dinsdag 5 december 2017

Belletje

Een natuurlijke stilte. Vogelgekwetter, maar vrijwel windstil. Een overheersende rust en een vredig gevoel. Een brandend zonnetje. Mijmerend zit ik op de stoel op het terras. Buiten de muur spelen onze twee grootste honden. Er loopt een donkere hond omheen. Alles kwispelt. Behalve ons kleine kereltje. Nerveus draait ie om mij heen en weet op mijn schoot te springen. Een hoogte, waarvan hij normaliter amper de helft hangt. Dan, na het korte geblaat van de ezel, hoor ik het. Heel zacht. Vanuit het bos. Een belletje. Niet veel later verschijnt er tussen de bomen door een schaap. Rustig voortbewegend om ondertussen gezapig groen te consumeren. De honden spelen, zonder geluid te maken. Nu is alleen zachtjes het belletje van het schaap te horen. Tussen de bomen, in de verte, doemen meerdere licht voortschrijdende leden van de kudde op. Een vierde hond heeft zich bij het groepje gevoegd. Een prachtige oker herderachtige. Beide passanten zijn mannetjes. De twee van ons vrouwtje. Alles is geholpen en in harmonie trekt het met elkaar op. Soms staan ze, zij aan zij, de kudde gade te slaan. Zo van;

"Wouw, mooie kudde heb je."

"Ja, ben d'r trots op."

"Ze blijven mooi bij elkaar."

"Ja, veel hoef ik niet te doen."

De herdershonden lopen soms met de kudde op, alhoewel zij meestal lijken te vergeten wat nu feitelijk hun taak is. Op het fluitje van de herder wordt dan niet gereageerd. In de zelfde tijd zit die kleine te beven en te klapperden op mijn schoot. Een lam wordt zelfs groter geboren, maar bij die schapen zit totaal geen kwaad bloed. Het schuifelt en het graast. De kudde blijft ook constant bij elkaar, ondanks dat kleine groepjes zich een beetje afsplitsen. Ze lijken de wandelroute te kennen. Desalniettemin passeren ze vandaag niet ons huis, maar verdwijnen een stukje verder, weer in het bos. De honden spelen nog steeds met elkaar, ondanks dat de kudde niet meer te horen is. Wanneer ik een geluid maak wat onze honden naar mij toe trekt verdwijnen de andere twee achter de kudde aan het bos in.



Alles ligt weer. Luierend in de zon. Alleen dat kleine mormel kuiert constant achter mij aan, wanneer ik weer een kruiwagen vol met stenen laad. In alle rust ga ik verder met mijn klusje, het uitzetten van muurtjes, die ik wil bouwen. Zachte wereldse geluiden klinken door. We gaan gewoon weer door.

8 uur

 Acht uur. Woef woef..., twee blafjes. Telkens weer, iedere ochtend. Of Loulou (onze Golden Retriever) een polshorloge draagt. Of de klok aan de wand af kan lezen. Niet vroeger, noch later. Ze wekt ons;" opstaan!". Bij geen reactie wordt de blaf actie na een half uur herhaald.

De opgedroogde slaap nog in de ooghoeken schuif ik de trap af. Onder staan ze alle drie. Hevig kwispelend. Loulou probeert mij tegemoet te komen, maar bij de derde trede glijden haar voorpoten weg. Hoger komt ze niet. Onderaan wordt ik vervolgens uitbundig begroet. Drie honden buitelen over elkaar om hun liefde te betuigen en enthousiasme te tonen.

Na de begroeting open ik de tuindeur. Het huisvee stuift naar buiten. Binnen geen plasje, noch een drolletje. Ze hebben zich weer keurig gehouden, maar de nood is nu wel hoog. Emma controleert direct de buitenboel en of zij nog moet bewaken, waarna ze een voor een weer binnen druppelen. Ontbijt tijd.



Het feit dat Jenna haar verblijf boven verruild voor het gezelschap bij de honden geeft mij een warm gevoel. Soms wil Emma nog wel even een sprintje trekken, wanneer Jenna zich wat te snel beweegt, maar laat zich hierin uitmuntend corrigeren. Gesteld kan worden is dat er sprake is van een hele fijne harmonie. En ondanks dat ik, of Reina, voor portier moet spelen (in dit huis geen hondenluik meer) zijn de dieren vrij te gaan en staan waar ze willen.

Wanneer een van hen te ver weg gaat, of het is etenstijd, dan wel dat Emma te lang weg blijft, Loulou houdt de roedel bijeen. Zelf controleert zij ons regelmatig op onze aanwezigheid, waarbij Loulou ook graag een knuffel wenst, of een cadeautje geeft. Meestal een doorkauwde tennisbal.

Soms rennen Loulou en Emma als gekken weg, na een sierlijke sprong over het muurtje. Een enkele keer vervaagt de reden tot rennen en lopen ze zij en zij wat rond, niet beseffende wat hen zo haastig maakte. Een andere keer rennen ze doelgericht. Of naar de eik, niet ver achter het hek, of naar een schitterende gevormde dode boom, een kleine honderd meter van het huis verwijderd. Even later hoor je de eekhoorns kwetteren van plezier. Ze waren toch weer sneller dan die twee grote jongens.



Heel vaag klinkt een belletje. Ventje wordt direct nerveus en blijkt op mijn schoot te kunnen klimmen zonder hulp. Dan verschijnen de eerste schapen. Uiteindelijk schuifelt er een kudde van zo'n vijftig schapen rond het erf. Loulou vindt het eng. Af en toe loopt ze op het hek af en blaft. De schapen rennen drie meter en grazen weer door. Een grote ram verschijnt bij het open hekje. Loulou wordt stil. Groot beest, maar die hoorns zitten op een dier... En heeft er twee. Loulou heeft haar eigen kauw hoorn..., ook zo groot. Emma loopt geïnteresseerd met de kudde mee. Een grote zwarte hond verschijnt op de muur. Druk kwispelend. Dan een sierlijke sprong. Eerst loopt het mannetje naar Loulou. Iedere keer weer begroeten ze elkaar lieflijk. Dan komt de hond bij een van ons een aai halen, om vervolgend de route te vervolgen en achter de kudde aan te sjokken.

Een uurtje later, een groepje geiten bij de mooie dode boom. Loulou en Emma rennen er op af, maar blijven op zo'n vijftien meter staan. Kijken en staan. Een stukje naar voren en wat geblaf. Weinig reactie bij de geiten. Dan maar rechtsomkeert en terug naar huis.



Half zes. De honden verzamelen zich. Langzaam etenstijd. Na het diner weer naar buiten. Maar Ventje en Loulou komen vrij snel weer naar binnen. Languit op het kleed, of op en kussen. Spelen en knuffelen met de baas. Bal als cadeautje. Dan liggen ze lekker en slapen. Emma ligt buiten op de stoel. Soms blijft ze daar de hele nacht.



Ik kan mij niet voorstellen dat sommige mensen niets met dieren hebben. Sommige zelfs wars zijn van honden. Wat kunnen ze je leven toch enorm verrijken.....

donderdag 23 november 2017

Beetje dom...

Misschien moet niet elk onderzoek serieus genomen worden, maar de andere kant is dat het wel gaat over wetenschap. En dan kan je er van uit gaan dat wetenschap gelijk staat aan de feiten.



Zo is er een Amerikaans onderzoek naar de ontwikkeling van de intelligentie van de mens. Daaruit blijkt dat nieuw geborenen per generatie, gemiddeld, 1 IQ lager scoort dan de voorgaande generatie. Met andere woorden: de mens wordt niet intelligenter, maar juist dommer. Naast dommer wordt de mens ook bevattelijker. Dit laatste met name op twee gebieden; ADHD en allergie. Twee zaken die geen enkel causaal verband (lijken te) hebben. Eerlijk gezegd, de reden tot groei van het toenemende percentage van mensen met ADHD kan ik niet meer herleiden. De allergie, daarentegen, staat in directer verband tot de afname van onze intelligentie. Namelijk, een zeer belangrijke reden is gerelateerd aan "vergiftiging".

Wij mensen zijn zó proper en voorzichtig geworden, dat wij daardoor juist het tegendeel bewerkstelligen. Bijvoorbeeld onze schoonmaak en hygiëne woede. Alles moet schoon, rein zijn en goed ruiken. Daarvoor gebruiken we tal van middelen in, bijvoorbeeld, het huishouden. Schoonmaakmiddelen, maar ondertussen bevatten deze middelen tal van (chemische) stoffen die luchtvervuiling werken. Omdat ook onze huizen nog eens zo goed geïsoleerd zijn blijven de chemische luchten hangen, waardoor dit toenemend ingeademd wordt met als gevolg dat zwangere vrouwen in feite hun baby's vergiftigen. Een van de gevolgen hiervan is blijkbaar de afname van intelligentie.

De andere kant is dat we zo schoon op ons zelf en omgeving zijn, dat de weerstand afneemt en allergieën toenemen.

Behalve de gevolgen van de huiselijke hygiëne spelen ook luchtverontreiniging en een tekort aan jodium een rol. Dat tekort aan jodium staat centraal in deze ontwikkeling. De jonggeborene beschikt over een tekort aan jodium, door de gegeven omstandigheden, en naar schijnt is er een causale relatie tussen een te kort aan jodium en de afname van de intelligentie.



Dan kom ik toch weer bij "rookvrijegeneratie.nl". Daar wordt ondermeer gesteld dat kinderen een goed voorbeeld moeten hebben. Mede omdat kinderen gedrag kopiëren. Daarnaast spreekt men ook over de gezondheid..., tja en dan denk ik toch ook aan bovenstaande. We kunnen wel het beste met elkaar, en onze kinderen voor hebben, maar ondertussen "vergiftigen" we onze nakomelingen in volle omvang. En de gevolgen zijn erg ingrijpend. En wanneer er sprake is van afnemende intelligentie in een tijd die toenemend ingewikkeld wordt..., dan ga ik toch mijn hart maar een beetje vast houden.



Misschien moeten we wat losser worden. Ook ten aanzien van onze kinderen. Als kind speelde ik in het zand, we groeven kuilen en maakten daar hutten van. Wanneer ik dan terug kwam moest mijn broek uit en werd ik op wormen gecontroleerd. Regelmatig pikte mijn moeder daar van die kleine witte beestjes uit. Ik hoefde mijn handen niet altijd te wassen. Kortom, ik werd niet al te netjes/schoon opgevoed. Onze generatie douchte (nog) niet iedere dag. Hygiëne had wel degelijk aandacht, maar de middelen waren er ook niet altijd en bovendien was men wat makkelijker. En, volgens mij, zijn de 45 plussers toch wat sterker (en misschien gezonder) dan de jongste generaties. Geheel genereren moeten we natuurlijk niet. Moet je nooit doen. Tendens mag je jezelf echter wel aantrekken. Laten we zorgen voor wat meer weerstand en intelligentie bij de komende generaties!

dinsdag 21 november 2017

Volksgericht

Al eerder heb ik enig ongenoegen geuit over de campagne tegen het roken op televisie. Een rookvrije generatie is iets waar ik mij achter kan scharen. Dat verenigingen en clubs een rookverbod instellen is incorrect. Je speelt in feite voor eigen wetgever en wellicht ook eigen rechter. Jonge kinderen moeten niet gaan roken, helemaal mee eens, maar de manier waarop dit nu gebeurt stuit mij tegen de borst.



Inmiddels heb ik diverse spotjes gezien en er valt mij nog iets op. Er wordt telkens gesproken over het geven van het goede voorbeeld en dat kinderen graag imiteren. Natuurlijk, geef kinderen het goede voorbeeld... Maar dan gaat het mis. Hier is sprake van een wel heel eenzijdig voorbeeld. Bovendien op onjuiste wijze gegeven. En gaan kinderen roken, omdat ze rokende volwassenen zien? Of beginnen ze omdat het juist niet mag. En wanneer we het hebben over het goede voorbeeld... Heb je een momentje? Te beginnen bij sportvelden; vloekende en tierende ouders. Ouders die thuis elkaar bevechten, verkeerde voorbeelden op seksueel gebied. Ouders die zich misdragen in het verkeer. Criminele volwassenen. Hoe de grote mensen omgaan met de aarde, milieu, andere mensen.... Een eindeloze reeks van goed voorbeelden is op te sommen. Toch wordt alleen het roken in dit kader naar voren gehaald en de roker als criminele parasiet afgetekend. Ook qua gezondheid (en dus milieu) zijn er veel dingen op te sommen.

En dan de kinderen zelf... "shame and fame", een nieuw programma van Sofie Hilbrand. Wat zegt dát over kinderen? Hoe in hemelsnaam is al dat misdragen te verklaren? Door het internet? Nee, altijd komen we terug bij de ouders. Maar omdat de ouders het niet (meer) kunnen moeten we als natie het goede voorbeeld geven...



