dinsdag 30 oktober 2018

School

Ach, natuurlijk kan ik wel weer ergens over zeuren, maar op de een of andere manier moest ik denken aan mijn schooltijd. Dat komt misschien door mijn eerdere blog over Ekseption en Waaldrecht. In 1969 kwam ik op het Lorentz. De meeste klasgenootjes, van de lagere school (Adolf van Nassauschool in Santpoort), gingen in IJmuiden naar de middelbare school. Ik wilde persé naar het Lorentz.
Het begin daar was voorspoedig, iets wat in het laatste semester alweer volledig teniet gedaan werd. In 1970 werd ik geopereerd aan mijn voeten. Los van het fysieke ongemak was ik erg bang gemaakt voor de operatie. Daardoor begon ik te klooien, wat ik de rest van mijn schoolloopbaan aardig heb volgehouden. Recalcitrant is wellicht nog te voorzichtig gezegd... Ondanks mijn slechte prestaties was het ook een aardige tijd. En het Lorentz was een broedplaats voor creativelingen. Vooral ingegeven door Tjeerd de Haan, leraar Nederlands, auteur en creatief inspirator. Een klasgenoot van mij, Peter van de Klashorst, is een bekend schilder geworden. Hugo Kaagman, bij wie ik mij ooit bij een les Nederlands in zijn klas verstopte, is als punker en graffiti artiest toch ook redelijk succesvol geworden. En er zijn vast meer klasgenoten (en schoolgenoten) die het goed gedaan hebben in hun leven.
Heb ik het goed gedaan? Tja, wanneer ik terug kijk op mijn leven ben ik tevreden, alhoewel ik een ster ben tegenslagen op te zoeken.

De middelbare school heb ik nooit met goed gevolg afgesloten. Tot 1975 heb ik op het Lorentz gezeten. Nooit verder gekomen dan 4 HAVO. Mijn klasgenoten hebben elkaar dan ook flink afgewisseld. Velen zijn dan ook aan mijn herinnering ontglipt, doch anderen zal ik nooit uit mijn geheugen kunnen wissen, mits Alzheimer zich bij mij aandient. Met enkelen heb ik soms contact, zijn "vriende" op Facebook of kom ik nog wel eens tegen. In de tijd van school was ik niet de meest populaire. Sterker, ik functioneerde nog wel eens perfekt als pispaal. Daarnaast haalde ik ook rottigheid uit. Ik zat een keer voorin de klas, bij Bijkerk van wiskunde, dat ik een paraplu op stak. Onschuldig leuk. Bijkerk had de pik op me. Hij sliste en sprak flink met mondwater. Dus, ik moest vooraan komen zitten. Omdat ik niet iedere les nat wilde worden had ik die plu mee. Daarna heeft hij overigens gelijk geweigerd nog les te geven. Dat is ook niet meer gebeurt, al kan ik mij de vervangen wiskunde niet meer herinneren.
Ook ben ik een keer echt buiten het acceptabele gegaan. Op het plein liet een klasgenoot een pistool zien, waar je kleine kogeltjes (een soort hagel) mee kon afschieten. In mijn ooghoek zag ik Hendriks van Aardrijkskunde, in het hok van de amunuensis staan. In een reflex pakte ik het wapen, schoot en gaf het terug. Ik had door de ruit in de hand van Hendriks geschoten. Mijn klasgenoot is van school gestuurd. Dat wilde hij ook en had nu een goede reden. Met hem, Ruud geheten, had ik een jaar langs een wedstrijd; wie het meest uit de klas verwijderd werd. Op het nippertje had hij gewonnen. Hij deed het uit onvrede, ik uit recalcitrantie. Maar goed, waarom mijn impuls richting Hendriks? Tijdens een les aardrijkskunde sprak hij over het observatorium in Tucson (Arizona, USA). Ik zei daarop dat een neef van mijn moeder daar werkte. Toen ik thuis kwam nam mijn moeder mij apart. Wat ik had gezegd? Ik herhaalde, waarop zij zei:" volgens je leraar heb je gezegd dat je moeder, ik dus, werkster is in het observatorium in Tucson...". De vraag op dat moment was wie hier nu gestoord was. Vingers wezen in mijn richting. Mijn schooltijd was turbulent en dat ik het zo lang heb volgehouden was omdat mijn broer zo braaf en voorbeeldig was en mijn vader in de oudercommissie zat. Uiteindelijk heeft dat alles niets mogen helpen. Toen ik wederom bleef zitten mocht ik een andere school uitzoeken. Dat heb ik nog een jaar volgehouden....

