Kritiek

Het moet de Calvinistische inslag zijn, waarbij men zuinig en zuur is. Het is een Nederlandse hobby. Geen volk zo erg als die Hollanders, wanneer het gaat over het leveren van kritiek. Met een grote nadruk op negatieve kritiek. Geen opbouwende (negatieve) kritiek, maar boute ongemotiveerde onthoofdingen.

Op diverse fronten valt het mij keer op keer op. Afkraken en veroordelen. Op zich kan je daar niets mee. Overigens voor positieve kritiek (vele malen schaarser in het Calvinistische platte land) geldt het zelfde.
Op Facebook vertoon ik veel van mijn werk. Vooral de tussenfasen, de weg naar het resultaat toon ik, opdat men kan zien hoe een schilderij tot stand komt. Zowaar, vrij veel positieve reacties. Het gaat daarbij niet over de "likes", maar de commentaren. Woorden als "mooi", "prachtig" en "gaaf" passeren de revue. Zelf doe ik er overigens ook, te vaak, aan mee. Toch zegt zo'n opmerking niet zo veel. Want wát er er dan mooi, prachtig, of gaaf? De kleuren, de opbouw, de fantasie, de vormen? Geen idee, want die informatie ontbreekt. Toch zou ik dat willen weten, zodat ik mijn sterke kanten leer, mijzelf kan verbeteren. Inzichten verkrijgen, dan wel bevestiging krijg dat ik mijn figuren en objecten op de juiste wijze mismaak. Gelukkig, soms ontvang ik wel positieve kritiek, die mij verder helpt.
Negatieve kritiek is niet anders, veelal wel botter. Soms wat uitgebreider; "dat is geen kunst", "dat is technisch zwak", "stuitend", maar ook kritiek van dat het walgelijk is, lelijk, onsmakelijk en dergelijke. Ook kritiek waar je geen kant mee op kan. Bovendien, wie bepaalt of iets kunst is of niet, en hoe zit het met de definities van technische kwaliteiten? Ten eerste is niets breder dan kunst. Te beginnen bij de naturalistische stillevens tot het meest abstracte werk. Bij naturalistisch werk kan je enigszins beoordelen of het werk technisch goed is. Het is een aparte tak van de sport, een die ik veelal waardeer, maar ook een tak waar het naturalistische het veelal wint van het creatieve. Voor het ambachtelijke deel heb ik ontzag, de techniek is absoluut niet eenvoudig. De andere kant is, een goede meubelmaker (die zijn vak verstaat) maakt goede meubels. Juist een naturalistische schilder die creatieve aspecten toe voegt heeft nog meer waardering. Van het naturalisme gaan we naar het surrealisme. Een herkenbare wereld, maar de realiteit wordt veranderd. En de stap daarna is dat ook vormen veranderd worden. Impressionisme volgt hierop en zo gaan we verder tot het werk abstracter en abstracter wordt. Abstract heeft niet mijn voorkeur, maar ik kom werk tegen wat oogstrelend is. Vorm en kleur en combinaties daarvan trekken mijn aandacht. De andere kant is dat abstract ook heel veel neigt naar kinderlijk geklieder, waar ik geen enkele waardering voor heb. Toch liggen de lijntjes soms heel dun en het is nauwelijks in woorden te vatten, wat nu maakt dat het ene werk goed is en het andere bagger. De verschillen zijn heel subtiel.
Even terug naar de meneer, die mijn werk technisch zwak vond. Bij deze kritiek, waar ik dus niks mee kan, ga ik er wel vanuit dat het iemand is die het ambacht verstaat. Dus zoek je hem en zijn werk op. Blijkt deze meneer vooral portretten te maken. Tekenen eigenlijk. En technisch... De man werkt slordig, de vormen zijn onregelmatig, kortom het ziet er niet uit. Toch durft hij te zeggen dat ik geen kunst maak en mijn werk technisch zwak is. Wat is de waarde van dergelijke kritiek?
Mijn werk oogst momenteel veel waardering. Dan denk ik toch iets goed te doen. Bovendien ben ik zelf, over het algemeen, tevreden met mijn werk. Het lijkt wel, hoe meer waardering ik ontvang, des te triester wordt de negatieve kritiek. Ja, het Calvinisme lijkt de kop op te steken: kom je boven het maaiveld uit, hakt men je kop er af. Laat ik de negatieve, loze, kritiek dus maar als compliment zien.

Van heel andere orde is de negatieve kritiek op politiek vlak. Momenteel zijn Trump en Sylvana Simons grote voorbeelden. Wilders wellicht ook. Maar Trump, een man die niemand kent, tijdens de campagne heeft hij verschrikkelijke gezegd. Toch is hij verkozen tot president. En men blijft zich focussen op Trump. De kritiek stroomt als een grote rivier over hem heen. Ja, ook bij mij weet hij gevoelens van onsympathiek mens op te roepen. Toch lijkt het niet juist de focus nu alleen nog bij hem te laten. Verbaal wordt hij ook al veel ingetogener. Hij wordt president, dus we moeten hem die kans geven. Helaas, misschien wel. Toch hoor ik weinig kritiek over het feit dat het kiesmannen stelsel eigenlijk een verkeerd stelsel is, en nog minder kritiek over het feit dat ruim 62 miljoen Amerikanen op hem gestemd hebben. Dat er twee miljoen meer op Hillary hebben gestemd is een feit, maar zegt weinig. Het is het stelsel, en het zijn de kiezers. Daar hoor je nauwelijks wat over, want de kritiek blijft zich op Trump focussen. Kortom, ook een vorm van kritiek, waar je niet veel mee kan, en tevens afleidt van waar het over zou moeten gaan. Eigenlijk ook heel Calvinistisch kortzichtig.
Dat Sylvana heeft laten zien dat ze vreemde gedachten heeft en misschien niet spoort mag inmiddels duidelijk zijn. De kritiek, welke zij ontvangt is echter nog erger dan de ideologie waar zijn voor staat, met als hoogtepunt de gefotoshopte plaatjes van de publieke terechtstelling uit de jaren dertig (of wanneer dan ook). Een wel heel vergaande vorm van kritiek, waar je totaal niets, en dan ook niets, mee kan.
Legio voorbeelden zijn er te noemen. Kritiek gaat veelal niet over de inhoud, maar wordt gevoed door persoonlijk sentiment. Juist daarom kunnen wij zo vaak niets met kritiek.

Nederland is een zeer dichtbevolkt land. We leven op elkaars lip. Tolerantie slinkt en dat vertaald zich in kritiek. Veelal negatieve kritiek. We gaan meer en meer op elkaar letten en reageren vanuit onderbuikgevoelens. De realiteit verliezen we eigenlijk uit het oog.
Laten we elkaar eens, weer, wat meer gunnen. Steun elkaar en geef elkaar iets mee. Gooi dat Calvinistische keurslijf af. Let minder op elkaar, zie niet alles als een probleem (zoals bijvoorbeeld met de Zwarte Pieten discussie). Het is niet eenvoudig. Ook ik betrap mij er te vaak op kritiek (positief en negatief) te leveren, die feitelijk geen inhoud heeft en niets zegt. Laten we elkaar niet langer in die vicieuze cirkel houden. Hou op zuur te zijn en stimuleer elkaar, met goede onderbouwing, gemotiveerd. Misschien, heel misschien, leidt dat tot een iets betere wereld!

Hondenleven

Twee gevaarlijk uitziende bekken betasten elkaar met de grootste voorzichtigheid. Scherpe tanden, een rij snijtandjes. De lippen iets opgetrokken, maar aan de achterzijde kwispelen twee staarten ten teken van het grootste plezier.

Ademloos kan ik lange tijd dit tedere spel aanschouwen. Onze hond Loulou heeft sinds kort een maatje, Emma. Loulou is een Golden Retriever. Wij hebben haar nu bijna en jaar. Toen zij kwam was ze vier maanden oud en aangeschaft als maatje voor Ventje. De reden was best triest, omdat ons andere hondje, Noah, erg ziek was en ook niet meer beter zou worden. Gelukkig konden Ventje en Loulou het uitstekend vinden, ondanks dat de formaten van beide meer en meer verschilden. Ventje is immers zo’n klein hondje, terwijl de Golden wel drie keer zo groot wordt.

Loulou is nog jong en gedraagt zich jong, terwijl Ventje alweer 9 jaar oud wordt. De grote hond wordt wat te wild en te enthousiast voor die kleine knul. Dat stelden we wel vast, doch zonder verdere consequenties. Tot het moment dat wij eindelijk weer een woning in Nederland kregen. Een bejaardenflat in IJmuiden. Vanaf nu kunnen we met gemak voldoen aan de eis vier maanden per jaar in Nederland te zijn. Maar om elkaar nu altijd af te wisselen… In dat geval zouden we nog maar vier maanden per jaar samen zijn. Natuurlijk houdt zoiets het huwelijk vast en zeker goed in stand, maar het is niet wat onze voorkeur heeft. Daar de flat zo ontiegelijk klein is en buitenruimte ontbreekt is het geen ruimte om Loulou mee naar toe te nemen. Ventje wel, die kan daar wel rond banjeren. Een ander voordeel, Ventje mag in de tas mee in het vliegtuig. Daardoor kunnen wij samen naar Nederland. Misschien niet altijd, maar wel zo veel mogelijk. Alleen, wat doen we dan met Loulou? Lullig om die hond alleen te laten en ergens onder te brengen. Dan is al snel één plus één twee. Een maatje voor Loulou! Dan wordt én Ventje iets ontlast inzake de aandrang van dat grote dier, én Loulou heeft een maatje waar zij samen mee ondergebracht kan worden, zodat er altijd sprake is van een blijvend roedel. Afgezwakt weliswaar, maar niet zielig alleen. Nee, samen uit logeren. En logeeradressen hebben we al gevonden.

Dus, op zoek. Een telefoontje gaf aan dat er een Golden, ongeveer even oud als Loulou, los rondloopt. Geen eigenaar en een lief dier. Dus wij afspreken en naar het strand, waar de andere hond zich dagelijks schijnt te melden. Alleen niet de dag dat wij er waren. Na vier uur onverrichter zake terug naar ons dorp. Onderweg besloten we bij de kennel te kijken. Daar zitten rond de 170 honden, terwijl er plaats is voor een kleine 120. Na een eerste rondgang belden we een van de vrijwilligsters voor een afspraak. De volgende dag gingen we terug. Na enige tijd vonden we Helena. Ook een Golden Retriever, en een dame. Lief, aardig en fors. Mee in de auto en thuis kennismaken met de andere honden, en kat. Dat leek goed te gaan, ware het niet dat de hond zich zeer solistisch opstelde, wel heel erg gefixeerd was op eten en uiteindelijk lelijk deed tegen de kat, en… Ventje. En met Loulou was niet echt een klik.

Met enig lood in he schoeisel zijn we terug gegaan naar de kennel en hebben wij afscheid genomen van Helena. Vervolgens weer de kooien langs. Bij een van de kooien, waar wij overigens nog niet eerder gekeken hadden, stond een klein licht bruin hondje. Los van de groep, van tien anderen, en de staart tussen de benen. Met een alleraardigs kopje. Onze harten werden direct gestolen. Het hondje werd in de loopren gelaten en dook direct een hoek in, waar het (met de staart tussen de poten)ging liggen. Reina ging er naar toe en kreeg contact. Ja, dit hondje moest het worden.

Met de hond op schoot gingen we naar huis. Onderweg besloten we haar Emma te noemen. Emma is rond de acht maanden oud en een vuilnisbakkie. Rank, mooi hoog op de poten en prachtige gele ogen. Uit de auto snuffelde ze rond. Bij iedere beweging merkte je dat het hondje erg angstig was, maar ze reageerde goed op onze honden en omgekeerd. Als een timide baby’tje lag ze op de bank, tot het etenstijd was. Na het avondmaal was daar opeens een heel ander hondje; vrolijk, geïnteresseerd in Loulou en liefde halen bij ons. Vanaf dat moment ging het beter en beter. Inmiddels zijn we een aantal dagen later en Emma is echt onderdeel van het gezin geworden. En, Loulou en Emma spelen heel wat af. Soms hee wild, dan weer teder. Ze pakken elkaars poten beet, bijten in nek en borst, maar alles heel zacht. Zelfs met de speeltjes spelen zij samen, zodat wij niet steeds met Loulou meer hoeven te spelen om de attributen uit haar bek proberen te trekken. Onze opzet is vooralsnog geslaagd en hier loopt een blijde (kleine) roedel. En wij kunnen met een gerust hart de nodige tijd in Nederland verblijven.

De eerste hond liep (loopt) los. Krijgt voer, maar heeft zijn vrije leven. Achteraf gezien bedachten we ons dat die hond misschien nu gelukkiger is, dan wanneer het dier bij ons zou zijn. Het enige nadeel is dat er met regelmatig gif wordt gestrooid. Maar verder schijnt die een goed leven te hebben.

Nu hebben we een hond uit de kennel. De honden uit de kennel gaan veelal naar Nederland, of Duitsland. In principe voor een beter leven, maar wel beperkter in vrijheid. En zijn de kennels in Nederland ook al niet vol? Eigenlijk staan wij daar heel dubbel n. Ook dat maakt ons blij, want we hebben nu twee honden, die hier afgedankt waren, maar bij ons een goed huis hebben. Onze Nederlandse mentaliteit (wij zijn geen dier liefhebbers, maar dier ouders) en ruimte en vrijheid. Ik hoop dat we onze dieren Ventje, Loulou en Emma) een goed, lang en gelukkig hondenleven kunnen geven.

Zwarte Piet...

