maandag 27 juni 2016

KnEUterig.....

Volgens de opinie mag ik mij scharen bij de Eurocritici. En ja, ik heb veel kritiek op de EU, maar een exit zie ik niet zitten. De EU is momenteel een heel slecht en geldverslindend monster, maar in deze tijd is het een instituut waar wij ook niet meer buiten kunnen. De Brexit zie ik als een kwalijke zaak en de Britse kiezer als illustratie van de domheid van het stemvee. Hoe eenvoudig te manipuleren en hoe weten ze oogkleppen voor te houden om vooral hun ongelijk als een gelijk te bevechten. Er wordt gezegd; het volk heeft gesproken. Het probleem is dat ze alleen niet weten wat ze gezegd hebben. Dit soort uitkomsten kan wel eens het einde van de democratie inluiden, zoals wij deze kennen. Gek, maar dat komt weer aardig in de buurt van het Sokatisme (ik moet het nu echt eens gaan uitwerken). En nee, stemmen voor alleen hogere inkomens of boven een bepaald IQ heeft evenmin mijn voorkeur. Ook in deze groepen treft men immers het zelfde domme stemvee. Nee, schaf de huidige vorm van democratie maar af, de economie én politiek worden te ingewikkeld voor de simpele ziel. Inmiddels ben ik ook genezen van het fenomeen referendum. Snel in de wilgen hangen. Zo'n referendum is nog verdomd gevaarlijk ook.

Maar dit alles neemt niet weg dat we met het probleem EU blijven zitten. Zoals het nu functioneert moet het niet te lang meer duren. Het Brexit referendum heft misschien onze Europarlementariërs ambtenaren wakker geschud. Helaas zullen ze naar alle waarschijnlijkheid maar heel langzaam wakker worden...
Als eerste moeten de EU en het Europarlement begrijpelijker worden. Dat houdt in een effectievere organisatie en een duidelijkere verantwoording van de financiën. Zo snel als mogelijk moet het parlement naar een vaste locatie, en niet langer pendelen tussen Brussel en Staatsburg. Landen moeten hun valse sentimenten maar eens opzij zetten. De optie is om het parlement misschien eens naar een geheel nieuwe locatie te verplaatsen. Athene misschien? Jongens, doe er in elk geval eens iets mee. Blijf niet hangen in zogenaamde uitleggen waarom het wel goed is, noch in de valse sentimenten. Pak het zakelijk en functioneel op.
Het grootste probleem is natuurlijk de besluitvormingsstructuur. Wanneer dat niet verandert, gebeurt er nog steeds niets. Maak van Europa een soort van USA. Soort van, absoluut geen kopie! Stuur het centraal aan en neem van mijn part een Euro president. Zorg ook dat de individuele landen niet ieder besluit moeten vaststellen in het eigen parlement. Nee, een genomen besluit staat vast. Voor alle deelnemende landen. Daarmee komt direct het volgende probleem, de Europese naties wensen (en terecht) hun nationale identiteit niet op te geven. Er moet dus een goede balans komen tussen de gebieden waarop besluitvorming plaats mag hebben en waarop niet. Iets als milieu houdt zich niet aan grenzen, dus dat kan je beter op een hoger niveau regelen, dan wel vaststellen. Veel regels en wetten kunnen overigens prima op nationaal niveau de verantwoordelijkheid blijven. Bovendien moet de EU realiseren dat niet alle economie grensoverschrijdend is.
Ook moet de EU bewaken dat wet en regelgeving helder blijft en niet te complex wordt, zodat niemand er iets van begrijpt (wat momenteel beduidend veel de kritiek betreft). Regel zo min mogelijk, maar dat wat je regelt, doe dat dan goed.
Sprekend over de EU hoor je velerlei verhaal over verkwisting. Zelf heb ik het ook ervaren. In Portugal, in de bossen, redelijk ver van de bewoonde wereld. Een groot bord met Europese teksten en vervolgens tien kilometer asfalt weg. Dit kan je toch niet verkopen als een zinvolle investering? Nee, dat is het ook niet, maar Europa heeft het verzoek blijkbaar wel gehonoreerd. Investeer dus wel functioneel Europa! Ook rond land- en tuin- bouw  gaan bizarre verhalen de ronde, zoals subsidies die zo moeilijk te verkrijgen zijn dat niet Europa opgenomen staten er met de buit mee vandoor gaan. Het gevolg is geld en macht naar de grote bedrijven gaat en straks kommer en kwel bij de gewone werkgever en werknemers terecht komt. Op die manier helpt Europa haar eigen inwoners niet bepaald. Ook op dat vlak mag er nog veel bijgeschaafd worden, lijkt zo.
Mijn suggesties zijn helder, duidelijk en simpel. De werkelijkheid is natuurlijk vele malen weerbarstiger. Ach, Nederlanders, kennen we niet allemaal wel een domme zet van de EU commissie!

