Gebed zonder einde

Hersenspinsels houden mij uit de slaap. Mijn gedachten stuiteren van hot naar her over het doen en laten van de gemeente. Een gedachtengang waarin ik een zoektocht ontplooi naar het waarom. Het waarom de gemeente zó fanatiek blijft hameren over hun gelijk. Ondanks een duidelijke uitspraak van de voorzieningenrechter.
De ambtenaren gedragen zich in feite als een klein stampend kind. Hoe vaak ik ook aan heb gegeven niet naar Turkije te willen emigreren, in Nederland een woning te willen proberen ze ons te "pakken" op één woord: wonen. Met een grenzeloos fanatisme wordt het woord "wonen" aangewend om hun gelijk te halen ons uit te schrijven. Alles wat zij vinden in dat kader wordt ingebracht, dat wat er is om het juist te ontkrachten wordt genegeerd. Ik begrijp dat fanatisme niet. Natuurlijk dient het bevolkingsregister in ruime mate correct te zijn is dient de gemeente in voldoende mate te handhaven. Overdrijven lijkt echter het credo.
Na de uitspraak van de voorzieningenrechter heeft de hoorzitting (inzake het bezwaar) plaats gevonden. Het is afwachten op de uitslag. Desondanks voel ik mij zwaar benadeeld door het gedrag van de ambtenaren van het Cliënt Contact Centrum. Van enige humaniteit is geen sprake. Met de vinger wordt gewezen op de wet en het handhaven daar van. Met zo'n kracht dat er fouten worden gemaakt, slordig wordt gewerkt en in feite een ambtenaar de voorzieningenrechter schoffeert. Ja, hij moet het doen met die uitspraak, maar blijft bij zijn standpunt en vindt de uitspraak maar onzin.
Het valt op hoe de ambtenaren met de arrogantie van de macht proberen te imponeren en hun gelijk te halen. Al diverse malen hebben wij ons standpunt herhaald en duidelijk gemaakt. Desondanks worden in feite al onze beweringen en standpunt weggewuifd. Met een groot handgebaar, hup van tafel.

Tijdens de hoorzitting werd duidelijk dat men direct een dossier heeft aangelegd, toen wij een postadres/briefadres aan hebben gevraagd. De argwaan voedt het ambtenarenapparaat. Dat ons kenbaar werd gemaakt dat wij uitgeschreven zouden worden, omdat het briefadres niet zou worden verlengd is niet aan ons gevraagd om aan te tonen wél aan de voorwaarden te voldoen. Niet vooraf, ter informatie, noch achteraf ter controle. Zonder enige toetsing met de betrokkenen trokken de ambtenaren hun conclusie. Daardoor werden wij ook nog eens op het verkeerde been gezet, bleek achteraf. Als een pitbull bijt de gemeente zich vast in onze uitschrijving. Geen idee wat zij daarmee willen winnen, behalve dat het een geldverslindende operatie is. Veel ambtelijke uren worden er in gestoken. Desondanks maken ze fout op fout, verrichten zij slordigheid na slordigheid. Er wordt aangegeven wat zij als bewijs willen zien, om vervolgens te zeggen dat zij die bewijzen niet accepteren. Onduidelijk, onvoldoende en slechte communicatie geven blijk van hun enorme vooringenomenheid.
Natuurlijk moet je handhaven, maar het lijkt mij dat dit in alle redelijkheid moet. De gemeente staat een humaan beleid voor. Vanuit de ambtenaren wordt alleen een dikke vinger hard op een aspect van de wet gedrukt. Ondanks de juristen in het ambtenarenapparaat wordt er slordig gewerkt, maar met overbluffen denken zij het gelijk aan hun kant te krijgen.

