden, omdat we een beetje een menswaardig bestaan wilden, omdat wij naar oplossingen zochten en niet in een slachtofferrol bleven hangen. En juist daarom, lijkt het, worden we langzaam uitgegomd. We passen niet in de juiste plaatjes.
Mag ik dan alsjeblieft cynisch en boos zijn?! Het is makkelijk te zeggen dat wij dit alles aan ons zelf te danken hebben, door de keuzes die we hebben gemaakt. Hadden we dan alles moeten laten varen, zwaar in de schulden komen en in feite geen waardig leven leiden, omdat de overheden en instanties dan alles volgens hun boekjes konden afhandelen? Moeten wij "dure" klanten worden, om steun te krijgen? Wij wilden het zelf doen, en dan wordt je dus gepakt.
Wanneer ik straks naar Nederland ga, ga ik naar een B&B. Ik wil niet als een clochard bij al mijn vrienden en kennissen langs om te kunnen overnachten. Heen en weer met mijn koffertje. Nee, ik wil een vaste plek, op mijzelf kunnen zijn en zelf bepalen wanneer ik mijn vrienden en kennissen bezoek. Tja, ik heb immers geen woning... Of moet ik tien dagen naar het Leger des Heils? Moet ik ook zeulen met mijn tasje.
Ik ben verdomme bijna zestig. Ik heb een lange carrière achter de rug, en niet eens een slechte. Maar nu sta ik bij het afval, en mijn Hollandse afvalbak wordt groter en groter en voller en voller. Ik besta bijna niet meer. En waarom? Omdat ik eigen keuzes maak! Omdat ik een persoonlijkheid ben en mij ook als zodanig wens op te stellen. Dat mag blijkbaar niet...
Mag ik dan alsjeblieft even heel erg boos zijn? Mag ik alsjeblieft even teleurgesteld zijn? Mag ik er alsjeblieft even heel erg moe van zijn?
Of mag dit allemaal niet, omdat ik niet volgens de vaste protocollen van de Nederlanders leef, niet eet om zes uur, niet opsta om acht uur, niet ontbijt, niet mijn familie iedere week bezoek etc.?
Sorry, ik weet het echt even niet meer. Ik ben gewoon boos en teleurgesteld in Nederland, en toch wil ik daar dolgraag weer m'n vaste stekkie!
Ik heb verdomme ruim 32 jaar gewerkt. Vrijwel geen beroep gedaan op instanties als ziektewet, WW, of dergelijke. Als indirect gevolg van overheidsbeleid word ik op straat gezet. Ik had mijn leven keurig op orde. Alleen het moment dat ik op straat kom is er een crisis. De crisis die ontstaan is door banken, speculanten, grootbedrijven en rijken. Honderden sollicitaties op diverse functies, maar ik word niet eens uitgenodigd; te oud en te duur (al is dat nooit hardop gezegd). Drie jaar WW. Een UWV die totaal niets voor je doet. Je probeert wat op te zetten,maar telkens maken de gevolgen van de crisis en alle bezuinigingen succes onmogelijk.
De WW stopt na drie jaar. Inkomen daalt..., tot nihil. Immers mijn vrouw heeft een uitkering. Dat deze netto zelfs lager is dat het bijstandsniveau voor echtparen (enkele euri's) maakt niet uit. Ondertussen worden wij als vermogend gezien. We hebben een eigen huis met overwaarde. Alleen het huis kunnen we maar niet verkopen en de overwaarde slinkt. De overheden zien ons echter als welgestelden...
Uiteindelijk verkopen we het huis. Niet met verlies, maar we houden er ook weinig aan over. Genoeg om financiële in het reine te komen en een aantal dingen te regelen, die waren blijven liggen.
Ondertussen konden we al niet meer in onze woning leven, te duur. Min of meer gedwongen zijn we naar Turkije gegaan. Vanwege familie en omdat het hier iets goedkoper is. In Nederland schreven wij ons in voor een sociale huurwoning. Het aanbod is schaars, en er reageren erg veel mensen per woning. De gemeente verwijt dat wij te weinig reageren. Blijkbaar moet je maar achteraan in de rij aansluiten. Urgentieverklaringen krijgen we niet voor elkaar. Ook dat we in het buitenland verblijven maakt het haast onmogelijk een sociale huurwoning te krijgen. Niet omdat we in het buitenland zitten, maar omdat je jezelf persoonlijk moet melden.
Bij vertrek hadden we een postadres. Voor zover ik nu begrijp (je wordt zelden zelf geïnformeerd) hebben we geen postadres meer en is het officieel: adres onbekend. De zorgverzekering hangt nu aan de lijn. Geen adres, geen verplichtte zorgverzekering. Daklozen zijn dus niet verzekerd? Immers, ondanks dat we nu in Turkije zitten en het op zich hier goed is willen wij een goedkope woning in Nederland. Wij willen Nederlands ingezetenen blijven. De realiteit lijkt de andere kant op te wijzen: in Nederland wordt er hard aan gewerkt ons als Nederlander te ontkennen. We bestaan nauwelijks meer in Nederland. We worden als Nederlander weggesaneerd uit eigen land. Dat na jaren gewerkt te hebben, altijd belasting en afdrachten (sociale zekerheid en verzekeringen) te hebben betaald. Het gaat even anders en je wordt een persona non grata.
In mijn vorige blog heb ik al over de misstanden ten aanzien van de WMO en PGB geschreven. Wanneer ik nú in Nederland zou zijn, had ik in een kartonnen doos gewoond, moest ik bij het Leger des Heils aankloppen en zat ik waarschijnlijk in het gekkenhuis. De optelsom wordt effe te groot...misschien ben ik te oud voor al dit gekloot. Ik weet het niet zo goed meer.
En altijd hoor je dat je een soort uitzondering bent. Anderen hebben al die problemen niet. Velsen gaf aan dat rond het WMO gezeur verder geen bekende dossiers spelen. Wij zijn een uitzondering dat het ons niet lukt een urgentieverklaring voor een woning te krijgen en noem maar op...
Ja, in zekere zin zijn wij een uitzondering, en daar kan Nederland duidelijk niet mee dealen. Wij hebben een keuze gemaakt te overleven, door weg te gaan. Tijdelijk. Omdat we niet nog dieper in de schulden wilden, omdat we een beetje een menswaardig bestaan wilden, omdat wij naar oplossingen zochten en niet in een slachtofferrol bleven hangen. En juist daarom, lijkt het, worden we langzaam uitgegomd. We passen niet in de juiste plaatjes.
Mag ik dan alsjeblieft cynisch en boos zijn?! Het is makkelijk te zeggen dat wij dit alles aan ons zelf te danken hebben, door de keuzes die we hebben gemaakt. Hadden we dan alles moeten laten varen, zwaar in de schulden komen en in feite geen waardig leven leiden, omdat de overheden en instanties dan alles volgens hun boekjes konden afhandelen? Moeten wij "dure" klanten worden, om steun te krijgen? Wij wilden het zelf doen, en dan wordt je dus gepakt.
Wanneer ik straks naar Nederland ga, ga ik naar een B&B. Ik wil niet als een clochard bij al mijn vrienden en kennissen langs om te kunnen overnachten. Heen en weer met mijn koffertje. Nee, ik wil een vaste plek, op mijzelf kunnen zijn en zelf bepalen wanneer ik mijn vrienden en kennissen bezoek. Tja, ik heb immers geen woning... Of moet ik tien dagen naar het Leger des Heils? Moet ik ook zeulen met mijn tasje.
Ik ben verdomme bijna zestig. Ik heb een lange carrière achter de rug, en niet eens een slechte. Maar nu sta ik bij het afval, en mijn Hollandse afvalbak wordt groter en groter en voller en voller. Ik besta bijna niet meer. En waarom? Omdat ik eigen keuzes maak! Omdat ik een persoonlijkheid ben en mij ook als zodanig wens op te stellen. Dat mag blijkbaar niet...
Mag ik dan alsjeblieft even heel erg boos zijn? Mag ik alsjeblieft even teleurgesteld zijn? Mag ik er alsjeblieft even heel erg moe van zijn?
Of mag dit allemaal niet, omdat ik niet volgens de vaste protocollen van de Nederlanders leef, niet eet om zes uur, niet opsta om acht uur, niet ontbijt, niet mijn familie iedere week bezoek etc.?
Sorry, ik weet het echt even niet meer. Ik ben gewoon boos en teleurgesteld in Nederland, en toch wil ik daar dolgraag weer m'n vaste stekkie!
donderdag 10 september 2015
De WMO ramp... Dicht bij huis!