We moeten verder. Het kan ook niet anders. Op de dag na Brexit hoorde ik een Brit zeggen blij te zijn weer terug te gaan naar het oude Engeland. Niks oude Engeland, hoe dan ook is er op vele fronten zo veel veranderd, en ook zoveel wat niet meer terug te draaien is. Neem alleen al de ontwikkelingen met internet. Die hebben Engeland meer veranderd dan de EU. Ook daarom is het naïef te denken dat je wel uit de Europese Gemeenschap kan stappen. De discussie (en vraag) moet dus richten op hòè we in de EU willen blijven. Een wel dermate complexe discussie dat ik die graag aan de deskundigen over laat. En misschien moet de politiek ook eens meer naar de deskundige luisteren. Ik ben maar een stomme leek. Mijn handreikingen zijn vast en zeker lachwekkend in de ogen van de deskundigen. Maar met een ding heb ik absoluut gelijk: de Europese Unie moet veranderen, en verdomd snel ook!

donderdag 23 juni 2016

Brexit... Foutje, bedankt!

Brexit..., het lijkt een feit. De pond zakt door de grond naar een laagtepunt, wat sinds 1985 niet meer gehaald was. Britse aandelen onder spanning. Europa in de stress. Ondanks dat het nog wel twee jaar kan duren voordat de Engelsen echt weg zijn is deze uitkomst desastreus.
Voor Engeland zelf merk je al de directe gevolgen, in negatieve zin. Blijkbaar heeft het stemvolk onvoldoende bij die consequenties stil gestaan en zich veel te veel laten leiden door hun onderbuik. Zelden heeft dat positieve resultaten...

Feit is dat de Europese Unie een log apparaat is, teveel nationale bemoeienis heeft en aan modernisering/aanpassing toe is. Het apparaat is dermate log, dat de boodschap al lange tijd verkondigd wordt, maar de EU zichzelf nog steeds niet door de molen haalt. Dat moet echt gaan gebeuren, zeker na de Brexit staan de Euro-sceptici handenwrijvend te popelen toe te slaan. De EU werkt slecht, maar op zich is het een goed en waardevol instrument. Uittreden heeft dat ook nóg meer negatieve gevolgen als blijven. Toch is er helaas een Brexit nodig voor de Europarlementariërs zich eens echt achter de oren te krabben en nu eens echt aan de slag te gaan de EU effectiever, efficiënter én slagvaardiger te maken, waarbij de EU juist een positieve beleving wordt.

Helaas vrees ik dat de uitkomst van het Britse referendum ook een andere boodschap verbergt. Een slechte boodschap, maar je kan er bijna niet meer om heen; democratie functioneert niet meer...
Democratie zegt dat het besluit genomen wordt door de meerderheid, plus één. Dat onderdeel werkt wel, maar democratie houdt meer in. Namelijk kennis om tot een oordeel/stem te komen. En daar gaat het steeds meer mis. Er wordt niet met kennis gekozen/gestemd, maar met een onderbuik gevoel. Een onderbuikgevoel wat stevig gevoed wordt door populisten, die de onkunde van de kiezer gebruikt voor het eigen belang. Dat eigen belang is vaak niet de inhoud, maar het persoonlijke. De ex-burgermeester van London wil premier worden. Hij is daar heel duidelijk in. Hij is het gezicht geworden van Brexit... terwijl hij toch echt voorstander was van de EU, zei het wel kritisch. Nee, Europa interesseert hem niet zo veel, maar Downingstreet 10 is wat hem waarlijk bezig houdt.
Referenda en verkiezingen. Er wordt een uitspraak van het volk gevraagd over materie die inmiddels dermate complex is, dat een forse meerderheid over onvoldoende kennis beschikt tot een overwogen oordeel te komen. Men laat zich steeds meer leiden tot populistische woorden, maar zij die deze uitspreken hebben bepaald niet de beste ideeën..., en de meest verborgen agenda's. En zo wordt een ooit goed systeem nu een gevaar voor de samenleving. En die wordt dus genekt door de mensen zelf. Ze hebben dat over het algemeen niet door, maar uiten wel kritiek op de gevestigde orde. Veelal echter niet de juiste kritiek.
Met het referendum over Oekraïne heb ik niet gestemd. Ik vond dat ik onvoldoende kennis over dat specifieke onderwerp had om tot een juist oordeel te komen. Natuurlijk was het "ja" kamp overtuigend, maar bij de tegenstanders zaten toch ook sterke argumenten. Maar het belangrijkste vond ik of ik zelf die afweging kon maken. De druk om wel te gaan stemmen heb ik getrotseerd, op zich al niet eenvoudig, om mijzelf niet te verloochenen.

