Strand

In mijn jonge jaren togen wij strandwaarts op de fiets, zwetend door de duinen. In principe werden hier zonnige zomerse dagen voor uitgekozen, alhoewel het grillige Hollandse weer regelmatig onverwacht roet in het eten wist te gooien.



Het strandbezoek was telkens weer een onderneming, welke een goede voorbereiding behoefte. De banden werden opgepompt, de pomp en het bandenreparatiesetje diende ingepakt te worden. Handdoeken, het plastic emmertje, de nodige versnaperingen en zonodig een windscherm. Bepakt en beladen trapten we de Naaldkerk voorbij. Voor mijn gevoel was het naar de ingang van het duingebied al een stevig eind trappen. Duin en Kruidberg vermeldde het bordje, genaamd naar het naastgelegen buitengoed. Een stukje recht, langs een klein agrarisch veldje, scherp naar rechts en alras met een zelfde hoek van 90 graden naar links. Daar begon het echt. Onder de hoge en statige beukenbomen. Bij terugkeer werd hier later kort geparkeerd om het welkome water uit het fonteintje te drinken. Soms was mijn behoefte op de heenweg al een korte adempauze in te lassen.

Dan begon de tocht echt. Langzaam ging het loof over in naaldbomen en het typische, wat kale, duingebied. De verharding van het pad veranderde even zo ongemerkt in een mul schelpenpad. Dan kwamen de eerste duinen. Het pad maakte een bocht om de helling van de klim minder stijl te laten verlopen. Vol vaart en met alle kracht poogde ik de top van de duin als pedalerend te behalen. Zeer regelmatig een hopeloze poging, naarmate ik meerdere lentes telde echter wel met een toezend gemak. De eerste duin wist ik al snel de baas te zijn, maar de volgende toppen behaalde ik lopend en hijgend met de fiets in mijn hand. Er waren minstens drie van die duinen, die "genomen" moesten worden vooreer de laatste duin bereikt was. Mijn jeugd was nog voor de grote konijnenziekte. Overal wipten de witte kontstaartjes als kleine balletjes weg. Konijnen zag je altijd, herten waren een zeldzaamheid. Soms kon je een vos, op grote afstand, waarnemen.de reis tot de laatste duin heb ik altijd ervaren als een marteling van het kleine kind, echter blij wanneer de stalen ros tegen het dennenhouten hek gezet kon worden om vervolgens gebogen onder alle bagage die laatste barricade lopend aan mijn wil te onderwerpen. Wegglijdend door het mulle zand bereikte ik de top waarop mijn stemming direct omsloeg in een ondefinieerbaar gevoel van genot. Het strand van Santpoort lag vrijwel precies tussen Bloemendaal aan Zee en het strand van IJmuiden. Een ondefinieerbaar stukje strand, waar plots een tal van handdoeken en windschermen uitgestald waren. Enige voorzieningen ontbraken. Het deerde ons niet. Met het emmertje toog ik naar de rand van de zee om krampachtig vele emmertjes te vullen in de irreële drift de zee tegen te houden. Meegebrachte Dinky Toys werden ingezet op de in zand aangegeven wegen.

Niet zonder weemoed gaan mijn gedachten soms terug naar mijn kindertijd. Vreugde en verdriet wisselden elkaar continu af. Afzien en genieten. Tegenwoordig hoef ik niet af te zien het strand te bezoeken. Ondanks dat het oude stukje strand weinig door verandering is aangetast is de wereld veranderd. Richting de kim zijn met een goed oog tientalle windmolens te ontdekken. Grote tankers liggen in een groep te wachten de sluizen te mogen passeren... Hè, de tankers zijn weg. Het strand van IJmuiden komt steeds naderbij dat verlaten strandje van Santpoort. Sinds de zuiderpier verlengd is groeit het strand. Toch, verder lijkt er weinig veranderd. En dat na zo'n 50 jaar. De wereld zo aanschouwend lijkt alles vredig. Echter, bij het verlaten van het strand overrompeld alle drukte mij, lawaai, het volle land. De konijnen zie ik niet meer, je struikelt over de herten, rundersoorten of semi wilde paarden. Waar ik ook ben, er is geluid. Achter die duinen realiseer ik mij hoe de wereld langzaam ten onder gaat, vernietigd door de mens. Ondanks de wrede herinnering aan de zomerse fietstochten koester ik mijn stukje strand...

Kedeng kedeng

Kedeng, kedeng... Vreemd eigenlijk, de overheid probeert mensen in de trein te kletsen en de NS maakt het weer duurder. Nu door de dalurenkaart voor de avondspits hiervoor uit te sluiten. En dat juist ten tijde van de milieudiscussies en het toenemende begrip inzake de klimaatopwarming. Een aantal reizigers geeft aan de auto te gaan pakken. Geweldig! Niet dus. Goed, de treinen in de spits schijnen overvol te zijn. Mooi toch, dat steeds meer mensen de trein nemen? Blijkbaar kan de NS die drukte niet aan. Ze maken de treinen langer en de treinen rijden toch ook veel intensiever. Dat allemaal is niet genoeg dus. Misschien is de infrastructuur te beperkt. Eigenlijk is het allemaal vaag, maar dat los je mijns inziens niet op door de kaartjes duurder te maken. Immers, door de korting van 750000 af te nemen wordt de trein duurder. En dan te bedenken dat het kaartje voor de NS al het duurste van Europa is. Dan wel hoog in de top staat. Ik zie hier een tegenstelling van belangen in. We moeten uit de auto, maar worden onvoldoende de trein, het openbaar vervoer, ingelokt.
Laatst was ik van Haarlem met de trein naar Den Bosch gereisd. Dat ritje, op een zondag, kostte mij 37 euro. Veel, want voor minder had ik met de auto kunnen gaan. Dus een verkeerd signaal in feite. Daarbij viel mij op hoe vol de treinen waren. Wat dat betreft pakt men de trein duidelijk vaker dan vroeger. En dat ondanks de lange reistijd. Heen kostte het me drie uur, terug ruim twee uur. Met de auto ben je er met ruim een uur. Ondanks in feite het niet stimuleren met het openbaar vervoer te reizen, doe ik (en vele anderen) het toch. Belangrijk voor het milieu en een bescheiden bijdrage tegen de klimaatopwarming.
Vermoeiend hoor, dat hele klimaat gedoe. Stikstof, PFAS, asbest, fijnstof, CO2, plastic, noem maar op. Daar moeten we met z'n allen iets aan doen. Ieder individu, maar de overheid heeft hier ook haar verantwoordelijkheid in! En daar rammelt het aan alle kanten. Ja, de treinen zijn vol, maar in feite is dat een goed signaal. Daarbij moet je doorpakken. En wanneer er niet meer treinen bij kunnen moeten andere maatregelen getroffen worden. Als politicus heb ik ooit een voorstel gedaan voor een lightrailverbinding. Is er niet door gekomen. Toch zou de overheid meer moeten en kunnen met andere vormen van openbaar vervoer. Meer lightrail, vooral regionaal. In deze regio is het R-net, snelle en frequente busverbindingen. Uitbouwen die handel. En meer creativiteit brengt ook meer (goede) oplossingen. Ook zou het openbaar vervoer goedkoper moeten. Gratis, of bijna gratis, zou ideaal zijn. Misschien paradoxaal, maar die overvolle treinen is in basis een heel goed teken. Ga daarmee aan de slag en jaag de mensen nu niet weer de trein uit!

Centenkwestie

Voor zover ik mij kan herinneren was ik een jaar of twaalf, misschien dertien. Helemaal alleen met de trein van Santpoort naar Hilversum, op een zondag. Ik kwam de AVRO studio binnen en was helemaal onder de indruk. Ik was kandidaat voor het radioprogramma "centenkwestie" met Alexander Pola. Zo onder de indruk van die imposante studio nauwelijks luisterend en met acht cent kon ik alweer naar huis.



Een voorbode van mijn leven met geld. Soms bezat ik veel, vaker weinig. Mijn financiële omstandigheid was wisselend en onvoorspelbaar als de zee. Van kalme golven tot grote stormen. Duidelijk mag zijn dat ik op zich niet veel heb met geld en feitelijk daar nooit heb geleerd mee om te gaan. Mijn linkse inslag zal hier zeker debet aan zijn en, nu ik weer even in Nederland ben, lijkt het geld nog meer het leven te beheersen. Zeer zeker ingegeven door de reclame en prijzen in dit land. Zo erger ik mij vreselijk aan de beddenreclame van Hästens. Bedden al (!) vanaf €4699. Of je een broodje koopt. De prijs is natuurlijk behoorlijk hoog. En om zo een bed te kopen heb ik vele maandsalarissen nodig. Maar nee, de reclame doet voorkomen of het een koopje is, wat je zo eventjes aanschaft. Deze reclame stuit heel erg tegen mijn borst, door dat ene kleine woordje. Het valt op dat de hele reclame in Nederland een uitstraling heeft dat iedereen een midden inkomer is, dan wel iemand met een topinkomen. De realiteit is echter dat een steeds grotere groep alleen maar kan kwijlen bij de reclames. Toch zijn er ook reclames die armlastigen aanspreken, ze toehappen en vervolgens financieel in de problemen komen.