Schandalig eigenlijk. Asielzoekers worden in de watten gelegd, althans voor zo ver je dat zo kan noemen. Een feit is dat er voor hen gezorgd wordt. Zieken, gehandicapten en "gestoorden" worden zo goed mogelijk opgevangen. Als gezonde inwoner, en Nederlands ingezetene, wordt je echter direct met argwaan bekeken en als crimineel gevolgd. Onderscheid tussen fictie en non-fictie wordt niet gemaakt. Zijn mijn blogs waarheid, of niet. Misschien gedeeltelijk, maar je kan het eenvoudig nimmer als bewijsmateriaal gebruiken. Zelfs Facebook berichten met locatie vermelding zeggen niets. Ik kan overal en altijd een foto posten met locatie Haarlem. Toch zijn de ambtenaren van mening dat ik op basis hiervan uitgeschreven kan worden.
Geen enkele vraag wordt gesteld over onze mogelijke binding met Nederland. De reden waarom wij niet uitgeschreven willen worden. Daar is het apparaat volledig ongevoelig voor. Toch is de binding met ons vaderland groot. Door de omstandigheden te beperkt, als zou moeten. Kinderen, onze bedrijfjes, mijn kunst, vrienden, kennissen, familie, noem maar op. Als onze meubels en volledige inboedel staat opgeslagen... Dat alles zegt de ambtenaren niets. Nee, telkens wordt er gewezen naar dat ene woord: wonen, in relatie tot het land waar wij verblijven. Op zich geen straf, en zeker een optie tussen beide landen te blijven pendelen, maar wij willen onze stek in Nederland. Daarvoor voldoen wij aan de eisen. Goed, we hebben ons onvoldoende gerealiseerd dat je je als Nederlander moet bewijzen in Nederland te zijn. Logisch, want wij willen niet emigreren. Alleen, in Nederland zijn wij dakloos. Alleen daarvoor moet je al een briefadres hebben. Voor de ambtenaren ben je dan echter direct een "verdacht object".

Ik heb niets te verliezen, noch te winnen. Het is een groot deel emotie voor mij. Wens en emotie. Een woning heb ik niet, maar wil Nederlandse Nederlander blijven. Voor de gemeente is er evenmin geen enkele consequentie aan verbonden, behalve een braaf jongetje uit de klas uithangen. Nu zijn brave jongetjes meestal de grootste valseriken... wat dat betreft zou ik toch echt niet al te veel mijn best doen en wat minder robopatisch te werk gaan. Ambtenaren, u werkt met regels, maar vooral met mensen! Dit ter herinnering. In ieder geval dank ik u voor mijn slapeloze nacht. Ik begrijp er nog steeds geen hout van, voel mij zwaar geschoffeerd en te kort gedaan. Wat bezielt u om mensen zo te tarten, zonder enige feitelijke consequentie voor u en uw gemeente? Ik kan er niet bij..., maar slaapt u lekker.....

Inmiddels blijkt de uitspraak: de slager die zijn eigen vlees keurt, ook in zekere mate van toepassing op de bezwaarcommissie. Men verzoekt ons bewijs te leveren over een periode van juni 2015 tot juni 2016. Hiermee toont de commissie aan uit te gaan van de insteek van de ambtenarij. Immers er wordt geen blijk gegeven dat de commissie kijkt naar de onjuiste handelwijze van de ambtenaren, maar zich alleen richt op de insteek van de gemeente. Uit de hoorzitting werd gesproken over het bij gaan houden van bewijsvoering, niet over achteraf aanbrengen van bewijzen. Bovendien geldt de wettelijke regel voor een heel kalenderjaar. Indien ik niet aan de wens van de commissie kan voldoen, zullen zijn de ambtenaren wellicht volgen en ons uitschrijven, maar misschien waren wij de eerste maanden van 2015 wel voldoende tijd in Nederland, evenaks de laatste maanden van dit jaar. Eigenlijk heel verachtelijk dat de commissie nu met dit verzoek komt. En weer bewijs van het stampende jongetje. Denkt de overheid vanuit hun machtssituatie nu echt te kunnen winnen en indruk te maken? Ik ben daar niet gevoelig voor, maar noteer haarfijn al hun misstappen. Een aardige optelsom inmiddels.
Dat laatste schrijven van de commissie maakt meer weer razend. Op voorhand van de uitspraak toont de commissie zich hiermee al bevooroordeeld... Walgelijk. Het maakt mij erg moe (al die nodeloze energie die hiermee gepaard gaat), boos, verongelijkt, bijna agressief. Wat een vreselijk instituut soms, de overheid. Gek, dat mensen op idioten als Wilders gaan stemmen. Met dit soort gedragingen gelooft toch niemand meer in de huidige politiek, en dus haar uitvoering? Ik ben benieuwd hoe de verantwoordelijke, de wethouder, hier in staat, of heeft de wethouder de ambtenaren niet meer in de hand? Een dergelijk rigide en inhumaan beleid... Ik kan er maar niet bij. En eigenlijk heb ik woorden te kort, kan deze blog nog eindeloos doorschrijven, maar laat ik hopen dat de boodschap over komt.

