woensdag 22 oktober 2014

in den vreemde: korte broek (17)

Op 20 oktober is mijn verjaardag. Ieder jaar weer en eindelijk heb ik de eentonigheid van het jarig zijn doorbroken. Geen cirkeltje met "visite" en de deuren en ramen niet gesloten, of op een kier voor de niet- rokers. Ook geen gesteggel over de muziek. Nee, dit keer was het totaal anders.

Om te beginnen had ik vandaag geen visite. Via alle moderne en sociale media stroomden de felicitaties weliswaar binnen, maar verder bleef het hier heerlijk rustig. Daar houd ik wel van. Over het algemeen ben ik iemand die de gelegenheid tot een "feestje" of "gezellig samenzijn" graag om arm. Maar nu vond ik het wel even welletjes. Niet alleen nu. Eigenlijk de laatste jaren al. Maar dan zijn er toch altijd wat mensen, die toch komen. En dan wil je het ook wel weer leuk maken. Heerlijk, die keuze hoefde ik niet te maken dit jaar. Iedereen zat ver weg. Over twee jaar, weer een mijlpaal, dan vier ik het wel weer.


Dus volop rust en geen cadeaus. Ook dat scheelt, want naarmate je ouder wordt blijkt het voor mensen moeilijker een passend cadeau te vinden. Mijn opa kreeg vroeger altijd sigaren en chocolade. Wat dat betreft zijn de tijden gelukkig wel iets veranderd. Maar toch. Je krijgt leuke cadeaus, of cadeaus waarvan je bij God niet weet wat je er mee moet doen. Die laatste categorie nam de laatste jaren steeds meer toe. Ik kan iedereen verzekeren dat ik jaar geen overbodige, nutteloze, of pretentieloze cadeaus heb hoeven te ontvangen. Best een positief gevoel en je hoeft ook niet schijnheilig te doen. Nu is dat toch al niet zo mijn stijl, maar soms ontkom je er echt niet aan soms heel enthousiast te reageren, terwijl je onderwijl denkt aan de wijze waarop je jezelf van het vruchteloze verjaardagsoffer kan ontdoen. Na zoveel jaar brengen de feestjes over het algemeen weinig nieuws meer. Een herhaling van zetten. Ja, je wordt echt ouder. Als kind smachtte ik er naar de cadeaus uit het papier te rukken. Als kind moest ik ook al vaak teleurstellingen verwerken. Op de een of andere manier is het lastig te ontvangen, wat je echt wenst. Dat terwijl ik mijn hele leven toch wel mijn wensen heb en die ik over het algemeen ook kenbaar poog te maken. Misschien dat de relatieve teleurstelling ook de hunkering naar cadeaus af heeft doen nemen.

Dus, ik zie de vele voordelen van het jarig zijn in den vreemde. Er zijn echter nog veel meer voordelen. Nu is 20 oktober een herfstdag. Dat betekende altijd afwachten wat voor weer de dag bracht. Er zijn heel wat zonloze, natte en/of kille verjaardagen aan mij voorbij gegaan. De zon laat zich niet graag zien op 20 oktober. Alhoewel. Dit jaar stapte ik uit mijn bed in het volle zonlicht. De hele dag heeft de zon geschenen. En het was warm. Tot nog ruim 28 graden! Dat is leuk. Alleen al omdat ik mijn korte broek aan kon trekken. Voor het eerst van mijn leven, dat ik "thuis" mijn korte broek aan kon trekken. En bijna de hele dag buiten zitten. Ik heb nog nooit gehad dat ik op mijn verjaardag naast de bloeiende Bougainville zat. Absoluut een omgedraaide wereld. Zit je in Nederland vooral naar buiten te gluren om te kijken wanneer die zon nu eens komt En ondertussen beginnen de depressieve klachten de kop op te steken Van de steeds korter wordende en sombere dagen, terwijl hier kijk je naar buiten en denkt: een dagje bewolking en wat regen lijkt mij heerlijk verfrissend.  Een overkill aan zon krijg niet en dat ding mag rustig volop blijven schijnen, maar een keertje niet maakt geen moer uit. Een keertje wel, in Nederland, en het is feest.


Volledig onbegrijpelijk is de stilte in het dorp. Opeens zijn terrassen gesloten, of is het tafeltjes gehalveerd. Uitstallingen blijven binnen, of in zeer beperkte mate naar buiten gedragen. Het seizoen hier stopt op een min of meer vooraf vastgestelde datum. En dan opeens is het heerlijk rustig. Anderhalve toerist loopt nog wat verdwaast rond. De sinaasappelen beginnen nu stevig te kleuren binnen hun compacte kronen van spits donkere bladeren. Aan het weer merk je niets. Heel langzaam is de temperatuur van boven de dertig naar iets onder de dertig graden gedaald. In de ochtend loop je te rillen, bij 23 graden. In Nederland bidden mensen dat ze een paar dagen die temperatuur mogen ondergaan. De voordelen gaan zich nu echt manifesteren. Dat is een ervaring, die mij duidelijk wordt. Een prettige ervaring. Eigenlijk alleen vanuit een soort  beschaafdheid heb ik een paar keer een lange broek aan gehad. Nodig is het nog absoluut niet. Nog, want ook hoer gaat het weer echt wel veranderen. En ja, in de avond trek ik nu een vest aan, omdat het ook hier af koelt. Met dit klimaat sla je de winter inderdaad over. Het wordt straks misschien wat fris. Waarlijk kan ik overdag mijn korte broek blijven dragen. En hoe lang zal de Bougainville nog bloeien? Er komen hier allemaal nieuwe bloempjes in. In Nederland had ik de boel al "warm" gezet.

