Eigenlijk nooit zo bij stil gestaan... Telkens wordt gesproken over het feit dat Turkije een seculiere staat is. Net of dat zo bijzonder is, maar Nederland, dat is ook een seculiere staat. Alleen daar hebben we het nooit over. Opeens word het mij helder. Turkije is een seculiere staat, maar waar voornamelijk de Islam het geloof bepaald. In Nederland hetzelfde, maar is het juist het Christendom wat bepaald.
Op de bank vroeg ik of zij vrijdag (eerste Kerstdag) open waren. Een verbaasde blik als reactie... Wanneer ik in Nederland zou vragen of de bank met het Suikerfeest gesloten zou zijn, zal ik zelfde volledig verbaasde blik ontvangen. Ja, want als je kijkt naar onze kalender, wordt deze alleen bepaald oor Christelijke feestdagen; Kerst, Pasen, Pinksteren, Carnaval, en noem maar op. Uitzondering is onze Koningsdag, maar verder zijn al onze feestdagen, en dus ook vrije dagen, geënt op de Bijbel. Hier is exact hetzelfde, alleen bepaalt de kalender niet de Bijbelse feestdagen, maar de feestdagen volgens de Koran. En in principe is de zondag in Nederland, de vrijdag hier, alhoewel de zondag ook hier voornamelijk gezien wordt als de rustdag.
Waarom dat telkens al die ophef? Lijkt mij niet geheel onlogisch. De westerse wereld is de Christelijke wereld en wij voelen ons verheven boven alles en iedereen, die anders denkt. Dat Nederland seculier is staat nooit ter discussie. Toch, uitgaande van al die Christelijke feestdagen, moeten we ons toch eens achter de oren krabben. Het geloof is zo sterk in onze samenleving geïntegreerd, dat dit zeer bepalend is voor de feestdagen. In zekere zin is Holland net zo min seculier,maks dat Turkije dat is. Maar, de Moslim wordt toch gezien als een volger van een "minder" geloof. En dat in feite alleen om het feit dat we geen reet af weten van de Islam. Doen we dat wel zullen we de vele overeenkomsten zien. Nu wordt er alleen gefocust op alle verschillen.
In het Christelijke geloof zijn tal van richtingen, maar in menig discussie is de reactie dat een moslim een moslim is. We horen wel meer over Soennieten en de Sjiieten. Toch ziet de westerse wereld het meer als een soort stammen oorlog of wellicht een rassenverschil, dan dat het in het westen gezien wordt als de verschillende Christelijke stromingen. Katholiek of Protestant..., we zien dat helder als twee stromingen binnen de Bijbel. Sjiieten en Soennieten zijn daar in feite helemaal mee te vergelijken. Dan zie je zelfs dat er binnen het Bijbelse geloof veel meer onderstromingen zijn (Joden, Pinkstergemeente, Jehova's, etc.), dan bij de Islam. En in beide gevallen is er sprake van fundamentalistische uitspattingen. De kerken, en klokgelui, bij ons is gelijk aan de moskee, en de speakers van de minaret. Goed, beide klinkt een beetje anders..., maar dat mag je toch niet aanduiden met meer of minder, goed of slecht?
Hoe je er naar kijkt, Turkije is op dat gebied een staat gelijk als Nederland. Dat er een wat foute meneer hier aan het roer gaat en dat er een heleboel erge dingen hier gebeuren staat helemaal los van. Die discussie. Maar in het Westen wordt het wel bij die discussie betrokken en is de Islam (dus) slecht.
Aan het strand van Çaliş zijn nog veel gelegenheden open. Veel Engelse overwinteraars en geëmigreerde ouden van dagen. De hele horeca speelt daar in op Kerst. Met versieringen, muziek en Kerstmenu's. Er was zelfs een heuse Kerstmarkt! Dat doen die Turken dus wel. Ja, hier gaan de verschillende religies en stromingen prima naast elkaar en zelfs ook vaak met elkaar. Zie je in Nederland dat de horeca, of wie dan ook, inspeelt op de Islamitische feestdagen? Ja, Turkse winkels en horeca misschien, maar normaal gesproken: nihil. Wat dat betreft ben ik geneigd te zeggen dat de gemiddelde Turk verder is, qua ontwikkeling, dan de gemiddelde Nederlander.
Zelf heb ik weinig met religie. Geloof is voor mij een zeer persoonlijk item. Desondanks ontkom ook ik niet aan onze maatschappelijke invloeden en ben ik, ook hier in Turkije, bezig met Kerst. Kersttelevisie, kerstboom, kerstmuziek en eten. Vorig jaar hebben we niets gedaan. Dat vonden wij maar saai. Maar met religie heeft het Kerstfeest voor mij geen bal te maken. Zo zijn hier veel mensen die misschien officieel moslim zijn, maar verder niets van doen hebben met die religie. Die ruimte is hier, ondanks dat bij iedere Turk op de identiteitspapieren staat dat zijn (of haar) geloof Moslim is. En ook die mensen vieren Bayram, slachtfeest, of Suikerfeest. Ook dat is dus geheel niet anders dan in west Europa. Waarom dan toch zo bezig zijn met het feit dat Turkije een seculiere staat is..., alleen omdat de president erg religieus is? Omdat hij een keer geroepen heeft dat hij de Sharia in dit land wil? Die man is niet helemaal goed bij zijn hoofd, maar zo veel Turken zullen hun eigen verworven vrijheden en rechten blijven bevechten. Dat hij nu de Koerden met duizenden soldaten bevecht ontketend veel angst bij de inwoners elders in het land. Hoe ver zal die man gaan, maar ik ga er van uit dat de Turken wat dat betreft hun grens bewaken. Bovendien, hoe ver gaat de Nederlandse overheid met de vele regels en wetten? Rutte is net zo'n gladjakker, alleen is het Nederland lastig een dictatoriale vorm te ontwikkelen.