dinsdag 23 oktober 2018

Waaldrecht

Wie kent het nog: Waaldrecht, de dramaserie van de VARA uit 1973 en 1974? Het speelde zich af in het denkbeeldige rivierdorp Waaldrecht. Iedere aflevering stond op zich, maar toch was het een geheel. Veel sociale onderwerpen, toch kan ik mij weinig meer herinneren van de inhoud van de serie. Het gevoel heb ik er nog steeds wel bij...
Telkens wanneer ik muziek van Ekseption draai komt het gevoel van Waaldrecht boven. Een heerlijk nostalgisch gevoel moet ik zeggen. Veel draai ik de muziek niet, maar als ik het hoor krijg ik een bijna verliefd gevoel in mijn buik.

Ekseption is een Haarlemse band. Rik van der Linden, de bandleider, kwam uit Haarlem. Hij woonde bij zijn moeder in de buurt, of aan, het Kenaupark. Ook zat hij op het Lorentz lyceum, waar ik ook op kwam, maar net nadat hij de school verlaten had. Rik van der Linden is geboren in 1946 en overleden zo'n vijftig jaar later in 2006. In de periode van 1971 tot 1983 is hij getrouwd geweest met Penny de Jager. Zij was vooral bekend van haar dansen tijdens AVRO's TOPPOP. Op de een of andere manier had ik wel wat met Ekseption, die vooral bekend zijn geworden met hun nummer "The 5th".

Maar Ekseption was ook het intronummer van Waaldrecht. Vandaag de link, wanneer ik hun muziek draai. Maar er is meer. In die voorbije jaren was ik helemaal weg van Waaldrecht. Zo erg, dat ik op mijn 17e een aflevering van de serie schreef. Een dikke stapel papier, getypt op mijn vaders oude reis-typemachine. In een dikke enveloppe alles opgestuurd naar de VARA. Later kreeg ik nog een berichtje, dat ze het niet voldoende vonden. Tot ik de laatste uitzending zag... Ik keek en al snel viel mij op, dat het vrijwel "mijn" aflevering was! Ja, ze hadden mij afgewezen, maar toch de hele tekst en het verhaal bewerkt. Zo, dat het voor mij nog zeer herkenbaar was. Vanaf dat moment droeg ik het als een trots geheim bij mij. En, ik moet zeggen, zo heel veel had de VARA niet eens veranderd. Overduidelijk was mijn inbreng te herkennen. Dat zijn toch absoluut prachtige herinneringen!

Zo heel veel denk ik niet aan vroeger, maar op dit soort momenten komt toch van alles weer boven. Wij hadden geen televisie thuis. Als kind keek ik bij de achterburen naar Pipo en Zwiebertje. In 1970 kocht mijn jongste broer (zo'n beetje van zijn eerst verdiende geld) een kleine zwart-wit televisie. Die stond op zijn kamer. Een uitermate goed chantagemiddel, maar we zaten regelmatig bij hem op de kamer te kijken. Veel VPRO programma's volgenden we fanatiek, zoals de Fred Haché Show. Maar ook de vroege Koot en Bie, destijds nog in Hadimassa. Ook vrijwel alle programma's van Mies Bouwman volgden we, waaronder "1 van de 8". Het meest lastige was op goede voet met mijn broer te blijven, want wanneer er ruzie was kwam ik echt zijn kamer niet in. Hetzelfde gold trouwens voor mijn vader, wat ik achteraf wel humoristisch vind.

Je kan het je tegenwoordig niet meer voorstellen, een huis zonder televisie en later een huis met een televisie op de kamer van je broer, maar niet in de huiskamer. Die kwam pas in 1976, toen mijn vader met pensioen ging. Van zijn werk kreeg hij een kleuren televisie. Maar goed, dat jaar ging ik ook het huis uit.
De tijd, dat er nog maar twee zenders waren. Toch keken we vrij selectief, vooral de wat alternatieve programma's. Ik meen dat ik Waaldrecht ook op de kamer van mijn broer heb bekeken, want ik zou niet weten wat de alternatieven moesten zijn, in die tijd.  Alhoewel, bij de familie Samson keek ik altijd TOPPOP. Zij hadden een kleuren televisie, nog voor dat zo'n apparaat bij ons in de woonkamer prijkte.
Grappig, tegenwoordig moet ik het doen met maar een zender: BVN. Ook leuk, maar soms ook stomvervelend. Een beetje terug naar vroeger, maar tegenwoordig hebben we wel internet. Dat bestond toen nog niet eens in ons denken, noch in onze fantasie...

