donderdag 13 september 2018

Terug!!!

In juni plaatste ik nog een blog, dat ik problemen had met internet en daardoor zeer beperkt kon bloggen. Inmiddels beschik ik over een betere verbinding en kan ik weer met enige regelmaat een blog schrijven. Hierbij dus de aftrap.

Nu waren de omstandigheden ook niet "je van het" om iets te schrijven. Het was een lange zomer, met nogal wat turbulentie. Zo kreeg ik een flinke longontsteking, eind juni. Daar ben je dan toch even een poosje van redelijk non-actief, maar dit onkruid is er weer geheel bovenop gekomen. Maar toen..., onze Loulou stond ons niet te begroeten, bij het aanbreken van de nieuwe dag. Ver hoefden wij niet te zoeken. Ze lag..., dood, achter het hek. Een giftige slang had haar gebeten. Loulou was nog (net) geen drie jaar. Ze was helemaal mijn hond en nog nooit was ik zo innig verbonden met een hond. Zo'n dood hakt er dan goed in en ik was er flink ziek van.
Ook Ventje en Emma misten Loulou heel erg, net als wij, wat maakte dat we snel op zoek gingen naar een nieuwe hond. In het asiel (Uzumlu) vonden we een schattig puppy. Maar het puppy was ziek. We zijn nog bij een andere hond geweest. Werkelijk een schat, maar..., een mannetje. We willen persé geen reu. Voor Ventje niet, maar ook om andere redenen. De kleine pup zou niet meer beter worden, maar er was een twee jaar oude Golden binnen gekomen. Goed, geen pup, maar wel kijken. En verliefd. Dat is dus Layla. Layla mee, maar na twee dagen ging het niet goed. Ze at niet en was erg "down". Terug naar het asiel, maar de arts zei dat er niets mis was en Layla kerngezond was. Al snel bleek dat niet te kloppen. Layla werd zieker en zieker en at geheel niet meer. Uiteindelijk bleek ze de hondenziekte te hebben.
Op het eerste gezicht had het asiel een prettige uitstraling. Honden verblijven er in grote groepen met veel ruimte. Ze zijn ook vrij rustig. Achteraf hoorden wij dat daar dus heel veel ziektes heersen en veel honden dood gaan. Onze "eigen" dierenarts stelde wel de juiste diagnose. Veel heen en weer rijden en dagelijkse infuus (ook thuis), medicatie en zorg. Vorige week vrijdag nog waren we bij de dierenarts en hij vroeg ons euthanasie te willen, of nog even door te gaan. Zo erg was Layla er aan toe. Wij kozen echter voor het laatste en de dag daarna ging ze weer eten. Ze is nog heel ziek, maar haar kansen stijgen met de dag. Nog wel veel zorg, maar daar gaan we voor.

Ook was er het jaarlijkse ritueel van mijn verblijfsvergunning (ikamet). In juni aangevraagd, maar niets te horen. Op de site kon ik niks controleren. Uiteindelijk heb ik hem. Het bleek dat ie na amper twee weken al bij de PTT lag. Op het laatst beschikte ik over de "tracking" en bij het laatste postkantoor was het net weg. Gelukkig lag ie onder een stapel bij een immigratiedienst.

De auto moest ook weer naar de TuvTurk (Turkse APK). Ook dit ging niet van zelf. Via mail (dat werkte zowaar) maakte ik een afspraak. Vervolgens ontving ik een mail, dat er een openstaand bedrag stond. Hierop reagerend bleek het een boete van 512 TL te zijn. Reina en ik begonnen elkaar al verwijten te maken. In Fethiye wilde ik op het belastingkantoor betalen (een vrijdagmiddag een uur of vier), maar men kon niks vinden. Vervolgens bleek tussen mijn mailtjes een bericht dat het een misverstand was en de afspraak voor de maandagochtend daarop vast gezet was. Prima, ware het niet, dat ik daags ervoor mijn achterlicht kapot gereden had. Dus naar de Dacia garage. Ja, zaterdagochtend half acht kon nog. Hierop vroeg ik mij een achterlicht te verkopen, zodat het er zelf in kon plaatsen. Wel, dat is men in Turkije niet gewend, maar na enig aandringen lukte het en thuis zat het er binnen de tien minuten in.
Tussendoor hadden we twee keer een logee, wat altijd ook aandacht en energie kost. Ook geeft het natuurlijk een hoop terug. Maar, al met al ging de zomer als gelei aan ons voorbij.

Inmiddels ben ik met de voorbereidingen bezig voor de Kunstlijn Haarlem, editie 2018. Dat komt er ook weer snel aan. Twee werken zijn al in Nederland en de rest neem ik eind oktober mee. Mijn hoofdlocatie, dit jaar, is de Burgerzaal van het stadhuis van Velsen (IJmuiden). Best spannend, want in 2014 ben ik daar op een minder prettige wijze vertrokken, als raadslid. Toch ook wel mooi, zo daar weer terug te keren. Overigens, volgend jaar heb ik een bijzondere expositie in de pen, met de editie van 2019!
Nu wij weer over een beetje redelijk internet beschikken is ook mijn website (www.ernstmerhottein.com) weer bijgewerkt. Mijn productie over 2018 is duidelijk niet groot. Dat komt mede door een wat andere manier van werken, waardoor ik meer tijd per schilderij kwijt ben. Daarnaast heb ik enkele werken "over geschilderd".

Kortom, na een toch wat turbulente periode van een opstapeling van dingen en dingetjes ben ik weer "online". Ik hoop dat ik weer leuke, boeiende en interessante blogs ga schrijven... Tot snel!