BOOS!!!!

cartoon: Arend van Dam

Dat misbruik wordt tegen gegaan is iets waar ik mij helemaal achter kan scharen. De rigide en bekrompen werkwijze van het UWV echter, maakt mij boos. En dan ga ik er van uit, dat deze handelswijze voornamelijk ten doel staat het misbruik tegen te gaan.

Nu ben ik helemaal niet blij met het UWV. Goed, ik ben afhankelijk van hen en zij betalen mij mijn uitkering. Dat ik een uitkering heb vind ik al verschrikkelijk. Ik doe mijn best en zoek naar werk. Iedereen weet inmiddels dat wanneer je 55+ bent, een lang arbeidsverleden bij een werkgever hebt en uit het management komt de kansen een nieuw baan te vinden erg belabberd zijn. Ik ondervind dit aan den lijve. Er is een afspraak gemaakt, waar ik ruim aan voldoe. En ook verder houd ik mij keurig aan de spelregels.

Een spelregel echter stuit wel op problemen. Het UWV wil dat je alles doet via de zogenaamde werkmap. Inloggen doe je via je DigiD. Nu lukte het mij destijds en kwam ik in de werkmap. Toen hield het op. Zo heb ik meerdere pogingen gedaan, maar de werkmap werkte niet. Later was ik mijn DigiD kwijt. Dat moet opnieuw aangevraagd worden. Zo is het een aantal keren over en weer gegaan. En met enig regelmaat werd mij mede gedeeld alles via die werkmap te moeten doen.

Wederom aan de slag... Eind september. Het lukte. Ik kon alleen totaal niet controleren wat ik er op had gezet. Blijkbaar is er weer iets anders mis gegaan, want het lukte mij geheel niet meer mij in te loggen via mijn DigiD. Na alle pogingen liet ik het er maar weer bij. De digitale wereld vind ik prima, maar als de dingen niet goed werken, of niet zoals ik het wil, haak ik snel af. En zo stuur ik al een poosje iedere maand mijn lijstje met activiteiten, per mail, naar mijn werkcoach.

Inmiddels ben ik telefonisch benaderd. Door mijn werkcoach. Zijn eerste mededeling was dat hij mijn werkcoach niet meer mag zijn. Vanaf nu heb ik een digitale werkcoach. Nou, dat zal dan wel. maar er was nog een mededeling. Ik moet niet minimaal twee keer per maand, maar vier keer per maand een sollicitatieactiviteit invullen. Ook geen probleem, alhoewel ik mij af vraag of ik wel op de juiste wijze in mijn werkmap kom. Ach, er was nog een bericht. Indien je niet voldoet aan het invullen van de werkmap gaat er een alarm en volgt er direct een sanctie. Dit kan bijvoorbeeld betekenen dat je vier maanden lang een kwart van je uitkering mist. Daarbij... Je moet vier keer per maand een sollicitatie activiteit doen, maar voor het systeem betekent dit een keer per week. Sla je een week over... Is de kans al zeer groot een sanctie te ontvangen. Meestal ben ik blij met een korting, maar in dit geval maakt het mij erg boos!

cartoon: Arend van Dam

Überhaupt is hier iets goed mis. Het kan toch niet zo zijn, dat je op dergelijke wijze afhankelijk wordt gemaakt van de digitale wereld? Storingen in het systeem, problemen met inloggen, internetstoringen... Er kan van alles zijn waardoor het mis gaat. Je wordt direct gestraft en er is geen mens meer die je kan benaderen en mee kan overleggen. De luiken gaan op slot. Is dit hoe wij in Nederland met elkaar om gaan? Weten wij niet allen dat er een crisis is, grote werkloosheid aan de orde is en ouderen helemaal moeilijk aan werk komen? En dat mensen die niet met internet overweg kunnen? Die hebben dus geen recht meer op een uitkering. Daar komt het op neer. Daarbij is het een zeer onvriendelijk systeem. In alle gevallen die ik ken krijg je een wachtwoord of een code met pasje. Je kan altijd je eigen wachtwoord beheren, aanpassen en onthouden. Bij DigiD is er altijd een omweg en ook DigiD zelf hanteert een omweg. Ik heb nu een DigiD en een wachtwoord. Ik heb het opgeschreven, maar het werkt niet. Om dit te repareren zijn diverse handelingen nodig, die ook voor mij niet altijd even duidelijk zijn. Kwalijk, want daarmee loopt mijn uitkering dus een risico. Complete waanzin. Zorg gewoon dat de toegankelijkheid verbeterd wordt door een ander wachtwoorden systeem in te voeren.

Dat het UWV al helemaal niets meer betekent dan een soort verzekeringsbank is al teleurstellend. Het UWV doet helemaal niets voor je. Als je werkloos wordt (zeker op HBO niveau of hoger) mag je het volledig zelf uitzoeken. Dat wordt van je niveau verwacht. Of je na een jaar of na 26 jaar werkloos wordt maakt geen flikker uit. Je zoekt het maar uit, als je je maar aan de regeltjes houdt. En iedere keer krijg je bij de minste dreiging van een misstap al de sancties te horen. Inmiddels heb ik al twee officiële klachten bij het UWV neer gelegd. Het wordt wel serieus genomen, maar er wordt wel heel snel verwezen naar de regels. Daarbij is de politiek de boosdoener. En zo verschuilt men zich, maar is ondertussen on-Hollands bezig, ook bijna inhumaan. Schandalig dat wij in Nederland op deze wijze met elkaar om gaan. Zijn er nu echt mensen die denken dat ik voor mijn lol werkloos ben? Dat ik voor de gein een enorme inkomensval heb gemaakt en misschien mijn huis moet verkopen? Kom op, doe niet zo naïef! Natuurlijk, misbruik moet worden aangepakt. Dit systeem is echter zo rigide dat je inderdaad 100% misbruik aanpakt, maar wel met een hele grote en hele zure bijvangst. En ik vraag mij af of het inderdaad alle fraude en misbruik weg vangt. Wanneer je keurig de regeltjes volgt kan je de grootste onzin kwijt. Je kan zwart werken en in je werkmap opgeven dat je als poepruimer op de afdeling vlinders bij Artis hebt gesolliciteerd, vanuit een open sollicitatie. Het systeem signaleert niets, en ondertussen belazer je de boel. Nee, de goedwillende werkzoekenden zullen vooral het slachtoffer worden, door foutjes, slordigheidjes en de kleine missertjes. Een systeem dat dus ook nog eens van geen kant deugt. En de mens wordt uit het systeem gefilterd, in een systeem voor mensen. Goed gedaan jochie... Wie dat jochie ook is. Nederland gaat echt de goede kant op. Economische bloei, langer werken, welvaart.... Een grotere paradox ben ik in mijn leven niet tegen gekomen. En ik ben daarbij wel de lul. Ja, ik ben ontzettend boos!

cartoon: studio Noord

Toch weer de ruïne...

foto: IJmuider Courant

Helaas, toch weer even terug komen op de ruïne. Dit nog even naar aanleiding van de laatste raadsvergadering. Overigens heeft Seaport een mooie samenvatting gemaakt (zie seaportplaza.nl; uitzending gemist).