We hebben overheden om regels te maken en te handhaven. Maar nee, we gaan onze eigen regels maken. Gaan we ook zelf handhaven? Zelf rechter spelen? Nee, zegt iedereen natuurlijk..., ja is wat er gebeurt. Voor dat "ja" zie je dat mensen op voorhand "veroordeeld" worden. Je kan uit de vereniging of club gezet worden. Erger is dat je "misdragingen" op het internet geplaatst worden. En dan word je direct al veroordeeld. Geen rechter hoeft er meer aan te pas te komen. In feite Middeleeuwse praktijken. Alleen nu zet het volk je zelf aan de schandpaal. Het volk zelf bekogelt je, ze martelen misschien wel. Heel wat "slachtoffers" zullen het in ieder geval als martelen ervaren. Hoe dan ook, we leven in een rechtsstaat. Ook een actie als #MeToo is een voorbeeld van het recht in eigen hand nemen. Natuurlijk moeten al die misstanden stoppen. Maar doe dat niet via de media, speel geen eigen rechter, maar stap met je bewijzen naar de politie! Laat het recht écht zegevieren. Misschien zijn de berichten in 90% van de gevallen terecht, alhoewel je wel 10% onterecht de vernieling in helpt. Want zij gaan de vernieling in, terwijl de echte daders dat in feite al zijn. Natuurlijk, we moeten voor onze kinderen zorgen. We moeten ze goede voorbeelden geven. Op alle vlak! De ouders zijn daar primair verantwoordelijk voor, niet de maatschappij. En we moeten voorkomen dat er hetzes ontstaan, we eigen regels maken, laat staan voor eigen rechter spelen. Kijk niet naar anderen, maar let eerst eens op jezelf!

Bomen

Bomen... Ik hou van bomen en bosrijke landschappen. Als kind vond ik het bos vaak eng en gaf mij vaak zelfs een depressief gevoel. Inmiddels is dat volledig omgekeerd. Bos, bomen, om mij heen geven mij juist een geluksgevoel.



Normaal sta je er niet zo bij stil. In Nederland staat de televisie veel aan. Dat heeft een reden, waardoor ik veelal niet kijk. Desondanks staat het apparaat overdag meestal op ARTE afgesteld. Veel natuur en cultuur. Soms trekt dat mijn aandacht. Of ik kijk tijdens de koffie, lunch, of tijdens korte pauzes. Wanneer ik kijk geniet ik van de documentaires, vooral wanneer het natuur betreft. Dan zie je programma's over landen en culturen over de gehele wereld. Ook Antarctische gebieden komen met regelmaat aan bod. Mooi hoor, die sneeuw en bergen. Net als documentaires over de Schotse eilanden, IJsland of bijvoorbeeld Spitsbergen. Toch worden die series snel wat eentonig en ik mis daar telkens iets heel essentieels, voor mij. Juist dit soort programma's doen je dat realiseren; op al die gebieden zie je geen enkele boom!



Het ontbreken van bomen en bos komt bij mij over als kil, ongezellig en "leeg". Ondanks de vaak schitterende en schilderachtige beelden denk ik bij ieder beeld hoe ik (bij het zien al) het gevoel krijg van die kilheid.

Daarentegen, zie ik een docu over Cuba, de tropen, India, of zelfs Europa en de Mediterrane landen bekruipt een warm gevoel mij. Bij woestijnen ontstaat er natuurlijk een dubbel gevoel. Ook daar in eerste instantie een afstandelijke reactie, maar bij de eerste oase klopt mijn hart al sneller en kan ik mijzelf daar in dat plaatje voorstellen. Bij groene, boomachtige, docu's mét dieren word ik helemaal warm van binnen.

In eerste instantie is het niet eens direct afhankelijk van het klimatologisch appèl wat op mij gedaan word, alhoewel hoe warmer (tropischer) de beelden, des te meer het mij aanspreekt. Nee, blijkbaar roepen beelden iets in een mens op, en wanneer je er goed naar luistert leer je jezelf beter kennen. Het vreemde is dat ik vroeger een soort angst voor bos had, terwijl het mij juist aantrekt. Daar zit natuurlijk een verhaal achter. Door te erkennen dat juist bomen een aantrekkingskracht op mij hebben heb ik ook mijn (aangeprate) angst een plaats kunnen geven. Mijn angst is verdwenen en een innerlijke rijkdom is daarvoor terug gekomen. Dit realiserend merk ik meer aloude angsten te hebben overwonnen. Intense angst voor honden en hoogtevrees. Van beide had ik veel last, blijk ik juist enorm van honden te houden en te genieten van hoogtes. Misschien omdat ik de angst nooit uit de weg gegaan ben. Ook omdat ik naar mijzelf durf te kijken en durf te leren van mijn angsten. Daardoor heeft mijn leven een hoop kwaliteit gekregen. Angst en afkeer, ik ben het niet uit de weg gegaan, heb mijzelf er veel beter door leren kennen. Ja, daardoor sta ik met veel meer tevredenheid in het leven... en geniet van al die mooie dingen!

dinsdag 14 november 2017

Woef

Achter het grote venster. Het lijkt een beeld, door het tweede raam zie ik de staart zachtjes heen en weer gaan. Een hond, boxer waarschijnlijk. Niemand thuis en de hond staat waarschijnlijk uren door het venster alle bewegingen te observeren.  De hond boft, hij heeft nog uitzicht en er beweegt van alles.



Dagelijks zie je het. De voordeur opent zich. Een hond, groot of klein, beweegt zich stapvoets naar buiten. Al snel zie je de strak gespannen lijn. Een moment later het baasje. Gehuld in een stevige jas, in de loop de deur dicht trekkend. Ons huisdier wordt weer uitgelaten. Een kwartier, half uur, uur misschien, of een snelle plas en poep vanwege het slechte weer? Twee keer per dag, of drie?

Veel tijd zit onze trouwe viervoeter binnen vier muren. Regelmatig alleen, afhankelijk van het werkrooster en activiteiten van het baasje. De buitendeuren meestal gesloten. Zelden zijn ze vrij in en uit te lopen naar de tuin. Soms met z'n tweetjes, een enkele keer met meer, maar het meest toch alleen. Een hond is een roedeldier, maar dat deert het baasje vrijwel niet. De hond is er immers voor het baasje..., niet omgekeerd.



Waarom hebben zoveel mensen een hond? En wat voor hondenbrigaden zijn wij? Absoluut zitten er goeden bij, maar hoeveel laten het dier in een soort van eenzame opsluiting weg kwijnen? En is men thuis, kan er een aai af, want verder wil men geen last. Via stichting Aai worden honden uit het buitenland in Nederlandse gezinnen geplaatst. Omdat wij zo goed voor onze dieren zorgen.



Ver buiten onze 's lands grenzen lopen honden los. Een enkeling ligt aan de ketting, maar het meeste loopt los. Vreedzame honden. Ze bewegen rustig, liggen, luieren. Soms wordt er een vergiftigd, of aangereden. Dan sterven de honden. Een ruime meerderheid heeft een redelijk leven, en vooral een leven in vrijheid. In Nederland mag de hond op steeds minder locaties vrij rond lopen, zonder het strakke koord van de lijn om de nek te voelen.

Het zijn de Nederlanders (en westerlingen) die de vrij lopende honden zielig vinden. Soms worden ze in een asiel gestopt in de hoop dat ze via stichting Aai een goed tehuis in Nederland vinden. Inmiddels raken vele honden al gestrest en gefrustreerd in het asiel, een soort gekkenhuis voor honden. En waarom? Ze hadden toch een goed leven? Ze waren vrij..., goed sommige mensen waren niet aardig, een enkele keer werden ze weggejaagd... Maar toch.



Wat is eigenlijk het verschil tussen honden en mensen. Is de Nederlander in feite niet een gevangene van de eigen regels. Een dure auto, meest moderne flatscreen, maakt dat gelukkig? Een keuken van twintig mille? Wat doen wij onszelf aan? Wel, dat is een keuze. Wat doen wij onze honden aan? Dat is nu vaak iets waar we (het liefst) niet bij stil staan....

maandag 13 november 2017

Metafoor

Drie muren, een wand van glas. Gordijnen vierentwintig uur gesloten. Niet zien en niet gezien worden. Als een schim schietend over de gang. Alleen, indien nodig, de vierde muur te openen, en mijn doos te verlaten.



De schizofrenie van twee levens. In tal van opzichten. Buiten is het koud, dus ik blijf binnen. Buiten is het koud, heerlijk om naar buiten te gaan. Opgesloten tegenover alles open. Binnen versus buiten.

In Nederland doe ik mijn dingen. Verder sluit ik mij graag op. De televisie staat vrijwel de hele dag aan. Ik kijk nauwelijks, maar wil vooral het geluid buiten houden. De overvliegende helicopters, bouwgeluiden en scheepstoeters. Moeizaam beweeg ik mij, vooral wanneer er geen dringende noodzaak is. Spekkies, drop, chips, alles glijdt (bijna onbewust) door mijn keel. Poepen is een gore bezigheid; mijn kont eindeloos afvegen met papier en dat wat er uit komt is dun.

In Turkije doe ik ook mijn dingen. Als eerste stap ik in de ochtend de deuren open om de buitenlucht op te snuiven. Geen mechanisch geluid, maar het gebalk van een ezel, gekraai van hanen en geblaf van de honden. Fluitende vogels en spelende eekhoorns met hun plezierige hoge geluidjes. Met frisse tred beweeg ik mij. Rondje tuin, gewoon wat lopen. Geen behoefte te zitten, hooguit om mijn ochtendmuziek tot mij te nemen. Verder ben ik niet bezig met snoepen, snaaien en ik moet mij bewust zijn iets tot mij te nemen. Poepen is een schoon plezier. Een waterstraal maakt papier vrijwel overbodig en mijn drollen zijn sterk en gezond.



Ik leef in twee werelden en het heeft er alle schijn van dat mijn lichaam zich ook gedraagt naar die beide werelden. Zelfs mijn hernia klachten zijn anders in Turkije, dan wanneer ik mij in Nederland bevind. Eerlijk is eerlijk, wanneer ik mijn lichaam buiten beschouwing houd voel ik mij in Turkije veel beter. Fysiek lijkt dit ook het geval. Ik merk het zelfs in mijn creativiteit. Maar, wat zeggen deze bevindingen? Geen idee. Ik tracht er naar te gissen, maar kom er niet uit. Wel valt mij op hoe divers mijn "zijn" in die twee werelden is. Ik praat het mijzelf niet aan.

Is het dat ik mijn partner mis, wanneer ik in Nederland ben? Nee, want wanneer ik alleen ben in Turkije mis ik haar ook. Wel mis ik in Nederland mijn honden. Aan de andere kant moet ik er niet aan denken hier honden te hebben. Dan zou ik drie keer per dag met hen, aan de lijn, een wandeling moeten maken. Nu kunnen ze doen en laten wat ze willen. Ze zijn binnen, of buiten, wat ze willen. Is dat het misschien? Zijn het hondse instincten, waar ik mee kamp? In Nederland lig in aan de lijn, maar in Turkije loop ik vrij rond. Het lijkt een metafoor... Het is een metafoor, welke de waarheid op prachtige wijze weergeeft....

vrijdag 10 november 2017

Doe normaal joh!

Sommige onderwerpen wil je het liefst negeren, maar soms lukt dat niet. Al moe van #MeToo dien ik er toch weer op terug te komen.



In een vorige mail heb ik in zekere zin al mijn irritatie door laten schemeren, maar inmiddels grijpt de hetze snel om zich heen. Alleen, er ontstaat inmiddels ook een volksgericht. Bij DWDD is het een en al #MeToo, om ziek van te worden. Maar in de media smult men er überhaupt van. Na Weinstein nu ook de schijnwerpers op Louis C.K., en zelfs de VRT coryfee Bart de Pauw. Beiden kunnen per direct hun carrière vergeten.



Jessica Durlacher was hedenavond te gast en ik moet zeggen, ik vond dat ze zeer reëel inging op de hele discussie. Ja, het rechtssysteem wordt aan de kant gezet en het volk, media en werkgevers straffen. Die idioot van een Matthijs van Nieuwkerk begon nog even te zeggen dat die gasten straf verdienen. Matthijs, ook al rechter, of toch een slechte presentator? Dat het programma inmiddels te lang duurt is nu even niet de discussie.

Dat Louis zijn broek laat zakken en zich en publiek afrukt komt over als een beetje ziek, maar kan ik niet direct plaatsen in het kader van #MeToo. De SMSjes van Bart komt wat infantiel over, maar evenmin iets in het kader van deze hetze.

Nogmaals; jammer. Op zich is #MeToo een goed initiatief. Belangrijk om misstanden uit de wereld te helpen en eventueel ook daders te straffen. Maar dan moet er wel aangifte gedaan worden en hoort een rechter te oordelen. Dat slachtoffers zeggen dat ze het aan de kaak willen stellen, maar geen aangifte willen doen..., dan kan en mag je ook geen oordeel vellen, laat staan veroordelen.



Wat is nu de bedoeling? Misstanden aan de kaak stellen en verder niets? Uitstekend, maar dan is #MeToo eigenlijk alleen een waarschuwing.een signaal je niet te laten inpakken door geile ventjes, bazen, acteurs,meegesleurd, of wat dan ook. Of is het idee om de misstappen gerechtelijk te laten vervolgen? Ook prima, maar dan moeten publiekelijk de beschuldigingen anoniem plaats vinden. Maar wat nu gebeurt is absoluut verkeerd! Dat Jelle Brand Corstius zijn verhaal deed (bij DWDD) vond ik twijfelachtig, maar dáár heeft hij in ieder geval geen naam genoemd. Dat dit later veranderde is echt spijtig en legt een smet op de discussie. Een smet zoals een die het hele probleem uit de context haalt. En de media... In feite zijn zij de grote schuldigen. Laten we eens volwassen worden. Duidelijk is dat er een probleem is. Stel dat aan de kaak, maar veroordeel niet... Laat de rechter oordelen, of oordeel in het geheel niet. En daarbij, maar het probleem niet groter dan het is. Hou #MeToo bij de essentie en ga niet iedere idioot of grappenmaker in het kader van #MeToo proppen. Bovendien, zowel mannen, als vrouwen mogen best met een knipoog en een grapje losjes met elkaar om gaan. We zijn en blijven mensen en biologische wezens... Doe dus normaal!