Het is niet de eerste keer dat ik mij kritisch uit laat over democratie, en dan met name de vorm van democratie zoals wij die nu kennen. En je ziet de gevaren, dan wel de nadelige gevolgen, met open ogen. De zege van Trump. Schrikbarend. De enorme hoeveelheid (vooral percentueel bij de buitenlandse) Turken die Erdogan steunen. De populariteit van een Wilders. Drie politici die door populisme gehoord worden en dreigen een stem te krijgen, of die al hebben gehad. Mensen die de onvrede van het volk oppakken, slim uitstallen en er vervolgens eigen winst uit halen. De Brexit is een wel heel duidelijk signaal.

Nee, de huidige democratie is uit de tijd. Dat je je stem mag doen gelden was positief, echter is verworden tot een nationaal gevaar. Wat mij betreft moeten we maar weer heel snel af van de referenda. Ook het Zwitserse model werkt steeds minder. De Zwitsers nemen steeds meer onderbuik besluiten, waarbij je ziet dat het land steeds meer afzakt tot een intolerante natie. Besluiten worden genomen op onvoldoende kennis en..., de onderbuik.

Misschien kan je beter een milde dictatuur hebben, dan onze westerse democratie. Toch blijf ik zoeken naar vormen waarbij het volk wel degelijk van zich mag laten horen en een beperkte invloed mag hebben, maar waarbij de overheid waakt over de nadelige gevolgen. Niet direct voor het land zelf, maar juist voor dat volk. Ik ga er niet vanuit dat al die Brexitstemmers zich vooraf hadden gerealiseerd dat de Engelse Pond zo snel en zo vors onderuit zou gaan. Ja, straks mogen ze in wellicht relatieve armoede dan besluiten wie hun land wel of niet in mogen. Dan gaan ze weer klagen. Klagen op de politiek, klagen op het gezag, maar ze vergeten te klagen over hun verkeerde keus. En dat is het probleem van democratie..., mensen klagen altijd over van alles, maar nooit over zichzelf en hun eigen aandeel. En zelfs dit referendum zal daar geen les in zijn. Het is, politiek gezien, vandaag een zwarte dag!

Rookverbod in rookruimtes?

Geachte Tom Voeten en dokter Rutgers, niets is dodelijker dan leven!

Met stijgende verbazing verneem ik de acties van de anti rokers lobby. Vanuit hun fanatisme gaan ze grenzen over, op het belachelijke af. Amerikaanse taferelen... Ik ben zwaar ontdaan.

Ik ben geen gekke Gerritje en weet natuurlijk ook dat roken niet gezond is. Noch voor de roker, noch voor de directe omgeving. Toch zijn er grenzen. Enkele jaren geleden had ik een stevige discussie met de spoorwegpolitie op Amsterdam Centraal. Het rookverbod op het station was kort daarvoor van kracht gegaan. Bij een rokerspaal mocht je aan je tabak zuigen. Persoonlijk zie ik dat een beetje als ridicuul en liep een eind verderop, daar waar de overkapping op hield. Vervolgens stak ik mijn saffie op, komt de spoorwegpolitie. De heren wilden mij beboeten, omdat ik op het station, buiten de rookpaalzone rookte. Mijn eerste argument is dat niemand (en dan ook niemand!) mij verbied in de open lucht te roken. Dat is de grootste waanzin en fanatieke uiting die ik ken. Vervolgens liet ik de heren weten hier buiten beter te kunnen roken dan bij zo'n na smeulende rookpaal, wat vele maken meer schade aan de (niet rokende) mensen toe brengt. Na een stief kwartiertje dropen de heren af. Ze konden hun regel handhaving niet volhouden ten opzichte van mijn argumentatie.ik kreeg ook geen boete.