Volgens de rechter: ik heb niets (!) misdaan!

Beste lezers, soms heb je verrassende berichten. Zo hoorde ik vandaag dat de gemeente Haarlem, althans haar ambtenaren, fan zijn van mijn blogs. Ja, mijn blogs werden vandaag zelfs door de gemeente geciteerd tijdens de hoorzitting in het kader van de voorlopige voorziening. Volgens mij met de bedoeling de blog tegen de eiser te gebruiken..., maar wanneer de ambtenaren goed lezen (ook nog een hele kunst) hadden zij begrepen dat het citeren juist ten gunste van de eiser was...
In plaats van drie kwartier duurde de zitting twee uur! De uitspraak van de rechter mag dus wel degelijk als weloverwogen worden gezien. De eiser heeft gelijk gekregen en we blijven in principe dus gewoon ingeschreven in Nederland. En de gemeente, verweerder in deze, kwam weliswaar met vier man opdragen, maar is volledig in het ongelijk gesteld. Dit hele verhaal heeft de gemeente dus heel wat geld gekost... Weggegooid geld, belastinggeld! Zo wordt er dus met uw geld om gegaan. Als stampende kinderen die hun gelijk willen hebben is er blijkbaar geen rem in de kosten. Jammer dat dit soort kinderen meestal juist in het ongelijk staan.
Eerder heb ik mijn twijfel uitgesproken over het feit dat wij eerlijk zijn, maar uiteindelijk heeft onze eerlijkheid dus toch overwonnen. Een naar trekje is natuurlijk dat ik met een zeker genot deze blog schrijf, waarmee ik mij nieuwe fans natuurlijk niet bepaald als helden neerzet. Sorry, maar dat is het spel dat jullie spelen...
Goed, vandaag heeft de rechter uitspraak gedaan in een voorlopige voorziening. De behandeling van ins gemeentelijk beroep is gepland op 22 augustus. Dan mag ik optreden. Wel lastig, want ik moet die dag ook 's ochtends in Den Bosch zijn of het slim is deze zitting door te laten gaan is aan de gemeente, maar gezien de uitspraak van de rechter kan ik mij voorstellen dat de gemeente de voorlopige voorziening omzet in een definitief oordeel. Dat de gemeente nu wel in haar gelijk gesteld zal worden is, gezien vandaag, wel heel erg twijfelachtig. Het risico is dat er weer geld van de samenleving oplost is erg groot... Wijsheid, of een slecht verliezer, ik ben eerlijk en nu zeker strijdvaardig. Onze eerlijkheid zal overwinnen en ik ben er klaar voor.

Wel opvallend hoe het gelijk aan mijn zijde staat in mijn laatste twee blogs over dit onderwerp (gisteren en begin juli). Ook heb ik vanaf het begin het juiste verhaal de wereld in geschopt over de reden van ons verblijf hier. Het feit dat ik vanaf het begin geschreven heb absoluut niet te willen emigreren, een eigen woonruimte in Nederland te willen, maar wel tussen beide landen wil pendelen. Ook dat ik hier in principe niet voor mijn lol zit, maar door de situatie die ons in Nederland is overkomen. En ja, wij hebben een niet alledaagse beslissing genomen, in 2014.

Wat niet aan de orde is geweest vandaag, is het "inbreken" in onze IP adressen. Dus, voor 22 augustus heb ik nog een cadeautje, wanneer het door gaat. Voor zover ik kan na gaan én jurisprudentie er op na sla, is de gemeente ook op dit vlak buiten haar boekje gegaan. Ook wil ik dan horen wat de basis van het "vermeende vermoeden" waardoor de gemeente ons zo is gaan dwarsliggen.
Ja, het voelt goed. Ik heb altijd in eerlijkheid geloofd en vandaag is ook duidelijk geworden dat eerlijkheid overwint. Maar, het gestuntel van de ambtenaren, dat baart toch zorgen. De rechter heeft, terecht, opgemerkt dat je in Nederland niet kan stellen dat als je twee keer bij iemand thuis aanbelt en die niet thuis is, het te voorbarig is te concluderen dat iemand er niet woont, of verblijft.