In het late voorjaar van 2015 meldde de gemeente Velsen dat zij de WMO op orde hadden en een goede overeenstemming met het Rijk. De indruk werd gewekt, dat Velsen een van de eerste gemeenten was, die deze transitie glorieus het hoofd had geboden. Inderdaad, meer dan een indruk was het niet. De uitvoering van het WMO beleid in de gemeente Velsen is rampzalig, hopeloos en volledig inadequaat. Waarschijnlijk geldt een aantijging als deze voor vele Nederlandse gemeenten, maar ik heb in dit kader nu eenmaal alleen met Velsen te maken. En het is een puinhoop, die iedere vorm van menselijkheid kwijt lijkt te zijn en geheel verdrinkt in de regelgeving en protocollen.
Om hier iets aan te doen stuit je alleen maar op langdurige procedures en onduidelijke wegen welke bewandeld dienen te worden. Ondertussen schaadt dit alles het welzijn van die individuele zwaksten van onze samenleving.
Sinds vorig jaar voer ik de zorgcoördinatie van een klant met een verstandelijke beperking en autisme. Daarvoor werd zij begeleid door een "professionele" organisatie. Voor een flink uurtarief wisten de hulpverleners (want die wisselden ook nog met enige regelmaat) soms totaal niets van de klant af. Op vaste uurtjes werden bezoekjes afgelegd, wat gepraat en mijn klant was altijd voorkomend. Daarbij had de organisatie verzuimd tijdig de indicatie aan te passen alsook een verlenging aan te vragen. Om alles op de rails te krijgen heb ik ook een korte periode de begeleiding zelf voor mijn rekening genomen en orde in de chaos geschept. Ook met de Zorgkantoor en de Bewindvoerders was alles geregeld. Voor de praktische begeleiding vond ik een jonge dame, die op freelance basis 7 tot 8 uur begeleiding voor haar rekening nam. Ik beperkte mij vooral weer tot de coördinatie en afstemming. Ook verwerkte ik de declaraties en wanneer er kinken in de kabel kwamen loste ik deze op. Uiteindelijk liep alles correct.
Tot januari 2015. Wel over die maand ging het nog goed, maar daarna ging het mis. Het bleek dat de indicatie van mijn klant dermate was dat zij niet via het Zorgkantoor viel, maar onder de WMO. De gemeente werd dus de betalende instantie en de SVB ( Sociale VerzekeringsBank) de uitvoerende instantie. Dit vernam ik overigens niet rechtstreeks, maar via de Bewindvoerder. Ook de mentoren (beide ouders) waren niet geïnformeerd en mijn klant evenmin. Uiteindelijk, in maart, had ikzelf contact met de SVB. Men wilde het uurtarief op papier, als toevoeging van de begeleidingsovereenkomst ontvangen. Keurig gedaan en, conform de afspraak, via de Bewindvoerder doorgezonden naar de SVB. Ondanks dat de betalingen laat werden uitgevoerd (zeer veel later dan de website van de SVB vermeldde) kwam er geld binnen. Voor de begeleidster van mijn klant wel redenen tot klagen, omdat het geld zo heel erg last binnen kwam. En de afspraak was dat ik haar zou betalen, zodra ik het geld van de SVB zou ontvangen. Dat bleef tot wrevel leiden en ik was in de gelegenheid voorschotten te betalen. Dus zodra de begeleidster haar declaratie indiende betaalde ik haar uit eigen zak. Tegen de tijd dat de SVB betaalde had ik weer geld voor het volgende voorschot. Leek prima geregeld...
Met de CIZ indicatieaanvraag in 2014 werd een indicatie afgegeven voor gemiddeld 9,9 uur per weer voor 1 jaar en daarna zou het 6,9 uur worden tot 2029. Mijn klant woont zelfstandig en redt dit alleen met een stuk begeleiding. Ook werd duidelijk dat het gemiddeld aantal uren van 9,9 daarbij essentieel zou zijn. Dus ik richtte mij tot de gemeente Velsen met het verzoek tot handhaving indicatieniveau en de vraag de klant zelf er zo min mogelijk mee te belasten. Twee keer toe kreeg te horen een aanvraagformulier WMO te moeten invullen. Alle gegevens en onderbouwingen had ik reeds toegezonden. Uiteindelijk gedaan en toen kwam er een paniek telefoontje van mijn klant: de gemeente zou bij haar langs komen. Ik contact met de gemeente; ja dit is het protocol, zo werken we. Nadat de paniek bij mijn klant wat geluwd was ontstond er nieuwe paniek. Er moest een keukentafelgesprek plaats vinden. Ondanks dat ik de gemeente aan gaf dat dit volledig onzinnig zou zij en geheel geen nieuwe feiten naar boven zou brengen ging het gesprek gewoon door. Bij elkaar is de klant twee weken ontregeld geweest, want... dát is het protocol. Bovendien was er nog een fout gemaakt door de behandelend ambtenaar; het betrof helemaal geen nieuwe aanvraag, alleen een verzoek tot vasthouden afgegeven indicatieniveau.
Via via werd uiteindelijk, begin augustus ergens bij mij, en dus ook mijn klant, bekend dat het verzoek gehonoreerd was. De begeleiding blijft dus gemiddeld 9,9 uur per week.
Vervolgens was juni nog steeds niet uitbetaald, en ook juli liet op zich wachten. Wel had ik begin mei een bedrag van de SVB ontvangen wat helemaal niet voor mij bestemd was. Op mijn mails naar de SVB hierover is nooit enige reactie gekomen. Ik richtte mij maar weer tot de Bewindvoerder en die kreeg contact met de gemeente. Het resultaat was verbluffend; het budget van de OGB was op... Op? Ja op? Per wanneer, voor hoelang, allemaal onduidelijk. In eerste instantie werd de indruk gewekt dat mijn klant het tot 1 januari 2016 maar moet zien te rooien, opvallend nadat net de aanvraag was goedgekeurd. Daarbij heb ik mijn administratie goed bijgehouden en al die tijd binnen het gestelde budget gebleven. Vervolgens stapelde de informatie zich op. De gemeente ging uit van een ander uurtarief, dan ik met de SVB had afgesproken. Dat uurtarief was het uurtarief van het Zorgkantoor, wat overigens weer beduidend lager lag dan het tarief wat de laatste professionele organisatie betekende. Maar nee, het tarief werd vastgesteld op € 35,83. Op zich prima, maar vreemd om dit zo bekend te maken. Bovendien ontving de begeleidster dit bedrag per uur. Aangezien je alleen klantcontacturen mag declareren hanteerde ik een percentage voor de overhead, per uur. In dit geval betekende dit dat ik de begeleidster mee deelde naar een uurtarief te gaan van € 32,25. Hier reageerde zij weer laaiend op. Belachelijk, want wanneer je de FWG er bij haalt verdiende ze het niveau van een topbestuurder. En ik krijg maar € 3,58 per uur. Nogal een verschil, maar ik werd uitgemaakt voor dief en nog meer vuiligheid. Ook had ik haar moeten meedelen dat ik nog geen vergoeding had ontvangen en nog niet kon uitbetalen. Met juni en juli was mijn voorschotpot immers leeg geraakt. Gevolg is dat deze (onprofessionele, geldbeluste) begeleidster per direct stopte en zelfs de beleefdheid niet kon opbrengen die persoonlijk tegen mijn klant te zeggen. Nu is de ware aard van het beestje natuurlijk boven water gekomen, maar de oorzaak ligt wel bij de gemeente en haar beleid, dan wel de uitvoering. Feit is dat mijn klant nu in een vacuüm zit, die ik zo snel mogelijk moet oplossen. Dank u wel Velsen!
Ondertussen weer contacten met de Bewindvoering. Ik mag maximaal € 1087 per maand declareren, zegt de gemeente. Vreemd, op basis van de indicatie en het door de gemeente gestelde uurtarief zou ik bijna € 1500 mogen declareren. Er wordt dus ook nog eens gemeten met twee maten. Dan het beticht dat de pot geldig was tot 8 juli 2015. Ik ga er vanuit dat er dus weer gewoon geld is en gewoon betaald kan worden. Ik blijf immers optimistisch. Inderdaad, geen geld. Eerst moet de organisatie die voor de dagbesteding zorgt haar geld ontvangen. Die blijken al vanaf mei niets te hebben ontvangen. Geheel onduidelijk dus wanneer, hoeveel en of ik nog iets ontvang voor de gedeclareerde uren en per wanneer.
Persoonlijk raak ik aardig gestoord van al het geregel, de walgelijke communicatie en de vele fouten van de gemeente. De linkerhand weet blijkbaar niet wat de rechter doet, haast maken oplossingen te zoeken lijkt een onbekend begrip bij de gemeente en waar de zorgplicht voor haar burgers is ben ik helemaal kwijt.