Dat het rookverbod in de horeca kwam was zeer teleurstellend voor mij. Sindsdien ben ik zelden inpandig in een horeca gelegenheid aan te treffen, zeker wanneer er geen rookruimte aanwezig is. Ik heb wel enig begrip voor de argumenten van Clean Air Nederland (CAN). Het fanatisme schiet echter wel door. Het feit dat er bepaalde gelegenheden waren waar het roken wel was toegestaan was voor mij een helder en goed compromis. Je mag de niet-roker best in zekere mate beschermen. Dat je ook de roker gaat beschermen vind ik een westerse betuttelde gedachtengang. Weer zo een voorbeeld van het afnemen van de individuele verantwoordelijkheid! Omdat ik een rookruimte vrij goor vind rook ik daar zelden, in de kroeg, en ga naar buiten. Overigens bij mij thuis rook ik ook niet binnenshuis. Simpel, omdat ik het vind stinken, maar ik rook zelf absoluut.

Enkele jaren geleden waren wij, in november, in Valkenburg. Ondanks de kou (echter getemperd door straalkachels) hebben wij het gehele weekend buiten op terrassen gebivakkeerd. Konden we en uitgaan en roken. Plezierig weekend gehad.

Nu wil CAN, bij monde van de heer Tom Voeten dat de rookruimtes in de horeca verdwijnen. Sorry, maar dat is toch ronduit belachelijk! Dat CAN de niet-roker wil beschermen, daar kan ik nog inkomen. Maar dat die arrogante club nu ook de roker wil beschermen..., ze mogen van mij nu onderhand echt het dak op. Dokter Rutgers gaat nog een stap verder: niet meer roken op buitenspeelplaatsen. Overigens laat CAN al doorschemeren dat zij het roken buiten op de horeca terrassen ook willen gaan verbieden. In feite willen zij dus ook nog een stap verder. Straks wordt mij verboden in mijn eigen tuin te roken... Of in mijn eigen huis. Wat bemoeien die eikels zich met míjn leven! Rot toch op! Ik kan daar echt heel pissed over worden.

Het is misschien iets van de moderne tijd. Vele verantwoordelijkheden worden ons afgenomen, de strijd voor de "zwakkeren" of "minderheden" slaat door in een soort dictatoriaal protectisme en (misschien wel de belangrijkste) een deel van de mensheid leidt een leven of de dood uitgebannen wordt. Nee hoor, ter geruststelling, we leggen echt allemaal een keer het loodje! En ieder individu kent een eigen kwaliteit van leven en dat is de verworven vrijheid die wij kennen... Kenden dus. De moderne mens doet erg overdreven. Bij kinderen zie je de nadelige gevolgen al. Zij zijn zó hygiënisch opgevoed dat steeds meer kinderen aan heftige allergieën lijden.

Nogmaals, roken is niet goed en ik raad geen persoon op jonge leeftijd aan er mee te beginnen. Maar zo zijn er heel wat zaken. En dat het niet gezond is... Maar wat is er verder niet gezond? Er wordt beweerd dat roken schadelijker is (voor de omgeving) dan bijvoorbeeld fijnstof van uitlaatgassen. Tja, het is maar hoe je het bekijkt en berekend. Vorig jaar, in Nederland, rook ik de buitenlucht... Stank, allerlei soorten, maar niet specifiek een door de atmosfeer doordrongen rooklucht.
Hoe ver kan je gaan, maar vooral hoe ver mag je gaan? De anti-rook lobby zoekt telkens nieuwe grenzen en verlegd haar grenzen. In mijn ogen gaan ze veel te ver. Het is ook niet correct om een vervuilend aspect van onze westerse samenleving er op zo'n wijze uit te lichten. Je sluit dan echt je ogen voor andere vervuilers en gevaren. Het zijn doorgeslagen fanatici. De realiteit uit het oog verliezend. Maar ook de elementaire vrijheden van de individu worden door dit soort clubs niet in ere gehouden.
Volgens mij in een Scandinavisch land is het inderdaad verboden in je tuin te roken en je buren kunnen een klacht indienen, waarop je beboet kan worden. Ik zal direct emigreren! Over de States wil ik het maar helemaal niet hebben.

Veel rokers gebruiken zelf ook valse argumenten. Natuurlijk ken ik zat mensen die jong aan kanker overleden zijn, maar nooit gerookt hebben. Ook ken ik verstokte rokers die ouder dan negentig jaar geworden zijn. Maar het zijn geen argumenten die ik mag gebruiken, want het zit in dezelfde categorie drogredenen als welke de anti-rook lobby in omgekeerde lijn hanteert. En wat je er ook van mag denken, roken is absoluut niet echt gezond. Maar laat die verantwoordelijkheid lekker bij mij! En bescherm de niet-roker, alleen daar waar zij onontkoombaar nadelige gevolgen hebben van de rokers... En volgens mij is dat laatste al ruim voldoende in de regelgeving vast gelegd.