De stilte en relatieve koude duurt hier ook nog eens kort. Misschien dat je twee maanden lang het gevoel hebt dat het herfst is. Daarna komt het voorjaar al weer. Dan krijg je die oude kerels weer. Rondbanjerend in korte broeken en ontblote bast. Enig begrip voor de Turkse cultuur is er niet. Trouwens, in Nederland vond ik dat ook goor. In je blote bast loop je in de tuin, strand, of zwembad. Maar niet over straat. Toeristen lijken daar regelmatig een andere opvatting over te hebben. Soms schouw ik zo een beeld met plaatsvervangende schaamte aan. En dan denk ik: ik kan wel in een korte broek lopen, maar word ik er niet wat te oude voor? Nou leeftijd heeft er geen donder mee te maken, maar let wel een beetje op je lijf, voordat ik in Bikini gaat schoppen. Respecteer de ander, opdat zij ook jou accepteren. Een wijsheid, niet van mijzelf. Wel een die ik een warm hart toe draag.

Nee, mijn verjaardag was dit jaar een vreemde dag. Ook misschien een moment om te overwegen dat ik überhaupt nog wel in een korte broek over straat kan. Alles is anders, jarig zijn in een vreemd land. Ik hou er wel van. En misschien moet ik langzaam de korte broek aan banden leggen. Die spillepoten onder veel te wijde pijpjes, tot net op de knie, of er net onder. Geen porem. Ach, waar maak ik mij druk om. Ik geniet van het weer en draag wat ik er lekker bij vind. Volgens mij blijft dat de komende jaren nog rustig, die korte broek. Moet ik zelfs nog een keer naar de markt voor nieuwe korte (Turkse) broeken. Dat moet in  november toch geen probleem zijn.

maandag 13 oktober 2014

In den vreemde; het ziekenhuis (16)



Als eens in het buitenland in een ziekenhuis gelegen? In Turkije misschien? Bij het leven in den vreemde doe je tal van ervaringen op. Zo kom je soms ook in aanraking met het ziekenhuis. Een wereld apart, kan je wel stellen.

In Turkije zijn twee soorten ziekenhuizen. Overheidsziekenhuizen en particuliere ziekenhuizen. Over het algemeen staat de tweede groep bekend als kwalitatief beter. Het overheidsziekenhuis is drukker, wachttijden zijn langer en verder schijnt het allemaal wat minder te zijn. Nee, dan het particuliere ziekenhuis. Op de weg naar Fethiye staan grote reclame borden. Van garages, bedrijven en dus ook het particuliere ziekenhuis. Laat u doorsmeren, of zoiets.
Voor de gewone Turk is er niets aan de hand. Zij zijn verzekerd en kunnen gratis bij het staatsziekenhuis terecht. Ook kunnen zij kiezen voor het particuliere ziekenhuis, maar dan dient er echter wel bij betaald te worden. Dan heb je het over bedragen waar je in Nederland nog geen diner voor twee van kan betalen. Dus, de Turk gaat graag naar et particuliere hospitaal.

Wij zijn meer gewend om te kijken waar je goede specialisten hebt. Dat bepaalt vervolgens je ziekenhuis keuze. Wel, wordt je verwezen naar het particuliere ziekenhuis in Fethiye (lokman hekim Esnaf Hospital) dan opent zich een bijzondere wereld. Om te beginnen scheur je het pand zo voorbij, omdat het geheel niet als ziekenhuis te herkennen is. Een prachtig gebouw. Niet al te groot en passend in het straatbeeld. Er zijn drie ingangen. Een mooie grote, of je een hotel binnen komt. Erboven staat: poliklinieken. Dan is er een onduidelijke ingang, ook voor de poliklinieken en tot slot de Emercency ingang. Daar gaat iedereen naar binnen. Ook wanneer je voor nood gaat. Dan wordt je opgevangen door een arts, die je even bekijkt. Vervolgens wordt je verwezen naar de betreffende specialist. Ondanks dat je via de EHBO binnen komt sluit je aan bij de rij wachtenden met een afspraak. Dat is iets wat verdomd lang kan duren.

Ja mag niet naar huis en wordt opgenomen. Binnen in het gebouw is het een mierenhoop. Niemand komt immers alleen. Hele gezinnen vergezellen elkaar. Daartussen zie je duidelijk zieke mensen, soms op het wat onsmakelijke af. Ondertussen komt er een man bij je, die iedere buitenlander op zijn nek krijgt. Een soort tolken regelneef in een. Hij brengt je naar de opnameregistratie, alwaar als eerste gesproken wordt over de opname kosten. Overigens was er al cash betaald voor een Röntgen foto. Na een half uurtje hoef je niet vooraf te betalen (750 Lira per dag) en mag je naar de afdeling. Een afdeling speciaal voor buitenlanders.