Wat heeft GroenLinks nu eigenlijk voor ogen gehad? Ze hebben de motie van D’66 kritisch aangesproken en zijn uiteindelijk toch akkoord gegaan met de motie. Was dit alleen maar om een beetje aandacht te krijgen? Helaas ontbrak er in de samenvatting een essentieel stukje. In de motie werd het opgeroepen het college het Rijk te vragen een besluit terug te draaien. Hartstikke mooi, en een poging die je misschien zeker niet moet na laten. Alleen, en dat werd ook aangegeven (en niet in de samenvatting opgenomen) gaf ik aan: zou het Rijk nu echt luisteren naar zo’n verzoek uit een gemeente als Velsen? Ik geloof daar niet in en ben van mening dat je daarmee ook niets concreets uit haalt ten gunste van de openstelling van de ruïne. Om die reden dat ik met het aanvullende voorstel kwam. Immers ons “amendement op de motie” had veel meer kracht, ging niet uit van het terugdraaien van een genomen besluit, maar gaf wel gereedschap het genomen besluit op een meer verantwoorde wijze uit te kunnen voeren.

Helaas. In de raad werd het vooral een spel rond die rare fractie. Want als minderheid wordt je dan snel als raar gezien, en kijkt men niet naar de feitelijke inhoud van je boodschap. Omdat ook wij de ruïne een heel erg belangrijk onderwerp vinden konden wij niet anders dan dit belang te onderschrijven door met de motie in te stemmen.

Wat ons betreft blijven wij zeggen dat de actie van D’66 onhandig was en niet goed getimed. Het is dan ook jammer dat D’66 geen contact met GroenLinks heeft opgenomen om tot een wel sterke motie te komen.

In mijn stemverklaring gebruikte ik de woorden “niet correct”. In de stemverklaring was dit ongepast. Blijft overeind dat de motie ook niet correct was. In de constatering stonden namelijk enkele regels en deze waren gebaseerd op een verkeerde aanname. Zo is de toekomst van de ruïne niet onzeker. Nee, onzeker is hoe de exploitatie zal verlopen en of de ruïne wel publiekelijk toegankelijk blijft. En dat laatste is ook de essentie van de commotie in Velsen. Op zich maakt het geen donder uit van wie die ruïne is. Wel maakt het uit dat de ruïne toegankelijk blijft en niet in (verder) verval raakt. En dat laatste, daar moeten politiek en inwoners zich druk over maken!

Helaas is deze boodschap in de samenvatting van Seaport niet goed tot uiting gekomen, en de ondertitels hebben hier ook nog eens niet toe bijgedragen. Ook jammer, dat ik niet nadien nog even voor de camera ben gehaald voor een (wel heldere) toelichting.

GroenLinks is nog niet klaar met de ruïne van Brederode. Wij zullen inzetten voor genoemde doelen. En wellicht komen wij spoedig met een eigen motie. Alleen hopen dat de raad dan niet besluit op basis van de laatste raadsvergadering en hoe dit verlopen is, maar dat men goed ingaat op de inhoud. 

Bedankt voor uw antwoord!

Was Nederland een eeuw gelden nog het voorbeeld van de Calvinistische beleefdheid, tegenwoordig staat vooral ongeïnteresseerdheid voorop ten aanzien van onze sociale omgang.

Tot de tweede helft van de vorige eeuw stond de Nederlander bekend als sociaal bewogen mens en iemand waarbij de gemeenschapszin hoog in het vaandel stond. In de jaren zestig kwam er een omslag en deed het individualisme haar intrede. Vervolgens kregen wij te maken met diverse technische ontwikkelingen, die invloed hebben gehad op de versterking van het individualisme. We werden rijker, mobieler, en onze communicatie werd enorm uitgebreid, met name door de komst van de mobiele telefoon en het internet. Twintig jaar geleden waren wij niet bekend met deze twee fenomenen, en nu lijkt het of wij niet anders weten.

En daar zijn wij steeds meer naar gaan leven. Een nadeel van de technische ontwikkeling en het toenemende individualisme is dat wij ons ook minder ontwikkeld gaan gedragen. Ja, ons gedrag wordt weer een beetje primair en primitief. Haast instinctief zelfs. Voor een goed en sociale onderlinge omgang lijkt de ontwikkeling niet erg positief.

De noodzaak op elkaar te reageren neemt af. Onderlinge beleefdheidsnormen vervagen. Tegenwoordig communiceren wij in grote mate digitaal, waarbij de email het centrale communicatieorgaan is geworden. Een brief schrijven doen wij niet meer, maar we sturen een mailtje. Veel mailtjes. Zelf ontvang ik er tussen de 30 en 50 per dag. Naast dat de communicatie minder persoonlijk is geworden is de kwantiteit explosief toegenomen. Vroeg ontving ik enkele brieven per week.

Je zou kunnen zeggen dat de omvang ons onverschillig maakt. Nu is het niet zo dat ieder mailtje een antwoord vraagt. Er zit reclame bij, bevestigingen en er wordt veel gemaild om te informeren. Het echte aantal mailtjes wat daadwerkelijk persoonlijk is en in feite een reactie vraagt is beduidend minder. Maar nog altijd meer dan de hoeveelheid brieven van vroeger.

Daarnaast zijn er nog meer digitale kanalen om breed dan wel individueel te communiceren. Twitter, Facebook en LinkedIn zijn er een paar. Twitter is een hele snelle manier om met elkaar dingen uit te wisselen. Ik geef toe, ik heb een Twitter account, maar kijk er zelden op. Het is mij vaak te oppervlakkig, de stroom is mij te groot en de communicatie moet binnen 140 tekens geschieden. Niet mijn ding.