Zo, de goedheiligman is weer in het land. Het kinderfeestje is weer begonnen. Kinderfeestje? Hoezo? In Maassluis was een leger politie op de been. Nee, niet vanwege terroristische dreiging, maar vanwege mogelijke protesten. In Rotterdam waren er inderdaad protesten. Voor én tegenstanders. Hard ingrijpen maakte er een einde aan. Al vanaf de zomer is Nederland weer in de ban van de Pietendiscussie. Volwassenen maken zich druk over valse sentimenten. Op het moment dat ik dit zo schrijf zal de tegenstander direct steigeren. Toch spreek ik mij zo uit. Leuk, je hoort de kinderen een heldere verklaring geven; zwarte Piet is zwart, omdat ie vroeger door de schoorsteen ging. Niks over slavernij, onderdrukking, of dergelijke. Gewoon een heldere en simpele verklaring.
Het zijn de volwassenen, die het hebben over discriminatie, ongelijkheid en onderdrukking. Geen kind die daar bij stil staat. Veel van de tegenstanders zijn mensen met een gekleurde huidskleur. Hoe je hen tegenwoordig moet aanduiden weet ik ook niet meer. Alles wordt als discriminerend ervaren. Wat is discriminatie eigenlijk? Mijn definitie is toch min of meer dat er sprake van het duiden van mensen op basis van ongelijkheid, minderwaardigheid en afkomst. Wanneer je tegen iemand zegt dat ie zwart is, geef je immers geen enkel waarde oordeel. Zelfs wanneer ik iemand neger noem, is hier geen enkele sprake van discriminatie. Misschien niet zo netjes, net zo als spleetoog voor een Aziaat een belediging kan zijn, maar toch heeft het niets met discriminatie te maken. Ik spreek geen enkel waarde oordeel uit. Hooguit kan je zeggen dat de benaming iets denigrerends heeft. Echter ook dat zegt niets over meer of mindere waarde, ondanks dat het hier wel iets heeft wat neigt tot een oordeel.
Wat bezielt de tegenstanders van de zwarte Piet? Helaas kan ik niet bedenken dat de strijdende individuen vooral mensen zijn die gefrustreerd zijn. Veel frustratie komt mogelijk voort uit ervaringen. Tuurlijk, ik bedenk het mij wél. En ja, wanneer je ook de nodige contacten hebt verbreedt je je leven en leer je wellicht dat discriminatie nergens op slaat. En laten we ons realiseren..., wij hebben het tegenwoordig heel snel over allerlei negatieve invloeden. Behalve mogelijke frustraties zijn de meeste anti- Pieten ook nog eens niet blank. En behalve frustratie ben ik van mening dat er ook tegenstanders zijn, niet omdat zij nu echt tegen zijn, maar vooral om zelf in beeld te komen.
Er is niks mis met de zwarte Piet en waarom moet dan toch ieder jaar die discussie zo sterk oplaaien. Zwart van roet..., duidelijk toch? Althans voor de kinderen, wie geen kwaad zien in een zwarte Piet. En ook onder de niet blanke inwoners zijn er voldoende sympathisanten vóór de zwarte Piet. Maar vooral lijken we te vergeten dat het hier om een kinderfeestje gaat. Een feest met het kindersentiment. Vandaag was zo'n feestje, want de Sint is weer aangekomen.

Staat de zwarte Piet nu echt als symbool voor onderdrukking of de slaventijd? Ook dat vraag ik mij af. Volgens mij heeft het niets met elkaar te verdoen. In ieder geval zien de kinderen die link niet. Dus, de volwassenen creëren zelf die link. Maar goed, voor mij als volwassene, ik zie dat totaal niet zo. Althans, dat zag ik niet voordat de discussie weer oplaaide. Ja, en nu zie ik hoe hard sommige mensen tegen de zwarte Piet protesteren. Volwassenen, wel te verstaan. Natuurlijk kan je de verbinding met de slavernij maken. Tuurlijk kan je altijd, bij ieder onderwerp, het een en ander anders uitleggen en het kabelen als discriminatie. En dan maak je een kinderfeestje een feestje van de volwassene. Dat er dus tegenstanders zijn accepteer ik. Hun gedachtengang daarentegen volg ik niet helemaal. Ik zie het dan ook als zoeken naar argumenten. En dan krijg je altijd het hoogste woord. Zie het als een soort populisme. Immers die hebben ook het hoogste woord en weten daardoor meerderheden te maken. En ook dat is relatief, want wat is een meerderheid? Zelfs daar kan je je twijfels bij hebben. Kijk maar naar de USA. Clinton heeft qua stemmen een meerderheid. Door het systeem van de kiesmannen creëert Amerika een andere meerderheid. En nu wordt Donald Trump de nieuwe man. Overal zijn protesten aan de gang, tegen Trump. Fout... Die protesten moeten gaan tegen hun mede Amerikanen. Die hebben immers op Trump gestemd. Trump zelf is een handige jongen, met de uitstraling can een boerenkinkel. Bovendien gebben veel Amerikanen een stem uitgebracht als protest, maar hoe dan ook het zijn de Amerikanen die voor Trump gekozen hebben. Dan mag je Trump toch niet verwijten dat hij gekozen is?
Ik zie hierin een zekere relatie met de pieten discussie. Discriminatie moet de wereld uit, maar dan kan je de kinderen daar toch niet op afrekenen, omdat zij vinden dat het te maken heeft met een schoorsteen? Kortom, zwarte Piet wordt misbruikt om een discussie over discriminatie uit te lokken. Niet erg adequaat, wanneer je het mij vraagt. Geef die kinderen toch hun feestje. En of zwarte Piet nu zwart is, of gevlekt, dat maakt mij geen bal uit! En de voorstanders en tegenstanders moeten zich maar even gedeisd houden tot 6 december. Tot die tijd is het gewoon even een feestje van de kinderen!

Meer dubbel

Dubbel.., lichtelijk schizofreen misschien. Blij met een eigen woning in Nederland. Zonder veel moeite zullen we daar vier maanden per jaar verblijven. Met nog minder moeite verblijven wij de rest van het jaar in Turkije. Het is vreemd, we hebben nu twee (huur) huizen. Goed er zijn diverse mensen die, naast hun woning, een vakantiewoning hebben. Maar goed, daar verblijf je nooit langer dan in je eigen huis. Bij ons is dat net omgekeerd en in dat perspectief hebben we dan ook twee huizen, waar wij wonen ( of voor de gemeente Haarlem: verblijven). En waarbij wij natuurlijk aan alle regeltjes voldoen.
Maar dat betekent ook dat je in twee huizen "thuis" bent, écht thuis. In Nederland al (nou ja, een aantal van) onze meubels en spullen. In Turkije onze spullen, van wat wij hier voornamelijk opgebouwd hebben. Op zich is dat best een apart gevoel, maar aan de andere kant is dat niet wat ik bedoel. Dat dubbele zit toch ergens anders in. Dat zit in de manier van leven en het leven op de diverse plaatsen.
In Nederland zit je nu vooral binnen. In Turkije leef je, ook nu, grotendeels buiten. In Nederland leef je tussen de buren, een schamele betonnen muur scheidt ons. In Turkije is ruimte en leven buren op veel grotere afstand. In Nederland bezitten we eigenlijk geen tuin, maar in Turkije kunnen de honden behoorlijk rond struinen.
In Nederland wordt je geconfronteerd met regels. Alles en iedereen let op elkaar. In Turkije zal het een ieder worst zijn, wat de ander doen.
De parkeerbon, afgelopen week. Frustrerend, je bent aan het laden en lossen (wat mag), maar je krijgt een bon, omdat de handhaving van mening is dat je niet laadt. Op dat moment kan je er niets mee. Los van het feit dat deze bon onterecht was, valt mij op dat die handhavers je min of meer schofferen, niet luisteren en voet bij stuk houden, of ze goed zitten of niet. In Turkije kreeg ik een parkeerbon. Overigens terecht. Ik betaalde en ontving twee maal korting. Ik werd keurig behandeld en men toonde begrip. Kortom, zo'n verschil van mentaliteit in die twee landen... Haast onoverkomelijk...
Iets anders. In Nederland hoor ik weer kerkklokken. In Turkije hoor je een fiks aantal keer per dag iemand van de minaret schallen. In ons dorp..., meer dan vijf keer per dag. Maar dat terzijde...

In Nederland is alles gekaderd. Alles in tegels gevat. Maar vooral valt mij op dat er zo hardvochtig aan al die regels gehouden wordt. In Turkije zijn ook veel regels. Toch lijken de regels hier meer een instrument, een leidraad. Niemand houdt zich aan de meeste regels, en niemand klaagt er over. Niet klagen, versus de klaagcultuur in Nederland.
In Nederland is alles keurig geplaveid, ordelijk en netjes. Veel steen, gebaande wegen. In Turkije is alles losser. Minder keurig geplaveid, soms zelfs rommelig, heel veel groen. Twee totaal verschillende werelden, twee geheel verschillende definities (en gevoel) van thuis. In Nederland..., ik wil dan eigenlijk niet weg. In Turkije wil ik ook niet weg. Ben ik eenmaal op pad... Kijk ik uit naar.

Toch heb ik in Turkije het meest het gevoel van thuis komen. Misschien komt dat ook wel door het gevoel van vrijheid. Goed, in Turkije mag je misschien niet alles zeggen, maar in Nederland kán je tegenwoordig niet meer alles zeggen. In Nederland zijn zo veel regels en zit de overheid zo op je huid dat bij mij het gevoel van vrijheid behoorlijk verdwijnt. In Turkije voel ik mij wel vrij met wat ik kan en mag.

Kortom, heel dubbel allemaal. Hele tegenstrijdige gevoelens. Ik zeg niet dat het een beter is dan het andere. Het is anders en bij mij spreekt het leven in de Turkse cultuur en het land mij meer aan. In Nederland heb ik mijn vrienden, mijn netwerken. Familie..., ik zou niet zonder Nederland willen. Misschien niet kunnen. Maar Turkije wil ik niet missen. Turkije inspireert, geeft mij kracht en leven. Nederland kapt mij af, maakt me suf en duf. In Nederland ben ik veel minder creatief, dan in Turkije. Grote verschillen. Verschillen, die mij soms behoorlijk op breken. Soms zelfs een beetje triest maken. Bovendien ben ik Nederlander en ondanks dat het nationalisme mij weinig doet kan ik niet ontkennen deze band met Nederland te hebben. Het land, waar mijn roots liggen.

Nederland betekent voor mij ook een verlies. We hebben daar veel verloren. Nederland betekent voor mij ook; Spanning. Spanning door alle confrontaties met de overheid. In Turkije ben ik voornamelijk ontspannen. Haast en druk in Nederland. Ontspanning en tijd in Turkije... In Turkije tel ik mee, in Nederland voel ik mij regelmatig een looser. Misschien ben ik dat ook. Ondanks mijn leeftijd bouw ik hard aan een nieuwe toekomst. Het gaat steeds beter lukken, maar het lijkt nog een lange weg. Ik zou wel dat het wat makkelijker en sneller zou gaan. Ach, het toont allemaal dat het leven soms heel ingewikkeld is. Los van al dat dubbele en het leven in de twee culturen. Toch merk ik dat al die gevoelens mee spelen en mij slingeren van de ene zijde naar de andere...
Natuurlijk kan ik het als onbegrip, of een klaagzang, brengen. Neen, dat is niet mijn intentie. Het is een twijfel, een positief gevecht wellicht. Ik wil delen in mijn gevoel en zal tonen hiermee te kunnen dealen. Dealen om sterk te worden, te leven. Natuurlijk, mijn leven verloopt niet volgens de boekjes, ook onze keuzes vallen daar eigenlijk buiten. Dat brengt ons natuurlijk ook veel problemen en onbegrip. Vooral bij enkele Nederlandse overheden. Dat is misschien wel de boodschap. Leven in twee werelden op een wijze waar de overheid niet mee om kan gaan en zeker daar vanuit eigen beleidslijn enigszins bekrimpen denkt. Wij doen het anders en dat past onvoldoende in het politieke en bestuurlijke plaatje. In Turkije passen we er keurig binnen.

Zeker nu, hoe gaat het verder. Hoe ontwikkelen zich deze gevoelens. Wat zal de toekomst brengen... Zal dat dubbele gevoel wegkwijnen en worden vervangen door een zekere bekrompenheid... Of zal ik straks steeds meer verdeeld worden in mijn hoofd. In de toekomst kan ik niet kijken. Ik leef zo door mijn verleden, en de keuzes die wij op basis daarvan gemaakt hebben. Ja, het leven kan/kon vast eenvoudiger. Dat is alleen wel een beetje saai. Ik ben al saai genoeg, dus op die vlakken wil ik blijven leven! Het komt vast wel weer goed, zolang ik maar het gevoel heb dat ik geniet van het leven. Dat lukt wel hoor..... En ach, die verscheurende dubbelstrijd zal ook klaagzang wel wat doven. Het is, met deze intentie, een nieuw gevoel voor mij. En hoe ik daar in de toekomst mee om zal gaan... We zien het wel. Momenteel voelt het als iets heel vreemds. Ik heb er voor gekozen en leef er ook maar mee. In feite geen probleem, meer een opvallende constatering. 't Is ook allemaal geen kattenpis...