Voor je het weet is er al ruim een middag voorbij tussen het moment dat je binnen komt en een bed krijgt toegewezen. Dat iemand doodziek is lijkt een secondair probleem.
Bij het ziekenhuis is een restaurant en een soort café. Je moet er wel even voor naar buiten. P bepaalde tijden zit daar vooral personeel. Paars met wit voor de polikliniek, Oranje rood en geel voor de verpleegsters op de afdelingen en zo heeft iedereen een mooi pakje in een eigen leurtje. De blauwe zijn de schoonmakers, maar ook de rolstoel en bedden rijders. Waag het niet zelf een rolstoel te duwen daar. Alles zit door elkaar en met elkaar bij dat café. Wat dan vooral opvalt is dat 80% rookt. In Nederland mag je niet binnen een straal van vijf meter voor het pand (rondom) een peuk überhaupt in je mond hebben, hier dampt vooral het personeel, en bij voorkeur vlak voor de deur. Maar, gezellig is het er. Ook binnen hangt wat dat betreft een bazaar achtige sfeer.
Boven wordt het rustiger. Dan krijg je de indruk in een chique hotel rond te lopen. De kamers doen dit vermoeden bevestigen. Vooral de “natte” ruimtes. Poepie chique. Alleen, een handdoek kan je er niet eens ophangen. En meer van die kleine handigheden ontbreken.

Verder zijn de kamers keurig. Achter een soort schilderij van een vlinder zitten alle
instrumenten weggewerkt en behalve het bed is er een kast, een kastje, een slaapstoel en twee gewone stoelen. Ook de tv aan de wand ontbreekt niet. Tijdens lunch en avondeten wordt een goede Turkse hap rondgebracht. Twee per kamer. Immers, in Turkije blijft je familie bij je, dus ook het bezoek ontvangt het kwalitatief redelijke voer. De mensen van het eten, en de “blauwen” zijn over het algemeen erg aardig. He verplegend personeel (de in oranje/rode met geel gestoken lieden) zijn vooral jong. Jong en onbeholpen. Ze doen hun best, maar tonen geen blijk van enthousiasme. Meisjes net van school, zou je zeggen. Enigszins wat onbeholpen verrichtten zij hun verpleegkundige handelingen. Echter op het moment dat je tracht te communiceren wordt direct de telefoon gepakt. Een onduidelijke lijn en een slechte tolk, daar mag je de boodschap aan kwijt. Vervolgens gaat de hoorn naar de verpleegster en mag je hopen dat het goed komt.
In dit geval werd er ook stevig verbouwd in het ziekenhuis. In Nederland sluit je dan een half blok. Her lig je te creperen, terwijl vijf meter verderop de betonboren hun werk doen. Zeg je er iets van worden er wat schouders opgehaald. Ook moet je als patiënt alert zijn, omdat het overal zwerft van de naalden. Geen slordigheid, maar meer een grote mate van naïviteit, die je daar tegen komt. Ik zou er niet willen liggen, want de communicatie is erbarmelijk. En het feit dat iemand mogelijk enig verstand van zaken heeft, wordt zeker niet gewaardeerd, maar vooral ook niet begrepen. Temperaturen (dat gebeurt door “witten”, waarschijnlijk stagiaires) gebeurt onder de oksel. De temperatuur komt dus nooit boven de 37,8 uit. Met een flauwe lach wordt dan geconstateerd dat  de temperatuur goed is…blijkbaar hebben ze nooit geleerd, dat je daar bij deze techniek een graadje bij op moet tellen. Er is dus waarschijnlijk geen enkele patiënt met koorts. En bloeddruk meten weet men soms ook zeer creatief aan te pakken.
Nu was ik positief over de maaltijden, maar drinken wordt niet verstrekt. Gelukkig beschikt iedere kamer over een koelkastje en mag de familie het vocht aandragen.


Ja, het is echt supermodern en chique dat particuliere ziekenhuis. Maar achter de schermen dienen een aantal mensen zich toch eens flink te schamen. Gelukkig zijn er een aantal goed gekwalificeerde en deskundige artsen. De volgende keer wil ik toch eens in zo’n staatshospitaal rond hobbelen. Ik vrees dat je dan echt een hoog Charlie Chaplin gehalte tegen komt….

donderdag 9 oktober 2014

in den vreemde: ik voel me kut (15)


Volkomen kut, dat is hoe ik mij nu voel. En vandaag was een enorme klote dag. Ik kan wel janken. Wat kan er op een dag een hoop mis gaan, of het lijkt zo. Ik zie er even helemaal geen gat meer in. Een gevoel van hopeloosheid beklijft bij mij, maar het zal vast wel een momentopname zijn. Nu is het in ieder geval zwaar shit.

Reina is de afgelopen drie weken al niet lekker. Maandag hebben we de arts er bij gehaald en hij constateerde een longontsteking. Medicatie gehaald, maar het ging niet echt beter. Vandaag het advies gekregen om in Fethye naar het ziekenhuis te gaan. Om half twee gingen we er naar toe. We werden naar een particulier ziekenhuis verwezen. Een drukte van jewelste. Er moest een longfoto worden gemaakt: 300 Lira betalen. Anders werd die foto zeker niet gemaakt. Gelukkig had ik het. Ja, we kwamen via de Emercency binnen. Na de foto plaats nemen bij de longarts. Reina zo ziek als een hond en maar wachten. Pas na half vijf waren we aan de beurt en dan nog omdat Wilma stennis ging maken. En ja hoor, de linkerlong was helemaal besmet. Dus moest Reina blijven. In een rolstoel naar de opname receptie.  Ja, 750 Lira per nacht (de verwachting is dat Reina zeker drie nachten moet blijven). De indruk werd gewekt dat er direct al betaald moest worden. Reina en ik naar buiten, en Wilma druk aan de telefoon. Naderhand kwam ze naar buiten. We mogen betalen als ze weg gaat… wel cash! Engelsen hebben dat probleem hier niet, maar Nederlanders wel. We moeten het zelf maar van onze verzekering terug zien te krijgen. Dat zal zeker lukken, maar hoe kom ik straks aan zoveel cash? We staan al zo rood.