De culturen zijn verschillend, de volkeren zijn verschillend, maar het oude motto van de Nederlanders heeft hier nog volop waarde: leven en laten leven. Misschien is dat eigenlijk wel een ultieme Kerst gedachte... Prettige Kerst.
vrijdag 25 december 2015
woensdag 23 december 2015
In den vreemde: vergezichten(56)
Telkens wanneer wij naar Fethiye rijden, naar Dalaman of gewoon afzakken naar Göcek zeggen we het tegen elkaar; wat leven wij hier toch mooi. En wanneer ik alleen afdaal mummel ik het in mijzelf. Natuurlijk is het hier geheel anders dan Nederland. De vegetatie. Zelfs in de winter overheerst het groen. Daartussen geweldige herfsttinten. Alleen de populieren staan bladerloos recht op en tornen overal bovenuit. Maar door de zon hebben de takken een schitterend effect tegen de stralend blauwe luchten. Straks maken de meeste herfstkleuren weer plaats voor fris groen, zonder dat de takken volledig kaal worden. Het is niet alleen de vegetatie die telkens zinnenprikkelend over komt. Onderweg gaan wij voorbij aan kleine kloven, rotspartijen en afgravingen (dan wel grondverzakkingen). Juist nu de zon relatief laag staat zijn de lichteffecten geweldig en groots. En ieder uur ziet alles er geheel anders uit. Het hele landschap verandert met de stand van de zon. Dat is goed te zien aan de kust. Het licht op het water en de zon op de bergen en baai bij Fethiye. Lage nevel, berg, mist. Soms alleen wolken rond de top, of er vlak onder. Vaag, als een Japanse prent, of strak als getekend met een heldere inktpen. Nee, werkelijk geen dag is het zelfde. Voor Yaniklar, op de pas, is een uitzichtpunt. Wat kleine eilandjes en de landtong van Fethiye. Telkens weer de aanblik als uit een sprookje. Dagelijks vertoont dit uitzicht andere kleuren. In de winter, zomer en voorjaar. En in de herfst natuurlijk. In feite heb ik dit punt nog nooit twee keer er het zelfde uit gezien.
Maar, het meest bijzondere zijn toch wel de vergezichten. De topper is wanneer je uit de tunnel bij Gocek komt. OP een bepaald moment, tijdens de afdaling naar het dorp zie je achter de heuvels een grote berg, met sneeuw op de toppen. De berg lijkt zich er vlak achter te bevinden, maar ligt ruim 90 kilometer achter Fethiye, dus ruim 130 kilometer vanaf dit punt, maar op de een of andere manier lijkt ie dichtbij. Voorbij Yaniklar kan je dezelfde berg ook goed zien, en dan lijkt ie juist heel ver weg te zijn. En dat is natuurlijk geweldig. Vanaf de tunnel kan je dus een berg op een afstand van Haarlem naar zeker Rotterdam, uitstekend zien. Ga eens na, je staat op de V&D van Haarlem en je kijkt in de verte, daar zie je dan Rotterdam! Nee, wij zijn al blij, wanneer je Amsterdam een beetje kan zien. Dat heeft natuurlijk alles te maken met ons vlakke land. Daardoor echter dat wij juist weer zo enorm kunnen genieten van al die vergezichten, waar wij hier mee geconfronteerd worden.
Vanaf het balkon van mijn schoonzus kan je Rhodos zien liggen. Ruim tachtig kilometer ver. Meestal niet erg helder, maar er zijn van die dagen dat je bijna de kleuren van de bergen ziet. In de avond zie je veelal de lichten van Rhodos stad helder. En overal, tussen de heuvels door zie je hoge bergtoppen op grote afstanden. Zeker omdat wij Hollanders zijn, maar die vergezichten zijn iedere keer weer een groot genot.
In mijn leven ben ik ook regelmatig in Zwitserland en de Alpen geweest. Ook daar heb je schitterende vergezichten en prachtige bergen. Toch is dat anders en ondanks het overweldigende karakter maakt het daar minder indruk. Zelf ben ik van mening, dat dit te maken heeft met het ontbreken van de zee. Hier in Turkije zitten we aan de kust. Daardoor heb je de uitgebreide vlakte van de zee, heuvels en daarna bergen. In de Alpen is alles hoog, behalve wanneer je op een top bivakkeert, zoals bij de JungFrau Joch.
Hier zij de dagen gevuld met oogstrelende beelden. Vergezichten en vegetatie, de combinatie van de afwisseling in het landschap en de natuur. Ja, ieder moment kunnen wij hier genieten van onze omgeving. In Nederland kende ik dat nog wel, wanneer ik op mijn scootertje naar vriend Jan reed, langs de duinen en de ruïne van Brederode. Op zoek naar wilde herten en reeën, runderen en paarden. Op die weg genoot ik ook wekelijks, maar verder was het oogstrelende in Nederland, dagelijks, beperkt tot details, welke je onderweg tegen kon komen. En dat is toch echt anders dan hoe het hier is. Misschien speelt ook mee, dat de zon hier zo veel vaker schijnt. Op dit moment zitten we in de periode van de donkere dagen voor Kerst. In Nederland..., daar wordt het rond de klok van 9 uur echt licht en ruim voor vijf uur dienen de lichten weer ontstoken te worden. Hier is de dageraad om zeven uur en wordt het pas echt donker om half zes (we hebben wel de pech dat de zon vanaf 3:15 al schuil gaat achter de berg). Alleen het verschil in daglicht tijd maakt al veel uit. Maar ook de somberheid van de vele bewolking, regen en mist ontbreekt hier. Meer dan drie dagen bewolking hebben we hier nog nooit gehad, zonder dan ook de zon weer te zien. En zelfs nu kan je in de volle zon heerlijk buiten zitten en voel je de kracht van de zon. Al deze componenten maken het leven hier toch wel heel plezierig. Natuurlijk speelt het mee, dat wij er ook oog voor hebben. Er zijn zat mensen die de schoonheid, waarmee zij omgeven worden, niet opmerken. Ik begrijp dat nauwelijks wanneer ik weer onderweg ben en geniet. Geniet van de natuur en de vele (wisselende) vergezichten. Op dit moment zit ik te typen met een stille glimlach. Zelfs wanneer ik er over schrijf..., zelfs dan geniet ik er nog van. Ik wens wat dat betreft iedereen dat gevoel van genieten. Maar nu beperk ik mij, uit nood, maar tot iedereen een goede en gezellige Kerst te wensen. Volgend jaar wens ik iedereen zo'n moment van genot toe, genot dat ze halen uit hun omgeving.... Een vergezicht in 2016!
Maar, het meest bijzondere zijn toch wel de vergezichten. De topper is wanneer je uit de tunnel bij Gocek komt. OP een bepaald moment, tijdens de afdaling naar het dorp zie je achter de heuvels een grote berg, met sneeuw op de toppen. De berg lijkt zich er vlak achter te bevinden, maar ligt ruim 90 kilometer achter Fethiye, dus ruim 130 kilometer vanaf dit punt, maar op de een of andere manier lijkt ie dichtbij. Voorbij Yaniklar kan je dezelfde berg ook goed zien, en dan lijkt ie juist heel ver weg te zijn. En dat is natuurlijk geweldig. Vanaf de tunnel kan je dus een berg op een afstand van Haarlem naar zeker Rotterdam, uitstekend zien. Ga eens na, je staat op de V&D van Haarlem en je kijkt in de verte, daar zie je dan Rotterdam! Nee, wij zijn al blij, wanneer je Amsterdam een beetje kan zien. Dat heeft natuurlijk alles te maken met ons vlakke land. Daardoor echter dat wij juist weer zo enorm kunnen genieten van al die vergezichten, waar wij hier mee geconfronteerd worden.