Dubbel gevoel

Best vreemd. We zijn blij met een woning in Nederland, zodat wij eindelijk weer een vaste plek hebben, maar nu ik er bijna een week zit, is het juichen mij wat ontgaan. Ik ben zelfs, gelukkig weer ingeschreven met de duidelijke boodschap volgend jaar 4 maanden in Nederland te moeten zijn. Daar voldoe ik graag aan. Wij allebei. Toch voelt het niet lekker, dat de gemeente Haarlem, ons bewaar ongegrond heeft verklaard. Dat was te verwachten, omdat ik vooraf al aangaf de bezwaarcommissie zeer partijdig over te vinden komen. Bovendien staan er tegenstrijdigheden  in de uitspraak. Er staat dat we voldoen, en er staat dat we niet voldoen… Vreemde snuiters, die ambtenaren. Dat de commissie niet door heeft dat de vier maanden gelden voor een kalenderjaar, is ook zo stom. Of we de stap naar de rechter maken, moeten wij nog overwegen. Als we het doen ben ik op voorhand zeker van het zegevierend recht, want de gemeente Haarlem zit er gewoon naast! Maar goed, eigenwijze ambtenaren, die hun zin willen hebben, als kleine stampvoetende kinderen.
Maar goed, genoeg over die klote overheid. We hebben een woning. Ruim een week ben ik druk bezig geweest, en nu is het bewoonbaar, gezellig en heeft zelfs iets eigens door de spulletjes. Ik woon nu op twee plekken; IJmuiden én Gogceovacik.
Het geeft ook een heel schizofreen gevoel, maar dat komt wellicht ook doordat we een wel heel kleine bejaardenwoning hebben. Een betonblok, met aan een kant ramen. Benauwd en opgesloten, tegen over ruimtelijk en vrij in Turkije. Twee totaal verschillende levens. Ook merk ik hier eigenlijk geen creatieve inspiraties te hebben, terwijl in Turkije ik niet te stoppen ben. En dan gelijk weer het gezeur van de mensen om je heen. Na ruim een dag belde al een oude man aan; hoelang de wasmachine op de gang bleef staan…
De ruimte is te klein om samen en met onze honden er te bivakkeren. Het uitzicht, een zeer ruime binnentuin, is verboden voor ons, en zeker voor onze honden. Het zal een straf zijn ze onder deze omstandigheden mee te nemen naar Nederland. Dat houdt in dat wij niet samen hier kunnen zijn en dus voor een deel gescheiden moeten gaan leven.
Het meeste pijn doet misschien wel het gevoel verloren te hebben. Wanneer ik rond loop en rond rijd, in de winkel sta, dan merk ik, voel ik tastbaar, wat wij allemaal verloren hebben in Nederland. We zijn wel erg veel kwijt geraakt. Gek, want ons leven in Turkije roept zo’n dergelijk gevoel in het geheel niet op. Met ons budget daar kunnen we goed rond komen en zelfs naar het terras gaan. Met het budget voor hier moet iedere cent omgedraaid worden en moet er veel gelaten worden. Hoe waardevol is de hulp die ik van vrienden krijg. Vooral de praktische hulp; het gebruik van hun auto’s. Zonder dat zal ik mij nog meer verloren voelen.
Afgelopen week was ik op de fiets naar Haarlem. Terugfietsend viel mij op dat wij echt zowat in de uithoek van IJmuiden wonen. Verder kan bijna niet. Dat klopt ook, want zo’n driehonderd meter hier vanaf ligt dagelijks de ferry naar New Castle. Vrij illustratief.
Het geluk, of het voordeel, nu is mijn agenda. Afgelopen anderhalve week stond in het teken van verhuizen en inrichten. Vanaf nu kan ik mij volop storten op de Kunstlijn Haarlem 2016. Drie exposities en een werk op de centrale expositie in de Vishal. Nu hoop ik nog wel iets te verkopen, zodat ik een ticket naar Turkije kan kopen, later in november. Het staat bijna symbool voor onze financiële krapte hier. Nu voel ik pas echt het leven in twee werelden, twee culture- en twee klimaat zones.  Wel een overeenkomst. Hier heb ik (nog) geen internet. In Turkije ook (nog) niet, nadat daar een maand geleden een wegwerker de kabel heeft stuk gereden…
Het is leuk mijn contacten te hebben, vrienden en familie. Verder voel ik het hier als een verplichting. Wel een waar ik overigens graag aan voldoe. En er is perspectief. Over een jaar wordt onze flat gerenoveerd of gesloopt. Dan krijgen wij een wisselwoning. Het kan er alleen maar op vooruit gaan. Ja, het zal dus wel degelijk allemaal weer wat beter worden en normaliseren. Op dit moment ben ik echter nog niet zo ver. Ik voel mij wat gespleten door het leven gaan. ’s Avonds voel ik mij bijna thuis in het flatje. Gordijnen gesloten, tv aan. Meer dan de tv kan ik echter niet opbrengen. Dat is dan weer jammer. Maar goed, ’s winters kijk ik ook in Turkije best wel regelmatig tv. Nu ga ik echter malen. Tijdens het kijken zie ik ons verlies hier onder ogen, maak mij zorgen en word ik droevig. Overdag gaat het wel, dan ben ik immers bezig. En ach, over een aantal weken ga ik weer terug naar Turkije, mijn vrouw, onze honden, onze katten en ja, zelfs onze kippen… En dan kan ik gewoon in de tuin keihard schreeuwen!

In den vreemde; de Turkse man (63)

Het is alweer een tijdje geleden, dat ik mijn laatste blog schreef. En de laatste blogs gingen vooral weer veel over ellende en nare mensen. Daarom nu maar eens een blog over gewone mensen. Turkse mensen. Vooral de Turk. Hiermee doel ik op het mannelijke deel van het Turkse volk.

In Turkije is er sprake van gelijkheid tussen man en vrouw. Gelijkwaardigheid is een term die hier beter past, want er zijn wel erg veel verschillen tussen de mannen..., en vrouwen. Om iets over de Turkse man te kunnen schrijven iets over het gezin. Veel Turkse mannen hebben namelijk een gezin. Binnen dat gezin is de man absoluut geëmancipeerd. Of de vrouw... Ach, beiden hebben zo hun taken, volgens de Turken eerlijk verdeeld. Dat moet je dan ook maar niet in twijfel trekken. Trouwens, je ziet het op straat. De Turk loopt naast zijn vrouw, zelfs naast zijn schoonmoeder. Wel op voorwaarde dat de Turk niet alleen loopt. De Turk zie je het meest alleen lopen, of samen met Turken, die ook alleen lopen. En daarmee komen wij uit op het specifieke van de Turkse cultuur, de man in het bijzonder. Volgens de Turkse opvatting gaat de man zijn gang, vooral buitenshuis. De vrouw is meestal in en om het huis te vinden. De man niet. Die gaat de wereld ontdekken, netwerken, zich nuttig maken. Het zit dan ook dagelijks vol bij de theehuizen. Alleen mannen. En ze spelen domino of Back-Gammon, al heet dat hier anders. En zitten ze niet in het theehuis, dan hangen ze ergens anders nuttig te lantefanteren. Daarbij bestaat de indruk dat tachtig procent van de Turkse man niet (meer) werkt. En voor veel van de werkende mannen is geen werk..., lees: geen klanten, dus spelen ze hun spelletje. Ik mag die jongens wel... Ze hebben een geweldige opvatting over hun eigen productiviteit. Uitzonderingen daar gelaten, maar daarom zijn het ook uitzondering.
Dat de Turk een hard werkende man is laat geen twijfel. Dat deel werkt echter zo hard, dat je ze nauwelijks ziet. Ja, op zondag, wanneer zij hun kinderen uit laten.

Inmiddels ken ik een aantal Turkse mannen, vrijwel allen getrouwd. Grappig, want bij allen zie ik het zelfde beeld: de man gaat zijn eigen gang. Dat houdt ook in dat ze veel van huis zijn, niet zo graag aan sociale activiteiten in de thuissituatie mee doen, maar buiten de deur altijd voor iedereen klaar staan. Thuis blijven de meeste zaken, vooral klussen, eindeloos liggen. Ook zijn de Turkse mannen macho's. Trots, slagvaardig, fier en populair. Dat laatste is vooral een inzet, veelal zonder dat dit in realiteit tot realiteit leidt. Eigenlijk zit er dus heel veel humor in die kerels.
En de vrouw..., de vrouw wordt aan haar lot over gelaten. Ze zit thuis, doet boodschappen, of haalt en brengt de kinderen van en naar school. Maar, ze worden niet als mindere behandeld, noch als slavinnen. Nee, het lijkt er soms wel op dat affiniteit tussen man en vrouw een niet bestaand begrip is in deze cultuur. Daar draait het om. De affiniteit lijkt te ontbreken, waardoor man en vrouw hun weegs gaan. De man doet dat naar buiten, zij vooral naar binnen. Daarbij is de man wel erg beschermend. Nu is eerwraak iets wat in deze cultuur bestaat, of bestaan heeft, maar dat is wel verklaarbaar. De man is gelijkwaardig en superieur gelijk aan de vrouw. Eer is een zeer belangrijk aspect voor de Turkse man. Misschien wel hét belangrijkste, alhoewel ik niet in de overtuiging leef dat de meeste Turkse mannen überhaupt besef hebben van eer en eerwraak. Het is er gewoon, daar hoef je verder niet over na te denken. Misschien ligt er ook een relatie met hun narcisme. Immers, de meeste Turkse mannen zijn narcistisch.
Tja, er gaan nogal wat oordelen over de toonbank, maar verdomd, het is echt aan de orde. Dat is op veel plaatsen te zien, tot in de hoogste politieke regionen toe. In heden en verleden. En een feit is, de Turk heeft het goed voor elkaar. Toch ben ik blij een Hollandse jongen te zijn. Met Hollandse opvattingen en mijn Hollandse mentaliteit, in de ogen van de Turkse man ben ik maar een mietje. Nou, dat bevalt mij dan mieters... En toch mag ik die kerels wel, al wil ik zelf nooit zo worden.

Gebed zonder einde

Hersenspinsels houden mij uit de slaap. Mijn gedachten stuiteren van hot naar her over het doen en laten van de gemeente. Een gedachtengang waarin ik een zoektocht ontplooi naar het waarom. Het waarom de gemeente zó fanatiek blijft hameren over hun gelijk. Ondanks een duidelijke uitspraak van de voorzieningenrechter.
De ambtenaren gedragen zich in feite als een klein stampend kind. Hoe vaak ik ook aan heb gegeven niet naar Turkije te willen emigreren, in Nederland een woning te willen proberen ze ons te "pakken" op één woord: wonen. Met een grenzeloos fanatisme wordt het woord "wonen" aangewend om hun gelijk te halen ons uit te schrijven. Alles wat zij vinden in dat kader wordt ingebracht, dat wat er is om het juist te ontkrachten wordt genegeerd. Ik begrijp dat fanatisme niet. Natuurlijk dient het bevolkingsregister in ruime mate correct te zijn is dient de gemeente in voldoende mate te handhaven. Overdrijven lijkt echter het credo.
Na de uitspraak van de voorzieningenrechter heeft de hoorzitting (inzake het bezwaar) plaats gevonden. Het is afwachten op de uitslag. Desondanks voel ik mij zwaar benadeeld door het gedrag van de ambtenaren van het Cliënt Contact Centrum. Van enige humaniteit is geen sprake. Met de vinger wordt gewezen op de wet en het handhaven daar van. Met zo'n kracht dat er fouten worden gemaakt, slordig wordt gewerkt en in feite een ambtenaar de voorzieningenrechter schoffeert. Ja, hij moet het doen met die uitspraak, maar blijft bij zijn standpunt en vindt de uitspraak maar onzin.
Het valt op hoe de ambtenaren met de arrogantie van de macht proberen te imponeren en hun gelijk te halen. Al diverse malen hebben wij ons standpunt herhaald en duidelijk gemaakt. Desondanks worden in feite al onze beweringen en standpunt weggewuifd. Met een groot handgebaar, hup van tafel.

Tijdens de hoorzitting werd duidelijk dat men direct een dossier heeft aangelegd, toen wij een postadres/briefadres aan hebben gevraagd. De argwaan voedt het ambtenarenapparaat. Dat ons kenbaar werd gemaakt dat wij uitgeschreven zouden worden, omdat het briefadres niet zou worden verlengd is niet aan ons gevraagd om aan te tonen wél aan de voorwaarden te voldoen. Niet vooraf, ter informatie, noch achteraf ter controle. Zonder enige toetsing met de betrokkenen trokken de ambtenaren hun conclusie. Daardoor werden wij ook nog eens op het verkeerde been gezet, bleek achteraf. Als een pitbull bijt de gemeente zich vast in onze uitschrijving. Geen idee wat zij daarmee willen winnen, behalve dat het een geldverslindende operatie is. Veel ambtelijke uren worden er in gestoken. Desondanks maken ze fout op fout, verrichten zij slordigheid na slordigheid. Er wordt aangegeven wat zij als bewijs willen zien, om vervolgens te zeggen dat zij die bewijzen niet accepteren. Onduidelijk, onvoldoende en slechte communicatie geven blijk van hun enorme vooringenomenheid.
Natuurlijk moet je handhaven, maar het lijkt mij dat dit in alle redelijkheid moet. De gemeente staat een humaan beleid voor. Vanuit de ambtenaren wordt alleen een dikke vinger hard op een aspect van de wet gedrukt. Ondanks de juristen in het ambtenarenapparaat wordt er slordig gewerkt, maar met overbluffen denken zij het gelijk aan hun kant te krijgen.

Schandalig eigenlijk. Asielzoekers worden in de watten gelegd, althans voor zo ver je dat zo kan noemen. Een feit is dat er voor hen gezorgd wordt. Zieken, gehandicapten en "gestoorden" worden zo goed mogelijk opgevangen. Als gezonde inwoner, en Nederlands ingezetene, wordt je echter direct met argwaan bekeken en als crimineel gevolgd. Onderscheid tussen fictie en non-fictie wordt niet gemaakt. Zijn mijn blogs waarheid, of niet. Misschien gedeeltelijk, maar je kan het eenvoudig nimmer als bewijsmateriaal gebruiken. Zelfs Facebook berichten met locatie vermelding zeggen niets. Ik kan overal en altijd een foto posten met locatie Haarlem. Toch zijn de ambtenaren van mening dat ik op basis hiervan uitgeschreven kan worden.
Geen enkele vraag wordt gesteld over onze mogelijke binding met Nederland. De reden waarom wij niet uitgeschreven willen worden. Daar is het apparaat volledig ongevoelig voor. Toch is de binding met ons vaderland groot. Door de omstandigheden te beperkt, als zou moeten. Kinderen, onze bedrijfjes, mijn kunst, vrienden, kennissen, familie, noem maar op. Als onze meubels en volledige inboedel staat opgeslagen... Dat alles zegt de ambtenaren niets. Nee, telkens wordt er gewezen naar dat ene woord: wonen, in relatie tot het land waar wij verblijven. Op zich geen straf, en zeker een optie tussen beide landen te blijven pendelen, maar wij willen onze stek in Nederland. Daarvoor voldoen wij aan de eisen. Goed, we hebben ons onvoldoende gerealiseerd dat je je als Nederlander moet bewijzen in Nederland te zijn. Logisch, want wij willen niet emigreren. Alleen, in Nederland zijn wij dakloos. Alleen daarvoor moet je al een briefadres hebben. Voor de ambtenaren ben je dan echter direct een "verdacht object".