Enfin, wij naar boven. Ik stel Reina haar mobieltje in voor Wi-Fi en er schiet een berichtje aan mijn ogen voorbij van de mobiele telefoon compagnie dat de rekening van 375 euro niet geïncasseerd kon worden. Ik schrok me de pleuris, maar had gelijk zo iets als: dat kan toch niet? Ik heb het niet gezegd en snel de Wi-Fi geïnstalleerd.

Voor we naar het ziekenhuis gingen nog een ander geintje. Hassan vroeg of de auto op mijn naam stond. Mijn reactie was ontkennend. Thuis toch nog even na gekeken. Nee, de auto staat wel op mijn naam, maar de verzekering op de naam van Reina. Kut. Dan moet ik de auto straks, als ik in Nederland, in Antalya achter de douane parkeren, tot ik weer terug ben. Ik wilde in Nederland mijn paspoort verlengen, maar dat wordt lastig, omdat in mijn paspoort staat dat mijn auto in Turkije is. Dat staat weer niet in het nieuwe paspoort. Ik moet mijn paspoort wel verlengen, omdat dit weer voor de verblijfsvergunning van belang is.

Daarbij hebben we de afgelopen drie weken, dat Reina al ziek was, weinig zaken geregeld, die eigenlijk al in gang gezet hadden moeten worden. Hoe we dit moeten oplossen… geen idee op dit moment.

Omdat ik het belangrijk vrienden en familie te informeren over het feit dat Reina in het ziekenhuis ligt trek ik mijn IPad open. En mijn mailbox. Eerst zie ik een mailtje van de makelaar (verhuur). De kijkers willen niet huren. Godverdomme. Kopers haken ook al af. Hoezo trekt de markt aan? We willen van die kutwoning af. Het is een last, maar die lijkt niet te slijten. Het huis staat maar leeg, de gemeente wil zijn OZB innen, en we krijgen zowat geen cent binnen. Juist door hier te zitten zouden we het net moeten kunnen rooien. Maar zelfs de voorwaarden daarvoor lijken een onmogelijke opgave. Niets lijkt enig perspectief te bieden. Nee, de stront wordt alleen maar stroperiger.

Dan een volgend mailtje. Van mevrouw bakker van de Rabobank. Of ik, naar aanleiding van ons telefonisch onderhoud op 23 september direct contact met haar op wil nemen. Wat verdomme is dat nu weer?

 

Of er meer verkeerd kan gaan? Wel, de dag is nog niet om. Maar, ik heb het wel gehad. Volgens mij als we het huis voor 490000 in de verkoop zetten wordt het nog niet verkocht. Nee, alles zit tegen. En die klote honden blijven ook maar blaffen, de kat dringt zich steeds op (Elif) en niets lijkt meer goed. Wat de fuck is het dat het zo ontzettend tegen kan zitten? Wat is er dat wij dat naar ons toe trekken? Echt, dat alles tegen kan zitten.

Ja, dan zit je lekker in Turkije. God verhoede, nog iets wat niet helemaal ellende is. Alhoewel ik op dit moment echt niet weet waar ik wel zou willen zitten.

Op dit moment zie ik geen oplossing. Alleen maar grote beren op de weg en veel pijn in mijn rug. Zal de stress wel zijn, die erin trekt.

En dan mijn liefste. Die ligt alleen in dat vreemde ziekenhuis. Al weken voelt zij zich niet goed en ik mij regelmatig machteloos. Omdat ik te stom ben om goed voor haar te zorgen,, haar signalen niet op pik, maar ondertussen wel mijn best doe. Ik vind het kut voor haar. Ik zie haar al die weken lijden. Van redelijk tot erg. Maar ik kan er niets aan veranderen. Ik zou mij ziek willen voelen, opdat het met haar goed gaat. Vandaag was zij een triest hoopje, wachtend in de gang totdat de arts eens tijd had. Na het spreekuur.

Eenmaal op het ziekenhuisbed zag ik de rust over haar heen komen. Het gevoel dat ze moest hebben in goede handen te zijn. Zicht op het einde van haar ellendig lijden en de pijn die zij al weken voelt. De start weer langzaam beter te worden.