Vanaf het balkon van mijn schoonzus kan je Rhodos zien liggen. Ruim tachtig kilometer ver. Meestal niet erg helder, maar er zijn van die dagen dat je bijna de kleuren van de bergen ziet. In de avond zie je veelal de lichten van Rhodos stad helder. En overal, tussen de heuvels door zie je hoge bergtoppen op grote afstanden. Zeker omdat wij Hollanders zijn, maar die vergezichten zijn iedere keer weer een groot genot.
In mijn leven ben ik ook regelmatig in Zwitserland en de Alpen geweest. Ook daar heb je schitterende vergezichten en prachtige bergen. Toch is dat anders en ondanks het overweldigende karakter maakt het daar minder indruk. Zelf ben ik van mening, dat dit te maken heeft met het ontbreken van de zee. Hier in Turkije zitten we aan de kust. Daardoor heb je de uitgebreide vlakte van de zee, heuvels en daarna bergen. In de Alpen is alles hoog, behalve wanneer je op een top bivakkeert, zoals bij de JungFrau Joch.
Hier zij de dagen gevuld met oogstrelende beelden. Vergezichten en vegetatie, de combinatie van de afwisseling in het landschap en de natuur. Ja, ieder moment kunnen wij hier genieten van onze omgeving. In Nederland kende ik dat nog wel, wanneer ik op mijn scootertje naar vriend Jan reed, langs de duinen en de ruïne van Brederode. Op zoek naar wilde herten en reeën, runderen en paarden. Op die weg genoot ik ook wekelijks, maar verder was het oogstrelende in Nederland, dagelijks, beperkt tot details, welke je onderweg tegen kon komen. En dat is toch echt anders dan hoe het hier is. Misschien speelt ook mee, dat de zon hier zo veel vaker schijnt. Op dit moment zitten we in de periode van de donkere dagen voor Kerst. In Nederland..., daar wordt het rond de klok van 9 uur echt licht en ruim voor vijf uur dienen de lichten weer ontstoken te worden. Hier is de dageraad om zeven uur en wordt het pas echt donker om half zes (we hebben wel de pech dat de zon vanaf 3:15 al schuil gaat achter de berg). Alleen het verschil in daglicht tijd maakt al veel uit. Maar ook de somberheid van de vele bewolking, regen en mist ontbreekt hier. Meer dan drie dagen bewolking hebben we hier nog nooit gehad, zonder dan ook de zon weer te zien. En zelfs nu kan je in de volle zon heerlijk buiten zitten en voel je de kracht van de zon. Al deze componenten maken het leven hier toch wel heel plezierig. Natuurlijk speelt het mee, dat wij er ook oog voor hebben. Er zijn zat mensen die de schoonheid, waarmee zij omgeven worden, niet opmerken. Ik begrijp dat nauwelijks wanneer ik weer onderweg ben en geniet. Geniet van de natuur en de vele (wisselende) vergezichten. Op dit moment zit ik te typen met een stille glimlach. Zelfs wanneer ik er over schrijf..., zelfs dan geniet ik er nog van. Ik wens wat dat betreft iedereen dat gevoel van genieten. Maar nu beperk ik mij, uit nood, maar tot iedereen een goede en gezellige Kerst te wensen. Volgend jaar wens ik iedereen zo'n moment van genot toe, genot dat ze halen uit hun omgeving.... Een vergezicht in 2016!
zondag 13 december 2015
In den vreemde: Voetbal (55)
De laatste voetbalwedstrijd, welke ik geheel gezien heb, in het echt, moet ergens halverwege de jaren zestig zijn geweest. Het was een wedstrijd in het Telstar stadion, tegen wie weet ik niet meer. Ik was met Jan Wiebe van Veen en zijn vader, en broers. Het was een grote opgaaf. Vond er weinig aan en heb het ook niet meer herhaald. Drukte op de tribune en een hoop herrie. Het was wel mooi zo.
Tot vandaag. FC Göcek. En ik ben helemaal enthousiast. Eigenlijk een beetje toeval. Onze vriend, Caner, speelt in dit elftal. Hij had aangekondigd dat de wedstrijd plaats zou vinden. Helemaal vergeten, maar we waren op tijd op de markt. Aangekomen daar zag ik die jongens op het veld staan. Oeps, de voetbalwedstrijd. Dus, na de markt, wij de tribune op. Ondanks dat het een amateurclub is, staat er een redelijk forse tribune. We zijn bij de ouders van Caner gaan zitten en ook zijn zusje Gaye was over gekomen uit Istanbul.
De tribune was half leeg. Opvallend was dat de helft van het publiek kleine nootjes zat te kanen, waarvan de schilletjes de grond van de tribune bezaaiden. Op het veld gebeurde niet veel. de wedstrijd zou om twee uur beginnen. Niet dus. Gedoe en ik begreep dat de scheids de lijnen niet goed vond. Meten en met een zak kalk nieuwe lijnen uitzetten. Het strafschopgebied werd een beide zijden uitgebreid. Bij het doel van de tegenpartij werden dezelfde handelingen getroffen.
Om half drie begon de match. De tribune was een stuk voller en rond het veld stond ook heel wat publiek. Even buiten de zijlijnen stonden diverse Jandarma's in groepjes van twee. Ook bij de tribune. Ik schat zo'n tien man. Grappig, bij een amateurwedstrijd zo veel "politie". Beide elftallen kwamen zich voor de tribune opstellen. de arbitrage in het midden. Opvallend was dat de grensrechters beiden vrouw waren. Uit Nederland ken ik dat niet, terwijl ik toch heel wat beelden van amateur voetbalgeweld heb voorbij zien gaan op de televisie.