Ik heb niets te verliezen, noch te winnen. Het is een groot deel emotie voor mij. Wens en emotie. Een woning heb ik niet, maar wil Nederlandse Nederlander blijven. Voor de gemeente is er evenmin geen enkele consequentie aan verbonden, behalve een braaf jongetje uit de klas uithangen. Nu zijn brave jongetjes meestal de grootste valseriken... wat dat betreft zou ik toch echt niet al te veel mijn best doen en wat minder robopatisch te werk gaan. Ambtenaren, u werkt met regels, maar vooral met mensen! Dit ter herinnering. In ieder geval dank ik u voor mijn slapeloze nacht. Ik begrijp er nog steeds geen hout van, voel mij zwaar geschoffeerd en te kort gedaan. Wat bezielt u om mensen zo te tarten, zonder enige feitelijke consequentie voor u en uw gemeente? Ik kan er niet bij..., maar slaapt u lekker.....

Inmiddels blijkt de uitspraak: de slager die zijn eigen vlees keurt, ook in zekere mate van toepassing op de bezwaarcommissie. Men verzoekt ons bewijs te leveren over een periode van juni 2015 tot juni 2016. Hiermee toont de commissie aan uit te gaan van de insteek van de ambtenarij. Immers er wordt geen blijk gegeven dat de commissie kijkt naar de onjuiste handelwijze van de ambtenaren, maar zich alleen richt op de insteek van de gemeente. Uit de hoorzitting werd gesproken over het bij gaan houden van bewijsvoering, niet over achteraf aanbrengen van bewijzen. Bovendien geldt de wettelijke regel voor een heel kalenderjaar. Indien ik niet aan de wens van de commissie kan voldoen, zullen zijn de ambtenaren wellicht volgen en ons uitschrijven, maar misschien waren wij de eerste maanden van 2015 wel voldoende tijd in Nederland, evenaks de laatste maanden van dit jaar. Eigenlijk heel verachtelijk dat de commissie nu met dit verzoek komt. En weer bewijs van het stampende jongetje. Denkt de overheid vanuit hun machtssituatie nu echt te kunnen winnen en indruk te maken? Ik ben daar niet gevoelig voor, maar noteer haarfijn al hun misstappen. Een aardige optelsom inmiddels.
Dat laatste schrijven van de commissie maakt meer weer razend. Op voorhand van de uitspraak toont de commissie zich hiermee al bevooroordeeld... Walgelijk. Het maakt mij erg moe (al die nodeloze energie die hiermee gepaard gaat), boos, verongelijkt, bijna agressief. Wat een vreselijk instituut soms, de overheid. Gek, dat mensen op idioten als Wilders gaan stemmen. Met dit soort gedragingen gelooft toch niemand meer in de huidige politiek, en dus haar uitvoering? Ik ben benieuwd hoe de verantwoordelijke, de wethouder, hier in staat, of heeft de wethouder de ambtenaren niet meer in de hand? Een dergelijk rigide en inhumaan beleid... Ik kan er maar niet bij. En eigenlijk heb ik woorden te kort, kan deze blog nog eindeloos doorschrijven, maar laat ik hopen dat de boodschap over komt.

Volgens de rechter: ik heb niets (!) misdaan!

Beste lezers, soms heb je verrassende berichten. Zo hoorde ik vandaag dat de gemeente Haarlem, althans haar ambtenaren, fan zijn van mijn blogs. Ja, mijn blogs werden vandaag zelfs door de gemeente geciteerd tijdens de hoorzitting in het kader van de voorlopige voorziening. Volgens mij met de bedoeling de blog tegen de eiser te gebruiken..., maar wanneer de ambtenaren goed lezen (ook nog een hele kunst) hadden zij begrepen dat het citeren juist ten gunste van de eiser was...
In plaats van drie kwartier duurde de zitting twee uur! De uitspraak van de rechter mag dus wel degelijk als weloverwogen worden gezien. De eiser heeft gelijk gekregen en we blijven in principe dus gewoon ingeschreven in Nederland. En de gemeente, verweerder in deze, kwam weliswaar met vier man opdragen, maar is volledig in het ongelijk gesteld. Dit hele verhaal heeft de gemeente dus heel wat geld gekost... Weggegooid geld, belastinggeld! Zo wordt er dus met uw geld om gegaan. Als stampende kinderen die hun gelijk willen hebben is er blijkbaar geen rem in de kosten. Jammer dat dit soort kinderen meestal juist in het ongelijk staan.
Eerder heb ik mijn twijfel uitgesproken over het feit dat wij eerlijk zijn, maar uiteindelijk heeft onze eerlijkheid dus toch overwonnen. Een naar trekje is natuurlijk dat ik met een zeker genot deze blog schrijf, waarmee ik mij nieuwe fans natuurlijk niet bepaald als helden neerzet. Sorry, maar dat is het spel dat jullie spelen...
Goed, vandaag heeft de rechter uitspraak gedaan in een voorlopige voorziening. De behandeling van ins gemeentelijk beroep is gepland op 22 augustus. Dan mag ik optreden. Wel lastig, want ik moet die dag ook 's ochtends in Den Bosch zijn of het slim is deze zitting door te laten gaan is aan de gemeente, maar gezien de uitspraak van de rechter kan ik mij voorstellen dat de gemeente de voorlopige voorziening omzet in een definitief oordeel. Dat de gemeente nu wel in haar gelijk gesteld zal worden is, gezien vandaag, wel heel erg twijfelachtig. Het risico is dat er weer geld van de samenleving oplost is erg groot... Wijsheid, of een slecht verliezer, ik ben eerlijk en nu zeker strijdvaardig. Onze eerlijkheid zal overwinnen en ik ben er klaar voor.

Wel opvallend hoe het gelijk aan mijn zijde staat in mijn laatste twee blogs over dit onderwerp (gisteren en begin juli). Ook heb ik vanaf het begin het juiste verhaal de wereld in geschopt over de reden van ons verblijf hier. Het feit dat ik vanaf het begin geschreven heb absoluut niet te willen emigreren, een eigen woonruimte in Nederland te willen, maar wel tussen beide landen wil pendelen. Ook dat ik hier in principe niet voor mijn lol zit, maar door de situatie die ons in Nederland is overkomen. En ja, wij hebben een niet alledaagse beslissing genomen, in 2014.

Wat niet aan de orde is geweest vandaag, is het "inbreken" in onze IP adressen. Dus, voor 22 augustus heb ik nog een cadeautje, wanneer het door gaat. Voor zover ik kan na gaan én jurisprudentie er op na sla, is de gemeente ook op dit vlak buiten haar boekje gegaan. Ook wil ik dan horen wat de basis van het "vermeende vermoeden" waardoor de gemeente ons zo is gaan dwarsliggen.
Ja, het voelt goed. Ik heb altijd in eerlijkheid geloofd en vandaag is ook duidelijk geworden dat eerlijkheid overwint. Maar, het gestuntel van de ambtenaren, dat baart toch zorgen. De rechter heeft, terecht, opgemerkt dat je in Nederland niet kan stellen dat als je twee keer bij iemand thuis aanbelt en die niet thuis is, het te voorbarig is te concluderen dat iemand er niet woont, of verblijft.

Het enige wat ik nog steeds niet bevat is waarom de gemeente deze "jacht" is begonnen. Het vermeende vermoeden is voor mij toch echt een te zwak argument.
Mijn vader was jurist. Als kind las ik (uit verveling en interesse) uit de dikke rij jurisprudentie. Voor het eerst dat mijn achtergrond mij goed gezind is. Inmiddels heb ik al heel wat rechtszaken in mijn leven mogen ondergaan. Nog even en het wordt een hobby. En, tot nu toe heb ik nog nimmer een van die zaken verloren. Okay, een enkele keer ben ik gedeeltelijk in het gelijk gesteld. Dit keer ga ik echter weer eens helemaal voor de winst... Ik heb zo waar zin snel weer naar Nederland te komen!

De Ambtenaren maffia..., of wat heb ik misdaan?

Eigenlijk wil niet over dit soort dingen schrijven. Helaas, de wereld om mij heen noopt mij dit soort negatieve artikelen te schrijven. Volgens mij heb ik al eerder het een en ander vermeld en ook op Facebook heb ik mijn boosheid enigszins geuit. Echter, door de vele reacties hierop is mijn boosheid toegenomen, in plaats van dat ik het wat kwijt was. Reacties die duidelijk maken hoe schrijnend het gesteld is met onze (lokale) overheden.

Ik probeer even kort de situatie te schetsen, voor hen voor wie deze onduidelijk is;

Nadat ik mijn werk verloren had en mijn WW uitkering was afgelopen kwamen wij in een financiele situatie waarbij alleen de maandelijkse hypotheek al hoger lag, dan het maandelijks inkomen waar wij nog wel beschikking over hadden. Na ruim 300 sollicitaties was er geen enkel zicht op werk. Wat moet je dan? Voor de overheid en banken waren wij vermogend. Op papier ja. Dus er was een grote financiele druk. We probeerden onze woning te verhuren, wat op het laatst mislukte. Om de tijd te overbruggen verkozen wij naar Turkije te gaan. Omdat wij vermogend waren kregen wij immers geen sociale huurwoning. De intentie was (en is!) van ons huis af te komen, een huurwoning te vinden, en te pendelen tussen Turkije en Nederland. Om adequaat bereikbaar te zijn namen we een briefadres. Dit adres is in Haarlem, dus werden wij ingezetene van de gemeente Haarlem. Overigens werd meegedeeld dat dit tijdelijk was, met maximaal een jaar. Blijkens de wet blijkt dit achteraf overigens niet te kloppen; er staat geen maximale termijn voor een briefadres.
Vorig jaar is onze woning verkocht, echter met zoveel verlies, dat we geen woning terug konden kopen en dus afhankelijk werden van een sociale huurwoning. Sindsdien zijn wij op zoek, een haast onmogelijke opgave. Ondanks onze fysieke omstandigheid was een urgentieverklaring niet aan de orde. Tot nu toe ben ik als hoogste op de lijst van een woning op de 38e plaats gekomen...

Na mijn bezoek aan Nederland, dit voorjaar, kregen wij een schrijven van de gemeente Haarlem, dat wij uitgeschreven waren met aantekening: land onbekend. Na veel overleg mochten wij inwonen bij familie, die zelf deels in Turkije woont, deels in Nederland, alwaar dit familielid over een eigen huis beschikt. Dit hebben wij geheel volgens de regels aangegeven. Niet lang daarna kwam de bevestiging van verhuizing. Sneller daarna kwam een schrijven dat wij uit de gemeente waren uitgeschreven, met bestemming; Turkije.
Overigens niet alleen wij, maar ook mijn familie en eigenaar van de woning. Vervolgens meldde een buur dat er twee heren aan de deur geweest waren en vroegen of wij er allemaal woonden. De buur heeft niet geantwoord, maar kreeg wel te horen er niets over te zeggen tegen ons en mijn familielid.
Na deze berichten waren wij ontdaan. Vooral toen van het UWV het bericht kwam dat de betaling van de WAO gestopt zou worden, omdat wij geen adres meer hebben. Het recht op de uitkering blijft onveranderd van kracht (Turkije is een "verdragsland") maar je moet wel een (eventueel brief-) adres hebben. Hierop hebben wij een klacht ingediend bij de gemeente Haarlem en een voorlopige voorziening aangevraagd. Dit laatste dient deze week. In de hierbij behorende stukken blijkt ook nog eens dat de gemeente middels het achterhalen van IP adressen heeft geconcludeerd dat wij in Turkije verblijven. Ook werd gemeld dat wij bij een tweede huisbezoek niet "thuis" waren. Moet je in Nederland tegenwoordig thuis zijn om te bewijzen dat je ergens woont? Lijkt veel op een bepaalde vorm van discriminatie,... en vrijheidsberoving.

De gemeente refereert aan de wet bevolkingsregister, echter de artikelen waartoe zij verwijzen geven aan dat dit alleen van toepassing is, wanneer men ons niet kan vinden. De gemeente kan ons wel degelijk vinden, op diverse manieren. De gemeente heeft het betreffende artikel 2.22 dus niet correct gehanteerd. Ook staat in de wet, dat er zorgvuldig gehandeld dient te worden. Ook daarvan geeft de gemeente geen enkele blijk. Overigens mag je 8 maanden per jaar buiten Nederland verkeren. Op dit moment kan de gemeente dus überhaupt niet vaststellen of wij aan die regel voldoen, of niet, want er zijn nog vijf maanden voor de boeg. Ook daarin zijn zij voorbarig. Ondanks enige onduidelijkheid lijkt de regel op te gaan per kalenderjaar.

De reden van deze politionele actie van de gemeente is ons niet bekend. Voor zover wij weten worden wij niet beticht van een misdrijf, noch fraude. Het enige is dat wij waarlijk te lang, gedurende een kalenderjaar in het buitenland zijn geweest.  Dat geldt misschien voor 2015, wat een uitzondering is. Toen hadden we onvoldoende geld en bovendien kunnen wij fysiek niet dakloos door het leven. Je zou het overmacht kunnen noemen. Er is ook een artikel die aangeeft dat dit een correcte uitzondering kan/mag zijn...  Ook verder is er geen enkele reden tot deze heksenjacht. We hebben geen uitkeringen van de gemeente, noch enig andere vorm van financiele afhankelijkheid jegens Haarlem. Dus het waarom van deze klopjacht, waar heel wat ambtenaren uren ingestoken worden is volledig onduidelijk. Behalve wanneer de gemeente van iemand een "tip" heeft gehad. In dat geval is blijkbaar iemand rancuneus naar ons, alhoewel de gemeente in dat geval beter de tip eens had kunnen doorlichten. Maar zelfs dan nog...