Waarom is Nederland zo duur en waarom zijn er overal financiële drempels? De zorg is duur en het verzekeren voor de zorg exorbitant duur. Betaal je hier honderd euro premie per maand, in België (bijvoorbeeld) betaal je driehonderd voor een heel jaar. En dan betaal je hier ook nog een zeer hoge eigen bijdrage. Afgelopen weekend deed ik een retourtje Haarlem - Den Bosch. Dat was bijna veertig euro! Blijkt Nederland vrijwel het duurste land van Europa te zijn betreffende OV prijzen. Maar onderwijs en zorg krijgen onderbetaald voor hard werken. Überhaupt gaat er te weinig geld naartoe. Boeren en bouwers protesteren. Regels en geld...  Wat is er aan de hand in Nederland?



Het lijkt wel of de Nederlandse politiek het braafste jongetje van de klas wil zijn en ze met angst regeren voor het economisch belang. Het individuele belang lijkt amper meer te bestaan en het verschil tussen de onderlaag en de bovenlaag groeit verder. Ja, die betalen wel voor een Hästens. Alsof de wereld bestaat uit "altijd maar meer". Kom, we hebben het goed. Het kan best wat minder allemaal en zeker anders. Weg met die tweede auto, openbaar vervoer, maak het gratis. Even terug in Nederland en ik merk weer dat ik eigenlijk heel erg links ben, want er rammelt toch wel heel veel in dit land...

Orgaandonatie

Orgaandonatie... Een half miljoen Nederlanders heeft hun voorkeur bekend gemaakt, miljoenen dus niet... Niet? In mijn leven heb ik inmiddels een keer of vier aangegeven wat mijn idee hierover heb. Ja, mij mogen ze leeg halen, wanneer mijn afgeleefde lichaam nog iets te bieden heeft voor een ander. En ja, ik heb er dus ook over nagedacht. Waarom zou ik überhaupt bezwaar hebben? Maar in feite gaat het mij daar nu niet om.

Het is uitstekend om na te denken aan de dood en ook de dood niet te verstoppen, maar als onderdeel van het zijn hier te zien. Dat betekent dat ik regelmatig met de dood bezig ben. Mijn angst van vroeger is nu een zekere rust en bezinning geworden. Wel heb ik soms angst voor het moment voor het overlijden. Dat lijkt me eng, alhoewel het er ook aan ligt hoe je sterft. Wat ik hier met name als probleem ervaar is dat ik nu voor de zoveelste keer aan moet geven wat ik wil. En dat omdat regels en wetten steeds veranderen. De burger is de dupe van de twijfelende overheid. Een dansend beleid. Eigenlijk een vorm van slecht beleid, dan wel het ontbreken van visie en zeker toont aan hoe politiek per periode afhankelijk is van de regerende partijkleur. Het toont mij hoe slecht politiek in staat is consistent beleid te voeren en zeker dat zij zich onvoldoende verdiept in materie.

In feite zie je dat nu veel breder. Neem de stikstof problemen, jeugdzorg, die onder water komt te staan en het onderwijs wat ook al helemaal uitgehold wordt als een pompoen voor Halloween. Door een man die naar de Raad van State is gelopen ligt Nederland plat en zijn de boeren boos. Maar neem nu eens het boerenleven. Iedere keer nieuwe regels en telkens allerlei veranderingen, die de boeren ook nog veel geld kosten. Tuurlijk zorgt de veehouderij voor een groot deel van de stikstof uitstoot. Maar bij de oplossing, die door de regering aangeboden wordt zou ik ook boos worden... En dan het kettingreactie de bouw. Nou ligt dat stil, dus gaat ook de bouw in protest. Vervolgens komt het nieuws over de jeugdzorg. Vreemd,mee meeste organisaties werken in meerdere gemeentes. Dan is die decentralisatie toch debiel van de overheid en ondertussen ook bezuinigen. Verpleegkundigen beginnen zich ook te roeren, maar het onderwijs blijft (terecht) ook op de barricades.

Met al deze genoemde dingen lijkt iets op te vallen. In algemene zin weet de overheid de economie gezond te maken, maar dat lijkt ten koste te gaan van de "zachte" sectoren. Daar gaat immers van alles mis. Daar wordt (werd) bezuinigd. Er komen allerlei rare wetten, maar de politie heeft substantieel mankracht te kort om te handhaven. Het lijkt wel of de overheid de weg wat kwijt is, en alleen maar bezig is met de "grote" economische belangen. Zorg en aandacht voor de burger lijkt ver weg, dan wel gepoogd in slechte wetten te vatten. Wellicht kom ik wat cynisch over, maar wanneer je een beetje nadenkt..., dan kan je toch niet anders?

Okay, ik had een huis van ruim zes ton, moest het verkopen en kreeg 3,5 ton, terwijl het nu ruim 8 ton waard schijnt... Ik wil niet zeiken, maar de overheid (en banken) hebben mij aardig te pakken gehad... In feite ben ik ruim vier ton kwijt. Met alle ellende en dan zit de overheid in je nek te hijgen om allerlei belastingen te betalen. Ja, die hele optelsom maakt wat cynisch en als ik dan ook nog voor de zoveelste keer aan moet geven wat ze na mijn dood met mijn lijf moeten... Maakt mij dat wel erg moe. Ach, ze zoeken maar uit wat ze met m'n lijk doen. De familie weet dat ik dan te geef ben...

Buitenlander in Turkije

Buitenlanders in Turkije worden gediscrimineerd! Om te beginnen heeft onze auto een "buitenlanderskenteken". Iedereen kan zien dat wij geen Turkse nationaliteit hebben door de lettercombinatie van een M met een tweede letter (MG, MB, MA, etc.). Dit aparte kenteken heeft geen enkele meerwaarde. We betalen evenveel belasting, verzekeringspremies, etc. Officieel mag een persoon met de Turkse nationaliteit niet in onze auto rijden. Maar, voor de politie zijn de nummers goed zichtbaar en soms zie je dat de controles ook scherper zijn op auto's met een dergelijke lettercombinatie.
Maar de discriminatie gaat verder. Als buitenlander kan je geen abonnement nemen op internet, of mobiele telefoon! Enige uitzondering is wanneer er sprake van een vaste telefoonaansluiting. Dan kan een abonnement wel en ook via die lijn is een internet abonnement af te sluiten.

Wij wonen vrij afgelegen. Geen telefoonnet, geen directe buren. Kortom, we zijn erg afhankelijk van mobiele telefoon en internet. Dat kan dus alleen prepaid. Voor je mobiel neem je dan een pakket. Dat is relatief duur en een maand geldig. Wanneer je verbruik op is, of de maand is voorbij (en je hebt nog een hoop over) ben je alles kwijt. Niet eerlijk!
Voor internet zijn we afhankelijk van een box. Via Turkcell hebben we een VinWiFi. Een klein kastje waarmee het signaal uit de lucht gepikt wordt. Het is relatief traag, erg duur en je kan amper zien wat er nog aan GB's op staat, waardoor er regelmatig geen internet is. Daarbij wordt de code nogal eens gekraakt. Zo hadden we een dag, dat we de VinWiFi niet gebruikt hadden en er was 8 GB verdwenen. Bleek dat de medewerkers van de Turkcellwinkel de code hadden ingevoerd (en wellicht voor zichzelf genoteerd). Belangrijk dus om de code aan te passen en zeker niet in de winkel te tonen aan personeel.
Er is ook een goede en snelle oplossing; Superbox (ook van Turkcell). Een goede en snelle verbinding, maar alleen te krijgen via... abonnement. Dus, we proberen via een persoon met de Turkse nationaliteit zo'n box te krijgen. Lukt ook al niet, want we hebben officieel geen bereik. Bullshit, want we hebben het getest en het bereik hier is perfect. Op dit moment gebruik ik mijn mobiel als hotspot, zodat ik toch even op mijn laptop kan. Inmiddels word ik er wel erg moe van.

Een ander probleem. De PTT. Waar wij wonen is inderdaad een beetje afgelegen. Toch is het adres duidelijk en moet toch bekend zijn. Maar de post kan ons niet vinden. Zo moest ik recent mijn ikamet (nieuwe verblijfsvergunning) ontvangen. Via posttracking kon ik het volgen, tot er een berichtje was dat ze ons niet thuis getroffen hadden. Pure onzin, want juist die dagen waren wij de hele dag thuis! Ze zijn gewoon niet langs geweest. Ik moest daarom 40 km verderop mijn pasje halen. Maar ook de code voor de Europese verkiezingen heeft mij nooit bereikt waardoor ik mijn stem uiteindelijk niet heb kunnen uitbrengen (de wijze waarop ik het wel heb gedaan is ongeldig verklaard).

Drie zaken, waar je als buitenlander in Turkije mee geconfronteerd wordt, die je duidelijk maken dat je "anders" bent, want een Turk ontvangt wel altijd zijn (belangrijke) post!

vriendschap een illusie?

25 augustus 2019 verblijven wij 5 jaar in Turkije. Destijds vertrokken met auto en aanhanger, drie honden, een kat, en een minimum aan huisraad. Een economische vlucht uit ons eigen land, om toch een enigszins menswaardig bestaan te kunnen leiden.