LinkedIn bekijk ik regelmatig en zeker mijn berichten. Op zich ben ik er niet heel actief op, maar daarvan is de belangrijkste reden dat er iets vreemds is met LinkedIn. Wanneer ik daar bericht op plaats wordt hier iets mee gedaan, waardoor er uiteindelijk een heel vreemd bericht wordt weergegeven. Het is mij nog niet gelukt dit aan te passen en daarom is het beter er niet teveel op te zetten. Overigens zie ik wel degelijk de functie van dit medium. Net als die van Facebook. Hier ben ik een stuk actiever op. Je kan er berichten wegzetten, je ziet veel meer wat bij anderen speelt, je kan op elkaar reageren en er valt wat te zien en te lezen. De ruimte om actief of passief te zijn is er over het algemeen. Maar ook hier is ruimte voor een persoonlijke toenadering, en ik ben van mening dat ik hierop ook keurig moet reageren.

Het is niet alleen kommer en kwel, onze digitale communicatie. Wij hebben de wereld veel meer bij de hand. Alles gaat snel en de wereld komt letterlijk bij je thuis. Ook is het best een verrijking. Alleen, de snelheid en hoeveelheid informatie maakt ons lui en eigenlijk ook onbeleefd.

Op zeker 30% van mijn (digitale) sollicitatiebrieven ontvang ik geen enkele reactie. De postkaart lijkt bijna niet meer te bestaan en wat een brief is weet men niet meer. Een uitnodiging, hoe gericht ook, wordt in grote mate als vrijblijvend ontvangen. Om die reden ben ik van mening dat het belangrijk is zorgvuldig met mail om te gaan.

Zelf heb ik dan ook hoog in het vaandel staan dat ik alle (persoonlijke) mails beantwoord. Het liefst snel, om te voorkomen dat ik vergeet te reageren, wat snel gebeurt met deze grote hoeveelheden. Heel soms gaat het dan toch nog mis en een enkele keer blijkt een mail niet aangekomen. Dat kan namelijk ook met digitale post. En weet ik geen goed antwoord te geven, dan geef ik dat aan. Ik neem de verzender serieus en geef antwoord.

Omgekeerd lijkt de cultuur heel anders. Het komt nogal eens voor dat ik een (persoonlijk) mailtje verstuur, of een mailtje waarop ik duidelijk een reactie verwacht, dat er geen reactie in mijn mailbox binnen komt. Helemaal niet en soms na zeer lange tijd. En heel eerlijk; eigenlijk vind ik dat onbeschoft. Zeker wanneer het om belangrijke zaken gaat. Net als wanneer je iemand spreekt en je nadrukkelijk toezegt je te mailen. Vervolgens blijft het stil. Laatst nog zo’n voorbeeld en ik ben benieuwd wanneer ik eindelijk een reactie mag ontvangen. Ik wacht inmiddels bijna drie weken…

Een geweldig debat!

Donderdag hebben wij weer een boeiende raadsvergadering gehad. Er gebeurde van alles en zelf zat ik er helemaal in. De onvoorspelbaarheid van een raadsvergadering werd weer eens benadrukt.

Om te beginnen waren vier van de 33 raadsleden afwezig. Op zich al veel. Een raadslid moest eerder weg en eentje kwam later. Er waren vier schorsingen. Normaal komt een schorsing niet zo vaak voor en als het voor komt meestal eentje, heel soms twee, tijdens de vergadering. Er waren vijf moties en amendementen. Twee werden ingetrokken en aangehouden en de overige drie werden unaniem aangenomen. Bij twee onderwerpen was er een raadslid die zich onthield van stemming, omdat er anders sprake zou zijn van belangenverstrengeling. Een debatonderwerp werd van de agenda gehaald, omdat aannemelijk werd gemaakt dat de informatie, waar de raad over beschikte, mogelijk niet correct was.

Voor de liefhebber van de politiek zijn dit ingrediënten voor een smakelijke avond. 

Maar we zijn er nog niet. De agenda werd omgegooid en de raad nam unaniem het antidiscriminatiebeleid aan, als eerste gemeente in onze politieregio. Dat betekende nog een officiële overhandiging van de voorzitter van het antidiscriminatiebureau.

Twee onderwerpen bleven er over, die aangemerkt stonden als debatstuk, gevolgd door besluitvorming. Het eerste raadslid (die het woord kreeg) begon duidelijk van papier voor te lezen. Niemand reageerde. Het tweede raadslid begon en niemand reageerde. Hierop nam ik het woord en stelde de vraag of zij nu bezig waren met het debat, of dat zij al bezig waren met een soort uitgebreide stemverklaring. Enige verwarring ontstond, maar al snel bleek het vooral om het laatste te gaan. Hierop vroeg de voorzitter of er wel behoefte was aan debat. Dit bleek dus niet het geval. Mijn idee is dat je dat als raad dan gewoon aan geeft, in plaats van stoïcijns je stukken voor te lezen. Laten we dan inderdaad met zijn allen duidelijk zijn en aangeven dat we wel een verklaring willen geven, maar geen behoefte aan debat hebben. Misschien een tip voor de agendacommisie om naast een hamerstuk en debatstuk ook verklaringsstukken te introduceren. Dan kan men meer dan alleen een stemverklaring kwijt, en natuurlijk blijft er gelegenheid tot vragen stellen. Een dergelijke oplossing maakt een hoop duidelijk. We weten allemaal dat wanneer er debat op de agenda staat gebruik gemaakt wordt van de ruimte de boodschap te verkondigen. Niemand zal zo snel het debat zelf ter discussie stellen. Dat deed ik dus wel. Bij het tweede agendapunt kwam een andere fractie met dezelfde vraag en de raad erkende gezamenlijk ook hier geen sprake was van debat, omdat iedereen het wel eens was met elkaar. Wel was er behoefte een aantal opmerkingen te uiten.

 

Ondanks alles was het nog maar ruim over half tien toen de vergadering over dreigde te zijn. Dreigde... Er lag nog een motie vreemd aan de orde van de dag. En iedereen dacht dat dit een eenvoudig hamerstuk zou worden. De indiener las het dictum voor, het college gaf aan de motie over te willen nemen...