Immers de gemeente heeft de hulpverleners niet geïnformeerd over de overgang van het Zorgkantoor naar de WMO, niet gecommuniceerd over tarieven of budgetten, op voorhand, nog uitleg gegeven over procedures of wat dan ook. Nee, ik heb helemaal niets vernomen. Ook de Bewindvoerder was niet geïnformeerd. Inzake de tarieven is geen communicatie, maar gaat de gemeente wel uit van haar eigen gegevens. Eigen gegevens die ook nog een tegenstrijdig aan elkaar lijken. Maar het ergste is dat de klant er de dupe van wordt. Je kan het niet regelen zonder de klant er buiten te houden, hoe gehandicapt of autistisch ook. De gemeente beroept zich op de procedures en hanteert dit halsstarrig met de vinger op de regel. Alle menselijkheid lijkt te zijn verdwenen. Of is er een verborgen agenda? Zorg dat de klanten het niet redden en zwaardere zorg nodig hebben, zodat zij weer onder het Zorgkantoor vallen? Ik mag dit waarschijnlijk niet zeggen of denken, maar alle schijn wijst aardig in die richting.
En de verantwoordelijk wethouder? Daar hoor ik niets van. Ik lees wel allemaal leuke berichten over openingen, festiviteiten, etc. Wat mis gaat wordt verzwegen, maar zelfs de betrokkenen worden aan het ondoorgrondelijke ambtenarenapparaat overgeleverd, zonder enig bericht of medeleven, noch toezegging van de formeel verantwoordelijke. Ja, de politiek, die windt zich hier over op, maar ook hier malen de schoepen traag. Te traag, want mijn klant is inmiddels regelrecht slachtoffer van de WMO geworden!
Er zijn mensen, die vinden mij nu misschien cynisch. Logisch, wanneer je niet met dit soort ervaringen geconfronteerd wordt. Dan lees je hooguit het bericht, zoals dat dit voorjaar de wereld in is geschopt. Dan hoef je jezelf ook niet verder in die materie te verdiepen. Ik vind mijzelf niet cynisch. Wel boos, erg boos en heel erg teleurgesteld en machteloos ten aanzien van onze landelijke én locale politiek. Grote woorden, mooie woorden, maar hier wordt weergegeven hoe schrijnend de realiteit is. En, ik heb het al eerder in mijn blogs naar voren gebracht, hoeveel slachtoffers van dit beleid zijn er nog meer? Velen! Hoe veel? Geen enkel idee, maar dat het er veel zijn is inmiddels een publiek geheim. Je kan er onderzoek naar doen. Je kan ook het zwaard oppakken en er iets aan doen! Maar daarvoor is de maatschappij te egocentrisch geworden. Voorbeelden zat, maar ik beperk mij nu tot dit onderwerp, want anders word ik echt cynisch.
Een ding hoop ik te bereiken en dat is dat er rust en goede begeleiding komt en blijft voor mijn klant. Dat zij de waardigheid kan behouden zelfstandig te blijven wonen. En dat hoop ik voor al die andere klanten die het zo ongelofelijk nodig hebben. Nee, geen geld meer naar een traplift die mogelijk nodig kan zijn. Dát is iets waar voor gewaakt moet worden, daarvoor is de WMO een goed instrument, maar voor mensen met een psychische handicap of verstandelijke beperking moet de gemeente ( de overheid) haar verantwoordelijkheid nemen. Vandaag nog!
Om hier iets aan te doen stuit je alleen maar op langdurige procedures en onduidelijke wegen welke bewandeld dienen te worden. Ondertussen schaadt dit alles het welzijn van die individuele zwaksten van onze samenleving.
Sinds vorig jaar voer ik de zorgcoördinatie van een klant met een verstandelijke beperking en autisme. Daarvoor werd zij begeleid door een "professionele" organisatie. Voor een flink uurtarief wisten de hulpverleners (want die wisselden ook nog met enige regelmaat) soms totaal niets van de klant af. Op vaste uurtjes werden bezoekjes afgelegd, wat gepraat en mijn klant was altijd voorkomend. Daarbij had de organisatie verzuimd tijdig de indicatie aan te passen alsook een verlenging aan te vragen. Om alles op de rails te krijgen heb ik ook een korte periode de begeleiding zelf voor mijn rekening genomen en orde in de chaos geschept. Ook met de Zorgkantoor en de Bewindvoerders was alles geregeld. Voor de praktische begeleiding vond ik een jonge dame, die op freelance basis 7 tot 8 uur begeleiding voor haar rekening nam. Ik beperkte mij vooral weer tot de coördinatie en afstemming. Ook verwerkte ik de declaraties en wanneer er kinken in de kabel kwamen loste ik deze op. Uiteindelijk liep alles correct.
Tot januari 2015. Wel over die maand ging het nog goed, maar daarna ging het mis. Het bleek dat de indicatie van mijn klant dermate was dat zij niet via het Zorgkantoor viel, maar onder de WMO. De gemeente werd dus de betalende instantie en de SVB ( Sociale VerzekeringsBank) de uitvoerende instantie. Dit vernam ik overigens niet rechtstreeks, maar via de Bewindvoerder. Ook de mentoren (beide ouders) waren niet geïnformeerd en mijn klant evenmin. Uiteindelijk, in maart, had ikzelf contact met de SVB. Men wilde het uurtarief op papier, als toevoeging van de begeleidingsovereenkomst ontvangen. Keurig gedaan en, conform de afspraak, via de Bewindvoerder doorgezonden naar de SVB. Ondanks dat de betalingen laat werden uitgevoerd (zeer veel later dan de website van de SVB vermeldde) kwam er geld binnen. Voor de begeleidster van mijn klant wel redenen tot klagen, omdat het geld zo heel erg last binnen kwam. En de afspraak was dat ik haar zou betalen, zodra ik het geld van de SVB zou ontvangen. Dat bleef tot wrevel leiden en ik was in de gelegenheid voorschotten te betalen. Dus zodra de begeleidster haar declaratie indiende betaalde ik haar uit eigen zak. Tegen de tijd dat de SVB betaalde had ik weer geld voor het volgende voorschot. Leek prima geregeld...
Met de CIZ indicatieaanvraag in 2014 werd een indicatie afgegeven voor gemiddeld 9,9 uur per weer voor 1 jaar en daarna zou het 6,9 uur worden tot 2029. Mijn klant woont zelfstandig en redt dit alleen met een stuk begeleiding. Ook werd duidelijk dat het gemiddeld aantal uren van 9,9 daarbij essentieel zou zijn. Dus ik richtte mij tot de gemeente Velsen met het verzoek tot handhaving indicatieniveau en de vraag de klant zelf er zo min mogelijk mee te belasten. Twee keer toe kreeg te horen een aanvraagformulier WMO te moeten invullen. Alle gegevens en onderbouwingen had ik reeds toegezonden. Uiteindelijk gedaan en toen kwam er een paniek telefoontje van mijn klant: de gemeente zou bij haar langs komen. Ik contact met de gemeente; ja dit is het protocol, zo werken we. Nadat de paniek bij mijn klant wat geluwd was ontstond er nieuwe paniek. Er moest een keukentafelgesprek plaats vinden. Ondanks dat ik de gemeente aan gaf dat dit volledig onzinnig zou zij en geheel geen nieuwe feiten naar boven zou brengen ging het gesprek gewoon door. Bij elkaar is de klant twee weken ontregeld geweest, want... dát is het protocol. Bovendien was er nog een fout gemaakt door de behandelend ambtenaar; het betrof helemaal geen nieuwe aanvraag, alleen een verzoek tot vasthouden afgegeven indicatieniveau.
Via via werd uiteindelijk, begin augustus ergens bij mij, en dus ook mijn klant, bekend dat het verzoek gehonoreerd was. De begeleiding blijft dus gemiddeld 9,9 uur per week.
Vervolgens was juni nog steeds niet uitbetaald, en ook juli liet op zich wachten. Wel had ik begin mei een bedrag van de SVB ontvangen wat helemaal niet voor mij bestemd was. Op mijn mails naar de SVB hierover is nooit enige reactie gekomen. Ik richtte mij maar weer tot de Bewindvoerder en die kreeg contact met de gemeente. Het resultaat was verbluffend; het budget van de OGB was op... Op? Ja op? Per wanneer, voor hoelang, allemaal onduidelijk. In eerste instantie werd de indruk gewekt dat mijn klant het tot 1 januari 2016 maar moet zien te rooien, opvallend nadat net de aanvraag was goedgekeurd. Daarbij heb ik mijn administratie goed bijgehouden en al die tijd binnen het gestelde budget gebleven. Vervolgens stapelde de informatie zich op. De gemeente ging uit van een ander uurtarief, dan ik met de SVB had afgesproken. Dat uurtarief was het uurtarief van het Zorgkantoor, wat overigens weer beduidend lager lag dan het tarief wat de laatste professionele organisatie betekende. Maar nee, het tarief werd vastgesteld op € 35,83. Op zich prima, maar vreemd om dit zo bekend te maken. Bovendien ontving de begeleidster dit bedrag per uur. Aangezien je alleen klantcontacturen mag declareren hanteerde ik een percentage voor de overhead, per uur. In dit geval betekende dit dat ik de begeleidster mee deelde naar een uurtarief te gaan van € 32,25. Hier reageerde zij weer laaiend op. Belachelijk, want wanneer je de FWG er bij haalt verdiende ze het niveau van een topbestuurder. En ik krijg maar € 3,58 per uur. Nogal een verschil, maar ik werd uitgemaakt voor dief en nog meer vuiligheid. Ook had ik haar moeten meedelen dat ik nog geen vergoeding had ontvangen en nog niet kon uitbetalen. Met juni en juli was mijn voorschotpot immers leeg geraakt. Gevolg is dat deze (onprofessionele, geldbeluste) begeleidster per direct stopte en zelfs de beleefdheid niet kon opbrengen die persoonlijk tegen mijn klant te zeggen. Nu is de ware aard van het beestje natuurlijk boven water gekomen, maar de oorzaak ligt wel bij de gemeente en haar beleid, dan wel de uitvoering. Feit is dat mijn klant nu in een vacuüm zit, die ik zo snel mogelijk moet oplossen. Dank u wel Velsen!