Ruttes sprookje....

Rutte gelooft in sprookjes en vindt zichzelf wel erg geweldig. Ik ga het steeds meer een lul vinden. En nu met de dividend discussie zuigt ie de argumenten wel heel erg uit z'n nek.



De economen spreken elkaar tegen. Toch lijkt een meerderheid de voordelen te veroordelen. Tijdens 1Vandaag werd hem de vraag gesteld over de 1,4 miljard en de kleine individu. Rutte ging alleen in op het dividend. Logisch, de (individuele) burger interesseert hem geen reet. Hij wordt ook vrij vaag en geeft aan dat het kabinet zelf besluit. Ja, natuurlijk besluiten ze, maar hoe groot is de druk van een Shell, of Unilever? Chantage lijkt absoluut niet uitgesloten. Rutte onderkent omkoping natuurlijk niet, maar aan de andere kant is zijn diffuse reactie op zich wel erg doorzichtig.



Natuurlijk dient een kabinet het landsbelang hoog te houden. Is het landsbelang echter het diffuse belang van grote bedrijven en rijke jongens. Als inwoner én Nederlander zie ik dat het belang dat het kabinet hoort te dienen gerelateerd is aan het individuele belang van de ingezetenen en Nederlanders. Dat lijkt overigens een fors ouderwetse gedachte. Toch is dit voor mij nog prioriteit. En, ondanks het geweeklaag van vele Nederlanders hebben ze wel een kern te pakken..., de kleine man is altijd de lul. In mijn politieke manifest "Gelijkwaardig leven" (Merhottisme) spreek ik niet voor niets vooral vanuit de individu. De overheid, banken, (online-) bedrijven, allemaal hebben zij de middelen de kleine man uit te knijpen. En dat gebeurt fors. Meestal via indirecte methoden, maar de individu is vaak niet in staat de verlokkingen te weerstaan. Kopen op afbetaling via online bedrijven. Mooi hoor, maar wanneer je niet kán betalen kleden ze je uit. Dat zij het risico nemen jou krediet te geven lijkt geen enkel probleem, want ze halen toch hun geld binnen. Net als banken. Ook mijn laatste hypotheek was hoger dan nodig, maar vooral dan dat ik wilde. Maar de bank was zo slim, dat ik toch aan een hogere hypotheek zat. En de bank, die loopt geen enkel risico. Tijdens de recente crisis zagen we nogal wat mensen "financieel" omvallen..., maar geen bank die z'n centen niet kreeg.





En dan klopt het verhaal van Rutte, rond het dividend, niet! En in het belang van Nederland (lees de Nederlander) dan zeker niet. Bovendien, de landen om ons heen rekenen 25% of meer belasting. Nederland nu 15%..., alleen Engeland, die rekenen geen rente. Moet wij ons daaraan spiegelen? Ach, Rutte, rot toch op. Je hebt je gewoon laten imponeren!

dinsdag 7 november 2017

Paradise Papers waanzin

Ja, de Paradise Papers waanzin. De scheve wereld, waarbij de rijken alles mogen, maar de kleine man meer en meer met handen en voeten gebonden is.



Iemand met een uitkering moet vele duizenden euro's "terug betalen". Niet omdat die persoon iets verkeerd gedaan heeft, maar omdat de dingen niet geheel volgens de regeltjes was. Overigens vreemde regeltjes. Maar, de rijke lui (en bedrijven) worden in de watten gelegd. In Nederland krijgen ze extra speelruimte voor 1,4 miljard. Zogenaamd om de werkgelegenheid zeker te stellen. Niet waar! Dus, het is het spekken van de rijken. Ook het gedoe rond de Paradise Papers is uiterst discutabel. Het is allemaal legaal, maar hoe waanzinnig is de regelgeving, opdat dit soort praktijken legaal zijn? Bono, koningin Elizabeth en die Amerikaanse minister, enkele voorbeelden voor zeer rijken, die nog eens extra het onderste uit de kan halen. Maar vergeet niet, al dat geld van dit soort regeltjes moet ergens vandaan komen. Juist, van de midden en lage inkomens. Van mensen die vrijwel geen inkomsten hebben en afhankelijk zijn.



Wat is dat, dat die rijken zo zonder scrupules zich nog meer verrijken, en moeten beseffen dat de kloof tussen arm en rijk vergoot wordt. Die Bono mag zich dan misschien inzetten voor goede doelen, maar nog harder treft hij veel grotere groepen mensen, die verder in de ellende gestort worden.

De politiek, de massa, ze laten het allemaal toe. Goed, er is nu wel enige discussie, maar dat bloedt straks weer dood, zonder dat er feitelijk ingegrepen wordt. Is de massa zo murw geworden, of zijn wij tegenwoordig zó individualistisch dat wanneer we een huis, tv, en auto hebben de rest hen verder niets meer interesseert? Zijn wij, moderne westerse mensen, al zo ver gezakt?

We kijken toe hoe idioten en dictators opstaan en vrij ongehinderd hun gang kunnen gaan. Vanaf de zijlijn zien we hoe de kloof groter wordt, en hoe meer mensen onder het bestaansminimum geraken. Interesseert het niemand meer hoe hulpbehoevende mensen, door grote organisaties uitgekleed worden? Kunnen we regels niet gaan zien als richtlijn, in plaats van onpersoonlijke feiten, waar je je als robot achter kan verschuilen?

Het zijn niet alleen de rijken, maar ook de grote organisaties én de overheid, die zich meer en meer op afstand van de kleine man, de individu, schuil houden. Dit soort dingen maakt mij (oprecht) misselijk. Maar ik voel mij een Don Quichot. Niet gehoord, niet begrepen. Misschien speelt mijn eigen ervaring mee, alhoewel ook in de tijd van mijn financiele welvaart was ik ook altijd gespitst op deze (extreme) ongelijkheid. Ook op de erbarmelijke situatie van de armen en hulpbehoeftigen.

Democratie, wij kiezen... Politiek, zij beslissen... Rijken, die doen... Kortom, de hele democratie is een farce, wanneer je kijkt hoe de wereld zich in de praktijk gedraagt. Maar ik, ik moet mij bescheiden aan de regeltjes houden. Strikt en zonder grote bek...

maandag 6 november 2017

26 doden erbij...

Gemiddeld vallen er zo'n 12000 doden per jaar. In 2017 staat de teller nu al op ruim 13000. En Trump is blij dat er een "de andere kant" op schoot.



Weer bingo, 26 doden en 20 gewonden doordat een doorgedraaide ex soldaat een kerk binnen liep en begon te knallen. Daar heeft Trump het niet over. Nee, hij spreekt over die ene, die de dader neer schoot. Sterker, hij gebruikt dat juist als motivatie voor het Amerikaanse wapenbezit. Vreemd, want die 46 slachtoffers zijn ook het gevolg van die wet. Maar dat komt Trump niet uit, dus beperkt hij zich dus tot die ene persoon, die de dader neer schoot... Alhoewel, later spreekt het nieuws er over, dat de dader zichzelf van het leven beroofd heeft. Was er afgelopen week ook niet al een schietpartij? Kijk, die vent die met z'n auto op toeristen, in New York, in reed is een ander verhaal. Alhoewel, niemand heeft op de man geschoten.

Wapens in privé bezit. Een zeer reguliere discussie in de USA.



Dat de wapendiscussie oplaait is een goed teken, maar dat de wapenlobby zo sterk is, is weer teleurstellend. Toch is daar niet alleen de wapenlobby schuldige. Nee, ook die idiote Amerikanen zelf. Zij blijven geloven in de kracht van het wapen en de democratie zichzelf te beschermen. Toch vallen de meeste slachtoffers niet uit zelfverdediging, maar puur vanwege misdadige activiteiten. Zijn deze Amerikanen blind, dom, eigenwijs, of simpelweg flink gebrainwasht? Intelligentie lijkt hen echter, op bepaalde gebieden, behoorlijk vreemd. Dit is geen kwestie van Republikein of Democraat. Nee, dit is gewoon een collectieve stupiditeit gebaseerd op een verwrongen idee over vrijheid. Echter, ook is er een bepaald gebrek aan tolerantie, begrip. Niet voor niet dat in diverse staten de middeleeuwse doodstraf nog bestaat. In west Europa kunnen we kankeren op die vreemde Amerikaanse wetgeving en met volledig onbegrip de discussie rond wapenbezit volgen, maar in feite moeten we juist kankeren op die domme individuen in de USA. Omdat die discussie niet opschiet blijkt de gemiddelde Amerikaan dus te leiden aan een ongewoon niveau van stupiditeit. Ja, rare jongens, die gasten, over de Oceaan.



In feite is het een zinloze discussie. De ideeën van de Amerikanen zijn er zo ingeslepen, dat je kan lullen wat je wilt, maar enig effect zal het niet hebben. In feite kan ik maar een ding concluderen; ik ga niet naar de USA. Heb niet alleen moeite met de politiek, maar vooral met de inwoners zelf. De uitzonderingen moeten hier eigenlijk onder lijden. Ik vraag mij af hoeveel doden er gevallen zijn, door geweld, tijdens het schrijven van deze blog....

Pissen

Veel mannen moeten meer, vaker plassen, dan vrouwen. Zelf ben ik een top zeikerd. 'S ochtends heb ik een abonnement op het toilet. Wanneer ik de hort op moet, betekent dit bijna altijd wel enkele stops. Wild plassen is dan ook een soort verplichtte hobby geworden. Uit piëteit me mijn omgeving zoek ik doorgaan wel eerst naar een toilet. Overigens, voor de goede orde, ik heb hier al mijn gehele leven last van. Het is dus niet gerelateerd aan mijn leeftijd!



Enfin, in verband met de regen en koude heb ik mijn aanwezigheid op de Kunstlijn Haarlem getrakteerd op de bus. Zo ook, gisteren. Na afloop van het intensieve weekend wandelde ik naar Haarlem CS. Mede door kou en de zee vochtige lucht, drong de aandrang zich weer aan. Dus, ik moest pissen op het stationsplein. Nergens een plee te vinden. Bij de fietsenstalling gevraagd, maar het antwoord was niet bevredigend. Het toilet bevindt zich op perron drie, maar was al gesloten. Je kan daar dus blijkbaar alleen met een OV kaart pissen. Op zich al belachelijk. De horeca, op het station, buiten de poortjes (betaalzône) hebben geen van allen een wc. Uiteindelijk heb ik het donkerste hoekje opgezocht en ben gaan wildplassen. Eenvoudigweg, omdat het absoluut onmogelijk was het "op te houden", tot na de busrit.



In vroeger dagen stonden, door de stad verspreid, diverse "krullen"..., pisplekken voor mannen. Nu..., niks meer. De krul is weg, en openbare plasgelegenheden ontbreken. Voor vrouwen was het altijd al een probleem, maar voor mannen nu ook. En reken maar, zo'n afgekoelde leuter is erg plas gevoelig! En wildplassen is verboden. Wat wil de overheid nou? Dat je als zestigjarige in je broek zeikt, in de bus? Dat kan je toch niet voorstellen in de "moderne" westerse wereld. Zelfs in een klein dorp in Turkije is minstens een openbare toilet. Voor mannen én vrouwen. Maar in het welgestelde Nederland, in Haarlem en bij de NS moet je d'r een knoop in leggen. We rijden tegenwoordig elektrisch, beschikken over de nieuwste iPhone, maar de menselijke behoefte wordt uit het straatbeeld verdrongen. Er is een soort onmenselijking aan de gang. Net of we robotten zijn geworden. Mooi hoor, maar ik moet nog steeds vaak pissen.

Nu gaan veel gemeenten er vanuit dat de horecagelegenheden hun deuren moeten openen voor plassend Nederland, maar je legt toch een drempel neer. Ik ga niet makkelijk ergens naar binnen: " mag ik even plassen? ". Dat doe je niet. Die vijftig cent interesseer me niks, maar de drempel voor een pipi naar binnen te gaan...



Kortom, de gemeente bewerkstelligt, samen met de NS, iets wat ze juist niet willen; wildplassen. Nee, zo onderhand word ik dat gezeik van de Haarlemse overheid (zen politiek) echt goed zat!

dinsdag 31 oktober 2017

Paradijs!

Ik zit hier op de flat en bedenk mij dat de omvang van het appartement vrijwel gelijk is aan de omvang van het zwembad (plus zonneterras er omheen) van de woning in Turkije....



In 2014 vertrokken we, in feite noodgedwongen, naar Turkije. Na een periode her en der logeren hebben we inmiddels een kleine stek, waar wij onze vier Nederlandse maanden kunnen doorbrengen. In Turkije huurden we eerst een kil huis in het kustdorpje Göcek. Na bijna een jaar vertrokken we acht kilometer verderop, naar een hoogte van 420 meter. Een traditioneel Turks huis in het centrum van het dorp. Leuk, maar de nadelen stapelden zich op. Dat maakte dat er al plannen lagen een andere huurwoning te zoeken. Nadat de huisbaas 35% huurverhoging wenste ging het verkeerd. We moesten het huis uit.