Waar gaat het naar toe. Hoe ver kunnen we zakken... Anorexia straks verplicht aan het infuus, decubitus wordt dat straks (zwaar) beboet? Hooikoorts patiënten gedwongen in isolatie? Alle vormen van gemotoriseerd vervoer compleet verbieden, met uitzondering de 100% klimaatneutrale voortbrenging? Weten Voeten en Rutgers hoeveel CO2 vervuiling één koe veroorzaakt? Of één mens? Weg met alle dieren!... En mensen, want alles is slecht voor elkaar.

Zo kan je er mee om gaan. Maar we zullen allemaal sterven! Om welke reden dan ook. Door ziekte, maar ook velen heel plotseling (bijvoorbeeld tijdens het sporten). Laat de mens de mens en bescherm elkaar alleen daar waar de zwakkeren en minderheden echt beschermd moeten worden. De CAN veroorzaakt stress bij mij, stress inzake de kwaliteit van mijn leven. Stress is een van de grootste boosdoeners voor ernstige ziekten en overlijden. Wat is voor mij nu riskanter, de CAN of mijn rookgedrag...?

woensdag 15 juni 2016

Slaap lekker

Hypersomnie...een prachtwoord.wat het is? Een aandoening, naar het schijnt.

Vanmiddag zat ik te schilderen. Niet moe, geconcentreerd, en vrij plots overvalt de slaap mij enorm. Zo sterk dat ik mijn ogen niet open kan houden. Een enkele poging nog. Met als gevolg verf op plaatsen, waar ik het niet bedoeld heb. Dat repareer ik wel weer. Ik leg mijn penseel neer, loop naar de bank om even te liggen en vervolgens lig ik bijna anderhalf uur diep te pitten. Bij het ontwaken enigszins verward; wat doe ik 's ochtends op de bank? Het was bijna half zes in de middag....
De afgelopen weken, of maanden, heb ik dat een paar keer eerder gehad. Tijdens het schilderen, maar alleen wanneer ik in de middag schilder. Volgens mijn vrouw ben ik gewoon moe en is er niks aan de hand. Nee, ik was helemaal niet moe, maar inderdaad, er is niks aan de hand. Het is iets waar ik al heel lang, van tijd tot tijd, last van heb.

Ook toen ik nog in Rotterdam werkte, en vroeg in de ochtend op weg ging. Het was geen uitzondering dat ik achter het stuur min of meer in slaap viel. Soms redde ik het net aan bij de tijd te blijven, alhoewel ik diverse keren naar de dichtstbijzijnde parkeerplaats reed en daar een tukje maakte. Met autorijden, net als net schilderen, ben je fysiek niet actief bezig. Je bent wek inspannend bezig, maar niet fysiek. Wanneer ik echt fysiek bezig ben heb ik het nog nooit gehad, dat ik spontaan in slaap val.
Evenmin zie ik een verband met goede, dan wel minder goede, nachtrust.

In de jaren tachtig hadden we vrienden, waar wij 's avonds nog wel eens langs gingen. Bij die vrienden ben ik een aantal keren tijdens het praten in slaap gesukkeld. Bij andere vrienden heb ik dat overigens nooit of zelden gehad. Een vreemd fenomeen.
Ook op mijn werk speelde de slaap nog wel eens parten. Tijdens vergaderingen en vooral tijdens lezingen. Op het autoritje naar mijn werk na, eigenlijk altijd in de middag en soms in de avond.
Het "in slaap vallen" is geheel anders, dan wanneer ik moe ben. Dan kan ik prima even op de bank, of op bed, liggen knorren. Wanneer ik ontwaak is er ook geen probleem met oriëntatie in tijd en plaats. Dat heb ik wel regelmatig wanneer de slaap mij echt overvalt.

Het is iets waar ik al last van heb sinds mijn kindertijd. Ik heb ooit de ziekte van Pfeiffer gehad, en sindsdien speelt dit op. Het komt niet al te vaak voor, soms met periodes. Met autorijden is het natuurlijk wel gevaarlijk, maar in alle andere situaties onschuldig. Alhoewel, ooit kwam ik laat op een lezing, waardoor ik vooraan kwam te zitten. Het hele bedrijf sprak er over, dat ik gedurende de (overigens zeer interessante) lezing zat te pitten. Was toch niet leuk.