We hadden gedacht na het vertrek van Lina ons leven hier echt op te gaan bouwen. Er is niets van terecht gekomen. Het lukte niet, want Reina werd ziek. We zijn niet een keer gezellig samen een borrel gaan drinken aan het water, hebben de honden ’s avonds niet langs de haven uitgelaten… Nee, een lege sleur, waarbij we elkaar met enige regelmaat een verwijt naar het hoofd slingerden. Niet omdat het terecht was, maar omdat we het beiden eigenlijk anders wilden. Waarom moest ze nu, juist nu, ziek worden? Al bijna twee jaar was ze niet meer in het ziekenhuis. En nu ligt ze er weer. Kon het niet een half jaartje later, wanneer we een aantal zaken wel geregeld hebben? Ik zit nu alleen thuis. Opeens is het een vreemd huis. Wat doe ik hier eigenlijk? Ik ben hier, maar kan niet eens doen wat ik wil. Reina ligt dertig kilometer verderop, de auto moet straks achter de douane, mevrouw Rabo wil dat ik direct bel, en niemand wil ons huis kopen of huren. Mag ik mij dan even kut voelen?

Wanneer er niet iets wezenlijks gebeurt, dan weet ik het niet meer. Ik kan geen oplossingen meer aandragen. Ik word alleen erg ziek. Ziek van de maatschappij. De Hollandse mentaliteit en de regeltjes. Altijd maar regeltjes. Geen menselijkheid te zien. Zakelijkheid is de nieuwe Nederlandse menselijkheid. Dan komt dat ziekenhuisverhaal er nog eens bovenop. Hier toch niet ook al? Op dit moment voel ik mij ongelofelijk verdwaald. Ik zit midden in het doolhof, maar ik zal blijven vechten de uitgang te vinden. Alle hobbels en drempels zal ik beslechten. Het moet alleen niet te lang meer duren. Ook mijn energie raakt nu langzaam op. Ik neem een biertje. Ik heb nog twee halve liters. O ja, en het gas is ook op…. En dan het positieve lichtpuntje van vandaag. In het ziekenhuis kreeg ik ook eten. Dat is Turks!

dinsdag 7 oktober 2014

in den vreemde: tijd (14)

bron: atlas-grow-how.blogspot.com

Hoe vaak keek ik, per dag, op mijn horloge? Geen idee, maar ik vermoed dat het heel erg veel was. De maatschappij draaide om tijd en ik kon er ook niet om heen. De redenen waren divers, alhoewel redenen ook regelmatig ontbraken. In mijn Nederlandse leven speelde tijd een cruciale rol, als een soort centrale van structuur, ritme, en zo voort. Het bezig zijn met tijd maakte ook gehaast, al had ik nergens rekening mee te houden.

Ook nu kijk ik regelmatig op mijn horloge. Dat kan ik niet ontkennen. Het aantal keren is echter drastisch afgenomen. Ook de wijze waarop ik de stand der wijzers aanschouw Is nu meer een vaststelling. Ik hoef er over het algemeen niets aan te verbinden. In Nederland speelde de televisie een rol in tijd; acht uur, het journaal. Of de tijd dat bepaalde programma's begonnen. Ook met afspraken was tijd belangrijk. Niet dat je alles op de minuut af wilde regelen, maar veel scheelde het niet. Bovendien, bij "echte"  afspraken was het mijn gewoonte vijf minuten voor tijd aanwezig te zijn, opdat ik niet te laat zou zijn. Natuurlijk speelt mijn neurotische karakter hierin een rol, wat niet weg neemt dat tijd toch een centrale factor in onze westerse welvaartsmaatschappij is. Met mijn vertrek naar Turkije lijk ik het juk van de tijdsdruk grotendeels afgeworpen te hebben. Te beginnen bij de ochtend. Zette ik in Nederland geen wekker, dan sliep ik absoluut door. Dus stond het wijzertje iedere dag rond acht uur, een mooie tijd om op te staan en aks werkloze toch enige
bron: You Tube
structuur te behouden. Sinds ons vertrek heb ik nog geen enkele keer een wekker gezet! Zelden dat ik later dan acht uur ontwaak. Des te normaler is dat ik ruim voor acht uur het bed al verlaat, om beneden op het terras de nieuwe dag tot mij door te laten dringen.

Naar bed ga ik als ik moe ben. Soms is dat een tijd waar ik in Nederland honend om moest lachen, zo vroeg, of anders een tijd die overeen komt met mijn vorige leven. Het maakt gewoon niet uit.  Ook overdag kies ik er soms voor gewoon even gestrekt te gaan. In de hangmat, of op bed. Meestal pit ik dat wel even. Prima.

Het leven zonder dat dit door een horloge geleid wordt wil niet zeggen dat er ook geen sprake is van een zekere structuur. Die is er absoluut. Alle dagen kennen een zekere structuur. Wakker worden, pis dweilen, brood halen, koffie, broodje, klussen, boodschappen, borrelen, lezen, Facebook, koeken en eten en daarna langzaam richting bed. En de meeste zaken die zich hier tussen voegen passen er zonder al te veel problemen in. Ga ik naar Fethiye, dan zal ik niet klussen. Of later.

Veel mensen idealiseren het leven in den vreemde. Leven in het buitenland is aks leven in
waar blijft de tijd, bron: sui.be
het paradijs. Inderdaad, er zijn tal van voordelen, maar vergis u niet. Kijk eens naar het door mij genoemde ritme. Wees eerlijk, het klinkt saai. En ja, het leven in den vreemde is ook saai. Soms zelfs saaier dan het Hollandse leven. We hebben geen tv (alleen af en toe Uitzending Gemist), de meest nabije bioscoop is in Fethiye, en wat er verder op cultureel gebied gebeurt ontgaat mij volledig. Ik herken daarin veel van het dagelijkse leven op Curaçao. In een zelfde omstandigheid zou ik het daar ook op een saaie structuur zien uitlopen. Dat is in zekere mate inherent aan het leven in het buitenland, mits je geen vaste baan of bedrijfje hebt. Toch verkies ik er voor met deze rust op relatief saaie wijze mijn tijd door te komen. Saai is niet zo erg. Alleen de gedachte van veel mensen dat leven in het buitenland zaligmakend is wil ik ten zeerste ontkennen. En tijd speelt daar zeker een rol bij. Tijd en ritme/structuur.