Toeval, of niet, we vonden een woning. Iets buiten het dorp, 570 meter hoogte, en geheel vrij. De buitenmuren opgetrokken van rotsblokken, evenals de buitenste binnen muren. Een redelijke lap grond er omheen. Daarna rondom bos. Drie jaar geleden koesterde ik de angst dat dit een te stille omgeving was. Inmiddels weet ik beter. We horen hier zelfs de oproep voor gebed van de moskee niet eens. Het huis staat de gehele dag in de zon, maar door de dikke muren is het binnen aangenaam. De stilte is verrukkelijk en de meeste geluiden natuurlijk. In feite een min of meer perfecte omgeving. Maar ook binnen... Het is een echt huis. Geen hokjes, waar we niemand durfden uit te nodigen. Dat deden we wel, maar dan alleen indien het op de waranda nog aangenaam vertoeven was. Nu een "echt" huis. De woonkamer is hoog, tot de onderzijde van het dak. De binnenmuren wit gestuukt. Een open trap leidt naar de eerste etage, een balkon doet je van bovenaf op het woongedeelte turen. Het lijkt op een Franse vakantiewoning..., met dien verstande dat wij hier zeer lange "vakanties" hebben. De sfeer is warm en aangenaam. De oude meubels blijken opvallend treffend in het huis te passen. De muziekinstallatie verzorgt hemelse geluiden. Hard, zowel zacht. Helder en de vibratie doet je denken in een concertzaal te zijn. Voor het storende televisie kijken beschikken wij over een aparte ruimte, naast de woonkamer. Een bescheiden, maar uiterst sfeervol half open kamer. Ruimte voor mijn atelier, twee badkamers, waarvan eentje met jacuzzi. Een giga grote bovenruimte met mogelijkheden te slapen, atelierruimte voor mijn vrouw en een opslaghok (al dan niet tevens "walk-in closed").

Omgerekend betalen wij de iets minder dan de helft aan huur, vergeleken met de huur van de postzegel in IJmuiden. Volgens mij mag je, na een dergelijke opsomming, spreken van het Paradijs. Zeker wanneer 's avonds het open vuur knappert bij het schijnsel van onze ruim drie meter lange (stoere) hanglamp en met de drie slapende honden, waar alle tevredenheid van af straalt.



Hier, in het IJmuidens appartement realiseer ik het Paradijslijke gevoel nóg sterker. De grijze luchten buiten, gordijnen de gehele dag vrijwel gesloten, de koude natte wind tegen de pui. Twee totaal verschillende werelden, als het verschil van dag en nacht. Zit ik het ene moment in de zo'n, met ontbloot bovenlichaam, buiten koffie te drinken, is het volgende moment een bakkie binnen bij de aangename warmte van de cv.  Met het laatste ben ik niet ontevreden, zeker niet met dat Turkse paradijs op drieduizend kilometer afstand.

Misschien ook juist daardoor dat ik hier de tevredenheid kan opbrengen...; straks mag en kan ik weer terug naar dat Paradijs.

Er is wel een voorwaarde verbonden aan de Turkse woning. We dienen het huis in goede staat te houden..., en daar waar nodig te brengen. Het zwembad ligt er leeg, zonder pomp en toebehoren met vieze tegels. Het zonneterras moet (deels opnieuw) voorzien worden van tegels. De terrein moet het aanzien van een tuin krijgen en hier en daar moeten verbeteringen aangebracht worden (bijvoorbeeld een waranda creëren op het huidige terras). Nee, de woning is niet "af". Het klinkt wellicht wat vreemd, maar dat stemt ons juist nog vrolijker. We kunnen en mogen er los, iets wat we graag willen; klussen. Zo hebben we een van de douches, die lekte, vervangen voor een nette douchecabine. Overige lekkages aangepakt en de buitendeuren voorzien van een klink aan de buitenkant.

Klinkt daar het geluid van de natuur, balkende ezels, kwetterend vogels, spelende eekhoorns, hier klinken geluiden van industrie, stad en schepen. Ja, we mogen ons zeer gelukkig prijzen met onze Mediterrane woning. Echt een waar geluk, serieus een Paradijselijk gevoel. Bijzonder, want wanneer we geen ellende gekend zouden hebben, waren wij nooit in dat Paradijs terecht gekomen....

dinsdag 24 oktober 2017

Moe van #MeToo

Wij zijn erg goed in hetzes en de focus overdreven op diverse onderwerpen te richten. De Zwarte Pieten discussie is natuurlijk hét voorbeeld. Maar op dit moment leeft "#MeToo". Naar aanleiding van Weinstein is nu niet alleen overal seksueel misbruik op de werkvloer onderwerp, maar blijken de slachtoffers niet aan te slepen.



Vooropgesteld dat ik het zeer verwerpelijk vindt hoe mannen de vrouwen soms seksueel benaderen, zeker vanuit machtsposities. In die zin sluit ik mij, als man, wel degelijk aan bij de actie en draag de mening dat het seksueel gedrag van, een aantal, mannen niet door de beugel kan. Dat staat dan ook buiten kijf. Toch heb ik moeite met #MeToo, zoals hier mee om gegaan wordt. Natuurlijk zijn er vrouwen die deze misstanden ondergaan hebben, maar ik vraag mij gelijkertijd af hoeveel vrouwen ook erg goed zijn in de overdrijvende trap.

Een mens is nog steeds een dier, met dierlijke instincten. Deze hebben wij redelijk onder de knie weten te krijgen, maar het verschil tussen mannen en vrouwen staat onomstotelijk vast. Daarbij zijn mannen ook vaak de zwakkeren, als het gaat om het toegeven aan de vleselijke behoeften. Maar waar ligt de grens?

In mijn omgeving zijn een aantal mannen die om iedere vrouw kwijlen en zich zeer suggestief opstellen. Losse handjes, die met een verkeerde knipoog eigenlijk net iets te handtastelijk zijn. Misschien net over grenzen gaan, maar toch zit daar een onschuld in. Ik houd absoluut niet van dat soort gasten, vind ze zelfs vervelend, maar zie er op zich niet echt grensoverschrijdend gedrag in. Het is vervelend, maar net iets te speels. Gedrag wat ik ook van vrouwen ken, ware het dat zij het net effe anders (meestal iets subtieler) spelen. Ik houd overigens ook niet van dat soort vrouwen. Kijkend naar mijn verleden kan ik ook "#MeToo" roepen. Zowel door mannen, als door vrouwen ben ik seksueel benaderd, op een wijze waar ik niet van gediend was. Ik heb daarbij overigens altijd mijn grens aangegeven, dan wel zelf bewaard. Maar hoe zwaar til je eraan? Daar zit, denk ik, een punt van discussie. De hele discussie is zo'n hetze geworden, dat men over de grens gaat en min of meer tolerant gedrag plots als absoluut ongewenst en (vooral) intimiderend ervaart. Tja, op die manier is #MeToo waarschijnlijk op tachtig procent van de vrouwen van toepassing en vijftig procent van de mannen. Terug naar de basis van #MeToo...; het gaat toch om ongewenste seksuele benadering in machtsverhoudingen? Oftewel baas versus medewerker?  Er is ook genoeg sprake van gewenste, of zelfs echt uitgelokte, contacten tussen baas en medewerker. Of maakt de discussie nu dat eerder toegeeflijk gedrag nu plots als ongewenst wordt gezien? Om erbij te horen, of om mee te kunnen doen?

Zwarte Piet was zo. Daar werd niets achter gezocht, totdat enkele gefrustreerde, dan wel media geile, mensen er discriminatie in zien. En ja hoor, ieder jaar komt die discussie weer terug. Dat gevoel krijg ik nu dus ook een beetje bij #MeToo. In feite is dat jammer want het leidt af van het feitelijke probleem. Een ander vergelijk...; op een gegeven moment werd de diagnose ADHD vastgesteld. Opeens leden velen aan ADHD en werden bij nog meer mensen deze diagnose toegewenst. Ook bij autisme gaat een golf van "populariteit" door de bevolking. Bestond het eerst niet, werd het een "bekende ziekte", nu wordt bijna iedereen uitgemaakt voor autist... En een hoop mensen verschuilen zich er achter. Net als met ADHD geldt ook voor autisme dat de mensen die er écht aan lijden, lijden onder de modegrill en zogenaamde populariteit. Volgens mij gaat de discussie rond #MeToo ook die kant op.



En, in feite is dat jammer. Hanneke Groenteman reageerde in feite al terecht dat zij eigenlijk geen behoefte had in het gesprek over dit onderwerp (DWDD). En laten we wel wezen; we zijn mensen, biologische wezens met dierlijke instincten. Op het moment dat het instinct ingezet wordt in een ongewenste situatie en gerelateerd aan een machtsverhouding dán kan je niet meer spreken over instinct alleen. Op dat moment wordt het instinct calculerend ingezet. Dat mag veroordeeld worden. In het geval van Weinstein vrees ik dat ook een aantal vrouwen bestaan, die op hun beurt ook winst dachten te behalen door in te gaan op avances, of trots omarmd door Weinstein voor de pers te verschijnen. Het mes snijdt wat dat betreft regelmatig aan twee kanten. De vrouwen die écht (seksueel) geïntimideerd zijn, of seksueel ongewenste ervaringen hebben worden vertrapt door de dringende meute, die er bij wil horen. En dat ik erg, want de echte slachtoffers worden hiermee in feite in anonimiteit weg gezet. En waar ligt de grens dan? Een tik op de billen, ik keur het af, maar stelt geen reet voor. Een hand op een borst, ja, dat gaat te ver, maar er zijn ook situaties dat een mannelijk lichaamsdeel een dames borst raakt. Dan kan je echt niet van seksuele benadering spreken. En dat is dan weer dat puriteins Calvinistische... We kunnen niks meer hebben. De grenzen worden té eng gesteld. We worden onmenselijk gemaakt. Natuurlijk, kindermishandeling mag niet, maar dat een ouder wettelijk niet meer mag slaan... Belachelijk, een pedagogische tik, op z'n tijd, zou moeten kunnen. Met name in Nederland zie je dat de rol van dader en slachtoffer, lijkt wel, omgedraaid wordt. De nieuwe slachtoffers zijn in feite daders van de oneigenlijke discussies. En dat is waarom ik nu ook al moe wordt van alle discussies en aandacht rond #MeToo. En de echte slachtoffers zijn door al dat gezever dubbel het slachtoffer.

woensdag 4 oktober 2017

gun fun....

Een videoscherm met een oorlogssituatie. Achter een bedieningsapparaat zit een jongen, de duim op de knop. Hij schiet. Al heel veel doden. Ja, hij gaat winnen, nieuwe records breken... De virtuele wereld haalt instincten van de primaat naar boven.



In mijn jeugd speelden we ook de held. Met veelal zelfgemaakte houten geweren en zelf gecreëerde geluiden. Later plastic pistolen. Als achtjarig jochie heb ik daar ook aan mee gedaan. Wist ik veel wat "dood" was... En toch had ik al heel snel een aversie tegen dit soort spelen.



Ieder mens (iedere man misschien) heeft een periode in zijn/haar leven dat we bezig zijn met macht en geweld. Een "normaal" mens groeit daar over heen... Groeide moet hier wellicht gesteld worden. Met de huidige mogelijkheden houdt de virtuele wereld de individuele agressie aardig hoog in het vaandel.

Een soortement van inleiding naar aanleiding van het bloedbad in Las Vegas. Zestig doden en honderden gewonden. Een of andere idioot heeft een dozijn wapens leeg geschoten op een horde feestende en muziek liefhebbende mensen. Het lijkt zeer doordacht allemaal; het aantal wapens en munitie, de kamer, het geld aan zijn Filipijnse vriendin, de timing,... Noem maar op. Hier kan geen sprake zijn van een spontane ingeving of psychose. Zeer betekenend en goed voorbereid.

Een gepensioneerde man, waarvan niemand ooit verwachtte dat hij zo iets zou doen. Een man met een blanco blazoen. Zelfs geen boete. Zijn broer uit zich hopeloos in het onbegrip. Niemand die er (nu) iets van begrijpt. Hoe nodeloos het ook moge over komen, er zijn wel weer veel doden en gewonden.



Toch is hier meer aan de hand. Per dag sterven in de USA ongeveer 92 mensen door wapengeweld. Sinds de jaren zeventig zijn er op deze wijze meer Amerikanen overleden, dan zij in al hun oorlogen (vanaf WO 2) hebben verloren. Wereldwijd gezien zijn de aantallen buiten iedere proportie. Meer dan 1/5 van alle particuliere wapens bevind zich in Amerika. Het aantal doden is naverwant.

In een interview (enige tijd geleden) gaf een wapenliefhebber, bij een schietbaan, aan dat het allemaal zo'n vaart niet loopt. Wanneer je de intentie hebt te doden kan je dat ook met een auto doen... Sorry, maar zelfs dan kan ik geen vijftig man dood rijden en nog eens honderden verwonden. Nee, het particuliere wapenbezit is en blijft een probleem in de USA. Maar het ergste is hoe de meerderheid van de Amerikanen zelf tegen wapenbezit aan kijken. Heel primitief eigenlijk. Met een wapen kan je de vrijheid verdedigen... Zelf denk ik het tegenovergestelde, omdat je vrijheid alleen met woorden kan verdedigen. Met een wapen kan je jezelf verdedigen... In Amerika mag je op een inbreker schieten..., goed, ik wil ook geen inbreker, maar om nu op basis van zelfbescherming iemand overhoop te knallen... Nee!

Obama trachtte hier integer mee om te gaan en zette zich in het wapenbezit terug te dringen. Trump, daarentegen, mijdt deze discussie op dit moment en toont alleen maar zijn bekende retoriek. Alsof hier een verkeerd ongevalletje is gebeurt.



Nee, hier is sprake van weer eens een walgelijk gevolg van de Amerikaanse wapenwet. En blijkbaar is de meerderheid van de Amerikanen dermate onderontwikkeld, dat zij nog steeds in de kracht van het vuurwapen geloven. De wapenlobby speelt hier aardig op in en is bovendien erg machtig.