Amper na het fluitsignaal begon het geschreeuw van de supporters. Heel wat opgewonden standjes. Nummer 10 van de tegenpartij liep te kloten, liet zich vallen, kreeg een strafschop mee, en het werd bijna knokken op het veld. Aha, dat was dus de stemming tussen de lijnen. Inderdaad. De scheidsrechter floot wanneer het niet nodig was, en niet wanneer hij wel moest fluiten. Iets wat voor diverse opstootjes tussen de diverse spelers zorgde. Op een uitermate rommelig moment (het leek wel of er 22 spelers zich in het strafschopgebied bevonden) werd er gescoord. Door de tegenpartij. Gejoel vanaf de tribune. Inmiddels waren er al drie gele kaarten gevallen, waarvan twee geheel om onduidelijke redenen.
Het spel werd langzaam ruiger en ruiger. Heel wat spelers kwamen op het groene tapijt terecht. Het EHBO mannetje is absoluut de persoon geweest, die vandaag het meest gerend heeft. Dat heeft hem dan ook groot applaus opgeleverd.
In het laatste kwartier van de eerste helft scoorde de thuisclub. Zo waar met een prachtig schot, waarvan ik aanvankelijk dacht dat het hartstikke mis ging, maar nee hoor, hij zeilde langs de keeper het doel in. De tribune was niet meer te houden en ik stond even hard mee te juichen en te joelen. "We" stonden gelijk!
Na de pauze kwam alles het veld weer op. Ondertussen zaten we nog steeds in het warme zonnetje, nootjes te vreten en water te drinken. Ons dorp begon duidelijk beter voetbal te laten zien, en de tegenpartij bleef zich vrij agressief opstellen. Nummer 15, van die gasten, werd met een rode kaart het veld uit gestuurd. De reden was wat onduidelijk, maar het was al eerder een ettertje gebleken. Net als nummer 10. Er werd wel meer gevoetbald, maar resultaten bleven uit. Spelers werden op de grond gekwakt en de meute liep als een blok heen en weer. Amper een kwartier voor einde scoorde Göcek nog een keer. 2-1! Terecht, naar mijn mening, want ze speelden wel de beste partij. De gasten werden hierop nog agressiever en ja hoor, ettertje nummer 10 kreeg ook rood. Het aantal gele kaarten overigens was niet meer te tellen, het publiek niet meer te houden. Een paar honderd coaches en enthousiaste supporters. Daartussen herkende ik vele dorpsgenoten.
Tegen het einde van de wedstrijd ging de zon schuil achter de berg. En na een prachtige aanval scoorde onze jongens voor de derde maal! Een goede aanval, juist afgewerkt. Een terechte overwinning.
Met bijna tien minuten extra speeltijd klonk het eind signaal. En masse kwamen de thuisspelers naar de tribune en voerden een showtje op. Het publiek werd helemaal gek. Op de achtergrond ging de scheidsrechter richting kleedkamer..., omgeven door zes Jandarma's. Overigens ook tijdens de wedstrijd dreigde de Jandarma nog een keer in te grijpen, maar de agressie bleef toen net binnen de perken. Nu was duidelijk waarvoor de heren gekomen waren. Overigens in de pauze moesten zij nog even optreden op de tribune. Naar ik vernam inzake een beschonken toeschouwer.
De show was over. De laatste spelers gingen richting (nog afgebouwde) kantine/kleedruimte en de mensen verlieten in hoog tempo de tribune. Auto's en scootertjes reden weg op een nogal chaotische manier. De wedstrijd zat er op. Ook wij liepen naar onze auto. Een beloofde wedstrijd, maar eigenlijk niet meer verwacht. We hebben genoten en fanatiek de wedstrijd uit gekeken. De laatste echte wedstrijd zag ik destijds op Cuba. Met een grote kuil in het veld. Ook hier echter een heel andere voetbalsfeer, als in Nederland. Turken zijn snel op hun teentjes getrapt, ook op het veld, maar het is ook zo weer goed. Het publiek bestaat uit heethoofden, maar na afloop vertrekken ze in alle kalmte.Ik ga nog eens echt van voetbal houden....
Tot vandaag. FC Göcek. En ik ben helemaal enthousiast. Eigenlijk een beetje toeval. Onze vriend, Caner, speelt in dit elftal. Hij had aangekondigd dat de wedstrijd plaats zou vinden. Helemaal vergeten, maar we waren op tijd op de markt. Aangekomen daar zag ik die jongens op het veld staan. Oeps, de voetbalwedstrijd. Dus, na de markt, wij de tribune op. Ondanks dat het een amateurclub is, staat er een redelijk forse tribune. We zijn bij de ouders van Caner gaan zitten en ook zijn zusje Gaye was over gekomen uit Istanbul.
De tribune was half leeg. Opvallend was dat de helft van het publiek kleine nootjes zat te kanen, waarvan de schilletjes de grond van de tribune bezaaiden. Op het veld gebeurde niet veel. de wedstrijd zou om twee uur beginnen. Niet dus. Gedoe en ik begreep dat de scheids de lijnen niet goed vond. Meten en met een zak kalk nieuwe lijnen uitzetten. Het strafschopgebied werd een beide zijden uitgebreid. Bij het doel van de tegenpartij werden dezelfde handelingen getroffen.
Om half drie begon de match. De tribune was een stuk voller en rond het veld stond ook heel wat publiek. Even buiten de zijlijnen stonden diverse Jandarma's in groepjes van twee. Ook bij de tribune. Ik schat zo'n tien man. Grappig, bij een amateurwedstrijd zo veel "politie". Beide elftallen kwamen zich voor de tribune opstellen. de arbitrage in het midden. Opvallend was dat de grensrechters beiden vrouw waren. Uit Nederland ken ik dat niet, terwijl ik toch heel wat beelden van amateur voetbalgeweld heb voorbij zien gaan op de televisie.
Amper na het fluitsignaal begon het geschreeuw van de supporters. Heel wat opgewonden standjes. Nummer 10 van de tegenpartij liep te kloten, liet zich vallen, kreeg een strafschop mee, en het werd bijna knokken op het veld. Aha, dat was dus de stemming tussen de lijnen. Inderdaad. De scheidsrechter floot wanneer het niet nodig was, en niet wanneer hij wel moest fluiten. Iets wat voor diverse opstootjes tussen de diverse spelers zorgde. Op een uitermate rommelig moment (het leek wel of er 22 spelers zich in het strafschopgebied bevonden) werd er gescoord. Door de tegenpartij. Gejoel vanaf de tribune. Inmiddels waren er al drie gele kaarten gevallen, waarvan twee geheel om onduidelijke redenen.
Het spel werd langzaam ruiger en ruiger. Heel wat spelers kwamen op het groene tapijt terecht. Het EHBO mannetje is absoluut de persoon geweest, die vandaag het meest gerend heeft. Dat heeft hem dan ook groot applaus opgeleverd.