Tot mijn hernia heb ik eigenlijk nooit slaap problemen gehad. Sindsdien zijn nachten onrustiger en ben ik er zeer frequent een of meerdere keren uit. Voordien zelden. Ik sliep snel in, sliep goed door, maar ben vanaf mijn twintigste nooit een langslaper geweest. Dat compenseerde ik meestal door aan het eind van de dag/middag even op de bank te gaan liggen. Meestal sliep ik dan tien minuten, of een kwartiertje. Zelden langer. Inmiddels heb ik mijn middagslaapje afgeschaft. Vrij onbewust, door een andere manier van leven. Met de nachtelijke onrust slaap ik gemiddeld zo'n vijf tot zes uur per nacht. Niet meer dan ik mijn leven gewend ben. Vroeger ging ik later naar bed en stond vroeg op. Nu ga ik er meestal eerder in, sta zelfs later op, maar de nachten worden dan ook ruw onderbroken. Van augustus 2014 tot november 2015 heb ik geen enkele nacht door geslapen... Tegenwoordig slaap ik een op de drie nachten gelukkig wel door. En wanneer ik wakker word kan ik niet blijven liggen, vanwege mijn rugpijn.

Een wellicht wat bizar slaapritme. Maar, ik heb het in de hand. Het is lastig, doch ervaar het niet als een probleem. Het overdag in slaap vallen overigens evenmin. Hooguit lastig wat verkeerde verfstreken te moeten corrigeren. Of het hypersomnie is wat ik heb boeit me eigenlijk niet. Ik heb wel even gekeken op Wikipedia, maar kan ernstige zaken uitsluiten. Dan mag een mens toch tevreden zijn, niet waar?
Zo bezig met mijn eigen slaapperikelen realiseer ik mij dat er meer mensen problemen hebben rond de slaap. Ik vraag mij echter af of het een probleem is, of men er een probleem van maakt. Naar mijzelf kijkend, ik maak er geen probleem van. Ik stel het wel vast. Ook neem ik soms een Diazepam in, wanneer ik een aantal slechte nachten heb gehad. Maar dat is in feite meer in relatie tot mijn hernia (en de daarmee gepaarde pijn) dan het feit dat ik een wat verstoord slaapritme heb. Bovendien geniet ik wel van alle nachtelijke geluiden...

dinsdag 14 juni 2016

Vriendschap

Vriendschap is een illusie..., een fragment uit het lied "vriendschap", van het Goede Doel (de band van Henk Westbroek). Een leuke meezinger, dacht ik altijd, de waarheid van de tekst liet ik aan mij voorbij gaan. Inmiddels ben ik ouder, wijzer en tors ik wat meer levenservaring met mij. Vriendschap, het houd mij bezig. Voorheen was het geen item, echter sinds mijn vertrek uit Driehuis begint het langzaam meer en meer te spelen.

Je vertrekt. Met regelmaat mail je. Met vrienden, met bekenden. Je ontvangt reacties. Soms krijg je spontaan een bericht. Na enige tijd schrijf je minder met als gevolg minder reacties. Sommigen reageren nog minder dan voorheen. Van een enkeling hoor je echter heel weinig. Niets soms. Zo gaan die dingen. Mensen komen in je leven, en mensen verdampen uit je leven. Verdampen in een soort vergetelheid. Ik ken dat. Van collega's, van buren. Mensen waar je soms heel intens mee om gaat. Je doet dat omdat er iets gezamenlijk is. Maar verhuis je, of je krijgt een andere baan, versmelten de meeste contacten. In feite ook wel logisch, omdat wat je bindt verdwijnt. Toch blijven er altijd contacten voort bestaan. Een zeldzaamheid, maar het gebeurt. Soms verdwijnt iemand uit je leven. Niet omdat jij vertrekt of jou leven verandert, maar dat van de ander. Niet zonder uitzondering om redenen waardoor verder contact ongewenst is, niet meer mogelijk is, of dergelijke.

Persoonlijk ben ik een trouwe lobbes. Vriendschap is voor mij zeer waardevol en ik onderhoud de contacten. Niet altijd even goed of even intensief, maar wel zo goed als mogelijk. Dat betekent ook dat het voor komt dat mijn vriendschap, mijn trouw, door de ander niet gewaardeerd wordt. Dat kan en is een risico. Een enkele keer leidt dat tot beëindiging, dan wel verkoeling, van het contact. Iets wat je moet accepteren. Immers vriendschap, of het hebben van goede kennissen, dient toch een wederzijds gebeuren te zijn. Van mijn kant is het een uitzondering een dergelijke relatie te verbreken.