Dat het mis gaat met wapengekletter kan je nimmer voorkomen. In de States zie je echter dat het bewuste én "onbewuste" misbruik van wapens zo groot is. Iemand die psychotisch is, of hysterisch kan daar ook eenvoudig en snel naar wapens grijpen. Natuurlijk, in Nederland is het verboden, mits je een wapenvergunning krijgt. En ook daar gaat het mis mee. Kijk  maar naar die jongen in Alphen aan de Rijn.

Daar hebben wij natuurlijk ook de jagers. Zij bepleiten het legale wapenbezit. Maar is het jagen nog wel uit deze tijd? Volgens mij niet. En zelfs in Nederland zou je de particuliere wapenvergunningen moeten verbieden. Jagen is passé. En wordt er gejaagd, dan moet dit anders georganiseerd worden!

Helaas zal dit een Utopia blijken. Door diverse omstandigheden zal er te weinig draagvlak voor zijn, en voorlopig blijven. En zeker met de reacties als die van Trump is een wapenverbod weer verder weg dan ooit... Het is triest. Toch krijg ik meer en meer de neiging te zeggen dat die Amerikanen elkaar maar lekker moeten blijven uitmoorden. Ga je gang jongens, maar loop dan ook niet te zeiken wanneer als gevolg van jullie eigen standpunten soms vele doden vallen. Speel maar door. Realiseer jullie virtuele wereld maar. Go on!

Desondanks zal ik iedere overbodige dode blijven betreuren...

Het Catalaanse referendum...

Spanningen op het Iberische schiereiland. Niemand die op dit moment een idee heeft hoe dit gaat aflopen. Het gaat natuurlijk over het onafhankelijkheidsreferendum in Catalonië. Sowieso heb ik al eerder geschreven over mijn aversie tegen referenda en wederom wordt dit bevestigd. In dit geval zitten er wel meerdere invalshoeken bij.



Tweeënveertig procent van de Catalanen heeft gestemd. Dat is géén meerderheid. Van die 42 procent heeft 92% voor onafhankelijkheid gestemd. Maar is hier daadwerkelijk sprake van een meerderheid? Niet in mijn perceptie. Voor enige representatieve uitkomsten moet, mijns inziens, een drempel gehanteerd worden van een opkomst van minimaal 2/3. Wanneer dan zo veel lieden vóór stemmen ben ik geneigd inderdaad een meerderheid te accepteren. In dit geval heeft 58% geen mening gegeven. Deze groep heeft zich niet uitgesproken voor de afscheiding, dus kan de regering van Catalonië niet beweren dat een meerderheid voor afscheiding is. Anders dus, dan dat een meerderheid wel voor de afsplitsing heeft gestemd. Heel sec bekeken is er onvoldoende draagkracht voor de huidige conclusie: afscheiding.

Het tweede is mijn visie inzake nationalisme. In mijn manifest Merhottisme spreek ik over deze gevoelens en stel dat wij primair wereldburgers zijn. Natuurlijk heeft ieder mens het sentiment van zich ergens aan gebonden voelen, maar in feite is dit niet meer dan een valse emotionele binding. En juist dat patriotisme heeft in de geschiedenis tot veel ellende geleid en zelden tot daadwerkelijke verbetering. Meer dan het labelen van een provocatie kan ik de acties van de Catalanen niet bestempelen. Feitelijke effecten herken ik niet. Bovendien het versterken van het "wij" gevoel leidt tot juist meer onderscheid, onbegrip en conflictsituaties. In plaats van afscheiden pleit ik voor grotere verbanden. Maar (en dat stel ik ook in het Merhottisme) er moet ruimte zijn voor de individuele (groeps) identiteit (cultuur, taal/dialect, etc.).



De andere zijde van de medaille, in deze, is de opstelling van de Spaanse Nationale regering en de Spaanse koning. Dat dit soort referenda verboden is bij wet zal zeker zo zijn, echter de wijze waarom de regering, én de premier, hierbij op hun strepen staan is een vorm van uitlokking en juist koren op de molen van de Catalanen. Wanneer de regering aan had gegeven dat de Catalanen dan maar even mogen spelen, maar dat de resultaten geen enkel recht dienen, was er al sprake van een hele andere sfeer. Als de regering op de uitkomst had gereageerd, zoals bijvoorbeeld hier boven heb je een geheel andere discussie. Nu toont de regering zich alleen maar hard en stug. Kortom, zeer uitdagend, waardoor de mensen uit Catalonië juist gevoed worden het referendum door te laten gaan en de uitkomst een (te) hoge waarde te geven.

Mij onbekend is het traject tussen de Spaanse regering en de Catalaanse regering in het voortraject van het referendum. Had men niet op andere wijze nader tot elkaar kunnen komen, of heeft de Spaanse overheid direct bot en afwijzend gereageerd op de Catalanen?



In dit geval kan en mag kritiek op het politie optreden niet ontbreken. Elfduizend man zijn naar Catalonië gestuurd... Daarmee provoceert de Spaanse overheid natuurlijk ook al.  Maar met het optreden worden daadwerkelijk grenzen overschreden. De beelden zijn onomstotelijk wanneer het gaat over mensonwaardig handelen. De politie behandelt mensen of het vee is. Maar ook zie je agent ruig op mensen inspringen en schoppen, die gewoon zitten. Niks doen. Trappen om het trappen lijkt wel. Schandelijk hard en in de "gewone" wereld is dit gedrag van misdadigers, dan wel dat wij dit gedrag misdadig noemen. Gedrag wat ook nauwelijks meer iets te maken heeft met de taak en functie van de politie; handhaving, orde bewaking, veiligheid. Ze handhaven niet, maar lokken uit. De mensen stelden zich (uitzinderingen daar gelaten) juist passief op. De politie was hier onomstotelijk de agressor. En dat is een heel verkeerd signaal, zeker in een situatie als deze. Vergelijkende foto's met de dictatoriale periode verspreiding zich dan ook terecht over de wereld. Dit optreden was geen politie optreden, maar dictatoriale mondsnoering...



Al met al een toch iets meer complexe zaak, dan zich in feite aan laat zien. Dit neemt echter niet weg dat ik van mening ben dat de weg naar onafhankelijkheid, op basis van het referendum, geen democratisch besluit is. Wat dat betreft kan ik alleen maar hopen dat men, op het Iberische schiereiland, tijdig bij zinnen komt...

donderdag 28 september 2017

Pensioen schrik!

Mijn vader ging op zijn 65e met pensioen. Als kleine jongen wist ik niet beter dan dat ik met mijn 65e met pensioen zou gaan. Twee van mijn broers waren zelfstandigen, en hebben daardoor langer gewerkt, maar ontvingen wel hun AOW op 65. Mijn jongste broer werkte voor een baas en mocht op 55 in de VUT. Hij is zes jaar ouder dan ik.



Zelf was ik net over de 50, wanneer ik vernam dat men de pensioengerechtigde leeftijd wilde verhogen naar 67. Dat zou in stapjes gebeuren, maar voor mij zou dat al de pensioen leeftijd worden. Natuurlijk een teleurstelling, maar ach, ik werkte in de gezondheidszorg (in een ziekenhuis), dus ik had wel werk tot mijn pensioen. Een jaar later werd onze afdeling overgenomen door een semi particuliere organisatie. Mijn werk was opeen geen "corps business" van het hospitaal meer. De nieuwe werkgever zat blijkbaar met mij in z'n maag en na ruim een half jaar werd ik (op nare wijze) werkloos. Exact in de tijd dat de economische crisis in haar hoogtij dagen zat. Gedurende mijn WW periode heb ik meer dan 300 sollicitaties gedaan, op tal van functies (van hoog tot laag), maar resultaten bleven uit. Wel heb ik twee (!) uitnodigingen voor een gesprek gehad.

Na de WW periode ontving ik niets meer. Mijn vrouw verdiende veertig euro onder de norm voor bijstand voor stellen. Geen aanvulling, nee niks!

Het aanvankelijk redelijke inkomen zakte naar een bedrag, lager dan de maandelijkse hypotheek. Een probleem dus. Maar het was crisis, dus het huis verkopen zat er ook niet bepaald in. Sterker de kosten liepen door en overal werd gemeld dat wij "vermogend" waren. Om die reden dus overal het volle pond betalen. Destijds maakte mij dit woest, omdat ik van mening was dat de overheid zich niet bepaald humaan en begripvol heeft opgesteld. Overige (financiele) instanties nóg minder.



Wel, wij hebben een oplossing gekozen nog enigszins een waardig bestaan te leiden. Een klein jaar later begon de crisis zich op te lossen, en verkochten wij de woning. Overigens wel met een totaal verlies van meer dan drie ton. En veel restschulden, maar uiteindelijk hadden wij nog net een positief saldo.

Vanaf mijn zestigste kreeg ik weer een inkomen; pré-pensioen. Wel was al duidelijk dat er een periode van twee jaar aan zit te komen, dat het nog even moeilijk wordt; het pensioengat. Maar omdat mijn vrouw jonger is, zou de overbrugging minder zwaar op onze schouders drukken.

En, naar nu blijkt, is de wereld wederom geheel anders. Naar blijkt ga ik niet met pensioen op 67 jarige leeftijd, maar opeens een half jaar later. Maar dat geldt dus ook voor mijn vrouw... Nou, niet helemaal, want ook blijkt de WAO te stoppen op haar 65e... En mag ze 2,5 jaar overbruggen op een hongerloontje, van ver onder de 1000 euro per maand. Zou ik dan in aanmerking komen voor bijstand? Behalve dat dit volkomen onduidelijk is zal ik dan waarschijnlijk ook moeten voldoen aan tal van regeltjes en verplichtingen... Misschien moet ik dan wel 2,5 jaar vrijwilligerswerk doen. Ik ga er maar vanuit dat ik geen sollicitatieplicht heb, maar ook dat is niet zeker.



Was ik twee jaar eerder geboren waren er tal van zekerheden. Soms misschien met wat aanpassingen, maar in grote lijn weinig zorgen. In mijn geval (mijn generatie dus) lijken we alle boten te missen en alle zekerheden als sneeuw voor de zon te verdwijnen. Dat ik misschien straks de restjes uit de vuilnisbakken van de welgestelden moet scharrelen om aan mijn eten te komen is niet eens mijn grootste zorg en reactie. Nee, mijn reactie is vooral boosheid! Boos op een overheid die de generatie, direct na de baby-Boomers, in feite gewoon laat vallen. Goed, in combinatie met een economische crisis, maar ook daar houd ik de overheid voor een groot deel verantwoordelijk voor.

Nee, wanneer het je niet geheel vergaat zoals het zou moeten dan val je direct volledig buiten de boot. Dat heeft de overheid haarfijn voor elkaar!



Behalve deze boosheid is er een andere boosheid jegens de overheid en politiek. Mensen in een vergelijkbare situatie en leeftijdscategorie worden zonder enige waardigheid behandeld. De overheden behandelen je alsof je een oplichter en dief bent. Kortom vanuit een negatieve insteek. Je krijgt een soortement van "trap na"... Deze groep wordt in alle politieke discussies overgeslagen, genegeerd, dan wel gebagatelliseerd. Alsof je niets bent. Bijna veertig jaar arbeid om vervolgens als een lastpost/profiteur weggezet te worden. En dan nu, bij toeval, dat we eens keken naar ons pensioen en geconfronteerd worden met een wel heel schrijnend pensioengat. Lang leve de Koning, lang leve Nederland! We leven in een welvaartsstaat... Maar bepaalt niet iedereen dus!

dinsdag 19 september 2017

Selfie

Tegenwoordig kan je speciale "hengels" kopen om nog betere selfies te maken. Op iedere, enigszins, interessante locatieontwikkelaar je tegenwoordig door een woud van die dingen manoeuvreren. Indien Japanners aanwezig kan men beter een ommetje maken alvorens de hengel voor eigen gebruik te hanteren...



Wat in hemelsnaam is dat toch allemaal, dat de halve wereld vele selfies per dag maakt. Nee, niet even een selfie, maar een hele reeks. Wat is er in hemelsnaam loos met onze ego's dat we de hele dag naar ons zelf lopen te hengelen?



O ja, best leuk foto's van mijzelf terug te zien. Dan kan ik beoordelen of ik er goed genoeg uit zie. Maar, om de foto's nu zelf te maken? In ieder geval niet met een serieuze ondertoon. Mocht ik ooit een selfie maken, dan is dat waarlijk verholen met humor dan wel enige meligheid. Mijn mooiste en beste selfie ooit heb ik gemaakt met mijn helm op, in de auto. Kortom, zonder mijn gezicht te zien. Nee, ik zie weinig heil in het nut mijzelf, gedurende de dag, te vereeuwigen in een flink aantal pixels.

Wanneer anderen een foto van mij maken is dat toch niet het zelfde als een selfie. Immers, ik wordt gefotografeerd vanuit het beeld en compositie van de ander. Daarnaast is het leuk te zien hoe je er bij loopt. Met name wanneer ik een langjarige reeks foto's van mijzelf naast elkaar leg zie ik hoe verschillend een mens (in dit geval ik dus) kan zijn, gedurende een langere periode. Lang haar, en kaal, de kleding, bleek en bruin, soms te dik en een enkele keer te mager. Daarbij, wanneer een ander de foto maakt is het moment altijd onverwacht. Niet de foto zelf misschien, wel het grote moment dat de vinger de knop indrukt. Bij een selfie weet je exact wanneer je de knop indrukt. Spontaniteit zakt tot bijna een nulpunt. Dat mensen soms een foto van zichzelf maken is in feite ook niks mis mee. Een foto van jezelf maken en een selfie zie ik dan ook als twee diverse universums.