In het laatste kwartier van de eerste helft scoorde de thuisclub. Zo waar met een prachtig schot, waarvan ik aanvankelijk dacht dat het hartstikke mis ging, maar nee hoor, hij zeilde langs de keeper het doel in. De tribune was niet meer te houden en ik stond even hard mee te juichen en te joelen. "We" stonden gelijk!
Na de pauze kwam alles het veld weer op. Ondertussen zaten we nog steeds in het warme zonnetje, nootjes te vreten en water te drinken. Ons dorp begon duidelijk beter voetbal te laten zien, en de tegenpartij bleef zich vrij agressief opstellen. Nummer 15, van die gasten, werd met een rode kaart het veld uit gestuurd. De reden was wat onduidelijk, maar het was al eerder een ettertje gebleken. Net als nummer 10. Er werd wel meer gevoetbald, maar resultaten bleven uit. Spelers werden op de grond gekwakt en de meute liep als een blok heen en weer. Amper een kwartier voor einde scoorde Göcek nog een keer. 2-1! Terecht, naar mijn mening, want ze speelden wel de beste partij. De gasten werden hierop nog agressiever en ja hoor, ettertje nummer 10 kreeg ook rood. Het aantal gele kaarten overigens was niet meer te tellen, het publiek niet meer te houden. Een paar honderd coaches en enthousiaste supporters. Daartussen herkende ik vele dorpsgenoten.
Tegen het einde van de wedstrijd ging de zon schuil achter de berg. En na een prachtige aanval scoorde onze jongens voor de derde maal! Een goede aanval, juist afgewerkt. Een terechte overwinning.
Met bijna tien minuten extra speeltijd klonk het eind signaal. En masse kwamen de thuisspelers naar de tribune en voerden een showtje op. Het publiek werd helemaal gek. Op de achtergrond ging de scheidsrechter richting kleedkamer..., omgeven door zes Jandarma's. Overigens ook tijdens de wedstrijd dreigde de Jandarma nog een keer in te grijpen, maar de agressie bleef toen net binnen de perken. Nu was duidelijk waarvoor de heren gekomen waren. Overigens in de pauze moesten zij nog even optreden op de tribune. Naar ik vernam inzake een beschonken toeschouwer.
De show was over. De laatste spelers gingen richting (nog afgebouwde) kantine/kleedruimte en de mensen verlieten in hoog tempo de tribune. Auto's en scootertjes reden weg op een nogal chaotische manier. De wedstrijd zat er op. Ook wij liepen naar onze auto. Een beloofde wedstrijd, maar eigenlijk niet meer verwacht. We hebben genoten en fanatiek de wedstrijd uit gekeken. De laatste echte wedstrijd zag ik destijds op Cuba. Met een grote kuil in het veld. Ook hier echter een heel andere voetbalsfeer, als in Nederland. Turken zijn snel op hun teentjes getrapt, ook op het veld, maar het is ook zo weer goed. Het publiek bestaat uit heethoofden, maar na afloop vertrekken ze in alle kalmte.Ik ga nog eens echt van voetbal houden....
maandag 7 december 2015
Arme Hollanders
Ach, arme Hollanders... Zo waar, het is nieuws! Een op de vijf gezinnen kan het financieel niet meer bolwerken. Hoge woonlasten en hoge zorgkosten tegen over lagere inkomsten. Een op de vijf, dat is 20 (!) %. We hebben het nog niet eens over de groeiende kloof tussen arm en rijk, want tegenover die groeiende groep armlastigen is een kleine groep die rijker en rijker wordt. Nee, nu hebben wij het even alleen over de armoede. En het NIBUD roept uit dat het nu toch echt te gek wordt en wijst richting politiek. Dat vraag ik mij ten dele af, daar ik van mening ben dat ook de commercie zeker schuldig is. Maar, hoe is het mogelijk en vooral, hoe heeft nederland het zo ver kunnen laten komen? In 2010 ging het bij mij mis. Hoge woonlasten, daling van inkomen, tot begin 2014 naar nul! Ja, een ieder leest het goed, ik krijg geen cent meer. Dank zij de regeltjes. En ondanks dat ik niets meer ontving diende ik wel de WOZ te voldoen. Immers, ik had eigen vermogen..., een onverkoopbaar huis. Tenminste, op dat moment. Ben ik dan toch eindelijk trendsetter? Meestal loop ik juist achter de feiten aan en ben ik vooral een laat bloeier. Dit keer helaas dus niet
De hoge woonlasten. Huur, of hypotheek, energie, en verzekeringen. De hypotheek was, voor de financiele teloorgang, al ongeveer eenderde van de inkomsten. Door het ruime inkomen, nog prima op te hoesten. Vervolgens was er een hoge nota van energie en inderdaad de ziektekosten. Met de belastingen en verzekeringen waren wij tweederde van ons maandelijkse inkomen kwijt aan vaste lasten. Vergeet daarbij ook niet de hoge kosten voor de moderne media, waar je tegenwoordig ook niet aan kan ontkomen. De ziektekostenverzekering was erg hoog. Ja, extra bij verzekerd, maar wel noodzakelijk, gezien het medische verleden. Na de financiele teloorgang waren de vaste inkomsten te laag. Immers de vaste lasten zaten nog op tweederde van het oude inkomen, maar het nieuwe inkomen was een kwart van het oude inkomen. Een rekeningsom is overbodig om te bedenken dat je dan te kort komt.
Ook nu, wanneer ik in Nederland zou leven, wordt het leven geen taartpuntje. Een beetje huur (inclusief subsidie) levert 500 euro per maand, met de zorgkosten, verzekering, internet, mobile telefonie, etc., zouden we ook nu nog uitkomen (wanneer we het heel goedkoop proberen te doen) op zo'n 1000 euro per maand. Dan bleef er exact 420 euro over om van te leven...
De vraag is of het allemaal zo moet. Wij zijn uit Nederland vertrokken. Hopelijk tijdelijk, maar los daar van. En wat zien wij hier (inTurkije)? Om te beginnen de energie. Vorig jaar hadden wij een strenge winter. Over de hele periode betaalden wij gemiddeld eenderde van wat wij in Nederland het hele jaar aan energie (per maand) betaalden. Het kan dus goedkoper. Ik heb een turkse ziektekostenverzekering; minder dan eenderde van de Hollandse premie. Wij wonen voor 150 euro. Dat komt neer op krap 10% van ons inkomen. In Nederland zal dat al snel 30 tot 40% zijn. De gemiddelde Turk verdiend hier gemiddeld 900 euro per maand, maar woont voor tussen de 50 en 100 euro per maand. Het kan dus goedkoper.