donderdag 4 oktober 2018

Kritiek

Met enige regelmaat word ik aangesproken op het keveren van mijn kritiek op Nederland, de Nederlandse overheid en diverse instanties. Soms word ik als "zuur" of "cynisch" bestempelt. Dat zet toch tot nadenken.
Ja, ze hebben wel degelijk gelijk. Ik poog wel minder mijn kritieken te uiten, maar recent had ik op Facebook toch weer wat opmerkingen over de Belastingdienst. Is mijn kritiek zo onterecht? Velen zijn van mening van wel en vinden dat de maatschappij, in Nederland, op zich goed geregeld is. Bij mijn overwegingen merkte ik dat ik pas vanaf 2013 met mijn negatieve uitlatingen begon. In eerste instantie rond onze politieke ervaringen. Ja, dat was schokkend voor mij, ik moest het uiten. Het moest kwijt. En daarna is alles in toch een zekere stroomversnelling geraakt.

Tot 2013 was mijn leven eigenlijk wel op orde. Ondanks dat ik werkloos raakte, tijdens de crisis, bleef ik optimistisch. Als zelfstandige ging ik aan de bak. Het was niet eenvoudig, maar het bracht voldoende voldoening. In eerste instantie, want in 2014 volgde het een en ander elkaar snel op. Daardoor kwamen wij in een situatie, die wij niet kenden. Een situatie waar ik tot dan toe alleen over las, op televisie zag, of van derden hoorde. Het was niet "mijn" wereld. Maar in 2014 werd het wel mijn wereld. Doordat er iets mis ging ontwikkelde zich een keten van misstanden en ongelijkheid. Van onrecht zelfs, in mijn beleving. Plots werden we persoonlijk geconfronteerd met (slecht) politiek beleid, slecht functionerende ambtenaren, leegzuigende banken, en noem maar op. Als zelfstandige werd het onmogelijk gemaakt, in ons huis konden we niet meer leven. Het besluit een deel van het jaar in Turkije te gaan wonen was een besluit om enigszins een menswaardig leven te kunnen leiden. In Nederland zouden we niet alleen verder afzakken, maar ook dakloos zijn. En dat terwijl je een eigen huis had.
Die opeenstapeling maakte dat ik mijn frustraties en kritiek moest uiten. Kortom, plots stond ik aan de andere kant. En wellicht daardoor zie je dingen anders. Misschien ga je er meer op letten. Inderdaad, voordien was ik altijd wel kritisch, maar niet in de vorm, welke ik vanaf 2013 uitte, ondermeer in diverse blogs.
En ja, sindsdien lijkt het niet op te houden. Iedere keer weer zo'n tegenvaller. Recent dat rare gedoe met de Belastingdienst. Voor 2013 bestond het niet, dat je als huurder geld krijgt van de overheid ter compensatie. En nu dringen ze het je op. En ondanks aangegeven te hebben, dat we het niet wilden, bleven ze door gaan te betalen... Tot opeens een terugvordering op de mat lag. Sorry, maar mag ik dan zo reageren? En nogmaals, in het verleden speelde dit soort zaken nooit. Ik betaalde keurig de hypotheek, alle maandlasten werden op tijd voldaan en niets was een probleem. We konden op vakantie, leuke dingen doen, maar natuurlijk moesten we ook opletten. Dat ging altijd prima.

Nu kunnen we niet op vakantie. In Turkije kunnen we redelijk leven. Geen gekke dingen doen, maar het is prima te doen. In Nederland leven we wel heel sober en kunnen we ons erg weinig veroorloven.   De tijd dat we in Nederland zijn moeten we de dubbeltjes wel omdraaien. Maar dat laat je niet zien. Er blijft altijd een zweem van schaamte over de relatieve armoede hangen.

Nee, ik sta nog steeds achter al mijn kritieken. Misschien had het soms wat genuanceerder gekund, of minder fel. Maar ik begrijp ook de kritiek. Zolang alles op orde is, is het verdomd lastig ons verhaal te begrijpen en helemaal om onze machteloosheid te voelen.  In ieder geval ga ik proberen (en dat gaat vast lukken) minder negatief te zijn. Alhoewel soms een discussie uitlokken ook wel leuk is.