Het enige wat ik nog steeds niet bevat is waarom de gemeente deze "jacht" is begonnen. Het vermeende vermoeden is voor mij toch echt een te zwak argument.
Mijn vader was jurist. Als kind las ik (uit verveling en interesse) uit de dikke rij jurisprudentie. Voor het eerst dat mijn achtergrond mij goed gezind is. Inmiddels heb ik al heel wat rechtszaken in mijn leven mogen ondergaan. Nog even en het wordt een hobby. En, tot nu toe heb ik nog nimmer een van die zaken verloren. Okay, een enkele keer ben ik gedeeltelijk in het gelijk gesteld. Dit keer ga ik echter weer eens helemaal voor de winst... Ik heb zo waar zin snel weer naar Nederland te komen!

De Ambtenaren maffia..., of wat heb ik misdaan?

Eigenlijk wil niet over dit soort dingen schrijven. Helaas, de wereld om mij heen noopt mij dit soort negatieve artikelen te schrijven. Volgens mij heb ik al eerder het een en ander vermeld en ook op Facebook heb ik mijn boosheid enigszins geuit. Echter, door de vele reacties hierop is mijn boosheid toegenomen, in plaats van dat ik het wat kwijt was. Reacties die duidelijk maken hoe schrijnend het gesteld is met onze (lokale) overheden.

Ik probeer even kort de situatie te schetsen, voor hen voor wie deze onduidelijk is;

Nadat ik mijn werk verloren had en mijn WW uitkering was afgelopen kwamen wij in een financiele situatie waarbij alleen de maandelijkse hypotheek al hoger lag, dan het maandelijks inkomen waar wij nog wel beschikking over hadden. Na ruim 300 sollicitaties was er geen enkel zicht op werk. Wat moet je dan? Voor de overheid en banken waren wij vermogend. Op papier ja. Dus er was een grote financiele druk. We probeerden onze woning te verhuren, wat op het laatst mislukte. Om de tijd te overbruggen verkozen wij naar Turkije te gaan. Omdat wij vermogend waren kregen wij immers geen sociale huurwoning. De intentie was (en is!) van ons huis af te komen, een huurwoning te vinden, en te pendelen tussen Turkije en Nederland. Om adequaat bereikbaar te zijn namen we een briefadres. Dit adres is in Haarlem, dus werden wij ingezetene van de gemeente Haarlem. Overigens werd meegedeeld dat dit tijdelijk was, met maximaal een jaar. Blijkens de wet blijkt dit achteraf overigens niet te kloppen; er staat geen maximale termijn voor een briefadres.
Vorig jaar is onze woning verkocht, echter met zoveel verlies, dat we geen woning terug konden kopen en dus afhankelijk werden van een sociale huurwoning. Sindsdien zijn wij op zoek, een haast onmogelijke opgave. Ondanks onze fysieke omstandigheid was een urgentieverklaring niet aan de orde. Tot nu toe ben ik als hoogste op de lijst van een woning op de 38e plaats gekomen...