Inmiddels komt er steeds meer informatie binnen. Haarlem is een van de gemeentes met het strengste bijstandsbeleid van Nederland. Recent zijn 60 ambtenaren aangetrokken het kaf van koren te scheiden. Echter het uitgangspunt lijkt erg veel op dat van de oude socialistische regimes, zoals de DDR; iedereen is schuldig, tot het tegendeel wordt bewezen. Gek, in Nederland ben je pas schuldig, wanneer daar bewijzen voor zijn. En nee, nu moeten wij ons gelijk maar gaan bewijzen. Ook dit strookt niet met de wet, daar de aanklager juist de schuld moet bewijzen. Er zijn enkele uitzonderingen, maar wat hier beschreven wordt valt daar niet onder. Haarlem schendt echter de privacy, creëert haar bewijsvoering om vervolgens de boel om te draaien en ons het tegendeel te laten bewijzen. Iets wat feitelijk ook nog eens niet mogelijk is, of je moet tegenwoordig bij iedere grensoverschrijding een stempel vragen, dus ook bij de grens met bijvoorbeeld Duitsland, of België.
Het is niet alleen een duistere en vreemde gang van zaken, maar ook vernederend en kwetsend. Ik heb vernomen dat Haarlemmers met een bijstandsuitkering zelfs gestalkt worden door sociale rechercheurs. Of iedereen in principe fraude pleegt... Wat overigens maar in iets van 3% van de gevallen voorkomt. De enige uitleg die ik kan verzinnen is dat Haarlem het beste jongetje van de klas wil zijn, een overdosis aan ambtenaren in dienst heeft genomen om hijgerig achter iedereen aan te zitten, die op of onder de ondergrens zit op te jagen en op voorhand als "verkeerd" te labelen...
Hebben de banken en overheden niet voor de crisis gezorgd? Gaan ze nu de kleine individueel stalken, om hun eigen aandeel te verdoezelen. Zonder de politiek, had ik mijn werk nog. Zonder crisis woonden we nog in ons huis. Ooit heeft een persoon het gewaagd te zeggen, dat ik aan dit alles zelf schuld had... Daar ben ik dan ook nog steeds ontdaan over, want dat was een lage valse aanval onder de gordel. En met alle informatie, die ik inmiddels heb weet ik wel beter, of moet ik zeggen; ben ik enigszins gesterkt in mijn eigen gelijk?
Wat hier gebeurt is gewoon niet eerlijk. Ik ben tot op heden eerlijk geweest, maar blijkbaar moet je juist niet eerlijk zijn. Zoals de gemeente bijvoorbeeld niet eerlijk is.
We leven in een bizarre wereld. We maken ons druk over de terroristische aanslagen, maar beseffen niet waar we ons zelf in begeven. Oude dagen herrijzen, de kloof tussen arm en rijk wordt steeds groter. Zolang je aan de goede kant zit, bekommer je jezelf nergens over. De lijn tussen de goede kant en verkeerde is flinterdun. Ik heb het zelf ervaren, ik zie het om mij heen. En ga je naar die andere kant wordt je meer en meer als  uitschot, als paria behandeld.
En toch wil ik die minimaal vier maanden per kalenderjaar in dat kloteland zijn. Het is mijn land! Ik heb niet voor niets altijd gezegd dat het nooit mijn intentie is te emigreren. Dat is het nog steeds niet. Los van de onzekerheden van dit land. De afwisseling wil ik blijven hebben, maar mijn stek moet in Nederland zijn. Ondanks de hufterige houding, de DDR achtige praktijken, en weet ik al niet wat. Ik heb er mijn familie, vrienden, sociale netwerk, maar ook voor mijn kunst blijf ik mij op Nederland richten. Ik schilder immers zelfs in die taal.

Dus ja, ik ben razend, vreselijk boos, op die ambtenaren, die mij (emotioneel) een trap na geven. Met mijn werkloosheid, na mijn uitkering, ik heb nooit enige toegereikte hand van de overheid ontvangen. Nee, telkens weer stuit ik op een vijandelijke tegenstand. Iemand verweet mij naar een land te gaan waarvan ik de leider vergeleek met Hitler. Nog even en ik betitel Rutte nog als een Caucescu, maar toch wil ik terug. Een land is niet haar leider, het land is de bevolking! Maar wat je ook van politiek of over een land mag denken, niets voelt kwetsender dan op deze wijze je eigen moederland uitgewerkt te worden. Over twee maanden word ik zestig. Ik word behandeld als iemand van twintig. Sorry, maar dat doet pijn. Veel pijn. Ik wil niet meer strijden. Ik wil leven en genieten met de beperkte mogelijkheden die ik heb. Of heb ik mij als een mak schaap moeten gedragen, op en top Calvinistisch en mijn bek houden? Een laf leven leiden... Eigenlijk dus niet te leven, of super oppervlakkig? Nee, ik probeer juist te leven. Helaas wordt dat niet in dank afgenomen.
Voor ik afrond (ik denk dat mijn verhaal redelijk duidelijk is en compleet) richt ik mij nog even naar al die mensen die als paria's in de maatschappij staan (werklozen, bijstandontvangers, etc.); laat de wereld weten hoe je in Nederland behandeld wordt! Kruip niet in je schulp, klap niet dicht, maar schreeuw uit welk onrecht je wordt aangedaan en op welke wijze! Er moet echt iets veranderen!!!

Coup! Coup?

Vannacht, iets voor half twee, kroop ik mijn bed uit. Ik zat op de waranda en na vijf minuten begon het geblèr vanaf de moskee. Een vreemde tijd. En het ging maar door. Ik ging mijn bed weer in, en hoorde om vijf voor twee dat het stil werd. Vijf minuten later begon het weer. Nu een kwartier. Ik vond het maar bizar.
Om kwart voor zeven stond ik op. Er was geen elektra. Voor mijn gevoel betekende de combinatie van de twee zaken dat er wellicht iets aan de hand moest zijn. Bij eerdere aanslagen, én protesten wordt hier wel vaker Facebook uitgezet, of de stroom.
Een uur lazen we op Messenger (via een mobiele telefoon) een aantal berichten van mensen uit Nederland. Of het wel goed met ons was, of we veilig waren en meer van dergelijke zaken. Men leefde met ons mee, uit onverwachte hoek, al wisten wij bij God niet waar het over ging.
Via 3G zochten we de NOS op. Pas dan werd het ons duidelijk. Overigens bleek later de stroomuitval toeval en zeer lokaal.

De hele dag bezorgde berichten, SMS, Facebook, Messenger, WhatsApp, etc. We hoorden het op het nieuws, lazen het in de berichten, spraken er over met mensen, vandaag, maar dat is het enige wat wij van die hele toestand mee gekregen hebben.
Eerst moesten we naar het dorp, daarna naar een rommelmarkt voor de Dierenhulpverlening en ik moest de stad nog even snel in. Wanneer we geen berichten hadden ontvangen en daardoor het nieuws hadden gezien en wanneer we niemand gezien of gesproken zouden hebben vandaag, had ik nu nog niet geweten wat hier gisteravond en vannacht gebeurt is.

Wat is er trouwens gebeurt? Eigenlijk weet niemand hier het juiste en er gaan twee soorten verhalen rond, met twee strekkingen, zoals Bram Vermeulen mooi aangaf in zijn berichtgeving bij de BRT én de toch andere berichtgeving bij de NOS.

De waarheid ken ik niet. Nadenken lukt nog wel. Er zitten wel wat zaken in om over na te denken. Zoals ik op Facebook schreef, wanneer ik in Nederland een coupe wil plegen zou ik niet beginnen de Erasmusbrug te bezetten. In mijn leven heb ik vaker mee gemaakt dat in landen een coup gepleegd werd (al dan niet succesvol). Ik weet niet anders, dan dat de coupplegers dan zelf het nieuws brengen op televisie. Hier moest de nieuwslezeres het doen en er was geen enkele blijk van onthutst zijn, of dergelijke. Ik weet dat dit natuurlijk wel erg subjectief is.
Bij eerdere aanslagen, en soms bij protesten, worden de sociale media hier voor langere tijd uit de lucht gehaald. Dit keer heeft het hooguit vijf minuten geduurd. Op z'n zachtst gezegd opvallend te noemen.
De soldaten die ingezet werden bleken voornamelijk dienstplichtigen te zijn. Velen wisten niet eens wat er aan de hand was. Een beetje serieuze couppleger maakt gebruik van legereenheden, die op de hoogte zijn en de actie ondersteunen.
Er wordt een aantal (burger-)doden genoemd, maar je ziet geen lijk in beeld. De media tonen tegenwoordig maar al te graag een lijk, als het even kan.
De F16 vliegtuigen zijn over de stad gevlogen, snel zodat ze door de geluidsbarrière gingen, een geluid wat lijkt op bombarderen. Ze vlogen zelfs nog toen de grote baas van het land het volk al via CNN opriep naar buiten te gaan.
Bij een staatsgreep pleeg je een aantal handelingen, in volgorde. Regeringsleiders zijn dan eventueel de eerste, die je oppakt, vervolgens neem je de regeringszetel(s) in en daarna de media. Ondanks dat bekend was waar het staatshoofd zich bevond, werd daar niets gemerkt. Bovendien kon hij gewoon naar de tweede stad van het land reizen, om als held binnen gehaald te worden. Terwijl de F16's nog rond scheerden.
Op beelden was inderdaad te zien, dat er geschoten werd... In de lucht. Ik heb geen gericht schot mogen zien. Schoten vanuit een helikopter, zoals gezegd werd, kwamen achter de menigte op de grond.
De premier verwees direct naar een politicus in Amerika, die tot een jaar of drie geleden goed samenwerkte met de huidige president. Je zag dat militairen werden afgevoerd. Hoge militairen die rustig, geboeid, mee liepen, maar opvallend was de arrestatie van de gewone soldaten. Kijke eens hoe (bijna geregisseerd) onder begeleiding weg liepen.
Het leger zal worden gezuiverd, maar de afgelopen jaren is het leger al bijna volledig gezuiverd. Tot op heden zijn alle coupes ondernomen door marine eenheden..., nu door de landmacht... Zeer opvallend. 3000 rechters zijn uit hun ambt ontheven. Zijn de rechters te onafhankelijk, of stelt de rechtspraak al niets voor, omdat zij volledig in het straatje van de regering hun werk uitoefenen? Een grote vraag, maar ook zeer onduidelijk.

De gebeurtenissen roepen veel vragen en twijfels op. De grote leider, de president van dit land ook. Zijn opvallende retoriek bijvoorbeeld. Maar ook maakt deze meneer vrij duidelijk dat hij meer macht wil en het land meer wil Islamiseren. Ja, hij is democratisch (al zijn daar zelfs twijfels over) gekozen. Media en oppositie worden monddood gemaakt en zelfs uitgemaakt voor landverraders. Iedereen die anders denkt, als de president uit wordt al snel een landverrader genoemd. Internationaal niet geliefd. Bij de begrafenis van Mohammed Ali is hij boos weggelopen. Ook daar wilde hij regie voeren, maar kreeg deze niet. Jegens de EU stelt hij zich moeilijk op, soms zelfs arrogant en beledigend.
Vannacht is hij als held opgestaan. Volgens hem heeft de democratie gezegevierd. Tegenstanders durven niet te praten. Niet in dit land, ook niet wanneer zij in andere landen wonen. Zijn heldenstatus is een zekere noodzaak. Als het niet goedschiks kan, dan maar kwaadschiks, maar hij moet een 2/3 meerderheid zien te krijgen om zijn uiteindelijke doel te behalen. Dit lijkt een stap in die richting.
Velen volgen hem. Opvallend veel in het buitenland woonachtige landgenoten. Vreemd, want juist daar zou men kritisch moeten zijn naar zijn beleid.
Er zijn wel erg veel toevalligheden. Ik geef geen mening. Ik heb onvoldoende kennis van zaken, maar wat ik wel kan doen, en bij deze doe ik dat, om een aantal aspecten te tonen om mensen zelf tot een oordeel te laten komen. Met name in de westerse landen zijn de media veel te voorzichtig. Terwijl juist van deze media verwacht mag worden dat zij zich onafhankelijk en kritisch profileren. Ik mis dat en er is veel te veel een sfeer van slikken en weer geven. Met name de journaals van België en Nederland schudden mij wakker door de subtiele, maar toch heel duidelijk, verschillende berichtgeving door dezelfde correspondent.

Doe er je voordeel mee en kom tot een meer afgewogen oordeel, of oordeel niet., maar slik niet blind wat voorgeschoteld wordt!

Moordpraktijk

Blanke agenten schieten zwarten af, in Amerika, of het niks is. Overdadig geweld en een zinloze dood tot gevolg. Pure moord!
In Engeland worden, sinds de Brexit, mensen uit andere landen en culturen, agressief benaderd en verteld dat ze beter kunnen oprotten.
Bij moskeeën worden, in Nederland, brandbommen gegooid en dode varkens ophangen tegen de komst van asielzoekers.
In Frankrijk en België worden onschuldige mensen afgeslacht, door een stel idioten die zich Isis noemen. In Beiroet, Turkije, Bagdad en vele andere plaatsen gebeurt het zelfde. Daarbij moorden moslims andere moslims uit. In Bangladesh is een grote aanslag gepleegd op buitenlanders.

Het is niet moeilijk het rijtje verder uit te breiden met tal van vormen van dodelijk geweld tegen onschuldige burgers. Gevoed door angst, haat, wraak en indoctrinatie. Liquidaties in het criminele circuit laat ik maar even buiten beschouwing. Slachtoffers zijn hier immers veelal niet zo onschuldig, de daders zeer gericht bezig. Alhoewel ook hier zie je verschuivingen. Doden door zinloos geweld, doden door de onderbuikgevoelens van mensen... Het houdt niet op. Het houdt nooit op. Hoeveel wij ook protesteren, regels maken, of dergelijke. Dit soort moorden (anders kan en wil ik het niet noemen) blijven aan de orde van de dag. Een wereld vol gekken...