Ook de meeste producten liggen hier qua prijs lager dan in Nederland. OP zich niet bijzonder, want men verdiend hier ook minder. Wel, misschien moet in Nederland ook het inkomen maar eens stevig naar beneden. Nu heb ik het over vergelijkbare kosten... maar er zijn ook veel internationale producten. Merkproducten van grote fabrikanten. Dan zou je denken dat deze producten overal even duur zijn... Niet dus. Bijvoorbeeld onze Tempur matrassen. In Turkije bijna een kwart van de prijs. En zo zijn er veel voorbeelden te noemen van internationale producten, die hier aanmerkelijk goedkoper zijn. Dan zijn er nog de medicamenten. Hier worden de verschillen echt heel groot. Een eenvoudige hoofdpijnstiller is hier ongeveer een kwart van de Nederlandse prijs. Ik praat over een merkproduct (Panadol). Andere medicijnen tonen dat de verschillen nog groter kunnen worden. Maar ook, een artsenbezoek in het ziekenhuis; drie keer langs de arts, een röntgen en een MRI scan, alles bij elkaar nog geen honderd euro. In Nederland kom je voor dat bedrag amper het ziekenhuis binnen. Al weet men dat over het algemeen helemaal niet. Hier moeten we het voorschieten..., vandaar.
Goed, een pot Calve pindakaas is hier duur, maar dat is dan ook wel een luxe product.
Het is dus helemaal niet vreemd, dat de armoede in Nederland toeslaat. En dat mensen een lager inkomen hebben heeft veelal te maken met ontslag. Niet met het feit dat de salarissen minder worden. Dat laatste is toch een optie eens te overwegen. Maar ook moeten de inkomens gemaximaliseerd worden. En wat te denken van een vast basis inkomen voor iedereen? Ik moet nu wachten tot mijn 67e. Dan heb ik weer geld. Tot die tijd ontvang ik niks. Leven inNederland wordt ons eigenlijk, financieel, onmogelijk gemaakt. En Turkije is best lekker, we willen hier ook zeker een tweede residentie behouden, maar we zijn hier ook maar buitenlanders. Ik ben Nederlander, daar liggen mijn contacten, mijn mogelijkheden op werk. Familie is in Nederland, kinderen. Noem maar op. We zijn geen avontuurlijk pioniers. Uit nood zijn wij hierheen getogen en merken steeds meer hoe het onmogelijk wordt gemaakt terug te keren. Maar of ons leven nu zo veel beter zou zijn, wanneer we destijds voor de kartonnen doos en het Leger des Heils gekozen hadden... Ik vrees dat onze situatie dan echt erbarmelijk was, terwijl wij ons nu in een situatie bevinden dat we een menswaardig bestaan kunnen leiden. De overheid zal er vast op gespind zijn ons voor onze keuze te straffen. Maar was het onze keuze, onze realiteitszin, of onze slimheid?
20% van de nederlanders leeft in financieel zwaar weer. Dit percentage zal alleen maar groeien. De boodschap aan de politiek ligt er, maar zal nog steeds niet door komen. Ook bedrijven zullen zich niets aantrekken van de trieste berichtgeving. Immers de kleine groep rijken wil toch alleen maar nog rijker en welvarender worden. Een aardige oplossing; alle Turken naar Nederland en alle Nederlanders naar Turkije... nee, doe dat toch maar niet. Inmiddels merk ik dat Turkije ook nog andere voordelen heeft. Dat zal wegvallen wanneer hier al die Hollanders komen. Blijf dus maar in Nederland, maar pik deze situatie niet. Bundel de krachten, treedt in verzet, maak de wereld eerlijker en leefbaarder (in Nederland)! Laat de 20% geen 30, of 40 worden. Laat die 5% extreem rijken geen 10% worden, maar laat dit richting nul gaan. Verdeel, matig, en respecteer het individuele leven! Respecteer niet langer de portemonnee. En voor ons gaat dan misschien de deur weer open, terug te komen... Hollanders kunnen dan hier logeren, wanneer wij in Nederland zitten. Kijk, dan help je elkaar.
De hoge woonlasten. Huur, of hypotheek, energie, en verzekeringen. De hypotheek was, voor de financiele teloorgang, al ongeveer eenderde van de inkomsten. Door het ruime inkomen, nog prima op te hoesten. Vervolgens was er een hoge nota van energie en inderdaad de ziektekosten. Met de belastingen en verzekeringen waren wij tweederde van ons maandelijkse inkomen kwijt aan vaste lasten. Vergeet daarbij ook niet de hoge kosten voor de moderne media, waar je tegenwoordig ook niet aan kan ontkomen. De ziektekostenverzekering was erg hoog. Ja, extra bij verzekerd, maar wel noodzakelijk, gezien het medische verleden. Na de financiele teloorgang waren de vaste inkomsten te laag. Immers de vaste lasten zaten nog op tweederde van het oude inkomen, maar het nieuwe inkomen was een kwart van het oude inkomen. Een rekeningsom is overbodig om te bedenken dat je dan te kort komt.
Ook nu, wanneer ik in Nederland zou leven, wordt het leven geen taartpuntje. Een beetje huur (inclusief subsidie) levert 500 euro per maand, met de zorgkosten, verzekering, internet, mobile telefonie, etc., zouden we ook nu nog uitkomen (wanneer we het heel goedkoop proberen te doen) op zo'n 1000 euro per maand. Dan bleef er exact 420 euro over om van te leven...
De vraag is of het allemaal zo moet. Wij zijn uit Nederland vertrokken. Hopelijk tijdelijk, maar los daar van. En wat zien wij hier (inTurkije)? Om te beginnen de energie. Vorig jaar hadden wij een strenge winter. Over de hele periode betaalden wij gemiddeld eenderde van wat wij in Nederland het hele jaar aan energie (per maand) betaalden. Het kan dus goedkoper. Ik heb een turkse ziektekostenverzekering; minder dan eenderde van de Hollandse premie. Wij wonen voor 150 euro. Dat komt neer op krap 10% van ons inkomen. In Nederland zal dat al snel 30 tot 40% zijn. De gemiddelde Turk verdiend hier gemiddeld 900 euro per maand, maar woont voor tussen de 50 en 100 euro per maand. Het kan dus goedkoper.