Wat is dan anders aan een selfie? Wel een selfie wordt zeer bewust én frequent gemaakt. Je hebt selfies, waarbij het puur om je zelf gaat. Close-ups, zeg maar. Dan heb je de sfeerselfies. Foto's van gezellige momenten, waarbij je het moment pakt, maar zorgt dat je zelf ook altijd in beeld bent. En dan heb je nog de vakantieselfies. Een rij foto's van een vakantie waarbij je nauwelijks ziet waar je geweest bent, omdat de koppen te prominent in het kader opgenomen zijn.

Vroeger zag je al dat tachtig procent van de vakantiefoto's leden van het gezin betroffen, met de idyllische landschappen op de achtergrond. Tegenwoordig verpest je eigen kop die landschappen. Er moet iets achter zitten, dat wij het zo belangrijk vinden zelf op beeld vastgelegd te worden. Dan moet je eigenlijk een stukje psychologie in duiken. Maar eerst wil ik nog even een slogan kwijt; "de wereld bestaat niet, wanneer ik niet besta."



Met enige regelmaat bevind ik mij op luchthavens. Het valt mij op dat je regelmatig jonge vrouwen ziet, die constant selfies nemen. Op eerste eerste gezicht vaak mooie jonge meiden. Bij een betere blik valt het nog wel eens tegen. Of zo een meid maakt selfies om naar de wereld te bevestigen hoe "mooi" zij is, of zij maakt de foto's om zichzelf te overtuigen dat ze toch wel "mooi" is. In feite is in beide gevallen twijfel en onzekerheid de grondslag. De bevestiging zoeken ze bij zichzelf, en daarvan uit kan je de wereld beter overtuigen. Mensen reageren nauwelijks met: "kut, wat ben je een lelijk spook en wat sta je vreselijk op die foto." Het tonen van de selfie dwingt in zekere zin positieve reacties af. De mooie meiden gaan zich nog mooier voelen. Dat soort types wordt zelfs erg arrogant. Of ze gaan zich in ieder geval een positiever zelfbeeld toebedelen en gaan "erbij horen", of denken dat in ieder geval.

Inderdaad, een selfie is het summum van egocentri, gevoed vanuit onzekerheden en een gevoel er maatschappelijk bij te horen.

De selfie van gezellige (althans daar gaan we maar van uit) bijeenkomsten, waar men zichzelf aan de zijkanten portretteert is in feite niet anders. Het geeft aan dat je er ook bij was en dus van mening bent dat het inderdaad gezellig was. Misschien was het juist wel gezellig, omdat jíj er bij was. Wel vervelend,maant meestal zie je dan een verwrongen kop, omdat alle inspanning naar de kiek uit gaat. Maar goed, daarvoor is de selfiestok. Nu kan je veel meer ontspannen erbij staan en ga je echt denken dat het leuk was...



Tja, en dan het woud van selfiestokken op toeristische locaties. Zonder te willen generaliseren zijn vooral Aziaten (Japanners) daar heel bedreven in. Ook Amerikanen. Ja, vooral lieden die het materialistisch goed hebben lijken hier het meest fanatiek in. Is dat ook onzekerheid? Misschien wel. Wanneer je er niet zelf op staat, denkt men misschien dat je er helemaal niet geweest bent.

Een top platform van de selfie is, onder andere, Facebook. Bij sommige mensen heb ik echt de indruk dat zij niets meer te bieden hebben dan selfies, of foto's van zichzelf. Sorry, maar ik ben daar over het algemeen niet in geïnteresseerd. Over het algemeen, want bij mensen die wel zelf op de foto staan (al dan geen selfie), maar daadwerkelijk ook iets te bieden hebben ervaar ik het al als heel anders.



Over de opkomst van de selfie en de hierbij behorende gebruiksmiddelen kan je heerlijk filosoferen. Je kan er zelfs psychologisch over filosoferen, maar wat het nu echt is..., Eerlijk gezegd krijg ik de vinger er niet echt op. Wel kan ik mijn gevoel hierover noteren. Dat is dat ik die hele selfie cultuur eigenlijk iets heel zieligs, heel triests, vind hebben. Ook het egocentrische aspect geeft mij een gevoel van onbehagen. Ik zie het als een vervlakking. Foto's van jezelf is prima. Af en toe breed verspreiden, okay. Wanneer je een prestatie levert is het prima daar op een foto iets van vast te leggen. Dan mag je het ook nog zelf doen... Maar de "selfisten" (makers van selfies) maken vrijwel geen foto, zonder dat ze er zelf op staan. Ik vrees toch dat ik het enigszins als een soort ziekte beschouw ("selfistemie"). Triest.

zondag 17 september 2017

Kunstenaar van het jaar?!

Blijkbaar is een menselijke eigenschap, dat wij de beste willen zijn. Daarvoor zijn vele competitieve vormen ontwikkeld. Met name in de sport kennen we het. De voetbal competities, WK en EK, Olympische Spelen, sportman van het jaar, diverse wielerkoersen, turnwedstrijden en zwemcompetities. Op alle fronten, in de sport, houdt men wedstrijden om te zien wie de beste is. Heel acceptabel, want men meet zich met het zelfde (dezelfde tak van sport). Meer moeite heb ik met de sportman, of vrouw, van het jaar. Je gaat dan vergelijkingen opzoeken, die "gezicht" zijn. Binnen een reguliere sport competitie zijn zeer objectieve criteria toe te passen. Ga je die grens over wordt het erg lastig. Hoe kan ik aangeven dat een zeiler of een marathonloper man/vrouw van het jaar wordt? Naar mijn idee komen dan tal van subjectieve beoordelingen naar boven.



Het competitieve zien we niet alleen in de sport. Ook binnen het bedrijfsleven en op vele andere vlakken hebben de jaarlijkse verkiezingen van "de beste". Maar waarom die drang zo de beste te zijn? Deels heel begrijpelijk; men wil zich verkopen, de omzet verhogen, boven de grijze massa uitsteken. En ondanks de toenemende subjectiviteit kan ik mij diverse andere vormen van competitie elementen voorstellen. Alhoewel, wanneer het om het ego van de persoon gaat heb ik er al meer moeite mee. Een Miss verkiezing is aan mij niet besteed. De mooiste vrouwen, die kom je op straat tegen. Daarbij verrek je je nek, of ze houden je een nacht half uit je slaap. Dat heb ik bij een Miss verkiezing dus nooit gehad; opgelapte Barbiepoppen....



En dan kom je naar de meest subjectieve vorm: kunst. De beste muziekgroep ken ik niet, behalve mijn puur persoonlijke voorkeuren. Je kan wel de best verkopende groep aanwijzen. De beste... De top 2000 kent al jaren, met regelmaat, Queen op één. Enorm subjectief. Een feit is dat het heerlijk is ieder jaar al die muziek aan je voorbij te horen gaan, maar wat nu op plaats 1 moet... What the hell!



Ook in de boekenwereld zijn diverse prijzen (AKO literatuurprijs, NS prijs, en noem maar op). Het zegt mij niet zo veel. Maar, en dat komt wel overeen met de top 2000, het is de omgeving die nomineert en kiest. Het is niet de auteur die zich aanmeldt voor dergelijke prijzen. Dat maakt absoluut een verschil, maar naar mijn idee doet het mij weinig, behalve dat het een opsteker is voor de verkoopcijfers.



Dan zijn er nog de verkiezingen van "kunstenaar van het jaar", of andere kunstenaarsverkiezingen. In vrijwel alle gevallen dient de kunstenaar zich zelf aan te melden. Ja, en dan ga ik grote vraagtekens zetten. Immers, het werk van de kunstenaars is zo divers (zelfs binnen iedere discipline) dat een verkiezing hoe dan ook een enorm subjectief karakter kent. De andere kant is de kunstenaar zelf. Waarom in hemelsnaam wil je jezelf in zo'n competitie storten? Voor negentig procent is de uitkomst frustrerend. Maar, wat wil je er mee bereiken? Dat je de beste bent..., maar waarvan? Kunst is voor mij primair een individuele emotie, welke middels basiskennis tot uiting wordt gebracht. Bijna niets is persoonlijker dan de uiting van kunst. Dus de beste kunstenaar is het meest persoonlijk? Het meest emotioneel? Zo werkt dat volgens mij niet. Nee, de kunstenaar is uitermate sensibel. Veruit de meeste kunstenaars zijn daardoor onzeker over hun eigen kunne. Dat los je niet op door de erkenning af te dwingen... Bijvoorbeeld middels competitieve elementen.

Zelf schilder ik. Geen schilderij is het zelfde. Ik maak geen productie. Wanneer ik mee zou doen met "de kunstenaar van het jaar", dan zegt dat niets. Of het wordt gebaseerd op een werk (waarbij ik natuurlijk eentje kies die ik goed vind), of het gaat over een oeuvre waar juist hele slechte werken tussen zitten.

Wat ik wel doe is mijn kunst zichtbaar maken. Dat doe je via exposities, internet (Facebook, sites, eigen website, etc.), kranten artikelen, etc. Mensen reageren daarop (en vooral velen niet), en daar van uit ontvang je een stukje waardering. Zeker wanneer het leidt tot het moment dat mensen je benaderen. Benaderen voor opdrachten, exposities en bijvoorbeeld publicaties. Wanneer iets dergelijks ontwikkelt voelt dit voor mij als waardering. Als ik vervolgens werk verkoop mag ik alleen maar meer dan tevreden zijn. Maar ik kan mijn werk niet vergelijken met het werk van anderen, en niet van het werk van collega's die in andere stijlen schilderen. Laat staan vergelijking met andere kunstvormen (beeldhouwen, fotografie, etc.). Kunst is en blijft uitermate subjectief en is niet in relatie tot elkaar te beoordelen. Het is de onzekerheid van de kunstenaar zich te willen meten met anderen. En vaak ervaar ik dat als heel onterecht. Dan denk ik: wat jij maakt is goed, je krijgt aandacht en waardering..., accepteer dat!



En wanneer er een prijzencircus op kunst en kunstenaars losgelaten wordt dan moet het niet vanuit de kunstenaar zelf komen. Een periodiek, een organisatie, of wat dan ook, kan zelf een prijs (waardering) in het leven roepen. Dan heeft een dergelijke prijs ook waarde, zoals met name in de literatuur te zien is.

Wel moet ik bekennen, dat ik in 1986 (ongeveer) heb mee gedaan aan de jaarlijkse wedstrijd voor jonge kunstenaars van koningin Beatrix. Ik moest toen naar het paleis op de Dam (nou ja, in een ruimte daarnaast). Ik werd destijds vierde. Geen prijs, geen aandacht. Ja, ik was teleurgesteld, maar het heeft mij ook aan het denken gezet.



De andere kant is, en daar ben ik het absoluut mee eens, is dat de kunst in Nederland meer publieke aandacht verdient. Het gast goed met de economie, maar de cultuur is niet zo dat men makkelijker over gaat tot kunstaankopen. Aan veel vormen is aandacht in de media en zo ook op televisie. Zodra het over kunst gaat (schilderen, beeldhouwen, etc.) gaat het alleen maar over de "gevestigde" orde; van Gogh, Rembrandt, Dali, Picasso, en ga zo maar door. De hedendaagse ("kleine") kunstenaar krijgt geen platform, op regionale nieuwsmedia na. Daar zou wel eens verandering in mogen komen. O ja, en dan heb ik het dus niet over "bekende Nederlanders" die ook schilderen of kunst maken (zoals Ruud de Wild)

Dat lijkt mij een gezamenlijk steven... Ja, individuele erkenning moet jezelf niet afdwingen, maar met elkaar gezamenlijk de erkenning afdwingen lijkt mij wel een nobele zaak! Dat is iets wat wij, kunstenaars, wel verdienen met onze onuitputtende inzet voor het vak.

woensdag 6 september 2017

Schandalige zorg

Afgelopen week zag ik een actualiteitenrubriek, ik meen 1Vandaag, met een item over politieoptreden in een isoleercel in een kliniek van de BavoRnoGroep (onderdeel van de Parnassiagroep) en deze uitzending verbijsterde mij...



In 1977 werkte ik op PZ (Provinciaal Ziekenhuis Santpoort), als stagiaire. Soms gingen we met meer man een isoleercel in, dan er überhaupt in paste, om een patiënt in toom te krijgen en vooral medicatie toe te dienen. In een dergelijke commotie heb ik ooit een collega plat gespoten. Lullig, maar we hebben er later een hoop lol om gehad. Maar in feite mocht ik die spuit helemaal niet vast houden. Eigenlijk niet eens daarbij zijn,min de isoleer. Het was een gesloten mannenafdeling. Behalve een loodzware alcoholist oppikken bij de Kijkgrijp (tegenwoordig Deka), die zich binnen een half uur in coma had gezopen, moest ik ook een paar keer mannen identificeren, die het gelukt was een eind aan hun leven te maken. Ook dat mocht helemaal niet, maar het gebeurde gewoon.