Veel van de voorkomende zinloze slachtpartijen komt voort uit frustratie. Maar de maatschappij maakt het er ook naar. Neem de twee recente moorden door politie op zwarten. Beiden hadden een wapen. Legaal. Ze melden het, maar de blanke agenten reageren volledig over hun toeren. Naast ongewenst hard geweld lossen ze ook nog eens de dodelijke schoten. Maar de discussie over wapenbezit in Amerika blijft voort gaan. Nog steeds is er geen meerderheid tegen het bezit van wapens. De, meestal zeer conservatieve, voorstanders houden er bizarre theorieën op na. Theorieën die ook niet kloppen. Zolang dit niet veranderd zullen er nog vele onschuldige slachtoffers vallen en vele gestoorden mensen en masse naar de andere kant helpen. Dat ongelijke kansen er toe leiden dat meer zwarten, latino's en andere minderheden in Amerika criminaliseren is nog steeds voor de meerderheid van de Amerikanen geen excuus zorg te dragen voor betere levensomstandigheden en het bieden van betere kansen voor deze minderheden. Half conservatief Amerika verschuilt zich ook nog eens achter Gods woord. Gods woord om maar niet na te hoeven denken over hoe de dingen nu echt zitten. Dus ze hebben altijd gelijk. Er zal weinig veranderen..., hooguit vele generaties verder.
Van een zelfde orde is de ongebreidelde moslimhaat. Wat is de bedreiging van een moslim? Ik kan het niet verzinnen. Goed, ik begrijp hun geloof niet zo, laat staan hun riten. Ook gebruiken ze een taal die wij niet begrijpen... Dat de katholieke kerk lang in het Romeins prevelde vergeten we maar. Dat het verschil tussen het Christendom en Mohammedanisme inhoudelijk vrijwel nihil is wordt weg gewuifd. Sta vooral niet open voor argumenten, die je haat kunnen wegnemen. Mensen als Wilders, Trump en zelfs Boris Johnson spelen er handig op in, door de mensen nog meer op te fokken, iets waar de media maar weer al te graag op inspringt. Kortom, religieuze haat zal nog vele generaties voort duren.
Het verhaal van Isis is misschien anders van aard. Vooral wanneer deze zich Moslim noemende idioten andere Moslims naar gene zijde helpen. Dan is het helemaal niet te volgen... Maar zijn hun leiders niet net als Wilders en Trump? Ja! Machtswellustige ego's die op een handige manier mensen aan zich weten te binden. Mensen uit vooral de uitzichtloze, kansloze en zinloze groepen. Ook hier pakken we die groepen niet aan. Ja, hooguit vanuit een negatief perspectief. Maar niet door hen te helpen, betere kansen te creëren en er zorg voor te dragen dat zij weer een betekenis voor hun keven krijgen. Maar dat gebeurt niet. In ieder geval te weinig. Het zal nog generaties duren eer mensen echt gelijkwaardig worden, met gelijke kansen.

Hoe we ook kankeren op de slechtheid in onze wereld, we houden het met z'n allen in stand. We moeten dus maar accepteren dat we op een klote wereld leven. Een wereld waar hebzucht en macht drijfveren zijn alles kapot te maken, om zwarte schapen te creëren en aan te wijzen. Met druppeltjes moet de gloeiende plaat afgekoeld worden. Het gaat niet in een keer. Dat wil de mens ook blijkbaar niet.
Een mooie wet, naar mijn opinie, zal een wet op de sollicitatie zijn. Een wet waarin gesteld wordt dat leeftijd, geloof, achtergrond én naam niet vermeld mogen worden. Hoeveel kans zal Mohamed, Ahmed of een ander met buitenlands klinkende naam krijgen op de arbeidsmarkt? Vele malen meer dan nu! Ouderen met ervaring en opleiding zullen weer een baan kunnen vinden, jongeren maken een kans te starten op de arbeidsmarkt. Dit is een voorbeeld van zo een druppel. Gelijkwaardigheid is het toverwoord, maar realiserend dat niemand gelijk is. Alleen dan is er een kans dat de wereld beter wordt.
Wij maken dat niet meer mee. Wij zullen sterven in een wereld die wij ervaren als verdorven en slecht. Geen mens, die nu het leven heeft, zal straks met een andere ervaring sterven. Voorlopig moeten we accepteren dat de wereld klote is. Het enige lichtpuntje hierin kan je eigen gedrag en eigen instelling zijn. Toon begrip, zie elkander als gelijkwaardig, wees niet agressief, wees niet belust, noch op macht, noch op geld. Deel! Help elkaar! Help dus de ander..., maar hoevelen zullen deze boodschap lezen en welk deel daarvan zal een poging ondernemen dit ten uitvoer te nemen...ben ik een domme idealist, of accepteer ik dat we in een klote wereld leven? Nee, ik ben Don Quigote...

DDr praktijk in Holland

Heeft dit weg van een politiestaat, het oud communistische systeem uit de DDR, of is het de realisatie van 1984, van O. Wells? Ik hoop echter dat het beperkt kan blijven tot de overijverige Haarlemse ambtenaar, mevrouw E.L. A., die vanuit zekere frustraties te werk lijkt te zijn gegaan, maar beter haar werk kan doen als ambtenaar in Noord Korea...

We leven tussen hoop en vrees. Op tal van gebieden. Nu ook vrees ik dat er wellicht sprake is van een overijverige ambtenaar, maar helaas ook van een politiestaat, waarmee de stad en gemeente Haarlem blijkens erg goed mee uit de voeten kan.

Naar aanleiding van een verhuisbericht is mevrouw A. op haar fietsje gestapt en heeft op locatie gecontroleerd of de nieuwe bewoners er wel wonen. Tevens heeft mevrouw A. gemakshalve (of is het ambtshalve) nagevraagd of de huiseigenaar er zelf wel woont. Op welke wijze deze controle heeft plaats gevonden is onduidelijk. Bij een buur aangebeld en gevraagd naar wie er in en uit gaan? In de brieven van de gemeente wordt gesproken over een huisbezoek. Van de bewoners is echter niemand op de hoogte. Wellicht heeft mevrouw A. bij de demente buurman of de geïsoleerd en schizofrene buurvrouw aangebeld. Blijkbaar was de beantwoording en bevinding van het huisbezoek voldoen voor mevrouw A. hier haar conclusies aan te verbinden. Het resultaat is dat vier mensen zijn uitgeschreven, ambtshalve, met bestemming: land onbekend... In de wet wordt gesproken over "gedegen" onderzoek. Aan de lezer dit te beoordelen. Overigens lijkt het waarschijnlijker dat mevrouw de heren Jansen en Jansen (Kuifje) op pad heeft gestuurd, maar dat even terzijde.

De vier betrokkenen kregen na dit bezoek een schrijven, waarin hen de boodschap werd mee gedeeld. Tot ieders verbazing... Hoezo, waarom, hoe, wat? Een reeks aan vragen, maar geen antwoord natuurlijk. Een schriftelijke mededeling, zonder verdere tekst en uitleg, zonder motivatie, zonder een waarom. Gaat de gemeente op eigen houtje mensen controleren en ook nog eens achter hun rug om! Blijkbaar. Mijn gedachten gaan dan al snel uit naar die film over de DDR, van enkele jaren geleden, waarvan de titel mij overigens is ontschoten.
Blijkbaar moet je jezelf, als gewone burger, verantwoorden tegenover de overheid, onder andere over je woonsituatie. Daarbij moet je zeker 24 uur thuis zijn, want anders wordt mevrouw A. achterdochtig en trekt ze haar ambtelijke conclusie. Als brave burger wordt je dus in zekere mate gecriminaliseerd. De overheid is om je te helpen, maar ondertussen wordt iedereen met grote achterdocht door de overheid in de gaten gehouden. Achterdocht..., een andere gedachte komt hier niet bij mij op. Uitgaande van de wet (niet bereikbaar, geen informatie, etc.) was er overigens geen reden tot dit onderzoek, daar mevrouw A. alle betrokkenen op diversen manieren kan bereiken en alle informatie keurig aan de gemeente is overgedragen. Meer dan een persoonlijke drijfveer is er dan ook niet aan te verbinden, waarmee mevrouw de uitvoering van de wet overigens ook nog eens omdraait.

En waarom? Geen idee. De gemeente, noch de Nederlandse staat heeft enig belang bij deze achterdocht. Alhoewel, het enige winstpunt van de overheid kan een vermindering van de AOW van deze vier mensen zijn, over een periode van enkele jaren gerekend. Als de overheid zo gaat besparen...
Kortom, er is geen enkele consequentie aan de orde. Deze brave burgers hebben geen uitkering van de overheid, doen op geen enkele andere wijze een beroep op de overheid en betalen keurig alle belastingen en andere door de overheid bepaalde kosten. De energieverkwisting van mevrouw A. is dus een stuk duurder voor de gemeente, dan wanneer mevrouw iets minder achterdochtig en minder overijverig is, of gewoon haar werk wel correct uitoefent. Overigens heeft het gedrag van deze ambtenaar wel tot gevolg dat zij mensen (individuen) beschadigd. Financieel, maar zeker ook emotioneel. Het is bizar dat een lullig ambtenaartje je op basis van niets in feite het land uit zet. Je eigen land! Daar komt het immers op neer, wanneer je deze actie sec bekijkt. Ze krenkt mensen en vernedert hen, terwijl deze vier mensen zich keurig aan de wet en regeltjes houden. Goed, hooguit kan je stellen dat zij zich niet gedragen als de gemiddelde Nederlander. Dat zij beter voor zichzelf zorgen, dan dat de overheid voor hen doet en daardoor wat vaker van huis zijn. Maar gelukkig heb je de aan huis gekluisterde afgestompte buurtjes, die uit leegheid en verveling de gehele dag door een kier van de vitrage loeren, om alles in de gaten te houden. Dan ben je voor de overheid, en zeker voor mevrouw A. betrouwbaar. Werkte het in de DDR ook niet zo? Volgens mij vinden we dat soort types juist onbetrouwbaar. Net als dat mevrouw A. zich ook onbetrouwbaar gedraagt.
En nu wij het toch over humor hebben, mevrouw E.L. A. werkt ook nog eens voor de afdeling Klantencontactcentrum... en soortgelijke afdelingen. Als ze bewijst ergens slecht in te zijn is dat..., contact. Juist. Ach, humor is nu eenmaal zuur. En nu is het zuur voor deze vier mensen en wie weet hoeveel mensen mevrouw A. verder nog het land heeft uitgeschreven. Tja, wanneer je regels hanteert en moet uitvoeren, moet je ze wel kennen. Mevrouw slaat je om de oren met de regels en bijbehorende paragrafen. Jammer echter dat onze Nederlandse regelgeving zo verdomd complex is. Natuurlijk kan je een regel hanteren, maar weet dat geen regel los staat van een andere. Dus wil je een regel hanteren, moet je alle regels kennen. Bovendien dient men de regels correct te hanteren. Huiswerk voor mevrouw A. dus! Maar het college moet zich ook maar eens achter de oren krabben. Zij is immers verantwoordelijk voor haar ambtenaren, dus ook voor mevrouw A. Dit voorval in Haarlem staat niet op zich. Er zijn meerdere vergelijkbare situaties. Nu kan het zijn dat mevrouw A. al heel erg lang bij de gemeente werkt, maar de verantwoordelijkheid van B&W roept hier toch ook de nodige vraagtekens op.

We hebben het over vrijheid. We schrijven ons toe een moderne westerse samenleving te zijn. Onze rechtse overheid neigt echter steeds meer naar een systeem wat men voorheen communisme noemde. Wat heeft afgedaan. Toch blijven de regels toe nemen, controleert de overheid ons steeds meer, ook in ons privé domein en lijkt vrijheid een woord met steeds minder inhoud te worden. We blijven jaarlijks onze vrijheid vieren, zonder te merken hoe deze aan alle kanten ingedamd wordt. Big Brother is watching you! Mevrouw E.L. A. staat vooraan in de slagorde om toe te slaan. Leuk en dat terwijl in de wet ook nog staat dat de "persoonlijke levenssfeer" bewaakt moet worden.

N.B. De initialen van mevrouw A. worden hier genoemd, omdat het "not-done" is mevrouw bij haar volledige naam te noemen, ter bescherming van de ambtenaren. Ik houd mij daar aan, wat niet wil zeggen dat ik de slimmeriken onder ons de kans gun haar naam te achterhalen; er staat iemand in zijn blote kont voor je en bukt. Dan kijk je in een deel van haar achternaam. Bukken er meerdere zie je haar volledige achternaam...

KnEUterig.....

Volgens de opinie mag ik mij scharen bij de Eurocritici. En ja, ik heb veel kritiek op de EU, maar een exit zie ik niet zitten. De EU is momenteel een heel slecht en geldverslindend monster, maar in deze tijd is het een instituut waar wij ook niet meer buiten kunnen. De Brexit zie ik als een kwalijke zaak en de Britse kiezer als illustratie van de domheid van het stemvee. Hoe eenvoudig te manipuleren en hoe weten ze oogkleppen voor te houden om vooral hun ongelijk als een gelijk te bevechten. Er wordt gezegd; het volk heeft gesproken. Het probleem is dat ze alleen niet weten wat ze gezegd hebben. Dit soort uitkomsten kan wel eens het einde van de democratie inluiden, zoals wij deze kennen. Gek, maar dat komt weer aardig in de buurt van het Sokatisme (ik moet het nu echt eens gaan uitwerken). En nee, stemmen voor alleen hogere inkomens of boven een bepaald IQ heeft evenmin mijn voorkeur. Ook in deze groepen treft men immers het zelfde domme stemvee. Nee, schaf de huidige vorm van democratie maar af, de economie én politiek worden te ingewikkeld voor de simpele ziel. Inmiddels ben ik ook genezen van het fenomeen referendum. Snel in de wilgen hangen. Zo'n referendum is nog verdomd gevaarlijk ook.