De dimensie van tijd staat niet vast. Ondanks dat een uur keurig is verdeeld in zestig minuten, een dag in vierentwintig uur en een week in zeven dagen. Tijd is in eerste instantie een beleving. Een uur niets doen en voor je uit staren is veel langer dan een uur winkelen. Doordat je in een andere omgeving bent, met andere prikkels vliegt de tijd om. Onmerkbaar veranderd dat en soms zijn er momenten dat ik denk; het schiet niet op. Gelukkig zijn die momenten schaars. Schaarser dan vroeger, in Nederland.

bron: bobbo.be
De heenreis duurde zes dagen, zeven eigenlijk. Het leek wel of wij een maand onderweg waren, maar eenmaal hier leek het een kort ritje. Dat wij nu zes weken hier leven en zeven weken uit Nederland zijn kan ik mij bijna niet voorstellen. Het lijkt zo veel langer. En straks vlieg ik alweer naar Nederland. Over krap drie weken, alhoewel dat heel kort lijkt. De tijd dat ik straks in Nederland ben lijkt daarentegen weer heel lang; ruim twee en een halve week. Is dat omdat ik helemaal niet naar Nederland wil? En lijkt de tijd daar zo lang, omdat ik nog geen concrete invulling heb? Toch heb ik straks veel te doen en te regelen. Tot die tijd hier kan ik rustig mijn gangetje gaan. Nee, de tijd die het horloge aan geeft zegt niet zo veel. Een hulpmiddeltje, meer niet. Tijd is pure beleving en het is aan jezelf wat de impact van tijd is. Leef je intensief dan lijkt de tijd om te vliegen, maar geeft de herinnering aan dat de dingen al snel "zo lang geleden waren". Over een paar weken word ik 58. Vroeger was je een oude man. Tegenwoordig gaat dat niet meer op en sta je nog midden in het leven. Als puber was ik bang dat ik snel al zo oud zou zijn. Wanneer ik nu terug kijk op mijn leven ben ik dagen zoet enige herinneringen boven te halen. Het zijn er zo veel, dat ik realiseer al een hele tijd op deze aardkloot rond te schuifelen. Dat de dood naderbij komt lijkt soms een bezoeker voor de deur, op het punt van aan kloppen. Er is dus geen zinnig woord over tijd te zeggen. Dat is wat ik mij de afgelopen weken realiseer. Tijd is een non-begrip. Dat wat ik met mijn leven doe, hoe ik het indeel en vooral de wijze waarop ik mijn leven beleef, dat is waar het om gaat. Maar, nu stop ik met deze blog. Ik wil eigenlijk voor twaalf uur op de markt zijn.....

vrijdag 3 oktober 2014

in den vreemde; het dierenrijk (13)


Ga je naar een land als Turkije, dan verwacht je toch enigszins ook een licht exotisch dierenrijk. Kort na De grens werd dit inderdaad bewaarheid, leek. Op enkele tientallen hoge lichtmasten zaten tal van ooievaars. Soms een, een enkele keer wel drie op een paal. De trek was duidelijk begonnen. Turkije beloofde exotische dieren.

De eerste vogel in onze nieuwe tuin was... een Vlaamse Gaai. Vervolgens mussen, kraaien en natuurlijk ook de Turkse tortel. Die laatste is in Nederland ook helemaal geïntegreerd, dus Dat stelt ook weinig voor. Tot op heden heb ik eigenlijk nog geen dieren gezien, die ik Nederland ook niet met enige regelmaat zag. Door de tuin scharrelt af en toe een egel. Weinig opzienbarend. Dacht ik een keer de egel te horen, bleek het waarachtig iets anders te zijn; een kleine landschildpad. Inmiddels heb ik het diertje al regelmatig gade geslagen. Meer exotisch dierenrijk lijkt nauwelijks aan de orde. En de schildpad is dol op afgevallen bloemblaadjes van de Bougainville. Dat is dan weer vertederend.

Nee, ik dacht in een land te komen met schorpioenen, slangen, hagedissen, gekko's en meer en meer van dat exotisch spul. Het zal er vast wel zijn. Verborgen voor mijn ogen. Van
Wilma hoor ik dat er bij haar op de berg wel slangen zitten. Veel zien zij ze ook niet. Schorpioenen komen af en toe buurten. Wilma heeft wel haar vaste gekko's... Nou ja, in mini formaat. Hier, bij ons, heb ik inmiddels ook een paar keer een gekko waar mogen nemen. Leuke diertjes. Om nu te spreken van onze vaste "huisgekko" gaat toch echt te ver. Twee kakkerlakken heb ik gezien. Hier in huis, maar beiden waren al hartstikke dood. Een zeven centimeter grote sprinkhaan voert nu toch echt de lijst aan van de meest exotische, waargenomen, dieren. Wat dat betreft is het maar saai hier. Ook de vogelpopulatie biedt weinig nieuws. Twee kleine vogeltjes, die we nog niet kunnen determineren, naast de mus en koolmees.