Dat is gelukt. Nu vijf jaar verder, in onze derde Turkse woning, hebben we alles redelijk op orde. Daarnaast een klein appartement in Nederland, waar vooral mijn vrouw zeer regelmatig verblijft. Kijkend naar de Turkse woning, welke wij momenteel huren, geeft dit de indruk dat we rijk zijn. Ja, rijk van binnen, maar niet in de knip. Van die rijkdom genieten we. We hebben er hard voor gewerkt. Er is een zwembad met en mooi terras en de tuin heeft een geweldige uitstraling. Kortom, het mag best een paradijsje genoemd worden, wat wij hier gecreëerd hebben,

En toch ben ik verdrietig. Natuurlijk, het leven in Turkije biedt niet wat onze voorkeuren heeft. We missen cultuur, een stuk gezelligheid en afwisseling. Desalniettemin is dat niet wat mij verdrietig maakt. Er speelt een liedje door mijn hoofd: Vriendschap is een illusie, een pakketje schroot met een dun laagje chroom…van Het Goede Doel, uit 1982.

Sinds wij hier “wonen” zijn er maar weinig mensen, uit Nederland, langs geweest. De dochters, een aanvankelijke kennis (wier vrouw wij met hun eerste komst nog niet eens kenden), die inmiddels wel een vriend geworden is en de vrouw van een ex-collega. Verder een  vriendin, die in Turkije was en even langs geweest is, evenals de ex van mijn vrouw. Maar vrienden, of mijn familie…

Redenen kan ik niet echt verzinnen. En wat ik aan redenen heb vernomen zijn, in mijn ogen, vooral drogredenen.  Om te beginnen, een retourtje Turkije is rechtstreeks en relatief goedkoop (voor 250 euro kan je, met een beetje slimheid, een retour hebben).We halen en brengen van het vliegveld, hier 30 km verderop.  Hier zijn in principe geen extra kosten, wanneer je dat niet wilt, of kan betalen. De genoemde redenen kan ik dan ook niet als plausibel labelen. Meestal zijn het vage reacties of blijft men gehuld in stilte, maar altijd is er een (onderhuidse) sfeer van: bekijk het maar, ik kom niet. Dat doet mij veel pijn. Als vrienden van mijn vrouw mij niet mogen, of omgekeerd, is dat geen reden. Iets dergelijks mag een echte vriendschap niet in de weg staan. In Nederland ga je ook om met de relaties van je vrienden. Een vriend van mij woonde op Curaçao. Ik mocht zijn vrouw niet en het klikte ook niet. Toch ben ik blijven komen. Ik kwam voor hem, niet voor haar. Wanneer ik bij hen was zorgde ik er voor dat het gezellig bleef. Daarbij ben ik van mening dat de relatie van jou vriend absoluut niet ook jou vriend(in) hoeft te zijn. Bij een goed vriendschap accepteer je de partner.

Eén vriendenstel zou komen en hadden het al in hun meer jaarlijkse planning gezet. Nog een jaar, dan zouden ze komen… Het heeft niet zo mogen zijn, daar beiden voordien overleden. Een andere vriend hadden we zelfs een ticket aangeboden… We hebben hem niet gezien. Mijn familie stelt mij evenzeer teleur. Alleen van mijn oudste broer kan ik mij indenken, waarom hij niet komt.

Iedereen is natuurlijk vrij te gaan en te staan waar ze willen, maar wanneer ik hoor dat vrienden wel naar Griekenland gaan of zijn geweest, en soms zelfs Rhodos, hier 100 km vandaan, dan doet dat toch zeer.

Hier hebben wij niemand gezien. Niemand heeft bij ons gelogeerd, niemand  in een logement dicht bij ons (wanneer je het niet prettig vindt bij iemand in huis te zitten). Zon, zee en oude cultuur is hier genoeg. Wandelen en ritten maken is allemaal mogelijk. Allemaal omstandigheden waar men zo graag naar op vakantie gaat en wat men opzoekt. Maar hier blijft het  stil. Mijn verdriet is ook gebaseerd op een forse teleurstelling. Wat stelt familie voor, wat stelt vriendschap voor? Is het echt uit het zicht, uit het hart? Gaan we zo fragmentarisch met elkaar om tegenwoordig? Is vriendschap dan inderdaad een illusie? Heb ik wel vrienden, en is het niet zo dat mijn vrienden mij op de een of andere manier gedogen? Of ben ik zo’n eikel, dat ik wel zo trouw aan vriendschap hecht. Dat ik wel met regelmaat van mij laat horen…  Ik kan er de vinger niet opleggen. Maar dat kutliedje blijft de laatste tijd maar door mijn hoofd spelen. En ja, het zou gewoon heel tof zijn wanneer mijn (onze) vrienden eens langs komen. Hier logeren, of even verderop. Dat ik het gevoel heb dat men mij ook als vriend ziet. Je hoeft elkaar niet iedere dag te bellen of te schrijven, maar laat überhaupt eens wat van je horen uit eigen beweging. Mijn familie is klein. Van een broer hoor ik af en toe wat, maar verder blijft het stil. Mijn neef en nicht laten ook niets horen. Ben ik dan zo een enorme lul? Je zou het haast gaan denken…  Mijn verdriet brengt twijfel. Twijfel in de mens, vooral in hen waarvan je denkt dat ze dicht bij je staan. Vriendschap… inderdaad een illusie?

verbod op niqab en burka

Per 1 augustus 2019 is het in Nederland verboden in openbare gelegenheden (openbaar vervoer, overheidsgebouwen, scholen, etc.) aanwezig te zijn met een niqab of burka. Met andere woorden; met gezicht bedekkende kleding.

Een verbod, wat nogal tot discussie leidt. Niet geheel onterecht. In principe is deze wet zeer paradoxaal. Enerzijds kennen we de vrijheid van godsdienst, anderzijds willen we weten wie wij tegenover ons hebben. Daarbij zit er ook een vorm van discriminatie in de wet. Ondanks dat het officieel voor alle gezicht bedekkende kleding geldt, betreft het primair de burka en niqab.

Primair ben ik tegen het verbod op deze twee kledingstukken. Vrijheid van godsdienst is een hoog goed en wanneer je hier aan wil tornen, dient het op een dergelijke wijze te zijn, dat het ook daadwerkelijk alle religiën betreft. Toch is het verbod op zich niet het grootste probleem. Er zijn twee aspecten die, mijns inziens, doorslaggevend zijn; islamofobie en een zekere vorm van radicalisme. Zijn we bijvoorbeeld vergeten dat in de jaren 60 van de vorige eeuw katholieke vrouwen ook een hoofddoek droegen? Dat dit wel of niet vrijwillig was heeft destijds nooit ter discussie gestaan. Überhaupt heeft het nooit ter discussie gestaan en is met de opkomende modernisering langzaam verdwenen. Naar mijn mening is de west Europeaan voor een groot deel bang voor de Islam. Het belangrijkste is dat men veel te weinig afweet van de Islam en met de opkomst van het radicalisme de Islam door veel mensen altijd in direct verband wordt gebracht met terrorisme. Een volslagen irreële gedachte. En hoe moeten we dat dan met de rechts extremistische terroristen oplossen? Daar staat toch ook geen bepaald “kenmerk” voor, alhoewel velen wel “rechtsdenkend” zijn. Onbekendheid en slechte informatie liggen in mijn visie aan de basis van dit verbod en de angst van mensen voor de Islam. Een fundamentalist van welke aard dan ook (rechts, links, Joods, etc.) is in mijn ogen altijd een zekere bedreiging. Dan wil niets zeggen over de overgrote meerderheid van mensen die geloven of denken in deze richtingen.

Een ander argument is dat de vrouwen gedwongen deze gezicht bedekkende kleding dragen. Velen beweren echter het tegendeel. Wanneer het dwang betreft, zijn andere maatregelen van toepassing en is een algemeen verbod niet de juiste oplossing. Veel Islamitische vrouwen geven, met de komst van dergelijke verboden, juist aan zelf te kiezen voor deze bedekkingswijze.

Daarmee kom ik op het tweede punt; een zekere vorm van radicalisering. Het gaat hier niet om terrorisme maar om meer orthodox denken. De vrouwen kiezen ervoor uit hun overtuiging, zoals orthodoxe Joden ook kiezen voor een specifieke kledingstijl, welke wij in Nederland in zekere mate kennen van de “Zwarte Kousen Kerk”. Dus moet je in algemene zin religie gerelateerde kleding verbieden, of niet. Dus niet, want een kledingverbod slaat nergens op en is niet te handhaven. De vrouwen die er voor kiezen hebben een zekere orthodoxe inslag.  Dat blijkt ook, daar regelmatig uitspraken gedaan worden als: de wet van Allah is mijn wet, niet de wereldse wet. Wel, daar heb ik moeite mee. Het betreft hier een geloof, een religie. Een geloof is persoonlijk, een religie een samenvoeging van mensen die ongeveer het zelfde geloven. Religie is de uitvoering van het geloof, maar opgetekend en uitgevoerd door mensen. Wanneer je zegt dat de wet van Allah boven de burgerlijke wet staat is dat niet wat Allah heeft opgeschreven, maar wat mensen hebben bedacht vanuit hun geloof in Allah, en wat we nu religie noemen. En dat religie zeer interpretabel is blijkt wel uit de diverse stromingen binnen elke religie. Je hebt meerdere stromingen katholieken, meerdere stromingen Joden, meerdere stromingen Christenen (Protestanten/gereformeerden) en ook meerdere stromingen van de Islam. Je kan dus niet zeggen dat wat je gelooft de waarheid is. Dan zou het ook geen geloof meer zijn, maar wetenschap. De ongenuanceerde dwang om toch, ondanks die wet, de niqab of burka te willen blijven dragen getuigt dus in feite van een grote domheid en dwangmatig (kritiekloos) vast houden aan… Desalniettemin zijn zowel het verbod, als de reactie van de vrouwen niet correct.