Ondertussen weer contacten met de Bewindvoering. Ik mag maximaal € 1087 per maand declareren, zegt de gemeente. Vreemd, op basis van de indicatie en het door de gemeente gestelde uurtarief zou ik bijna € 1500 mogen declareren. Er wordt dus ook nog eens gemeten met twee maten. Dan het beticht dat de pot geldig was tot 8 juli 2015. Ik ga er vanuit dat er dus weer gewoon geld is en gewoon betaald kan worden. Ik blijf immers optimistisch. Inderdaad, geen geld. Eerst moet de organisatie die voor de dagbesteding zorgt haar geld ontvangen. Die blijken al vanaf mei niets te hebben ontvangen. Geheel onduidelijk dus wanneer, hoeveel en of ik nog iets ontvang voor de gedeclareerde uren en per wanneer.
Persoonlijk raak ik aardig gestoord van al het geregel, de walgelijke communicatie en de vele fouten van de gemeente. De linkerhand weet blijkbaar niet wat de rechter doet, haast maken oplossingen te zoeken lijkt een onbekend begrip bij de gemeente en waar de zorgplicht voor haar burgers is ben ik helemaal kwijt.
Immers de gemeente heeft de hulpverleners niet geïnformeerd over de overgang van het Zorgkantoor naar de WMO, niet gecommuniceerd over tarieven of budgetten, op voorhand, nog uitleg gegeven over procedures of wat dan ook. Nee, ik heb helemaal niets vernomen. Ook de Bewindvoerder was niet geïnformeerd. Inzake de tarieven is geen communicatie, maar gaat de gemeente wel uit van haar eigen gegevens. Eigen gegevens die ook nog een tegenstrijdig aan elkaar lijken. Maar het ergste is dat de klant er de dupe van wordt. Je kan het niet regelen zonder de klant er buiten te houden, hoe gehandicapt of autistisch ook. De gemeente beroept zich op de procedures en hanteert dit halsstarrig met de vinger op de regel. Alle menselijkheid lijkt te zijn verdwenen. Of is er een verborgen agenda? Zorg dat de klanten het niet redden en zwaardere zorg nodig hebben, zodat zij weer onder het Zorgkantoor vallen? Ik mag dit waarschijnlijk niet zeggen of denken, maar alle schijn wijst aardig in die richting.
En de verantwoordelijk wethouder? Daar hoor ik niets van. Ik lees wel allemaal leuke berichten over openingen, festiviteiten, etc. Wat mis gaat wordt verzwegen, maar zelfs de betrokkenen worden aan het ondoorgrondelijke ambtenarenapparaat overgeleverd, zonder enig bericht of medeleven, noch toezegging van de formeel verantwoordelijke. Ja, de politiek, die windt zich hier over op, maar ook hier malen de schoepen traag. Te traag, want mijn klant is inmiddels regelrecht slachtoffer van de WMO geworden!
Er zijn mensen, die vinden mij nu misschien cynisch. Logisch, wanneer je niet met dit soort ervaringen geconfronteerd wordt. Dan lees je hooguit het bericht, zoals dat dit voorjaar de wereld in is geschopt. Dan hoef je jezelf ook niet verder in die materie te verdiepen. Ik vind mijzelf niet cynisch. Wel boos, erg boos en heel erg teleurgesteld en machteloos ten aanzien van onze landelijke én locale politiek. Grote woorden, mooie woorden, maar hier wordt weergegeven hoe schrijnend de realiteit is. En, ik heb het al eerder in mijn blogs naar voren gebracht, hoeveel slachtoffers van dit beleid zijn er nog meer? Velen! Hoe veel? Geen enkel idee, maar dat het er veel zijn is inmiddels een publiek geheim. Je kan er onderzoek naar doen. Je kan ook het zwaard oppakken en er iets aan doen! Maar daarvoor is de maatschappij te egocentrisch geworden. Voorbeelden zat, maar ik beperk mij nu tot dit onderwerp, want anders word ik echt cynisch.
Een ding hoop ik te bereiken en dat is dat er rust en goede begeleiding komt en blijft voor mijn klant. Dat zij de waardigheid kan behouden zelfstandig te blijven wonen. En dat hoop ik voor al die andere klanten die het zo ongelofelijk nodig hebben. Nee, geen geld meer naar een traplift die mogelijk nodig kan zijn. Dát is iets waar voor gewaakt moet worden, daarvoor is de WMO een goed instrument, maar voor mensen met een psychische handicap of verstandelijke beperking moet de gemeente ( de overheid) haar verantwoordelijkheid nemen. Vandaag nog!
zaterdag 5 september 2015
Oorlog!
In het dagelijkse leven zijn we er niet zo mee bezig. Tijdens gesprekken met onze Turkse vrienden en kennissen worden we er steeds mee geconfronteerd: we leven in een land in oorlog!
Oorlog..., mijn hele leven heb ik een gevoel van binnen, een soort angst, om in een oorlogssituatie terecht te komen. Toch ben ik in mijn leven een paar keer in een land in een conflictsituatie geweest. Spannend en het "sensatie" gevoel won het van iedere angst. Eigenlijk ook nu, ontbreekt mij het besef van de spanning en dreiging in Turkije. Een vreemde situatie en vol tegenstrijdigheden. Neen, ik besef is nog niet echt doorgedrongen en wellicht gebeurt dat ook nooit.
Natuurlijk zijn er grote spanningen in deze regio. Aanslagen in Istanbul, grote onrust en gevechten in Oost Turkije, ISIS, PKK, en noem maar op. Grote groepen vluchtelingen trekken door het land op weg naar "vrij" Europa. Maar, Turkije is groot. Waar wij zitten is er niets direct merkbaar. Alleen, het toerisme, dat blijft zwaar achter. In het dorp klaagt men steen en been en inderdaad, relatief gezien is het dorp uitgestorven, voor de hoogseizoen begrippen. Mensen durven niet meer te komen. Niet vreemd, want de media geven veel aandacht aan deze regio. Veel negatieve aandacht en het zal mij niet verbazen wanneer heel veel mensen denken dat het onveilig is in heel Turkije. Doemdenkers versterken dat gevoel nog eens extra. De nuance ontbreekt en de mensen laten zich door angst leiden. Niet nodig! De veiligheid in Istanbul is vergelijkbaar met die in London of Parijs. Ook daar zijn aanslagen en loop je risico. Met de globalisering loop je in feite overal dat risico, kijk maar naar die gek in de Thalys. Maar oorlogsgebieden zijn écht gevaarlijk, volgens de media. Om die reden is het in Istanbul gevaarlijker dan in London. Tot daar weer een aanslag gepleegd wordt.
Natuurlijk is ISIS een grote dreiging. Het zijn machtswellustelingen, heeft niets met Islam of geloof te maken, maar puur met indoctrinatie, wellust en frustratie. Echter, het is net een slang, waardoor ISIS moeilijk te bestrijden is, dan wel te vinden. Tevens maken anderen er politiek gebruik van. Aan de ene kant levert Turkije wapens en steun aan ISIS, terwijl zij deze groep bandieten ook bombarderen. Erdogan heeft zijn agenda vast klaar liggen. Hij wil de sultan van de regio worden, de Allah op aarde. Verdeeldheid komt hem goed uit. Bij de laatste verkiezingen kreeg hij een forse tik. Ondanks dat hij twee miljoen Syriërs mee heeft laten stemmen, voedselpakketten en andere cadeau's heeft uitgedeeld. Toch verloor hij. Nu staan de verkiezingen uitgeschreven voor 1 november. Ik acht de kans groot dat in oktober duidelijk wordt dat dat verkiezingen niet door zullen gaan. De onlusten in Oost Turkije zorgen er voor dat daar geen democratische verkiezing plaats kan vinden, dus kunnen de verkiezingen überhaupt geen doorgang vinden. De AKP kan dus gewoon een tijd onbeholpen door regeren. Langzaam ebt de democratie weg in Turkije, en staat "sultan" Erdogan op. Een zeer slimme en doortrapte strateeg. Helaas volgen velen hem. Omdat ze het vermogen niet bezitten juist te kiezen, omdat ze gevoelig zijn voor de zak rijst en ander voedselmiddel, wat zij ontvangen bij het uitbrengen van hun stem. In Turkije is zeer zeker een machtsoorlog gaande.