De geiten, die zijn hier wel wat anders. Ruiger en soms met grote hoorns. Dan houdt het wel op.

Toch wil dit niet zeggen, dat Turkije geen interessant land is, wat dieren betreft. Begin maar met de honden. Een normale hond loopt hier los. 's Avonds zie je een aantal, steeds dezelfde, richting dorp lopen. Net hangjongeren, met dien verstande dat iedere hond wel zijn eigen stekkie heeft, waar ie de baas is. Onze honden hebben daar wel even flink aan moeten
wennen. Bovendien rent een Turkse hond niet. Hij is wel gek, met die hitte. Nee, die van ons stelden zich in het begin echt aan, maar integreren al snel. Gedurende de avond en nachtelijke uren is hier een waar orkest van geblaf. Aan de overkant is er eentje met de zelfde blaf als Ventje. Hoogst irritant. Verder kan het de hele nacht door gaan en hoor je het blaffen zich verplaatsen. Inmiddels zijn die van ons juist de stille honden. Alleen Ventje is een uitzondering. Niet wat blaffen betreft (Noah blijft onze koploper), maar qua neurotisch gedrag. Sinds het kleine katje zich hier meer en meer thuis voelt is Ventje helemaal verliefd. Du moment dat hij de indruk heeft dat Elif in de buurt is loopt ie zenuwachtig heen en weer. Treffen ze elkaar, dan is het ruiken, en wat met pootjes naar elkaar slaan. Heel aandoenlijk.

In het dorp zie je ook mensen met aangelijnde honden. Meestal Keeshondjes, en een oud mannetje er naast. Verder vooral een enkele toerist en wij, met onze ongeleide projectielen. Pas op het grasveldje voor Blue mogen ze los. Soms laten we ze in de tuin lis (dat wil zeggen buiten hun afgezette terrein). Dan is de buurhond er, Lucky, en Peppa wordt plots een jonge hond. Lijkt wel verliefd op d'r oude dag.

Het grootste wonder is toch onze kat Kato. In Driehuis leefde zij boven. Gescheiden van de honden. Tijdens de reis was er zowaar toenadering en koude vrede. Eenmaal hier verdween Ze snel weer uit zicht. Tot ze nog magerder werd, niet meer at en nauwelijks dronk. Een bezoek aan de lokale dierenarts volgde. Een aardige jonge vent. Heel bewogen voelde hij de kat. Uiteindelijk spoot hij het diertje vol met van alles. In de namiddag kwam ie het beestje terug brengen. De kat leek al wat levendiger. En jawel, Kato begon te eten. Dat niet alleen, Kato loopt nu rustig tussen de honden door, staat naast Noah op de trap en vreet zich helemaal het leplazerus. Er is een nieuwe kat geboren. En dat op haar veertiende... Zelfs een kat is nooit te oud om te leren.

Maar, tot nu toe dus niets exotisch. Toch een kleine teleurstelling. Zelfs geen hagedisjes of iets dergelijks. Ik vrees dat de Turken hier zelf een beetje debet aan zijn. Eens per week rijdt hier een pick-up langs, die een gifwolk achterlaat om de muggen te doden. En wat sterft er wel niet met hen? Er zijn dus weinig insecten, in het dorp. Dan krijg je dit later in de keten wel weer voor je kiezen. Weinig insecten, weinig vogels en weinig koudbloedigen.

Op de berg is dat anders. Daar wordt niet gespoten. Bij Wilma en Hassan zijn meer dieren. De kippen houden ze ook om de slangen en schorpioenen weg te krijgen, evenals de muizen. Wanneer de zon onder is hoor de de uilen. Zij vinden dat normaal. Zij zijn ook niet het voorbeeld van de gemiddelde Turk. Alhoewel, gemiddeld.... de Turk is in te delen in twee categories; dieren haters en dieren liefhebbers. Zelfs bij onze hondjes zie je dat. Of ze gaat er met een grote boog om heen (ook zelfs grote kerels), of ze komen helemaal naar je toe en ja, onze honden zijn zelfs al diverse keren gefotografeerd. Wat dat betreft een land van uitersten.

Op zich heeft het wel iets. Je leeft ver van huis, in een andere wereld. Het weer is anders, het tempo, de religie, maar op het gebied van dieren is het eigenlijk net als thuis. Het enige echte verschil is hoe ze hier met dieren om gaan.  In den vreemde is dus soms eigenlijk maar vrij gewoontjes.......

 


Op overheidsdieet

bron: powned.nl

In het groot op de voorpagina van de Volkskrant; de overheid moet zich meer bekommeren om wat mensen eten. Het moet minder. Minder zoet, zout en vet. In Zweden mag de vader van Pippi Langkous geen negerkoning meer zijn. Maar in west Europa vit men op Turkije dat de mensen daar beperkt worden in het kader van de Islamisering...