In Denemarken wil men zelfs een stap verder gaan en de hoofddoek verbieden. Een stap die absoluut te ver gaat. Aan de andere kant, ja ik zie graag met wie ik spreek. Iemand met een burka zal ik voorbij laten gaan, maar een niqab maakt mij niks uit. Dan zie ik de ogen in ieder geval. Bovendien iemand met een spiegelde zonnebril vind ik ook zeer storend en zal ik niet snel aanspreken. Kortom, wettelijke grenzen in deze zaken kan je nooit opleggen, en zullen altijd een vorm van discriminatie in zich dragen, het enige onderdeel waar de Islamitische vrouwen wel gelijk in hebben. Aan de andere kan geeft deze discussie maar weer eens aan hoe dogmatisch en beperkend religie is. Marx noemde het opium voor het volk, maar ik vrees dat het zelfs een graadje erger kan zijn….

Dubbele nationaliteit

Ondanks dat we onszelf schetsen als een moderne natie zijn we niet onbekend met rare kronkels in de Nederlandse wetgeving. Kronkels, waarbij vraagtekens gezet kunnen worden bij gelijkheid en gelijke behandeling.

Zo mag een Nederlander geen dubbele nationaliteit bezitten. Vreemd, want veel Nederlanders bezitten wel degelijk een dubbele nationaliteit… Met name mensen van niet origine Nederlandse afkomst en geboren Nederlanders van een opeenvolgende generatie waarvan voorouders uit bepaalde landen komen. Marokko en Turkije zijn hier voorbeelden van. Iedereen met Marokkaanse of Turkse routes krijgt de nationaliteit van dat land.  Maar ook zijn er west Europeanen met dubbele nationaliteit, daar niet in ieder Europees land een dubbele nationaliteit verboden is. Een “echte” geboren en getogen Nederlander daarentegen wordt de Nederlandse nationaliteit afgepakt, wanneer men een andere (tweede) nationaliteit aan neemt.

Hier klopt iets niet. Misschien is hier wel sprake van discriminatie, of in ieder geval van rechts ongelijkheid. De autochtone Nederlander is in dit geval de gediscrimineerde persoon. In feite moet de overheid de rigide regeling los laten of versoepelen, dan wel consequent invoeren. In dat laatste geval betekent dat geen Turk of Marokkaan ooit nog de Nederlandse nationaliteit kan bezitten.  Of dit wenslijk is vraag ik mij af, los van praktische uitvoerbaarheid van een dergelijke wettelijke correctie. In dat geval is het reëler te stellen dat een Nederlander wel degelijk een dubbele nationaliteit mag en kan hebben.  Wat mij betreft zou dit dan ook de oplossing moeten zijn.

Heb ik hier persoonlijk behoefte aan? Neen! Nu maakt het mij op zich weinig uit welke nationaliteit ik heb. Mijn nationaliteit zit van binnen en is niet vastgelegd in een document. In mijn hart voel en ben ik Nederlander. Echter, kijkend naar hoe de overheid met mij om gaat valt er een stuk identiteit weg en voel ik mij soms bijna een ongewenste Nederlander. In eerste instantie ben ik een wereldburger, mij realiserend dat overal op de wereld culturen en politiek onderling sterk verschillen.  En natuurlijk is het leuk wanneer Kuiswijk de derde plaats in de Tour binnen haalt, het vrouwenvoetbalelftal de tweede van de wereld is en Max Verstappen het goed doet. Maar dat heeft niets met mijn paspoort van doen. Het paspoort en het Nederlanderschap is een administratieve regeling. Het ware gevoel zit in mijzelf.

Een nationalist ben ik niet. Nederland mag van mij zelfs opgaan in een staat Europa. Toch voel ik mij Nederlander. Door de taal en cultuur, maar ook door mijn persoonlijke verleden is dit gevoel ontstaan. Misschien zijn Friesland en Limburg voor mij al geen Nederland. Op zich doet dat er niet toe. Voor mij is er dan ook geen enkel probleem dat Nederland multicultureel is. In tegendeel, het is waarschijnlijk een van de aspecten waardoor ik mij Nederlander voel. Nee, puur geografisch is een nationalistisch gevoel natuurlijk in feite pure onzin. In dat kader zie ik dat hele Brexit verhaal ook als iets heel achterlijks. Iets naïefs…

Sinds vijf jaar woon ik in Turkije. Ik mis steeds meer van de “westerse” cultuur. Soms zeg ik: het is hier geweldig, binnen de hekken van het erf. Daarbuiten is een andere wereld. Ik blijf altijd aan de zijlijn van de cultuur alhier staan, maar ik respecteer het wel. Om die reden kan ik hier op zich goed leven, maar ik mis dus teveel. En niet alles is onder woorden te brengen. Voor mij ook geen enkele gedachte een Turkse (of dubbele) nationaliteit te wensen. Maar, dat ik persé in Nederland wil wonen; dat is niet het geval. Wel is de behoefte in een meer aan mijn oorspronkelijke cultuur passende omgeving te zijn.  Toch realiseer ik mij dat mensen soms een sterkere behoefte hebben hun identiteit om te willen zetten in een geregistreerde nationaliteit. Desondanks bén je toch anders. Een Engelsman met de Turkse nationaliteit blijft in heel wat opzichten die Engelsman, en er blijven tal van verschillen met de autochtone Turk. Omgekeerd is dat ook. Nederlandse Turken worden (zelfs bij de derde of vierde generatie) veelal toch als Turk gezien. Een dergelijk proces duurt vele generaties. Ook daarom is in mijn beleving de “papieren” nationaliteit iets waar we makkelijker mee om kunnen gaan. Je ware “ik” zit in jezelf. De andere kant is dat sterk nationalistische gevoelens ook niet meer van deze tijd zijn. We kunnen ons erf niet mee afbakenen. Misschien is dat deels een kracht van een echte Nederlander; tolerantie en acceptatie. Helaas zijn er stromingen die mensen angsten aanjagen, waardoor groepen minder tolerant worden en zelfs sterker gaan discrimineren. Toch heeft dat niets te doen in de discussie van nationaliteit en dubbele nationaliteit. Die discussie moeten we niet verwarren. Laat men toch, wanneer men een dubbele nationaliteit wil. Een vorm van vrijheid! Voor mij persoonlijk is het echter geheel geen item…

Overheid...

In vroeger dagen had je de “lijfeigenen” en “horigen”, die min of meer bezit waren van de hoge klassen. Je kan het vergelijken met de overheid van toen. De burger was bezit van de overheid. Maar hoe is dat nu? Is de burger er voor de overheid, of de overheid er voor de burger? Het lijkt in toenemende mate op het eerste; de burger is er voor de overheid. We noemen het alleen anders dan in vroeger dagen…

Steeds meer mensen leveren kritiek op de overheid. Het is een stug en onpersoonlijk orgaan, ze hebben veel te veel macht, zijn arrogant, bewegen totaal niet mee en er zijn een overdaad aan regels.  De burgers kunnen de overheid niet meer volgen en begrijpen er steeds minder van. De kritiek dat de overheid in grote mate steeds verder van de burger af komt te staan is dan ook veel gehoord

De overheid is natuurlijk niet alleen de politiek. Het overgrote deel van de overheid bestaat uit ambtenaren en daar wordt met name van gezegd dat zij stug, onnadenkend en burger onvriendelijk zijn. Met name veel ambtenaren redeneren: regels zijn regels, en schakelen hun invoelende vermogens vrijwel volledig uit.

Met name de Belastingdienst en gemeentelijke belastingen spannen de kroon. Zelf heb ik hier recent twee voorbeelden van, waarbij een voorbeeld oude wonden open rijt.

Het eerste voorbeeld betreft de OZB. Prima dat ie er is, en dat je moet betalen. Al jaren hebben we een machtiging en worden de bedragen automatisch geïncasseerd. Ook dit jaar kwam er weer een aanslag en uitermate duidelijk stond er wederom vermeld: wanneer u een incasso opdracht heeft afgegeven, hoeft u niets te doen…

Het bedrag van de OZB is bij een of twee personen gelijk. Mijn vrouw en ik huren, op beider naam, onze flat, maar… In januari heb ik mij uitgeschreven in de gemeente. Ik was te weinig in Nederland om te voldoen aan de wettelijke eisen. Mijn vrouw voldoen daar wel aan en is vaker en langer in Nederland. Nu geeft de gemeente aan dat ze “mevrouw” niet kennen, en daardoor is de machtiging vervallen. Vreemd, want alles stond op beider naam en ook onze rekening is gezamenlijk. Een verandering, welke wij dus nimmer hebben kunnen signaleren. De gemeente wel, blijkbaar. Vervolgens schijnt er een aanmaning verstuurd te zijn, met natuurlijk direct hogere kosten.  Aan het verzenden van herinneringen doet de gemeente niet. Vervolgens verscheen er een dwangbevel van een incassobureau met een verhoging van 25%!(en betalen binnen twee dagen). Doordat we veel afwezig zijn hebben we de aanmaning en dwangbevel pas gelijktijdig ingezien, waarop direct is gereageerd. Maar, nee hoor, wij zijn de boeven en wij moeten het volledige bedrag voldoen, aldus de gemeente. Er valt niet aan te tornen.