In gesprek met Turken verneem ik veel pessimisme. Politieke lamgeslagenheid. Of men is positief over hun president en zijn partij, of het geloof ontbreekt dat hij de democratie voortzet. Op zich een reële angst, maar dat alcohol straks nergens meer te krijgen is en vrouwen verplicht een hoofddoek moeten dragen...., nee, zover zal het niet komen. Alhoewel, zeg nooit; nooit. In ieder geval is het huidige politieke klimaat hier niet echt geruststellend. Dat merk en hoor je ook bij veel Turken. Ze voelen zich machteloos en het onderlinge vertrouwen is ten aanzien van de politiek ver te zoeken. De kritiek wordt sinds juni overigens wel veel sterker en publiek geuit, wat daarvoor nog haast onmogelijk was. Er veranderen dus wel een aantal zaken, maar niemand overziet de consequenties.
De somberheid en de hiermee gepaarde gelatenheid valt mij bij veel Turken op. Veel Turken hebben zich voorbereid om, indien nodig, per direct het land te verlaten. Strijd lijkt bij deze lieden opgegeven. Strijd ervaart men als zinloos. Ondertussen heeft Erdogan het voor elkaar, middels een mandaat, niet alleen ISIS aan te vallen, maar ook de PKK. Overigens staat PKK niet voor alle Koerden, bij lange na niet. Desalniettemin laait de strijd in het oosten weer op. Correct vernomen is Turkije inderdaad een land dat verkeerd in de staat van oorlog.
De oorlog is niet overal. Feitelijk tenminste niet. Wel beschouwd kan je ook zeggen dat het overal oorlog is, zelfs in Nederland. Het kabinet houdt zich vrij vlak en schiet haar peilen op Griekenland. Wat is oorlog en waar wordt gevochten? Niet zo maar wat vragen, maar de essentie van het heden. Oorlog is ook beleving. Ja, dan kan zeker bevestigd worden dat Turkije in staat van oorlog is. Toch zit ik rustig op onze waranda. Biertje en voor het slapen een rakı.
Vier weken geleden schijnt een groep van 43 vluchteling hier aan land te zijn gegaan. Ik vernam dat, maar heb nog steeds geen vluchteling gezien. Misschien heb ik ze wel gezien, maar ze zijn mij niet opgevallen. Via de berichtgeving in de media weet ik van de vluchtelingen stroom. Een vluchteling is een gewoon mens. Een vluchteling hoeft niet persé gestigmatiseerd te worden. Rijk, noch arm, niemand wil op zo een manier huis en haard moeten verlaten. In die zin ben ik overigens ook een vluchteling. Dat er grote stromen zijn, is bekend, maar hier in Turkije struikel ik niet (merkbaar) over vluchtelingen. Of ik heb ze nog niet gezien, of ze zijn mij absoluut niet opgevallen. Ook ten aanzien hiervan weten de media vooral de smeuïge kantjes uit te lichten. Maar nu wordt het nieuws beheerst tot iets zeer schrijnends; Aylan Kurdi. Dat brengt het weer heel erg dichtbij. Nog meer zegt het over het gedrag van de grote landen.
Inmiddels zoeken velen na jaren meer zekerheid en willen hun land en Turkije achter zich laten. Dus ook vanuit Turkije trekt men naar het westen. Aylan is slachtoffer van de grote mensen. Ik zie de foto van dát jongetje... En gisteren dat miljoenenjacht... Wat een ongelijkheid..., ingegeven door zinloze hebzucht. Macht. Dan speelt de situatie van Griekenland nog een belangrijke rol. Economisch zijn zij in het nieuws, maar ook inzake de vele bootvluchtelingen. En ja, de stroom is groot, maar Turkije ook. Dus dat zij aan mij voorbij gaan is niet bijzonder. Dat het hier letterlijk om de hoek plaats vindt, doet echter pijn. Heel erge pijn.
Turkije, een land in oorlog. De oorlog is nog niet hier. Misschien komt ie hier, anders gaat de oorlog hier aan ons voorbij. Effecten zijn hier wel, zoals het beperkte aantal toeristen. Ergens is dit een heel gecompliceerd land. Ik vrees dat het land is overgeleverd aan de grillen van Erdogan... En dat leidt misschien tot vergelijken met de sjah van Perzie, Sadam Hoessein, Assad, en vele anderen. Desalniettemin lijkt Erdogan het voorzichtig en slim aan te pakken. Intelligent genoeg om te zorgen dat Turkije net geen Syrië wordt. Ik ga zo rustig slapen. Wie weet hoe lang ik iedere dag rustig kan gaan slapen. Niemand, maar ik slaap hier wel rustiger dan het laatste half jaar in Nederland. Misschien is Nederland ook wel in oorlog, dan wel op een andere wijze.
Oorlog..., mijn hele leven heb ik een gevoel van binnen, een soort angst, om in een oorlogssituatie terecht te komen. Toch ben ik in mijn leven een paar keer in een land in een conflictsituatie geweest. Spannend en het "sensatie" gevoel won het van iedere angst. Eigenlijk ook nu, ontbreekt mij het besef van de spanning en dreiging in Turkije. Een vreemde situatie en vol tegenstrijdigheden. Neen, ik besef is nog niet echt doorgedrongen en wellicht gebeurt dat ook nooit.
Natuurlijk zijn er grote spanningen in deze regio. Aanslagen in Istanbul, grote onrust en gevechten in Oost Turkije, ISIS, PKK, en noem maar op. Grote groepen vluchtelingen trekken door het land op weg naar "vrij" Europa. Maar, Turkije is groot. Waar wij zitten is er niets direct merkbaar. Alleen, het toerisme, dat blijft zwaar achter. In het dorp klaagt men steen en been en inderdaad, relatief gezien is het dorp uitgestorven, voor de hoogseizoen begrippen. Mensen durven niet meer te komen. Niet vreemd, want de media geven veel aandacht aan deze regio. Veel negatieve aandacht en het zal mij niet verbazen wanneer heel veel mensen denken dat het onveilig is in heel Turkije. Doemdenkers versterken dat gevoel nog eens extra. De nuance ontbreekt en de mensen laten zich door angst leiden. Niet nodig! De veiligheid in Istanbul is vergelijkbaar met die in London of Parijs. Ook daar zijn aanslagen en loop je risico. Met de globalisering loop je in feite overal dat risico, kijk maar naar die gek in de Thalys. Maar oorlogsgebieden zijn écht gevaarlijk, volgens de media. Om die reden is het in Istanbul gevaarlijker dan in London. Tot daar weer een aanslag gepleegd wordt.
Natuurlijk is ISIS een grote dreiging. Het zijn machtswellustelingen, heeft niets met Islam of geloof te maken, maar puur met indoctrinatie, wellust en frustratie. Echter, het is net een slang, waardoor ISIS moeilijk te bestrijden is, dan wel te vinden. Tevens maken anderen er politiek gebruik van. Aan de ene kant levert Turkije wapens en steun aan ISIS, terwijl zij deze groep bandieten ook bombarderen. Erdogan heeft zijn agenda vast klaar liggen. Hij wil de sultan van de regio worden, de Allah op aarde. Verdeeldheid komt hem goed uit. Bij de laatste verkiezingen kreeg hij een forse tik. Ondanks dat hij twee miljoen Syriërs mee heeft laten stemmen, voedselpakketten en andere cadeau's heeft uitgedeeld. Toch verloor hij. Nu staan de verkiezingen uitgeschreven voor 1 november. Ik acht de kans groot dat in oktober duidelijk wordt dat dat verkiezingen niet door zullen gaan. De onlusten in Oost Turkije zorgen er voor dat daar geen democratische verkiezing plaats kan vinden, dus kunnen de verkiezingen überhaupt geen doorgang vinden. De AKP kan dus gewoon een tijd onbeholpen door regeren. Langzaam ebt de democratie weg in Turkije, en staat "sultan" Erdogan op. Een zeer slimme en doortrapte strateeg. Helaas volgen velen hem. Omdat ze het vermogen niet bezitten juist te kiezen, omdat ze gevoelig zijn voor de zak rijst en ander voedselmiddel, wat zij ontvangen bij het uitbrengen van hun stem. In Turkije is zeer zeker een machtsoorlog gaande.
In gesprek met Turken verneem ik veel pessimisme. Politieke lamgeslagenheid. Of men is positief over hun president en zijn partij, of het geloof ontbreekt dat hij de democratie voortzet. Op zich een reële angst, maar dat alcohol straks nergens meer te krijgen is en vrouwen verplicht een hoofddoek moeten dragen...., nee, zover zal het niet komen. Alhoewel, zeg nooit; nooit. In ieder geval is het huidige politieke klimaat hier niet echt geruststellend. Dat merk en hoor je ook bij veel Turken. Ze voelen zich machteloos en het onderlinge vertrouwen is ten aanzien van de politiek ver te zoeken. De kritiek wordt sinds juni overigens wel veel sterker en publiek geuit, wat daarvoor nog haast onmogelijk was. Er veranderen dus wel een aantal zaken, maar niemand overziet de consequenties.