Maar dit alles neemt niet weg dat we met het probleem EU blijven zitten. Zoals het nu functioneert moet het niet te lang meer duren. Het Brexit referendum heft misschien onze Europarlementariërs ambtenaren wakker geschud. Helaas zullen ze naar alle waarschijnlijkheid maar heel langzaam wakker worden...
Als eerste moeten de EU en het Europarlement begrijpelijker worden. Dat houdt in een effectievere organisatie en een duidelijkere verantwoording van de financiën. Zo snel als mogelijk moet het parlement naar een vaste locatie, en niet langer pendelen tussen Brussel en Staatsburg. Landen moeten hun valse sentimenten maar eens opzij zetten. De optie is om het parlement misschien eens naar een geheel nieuwe locatie te verplaatsen. Athene misschien? Jongens, doe er in elk geval eens iets mee. Blijf niet hangen in zogenaamde uitleggen waarom het wel goed is, noch in de valse sentimenten. Pak het zakelijk en functioneel op.
Het grootste probleem is natuurlijk de besluitvormingsstructuur. Wanneer dat niet verandert, gebeurt er nog steeds niets. Maak van Europa een soort van USA. Soort van, absoluut geen kopie! Stuur het centraal aan en neem van mijn part een Euro president. Zorg ook dat de individuele landen niet ieder besluit moeten vaststellen in het eigen parlement. Nee, een genomen besluit staat vast. Voor alle deelnemende landen. Daarmee komt direct het volgende probleem, de Europese naties wensen (en terecht) hun nationale identiteit niet op te geven. Er moet dus een goede balans komen tussen de gebieden waarop besluitvorming plaats mag hebben en waarop niet. Iets als milieu houdt zich niet aan grenzen, dus dat kan je beter op een hoger niveau regelen, dan wel vaststellen. Veel regels en wetten kunnen overigens prima op nationaal niveau de verantwoordelijkheid blijven. Bovendien moet de EU realiseren dat niet alle economie grensoverschrijdend is.
Ook moet de EU bewaken dat wet en regelgeving helder blijft en niet te complex wordt, zodat niemand er iets van begrijpt (wat momenteel beduidend veel de kritiek betreft). Regel zo min mogelijk, maar dat wat je regelt, doe dat dan goed.
Sprekend over de EU hoor je velerlei verhaal over verkwisting. Zelf heb ik het ook ervaren. In Portugal, in de bossen, redelijk ver van de bewoonde wereld. Een groot bord met Europese teksten en vervolgens tien kilometer asfalt weg. Dit kan je toch niet verkopen als een zinvolle investering? Nee, dat is het ook niet, maar Europa heeft het verzoek blijkbaar wel gehonoreerd. Investeer dus wel functioneel Europa! Ook rond land- en tuin- bouw  gaan bizarre verhalen de ronde, zoals subsidies die zo moeilijk te verkrijgen zijn dat niet Europa opgenomen staten er met de buit mee vandoor gaan. Het gevolg is geld en macht naar de grote bedrijven gaat en straks kommer en kwel bij de gewone werkgever en werknemers terecht komt. Op die manier helpt Europa haar eigen inwoners niet bepaald. Ook op dat vlak mag er nog veel bijgeschaafd worden, lijkt zo.
Mijn suggesties zijn helder, duidelijk en simpel. De werkelijkheid is natuurlijk vele malen weerbarstiger. Ach, Nederlanders, kennen we niet allemaal wel een domme zet van de EU commissie!

We moeten verder. Het kan ook niet anders. Op de dag na Brexit hoorde ik een Brit zeggen blij te zijn weer terug te gaan naar het oude Engeland. Niks oude Engeland, hoe dan ook is er op vele fronten zo veel veranderd, en ook zoveel wat niet meer terug te draaien is. Neem alleen al de ontwikkelingen met internet. Die hebben Engeland meer veranderd dan de EU. Ook daarom is het naïef te denken dat je wel uit de Europese Gemeenschap kan stappen. De discussie (en vraag) moet dus richten op hòè we in de EU willen blijven. Een wel dermate complexe discussie dat ik die graag aan de deskundigen over laat. En misschien moet de politiek ook eens meer naar de deskundige luisteren. Ik ben maar een stomme leek. Mijn handreikingen zijn vast en zeker lachwekkend in de ogen van de deskundigen. Maar met een ding heb ik absoluut gelijk: de Europese Unie moet veranderen, en verdomd snel ook!

Brexit... Foutje, bedankt!

Brexit..., het lijkt een feit. De pond zakt door de grond naar een laagtepunt, wat sinds 1985 niet meer gehaald was. Britse aandelen onder spanning. Europa in de stress. Ondanks dat het nog wel twee jaar kan duren voordat de Engelsen echt weg zijn is deze uitkomst desastreus.
Voor Engeland zelf merk je al de directe gevolgen, in negatieve zin. Blijkbaar heeft het stemvolk onvoldoende bij die consequenties stil gestaan en zich veel te veel laten leiden door hun onderbuik. Zelden heeft dat positieve resultaten...

Feit is dat de Europese Unie een log apparaat is, teveel nationale bemoeienis heeft en aan modernisering/aanpassing toe is. Het apparaat is dermate log, dat de boodschap al lange tijd verkondigd wordt, maar de EU zichzelf nog steeds niet door de molen haalt. Dat moet echt gaan gebeuren, zeker na de Brexit staan de Euro-sceptici handenwrijvend te popelen toe te slaan. De EU werkt slecht, maar op zich is het een goed en waardevol instrument. Uittreden heeft dat ook nóg meer negatieve gevolgen als blijven. Toch is er helaas een Brexit nodig voor de Europarlementariërs zich eens echt achter de oren te krabben en nu eens echt aan de slag te gaan de EU effectiever, efficiënter én slagvaardiger te maken, waarbij de EU juist een positieve beleving wordt.

Helaas vrees ik dat de uitkomst van het Britse referendum ook een andere boodschap verbergt. Een slechte boodschap, maar je kan er bijna niet meer om heen; democratie functioneert niet meer...
Democratie zegt dat het besluit genomen wordt door de meerderheid, plus één. Dat onderdeel werkt wel, maar democratie houdt meer in. Namelijk kennis om tot een oordeel/stem te komen. En daar gaat het steeds meer mis. Er wordt niet met kennis gekozen/gestemd, maar met een onderbuik gevoel. Een onderbuikgevoel wat stevig gevoed wordt door populisten, die de onkunde van de kiezer gebruikt voor het eigen belang. Dat eigen belang is vaak niet de inhoud, maar het persoonlijke. De ex-burgermeester van London wil premier worden. Hij is daar heel duidelijk in. Hij is het gezicht geworden van Brexit... terwijl hij toch echt voorstander was van de EU, zei het wel kritisch. Nee, Europa interesseert hem niet zo veel, maar Downingstreet 10 is wat hem waarlijk bezig houdt.
Referenda en verkiezingen. Er wordt een uitspraak van het volk gevraagd over materie die inmiddels dermate complex is, dat een forse meerderheid over onvoldoende kennis beschikt tot een overwogen oordeel te komen. Men laat zich steeds meer leiden tot populistische woorden, maar zij die deze uitspreken hebben bepaald niet de beste ideeën..., en de meest verborgen agenda's. En zo wordt een ooit goed systeem nu een gevaar voor de samenleving. En die wordt dus genekt door de mensen zelf. Ze hebben dat over het algemeen niet door, maar uiten wel kritiek op de gevestigde orde. Veelal echter niet de juiste kritiek.
Met het referendum over Oekraïne heb ik niet gestemd. Ik vond dat ik onvoldoende kennis over dat specifieke onderwerp had om tot een juist oordeel te komen. Natuurlijk was het "ja" kamp overtuigend, maar bij de tegenstanders zaten toch ook sterke argumenten. Maar het belangrijkste vond ik of ik zelf die afweging kon maken. De druk om wel te gaan stemmen heb ik getrotseerd, op zich al niet eenvoudig, om mijzelf niet te verloochenen.

Het is niet de eerste keer dat ik mij kritisch uit laat over democratie, en dan met name de vorm van democratie zoals wij die nu kennen. En je ziet de gevaren, dan wel de nadelige gevolgen, met open ogen. De zege van Trump. Schrikbarend. De enorme hoeveelheid (vooral percentueel bij de buitenlandse) Turken die Erdogan steunen. De populariteit van een Wilders. Drie politici die door populisme gehoord worden en dreigen een stem te krijgen, of die al hebben gehad. Mensen die de onvrede van het volk oppakken, slim uitstallen en er vervolgens eigen winst uit halen. De Brexit is een wel heel duidelijk signaal.

Nee, de huidige democratie is uit de tijd. Dat je je stem mag doen gelden was positief, echter is verworden tot een nationaal gevaar. Wat mij betreft moeten we maar weer heel snel af van de referenda. Ook het Zwitserse model werkt steeds minder. De Zwitsers nemen steeds meer onderbuik besluiten, waarbij je ziet dat het land steeds meer afzakt tot een intolerante natie. Besluiten worden genomen op onvoldoende kennis en..., de onderbuik.

Misschien kan je beter een milde dictatuur hebben, dan onze westerse democratie. Toch blijf ik zoeken naar vormen waarbij het volk wel degelijk van zich mag laten horen en een beperkte invloed mag hebben, maar waarbij de overheid waakt over de nadelige gevolgen. Niet direct voor het land zelf, maar juist voor dat volk. Ik ga er niet vanuit dat al die Brexitstemmers zich vooraf hadden gerealiseerd dat de Engelse Pond zo snel en zo vors onderuit zou gaan. Ja, straks mogen ze in wellicht relatieve armoede dan besluiten wie hun land wel of niet in mogen. Dan gaan ze weer klagen. Klagen op de politiek, klagen op het gezag, maar ze vergeten te klagen over hun verkeerde keus. En dat is het probleem van democratie..., mensen klagen altijd over van alles, maar nooit over zichzelf en hun eigen aandeel. En zelfs dit referendum zal daar geen les in zijn. Het is, politiek gezien, vandaag een zwarte dag!

Rookverbod in rookruimtes?

Geachte Tom Voeten en dokter Rutgers, niets is dodelijker dan leven!

Met stijgende verbazing verneem ik de acties van de anti rokers lobby. Vanuit hun fanatisme gaan ze grenzen over, op het belachelijke af. Amerikaanse taferelen... Ik ben zwaar ontdaan.

Ik ben geen gekke Gerritje en weet natuurlijk ook dat roken niet gezond is. Noch voor de roker, noch voor de directe omgeving. Toch zijn er grenzen. Enkele jaren geleden had ik een stevige discussie met de spoorwegpolitie op Amsterdam Centraal. Het rookverbod op het station was kort daarvoor van kracht gegaan. Bij een rokerspaal mocht je aan je tabak zuigen. Persoonlijk zie ik dat een beetje als ridicuul en liep een eind verderop, daar waar de overkapping op hield. Vervolgens stak ik mijn saffie op, komt de spoorwegpolitie. De heren wilden mij beboeten, omdat ik op het station, buiten de rookpaalzone rookte. Mijn eerste argument is dat niemand (en dan ook niemand!) mij verbied in de open lucht te roken. Dat is de grootste waanzin en fanatieke uiting die ik ken. Vervolgens liet ik de heren weten hier buiten beter te kunnen roken dan bij zo'n na smeulende rookpaal, wat vele maken meer schade aan de (niet rokende) mensen toe brengt. Na een stief kwartiertje dropen de heren af. Ze konden hun regel handhaving niet volhouden ten opzichte van mijn argumentatie.ik kreeg ook geen boete.

Dat het rookverbod in de horeca kwam was zeer teleurstellend voor mij. Sindsdien ben ik zelden inpandig in een horeca gelegenheid aan te treffen, zeker wanneer er geen rookruimte aanwezig is. Ik heb wel enig begrip voor de argumenten van Clean Air Nederland (CAN). Het fanatisme schiet echter wel door. Het feit dat er bepaalde gelegenheden waren waar het roken wel was toegestaan was voor mij een helder en goed compromis. Je mag de niet-roker best in zekere mate beschermen. Dat je ook de roker gaat beschermen vind ik een westerse betuttelde gedachtengang. Weer zo een voorbeeld van het afnemen van de individuele verantwoordelijkheid! Omdat ik een rookruimte vrij goor vind rook ik daar zelden, in de kroeg, en ga naar buiten. Overigens bij mij thuis rook ik ook niet binnenshuis. Simpel, omdat ik het vind stinken, maar ik rook zelf absoluut.

Enkele jaren geleden waren wij, in november, in Valkenburg. Ondanks de kou (echter getemperd door straalkachels) hebben wij het gehele weekend buiten op terrassen gebivakkeerd. Konden we en uitgaan en roken. Plezierig weekend gehad.

Nu wil CAN, bij monde van de heer Tom Voeten dat de rookruimtes in de horeca verdwijnen. Sorry, maar dat is toch ronduit belachelijk! Dat CAN de niet-roker wil beschermen, daar kan ik nog inkomen. Maar dat die arrogante club nu ook de roker wil beschermen..., ze mogen van mij nu onderhand echt het dak op. Dokter Rutgers gaat nog een stap verder: niet meer roken op buitenspeelplaatsen. Overigens laat CAN al doorschemeren dat zij het roken buiten op de horeca terrassen ook willen gaan verbieden. In feite willen zij dus ook nog een stap verder. Straks wordt mij verboden in mijn eigen tuin te roken... Of in mijn eigen huis. Wat bemoeien die eikels zich met míjn leven! Rot toch op! Ik kan daar echt heel pissed over worden.

Het is misschien iets van de moderne tijd. Vele verantwoordelijkheden worden ons afgenomen, de strijd voor de "zwakkeren" of "minderheden" slaat door in een soort dictatoriaal protectisme en (misschien wel de belangrijkste) een deel van de mensheid leidt een leven of de dood uitgebannen wordt. Nee hoor, ter geruststelling, we leggen echt allemaal een keer het loodje! En ieder individu kent een eigen kwaliteit van leven en dat is de verworven vrijheid die wij kennen... Kenden dus. De moderne mens doet erg overdreven. Bij kinderen zie je de nadelige gevolgen al. Zij zijn zó hygiënisch opgevoed dat steeds meer kinderen aan heftige allergieën lijden.