Niet dus. Ik had een opmerking. Immers deze motie bracht ons in verlegenheid en soms moet je vanuit profilering van je laten horen. Dat was hier aan de orde. Wij hadden vragen gesteld aan het college, en voor wij ons antwoord binnen hebben (en dus iets kunnen doen) lag die motie er. Dan moet je niet over je heen laten lopen. Hierop kwam ik met een reactie en. Hierin gaf ik aan een onderdeel van die motie aan te willen passen, waarop ik mijn voorgestelde motietekst voorlas. Direct daarna vroeg ik een schorsing van 10 minuten. En masse reageerde de raad dat zij dit niet wilden (nee, velen hadden hun tas al gepakt en wilden naar de borrel). Hierop gaf ik aan dat iedere partij recht heeft op een schorsing. Er kwam dus een schorsing van vijf minuten... Na stemming. Soms wordt er vreemd met de eigen regels om gegaan.

Drukte alom. Na de schorsing bleek de indiener niet akkoord met het voorstel. Wel, dan dien ik mijn verlies te dragen... Maar er gebeurde iets anders. De raadsvoorzitter betitelde mijn inbreng als een amendement op een motie. nadat dit niet binnenkwam sprak hij over een submotie. De voorzitter vroeg mij mijn dictum (zo noem je de tekst van een motie of amendement zelf) op dicteersnelheid voor te lezen. Ondertussen werd de raad onrustig. In ieder geval heb ik heel duidelijk mijn punt gemaakt, en onze partij goed kunnen profileren, en dat stukje niet af laten pakken door de indiener van de motie (om maar even in politiek populaire termen te spreken). 

Tot slot werden er stemverklaringen gevraagd. Omdat iedereen inmiddels echt dorstig was bleek ik de enige te zijn, die het woord wilde. In de stemverklaring wilde ik aangeven onder protest en in het belang van het onderwerp met de motie in te stemmen. Ondertussen zat mijn fractiegenoot "nee" te knikken (wij stemmen vaker verschillend). Uiteindelijk werd de motie unaniem aangenomen!

Een puur staaltje politiek spel en ik zat perfect in mijn rol. Moest ook wel. Het onderwerp? De ruïne van Brederode. Niemand wil dat dit monument gesloten wordt voor publiek. Alleen, de gemeente kan er niets mee, want de ruïne is eigendom van het rijk. Hoe de vork exact in de steel zit weten wij formeel niet. Daarom hebben wij onze vragen gesteld. De fractie, die de motie heeft ingediend, deed beroep op externe deskundigheid. Wij vinden dat je daar niet op mag varen. Formeel is het college en de ambtenarij onze enige ware informatiebron. We hebben niet voor niets een controlerende taak als raad.

Vreemd overigens dat de aanwezige pers zich vooral richt op de inhoud van de raad en beide interventies van onze fractie nauwelijks enige aandacht krijgen. Gebeuren er eens wat leuke dingen, is het eens spannend en profileert een fractie zich echt als volksvertegenwoordiger wordt dit vooral als lastig gezien en is het niet interessant genoeg hier als media op in te springen. Ik deed het hier absoluut net om, maar achteraf vind ik het ook kneuzig van de media dit niet goed op te pakken. Maar goed, onze fractie is klein, onze partij heeft zwaar verloren. Dan ben je blijkbaar toch niet interessant genoeg meer. Gelukkig hebben internet, websites en... De blog! Ja, de kleintjes kunnen best van zich laten horen en zie, we doen het eigenlijk ook nog eens heel erg goed... Ja, en dat is voor sommigen dan misschien weer bedreigend. Maar dat een andere keer!

Stagnatie!

De Nederlandse banken hebben iets van 360 miljard euro uitstaan aan hypothecaire leningen. Nederland is hiermee absolute koploper en de banken moeten het rustiger aan doen. Daarmee is de woningmarkt behoorlijk op slot komen te zitten.

Zelf hebben wij ons huis gekocht in 2008/2009. Ik wilde een volledige aflossingshypotheek, bijvoorkeur annuïteiten. Dat wilde de bank niet afgeven, en nu zit ik met een ingewikkeld construct van drie verschillende hypotheken, waarvan alleen de kleinste hypotheek een afbetalingshypotheek is. Per saldo hebben wij ook grotere maandkalender, dan de opzet was en de bank eiste dat wij nog twee verzekeringen afsloten.

Inmiddels zit de huizenmarkt op slot. Wanneer wij een reële prijs voor ons huis moeten ontvangen leveren wij ongeveer zestigduizend euro in. Het geld wat we dan nog over hebben is te weinig om een normaal nieuw huis te kopen. Een nieuwe hypotheek krijgen we niet. Dat wordt mogelijk niet een stap achteruit, maar wel vijf. Met dank aan de bank.

Is de crisis nu te danken aan de consument, die jaren lang een kredietleven op heeft gebouwd? Het was relatief eenvoudig een hypotheek te krijgen, en meestal nog een erg forse ook. Daarnaast waren er allerlei mogelijkheden geld te lenen. Voor een verbouwing, maar ook voor een nieuwe auto, leuke reisjes en noem maar op. Bij een verbouwing ging je er nog vanuit dat het een investering in het huis was. Vanuit dat perspectief moeten wij straks ruim meer dan een ton verlies dragen. In vier jaar tijd! Maar goed, je kan dus zeggen dat ik, als consument, te veel heb geleend. Daarmee draag ik schuld aan mijn eigen omstandigheid. Verantwoordelijkheid heet dat. En ja, ik geef toe te gemakkelijk te hebben toegehapt.

Nu was ik wel stukken voorzichtiger geworden, en toch is het mis gegaan. Ja, en daarvoor wijst mijn vinger toch naar derden, vooral de banken. De bank verkocht wel erg graag haar financiële producten. Men hanteerde wel een plafond, maar de bank deed zijn uiterste best mij tot dit plafond afhankelijk van hen te maken. Dat is ze gelukt. Niet vreemd, immers de bank is de professional en ik ben maar een amateurtje. In principe al een ongelijke strijd. En dat is inmiddels wel bevestigd.