Wanneer de gemeente wel netjes een herinnering verzonden had was deze wel op tijd opgemerkt en hadden we tijdig kunnen reageren. Het vreemde is dat de overheid er altijd vanuit gaat dat de burger verkeerd is. Indien een rechter het niet tegenspreekt, maar zelfs dan nog blijft de overheid regelmatig bij haar eigen gelijk.

Omdat er toch niet met de overheid (lees in dit geval; ambtenaren) te overleggen valt hebben we nu zelf een betalingsregeling getroffen en de eerste termijn voldaan (zonder de verhogingen). De stellige overtuiging is dat de gemeente verkeerd zit en blijkbaar ook niet de moeite wenst te nemen om te informeren, maar direct te straffen. Mocht de gemeente het hier niet mee eens zijn…, dan mogen zij naar de rechter stappen.

In 2014 hadden we over dezelfde OZB ook al een conflict met de gemeente.  Op dat moment bezaten we een eigen huis, maar viel ons inkomen volledig weg. Toch moesten we OZB betalen en was uitstel niet aan de orde. Dit alles omdat we “vermogend” waren… Een huis met een forse hypotheek, waar de waarde dagelijks van aan het dalen was door de economische crisis. De druk, destijds, van de gemeente heeft tot zeer veel stress geleid. En natuurlijk, uiteindelijk konden we de OZB voldoen en hebben we ook keurig betaald.

Een ander voorbeeld betreft de Belastingdienst. Vanwege ons huidige lage inkomen besloot de overheid dat wij in aanmerking kwamen voor een of ander potje (huursubsidie, geloof ik). Nooit om gevraagd, maar we kregen maandelijks een bedrag gestort. Ruim anderhalf jaar later kwam er een brief dat het teruggevorderd werd. Ook hier weer allerlei gezeik, want we waren een dag te laat met het treffen van  een regeling. Ook hier weer heb ik zelf initiatief genomen tot een betalingsregeling, en na enige protesten van de Belastingdienst bleek het opeens geen probleem meer… Dat zij een fout hadden gemaakt is ons volledig aangemerkt.

Uit de praktijk zijn vele van dit soort voorbeelden te benoemen. Zelfs de rechter heeft uitspraken gedaan (met name inzake het laatste voorbeeld), maar het lukt de Belastingdienst niet de boel naar behoren te regelen, en er lijkt welhaast ook een arrogantie het gewoon niet te doen en gerechtelijke uitspraken naast zich neer te leggen. Veel macht, bij overheden, zit bij de ambtenarij en vele politici hebben onvoldoende kennis van de gang van zaken. Eigenlijk is het zeer triest. Iedere burger, die maar iets van het dagelijkse patroon afwijkt, wordt direct gezien als een crimineel, een tegenstander, een onwelwillende.  Ook wanneer de overheid zelf de fout maakt. Nee, met dit voorbeeld kan ik niet zeggen dat de overheid er voor de burger is. Het gaat echt achteruit in Nederland…

Nieuwe kuistheid

In de jaren 60 en 70 van de vorige eeuw was er de seksuele revolutie. Vrijheid en openbaring. Helaas lijkt deze vrijheid alweer ten onder gegaan. Dat lijkt een feit, maar wat mij vooral opvalt is de hypocrisie van de mens. Ieder dag word ik geconfronteerd met beelden van geweld, gevolgen van geweld, of doffe ellende. Afgelopen week de foto van vader en dochter, dood bij de grens met de USA. Op facebook schieten de mishandelde dieren voorbij. Het mag allemaal en is behoorlijk expliciet. En overal kom je die nare beelden tegen, op alle media. Het allerergste werd gecensureerd, maar met een beetje zoekkwaliteit kon je de onthoofdingen zien worden uitgevoerd. Ik vind dat verschrikkelijk...
Ik ben tegen geweld en zie het ook als een barbaarse uiting van een vorm van onmacht. En wat zijn wij mensen nog barbaars en primitief. Ook in de filmindustrie is geweld een topic en geweldfilms scoren hoog in de bioscopen en op televisie. Geweld is "stoer"of zo. Vreselijk!
Terug komend op de seksuele revolutie, die zijn we kwijt. Sterker nog, ons puriteinse gedrag neemt toe en neemt overdreven vormen aan. De Victoriaanse preutsheid lijkt weer terug te keren. In openbare gebouwen worden naaktschilderijen (of schilderijen met naakt) weggehaald. Zelfs in enkele musea verdwijnt het bloot aan het oog van de bezoeker. Op Facebook mag geen tepel meer te zien zijn. Amerikaans puriteinse reacties. Kennen we "nipplegate"nog? Nee, het grofste geweld mag, maar een piemel of vagina zijn taboe. In de filmindustrie nog niet geheel, maar elders wel. En zelfs tepels mogen niet meer getoond worden. Tenminste de vrouwentepel. De mannentepel is geen enkel probleem, dus erg consistent is de mens ook niet en de emancipatie van de vrouw wordt ook weer een stap terug gezet.
Ongeveer 90% van de mens heeft wel een geneukt, of neukt. Volgens Freud is het zelfs een van de (eerste) levensbehoeftes. Maar het moet dus wel heel stiekem. En dan zijn er nog vele andere seksuele handelingen. Zelf zou ik seks en geweld meer tot de oerdriften bestempelen, waar wij mensen nog steeds aan bloot staan. Bloot staat natuurlijk ook in veel gevallen los van de seks. Met name in de kunst. En natuurlijk is er ook veel verwevenheid, maar gewoon bloot is in feite heel esthetisch. Maar goed, bloot wordt dus altijd geassocieerd met seks. Onzin, naar mijn mening.

In de media en kunst is er ook nog een onderscheid tussen seks en porno. Hier spreek ik met name over seks en bloot, daar porno een andere categorie betreft. Toch zie je ook hier de zogeheten "porna" haar intreden te hebben gedaan; vrouwvriendelijke porno.
Aan de andere kant is de mens erg bezig met gelijkheid en seksuele bewustwording. We kennen de gender discussie, homofilie en homoseseksualiteit, MeToo, seks schandalen in de katholieke kerk en noem maar op. Gelijkheid versus misstanden. Het speelt in ons brein. Aan de ene kant streven we naar gelijkheid tussen man en vrouw, aan de andere kant zijn er idioten als Trump, die juist het verschil benadrukken. Ook in Nederland blijft de discussie actueel (Brinkman die abortus door de vrouw zelf wil laten betalen... laat die kerels dan de abortus betalen... niet de vrouwen, of begrijpt hij nog steeds niets van emancipatie?
In de jaren 70 lagen de stranden vol dames die topless lagen te zonnen. Natuurlijk, je kijkt, maar dat is in het begin even. Wellicht niet anders dan dat je naar een mooie auto kijkt, en dan wordt het gewoon. Je ziet het niet meer als iets bijzonders. Echter, tegenwoordig zie je nauwelijks meer topless. Maar de badkleding is wel stukken schaarser geworden en roept veel meer gevoelens van erotiek op. Je vraagt je af wat er onder zit... Bij de Emmy Awards (2019) waren enorm veel vrouwen met decolletés tot de navel. Je zag dat ze geen BH droegen, en ondanks je "niks zag" was dat toch enigszins zinnenprikkelend. Kortom, we worden visueel kuiser, maar dagen meer uit. We willen gelijkheid en gelijkwaardigheid, maar zijn daar heel dubbel in. Een tepel op Facebook is al te heftig, en kunst wordt verstopt. Maar de lijken mogen onder ieders neus geduwd worden. Soms begrijp ik de wereld niet meer helemaal... Wel hoop ik in ieder geval dat bloot en de kunst niet gescheiden worden. Dat het publiek daar gewoon naar mag kijken, of zich anders maar omdraait of afzondert. Laat de wereld niet terroriseren door de intolerante minderheid, maar laten we met z'n allen proberen de wereld en haar elementen een beetje te normaliseren, zonder dat eeuwige gehuichel. Freedom for Art!

Dilemma snorfiets

Een brommer, die geen brommer is, maar ook een fiets die geen fiets is; de snorfiets. Een populair vervoermiddel instantie gebieden en ja, wij beschikken ook over een snorfiets. Een leuk klein brommertje, maar perfect voor ons vervoer in Nederland. Dit naast gebruik van bus (en trein) voor grotere afstanden.

Onze Kymco was afgestemd op 25 km per uur, conform de wet. Een beetje fietser ging aan ons voorbij. Nu rijdt het brommertje 31. Wettelijk te hard, maar de "lulligheid" van 25 km is er net af. Nét effe lekkerder. Een fietser kan ik nu normaal inhalen, waar ik eerst vele honderd meters voor nodig had kan nu in enkele tientallen. Daarbij het voordeel dat fietsers minder nerveus reageren. Immers nu haalt dat brommertje ze in, maar eerst twijfel bestond: gaat ie ons nog wel inhalen?

De snelheid is dus net effe beter, maar constant word ik ingehaald door apparaten met blauwe plaatjes, welke met grote snelheidsverschillen voorbij razen. Ik schat zeker 80 procent waarbij de begrenzer er geheel is afgehaald. En dat scheurt overal door heen. Met name die macho-gozertjes racen of zij alleen op de wereld zijn, waarvan je kan stellen dat hier sprake is van asociaal gedrag.