Nogmaals, roken is niet goed en ik raad geen persoon op jonge leeftijd aan er mee te beginnen. Maar zo zijn er heel wat zaken. En dat het niet gezond is... Maar wat is er verder niet gezond? Er wordt beweerd dat roken schadelijker is (voor de omgeving) dan bijvoorbeeld fijnstof van uitlaatgassen. Tja, het is maar hoe je het bekijkt en berekend. Vorig jaar, in Nederland, rook ik de buitenlucht... Stank, allerlei soorten, maar niet specifiek een door de atmosfeer doordrongen rooklucht.
Hoe ver kan je gaan, maar vooral hoe ver mag je gaan? De anti-rook lobby zoekt telkens nieuwe grenzen en verlegd haar grenzen. In mijn ogen gaan ze veel te ver. Het is ook niet correct om een vervuilend aspect van onze westerse samenleving er op zo'n wijze uit te lichten. Je sluit dan echt je ogen voor andere vervuilers en gevaren. Het zijn doorgeslagen fanatici. De realiteit uit het oog verliezend. Maar ook de elementaire vrijheden van de individu worden door dit soort clubs niet in ere gehouden.
Volgens mij in een Scandinavisch land is het inderdaad verboden in je tuin te roken en je buren kunnen een klacht indienen, waarop je beboet kan worden. Ik zal direct emigreren! Over de States wil ik het maar helemaal niet hebben.

Veel rokers gebruiken zelf ook valse argumenten. Natuurlijk ken ik zat mensen die jong aan kanker overleden zijn, maar nooit gerookt hebben. Ook ken ik verstokte rokers die ouder dan negentig jaar geworden zijn. Maar het zijn geen argumenten die ik mag gebruiken, want het zit in dezelfde categorie drogredenen als welke de anti-rook lobby in omgekeerde lijn hanteert. En wat je er ook van mag denken, roken is absoluut niet echt gezond. Maar laat die verantwoordelijkheid lekker bij mij! En bescherm de niet-roker, alleen daar waar zij onontkoombaar nadelige gevolgen hebben van de rokers... En volgens mij is dat laatste al ruim voldoende in de regelgeving vast gelegd.

Waar gaat het naar toe. Hoe ver kunnen we zakken... Anorexia straks verplicht aan het infuus, decubitus wordt dat straks (zwaar) beboet? Hooikoorts patiënten gedwongen in isolatie? Alle vormen van gemotoriseerd vervoer compleet verbieden, met uitzondering de 100% klimaatneutrale voortbrenging? Weten Voeten en Rutgers hoeveel CO2 vervuiling één koe veroorzaakt? Of één mens? Weg met alle dieren!... En mensen, want alles is slecht voor elkaar.

Zo kan je er mee om gaan. Maar we zullen allemaal sterven! Om welke reden dan ook. Door ziekte, maar ook velen heel plotseling (bijvoorbeeld tijdens het sporten). Laat de mens de mens en bescherm elkaar alleen daar waar de zwakkeren en minderheden echt beschermd moeten worden. De CAN veroorzaakt stress bij mij, stress inzake de kwaliteit van mijn leven. Stress is een van de grootste boosdoeners voor ernstige ziekten en overlijden. Wat is voor mij nu riskanter, de CAN of mijn rookgedrag...?

Slaap lekker

Hypersomnie...een prachtwoord.wat het is? Een aandoening, naar het schijnt.

Vanmiddag zat ik te schilderen. Niet moe, geconcentreerd, en vrij plots overvalt de slaap mij enorm. Zo sterk dat ik mijn ogen niet open kan houden. Een enkele poging nog. Met als gevolg verf op plaatsen, waar ik het niet bedoeld heb. Dat repareer ik wel weer. Ik leg mijn penseel neer, loop naar de bank om even te liggen en vervolgens lig ik bijna anderhalf uur diep te pitten. Bij het ontwaken enigszins verward; wat doe ik 's ochtends op de bank? Het was bijna half zes in de middag....
De afgelopen weken, of maanden, heb ik dat een paar keer eerder gehad. Tijdens het schilderen, maar alleen wanneer ik in de middag schilder. Volgens mijn vrouw ben ik gewoon moe en is er niks aan de hand. Nee, ik was helemaal niet moe, maar inderdaad, er is niks aan de hand. Het is iets waar ik al heel lang, van tijd tot tijd, last van heb.

Ook toen ik nog in Rotterdam werkte, en vroeg in de ochtend op weg ging. Het was geen uitzondering dat ik achter het stuur min of meer in slaap viel. Soms redde ik het net aan bij de tijd te blijven, alhoewel ik diverse keren naar de dichtstbijzijnde parkeerplaats reed en daar een tukje maakte. Met autorijden, net als net schilderen, ben je fysiek niet actief bezig. Je bent wek inspannend bezig, maar niet fysiek. Wanneer ik echt fysiek bezig ben heb ik het nog nooit gehad, dat ik spontaan in slaap val.
Evenmin zie ik een verband met goede, dan wel minder goede, nachtrust.

In de jaren tachtig hadden we vrienden, waar wij 's avonds nog wel eens langs gingen. Bij die vrienden ben ik een aantal keren tijdens het praten in slaap gesukkeld. Bij andere vrienden heb ik dat overigens nooit of zelden gehad. Een vreemd fenomeen.
Ook op mijn werk speelde de slaap nog wel eens parten. Tijdens vergaderingen en vooral tijdens lezingen. Op het autoritje naar mijn werk na, eigenlijk altijd in de middag en soms in de avond.
Het "in slaap vallen" is geheel anders, dan wanneer ik moe ben. Dan kan ik prima even op de bank, of op bed, liggen knorren. Wanneer ik ontwaak is er ook geen probleem met oriëntatie in tijd en plaats. Dat heb ik wel regelmatig wanneer de slaap mij echt overvalt.

Het is iets waar ik al last van heb sinds mijn kindertijd. Ik heb ooit de ziekte van Pfeiffer gehad, en sindsdien speelt dit op. Het komt niet al te vaak voor, soms met periodes. Met autorijden is het natuurlijk wel gevaarlijk, maar in alle andere situaties onschuldig. Alhoewel, ooit kwam ik laat op een lezing, waardoor ik vooraan kwam te zitten. Het hele bedrijf sprak er over, dat ik gedurende de (overigens zeer interessante) lezing zat te pitten. Was toch niet leuk.

Tot mijn hernia heb ik eigenlijk nooit slaap problemen gehad. Sindsdien zijn nachten onrustiger en ben ik er zeer frequent een of meerdere keren uit. Voordien zelden. Ik sliep snel in, sliep goed door, maar ben vanaf mijn twintigste nooit een langslaper geweest. Dat compenseerde ik meestal door aan het eind van de dag/middag even op de bank te gaan liggen. Meestal sliep ik dan tien minuten, of een kwartiertje. Zelden langer. Inmiddels heb ik mijn middagslaapje afgeschaft. Vrij onbewust, door een andere manier van leven. Met de nachtelijke onrust slaap ik gemiddeld zo'n vijf tot zes uur per nacht. Niet meer dan ik mijn leven gewend ben. Vroeger ging ik later naar bed en stond vroeg op. Nu ga ik er meestal eerder in, sta zelfs later op, maar de nachten worden dan ook ruw onderbroken. Van augustus 2014 tot november 2015 heb ik geen enkele nacht door geslapen... Tegenwoordig slaap ik een op de drie nachten gelukkig wel door. En wanneer ik wakker word kan ik niet blijven liggen, vanwege mijn rugpijn.

Een wellicht wat bizar slaapritme. Maar, ik heb het in de hand. Het is lastig, doch ervaar het niet als een probleem. Het overdag in slaap vallen overigens evenmin. Hooguit lastig wat verkeerde verfstreken te moeten corrigeren. Of het hypersomnie is wat ik heb boeit me eigenlijk niet. Ik heb wel even gekeken op Wikipedia, maar kan ernstige zaken uitsluiten. Dan mag een mens toch tevreden zijn, niet waar?
Zo bezig met mijn eigen slaapperikelen realiseer ik mij dat er meer mensen problemen hebben rond de slaap. Ik vraag mij echter af of het een probleem is, of men er een probleem van maakt. Naar mijzelf kijkend, ik maak er geen probleem van. Ik stel het wel vast. Ook neem ik soms een Diazepam in, wanneer ik een aantal slechte nachten heb gehad. Maar dat is in feite meer in relatie tot mijn hernia (en de daarmee gepaarde pijn) dan het feit dat ik een wat verstoord slaapritme heb. Bovendien geniet ik wel van alle nachtelijke geluiden...

Vriendschap

Vriendschap is een illusie..., een fragment uit het lied "vriendschap", van het Goede Doel (de band van Henk Westbroek). Een leuke meezinger, dacht ik altijd, de waarheid van de tekst liet ik aan mij voorbij gaan. Inmiddels ben ik ouder, wijzer en tors ik wat meer levenservaring met mij. Vriendschap, het houd mij bezig. Voorheen was het geen item, echter sinds mijn vertrek uit Driehuis begint het langzaam meer en meer te spelen.

Je vertrekt. Met regelmaat mail je. Met vrienden, met bekenden. Je ontvangt reacties. Soms krijg je spontaan een bericht. Na enige tijd schrijf je minder met als gevolg minder reacties. Sommigen reageren nog minder dan voorheen. Van een enkeling hoor je echter heel weinig. Niets soms. Zo gaan die dingen. Mensen komen in je leven, en mensen verdampen uit je leven. Verdampen in een soort vergetelheid. Ik ken dat. Van collega's, van buren. Mensen waar je soms heel intens mee om gaat. Je doet dat omdat er iets gezamenlijk is. Maar verhuis je, of je krijgt een andere baan, versmelten de meeste contacten. In feite ook wel logisch, omdat wat je bindt verdwijnt. Toch blijven er altijd contacten voort bestaan. Een zeldzaamheid, maar het gebeurt. Soms verdwijnt iemand uit je leven. Niet omdat jij vertrekt of jou leven verandert, maar dat van de ander. Niet zonder uitzondering om redenen waardoor verder contact ongewenst is, niet meer mogelijk is, of dergelijke.

Persoonlijk ben ik een trouwe lobbes. Vriendschap is voor mij zeer waardevol en ik onderhoud de contacten. Niet altijd even goed of even intensief, maar wel zo goed als mogelijk. Dat betekent ook dat het voor komt dat mijn vriendschap, mijn trouw, door de ander niet gewaardeerd wordt. Dat kan en is een risico. Een enkele keer leidt dat tot beëindiging, dan wel verkoeling, van het contact. Iets wat je moet accepteren. Immers vriendschap, of het hebben van goede kennissen, dient toch een wederzijds gebeuren te zijn. Van mijn kant is het een uitzondering een dergelijke relatie te verbreken.

Buren, kennissen, collega's zijn van andere orde dan vriendschap. Althans volgens mijn opvattingen en naar mijn normen. Vriendschap gaat verder. Hen die ik tot mijn echte (en hechte) vriendenkring beschouw ken ik veelal al vele jaren. Mijn beste vriend echter ben ik kwijt geraakt, doordat de dood ons scheidde. Dat was een bijzondere vriendschap. Soms zagen we elkaar een tijd niet, ik kende zijn gebreken en zijn karakter. Daarvan uitgaande hebben we jaren een heel goed contact gehad. We konden altijd op elkaar bouwen.

Andere vriendschappen hebben ook een ander karakter. Wat dat betreft komt het liedje van Henk Westbroek weer naar boven; "een pakketje schroot, met een dun laagje chroom"... Dat is niet direct gerelateerd aan de vriendschappen zelf, maar het feit dat ik mij zelden nog in de kring van mijn vrienden bevind. Langzaam ontstaat er een teleurstelling. De interesse in hen blijf ik tonen, maar de respons is laag. Belazerd laag misschien. De vraag waar dat aan ligt zal nimmer concreet beantwoord worden. Reacties zullen enigszins ontwijkend zijn. Het chroom barst los, het schroot wordt zichtbaar, of blijft over. Misschien ben ik niet aardig genoeg, of beschik ik onvoldoende over zaken die aantrekkelijk genoeg zijn voor anderen. Geld bezit ik niet, beroemd ben ik even in. Mijn netwerken zijn niet bijzonder. Vriendschap blijkt regelmatig een gecalculeerde relatie. Of je elkaar nu echt aardig vindt of niet lijkt soms secondair aan de belangen die een contact voor iemand biedt. Ontbreken die belangen in zekere mate, dan is afstand een drempel geworden. Een leven dat toch vooral van dichtbij af speelt. Ik val buiten het "dichtbij", behalve wanneer ik fysiek "dichtbij" ben. Dan lijkt er ook helemaal niets aan de hand. Maar ben ik weer uit zicht, lijkt het ook uit het hart te zijn. Bij de een is dat sterker dan bij de ander. Het is ook afhankelijk van de verwachtingen welke ik heb. Het is niet zo dat je bij iedereen dezelfde verwachtingen koestert. Nee, bij ieder individueel pas je de verwachtingen aan. Generaliseren is niet aan de orde.

Dat wil overigens niet zeggen dat de betekenis van vriendschap toch tot enige twijfel leidt. Zoals Westbroek zingt is het wellicht een illusie. Niet altijd. Er zijn absoluut uitzonderingen, maar dat de meeste vriendschappen toch een illusie blijken is een onderdeel van de realiteit van het leven. Ergens een deprimerende gedachte. Aan de andere kant een realiteit die je ook sterk kan maken. Wetend hoe het zit, maakt je immers minder broos.

Tja, het leven is soms teleurstellend. Realisme is het middel tot overleven. Vriendschap is een illusie, maar sommige vriendschappen zijn misschien heel waardevol, heel echt. Misschien ben ik een beetje teleurgesteld. Toch zie ik het positief in. Gewoon, omdat ik realistisch ben en mijzelf niet voor de gek houd. Wat ik van vriendschap verwacht kan (en mag) ik de ander niet opleggen. Ik heb hierin mijn visie. Ik zal daar in ieder geval heel zorgvuldig mee om blijven gaan. Er zijn immers vast vriendschappen, waar edelmetaal onder het chroom zit....