Ook de meeste producten liggen hier qua prijs lager dan in Nederland. OP zich niet bijzonder, want men verdiend hier ook minder. Wel, misschien moet in Nederland ook het inkomen maar eens stevig naar beneden. Nu heb ik het over vergelijkbare kosten... maar er zijn ook veel internationale producten. Merkproducten van grote fabrikanten. Dan zou je denken dat deze producten overal even duur zijn... Niet dus. Bijvoorbeeld onze Tempur matrassen. In Turkije bijna een kwart van de prijs. En zo zijn er veel voorbeelden te noemen van internationale producten, die hier aanmerkelijk goedkoper zijn. Dan zijn er nog de medicamenten. Hier worden de verschillen echt heel groot. Een eenvoudige hoofdpijnstiller is hier ongeveer een kwart van de Nederlandse prijs. Ik praat over een merkproduct (Panadol). Andere medicijnen tonen dat de verschillen nog groter kunnen worden. Maar ook, een artsenbezoek in het ziekenhuis; drie keer langs de arts, een röntgen en een MRI scan, alles bij elkaar nog geen honderd euro. In Nederland kom je voor dat bedrag amper het ziekenhuis binnen. Al weet men dat over het algemeen helemaal niet. Hier moeten we het voorschieten..., vandaar.
Goed, een pot Calve pindakaas is hier duur, maar dat is dan ook wel een luxe product.
Het is dus helemaal niet vreemd, dat de armoede in Nederland toeslaat. En dat mensen een lager inkomen hebben heeft veelal te maken met ontslag. Niet met het feit dat de salarissen minder worden. Dat laatste is toch een optie eens te overwegen. Maar ook moeten de inkomens gemaximaliseerd worden. En wat te denken van een vast basis inkomen voor iedereen? Ik moet nu wachten tot mijn 67e. Dan heb ik weer geld. Tot die tijd ontvang ik niks. Leven inNederland wordt ons eigenlijk, financieel, onmogelijk gemaakt. En Turkije is best lekker, we willen hier ook zeker een tweede residentie behouden, maar we zijn hier ook maar buitenlanders. Ik ben Nederlander, daar liggen mijn contacten, mijn mogelijkheden op werk. Familie is in Nederland, kinderen. Noem maar op. We zijn geen avontuurlijk pioniers. Uit nood zijn wij hierheen getogen en merken steeds meer hoe het onmogelijk wordt gemaakt terug te keren. Maar of ons leven nu zo veel beter zou zijn, wanneer we destijds voor de kartonnen doos en het Leger des Heils gekozen hadden... Ik vrees dat onze situatie dan echt erbarmelijk was, terwijl wij ons nu in een situatie bevinden dat we een menswaardig bestaan kunnen leiden. De overheid zal er vast op gespind zijn ons voor onze keuze te straffen. Maar was het onze keuze, onze realiteitszin, of onze slimheid?
20% van de nederlanders leeft in financieel zwaar weer. Dit percentage zal alleen maar groeien. De boodschap aan de politiek ligt er, maar zal nog steeds niet door komen. Ook bedrijven zullen zich niets aantrekken van de trieste berichtgeving. Immers de kleine groep rijken wil toch alleen maar nog rijker en welvarender worden. Een aardige oplossing; alle Turken naar Nederland en alle Nederlanders naar Turkije... nee, doe dat toch maar niet. Inmiddels merk ik dat Turkije ook nog andere voordelen heeft. Dat zal wegvallen wanneer hier al die Hollanders komen. Blijf dus maar in Nederland, maar pik deze situatie niet. Bundel de krachten, treedt in verzet, maak de wereld eerlijker en leefbaarder (in Nederland)! Laat de 20% geen 30, of 40 worden. Laat die 5% extreem rijken geen 10% worden, maar laat dit richting nul gaan. Verdeel, matig, en respecteer het individuele leven! Respecteer niet langer de portemonnee. En voor ons gaat dan misschien de deur weer open, terug te komen... Hollanders kunnen dan hier logeren, wanneer wij in Nederland zitten. Kijk, dan help je elkaar.
vrijdag 4 december 2015
In den vreemde: onnozel (54)
Soms voel ik mij, als buitenlander, heel onnozel. Dat is zeker gerelateerd aan de taal, maar ook dat er zoveel zaken hier anders gaan. Gisteravond was er geen stroom. Alleen bij ons. Onder de hoofdstop zit een digitale elektrometer. Deze gaf ook niets meer aan. Ik dacht aan een technisch probleem.
Hedenochtend ging ik naar de elektricien en vroeg langs te komen. Weer thuis sprak ik Mustafa, de huisbaas. Volgens hem was de rekening niet betaald en waren we afgesloten. Ik moest maar naar het postkantoor om te betalen. Nu weten we vaak niet wanneer er een rekening komt. Niet zo maar een keer per maand, op een vaste dag, maar wanneer het uit komt. Twee dagen geleden kwam de meteropnemer. In de tussenliggende twee maanden hebben we niemand gezien. Dat kan, want de meteropnemer laat niets achter, waardoor je weet dat er een nieuwe rekening is. Hier is geen mobiel internet, dus moet je de rekening bij de Muhtar opvissen. Daar was ik twee weken geleden al, maar niets te zien. Ook Ibrahim (zwager van Mustafa en goed Duits sprekend) gaf aan dat er nog helemaal niets was. Maar door de woorden van Mustafa voelde ik mij toch wat onnozel.
Dus, weer naar het dorp. Bij het postkantoor konden zij mij niet helpen. Internet lag er uit. Kom over een uurtje maar. Ondertussen ben ik naar de bank gegaan, om automatische betaling te regelen. Omdat het uur nog niet om was nog even thee gaan drinken en vervolgens terug naar de PTT. Ja hoor, de computer deed het. Alleen, er was geen openstaande rekening te vinden. Ga maar naar de bank om te betalen. Geen goed idee. Via een omweg hoorde ik dar Caner thuis was. En jawel, hij kijkt op internet en er staat niets open. Conclusie: toch een technisch probleem. Ook dan voel je jezelf weer onnozel. Enfin, hij belt met de huisbaas en vervolgens de elektricien. Die komt morgen, tussen een en twee..
In ieder geval kon ik weer huiswaarts. Ik de berg weer kom. Onderweg claxonneerde nog een scooter heel enthousiast... Echter door de helm kon ik niet zien wie. Thuis komt mijn vrouw naar buiten en ontsteekt het licht! De elektricien was net geweest. Binnen vijf minuten was het geregeld: de hoofdstop is vervangen...