Buren, kennissen, collega's zijn van andere orde dan vriendschap. Althans volgens mijn opvattingen en naar mijn normen. Vriendschap gaat verder. Hen die ik tot mijn echte (en hechte) vriendenkring beschouw ken ik veelal al vele jaren. Mijn beste vriend echter ben ik kwijt geraakt, doordat de dood ons scheidde. Dat was een bijzondere vriendschap. Soms zagen we elkaar een tijd niet, ik kende zijn gebreken en zijn karakter. Daarvan uitgaande hebben we jaren een heel goed contact gehad. We konden altijd op elkaar bouwen.

Andere vriendschappen hebben ook een ander karakter. Wat dat betreft komt het liedje van Henk Westbroek weer naar boven; "een pakketje schroot, met een dun laagje chroom"... Dat is niet direct gerelateerd aan de vriendschappen zelf, maar het feit dat ik mij zelden nog in de kring van mijn vrienden bevind. Langzaam ontstaat er een teleurstelling. De interesse in hen blijf ik tonen, maar de respons is laag. Belazerd laag misschien. De vraag waar dat aan ligt zal nimmer concreet beantwoord worden. Reacties zullen enigszins ontwijkend zijn. Het chroom barst los, het schroot wordt zichtbaar, of blijft over. Misschien ben ik niet aardig genoeg, of beschik ik onvoldoende over zaken die aantrekkelijk genoeg zijn voor anderen. Geld bezit ik niet, beroemd ben ik even in. Mijn netwerken zijn niet bijzonder. Vriendschap blijkt regelmatig een gecalculeerde relatie. Of je elkaar nu echt aardig vindt of niet lijkt soms secondair aan de belangen die een contact voor iemand biedt. Ontbreken die belangen in zekere mate, dan is afstand een drempel geworden. Een leven dat toch vooral van dichtbij af speelt. Ik val buiten het "dichtbij", behalve wanneer ik fysiek "dichtbij" ben. Dan lijkt er ook helemaal niets aan de hand. Maar ben ik weer uit zicht, lijkt het ook uit het hart te zijn. Bij de een is dat sterker dan bij de ander. Het is ook afhankelijk van de verwachtingen welke ik heb. Het is niet zo dat je bij iedereen dezelfde verwachtingen koestert. Nee, bij ieder individueel pas je de verwachtingen aan. Generaliseren is niet aan de orde.

Dat wil overigens niet zeggen dat de betekenis van vriendschap toch tot enige twijfel leidt. Zoals Westbroek zingt is het wellicht een illusie. Niet altijd. Er zijn absoluut uitzonderingen, maar dat de meeste vriendschappen toch een illusie blijken is een onderdeel van de realiteit van het leven. Ergens een deprimerende gedachte. Aan de andere kant een realiteit die je ook sterk kan maken. Wetend hoe het zit, maakt je immers minder broos.

Tja, het leven is soms teleurstellend. Realisme is het middel tot overleven. Vriendschap is een illusie, maar sommige vriendschappen zijn misschien heel waardevol, heel echt. Misschien ben ik een beetje teleurgesteld. Toch zie ik het positief in. Gewoon, omdat ik realistisch ben en mijzelf niet voor de gek houd. Wat ik van vriendschap verwacht kan (en mag) ik de ander niet opleggen. Ik heb hierin mijn visie. Ik zal daar in ieder geval heel zorgvuldig mee om blijven gaan. Er zijn immers vast vriendschappen, waar edelmetaal onder het chroom zit....

woensdag 1 juni 2016

Als je kind voor de deur staat...

De bel gaat. Onbevangen open ik de deur. Daar staat een persoon. Ik ken de persoon niet, maar er lijkt iets waardoor ik het gevoel heb de persoon wel te kennen.

Nee, geen droom, geen losse fantasie, wellicht een mogelijke realiteit. Nee, en ik schaam mij er niet voor. De zojuist beschreven persoon zal dit jaar 39 worden. Of het een man is, of vrouw, is mij onzeker. Voor zover ik mij herinner heb ik echter vernomen dat het om een manspersoon zou moeten gaan.