In Nederland staat alles stijf van de regelgeving, die zich steeds in grotere mate mengt in het privéleven van de individu. Het eind is bepaalt nog niet in zicht. Dat er regels komen de duurzaamheid te bevorderen en de overproductie tegen te gaan, daar kan ik mij nog iets bij voorstellen. Dat de overheid nog meer gaat bepalen wat ik wel en niet mag consumeren wordt toch echt te gek. Een kleinzerig Calvinisme begint aan een soort Renaissance, zoal in de negentiende eeuw Engeland gebukt ging onder Het Victoriaanse tijdperk. Nu gaat de overheid zelfs nog verder.

Niet alleen met het eet en drinkgedrag worden we heropgevoed en geïndoctrineerd, ook in onze meningsvorming en cultuur slaan de wijzers van de klok door. Neem de discussie over zwarte Piet. Cultuur is fout, en moet zich moderniseren. Kleinzerigheid. Zoals nu in Zweden. De vader van Pippi Langkous is nu alleen nog koning.
bron: members.ziggo.nl
Negerkoning mag niet meer. De discriminatie wordt in de kleinste hoekjes gezocht en de westerse overheden pogen een valse correctheid neer te zetten. Doet de overheid het niet, dan pakken de media het stokje over.  Als het individu maar aangepakt wordt. We worden gerobotiseerd door regelgeving en correctheid. Voor je achttiende geen alcohol... dus doe je dat stiekum of zoek je naar manieren waarop het wel legaal kan. Hoe meer regels, hoe meer mazen in het net, hoe meer nieuwe regels. Toch heeft iedereen het groots over de westerse democratie. Wel, het is meer en meer de westerse verstikking. Als ik rook, rook ik, al zou ik het jongeren niet aanraden er mee te beginnen. Wanneer ik drink, doe ik dat. Ik bepaal zelf wel of ik vanavond wel of niet bezopen wil worden. En ben ik niet in staat die keuze te maken heb ik morgen zo'n kutkater, dat ik voorlopig waarschijnlijk even niet drink. Dat wil ik zelf bepalen. En wanneer ik door mijn gedrag anderen in gevaar breng dien ik die consequentie te dragen. Die verantwoordelijkheid is inmiddels al jaren van mij afgenomen. Zoals zoveel verantwoordelijkheden. Tenminste wat betreft mijn eigen leven en mijn eigen lichaam. Op andere gebieden wordt je juist met zoveel verantwoordelijkheden opgescheept, dat je ze niet eens meer kan dragen. De democratie van de dubbele moraal. Ja, zelfs mijn hondje mag niet los lopen. Dat kost bijna honderd euro. Immers, natuurlijk gedrag kan niet meer. Alles moet geciviliseerd worden. Hier in Turkije lopen de meeste honden los, maar ik zie vrijwel nooit stront liggen. Ja, zelfs stukken minder dan een gang door Driehuis.

bron: ankewelten.nl
En nu mag ik geen koffie met vier suiker meer drinken, de chips moet ik laten staan, het lekkere stukje vlees is iets om alleen maar over te dromen, en wegdrinken en roken mag ik die frustraties ook al niet meer van de overheid. Nee, maar mijn OZB moet ik wel betalen, omdat ik geen rooie rotcent heb, maar wel een (papieren) eigen vermogen. De westerse overheid maakt haar inwoners schizofreen. Geen probleem, de bezuinigingen verdoezelen dat wel weer, want hulp kan je ook steeds minder verwachten. De zorg moet immers goedkoper. Nu, hier in Turkije betaal ik 0,80 eurocent voor een doosje Panadol, waar ik in Nederland ongeveer 3,75 voor betaal. Medicatie van Reina kost in Nederland 34 euro, en hier 4 Lira (effe een euro). Naar mijn idee moet de overheid eens naar andere dingen gaan kijken, dan het geneuzel naar de individuele burgers. Zo las ik ook in de Volkskrant een stukje over misbruik van de AOW. Blijkt dat het hier gaat om 0,001 procent. Maar er is wel een hele organisatie opgericht om de fraude te bestrijden. Regel alles, en probeer het correcte jongetje van de klas uit te hangen met de westerse democratie. Mijn broek zakt er vanaf.

Ondertussen wordt Nederland gewaarschuwd voor het Islamisme. Dat Erdogan Islamitische Regels in voert wordt in het westen sterk veroordeeld. Mijn idee is het ook niet, maar de vrijheid in een land als Turkije is vele mate groter dan wij die in Nederland kennen. Alleen hebben die stomme Hollanders het niet door. Ze laten zich naaien waar ze bij staan. In de stemhokjes laten zich leiden door valse voorwendselen en trappen daar steeds in. Een grote groep denkt dat Wilders het bij het rechte eind heeft... nee, Wilders is net zo erg, alleen hij spreekt het uit. Van mij mag Zwarte Piet gewoon blijven. Misschien moet de definitie van discriminatie maar weer eens uit de kast gehaald worden en op scholen goed worden uitgelegd. Astrid Lindgren was juist tegen discriminatie. Maar ja, wanneer je Pippi Langkous niet goed leest begrijp je de boodschap niet en wordt pappa gewoon koning.

Moedeloos word ik van die westerse politiek. Ik ga straks maar eens een lekkere vette friet eten, goed biertje erbij, peuk, en daarna een vette worst, koffie met extra suiker, chips en daarna nog een heerlijke sigaret. Misschien gaat mijn misselijke gevoel over de Hollandse kleingeestigheid wel weg...

bron: pietersteinz.com