Zo makkelijk als de banken geld verstrekten en dienstbaar waren, zo eenvoudig hullen zij zich nu in een waas van klantonvriendelijkheid. De hele wereld is in drie jaar veranderd. Dacht ik toen nog een baan te hebben tot mijn pensioen, nu loopt mijn uitkering bijna ten einde en straks krijg ik echt niks meer. Ja, meer zorgen en meer schulden.

Van enige coulance heb ik niets gemerkt, vanuit mijn bank. Een verziek de hypotheekrente twee, hooguit drie, keer over te slaan, werd rigoureus afgeslagen. Ondertussen maakte de bank reclame bij een nieuw hypotheek de eerste drie maanden gratis aan te bieden.

Ondertussen staan er steeds meer huizen te koop. In m'n straat al ongeveer elf huizen, waarvan de meesten allang geen bordje meer in de tuin op op het raam hebben. Heeft toch geen zin. Maar ook betekent dit dat de verkoop van ons huis extra bemoeilijkt wordt. Dat geldt ook voor de andere verkopers uit de straat.

De banken houden hun knip dicht en de overheid grijpt niet in. De huizenmarkt is gestagneerd en heeft een grote invloed op de creditcrisis. Iedereen zit naar elkaar te navelstaren, en ondertussen gebeurt er niets. Nou ja niets..... Steeds meer mensen komen in de problemen.

Ook ondertussen blijkt dat de banken nog behoorlijke winsten maken. Met meer dan negen nullen. En dat terwijl gemeld wordt dat de kas van de banken inmiddels leeg is. Begrijpt u dat nog?

Reken er op dat de crisis voorlopig nog aan houdt, en wij er niet gelukkiger van worden. Maar ook zal straks de rekening weer bij de banken komen. Meer en meer mensen kunnen hun hypotheek niet meer betalen. Geld gaat niet naar de banken. Gedwongen verkopen zullen aan d orde van de dag zijn, maar niemand de nog een huis kan kopen. De banen zullen ook verlies moeten gaan dragen. Alleen dan springt de overheid wel bij. De banken worden wel gered, maar de verliezende individu wordt aan het lot over gelaten. Minister Blok liet, bij 1vandaag, duidelijk doorschemeren dat de overheid geen oplossing heeft. Misschien moet de overheid maar eens de banken aan pakken. Dan wordt alles misschien weer een beetje vlot getrokken. Ja, als... Maar zo krachtdadig is de staat niet. Voorlopig zullen wij met een trieste en boze blik naar de toekomst kijken. Beterschap zit er echt even niet in, de koorts zal alleen nog verder toenemen. De stagnatie houdt nog wel even aan. Een feit blijft dat ik in Turkije een villa met zwembad kan kopen met flinke tuin voor het restgeld wat wij aan de verkoop van ons huis nu zullen overhouden. Of het wordt een klein huisje in IJmuiden, met een tuintje van 4 bij 4. Dan zal er wel weer een extra beroep op de zorg gedaan worden. Maar dat is een onderwerp voor een andere keer.

Prikkers: Documentairefestival

Prikkers: Documentairefestival: We zitten weer midden in de tijd van de IDFA, het Nederlandse documentaire festival. Er gaan weer heel wat documentaires aan mijn ogen ...

Documentairefestival

We zitten weer midden in de tijd van de IDFA, het Nederlandse documentaire festival. Er gaan weer heel wat documentaires aan mijn ogen voorbij. En in de nachtelijke uren ga je het verwerken. Misschien eens een documentaire over het nachtelijk verwerken van de documentaires?

Zo ging ik op vakantie. Alleen en liet mijn vrouw thuis. Voor zover ik weet reed ik naar Italië, alwaar ik een enorm grote camping uitzocht, welke zeer druk bezocht werd door vooral Nederlanders. Nadat de tent opgezet was liep ik over de camping met een plastic zakje, waarin twee kogelronde bommen zaten. Een doorsnee van zeker 15 centimeter hadden zij zeker. Omdat mij niet geheel duidelijk was wat ik er mee aan moest gooide ik de plastic tas inclusief bommen in een afvalbak bij de washokjes.

Vervolgens ben ik wat door het dorp gaan wandelen. Blijkbaar ontmoette ik enkele Nederlanders, want naderhand verkeerde ik in een groepje van wel vier van die lui. Het waren een beetje eikels, dus ik liep ze continue in de zeik te nemen, terwijl zij mij vrolijk en enthousiast tegemoet traden.

Erg lang bleef ik niet in groepsverband rondstruinen. Snel was ik alleen, in een buitenwijk op een enorm brede boulevard. Aan die boulevard stonden vele huizen. Een huis zag er verwaarloost uit, en daar ging ik naar binnen. Blijkbaar moest ik naar de WC. Deze was geheel beplakt met vierkante stukken steenwol. Eigenlijk ging ik dat huis in omdat het zoontje des huizes een lamp in de WC had opgehangen en door zijn vader bestraft was. Na de WC te hebben bekeken liep ik het huis door naar achteren en kwam tot de ontdekking dat het gehele huis afgeplakt was met vierkante stukken steenwol. Zelfs de ramen waren grotendeels afgeplakt.

Aan de tafel, in de achterkamer, zat een triest man met rood krullend haar. Rokend en voor hem een biertje. Ik kreeg een triest verhaal te horen van het feit dat de man geen geld meer had, het erg zuinig aan moest doen en de maatschappij tegen hem was. Gedurende het gesprek veranderde de vader in de moeder van het jongetje. Echter, even triest en even smoezelig.

Het jongetjes, ondertussen, lag te slapen op de oude verwaarloosde bank. Ook met rood haar. En het jongetje werd wakker, klom op tafel en ging gehurkt voor mij zitten. Hierop nam ik hem bij de hand en reden wij, met de auto, naar een dijk. Een hoge dijk, rechts van de weg, veel stenen, veel zon en op de dijk hoge windmolens. Het leek of de dijk in de zee lag, maar ik zag geen zee. Toch besloot ik te keren. Hiervoor moest het jongetje uit stappen en met enige moeite lukte het de auto op het smalle pad de andere rijrichting op te krijgen. Nu stapte ook de moeder uit, omdat zij moest bellen. Zonder moeder en jongetje reed ik naar de sporthal.