Dat valt de goegemeente ook op en een hetze tegen de snorfiets, of snorbrommer, is een feit. Verbieden of niet? Gek, iets kan in Nederland, of het mag niet. Vormen van alternatieve aanpak mis ik veelal in de discussie. Ieder van die voertuigen die met meer dan 30 km gespot wordt, door de dienders, moet gewoon direct in beslag genomen worden. Maar ja, dat mag wettelijk niet. Het zijn dus niet alleen hardrijders, maar ook vrije vogels. De pakkans is relatief laag, dus overal wekt de snorfiets vooral irritatie. Dit neemt niet weg dat de discussie voorbij trekt. En inderdaad, inmiddels is er sprake dat men in een aantal steden een helmplicht wil invoeren voor de snorfiets. Nu bestaan er ook nog echte snorfietsen, zoals de Spartamet. Nou ja, wanneer je daarop een helmplicht invoert rijd je als zotte Gerritje. Dat kan je niet maken. Je zou de wet kunnen aanpassen en zeggen dat alles wat niet direct onder de definitie van fiets valt en een hulp (!) motor heeft geen snorfiets is. Maar nee, de wet is vooral geënt op beheersing, zo ook stedelijk beleid. Maar dat is natuurlijk niet haalbaar. Je maakt een tochtje en in gemeente A moet de helm op, een gemeente B is dat niet verplicht. Daar word je hor en dol van. Bovendien lijkt mij dat dit juridisch tot een hoop stront leidt. Dus lijkt mij beter de helmplicht wettelijk in te voeren. Alleen daarmee bestaat officieel de snorfiets niet meer. Of maakt de overheid onderscheid tussen blauwe en gele plaatjes, maar wel alles met helm? Een interessant dilemma.

Toch lijkt de oplossing helemaal niet in regelgeving te liggen. Andere regelgeving geeft de maatschappij meer complexiteit, terwijl de handhaving feitelijk niet veranderd. Bovendien blijkt wetgeving nogal eens haken en ogen te hebben. Het lijkt er dan ook op dat deze hele discussie druk gevoerd wordt maar op geheel verkeerde basis. De vraag is, waarom de pakkans zo klein is. Deels komt dit voort uit de wetgeving die het wel verbied, maar onvoldoende maatregelen kent. Wanneer zo'n snorfietsen een boete krijgt, omdat ie te hard rijdt of verkeersregels aan z'n laars lapt, betaalt hij de boete en scheurt weer rustig door. De consequentie van alleen een boete is te beperkt. Het in beslag nemen van voertuigen of het vaststellen dat er aan de begrenzer geknoeid is mag niet zo maar. Toch lijkt de oplossing hier wel in te liggen. Naast natuurlijk de pakkans te vergroten (overigens een geheel andere discussie) gewoon snel in beslag nemen die handel. Want hoe je het ook bekijkt, zo'n snorfiets is een prima voertuig, zeker voor de wat ouderen. En wanneer er dan een helmplicht komt, wil ik ook gewoon "hard" kunnen en mogen rijden... Gewoon op het fietspad, anders moet er weer zo opgelet worden wanneer je wel dan niet op de rijbaan mag. Dat wordt mij dan weer te moeilijk....

500!!!

Het gaat niet over de FIAT 500, noch over de Quote 500, maar over de blog. Inderdaad, dit is mijn 500e (!) blog op blogspot... Dat betekent dat ik dus nogal wat geschreven heb, maar ook blijkbaar regelmatig wat te schrijven heb.

Natuurlijk heb ik een jaar lang iedere week een blog geschreven over het leven in Turkije om de "achterblijvers" te laten delen in mijn nieuwe leven. Met plezier heb ik dat gedaan, maar dat was ook wel een hele opgaaf en was niet rouwig na een jaar wat minder over het leven in Turkije te schrijven. Inmiddels heb ik niet zoveel meer te delen, of te willen uiten, over het leven hier. Het is een nieuw leven geworden, met positieve en negatieve kant. Net als mijn "vorige" leven in Nederland. Wel mis ik hier cultuur en een stuk reuring. En de slibtong!

Wanneer je 500 blogs schrijft zit daar absoluut "rotzooi" bij en van sommige verhalen heb ik misschien een vorm van spijt. Daar tegen over staat dat er ook een aantal leuke, boeiende en vooral ook goede verhalen bij zitten. Deels komt dat omdat er regelmatig geschreven vanuit en met emotie. De frustraties rond de politiek heb ik krachtig van mij af geschreven en niet altijd even netjes, noch tactvol. Maar goed, ik ben ook maar een mens.

Echt leuk vond ik de "dieren verhaaltjes". Het waren er niet veel en moeilijk te schrijven, alhoewel het wel iets was wat ik met veel plezier heb gedaan. En wanneer ik inspiratie heb zullen er vast nog wel eens bijkomen.



Veel van mijn blogs gingen over sociale onderwerpen. Misstanden in politiek, alweer vanuit diverse organisaties. De ongelijkheid op de wereld, het klimaat en milieu. Immers, ik denk dat ik wel een maatschappelijk betrokken persoon ben. Het nadeel is dat er reacties kwamen dat mijn blogs soms zuur, cynisch en negatief waren. Kritiek welke ik mij ook degelijk poog aan te trekken. Feedback is niet altijd leuk en soms terecht of met een kern van waarheid. De andere kant is, dat ik heb gemerkt dat ik juist door de relatieve afstand anders, en kritischer, kijk naar met name de Nederlandse samenleving. Door mijn verblijf in Turkije (en mijn persoonlijke ervaringen daar voor) ben ik anders gaan kijken, dan ten tijde dat ik nog volledig in Nederland leefde.



Natuurlijk hoop ik nog eens 500 blogs te schrijven, in de toekomst. Het zal waarschijnlijk wel in een wat trager tempo zijn en ook zullen er wis en zeker nieuwe onderwerpen de revue passeren. Een feit is dat ik blijf schrijven over de dingen die mij bezig houden, waaronder natuurlijk ook mijn fantasietjes, zoals de dieren verhaaltjes. Maar misschien dat ik ook gewone korte verhalen ga schrijven, die ik de blog toe vertrouw. We gaan het zien, bij leven en welzijn. In ieder geval bezit ik een zekere trots al zoveel te hebben geschreven, dat ik deze mijlpaal bereikt heb. En, over niet al te lange tijd behaal ik nog een feestelijk moment. Bijna zit ik op de 100000 lezers, die een of meerdere verhalen gelezen hebben. Ondanks dat ik schrijf voor mijzelf blijk ik ook anderen te boeien. Grappig is dat mijn herinnering aan Velserend (Openlucht zwembad in Santpoort) niet alleen heel veel lezers trekt, maar ook heel veel (leuke) reacties heeft opgeleverd. Ik hoop dat men blijft lezen en ik de lezer kan blijven bekoren. Nu eerst op naar die 100000 en daarna zien we wel verder. Iedereen alvast bedankt voor de belangstelling!

Kunstwedstrijd

Natuurlijk blijft de discussie wat kunst is. Een discussie waar men, volgens mij, nooit uit komt. Kunst is grotendeels subjectief. De toeschouwer ziet en ervaart. Daarbij kan ook van invloed zijn wat de relatie met de kunstenaar is, of men heel erg gevoelig is voor invloed, dan wel de eigenwaarde. Ten aanzien van het laatste betreft het een gevoel van eigenwaarde, waarbij men zich verheven denkt te voelen door waardevolle kunst te bezitten.

De vraag is waarom bepaalde kunst, of een bepaalde kunstenaar, beter is dan een ander, grotere bekendheid of men het werk voor grote bedragen van hand tot hand laat gaan. Wellicht dat ook een vraag als deze geen concreet antwoord kent en eveneens voer voor eindeloze discussies is.

Persoonlijk zie ik kunst in zekere zin als een ambacht. Kunst mag dan ook betaalbaar zijn en wanneer het ambacht zeer origineel of kundig wordt uitgevoerd mag dat natuurlijk wel duurder zijn. De buitenproportionele bedragen blijven mij tegen de borst stuiten. Zowel van huidige kunstenaars als de oude meesters.

Dat kunst dus altijd onderwerp van discussie is mag nu wel duidelijk zijn. Interessant wordt het wanneer de kunstenaars met elkaar in concurrentie gaan. Er zijn meerdere vormen, waaronder de kunstenaar van het jaar, het kunstwerk van het jaar en vele kleinere eerbetonen waarbij een "winnaar" uit de bus komt. Maar, hoe kan men de kunstenaars met elkaar laten meten? Volgens mij kan dat alleen op uitermate subjectieve basis. De jury bepaalt. Maar wat maakt de keuze van de jury? Omdat ze iets leuk vinden, de kunstenaar kennen, en natuurlijk zijn er tal van andere persoonlijke invloeden. Dat kan ook niet anders, want er zijn geen harde criteria. Natuurlijk kan er sprake zijn van kundigheid. Daar zijn ook richtlijnen voor en er bestaan ook theorieën, zoals bijvoorbeeld het perspectief. Maar kunst betekent ook vanuit de theorie een eigen weg te kiezen. Dus misschien is het wel de creatieve toepassing, wat kunst tot kunst maakt. Zo kon Picasso de theorie goed beheersen en daar vanuit ging hij abstraheren. Je hebt de impressionisten, die vanuit de theorie de kunst van het weergeven van het gevoel weergeven. Je kan alle kanten op. En Dali is juist een voorbeeld van een kunstenaar die zijn fantasie in zijn werk gebruikte. Maar voor geen goed kan ik een keuze maken tussen Picasso en Dali. Behalve wanneer ik puur uit ga van wat mij zelf het meeste aanspreekt.