De somberheid en de hiermee gepaarde gelatenheid valt mij bij veel Turken op. Veel Turken hebben zich voorbereid om, indien nodig, per direct het land te verlaten. Strijd lijkt bij deze lieden opgegeven. Strijd ervaart men als zinloos. Ondertussen heeft Erdogan het voor elkaar, middels een mandaat, niet alleen ISIS aan te vallen, maar ook de PKK. Overigens staat PKK niet voor alle Koerden, bij lange na niet. Desalniettemin laait de strijd in het oosten weer op. Correct vernomen is Turkije inderdaad een land dat verkeerd in de staat van oorlog.
De oorlog is niet overal. Feitelijk tenminste niet. Wel beschouwd kan je ook zeggen dat het overal oorlog is, zelfs in Nederland. Het kabinet houdt zich vrij vlak en schiet haar peilen op Griekenland. Wat is oorlog en waar wordt gevochten? Niet zo maar wat vragen, maar de essentie van het heden. Oorlog is ook beleving. Ja, dan kan zeker bevestigd worden dat Turkije in staat van oorlog is. Toch zit ik rustig op onze waranda. Biertje en voor het slapen een rakı.
Vier weken geleden schijnt een groep van 43 vluchteling hier aan land te zijn gegaan. Ik vernam dat, maar heb nog steeds geen vluchteling gezien. Misschien heb ik ze wel gezien, maar ze zijn mij niet opgevallen. Via de berichtgeving in de media weet ik van de vluchtelingen stroom. Een vluchteling is een gewoon mens. Een vluchteling hoeft niet persé gestigmatiseerd te worden. Rijk, noch arm, niemand wil op zo een manier huis en haard moeten verlaten. In die zin ben ik overigens ook een vluchteling. Dat er grote stromen zijn, is bekend, maar hier in Turkije struikel ik niet (merkbaar) over vluchtelingen. Of ik heb ze nog niet gezien, of ze zijn mij absoluut niet opgevallen. Ook ten aanzien hiervan weten de media vooral de smeuïge kantjes uit te lichten. Maar nu wordt het nieuws beheerst tot iets zeer schrijnends; Aylan Kurdi. Dat brengt het weer heel erg dichtbij. Nog meer zegt het over het gedrag van de grote landen.
Inmiddels zoeken velen na jaren meer zekerheid en willen hun land en Turkije achter zich laten. Dus ook vanuit Turkije trekt men naar het westen. Aylan is slachtoffer van de grote mensen. Ik zie de foto van dát jongetje... En gisteren dat miljoenenjacht... Wat een ongelijkheid..., ingegeven door zinloze hebzucht. Macht. Dan speelt de situatie van Griekenland nog een belangrijke rol. Economisch zijn zij in het nieuws, maar ook inzake de vele bootvluchtelingen. En ja, de stroom is groot, maar Turkije ook. Dus dat zij aan mij voorbij gaan is niet bijzonder. Dat het hier letterlijk om de hoek plaats vindt, doet echter pijn. Heel erge pijn.
Turkije, een land in oorlog. De oorlog is nog niet hier. Misschien komt ie hier, anders gaat de oorlog hier aan ons voorbij. Effecten zijn hier wel, zoals het beperkte aantal toeristen. Ergens is dit een heel gecompliceerd land. Ik vrees dat het land is overgeleverd aan de grillen van Erdogan... En dat leidt misschien tot vergelijken met de sjah van Perzie, Sadam Hoessein, Assad, en vele anderen. Desalniettemin lijkt Erdogan het voorzichtig en slim aan te pakken. Intelligent genoeg om te zorgen dat Turkije net geen Syrië wordt. Ik ga zo rustig slapen. Wie weet hoe lang ik iedere dag rustig kan gaan slapen. Niemand, maar ik slaap hier wel rustiger dan het laatste half jaar in Nederland. Misschien is Nederland ook wel in oorlog, dan wel op een andere wijze.
zondag 23 augustus 2015
In den vreemde; een jaar verder (52!!!!)!!!
In den vreemde: 52!, 1 jaar Turkije
Het is gelukt, het afgelopen jaar heb ik, gemiddeld, iedere week een blog over ons "nieuwe" leven geschreven. Een afspraak, welke ik met mijzelf heb gemaakt, om de "achterblijvers" te informeren over ons wel en wee, hier in Turkije. Een afspraak met mijzelf, maar wel omdat ik het ook als een soort verantwoordelijkheid heb gevoeld. Voor ons vertrek leefden veel mensen met ons mee. De zware tijd, de tegenslagen, maar ook de stap die wij maakten. Rigoureus en een open toekomst. Men bleef mee leven en ik was van mening in alle openheid dit met een ieder te delen. Uit diverse reacties heb ik mogen vernemen dat velen ook genoten hebben, dan wel de blogs gevolgd hebben en soms al uitkeken naar de volgende editie. Ik zeg niet, dat ik nu stop met deze serie. Wel breek ik vanaf nu mijn belofte het gemiddelde van een blog per week vol te houden. Ik schrijf, in deze serie, wanneer ik het gevoel heb iets te melden te hebben. Wat de interval gaat worden zal vooralsnog dus een verrassing blijven.
We zijn een jaar verder. Soms vraag ik mij af, of er zo veel gebeurt is in dat jaar, meer dan wanneer ik in Nederland was gebleven. Een antwoord wat ik altijd schuldig zal blijven. Natuurlijk ben ik niet iemand die op mijn kont blijft zitten. Of er zoveel meer, of minder, gebeurt zou zijn, zonder het vertrek naar Turkije, vraag ik mij dan ook niet zonder reden af. Het zal wel ongeveer gelijk zijn. Wel durf ik met enige zekerheid te stellen, dat mijn belevenissen en ervaringen bepaalt anders zijn, dan wanneer ik wel in Nederland was gebleven. Zeker ook een periode met veel meer onzekerheden en vele nieuwe zaken in het leven, dan wanneer ik mijn activiteiten in Nederland had vol gehouden.
Hoe kijk ik op het afgelopen jaar terug? Laat ik beginnen met het moment van nu. Nu, op dit moment voel ik mij goed, en durf zelfs te zeggen gelukkig te zijn. In ieder geval heeft het afgelopen jaar dit als uiteindelijk resultaat opgeleverd. Een geluksgevoel wat zeker niet los staat van onze recente verhuizing.
Ogen zijn geopend. Sommige mensen betichten mij van cynisme, anderen zien alleen het doorzettingsvermogen en ons optimisme. Een ieder kijkt met een eigen bril naar ons afgelopen jaar en hoe ik hier over geschreven heb. Toegegeven, door de afstand naar de Nederlandse samenleving ben ik er anders naar gaan kijken. Ook het vergelijk tussen beide samenlevingen heeft ogen geopend. Dat heeft zich soms geuit in een kritische opstelling, ik heb zelfs afgegeven op de Nederlandse samenleving en politiek. Ondanks de Turkse politieke situatie ben ik ten opzichte van het leven hier wellicht juist wat milder geworden. Toch heb ik mij het afgelopen jaar niet alleen gebezigd met het politieke klimaat en de effecten hiervan in beide landen. Integendeel, de politiek trachtte ik juist zo ver als mogelijk van mij af te houden, iets wat met enig realiteitsbesef niet erg haalbaar is. Ik ben vooral bezig geweest met "leven". Het eerste half jaar was dat moeilijk en was er veel sprake van stress. Overigens wel een soort indirecte stress. Na de verkoop van onze woning viel de stress weg en kwam er ruimte voor ontspanning en het makkelijke omgaan met situaties. De BMW is daar een goed voorbeeld van. In feite hing er wel iets ernstigs boven mijn hoofd, maar ik kon er eigenlijk niet meer echt warm of koud van worden. De gedachte dat het wel een keer opgelost zou worden woog het sterkste. En zo geschiedde.
We leven in Turkije en willen ook leven in Nederland. Het eerste is goed gelukt en geregeld. Het tweede is en blijft een hopeloos verhaal. Een urgentieverklaring krijgen wij niet voor elkaar (we hebben er wel alle redenen toe), woningen zijn nauwelijks voor handen en dat we in het buitenland zitten maakt het alleen maar moeilijker. Of Nederland van ons af wil... Een ieder kan zich toch wel een beetje voorstellen, dat ik hier enigszins cynisch van word? Formeel ben ik dakloos in eigen land... Ook de perikelen rond de zorg en het WMO verhaal gaan gepaard met een wederkerige hopeloosheid en moedeloosheid. Wanneer ik denk aan Nederland, denk ik direct weer (of nog steeds) in problemen. Gelukkig is mijn gedachte aan Nederland alleen op de achtergrond aanwezig en in voorkomende gevallen. Desalniettemin blijf ik bevestigen dat wij niet geëmigreerd zijn en dit ook niet wensen, volgens de definitie van emigreren.