Het heeft mijn dag gekost, terwijl ik eindelijk weer wat voor mijzelf wilde doen én nog wat klussen. Reina, mijn vrouw, had ondertussen van de deur in de badkamer een schuifdeur gemaakt. Ik had mijn tijd verdaan. Ook dan voel ik mij toch weer even onnozel. Maar goed, alles is weer in orde. Ik wil Caner bellen, om te zeggen dat het geregeld is. Lukt niet. Een Turkse stem ratelt een bericht af, maar bellen gaat niet... We hadden toch al geregeld dat telefoon én internet automatisch betaald zouden worden? Weer iets niet goed geregeld? Ik word er wel een beetje moe van, doch het sterkste gevoel is dat ik mij telkens de onnozele buitenlander voel. Want dat is het toch een beetje. Omdat je de taal onvoldoende machtig bent, de regels anders zijn en het systeem ons vreemd weet je niet of je voor verrassingen komt te staan en welke. Best spannend natuurlijk, alhoewel soms ook wel lastig.
De andere kant zijn er ook positieve verrassingen. Zoals gisteren in het ziekenhuis. Reina moest een röntgen foto laten maken, daar een MRI (kon ook met een uurtje) en we zijn drie keer bij de arts geweest. Daar het geen noodgeval was moesten we voorschieten; € 120 alles bij elkaar... Niet te geloven! Behalve het financiele verrassinkje ook het feit dat er eigenlijk binnen tien minuten werd geconcludeerd dat er sprake was van een nekhernia. In dit geval ging mijn gevoel van onnozelheid linea recta naar de Nederlandse zorg en met name het Kennemer Gasthuis.
Vele malen zijn we langs geweest, meerdere specialisten bezocht en niemand die ook maar op het idee kwam dat het een nekhernia kon zijn. Hoe vreselijk achterlijk. De zorg in Nederland is duur. De zorg in Nederland is traag. De zorg in Nederland schiet te kort. Er wordt veel te veel vanuit oogkleppen en portemonnee naar de patiënt gekeken. Nee, ook dat is hier anders. Maar wel deskundiger, efficiënter en stukken goedkoper.
De wereld zit vreemd in elkaar. Ach en dan heb ik er niet zo heel veel moeite mee, wanneer ik af en toe de onnozele buitenlander mag uithangen....
Hedenochtend ging ik naar de elektricien en vroeg langs te komen. Weer thuis sprak ik Mustafa, de huisbaas. Volgens hem was de rekening niet betaald en waren we afgesloten. Ik moest maar naar het postkantoor om te betalen. Nu weten we vaak niet wanneer er een rekening komt. Niet zo maar een keer per maand, op een vaste dag, maar wanneer het uit komt. Twee dagen geleden kwam de meteropnemer. In de tussenliggende twee maanden hebben we niemand gezien. Dat kan, want de meteropnemer laat niets achter, waardoor je weet dat er een nieuwe rekening is. Hier is geen mobiel internet, dus moet je de rekening bij de Muhtar opvissen. Daar was ik twee weken geleden al, maar niets te zien. Ook Ibrahim (zwager van Mustafa en goed Duits sprekend) gaf aan dat er nog helemaal niets was. Maar door de woorden van Mustafa voelde ik mij toch wat onnozel.
Dus, weer naar het dorp. Bij het postkantoor konden zij mij niet helpen. Internet lag er uit. Kom over een uurtje maar. Ondertussen ben ik naar de bank gegaan, om automatische betaling te regelen. Omdat het uur nog niet om was nog even thee gaan drinken en vervolgens terug naar de PTT. Ja hoor, de computer deed het. Alleen, er was geen openstaande rekening te vinden. Ga maar naar de bank om te betalen. Geen goed idee. Via een omweg hoorde ik dar Caner thuis was. En jawel, hij kijkt op internet en er staat niets open. Conclusie: toch een technisch probleem. Ook dan voel je jezelf weer onnozel. Enfin, hij belt met de huisbaas en vervolgens de elektricien. Die komt morgen, tussen een en twee..
In ieder geval kon ik weer huiswaarts. Ik de berg weer kom. Onderweg claxonneerde nog een scooter heel enthousiast... Echter door de helm kon ik niet zien wie. Thuis komt mijn vrouw naar buiten en ontsteekt het licht! De elektricien was net geweest. Binnen vijf minuten was het geregeld: de hoofdstop is vervangen...
Het heeft mijn dag gekost, terwijl ik eindelijk weer wat voor mijzelf wilde doen én nog wat klussen. Reina, mijn vrouw, had ondertussen van de deur in de badkamer een schuifdeur gemaakt. Ik had mijn tijd verdaan. Ook dan voel ik mij toch weer even onnozel. Maar goed, alles is weer in orde. Ik wil Caner bellen, om te zeggen dat het geregeld is. Lukt niet. Een Turkse stem ratelt een bericht af, maar bellen gaat niet... We hadden toch al geregeld dat telefoon én internet automatisch betaald zouden worden? Weer iets niet goed geregeld? Ik word er wel een beetje moe van, doch het sterkste gevoel is dat ik mij telkens de onnozele buitenlander voel. Want dat is het toch een beetje. Omdat je de taal onvoldoende machtig bent, de regels anders zijn en het systeem ons vreemd weet je niet of je voor verrassingen komt te staan en welke. Best spannend natuurlijk, alhoewel soms ook wel lastig.
De andere kant zijn er ook positieve verrassingen. Zoals gisteren in het ziekenhuis. Reina moest een röntgen foto laten maken, daar een MRI (kon ook met een uurtje) en we zijn drie keer bij de arts geweest. Daar het geen noodgeval was moesten we voorschieten; € 120 alles bij elkaar... Niet te geloven! Behalve het financiele verrassinkje ook het feit dat er eigenlijk binnen tien minuten werd geconcludeerd dat er sprake was van een nekhernia. In dit geval ging mijn gevoel van onnozelheid linea recta naar de Nederlandse zorg en met name het Kennemer Gasthuis.
Vele malen zijn we langs geweest, meerdere specialisten bezocht en niemand die ook maar op het idee kwam dat het een nekhernia kon zijn. Hoe vreselijk achterlijk. De zorg in Nederland is duur. De zorg in Nederland is traag. De zorg in Nederland schiet te kort. Er wordt veel te veel vanuit oogkleppen en portemonnee naar de patiënt gekeken. Nee, ook dat is hier anders. Maar wel deskundiger, efficiënter en stukken goedkoper.
De wereld zit vreemd in elkaar. Ach en dan heb ik er niet zo heel veel moeite mee, wanneer ik af en toe de onnozele buitenlander mag uithangen....
Abonneren op:
Posts (Atom)