Vandaag zit ik met
een beetje dubbel gevoel. Er mag weer een jaar bij geschreven worden op de lijst.
Ja, mijn leeftijd is nu gelijk aan mijn geboortejaar.
Wanneer ik het zo opschrijf is er niet veel mee aan de hand. Het klinkt zelfs
wel stoer. De andere kant is dat wanneer ik mijn leeftijd nu uitspreek het
opeens heel erg oud klinkt. En dat terwijl ik tussen mijn oren nog steeds het
puberale gevoel zit. Het vreemde van ouder worden. Voor mijn gevoel zit het
vooral in mijn lijf. Toch weet ik dat jongeren, wanneer zij mij horen en zien,
al snel denken: ouwe lul. Mijn perceptie dat ik mij nog jong voel, wordt er
door de omgeving op allerlei manieren wel uitgeramd. Nee, ik ben dus echt oud.
Al droom ik nog steeds, heb ik idealen en wens ik nog veel dingen. Ik beschik
nog over mijn kinderlijke gevoelens… denk ik.
Het probleem is dat we altijd kijken naar hoe oud we
zijn. Stom eigenlijk, want dat is niet bevorderlijk voor een stukje optimisme.
Nee, een dergelijke confrontatie leidt al snel tot enige vorm van
depressiviteit. Om die reden zeg ik altijd maar dat ik niet zo en zo oud word,
maar dat ik al zoveel jaren besta. Ik heb al die jaren dat ik leef, overleeft!
Ik mag al zo lang mee doen op deze wereld…
Daarmee komt ook wel het dubbele gevoel. Nog geen week geleden is Anne overleden. Zij
heeft niet zoveel jaren bij mogen schrijven. Velen hebben het niet zo lang
mogen doen, als ik. We hebben wel iets weg van machines. Bij de fabricage wordt
altijd uitgegaan van een zekere gebruiksduur. Het ene apparaat gaat snel stuk.
Sommige apparaten gaan vele malen langer mee, dan waarop ze gemaakt zijn. Bij
auto’s zie je dat ook heel sterk. Alleen, en jong mens heeft geen garantie. Als
het stuk gaat is het heel vaak niet meer te maken.
Inmiddels ben ik een oude rammelbak. Ik ga nog voort, ga
een tijdje mee, maar mijn vermogens zijn niet meer wat het geweest was. Ouder
worden… Op een van de foto’s in deze blog sta ik de tuin te spuiten. Bloot. Het
mag (alhoewel er in de USA een balkje over mijn piemeltje moet). Wanneer ik een
zelfde foto nu zal maken en tonen kan het niet meer. Raar, want ik ben ik nog…
Ouder worden is een vreemd gegeven. Ouder worden is een dubbel gevoel. Jarig
zijn geeft soms een beetje een schuldgevoel. Ik wel, ik mag er weer een jaartje
bij tellen.
Rond mijn twintigste vond ik het allemaal heel erg snel
gaan. Voordat ik goed en wel begon te leven was ik al op een vijfde, een kwart
misschien. In mijn jonge jaren keek ik altijd naar de tijd die ik (mogelijk)
nog te gaan had. Het schrok mij af en het gaf mij het gevoel dat het leven zo
enorm kort is.
Inmiddels denk ik anders. Ik ben (waarschijnlijk) wel
over de helft. Maar, ik heb al heel veel gedaan in mijn leven en met mijn
leven. Nu kijk ik vooral terug. Met plezier, want ik mag gezegend zijn met een
tof leven. En ja natuurlijk wil ik nog een tijdje mee. Zo lang mogelijk
misschien. Maar de grote “buit” is binnen. Nu wil ik eigenlijk alleen nog
verder genieten. Waarbij genieten natuurlijk een heel breed begrip is.
Vandaag mag ik er weer een jaar bij tellen. Mooi. Ik kijk
terug, ik kijk vooruit. Vanavond een bescheiden borreltje. Maar, ik denk ook
aan al die anderen. Zo’n verjaardag geeft altijd weer een dubbel gevoel en dat
lijkt per jaar sterker te worden. Misschien ben ik toch al oud……
Geen opmerkingen:
Een reactie posten