Ik parkeerde mijn BMW een tig aantal meters achter de hal en liep naar binnen. Wat ik in de sporthal deed weet ik niet meer. Wel leek het even een daklozenopvang, maar het werd toch echt een sporthal. Ik verbleef er ook lang, want eenmaal weer buiten was het aardedonker. Tijdens de wandeling naar mijn auto voelde ik mij achtervolgd en voelde ik angst. Langzaam ging ik sneller. Om de hoek zag ik licht. Veel licht. In dat licht stonden allemaal auto’s. Allen in de kleur van mijn eigen auto. Het waren vast allemaal BMW’s. Het leek wel ergens in Palestina. En er waren overal mensen. Mannen. Alleen mannen, duidelijk van zuid Europese afkomst. Noord Afrikanen wellicht.

Tussen al dat blik kon ik mijn eigen auto maar niet ontaren. Er ging een dreiging vanuit. In de verte ging iets af. Een bom? Vuurwerk? Ik zocht mijn auto. Dan bedacht ik dat ik mijn sleutel had en drukte op het knopje om mijn auto te openen. Er knipperden oranje lampjes, achter de borsthoge haag. Langzaam liep ik op het knipperen af en zag een klein vehikel. Twee kleine straalmotoren in een soort motorframe. Er achter stond een lange man. Hij zag er slecht verzorgd en mager uit, maar had een sterke kop. Lachend vroeg hij of dit mijn auto was. Vervolgens begon hij een verhaal over scheepsmotoren en vluchten. Ik gaf alleen maar aan dat ik mijn auto terug wilde. Breed lachend keek hij mij aan…..

Welke documentaires heb ik allemaal gezien, dat ik tot deze droom kwam? Ik maak er een kwisje van! Ja, het kan best leuk worden; een documentaire over de dromen over documentaires…..

Spanningen

Nee, ik heb niets misdaan. Toch zit ik opgesloten in een vrij kleine ruimte. Of dat niet genoeg is staat iemand voor, zijn handen om mijn keel gekneld. Ik snak naar adem. Doodsnood...wat is mijn reactie? Ik probeer mijn vrijheid terug te krijgen en mij met geweld vrij te krijgen.

Gaat het hier over mij? Nee, het voorbeeld is het Palestijnse volk. Weggestopt op de Westelijke Jordaanoever en Gaza. Die handen om mijn nek is de handelsboycot. De Palestijnen worden letterlijk afgeknepen. Is het dan vreemd dat zij proberen te overleven? Vreemd dat zij raketten afvuren op Israëlisch grondgebied? Nee, ik begrijp het volkomen. Maar ik heb ik mijn twijfels. Al jaren gaat het niet goed. Ik snap de boosheid, maar ziet de Palestijn niet dat geweld hen niet tot de oplossing brengt? Zien ze niet dat het spartelen de greep om de nek alleen maar verstevigd? Helaas, Hamas blijft strijdbaar. Ze kennen de effecten, maar blijven hun raketten afvuren. Een daad van hopeloosheid en van opoffering. Ze kennen inmiddels de reactie vanuit Israël. 

En ja, Israël staat deze dagen met meer dan 75000 man op de stoep bij de Palestijnen in Gaza. En ze zullen de huizen binnen gaan. Vele doden gaan er weer vallen, maar wezenlijk zal er weinig veranderen. Nee, alleen maar meer schade, meer doden en vooral nog meer frustratie.

Israël... De kwaadaardige in dit spel? Deels begrijp ik het. Israël heeft last van insecten. Steekvliegen, en die diertjes moet je natuurlijk afmaken. Wanneer je teveel gestoken wordt kan je heel erg ziek worden, en sterven. Dat wil Israël niet, dus gaan ze de vliegen verdelgen. Meer dan een steekvlieg is de Palestijn niet voor Israël. En zo zal de tijd voortgaan. Spanningen, geweld en een relatieve, en zeer gespannen, rust. Een cyclus, een vast patroon. Wel zie je dat de steekvlieg steeds andere strategieën heeft. Israël blijft lomp en bruut reageren, altijd weer met het zelfde machtspatroon.

Hoe zal hier ooit echte vrede kunnen komen? Blijven het eeuwig de strijdende kemphanen? Ik geloof niet in eeuwig en denk ook dat een van de partijen ooit eens slimmer gaat worden. Ik gok op de Palestijnen. Jammer, dat Hamas het nog steeds niet in zich heeft. De partij van Abbas is wat slimmer. Jammer dat de Palestijnen elkaar ook nog eens in de haren vliegen. Abbas, en daarvoor Yasser Arafat, zien beter in dat je de strategie van het woord kan gebruiken en daarmee echt doelen kan bereiken. Dat ook de partij van Arafat geweld heeft gebruikt kan ik mij voorstellen. Het had z'n functie, maar nu zien zij in dat die functie nu voorbij is. Hamas ziet dat nog steeds niet in. Van Israël verwacht ik immers geen slimme reactie, noch een constructieve verandering. Zeker niet zolang de fundamentalistische orthodoxe Joden zo veel macht hebben... En zelfs meer krijgen. Ja, dan komen we weer bij het geloof. Een goede Jood zou toch voor vrede moeten zijn, passivist eigenlijk, maar nee zij zijn een grote agressor. Niet te vermurwen.

En nu  we deze dagen weer bij af... Triest. Ik neem het op voor de Palestijnen. Wel hoop ik, dat dit de laatste keer gaat worden. Dat de Palestijnen, en vooral Hamas, gaan inzien dat geweld de oplossing niet is. Laat ze ook intellectueel eens boven Israël staan. Dan is vrede daar een optie. Ik hoop het!

Een zekere leegheid

Het nieuwe kabinet... Zorgen over dagbesteding voor ouderen, gehandicapten en chronisch zieken. Zorgen over een onderwerp om de echte problemen maar niet echt aan te pakken.

Weet u dat dagbesteding de goedkoopste vorm van zorg is? Zo tussen de zes en tien euro bruto per uur! De eerstvolgende vorm van zorg begint bij rond de veertig euro per uur! En nu is weer de dagbesteding het kind van de rekening. Er moet 25% bezuinigt worden op de kostprijs. Dus het tientje wordt € 7,50, en de zes euro gaat naar € 4,50 per uur. Belachelijk! Wanneer deze groep cliënten, en vergeet vooral de mensen met psychische problemen en de verslaafden niet, geen dagbesteding krijgt gaat het vaak helemaal verkeerd. Twee op de tien komen in een klinische opname terecht, of hebben intensieve dagbehandeling nodig. Dat betekent zorg die vijf tot ruim tien keer zo duur is! Misschien nog wel meer, zeker met de 25% korting.