Hoe kom ik er bij? Ach, soms kijk ik naar Spoorloos (van de KRO). Veel verhalen zijn hetzelfde, edoch allen uniek. Het maakt ook iets in mij los. Neen, ik ben geen zoekende. Iemand zou mij kunnen zoeken. Hoe zal ik reageren, wat zal ik doen? Wat doet het mij? Sinds 1977 is het een vraag, een onzekerheid, welke mij op onregelmatige basis bezig houdt.
Om verdere cryptische woorden en zinnen te voorkomen ga ik terug naar de zomer van 1976, veertig jaar terug.

Met de Renault 4, van mijn moeder, was ik op vakantie in Frankrijk. Mijn geld was op, maar wist waar mijn ouders met hun KIP caravan verbleven. De reactie van mijn vader was helder. Hij gaf mij geen geld, maar ik moest maar vragen of ik op de camping kon werken. De camping was van een Nederlander. Het jaar er voor was ik er al geweest. Met mijn ex, die net mijn ex was toen wij afreisden. Volgens mij heette hij Guido. Zowaar, ik mocht van Guido op de camping werken. Een week schoonmaak, een week onderhoud, een week zwembad, dat was het ritme. De camping lag in Boisson, vlak bij Saint Ambroix, een vijftig kilometer onder de Ardèche. Een leuke camping, leuke gasten.
Wanneer je op een camping werkt heb je op de een of andere wijze aanzien, waardoor het amoureuze leven hoogtij vierde. Vriendinnen wisselden elkaar dan ook in een hoog tempo af. Vreemd gegaan ben ik nooit, maar de gasten bleven ook niet altijd lang, waardoor regelmatig van partner wisselde, maar nimmer bedroog. Wat later in het seizoen waren er twee Franse meisjes, uit de buurt van Amiens. Met een van beiden bedreef ik de liefde. Echter, voordat zij weer verder trokken kregen wij een onenigheid. Het gevolg was dat wij uiteindelijk in onmin uit elkaar gingen, toen de meisjes weer huiswaarts keerden.
Een jaar later kwam ik wederom op de camping. Tweede maal als gast. Minder spectaculair als het voorgaande jaar, maar toch wel weer een leuke tijd. De tweede week kwam een van de meisjes uit Amiens. Niet het meisje waar ik wat mee had gehad. Haar houding was afstandelijk, lichtelijk vijandelijk zelfs. Pas na enkele dagen was er sprake van enige communicatie. Zij was boos op mij. Over het feit van de ruzie, van het voorgaande jaar, en het feit dat haar vriendin een kind had gekregen. Volgens haar was dat kind uit mijn zaad ontsproten, en betrof het een jongetje. Na deze verwijtende reactie liep zij weg en heb ik haar nooit meer gesproken. Zij bleef mij mijden, gedurende de dagen dat wij beiden op de camping verbleven.

Natuurlijk hield het bericht mij bezig. Als twintig jarige wist ik niet goed wat ik er mee aan moest. Een adres had ik niet. Haar naam was mij toen al haast ontschoten. Mijn leven ging door.

De jaren er na verdween het voorval uit mijn hoofd. Druk met van alles. Een eigen leven. Dat duurde even. Soms kwam het wel aan de orde en dan vertelde ik het verhaal. Ik schaam mij er niet voor. Ik heb nergens spijt van. Het is zo gelopen, ingegeven door de naïviteit van twee jongeren. Het zij zo.
Toch, naarmate de jaren verstrijken, ben ik er wel meer mee bezig, zij het met perioden. Stel, dat er inderdaad iemand voor je deur staat en zegt; ik ben je zoon. Op een gegeven moment realiseerde ik mij, dat die persoon dan al dertig zou zijn. En nu dus 39. Stel dat... Stel dat alles echt waar is, stel dat er een zoon is en stel dat deze zoon mij een keer zal zoeken. Zoals velen via Spoorloos de zoektocht naar hun biologische oorsprong ondernemen. Stel dat..., nou, dan ben ik er! Dan héb ik echt een zoon. Ondanks nooit eerder van betekenis te zijn geweest, nooit van het bestaan geweten te hebben, het is dan mijn zoon. Ik zal er zijn, hem ontvangen en alsnog een vader zijn, wanneer dat de vraag is.
Misschien komt die dag, misschien nooit. Ik zie wel. In ieder geval ben ik er klaar voor. Ik zal er, vanaf dat moment, zijn. Mijn verantwoordelijkheid en mijn rol nemen. Ik zal hem in mijn armen nemen....