zaterdag 29 oktober 2016

Dubbel gevoel

Best vreemd. We zijn blij met een woning in Nederland, zodat wij eindelijk weer een vaste plek hebben, maar nu ik er bijna een week zit, is het juichen mij wat ontgaan. Ik ben zelfs, gelukkig weer ingeschreven met de duidelijke boodschap volgend jaar 4 maanden in Nederland te moeten zijn. Daar voldoe ik graag aan. Wij allebei. Toch voelt het niet lekker, dat de gemeente Haarlem, ons bewaar ongegrond heeft verklaard. Dat was te verwachten, omdat ik vooraf al aangaf de bezwaarcommissie zeer partijdig over te vinden komen. Bovendien staan er tegenstrijdigheden  in de uitspraak. Er staat dat we voldoen, en er staat dat we niet voldoen… Vreemde snuiters, die ambtenaren. Dat de commissie niet door heeft dat de vier maanden gelden voor een kalenderjaar, is ook zo stom. Of we de stap naar de rechter maken, moeten wij nog overwegen. Als we het doen ben ik op voorhand zeker van het zegevierend recht, want de gemeente Haarlem zit er gewoon naast! Maar goed, eigenwijze ambtenaren, die hun zin willen hebben, als kleine stampvoetende kinderen.
Maar goed, genoeg over die klote overheid. We hebben een woning. Ruim een week ben ik druk bezig geweest, en nu is het bewoonbaar, gezellig en heeft zelfs iets eigens door de spulletjes. Ik woon nu op twee plekken; IJmuiden én Gogceovacik.
Het geeft ook een heel schizofreen gevoel, maar dat komt wellicht ook doordat we een wel heel kleine bejaardenwoning hebben. Een betonblok, met aan een kant ramen. Benauwd en opgesloten, tegen over ruimtelijk en vrij in Turkije. Twee totaal verschillende levens. Ook merk ik hier eigenlijk geen creatieve inspiraties te hebben, terwijl in Turkije ik niet te stoppen ben. En dan gelijk weer het gezeur van de mensen om je heen. Na ruim een dag belde al een oude man aan; hoelang de wasmachine op de gang bleef staan…
De ruimte is te klein om samen en met onze honden er te bivakkeren. Het uitzicht, een zeer ruime binnentuin, is verboden voor ons, en zeker voor onze honden. Het zal een straf zijn ze onder deze omstandigheden mee te nemen naar Nederland. Dat houdt in dat wij niet samen hier kunnen zijn en dus voor een deel gescheiden moeten gaan leven.
Het meeste pijn doet misschien wel het gevoel verloren te hebben. Wanneer ik rond loop en rond rijd, in de winkel sta, dan merk ik, voel ik tastbaar, wat wij allemaal verloren hebben in Nederland. We zijn wel erg veel kwijt geraakt. Gek, want ons leven in Turkije roept zo’n dergelijk gevoel in het geheel niet op. Met ons budget daar kunnen we goed rond komen en zelfs naar het terras gaan. Met het budget voor hier moet iedere cent omgedraaid worden en moet er veel gelaten worden. Hoe waardevol is de hulp die ik van vrienden krijg. Vooral de praktische hulp; het gebruik van hun auto’s. Zonder dat zal ik mij nog meer verloren voelen.
Afgelopen week was ik op de fiets naar Haarlem. Terugfietsend viel mij op dat wij echt zowat in de uithoek van IJmuiden wonen. Verder kan bijna niet. Dat klopt ook, want zo’n driehonderd meter hier vanaf ligt dagelijks de ferry naar New Castle. Vrij illustratief.
Het geluk, of het voordeel, nu is mijn agenda. Afgelopen anderhalve week stond in het teken van verhuizen en inrichten. Vanaf nu kan ik mij volop storten op de Kunstlijn Haarlem 2016. Drie exposities en een werk op de centrale expositie in de Vishal. Nu hoop ik nog wel iets te verkopen, zodat ik een ticket naar Turkije kan kopen, later in november. Het staat bijna symbool voor onze financiële krapte hier. Nu voel ik pas echt het leven in twee werelden, twee culture- en twee klimaat zones.  Wel een overeenkomst. Hier heb ik (nog) geen internet. In Turkije ook (nog) niet, nadat daar een maand geleden een wegwerker de kabel heeft stuk gereden…
Het is leuk mijn contacten te hebben, vrienden en familie. Verder voel ik het hier als een verplichting. Wel een waar ik overigens graag aan voldoe. En er is perspectief. Over een jaar wordt onze flat gerenoveerd of gesloopt. Dan krijgen wij een wisselwoning. Het kan er alleen maar op vooruit gaan. Ja, het zal dus wel degelijk allemaal weer wat beter worden en normaliseren. Op dit moment ben ik echter nog niet zo ver. Ik voel mij wat gespleten door het leven gaan. ’s Avonds voel ik mij bijna thuis in het flatje. Gordijnen gesloten, tv aan. Meer dan de tv kan ik echter niet opbrengen. Dat is dan weer jammer. Maar goed, ’s winters kijk ik ook in Turkije best wel regelmatig tv. Nu ga ik echter malen. Tijdens het kijken zie ik ons verlies hier onder ogen, maak mij zorgen en word ik droevig. Overdag gaat het wel, dan ben ik immers bezig. En ach, over een aantal weken ga ik weer terug naar Turkije, mijn vrouw, onze honden, onze katten en ja, zelfs onze kippen… En dan kan ik gewoon in de tuin keihard schreeuwen!