Het afremmen van dagbesteding, of zorgen dat dit minder toegankelijk is, betekent dat de zorgkosten behoorlijk oplopen. Behalve de korting op de prijs is het ook de bedoeling dat er minder mensen gebruik gaan maken van de dagbesteding. Het resultaat echter is dat het geen bezuinigingen oplevert, maar juist duurdere zorg.

Raar dat de politiek dit maar niet ziet en vooral ook niet wil zien. En nu wordt de dagbesteding in snel tempo uit de AWBZ gehaald, en vanaf 2015 mogen de gemeenten er mee aan de slag. En 2014 dan? Daar zit nog een gat. Hoe gaan we dat oplossen? Inmiddels wordt gesuggereerd de transitie maar een jaartje naar voren te halen. Zeer ondoordacht.

Er moet fors bezuinigt worden in de zorg. Het gebruik en de kosten van medicatie is een onderwerp waar heel veel winst te behalen is! Er is de laatste tijd wel discussie over, maar iedere keer wordt de discussie niet doorgezet. Komt dit door de macht van de farmaceutische industrie? Of ligt hier iets anders ten grondslag? Wel vreemd, omdat hier erg veel geld verwaterd. Neem alleen al de niet-verstrekte medicatie. Dit gaat allemaal de prullenbak in. Immers een recept is een recept en wat over is kan je niet oor iemand anders gebruiken en ook niet opnieuw verpakken. Dat is letterlijk een enorme kapitaalvernietiging.

Efficiëntie in de ziekenhuis; dat levert geld op. Zorgen voor reële kosten. Bijvoorbeeld het DBC... We zien onze rekeningen niet en weten niet wat er gedeclareerd wordt. Maar is bekend dat het soms, of misschien eigenlijk wel veel, bij een bezoekje aan de arts een rekening gegeven wordt voor meerdere consulten? Wanneer je efficiënt om gaat met het betalingssysteem is er veel te halen. Laat de rekeningen geënt zijn op de daadwerkelijke verrichtingen. En misschien moet dat ook maar eens inzichtelijk gemaakt worden. Transparantie op dit gebied geeft inzicht in de rekening zelf, maar misschien leidt het ook tot een stukje bewustwording van de klant zelf.

Binnen de zorg wordt veel tijd verkwanselt met rapportages. Alles moet worden gerapporteerd. En dan ook bijna alles. Wat een tijd daarin gaat zitten is lastig door te rekenen, maar uit het oog van efficiëntie is ook hier winst te behalen. De nullast, of overhead, is enorm. Bij veel ziekenhuizen ligt deze boven de 25%. Dat wil zeggen dat van iedere 100 euro een kwart naar het ziekenhuis gaat en niet gestopt wordt in de directe zorg. Efficiënter werken levert heel veel geld op. Alleen al door de overhead met 5% naar beneden te brengen kan je de dagbesteding fors uitbreiden en de uurtarieven zeker stabiliseren, maar eigenlijk ook nog wel iets verhogen.

 

Dit keer wil ik niet uitgebreid in gaan op de zorgkantoren, hun rol en dat wat daar aan de strijkstok blijft hangen. Het is veel! Wel wil ik er nogmaals op wijzen dat ook hier geld wegebt. Overigens net als bij de salarissen. Niet van de werkers op de vloer, maar van de hoge jongens. Hier worden nog steeds grote salarissen betaald. Als al deze salarissen enigszins genivelleerd worden levert dit toch een behoorlijke bezuiniging op.

Dagbesteding, essentieel, goedkoop en effectief. Maar ook zwaar ondergewaardeerd en dus een mooi onderwerp om veilig te bezuinigen. Een worst dus! Het is geen echte bezuiniging. In tegendeel, het leidt tot hogere kosten. Maar vooral is het slecht voor de kwaliteit van het keven van de doelgroep. Dus, Tweede Kamer en regering, blijf met je poten van de dagbesteding af! Loop de boel niet zo te vernachelen en ga eens echt bezuinigen. Geef de allerzwaksten nu eens een echte kans. Denk na, kijk eens goed en u kunt niet anders dan tot dezelfde conclusie komen.

Dat de landelijke overheid de dagbesteding decentraliseert is mooi, want dan is zij niet langer verantwoordelijk voor dat stukje zorg, zij toont bereidwillig te zijn om te bezuinigen en kan het echte probleem weer blijven omzeilen.

Sappelen

Gelukkig, onze nieuwe regering is aan het repareren geslagen. De zorgpremie is van de baan. Nu op naar de volgende reparatie, die zich al op alle fronten aan dient.

Jacques Wallage en Hans Wiegel hebben zich er al tegen uitgesproken. Er wordt gesteld dat het zeer nadelig is voor de koopkracht. Ook vanuit economisch standpunt kan het flinke deuken veroorzaken. Misschien is het al duidelijk. Het gaat hier over de WW. Van 38 maanden naar 24, waarvan het eerste jaar naar 70% van het laatste inkomen heet tweede jaar naar 70% van het minimumloon. Op zich niks mis mee, en ook ben ik geen tegenstander de periode dat men recht heeft op WW terug te brengen. 

Wel staat daar iets zwaarwegends tegenover. Hoe is het gesteld met zowel de economie as de werkgelegenheid? Dan wordt mijn antwoord, op dit moment, radicaal anders. Verkort en verlaag de WW niet!

Kijk eens om je heen. We zitten met een groot aantal werklozen en dit aantal groeit nog steeds. Veel werklozen zijn ouderen. Mensen met een eigen woning. Wel, dan verkoop je de woning toch? Los van beantwoording van deze vraag moet eerst meegenomen worden dat d huizenmarkt voorlopig nog op z'n reet ligt. Er is nauwelijks sprake van verkoop en de prijzen zijn zo gedaald dat je eerder met schulden blijft zitten dan dat je eigen geld over houdt. En waarom groeit het aantal werklozen? Simpel, er is geen werk, omdat het economisch slecht gaat, mensen te duur zijn, we langer moeten werken (ha ha, hoe paradoxaal) en we ook nog eens te beroerd zijn bepaalde werkzaamheden te verrichten. De wind staat flink tegen. Ja, dan is het onnozel een maatregel te nemen die WW te verkorten. Hoe onnozel is ook ons nieuwe kabinet?