Nee, ik kan dus niet aan een "wedstrijd" deelnemen. Ik zal mij dan ook nooit inschrijven voor iets compitatiefs. Een keer in mijn leven heb ik dat gedaan. Volgens mij in 1985, maar kan mij een jaartje vergissen. Dat was de prijs van Koningin Beatrix voor jonge kunstenaars. Ik eindige op plaats vijf en bleef buiten de schijnwerpers. Het werk wat won vond ik persoonlijk abominabel. Ook de site van Exto heeft een soort competitie, waarbij kunstenaars in de picture worden gezet. Daar doe ik evenmin aan mee. En voor mijn werk geldt eveneens dat de "kijkers" hun oordeel geven. Zo zijn er mensen die niet tegen mijn werk kunnen, die er niets mee hebben, het mooi vinden, maar nooit thuis zouden willen hebben, mensen die gepakt worden door een bepaald werk en zowaar een enkele fan.

Kunst is een vreemd fenomeen. Een wereld waar appels en peren worden vergeleken. Kunst, waarbij men zich kan verheffen door elitair gedrag. Kunst waarbij het werk kunst wordt, omdat de kunstenaar zich goed kan verkopen.



Ook het exposeren stuit me vaak tegen de borst. Betalen om te exposeren is begrijpelijk wanneer het directe kosten moet dekken. Maar €5000 om te exposeren lijkt mij wat overtrokken. En dan de percentages die je moet inleveren, soms net meer dan 50%. Dus, veel exposeer ik ook niet.

Kortom, ik denk dat ik een teruggetrokken kunstenaar ben. Mijn karakter, maar zeker ook mijn keuze. Ach, misschien wordt ik wel een groot kunstenaar na mijn dood. Maar als mijn werk ooit voor miljoenen van de hand gaat..., draai ik mij om in mijn graf. En ook na mijn leven zou ik nooit "het kunstwerk van het jaar" gemaakt willen hebben. Maar, ik blijf voorlopig gewoon lekker en graag schilderen.

Klimaat

Het klimaatakkoord is duidelijk. De rechtspraak heeft gesproken; de Nederlandse overheid doet te weinig voor het klimaat. In Polen blijven ze bruinkool stoken, in Turkije is zonne-energie nog steeds geen "ding". Trump ontkent zelfs de klimaatverandering. De politiek stopt haar kop in het zand. Wereldwijd. De groei van de economie is belangrijker, voor de politiek, dan het klimaat. De politiek is bang voor de achterban, wanneer impopulaire maatregelen getroffen moeten worden, het klimaat te redden. Walgelijk eigenbelang speelt parten waardoor er te weinig aan klimaatverbetering gedaan wordt. En toch is juist de overheid hét orgaan, die sturend rond dit probleem moet zijn. Goede voorlichting zou de eerste stap moeten zijn. Nee, niet direct de wet- en regel-geving, maar voorlichting. Daarnaast pas actie. Nu gebeurt geen van beiden in een mate, die effect heeft. Overheden zijn te laf.

De andere kant is dat er teveel wordt ingespeeld op de burger. Natuurlijk, ieder individu kan zijn of haar steentje bijdragen. Maar kom die burger dan ook tegemoet. Nederland heeft het duurste openbaar vervoer van Europa. Vanwege de kwaliteit, maar bij 2 cm sneeuw rijdt de helft van de treinen. Nee, om de mens uit de auto te jagen moet het OV toegankelijker. Liever goedkoper, dan het comfort. Bovendien is dit een drog argument, want de kwaliteit van het OV in andere landen is echt niet minder. Nee, maak het OV goedkoper en bij een beetje sneeuwval hoeven er geen 2000 kilometer aan files te staan!

Toch, een feit is dat de industrie 2/3 van de vervuiling veroorzaakt. En toch wordt de industrie met handschoenen aangepakt. Weer die economische belangen. In België gaan schoolkinderen de straat op om te pleiten voor een beter klimaat, voor actie. En terecht, want hun toekomst ziet er belazerd uit. Niet omdat er niets aan te doen is, maar omdat overheden te laks zijn. Maak vliegen binnen Europa twee keer zo duur, maar verlaag de treinprijzen. Een voorbeeld, maar het werkt wel. Waarom moet Schiphol blijven groeien? Waarom kunnen we niet per hogesnelheidstrein naar onze Spaanse bestemming? En hoeveel mogelijkheden zijn er om klimaatneutrale energie op te wekken? Veel meer dan gebruikt of ingezet wordt.

Ontkennen is je kop in het zand steken. Dat mogen overheden niet langer blijven doen. Een overheid heeft de verantwoordelijkheid voor haar burgers, niet voor de grootindustrie... Helaas, lijkt het omgekeerde wel het geval... Pas op de plaats, is dat zo moeilijk? Nee, er moet groei zijn, meestal gevolgd door flinke klappen, zoals de economische crisis van 2008. Goed, het werkt wel. Door de groei en welstand zijn burgers vooral bezig met hun eigen welzijn en ontbreekt het aan het besef hoe erg het gesteld is met het klimaat. Nee, liever een nieuwe auto, dan door blijven rijden in die oude, die nog prima functioneert. Liever benzine of diesel, dan een elektrische, want die is te duur...

Wat die jeugd in België doet is goed. Is belangrijk en burgers zouden zich meer moeten verenigen om overheden te wijzen op hun verantwoordelijkheid ten aanzien van het klimaat. Wanneer we minder woonlasten hebben, minder hoeven te betalen aan allerlei vaste lasten, dan wordt het de individu ook makkelijker gemaakt te investeren in meer duurzaamheid.

26 rijksten der aarde bezitten even veel als alle allerarmsten op de hele wereld bij elkaar. Een vermogen van meer dan 50% van het aardse vermogen. Pak dát aan en gebruik dat voor een beter klimaat. Die 26 gasten kunnen de wereld redden, in plaats van investeren en investeren en nóg rijker te worden.

Het wordt echt tijd maatregelen te nemen! Drastische. En ja, goede voorlichting is hierin essentieel, maar maatregelen nemen is de crux. Er zijn mogelijkheden genoeg en niemand hoeft het daarvoor minder te hebben. Misschien niet beter, maar zeker niet minder. En zelfs bij minder is dat veelal nog prima te doen.

Hier in Turkije maken we de slechtste winter door, sinds mensenheugenis. Bizar veel regen, wind en kou. Dat is geen teken dat het wel mee valt met de klimaatverandering. Het is juist een teken dat de alarmbellen moeten gaan rinkelen. Jeugd in Europa (maar ook in de States en alle welvarende landen) ga die straat op. Laat je massaal horen. Het kán anders. Het moet anders!

Door de bank "genomen".

Dus, als ik het goed begrijp maken de banken geld, wat helemaal niet bestaat... Dat lenen ze uit en vragen dat terug mét rente. Dan krijgen ze dus geen 100% winst, maar het volle pond én rente. Want wat ze terugvorderen is immers wél bestaand geld... Nom de dieu... En dan wordt gezegd dat toveren helemaal niet bestaat! Sorry, maar ik vind dit toch echt toveren.

Al dat geklaag over de banken is dus eigenlijk wel terecht. En hoe meer geld ze lenen, hoe rijker ze dan ook worden. En zij die lenen zijn de lul... Ik weet nog hoe moeilijk de bank deed tijdens onze financiële problemen. Bang hun geld niet te krijgen, maar eigenlijk hadden ze mij helemaal niets gegeven. Het geld voor onze hypotheek hadden ze "gemaakt", geschept uit lucht. Vandaar dat ze zo makkelijk lenen en in feite de kleine man vervolgens het mes op de keel zetten. Dat het boeven zijn wordt al langer geroepen, maar dit zijn gewoon maffia-achtige criminelen!

Tja, toveren kan ik niet. Geld toveren al helemaal niet. Als ik dat zou kunnen, zou ik het juist net uit gaan delen.

Maar ik heb het gevoel dat niet alleen de banken schuld hebben aan de vele financiële problemen. Goed, zij kunnen toveren, de overheid niet. Maar, wat betalen we aan belastingen, B.T.W., accijnzen en noem maar op? Kortom, heb je een twee maal modaal inkomen, een baan en een gemiddeld huis houd je ongeveer 1/3 over als vrij besteedbaar. Je werkt dus voor de banken, overheden, verzekeringsmaatschappijen en de energieleveranciers. Zoiets is toch bijna een crimineel netwerk?



Eigenlijk had ik mij voorgenomen niet meer zulke cynische blogs te schrijven. Helaas, het bericht van "ons geld" en het onderzoek van de WRR dwongen mij er toch over te schrijven. In eerste instantie als een sprookje. Het gaat immers over toveren. Het lukt me niet. Los van de financiële crisis, welke mijn leven overhoop heeft gegooid blijkt eigenlijk dat ik een zekere welvaart zou kennen, op dit moment, zonder de criminele activiteiten van de banken. Best iets om moedeloos van te worden. Nu begrijp ik ook waarom de bank het voorstel niet accepteerde mijn hypotheek enkele maanden in "natura" te betalen, in de vorm van door mij gecreëerde schilderijen. Dan blijft het geld immers niet bestaan... Ja, de gemiddelde mens begrijpt hier toch geen snars meer van. Slim, om te spelen met de onkunde van je klanten. En vervolgens ook nog eens arrogant gedrag vertonen.