Na mijn bezoek aan Nederland, dit voorjaar, kregen wij een schrijven van de gemeente Haarlem, dat wij uitgeschreven waren met aantekening: land onbekend. Na veel overleg mochten wij inwonen bij familie, die zelf deels in Turkije woont, deels in Nederland, alwaar dit familielid over een eigen huis beschikt. Dit hebben wij geheel volgens de regels aangegeven. Niet lang daarna kwam de bevestiging van verhuizing. Sneller daarna kwam een schrijven dat wij uit de gemeente waren uitgeschreven, met bestemming; Turkije.
Overigens niet alleen wij, maar ook mijn familie en eigenaar van de woning. Vervolgens meldde een buur dat er twee heren aan de deur geweest waren en vroegen of wij er allemaal woonden. De buur heeft niet geantwoord, maar kreeg wel te horen er niets over te zeggen tegen ons en mijn familielid.
Na deze berichten waren wij ontdaan. Vooral toen van het UWV het bericht kwam dat de betaling van de WAO gestopt zou worden, omdat wij geen adres meer hebben. Het recht op de uitkering blijft onveranderd van kracht (Turkije is een "verdragsland") maar je moet wel een (eventueel brief-) adres hebben. Hierop hebben wij een klacht ingediend bij de gemeente Haarlem en een voorlopige voorziening aangevraagd. Dit laatste dient deze week. In de hierbij behorende stukken blijkt ook nog eens dat de gemeente middels het achterhalen van IP adressen heeft geconcludeerd dat wij in Turkije verblijven. Ook werd gemeld dat wij bij een tweede huisbezoek niet "thuis" waren. Moet je in Nederland tegenwoordig thuis zijn om te bewijzen dat je ergens woont? Lijkt veel op een bepaalde vorm van discriminatie,... en vrijheidsberoving.

De gemeente refereert aan de wet bevolkingsregister, echter de artikelen waartoe zij verwijzen geven aan dat dit alleen van toepassing is, wanneer men ons niet kan vinden. De gemeente kan ons wel degelijk vinden, op diverse manieren. De gemeente heeft het betreffende artikel 2.22 dus niet correct gehanteerd. Ook staat in de wet, dat er zorgvuldig gehandeld dient te worden. Ook daarvan geeft de gemeente geen enkele blijk. Overigens mag je 8 maanden per jaar buiten Nederland verkeren. Op dit moment kan de gemeente dus überhaupt niet vaststellen of wij aan die regel voldoen, of niet, want er zijn nog vijf maanden voor de boeg. Ook daarin zijn zij voorbarig. Ondanks enige onduidelijkheid lijkt de regel op te gaan per kalenderjaar.

De reden van deze politionele actie van de gemeente is ons niet bekend. Voor zover wij weten worden wij niet beticht van een misdrijf, noch fraude. Het enige is dat wij waarlijk te lang, gedurende een kalenderjaar in het buitenland zijn geweest.  Dat geldt misschien voor 2015, wat een uitzondering is. Toen hadden we onvoldoende geld en bovendien kunnen wij fysiek niet dakloos door het leven. Je zou het overmacht kunnen noemen. Er is ook een artikel die aangeeft dat dit een correcte uitzondering kan/mag zijn...  Ook verder is er geen enkele reden tot deze heksenjacht. We hebben geen uitkeringen van de gemeente, noch enig andere vorm van financiele afhankelijkheid jegens Haarlem. Dus het waarom van deze klopjacht, waar heel wat ambtenaren uren ingestoken worden is volledig onduidelijk. Behalve wanneer de gemeente van iemand een "tip" heeft gehad. In dat geval is blijkbaar iemand rancuneus naar ons, alhoewel de gemeente in dat geval beter de tip eens had kunnen doorlichten. Maar zelfs dan nog...