In 1984 begon ik bij de Sint Bavo (later dus BavoRnoGroep). Ook een gesloten afdeling. Ik was therapeut en had mijn werkplek een honderd meter van de afdeling verwijderd. Iedere keer liep ik met de patiënten naar therapie. Ik had de deur niet op slot, geen alarmsysteem. Wanneer iemand 'm peerde ging ik er met de auto snel achteraan. Ik haalde ze terug. Altijd en soms hadden de andere patiënten niet eens door dat ik er even niet was. In die tijd heb ik soms behoorlijk moeten "knokken", had ik zwaar automutilerende gasten en ander leed. Maar, je loste het gewoon op. Alleen als er iemand zelfmoord had gepleegd. Dan werd ik (thuis) gebeld en moesten we groepsgesprekken houden en personeelsvergaderingen. Toen ik een keer, op een zaterdag weigerde te komen, waren de rapen gaar. Drie keer ben ik (op staande voet) ontslagen, maar ben uiteindelijk 26 jaar in dienst geweest.

Van Noordwijkerhout verhuisden we naar Capelle aan den IJssel. De therapieruimte werd nu gedeeld met collega's. Een krap gebouw met diverse kleine ruimtes. Een patiënt vertrok door het raam. Ik mocht er niet meer achteraan. De ramen werden gebarricadeerd. Later flinke discussies over het wel of niet dragen van alarmsystemen. Ik weigerde. Heb altijd geweigerd.

In al die jaren heb ik wel wat directe agressie mogen ervaren. Een keer wilde iemand mij van achteren met een mes aanvallen, een paar keer fysieke gevechten gehad en de nodige bedreigingen, al dan niet met gereedschappen/wapens. Nooit heb ik letsel opgelopen en altijd gezegd dat dit een risico van het vak was.

Een keer was er politie op de afdeling. Een patiënt, waar ik een halve minuut vooraf nog een geintje mee stond te maken had een collega neergestoken.



Ik merkte wel dat de regels aangescherpt werden en dat je als hulpverlener ook meer en meer met handen en voeten geboeid werd. De angstcultuur werd groter en daarmee kwam de beheerscultuur nog sterker op gang. Ik heb mij wel afgevraagd hoe dit kon komen. Ik had daar mijn opvatting over; de hulpverlener werd minder en minder beroeps vanuit een zeker idealisme. Goed, ik ben ook bij toeval in de psychiatrie terecht gekomen. Maar als ik iets doe, dan ga ik er ook voor. Nu zien meer werkers het als een beroep, een inkomstenbron... Bovendien wil men geen enkel risico meer lopen. En dan kan het zijn dat de hulpverlening afstompt. Men neemt geen verantwoordelijkheid meer en belt de politie. Dus, tegenwoordig komt dan de politie. En nu gebruiken ze de taser, want ook de politieman wil zijn gezicht tegenwoordig gaaf houden. Geen risico jongens!

Dat nu, in die zelfde BavoRnoGroep een jonge gast (Victor) in de isoleercel getaserd is doet me pijn. Zo ver is de hulpverlening dus al afgezakt. Goed, ik zag de aftakeling al langer. Ook in andere takken van de zorg. Alles wordt gecalculeerd en geld is de regerende factor. Het gaat niet meer om de patiënt. Het ziekenhuis is een commercieel instituut geworden.

Nederlandse zorg is duur. Erg duur. Zo duur dat we straks weer meer premie moeten betalen en het eigen risico wordt verhoogd. Ondertussen wordt de zorg slechter en zwakker. Waar gaat al dat geld heen? Meer grootverdieners in de zorg (management), meer overhead en wat te denken van de kosten van medische apparatuur? En de kosten van medicamenten. En beseft men wel hoe veel duurder de zogenaamde zorgvuldigheid kost? De kwaliteitsinstrumenten bijvoorbeeld. En alle overtollige administratie... Er zal wel meer op te sommen zijn. En ondertussen wordt de zorg erbarmelijk. De vraag van de patiënt/ cliënt wordt genegeerd. Men kan daar niet op anticiperen en bieden de zorg die de hulpverlener zelf (met alle beperkingen) wil bieden. Kortom, de individu wordt in feite niet geholpen, waardoor veelal weer nieuwe behandeling/begeleiding nodig is, die dan weer duurder uitkomt ook. Kortom, in Nederland zitten we in een afglijdende schaal.



Nodig is het niet. In diverse landen is de zorg wél goedkoper. En ook veel efficiënter/beter. Laatst was ik bij een tandarts. Alle voorzieningen,mals in Nederland..., maar de stoel was wat ouder, de slangetjes en elektra wat minder gladjes weggewerkt en de ruimte zelf schoon, maar eenvoudig. Het kan dus best... En daarmee kan de zorg ook beter. Naar mijn idee is de bodem in de Nederlandse zorg bereikt. Derde wereld niveau in een prachtig jasje. Ik kan mij er nog steeds over op te winden... En ik ben boos!

zaterdag 2 september 2017

Mijn herinnering aan Roanne-Coo...

Soms zijn er van die momenten dat van alles naar boven komt. Gisteren waren wij op visite en op de een of andere manier kwam Coo, een dorpje in de Belgische Ardennen, aan de orde. Op zich ben ik niet zo veel met mijn verleden bezig, maar nu kwamen tal van warme herinneringen naar boven.



Begin jaren zestig hadden wij onze eerste auto; een Renault Dauphine. En voor het eerst gingen wij, met het hele gezin, op vakantie naar het buitenland. Wij reden naar de Ardennen, naar het plaatsje Coo. Onooglijk klein, maar met een 15 meter hoge waterval en "Télécoo", een minuscule pretparkje, maar wel mét skelters. Ook vertrok er een stoeltjeslift, die over de rivier de Amblève ging, om vervolgens de top van de tegenoverliggende berg te bereiken. Wij verbleven er in een klein familiehotel, pal aan de rivier. De naam van de familie is mij ontschoten, maar wij hebben er vele malen overnacht. De laatste keer in 1970, voor mijn operatie.

Het hotelletje lag langs de weg, parallel aan het spoor (spoorlijn 42 van Rivage naar Gauvy). Tussen het pand en de rivier was een romantisch aangelegde tuin. Overal zitjes en prachtige bloemenweelde. Bij het water was een kabel, waaraan een bootje bevestigd was. Door aan een koord te trekken kon je naar de overkant. Daar was het altijd modderig, maar je ging direct de heuvel op, het bos in. Ondanks de sterke stroming was het ook mogelijk te poedelen. Zo herinner ik mij nog een foto van mijn moeder, gezeten op een rots, in de Amblève.

Stroomafwaarts was het viaduct van Coo. De trein, het viaduct, ik ging er regelmatig naar kijken. Mogelijk dat daar mijn voorliefde voor miniatuur treinen is ontstaan. Terug ging ik altijd even bij de varkens kijken. Deze zaten in een kot, vlak naast het hotel. Het was een rustige omgeving, maar idyllisch en voor een jong kind genoeg om te ontdekken. De kamers zelf kan ik mij niet meer herinneren. Een aantal vertrekken enigszins. Vooral het gevoel herinner ik mij nog. Ook de familie roept het een en ander bij mij naar boven. Op de chaos na had het hotel van binnen misschien wel een beetje de sfeer van Fowlty Towers. In 1971 ben ik er voor het laatst langs geweest. Het was het laatste jaar als hotel. Nu herinnert er vrijwel niets meer aan.



Hooguit twee kilometer stroomopwaarts kwam je in Coo. Over de waterval is een brug gebouwd. Het water gaat er gesplitst onderlangs. In het midden kan je (via een glibberig trappertje en rots stenen) afdalen. Rete spannend. Maar wat zijn er veel foto's gemaakt van familieleden, staand in de mist van het neerslaand water. Aan de rustige kant van de brug was/is een kleine zijrivier. Op de brug daarvan was een stalletje en tien meter verderop hing altijd een koord van ballonnen. Bij het stalletje kon je dus ballonnen schieten. Iets rechts daarvan ging je via een (voor mij toen nog) stijl paadje naar beneden, langs een rij van souvenir stalletjes, tot je bij een klein bruggetje kwam. Daarover was je vrijwel in Télécoo. In feite een grote speeltuin. Met angst en zweten ben ik wel eens met de stoeltjeslift naar boven gegaan, maar vol spanning ging ik later in de skelters. De benzinedampen sloegen om je hoofd en het luid knetterend geluid deed je oren nog lange tijd daarna suizen. Maar, ze gingen hard!

Juist de kleinschalige kneuterigheid maakt Coo zo aangenaam. In de jaren negentig was ik er nog een keer en was de speeltuin al meer een klein pretpark en inmiddels is het door Studio 100 (Samson en Gert) over genomen, heet het PlopsaCoo en is het gemoedelijke bedorven. Misschien dat de jonge kinderen van nu er over vijftig jaar net zo op terug kijken, als ik op dit moment doe.



De omgeving van Coo had ook veel te bieden. Pittoreske dorpjes als Trois-Pont, Stavelot bijvoorbeeld. Ook Spa en het circuit van Francorchamps lag nabij. Geweldig om met die Renault over het circuit te rijden..., buiten de races om voor het grootste gedeelte nog openbare weg. Het was een uitstekend uitgangspunt de Ardennen én Hoge Venen te leren kennen. Alles was binnen handbereik of op dagtocht afstand. De Grotten van Han, La Roche, bergen, riviertjes, overal gingen we naar toe. Op deze kleine schaal waren mijn ouders graag ondernemend. Soms gingen we er heen met de grote vakantie, vaker met korte trips en soms op doorreis van een reguliere vakantie. En altijd verbleven wij in het zelfde familie hotel.

Tijdens een van de tochtjes reden wij over een kaarsrechte weg, gelegen tussen de Belgische korenvelden. Halverwege was een T-splitsing. In die tijd nog weinig verkeer. Een auto wachtte. Niet op ons, want op het moment dat wij de kruising overstaken ging mevrouw rijden... Dat was nog in de tijd, dat je in België een bepaalde periode zonder rijbewijs mocht rijden. De klap was, in mijn beleving, fors. De rechterkant was flink beschadigd. Later kwam de gendarme, in een dreigende Landrover. Ik meen een van mijn eerste kleine trauma's...

In 1967 bezochten wij de spaarbekkencentrale van Coo. Op de berg waren twee meren aangelegd. Door het water op te pompen, ontstond er een systeem om stroom op te wekken. Heel ingenieus en modern voor die tijd. De kunstmatige stuwmeren waren net klaar en het was vreemd kaal, daarboven. Op zich weinig boeiend, maar toch heeft het een hele indruk op mij gemaakt.

In 1971 was ik er met mijn broer. Van de parkeerplaats liepen wij naar de waterval dat we werden aangesproken door een Nederlandse familie (ergens uit het zuiden, gezien het accent). Ze vroegen ons, met de nodige stemverheffing waar de watervallen waren. Mijn broer en ik schoten in de lach. We stonden er bijna boven, maar hebben dat gezin toch maar de andere kant opgestuurd. Ik vrees dat de herinnering bij hen, aan Coo, niet zo dierbaar is, als deze voor mij is. Een prachtige herinnering, vol warmte, romantiek en avontuur. Soms komt de herinnering weer even boven. Deze koester ik dan met een haast gelukzalig gevoel....

donderdag 31 augustus 2017

Buitenlanders in Turkije

Nooit zo bij stil gestaan, tot het opeens duidelijk wordt. Inmiddels leven wij drie jaar het grootste deel van het jaar in Turkije. Dat betekent ook nieuwe contacten, nieuwe vrienden. Onze contacten is vooral met pensionado's. Daarbij is een opvallend groot aantal vrouwen. Niet dat het aantal vrouwen opvallend is, maar wel het aantal vrouwen wat hier alleen woont. Het aantal buitenlandse stellen is in de minderheid en zelfs na diep nadenken ken ik geen enkele man, van buitenlandse originaliteit, die hier alleen woont. De dames zijn dus een interessante groep om eens nader te analyseren.



Het overgrote deel van de alleenstaande dames is getrouwd geweest met een Turk, of ligt nog in scheiding. Bij de Engelse vrouwen is opvallend dat juist een minderheid getrouwd is geweest met een Turk. De Engelse dames zijn meestal met partner gekomen, wie inmiddels is overleden. Een aantal Engelse vrouwen is zonder partner gekomen en met name onder deze groep zie je dames die zich de Turkse nationaliteit hebben laten aanmeten. Vrouwen van overige nationaliteiten beschikken ook frequent over de Turkse nationaliteit, maar dat is veelal het gevolg van een eerder huwelijk. De leeftijd van de dames is veelal 60 plus. Vooral de uit Engeland afkomstige tantes zijn gemiddeld ouder. De jongere zijn hier voornamelijk door de liefde beland.

De vrouwen zijn in meerderheid dierenliefhebbers, ja zelfs dierenredders. Nu kan dit voortkomen uit een gekleurd beeld, omdat de meeste buitenlandse vrouwen die ik ken, ik ken vanwege mijn vrijwilligerswerk voor Animal Aid Fethiye. Toch is het iets wat ik ook hoor van dames die ik op andere wijze heb leren kennen. Tussen de liefde voor honden en katten is een redelijk evenwicht. Het hebben van veel katten en veel honden is niet uitzonderlijk, maar is iets wat je ook heel erg bij de expat stellen ziet.



Naast de dierenliefde is er nog een opvallende overeenkomst. Twee in feite. De eerste geldt voor jonge en oudere vrouwen. In heel veel gevallen beschikken de dames over zeer beperkte financiele middelen. Beperkte inkomens staat op nummer één, en op nummer twee staat het rentenieren (al dan niet vanuit alimentatie).

Daarnaast is de lichamelijke toestand enigszins opvallend. Een relatief groot percentage heeft (zware) rugklachten en veruit een meerderheid is überhaupt zwak, ziek en misselijk.