Een jaar verder. Een ander land, een andere cultuur. Min of meer abrupt hebben we de stap gezet. Vol bepakt reisden wij af. Later realiserend niet goed nagedacht te hebben over de bagage. Tijdens de reis al werd onze kat (Kato) onderdeel van het gezin, nadat ze een paar jaar gescheiden woonde op de eerste en tweede etage. De reis was lang, maar goed, de laatste dag echter slopend. Het bleek de warmste dag van het jaar. En dan kom je bij een huis aan, "jouw" huis, wat wij alleen van enkele foto's kenden. Leeg. Met onze bagage konden we zitten en slapen, koken en eten. Binnen een week hadden we van oude materialen een eerste summiere inrichting. Het was werkelijk een nieuw begin. De eerste maanden was een vorm van luxe kamperen.
Na het vertrek van onze logee kwam een grote tegenslag; mijn geliefde werd ziek. Enkele weken reed ik op en neer naar Fethiye om bij haar te zijn, tot ze naar Antalya moest voor een operatie. Zij lag in die vreemde ziekenhuizen, ik zat in een kil huis. Na uitvoerig overleg heb ik mijn reis naar Nederland door laten gaan. Het was geen fijne week, ondanks blij te zijn een hoop vrienden en bekenden weer te spreken. En plots mocht Reina naar huis, noch voor ik terug in Turkije was. Behalve kil werden de avonden ook koud. Met hulpmiddelen wisten wij het behaaglijk te maken. Vanaf dat moment werd het huis stapje voor stapje meer en meer een woning. Maar het beviel ons ook niet, in meerdere opzichten.Het werd niet "eigen".
Vanaf december zijn wij ons gaan oriënteren voor een andere woning en ondertussen was onze aanvraag voor verblijf in behandeling. Allemaal spannende zaken, daar wij nog onvoldoende bekend waren met alles hier. Toch wisten, en weten, wij alles te regelen, wat geregeld moet worden.
De winter zijn wij goed door gekomen. Ondanks dat het voor dit gebied een strenge winter was zaten we regelmatig 's ochtends in het zonnetje koffie te drinken. Ik tekende erg veel en schilderde regelmatig. Dagen vlogen om. Tussendoor werden wij stevig geconfronteerd met de financiele problemen in Nederland. Juist toen het verkeerd af leek te lopen verkochten wij ons huis, al was de opbrengst teleurstellend, het had erger kunnen zijn. Ondertussen bouwden wij hier een bescheiden kennissenkring op en werd het leven vertrouwder. Ondanks de taalbarrière konden wij de weg telkens beter vinden. En toen ook deze woning eindelijk echt in zicht kwam leek de toekomst zich positief te ontwikkelen. Wij bleven voorzichtig om teleurstellingen te voorkomen. Die hadden wij inmiddels ruim voldoende mogen verwerken. Er was wel werk aan de winkel. Doordat er eindelijk ook een beetje financiele armslag was konden wij ons enkele aanschaffen permitteren. Ondertussen bleek de BMW een steeds duidelijker probleem te vormen, de reden dat wij al snel een andere auto hebben gekocht, op Turks kenteken. Inmiddels zijn hier alle problemen opgelost en bewegen wij ons tevreden in ons nieuwe huis. Je kan wel stellen, dat wij in Turkije gesetteld zijn, wat in Nederland maar niet lukt. Op zich een vreemde situatie.
Ons oudste hondje, Peppa, is inmiddels overleden, hebben we nu vier kippen (twee hanen en twee hennen) en is er een tweede kat (Jennah), die bij de woning hoorde. Reina wil nog een geit... Verder scharrel ik heerlijk over het terrein, zorg voor de plantjes en geniet van het zijn hier. Vergeleken bij de dag dat wij in Göcek aan kwamen en de dag, een jaar later, is er duidelijk sprake van een wereld van verschil, in heel veel opzichten. En zeker niet alleen in praktische zin. Misschien zit het grootste verschil wel in mijzelf. Niet dat ik een ander mens ben geworden, integendeel, ik blijf echt wel, wie ik ben. Het is dat ik dichterbij mijzelf ben gekomen. Makkelijker, minder neurotisch en zeker minder stress. Laatst vroeg iemand mij wat mijn plannen nu zijn. Met enige verbazing merkte ik helemaal geen plannen te hebben. Ik laat Gods wateren over Gods akkers vloeien. Okay, ik heb een ticket geboekt voor de Kunstlijn Haarlem, maar verder... Ik zie wel. Misschien zit ik over een jaar weer in Nederland. Alhoewel ik mij niet meer kan voorstellen voltijds in Nederland te wonen. Alles is mij te bekrompen, te geregeld en netjes en veel te veel op elkaar. Nee, verspreidt over het jaar houd ik het daar echt niet langer dan een maand of vier per jaar uit. Wat dat betreft ben ik wél veranderd. Ondanks dat ik al heel lang Nederland (deels) wilde verlaten heb ik de stap nimmer gezet. Angst, onzekerheid, maar nu is de stap vrij spontaan gezet. Ik heb daar het afgelopen jaar geen seconde spijt van gehad. Straks weer lekker tekenen en schilderen. Ik laat de toekomst wel komen. Ik hoop natuurlijk wel nog een forse toekomst voor mij te hebben. Ondanks mijn psychische wel bevinden heb ik mijn fysieke klachten; de hernia. Toch ook fysiek voel ik mij beter hier.
Het klinkt waarschijnlijk erg overdreven, maar toch heb ik hier een soort gevoel in het Paradijs te zijn. En gelukkig biedt dit paradijs ook wel eens een mindere dag, of kleine problemen. Echter dat alles weegt niet op tegen het goede gevoel. En helemaal niks negatiefs maakt het leven waarschijnlijk alleen maar saai. Wel, mijn leven is verre van saai! Iedere dag begint, maar je weet nooit hoe deze eindigt. Zo ook dit avontuur, we weten niet hoe het eindigt, edoch voorlopig blijven wij van dit avontuur genieten. Met volle teugen! In ieder geval beloof ik over een jaar weer een dergelijke blog, als deze te schrijven. Wat dit inhoud zal zijn is nu absoluut niet voorspelbaar. Hier heb ik geleerd; het leven is niet voorspelbaar en dat maakt dat we wegen zoeken het leven optima forma te ondergaan. We zien wel, maar nu schrijft een gelukkig mens.... Onze stap heeft iets goeds gebracht!
Het is gelukt, het afgelopen jaar heb ik, gemiddeld, iedere week een blog over ons "nieuwe" leven geschreven. Een afspraak, welke ik met mijzelf heb gemaakt, om de "achterblijvers" te informeren over ons wel en wee, hier in Turkije. Een afspraak met mijzelf, maar wel omdat ik het ook als een soort verantwoordelijkheid heb gevoeld. Voor ons vertrek leefden veel mensen met ons mee. De zware tijd, de tegenslagen, maar ook de stap die wij maakten. Rigoureus en een open toekomst. Men bleef mee leven en ik was van mening in alle openheid dit met een ieder te delen. Uit diverse reacties heb ik mogen vernemen dat velen ook genoten hebben, dan wel de blogs gevolgd hebben en soms al uitkeken naar de volgende editie. Ik zeg niet, dat ik nu stop met deze serie. Wel breek ik vanaf nu mijn belofte het gemiddelde van een blog per week vol te houden. Ik schrijf, in deze serie, wanneer ik het gevoel heb iets te melden te hebben. Wat de interval gaat worden zal vooralsnog dus een verrassing blijven.
We zijn een jaar verder. Soms vraag ik mij af, of er zo veel gebeurt is in dat jaar, meer dan wanneer ik in Nederland was gebleven. Een antwoord wat ik altijd schuldig zal blijven. Natuurlijk ben ik niet iemand die op mijn kont blijft zitten. Of er zoveel meer, of minder, gebeurt zou zijn, zonder het vertrek naar Turkije, vraag ik mij dan ook niet zonder reden af. Het zal wel ongeveer gelijk zijn. Wel durf ik met enige zekerheid te stellen, dat mijn belevenissen en ervaringen bepaalt anders zijn, dan wanneer ik wel in Nederland was gebleven. Zeker ook een periode met veel meer onzekerheden en vele nieuwe zaken in het leven, dan wanneer ik mijn activiteiten in Nederland had vol gehouden.
Hoe kijk ik op het afgelopen jaar terug? Laat ik beginnen met het moment van nu. Nu, op dit moment voel ik mij goed, en durf zelfs te zeggen gelukkig te zijn. In ieder geval heeft het afgelopen jaar dit als uiteindelijk resultaat opgeleverd. Een geluksgevoel wat zeker niet los staat van onze recente verhuizing.