Inmiddels komt er steeds meer informatie binnen. Haarlem is een van de gemeentes met het strengste bijstandsbeleid van Nederland. Recent zijn 60 ambtenaren aangetrokken het kaf van koren te scheiden. Echter het uitgangspunt lijkt erg veel op dat van de oude socialistische regimes, zoals de DDR; iedereen is schuldig, tot het tegendeel wordt bewezen. Gek, in Nederland ben je pas schuldig, wanneer daar bewijzen voor zijn. En nee, nu moeten wij ons gelijk maar gaan bewijzen. Ook dit strookt niet met de wet, daar de aanklager juist de schuld moet bewijzen. Er zijn enkele uitzonderingen, maar wat hier beschreven wordt valt daar niet onder. Haarlem schendt echter de privacy, creëert haar bewijsvoering om vervolgens de boel om te draaien en ons het tegendeel te laten bewijzen. Iets wat feitelijk ook nog eens niet mogelijk is, of je moet tegenwoordig bij iedere grensoverschrijding een stempel vragen, dus ook bij de grens met bijvoorbeeld Duitsland, of België.
Het is niet alleen een duistere en vreemde gang van zaken, maar ook vernederend en kwetsend. Ik heb vernomen dat Haarlemmers met een bijstandsuitkering zelfs gestalkt worden door sociale rechercheurs. Of iedereen in principe fraude pleegt... Wat overigens maar in iets van 3% van de gevallen voorkomt. De enige uitleg die ik kan verzinnen is dat Haarlem het beste jongetje van de klas wil zijn, een overdosis aan ambtenaren in dienst heeft genomen om hijgerig achter iedereen aan te zitten, die op of onder de ondergrens zit op te jagen en op voorhand als "verkeerd" te labelen...
Hebben de banken en overheden niet voor de crisis gezorgd? Gaan ze nu de kleine individueel stalken, om hun eigen aandeel te verdoezelen. Zonder de politiek, had ik mijn werk nog. Zonder crisis woonden we nog in ons huis. Ooit heeft een persoon het gewaagd te zeggen, dat ik aan dit alles zelf schuld had... Daar ben ik dan ook nog steeds ontdaan over, want dat was een lage valse aanval onder de gordel. En met alle informatie, die ik inmiddels heb weet ik wel beter, of moet ik zeggen; ben ik enigszins gesterkt in mijn eigen gelijk?
Wat hier gebeurt is gewoon niet eerlijk. Ik ben tot op heden eerlijk geweest, maar blijkbaar moet je juist niet eerlijk zijn. Zoals de gemeente bijvoorbeeld niet eerlijk is.
We leven in een bizarre wereld. We maken ons druk over de terroristische aanslagen, maar beseffen niet waar we ons zelf in begeven. Oude dagen herrijzen, de kloof tussen arm en rijk wordt steeds groter. Zolang je aan de goede kant zit, bekommer je jezelf nergens over. De lijn tussen de goede kant en verkeerde is flinterdun. Ik heb het zelf ervaren, ik zie het om mij heen. En ga je naar die andere kant wordt je meer en meer als  uitschot, als paria behandeld.
En toch wil ik die minimaal vier maanden per kalenderjaar in dat kloteland zijn. Het is mijn land! Ik heb niet voor niets altijd gezegd dat het nooit mijn intentie is te emigreren. Dat is het nog steeds niet. Los van de onzekerheden van dit land. De afwisseling wil ik blijven hebben, maar mijn stek moet in Nederland zijn. Ondanks de hufterige houding, de DDR achtige praktijken, en weet ik al niet wat. Ik heb er mijn familie, vrienden, sociale netwerk, maar ook voor mijn kunst blijf ik mij op Nederland richten. Ik schilder immers zelfs in die taal.

Dus ja, ik ben razend, vreselijk boos, op die ambtenaren, die mij (emotioneel) een trap na geven. Met mijn werkloosheid, na mijn uitkering, ik heb nooit enige toegereikte hand van de overheid ontvangen. Nee, telkens weer stuit ik op een vijandelijke tegenstand. Iemand verweet mij naar een land te gaan waarvan ik de leider vergeleek met Hitler. Nog even en ik betitel Rutte nog als een Caucescu, maar toch wil ik terug. Een land is niet haar leider, het land is de bevolking! Maar wat je ook van politiek of over een land mag denken, niets voelt kwetsender dan op deze wijze je eigen moederland uitgewerkt te worden. Over twee maanden word ik zestig. Ik word behandeld als iemand van twintig. Sorry, maar dat doet pijn. Veel pijn. Ik wil niet meer strijden. Ik wil leven en genieten met de beperkte mogelijkheden die ik heb. Of heb ik mij als een mak schaap moeten gedragen, op en top Calvinistisch en mijn bek houden? Een laf leven leiden... Eigenlijk dus niet te leven, of super oppervlakkig? Nee, ik probeer juist te leven. Helaas wordt dat niet in dank afgenomen.
Voor ik afrond (ik denk dat mijn verhaal redelijk duidelijk is en compleet) richt ik mij nog even naar al die mensen die als paria's in de maatschappij staan (werklozen, bijstandontvangers, etc.); laat de wereld weten hoe je in Nederland behandeld wordt! Kruip niet in je schulp, klap niet dicht, maar schreeuw uit welk onrecht je wordt aangedaan en op welke wijze! Er moet echt iets veranderen!!!