Kortom, een buitengewone samenstelling van buitenlanders die in Turkije wonen. Natuurlijk zijn er ook veel stellen. Gemengd (Turks met andere nationaliteit) dan wel geheel samengesteld uit buitenlandse (niet Turkse) nationaliteiten. De meerderheid heeft zich hier gevestigd een plezierige oude dag te genieten, een relatief kleine groep vanwege uiteenlopende omstandigheden en redenen en de kleinste groep om te werken (in de meeste gevallen een eigen bedrijfje).

In de "gemeente" Mugla staan ruim 19000 buitenlanders ingeschreven. Buitenlanders die hier alleen een verblijf bezitten voor vakantie doeleinden vallen hier niet onder. Vooral langs de Turkse kust zijn grote aantallen buitenlanders te vinden, die hier min of meer permanent wonen.

Opvallend ook is de afkeer, welke men toont ten aanzien van het land van herkomst. Men zegt niet meer te kunnen wonen in het "eigen" land. De redenen zijn uiteenlopend, maar het weer en de hectiek/(sociale) druk staan bovenaan het lijstje. De meesten staan dan ook niet meer ingeschreven in het "eigen" land. Het aantal mensen, zoals wij, die minimaal vier maanden in het eigen land wonen en daar ook gewoon staan ingeschreven is sterk in de minderheid.

Ik vraag mij af of dit Turkije specifiek is, of dergelijke bevindingen ook voor andere landen gelden. Spanje staat vooral bekend als overwinter land. Feit is dat het mij opvalt. En ja, wat wil ik met deze antropologische/psychologische benadering kwijt? Eigenlijk niets. Zoals ik aangaf, het viel mij gewoon op. Ik filosofeer er maar een beetje op los. Bovendien schrijf ik vanuit mijn eigen beperkte waarneming. Dit slaat allemaal nergens op. Of misschien zit er toch een kern van waarheid in... Dan is het misschien echt een leuk onderwerp voor de antropologen.

Taxi

Ergens. Een moderne metropool. Het motregent. Het asfalt glinstert onder een dunne laag regendruppels. De temperatuur is aangenaam, enigszins zwoel. Mensen spieden zich,maan het eind van de werkdag, huiswaarts. Misschien wel naar de kroeg, theater of restaurant. Wellicht op weg naar de geheime relatie. Ik bevind mij aan een brede boulevard. Mijn overhemd voelt wat klam, mijn haar is nat. Eigenlijk ken ik deze stad niet. Waarheen ik wil... Ik weet het eigenlijk niet. De boulevard is breed en druk, bepaald niet sfeervol, echter wel heel stads. Al twijfelend herinner ik mij de naam van een restaurant. Naar het schijnt gezellig en van redelijke kwaliteit. Nog voor het besluit echt genomen te hebben steek ik dromerig mijn hand op.



Een knalgele taxi stopt naast mij, niet zonder dat het opspattend water mijn broekspijp doorweekt. In veel metropools zijn taxi's geel. Of ze hebben geel. Ik stap in, op de achterbank.

Er gebeurt niets. Ik zit, de taxi staat, de chauffeur kijkt in het binnen spiegeltje. Niet naar mij, maar naar zichzelf. Ik zie de weerspiegeling van zijn neus. Een grote gok. Met een vingernagel krabt hij over de huidlaag. Vervolgens buigt hij zijn vingers, zodat zijn nagels de vorm van een pincet krijgen, waarmee hij een puist uitdrukt. Een dikke streep wit vet komt als een worm uit het vlees naar buiten. Nadat hij zijn vingers aan een mouw heeft schoon geveegd draait hij zich om.

"Hallo meneertje, waar gaat de reis naar toe?"

Ik geef hem de naam van het restaurant.

"AH, ja dat ken ik wel meneertje, ik zal u er naar toe rijden. Geen probleem meneertje."

"Dat is goed."

"Aangenaam, ik heet Mehmed... Ik rijd u naar restaurant."

Ik knik en via het spiegeltje kijkt hij mij met een brede glimlach aan. Terwijl ik even verzit zie ik kortstondig zijn breed grijnzende gebit. Glimmend, maar gelijk een kerkhof, als oude scheve, half vergane grafzuilen. Dan weer de blik op de twinkelende ogen. Alles glimt en twinkelt, lijkt wel, net als buiten in de druilerige stad.

"U bent vreemd in deze stad, meneertje? Voor werk, of vakantie?"

"Nee, ik moest even iemand opzoeken..."

De taxi chauffeur knikt uitbundig. Ondertussen staan we nog steeds stil. Voorzichtig probeer ik een blik op de taximeter te krijgen. Het apparaat staat nog niet aan.

"U rechtstreeks naar restaurant, of ik u mooie stad laten zien?"

"Gaat u maar rechtstreeks."

"Geen probleem meneertje. U kent de stad al, meneertje?"

"Ja, ik ben hier al vaker geweest."

Ik merk dat een lichte irritatie zich van mij meester maakt. Laat die man het gaspedaal in trappen. Haast heb ik niet, maar dit schiet ook niet echt op.

"U getrouwd?"

"Nee."

"Ik wel. Heb vrouw en vijf kinderen. Wij wonen sinds paar jaar hier in de stad. Hard werken, om veel monden te voeden. Leven in stad is ook erg duur, meneertje."

"Ja, dat geloof ik," komt wat ongeïnteresseerd uit mijn mond.

Een passerende vrachtwagen spoelt een plens water uit een plas over de taxi. Even is vrijwel al het zicht ontnomen. Dan draait Mehmed zich weer naar mij,

"Het regent veel hier in de stad. Maar het kan ook mooi en warm zijn. Waar ik vandaan kom héél veel mooi weer!"

"Ach, en waar komt u vandaan?"

Mijn vraag klonk overtuigend, in gedachten wilde ik echter een hele andere reactie geven.

"O, ik kom uit ander land. Wij leefden in woestijn, in bergen. Familie woont allemaal nog in dorp. Het leven is daar arm, meneertje."

"Kunt u zo vriendelijk zijn, mij naar het restaurant te brengen?"

Snel draait Mehmed zich terug en spreekt weer via de spiegel tot mij,

"Ja, sorry meneertje. Ik dacht, u heeft geen haast. Ik ga u brengen."

Dan draait hij het contactslot om. Het was mij niet opgevallen dat de motor niet meer draaide. Gesputter en gepruttel. De motor raakt niet aan de praat. Wel verschijnt die grijnzende kop weer in het spiegeltje.

"Sorry, komt wel goed meneertje. Is de regen..."

Poging twee..., drie..., vier... Pas bij de zesde poging lijkt de motor zichzelf draaiende te houden, waarop de chauffeur met zijn volle gewicht op het gaspedaal lijkt te drukken.  De auto staat gewoon stil. Nog even laat hij de motor lopen. Krakend zet Mehmed hem in de versnelling en met een klap schiet de auto naar voren. Tegen de verwachting in blijft de taxi rijden. De motor slaat niet af en met teveel gas en lawaai gaat de taxi op in de grote verkeersstroom. Even maar. Bij de eerste kruising slaat hij rechtsaf een rustige, gezellig ogende straat. Amper twee honderd meter stopt Mehmed de taxi. Ik kijk hem, natuurlijk via het spiegeltje, verbaast aan.

"U restaurant hier, meneertje," en hij wijst naar de overkant van de straat. Lopend had ik er misschien vijf minuten over gedaan. In ieder geval sneller, dan nu met de taxi. Ik kijk op de taximeter. Staat nog steeds uit. Ik vraag naar de prijs en Mehmed noemt een bedrag. Nauwelijks te beseffen zo laag. Ik pak mijn geld en geef hem een fooi, twintig keer hoger dan de rit kost.

"Dank u, dank u wel meneertje."

Ik stap uit. De taxi verdwijnt in de drukte van de straat. Ik heb eigenlijk helemaal geen trek meer. Ik steek mijn hand op, voor een taxi,... Dan bedenk ik mij.

woensdag 30 augustus 2017

Slachtfeest... Geen reden tot feest toch?

Het geeft mij een wat dubbel gevoel, het Slachtfeest (bayram). Bij de buren blert sinds een week een geit (bok), wetende dat dit vanaf 1 september weg valt. Dan wordt het dier geslacht. Ik heb er moeite mee om het slachten te verbinden aan feest. Ik heb moeite met slachten, alhoewel aan de andere kant dient de mens te realiseren dát wij dieren eten. Op de vleesafdeling bij supermarkt, of bij de slager, zie ik vlees. Ik zie geen dieren. In andere landen, veelal wat verdere oorden is de vleesuitstalling veel meer dierlijk. Varkenskoppen, poten, oren, liggen daar tussen het "gewone" vlees. Dan realiseer je jezelf dat vlees afkomstig is van een dier, iets waar wij niet meer aan gewend zijn dagelijks bij stil te staan.

In de late jaren zeventig heb ik zelf ooit een geit geslacht. Het koste mij heel veel moeite, maar was in de overtuiging dit (als vleeseter) te moeten ondergaan. Ik wilde niet hypocriet zijn door wel vlees te eten, maar mijn ogen te sluiten voor het feit dat we er dieren voor moeten doden. Ik was misselijk, heb het gedaan, echter het voelde geheel niet feestelijk. Overigens, nadat de geit eenmaal overleden was werd het dier vrij letterlijk al snel "vlees".

Eind jaren vijftig, bij mijn oma, op zondag eten. Oma gaat de tuin in, pakt een kip, draait het de nek om, plukte en maakte het vlees schoon. Een normale gang van zaken.



Het feit dat wij vlees eten is in basis heel biologisch; wij zijn omnivoren. Maar, de westerse mens is de laatste decennia ook overgevoelig geraakt. Wellicht door onze welvaart en het feit dat wij vele malen verder van de natuur staan. We zijn sentimentele zwakkelingen geworden... Ja, maar de (consumptie) maatschappij heeft dat ook van ons gemaakt. Het slachten van dieren werd meer en meer uit het zicht gedaan. Als kind stond ik wel eens bij de slager, die een koe had geslacht en aan het ontleden was. Lange tijd was er geen slager, die achter in zijn winkel een dier slachtte. Tegenwoordig komt het weer wat in, bij de biologische slagers.

Zelfs het slachten van onze eigen kippen heb ik niet gedaan en een dode kip heb ik zelfs begraven. Zo ver ben ik in feite van de natuur komen te staan. Om die reden ervaar ik het niet als slecht, wanneer dieren geslacht worden in huiselijke omgeving. Het is immers wel de realiteit van ons gedrag. Maar om het slechten nu tot feest te verheffen gaat mij veel te ver.

Het doden van dieren voor het plezier of doden voor de consumptie middels vermaak, vind ik achterlijk. Ik ben zwaar tegen de stierengevechten, maar ook de jacht op grote (roof-)dieren zie ik als misdaad. Een dier slachten voor consumptie is enigszins acceptabel. Dat dit op grote schaal en buiten zicht gebeurt heeft in eerste instantie te maken met het bieden van een humane dood. In feite is het slachten niet altijd zo een humane bezigheid. Zo lang het leeft dien je met respect om te gaan met het dier en het doden moet inderdaad zo snel (en pijnloos) mogelijk zijn. Ik pleit dan ook om in feite alleen biovlees te kopen en te nuttigen. De varkensfabrieken zijn verachtelijke bedrijven en wij mensen moet vlees bewust consumeren. Je kan een stuk vlees van een half pond weg schrokken, maar ook een portie van rond (of iets minder dan) een ons nuttigen.



Ondanks mijn dierenliefde, zorg voor dieren en bezig zijn met het welzijn van dieren ben ik geen vegetariër noch veganist. Naar mijn mening ga je dan nog verder van het natuurlijke af staan. We zijn en blijven immers biologische omnivoren. Geen vlees eten is, in mijn ogen, meer een excuus gedrag op basis van vals sentiment, dan een biologische overweging. Dat mensen vegetarisch zijn waardeer ik en ieder moet zijn/haar eigen keuzes maken, en die dien ik te respecteren, zolang het nobele keuzes zijn. Mijn probleem met veganisme is overigens dat ik van mening ben dat je dat in deze wereld niet op een juiste wijze kan toepassing, mits je niet als een halve kluizenaar door het leven wenst te gaan.

Maar ook moet ik toegeven dat ik vlees gewoon lekker vind. Heel simpel, maar bij lekker ben ik ook van mening dat je er enigszins bewust mee om moet gaan.



Feit is dat de westerse mens steeds verder, en inmiddels te ver, van de natuur en met name de fauna af staat. Vreemd, want hoeveel mensen bezitten een huisdier? Velen, maar dan beperken wij ons weer tot de sentimentele kant. Op zich overigens niets mis mee.

Dat kinderen niet/nauwelijks beseffen dat melk uit een koe komt, chocomelk niet van een bruine koe is en amper een koe weten te omschrijven is schrijnend. Ik bepleit de natuur (met name dierenwereld) weer meer naar de mens te brengen. Varkens en kippen (ja, ook kraaiende hanen) weer in de achtertuin. Maar ook grond in de steden waar je koeien en schapen kan laten grazen. De kinderboerderij is niet verkeerd, maar is ook weer te veel gericht op het sentiment. We moeten accepteren dat de dieren deel uit maken van ons leven, wij er van eten en drinken!



Het wordt tijd anders met onze biotopen om te gaan, en de natuur (fauna én flora) weer meer naar ons dagelijkse leven te trekken. Echt niet iedereen hoeft zijn eigen dieren te slachten, maar we moeten ook uit de ontkenning die nu meer en meer de praktijk lijkt. Er moet veel veranderen, wat niet weg neemt dat ik een slachtfeest nog steeds een slechte reden tot feest vind... Happy bayram...