Ogen zijn geopend. Sommige mensen betichten mij van cynisme, anderen zien alleen het doorzettingsvermogen en ons optimisme. Een ieder kijkt met een eigen bril naar ons afgelopen jaar en hoe ik hier over geschreven heb. Toegegeven, door de afstand naar de Nederlandse samenleving ben ik er anders naar gaan kijken. Ook het vergelijk tussen beide samenlevingen heeft ogen geopend. Dat heeft zich soms geuit in een kritische opstelling, ik heb zelfs afgegeven op de Nederlandse samenleving en politiek. Ondanks de Turkse politieke situatie ben ik ten opzichte van het leven hier wellicht juist wat milder geworden. Toch heb ik mij het afgelopen jaar niet alleen gebezigd met het politieke klimaat en de effecten hiervan in beide landen. Integendeel, de politiek trachtte ik juist zo ver als mogelijk van mij af te houden, iets wat met enig realiteitsbesef niet erg haalbaar is. Ik ben vooral bezig geweest met "leven". Het eerste half jaar was dat moeilijk en was er veel sprake van stress. Overigens wel een soort indirecte stress. Na de verkoop van onze woning viel de stress weg en kwam er ruimte voor ontspanning en het makkelijke omgaan met situaties. De BMW is daar een goed voorbeeld van. In feite hing er wel iets ernstigs boven mijn hoofd, maar ik kon er eigenlijk niet meer echt warm of koud van worden. De gedachte dat het wel een keer opgelost zou worden woog het sterkste. En zo geschiedde.
We leven in Turkije en willen ook leven in Nederland. Het eerste is goed gelukt en geregeld. Het tweede is en blijft een hopeloos verhaal. Een urgentieverklaring krijgen wij niet voor elkaar (we hebben er wel alle redenen toe), woningen zijn nauwelijks voor handen en dat we in het buitenland zitten maakt het alleen maar moeilijker. Of Nederland van ons af wil... Een ieder kan zich toch wel een beetje voorstellen, dat ik hier enigszins cynisch van word? Formeel ben ik dakloos in eigen land... Ook de perikelen rond de zorg en het WMO verhaal gaan gepaard met een wederkerige hopeloosheid en moedeloosheid. Wanneer ik denk aan Nederland, denk ik direct weer (of nog steeds) in problemen. Gelukkig is mijn gedachte aan Nederland alleen op de achtergrond aanwezig en in voorkomende gevallen. Desalniettemin blijf ik bevestigen dat wij niet geëmigreerd zijn en dit ook niet wensen, volgens de definitie van emigreren.
Een jaar verder. Een ander land, een andere cultuur. Min of meer abrupt hebben we de stap gezet. Vol bepakt reisden wij af. Later realiserend niet goed nagedacht te hebben over de bagage. Tijdens de reis al werd onze kat (Kato) onderdeel van het gezin, nadat ze een paar jaar gescheiden woonde op de eerste en tweede etage. De reis was lang, maar goed, de laatste dag echter slopend. Het bleek de warmste dag van het jaar. En dan kom je bij een huis aan, "jouw" huis, wat wij alleen van enkele foto's kenden. Leeg. Met onze bagage konden we zitten en slapen, koken en eten. Binnen een week hadden we van oude materialen een eerste summiere inrichting. Het was werkelijk een nieuw begin. De eerste maanden was een vorm van luxe kamperen.
Na het vertrek van onze logee kwam een grote tegenslag; mijn geliefde werd ziek. Enkele weken reed ik op en neer naar Fethiye om bij haar te zijn, tot ze naar Antalya moest voor een operatie. Zij lag in die vreemde ziekenhuizen, ik zat in een kil huis. Na uitvoerig overleg heb ik mijn reis naar Nederland door laten gaan. Het was geen fijne week, ondanks blij te zijn een hoop vrienden en bekenden weer te spreken. En plots mocht Reina naar huis, noch voor ik terug in Turkije was. Behalve kil werden de avonden ook koud. Met hulpmiddelen wisten wij het behaaglijk te maken. Vanaf dat moment werd het huis stapje voor stapje meer en meer een woning. Maar het beviel ons ook niet, in meerdere opzichten.Het werd niet "eigen".
Vanaf december zijn wij ons gaan oriënteren voor een andere woning en ondertussen was onze aanvraag voor verblijf in behandeling. Allemaal spannende zaken, daar wij nog onvoldoende bekend waren met alles hier. Toch wisten, en weten, wij alles te regelen, wat geregeld moet worden.
De winter zijn wij goed door gekomen. Ondanks dat het voor dit gebied een strenge winter was zaten we regelmatig 's ochtends in het zonnetje koffie te drinken. Ik tekende erg veel en schilderde regelmatig. Dagen vlogen om. Tussendoor werden wij stevig geconfronteerd met de financiele problemen in Nederland. Juist toen het verkeerd af leek te lopen verkochten wij ons huis, al was de opbrengst teleurstellend, het had erger kunnen zijn. Ondertussen bouwden wij hier een bescheiden kennissenkring op en werd het leven vertrouwder. Ondanks de taalbarrière konden wij de weg telkens beter vinden. En toen ook deze woning eindelijk echt in zicht kwam leek de toekomst zich positief te ontwikkelen. Wij bleven voorzichtig om teleurstellingen te voorkomen. Die hadden wij inmiddels ruim voldoende mogen verwerken. Er was wel werk aan de winkel. Doordat er eindelijk ook een beetje financiele armslag was konden wij ons enkele aanschaffen permitteren. Ondertussen bleek de BMW een steeds duidelijker probleem te vormen, de reden dat wij al snel een andere auto hebben gekocht, op Turks kenteken. Inmiddels zijn hier alle problemen opgelost en bewegen wij ons tevreden in ons nieuwe huis. Je kan wel stellen, dat wij in Turkije gesetteld zijn, wat in Nederland maar niet lukt. Op zich een vreemde situatie.
Ons oudste hondje, Peppa, is inmiddels overleden, hebben we nu vier kippen (twee hanen en twee hennen) en is er een tweede kat (Jennah), die bij de woning hoorde. Reina wil nog een geit... Verder scharrel ik heerlijk over het terrein, zorg voor de plantjes en geniet van het zijn hier. Vergeleken bij de dag dat wij in Göcek aan kwamen en de dag, een jaar later, is er duidelijk sprake van een wereld van verschil, in heel veel opzichten. En zeker niet alleen in praktische zin. Misschien zit het grootste verschil wel in mijzelf. Niet dat ik een ander mens ben geworden, integendeel, ik blijf echt wel, wie ik ben. Het is dat ik dichterbij mijzelf ben gekomen. Makkelijker, minder neurotisch en zeker minder stress. Laatst vroeg iemand mij wat mijn plannen nu zijn. Met enige verbazing merkte ik helemaal geen plannen te hebben. Ik laat Gods wateren over Gods akkers vloeien. Okay, ik heb een ticket geboekt voor de Kunstlijn Haarlem, maar verder... Ik zie wel. Misschien zit ik over een jaar weer in Nederland. Alhoewel ik mij niet meer kan voorstellen voltijds in Nederland te wonen. Alles is mij te bekrompen, te geregeld en netjes en veel te veel op elkaar. Nee, verspreidt over het jaar houd ik het daar echt niet langer dan een maand of vier per jaar uit. Wat dat betreft ben ik wél veranderd. Ondanks dat ik al heel lang Nederland (deels) wilde verlaten heb ik de stap nimmer gezet. Angst, onzekerheid, maar nu is de stap vrij spontaan gezet. Ik heb daar het afgelopen jaar geen seconde spijt van gehad. Straks weer lekker tekenen en schilderen. Ik laat de toekomst wel komen. Ik hoop natuurlijk wel nog een forse toekomst voor mij te hebben. Ondanks mijn psychische wel bevinden heb ik mijn fysieke klachten; de hernia. Toch ook fysiek voel ik mij beter hier.
Het klinkt waarschijnlijk erg overdreven, maar toch heb ik hier een soort gevoel in het Paradijs te zijn. En gelukkig biedt dit paradijs ook wel eens een mindere dag, of kleine problemen. Echter dat alles weegt niet op tegen het goede gevoel. En helemaal niks negatiefs maakt het leven waarschijnlijk alleen maar saai. Wel, mijn leven is verre van saai! Iedere dag begint, maar je weet nooit hoe deze eindigt. Zo ook dit avontuur, we weten niet hoe het eindigt, edoch voorlopig blijven wij van dit avontuur genieten. Met volle teugen! In ieder geval beloof ik over een jaar weer een dergelijke blog, als deze te schrijven. Wat dit inhoud zal zijn is nu absoluut niet voorspelbaar. Hier heb ik geleerd; het leven is niet voorspelbaar en dat maakt dat we wegen zoeken het leven optima forma te ondergaan. We zien wel, maar nu schrijft een gelukkig mens.... Onze stap heeft iets goeds gebracht!
Abonneren op:
Posts (Atom)