Helaas moet ik nu ook naar GroenLinks kijken. Op het congres is met meerderheid van stemmen de inzet voor verkorting van de WW naar 1 jaar aangenomen. Ik was (en ben) tegen. Maar, ik begrijp het ook niet helemaal. GroenLinks staat voor groen en sociaal. Juist in deze tijd bevreemd mij zo'n besluit dan. Het was of houden zo, of terug naar 1 jaar. Juist van onze partij had ik een meer genuanceerd resultaat verwacht. Misschien wel een gedifferentieerde WW waar rekening gehouden wordt met aspecten als dienstjaren, leeftijd en misschien ook sectoren. Met dit laatste doel ik op arbeidskansen. In sommige sectoren is wel werk, of is werk meer voor handen, terwijl andere sectoren weinig respectief bieden. Daar zou je veel meer mee kunnen.

Maar goed, ik ben en blijf GroenLinkser en zie de uitdaging de partij weer de goede richting op te krijgen. Dit voorbeeld zie ik dan ook als een onderwerp waar juist een kans ligt voor GroenLinks zich politiek te onderscheiden van de rest. Dit keer is het er niet van gekomen, maar ik hoop in de toekomst wel. 

Experiment van het leven

Wanneer wat vandaag als niet te tolereren op te vatten is, zouden de middelbare scholen in de jaren zeventig half vol zijn geweest.

Ik weet het, een zeer ingewikkelde zin. Toch lijkt de boodschap mij wel duidelijk; wat vandaag niet mag, gebeurde vroeger gewoon.

Wij worden steeds meer in moralistische keurslijven geperst. Zo las ik over een schoolfeestje, waar een groep jongetjes zich om meisjes schaarden. Bij één meisje zijn ze haar gaan betasten. Foei! Dus werden de knullen twee dagen geschorst en mogen zij een jaar lang geen schoolfeestjes meer bezoeken. Om te beginnen lijkt de maatschappij het puberschap niet meer te accepteren. Immers is een van de kenmerken van pubers niet dat zij de wereld ontdekken, en zo ook de seksualiteit? Ik kan mij herinneren dat er meerdere meisjes, bij ons op school, waren die (vooral na schooltijd overigens) opgejaagd werden. De jongens werden dol wanneer zij het broekje zagen. En natuurlijk werd er wel eens gevoeld of die prille tietjes al echt waren. Zelf was ik een meeloper. Mee doen mocht ik niet, daar was ik te sullig voor. Er bij zijn was dus al heel wat. Tegenwoordig zou ik ook onder de schuldigen vallen. Overigens zeg ik niet dat het goed is, en ook vroeger was het natuurlijk niet correct. Maar nu komt zoiets zelfs op de voorpagina van de krant. Het wordt allemaal wel heel erg opgeblazen. En destijds waren we tussen de 13 en 15 jaar, en nu is ook dat eigenlijk niet anders.

Het was veelal dezelfde groep meisjes wie het betrof. Er was vast sprake van een zekere wisselwerking, waardoor juist steeds die groep meisjes voor dit soort activiteiten in aanmerking kwamen. En natuurlijk veel gegil en gekrijs, dat zij niet wilden. Voor zover ik kan terugkijken was het vaal een onderdeel van het spel, vooral omdat de meisjes er later juist heel laconiek en lacherig over deden. Maar het waren ook meisjes van wie bekend was dat zij zelf het experiment opzochten. De meisjes gingen daar overigens veel verder in. En mocht iets in de openbaarheid komen, kreeg je hooguit een standje.

Enkele van die meisjes ben ik later nog wel tegen gekomen. Nee het zijn geen nymfomanen geworden, maar met spijt terug kijken op hun puberale gedrag is er ook niet bij.

Ik zat op het Lorentz Lyceum (Haarlem). Een leuke school. Eerst in een kleine oude school, later op een nieuwbouw locatie. Deze school stond niet bekend als de meest brave school in Haarlem, daarnaast er waren scholen waar meer gebeurde.

Veel ophef over het puberale gedrag rond de seksuele ontdekking van het lichaam. Dat was, is en zal blijven. Het hoort bij de pubers en daarmee zullen zij de grenzen tarten. Het echte overschrijden van die grenzen komt maar heel incidenteel voor. Toen, en nu. En ook in die tijd werd dat heus wel aangepakt, nu willen ze het van verre voor zijn. Nee, eigenlijk mag je nu niet meer puberen.

Dat gaat niet alleen op voor de seksuele volwassenwording. Immers grenzen tref je op alle gebied aan. In mijn tijd (dat klinkt wel heel erg als opa verteld.....) experimenteerden we met alcohol. In het ergste geval ging je knock-out. Tegenwoordig heet dat comazuipen en ga je naar het ziekenhuis. En als dat gebeurt is er veel ophef. Natuurlijk voerden wij onze brommertjes op. Ook verzamelden wij ons op openbare plaatsen. Nu noemen ze dit hangjongeren... En steeds gaat alles tegenwoordig met veel ophef en grote krantenkoppen.

In deze tijd betuttelen wij de jeugd overdreven veel en gebeurt dit veelal vanuit een negatief beeld. Jeugd wordt gezien als overlastgevend. Veel volwassenen lijken te vergeten dat zij ooit ook die fase hebben doorgemaakt. Alsof de volwassenen van nu vroeger zo braaf waren. Kom op, kijk eens in de spiegel!

Mijn hersencellen zouden nu theoretisch allemaal dood moeten zijn. En velen hebben destijds wel wat geëxperimenteerd met drugs, zoals nu de XTC en andere pilletjes gebruikt worden.

De jeugd uit de periode na de seksuele revolutie, provo's, en het vrije denken is nu een zure oudere generatie aan het worden. Doe mij een lol en kijk eens wat vaker naar hoe wij vroeger waren... Of is dat juist de reden dat wij weer terug gaan naar het Calvinistische tijdperk? Of willen wij het exclusieve recht op een wilde jeugd behouden? Nee, laat de puber van nu eens even puber zijn. Een jongere de wereld als jongere ontdekken en ons een gaan richten op de echte excessen. Dan krijgen wij het ook een stuk rustiger. En laten we ons minder irriteren... Dat is ook nog eens goedkoper voor de toch al dure medische zorg. Proost!