Ooit (lang geleden) heb ik bij een bank gewerkt. Ik was afdelingschef "dubieuze debiteuren". Mensen die hun lening niet konden afbetalen. Je ging met die mensen in gesprek. Je stak er energie in, toonde begrip. Ik wist bijna altijd tot regelingen te komen, waar beide partijen zich prima in konden vinden. Soms vond de bank de regeling te langzaam gaan, maar mijn verklaring wist hen toch telkens te overreden. Helaas werd ik ontslagen. Ik moest een pak dragen, maar hulde mij in boerenkiel en spijkerbroek. Ik weigerde het maatkostuum, en kon dus vertrekken. Ik ben blij mijn carrière niet verder in het bankwezen te hebben gesleten. Dan had ik nu waarschijnlijk een dure auto, twee huizen, een concubine en heel veel mensen veel leed aan gedaan. Al ben ik nu bijna arm, ik ben eerlijk geweest en weet van mijn leven te genieten...

Nederland, 2119

Nederland, half januari 2119. Het is 18 graden Celcius. Midden op de dag. Het is stil. Er rijden alleen elektrische auto's. Aanrijdingen vinden niet meer plaats. De fietsen zijn elektrisch, alle fietspaden voorzien van magnetische stroken. Er gebeuren geen ongelukken meer. Honden lopen niet meer rond. Er zijn geen honden meer in de steden, behalve zachtgekookte robothonden. Evenals katten. Ze hoeven niet meer uitgelaten te worden. Dat mag ook niet meer. Mensen roken en drinken niet meer. Verboden. Alle muziekinstallaties zijn voorzien van automatische volumeregelaars. Nee, alles is er aan gedaan om overlast te voorkomen. De maatschappij is stil en geordend. Alle mogelijkheden buiten de gebaande paden te treden zijn ingeperkt. Met digitale middelen. Tevens hangt het land vol digitale camera's.

Er zijn minder mensen in Nederland. Geen 17 miljoen, maar 10 miljoen... En iedereen is gezond. De oudste Nederlander is 137 jaar oud. We eten geen vlees meer. Er zijn alleen nog kunstmatige voedingswaren. Gepropt in leuke vormen, met smaakjes, maar in feite eten we pillen. Vandaag is het een warme dag, maar onder de 10 graden wordt het niet meer in januari. Zomers haalt de thermometer met gemaakt de 35 graden.

Nederland is kleiner geworden. De zeespiegel is gestegen, sneller dan de verwachting, waardoor niet tijdig het land behouden kon worden. Maar veel huizen zijn drijvende huizen. Ja, er zijn zelfs drijvende flats. Gelukkig is landbouwgrond in principe overbodig geworden. Vliegen doen we ook niet meer. Ultrasnelle treinverbindingen verplaatsen de mens.



Het leven is saai, zonder uitdagingen. De mensen schikken zich, maar hebben geen enkele keuze. Dit leven is aan de mens zelf te danken. Aan hen en de vorige generaties. In 2030 zouden alle nieuwe auto's elektrisch moeten zijn. De CO2 uitstoot zwaar gereduceerd. Destijds was men het er mee eens. Er waren zelfs klimaatakkoorden. Toch vond men de economie zwaarder wegen. De invloed van de rijken was groter dan het belang de aarde te redden. In 2019 waren er nog 9 miljard mensen op aarde. In 2119 zijn het er nog maar 4 miljard en het aantal neemt zienderogen af. In Nederland wonen alleen nog mensen met vermogen. Nieuwe rijken. Armoede betekent vrijwel direct het einde. De mens is zichzelf langzaam aan het uitroeien. Een oorlog is hiervoor niet meer nodig. Het gaat vanzelf.



Er is officieel geen vervuiling meer, maar de vervuiling van de vorige generaties is nog steeds niet opgeruimd. De opwarming was onvoldoende tegen gegaan. Toch is dat niet het belangrijkste. Neen, het is de controle. De mens was in 2019 meer bezig met de onderlinge controle en het leiden van de mens in banen. In Nederland leefden we dicht op elkaar, zodat de overheden meer en meer maatregelen nam de overlast te beperken en de mens in regels te gieten. Nog geen vijftig jaar geleden was de Nederlander murw gemaakt door alle regels. Pas daarna begon in snel tempo het echte werk het klimaat te redden. Dat was te laat natuurlijk. Dat zien we nu in 2119... Alle tolerantie lijkt te zijn verdwenen. Expressie is daarmee dood gemaakt.



Met weemoed bezoekt men massaal musea. De nostalgie van het leven ligt daar verscholen. Oude kunst en geschiedenis. Honderd jaar geleden had de mens nog iets barbaars, alhoewel er nog een laatste stuiptrekking was van creativiteit, kunst en zelfs vormen van recalcitrant gedrag. Nu is het meest spectaculaire een museum bezoeken. Of oude films bekijken. Omdat er anno 2119 weinig meer is te beleven, in feite men niets meer kan doen, hunkert men naar de tijd, dat de mensen eigenlijk verkeerde wegen ingeslagen waren. Niet de juiste keuzes maakten en hun eigen belang nog voorop stond. En vandaag, januari 2119, mag niemand naar buiten. De lucht is vandaag te gevaarlijk. Dus gaat de beeldwand aan en blikt men terug. Het vooruitzicht is toch alleen maar leeg....

Vuurtje?

Scheveningen, 1 januari 2019. Twee giga stapels pallets op het strand. De vlam gaat er in... In feite gaat het mis...

Een stapel van 43 meter hoog. Vorig jaar was de stapel 13 meter lager. Destijds was men van mening dat dit de max was. Desondanks ging het toch hoger. Een vergunning hoefde niet. Er waren duidelijke afspraken. De limiet was overschreden, toch mocht het aangestoken worden. Een lekker windje, van zee, stak op. Een enorme vonkenregen sloeg over de boulevard de wijk in. Fietsen verbranden en versmolten. In de wijk ontstonden fikkies en overal lagen zwarte roetvlokken... En nu maar naar elkaar wijzen, waar de fout zat.

Tot de jaren negentig, van de vorige eeuw, waren er forse rellen in diverse Haagse wijken. Hierop kwam men op het lumineuze idee de strandvuren te organiseren. Op zich geen verkeerde gedachte, tot het uiteindelijk écht over de grens heen ging. Het is ook nooit goed. Nee, daar zijn wij Nederlanders erg goed in; dat het nooit goed is.



Los van alle ellende zit er nog een vreemde kant aanbidt soort vuren, en trouwens de hele nieuwjaarsnacht. Hoeveel pallets liggen er alleen al op die twee brandstapels. Op de foto's te zien heel erg veel. In deze tijd hebben we het over recyclen. Nou, van al die pallets had je een hoop mooie dingen kunnen maken. Meubels, wandjes, of andere (bijvoorbeeld kunstzinnige) objecten. Maar nee, ter glorie van het nieuwe jaar mag de fik er in. Opeens zijn we even het recyclen kompleet vergeten...

Voorts is er een discussie over het milieu. We moeten minder CO2 uitstoten. Afgelopen jaar leidde dit tot een discussie over open haarden. Dat zou eigenlijk niet meer mogen. We vergeten voor het gemak even dat de verbrandingen in één nacht meer milieuvervuiling met zich mee brengen, dan alle open haarden in een jaar tezamen vervuilen... Meten met twee maten, vanuit hele dogmatische oogpunten, daar is Nederland toch wel heel goed in.

Wat mij opviel, op Facebook, was het grote aantal foto's (vooral met honden) met de mededeling, of vraag, bij hen in de buurt geen vuurwerk afgestoken mocht worden. De beestjes zouden bang worden. Wel, onze honden hebben nooit echt problemen met knallen (en vuurwerk) gehad. Het ligt er meestal hoe je met je huisdier om gaat. Natuurlijk zijn er ook angstige dieren, die vanuit zichzelf bang zijn, maar dat zijn er relatief weinig. Nee, in feite zie ik het als dat het baasje eigenlijk tegen vuurwerk is. Prima, maar gebruik dan niet het sentiment van je huisdier. Zeg gewoon ronduit, dat je tegen de knallen en vooral de milieuvervuiling bent. Nee, over het milieu mag je niet praten met Oud en Nieuw. Dat is immers traditie... Ja, wel felle discussies over Zwarte Piet en geweld rondom, maar vuurwerk moeten we blijven afsteken. Tjonge, wat een dubbele moraal...

Ga eens echt de discussie aan rond vuurwerk. Tuurlijk, het is mooi. Wel laat iedere gemeente dan een centraal vuurwerk organiseren. Dan kan je er toch nog van genieten, maar is veel minder belastend voor het milieu. En bovendien zullen er ook vele malen minder slachtoffers te betreuren zijn. Win win situatie heet dat.

Op het Journaal zag ik een man die voor €2000 vuurwerk had gekocht. Zo'n vent dient een zelfde bedrag als boete ( of noem het milieubelasting) te moeten betalen. Toch niet normaal meer?

Wat mij betreft hebben we het hier over een "aangeprate" traditie. Gewoon vuurwerkverkoop aan particulieren verbieden! En die vuren, beperk het in alle opzichten. Open haarden... Van mij mag het. Wel op voorwaarde dat er goed hout wordt verbrand. Droog bijvoorbeeld, iets wat heel erg scheelt in de milieubelasting. Laten we gewoon iets consequenter met onze aarde omgaan. Je zorgen uitspreken, maar dit soort tradities daar boven stellen..., wel heel paradoxaal eigenlijk.....