Wat zo zonde is, wanneer je dood bent, is dat je niet meer
weet dat je ooit geleefd hebt. Alles is weg, je herinneringen, de gedachten, de
beelden in je hoofd, evenals gevoel. Er is totaal niets meer. Eigenlijk zijn we
iedere nacht dood. Wanneer we slapen. Soms droom je, maar een groot deel van de
nacht ontgaat volledig. Dan leef je in feite even niet, ondanks dat je lichaam
met van alles bezig is, lijkt je geest zich van je te hebben ontdaan.
Onderzoekers hebben de slaap onderzocht en uit analyses is gebleken dat je
meerdere soorten/niveaus van slaap hebt. En al die ongelofelijke en
integrerende dromen spelen zich in super korte tijd af. De dood is niet veel
anders, voor het besef dat men heeft. Alleen de dromen ontbreken..., er blijft
dus niets over.
Wanneer je geboren wordt en je ontwikkeld besef je niets
van de tijd van voor de geboorte. Je bestond niet, er was niets. Gelukkig dat
een baby, en peuter, zich ontwikkelen en het leven "eigen" maken. Dat
maakt het "gat" van voor de geboorte acceptabel en draagbaar. Maar in
feite is er geen verschil tussen de periode van voor het leven en de periode er
na.
Natuurlijk zijn dat enge gedachten. Immers de enige echte
conclusie die je kan trekken is dat het leven volkomen zinloos is. Een
moeilijke realiteit waar niet altijd eenvoudig mee te leven is. Dat is dan ook
een van de redenen dat de mens "gelovig" is geworden en religies zich
ontwikkeld hebben. De religies die een "Hemels" leven beloven, na het
overlijden. In een hemel of hel, of met 72 maagden. Een leven met of zonder
inhoud, maar een leven! Niemand die het weet, niemand die terug gekomen is om
het te vertellen. Uitgezonderd de "bijna dood" ervaringen van mensen.
Vaak staat daar een tunnel van licht in centraal. Naar mijn idee is dat een gevolg
van chemische processen in lichaam en geest. Nee, dood is dood. Morsdood.
Anderen "verzinnen" een leven voor de dood. Een
vorm van reïncarnatie. Mensen die beweren dat ze een ridder waren, een
edelvrouwe of iets anders in vroegere tijden. Het leven voor en na de dood
neemt een deel van de angst weg, waardoor het een zekere rust geeft te geloven.
Alleen klote, dat de religies daar veelal een loopje mee nemen. Het
katholicisme in de Middeleeuwen, het Calvinisme later en tegenwoordig vooral de
Islam. Men realiseert niet eens meer dat het "geloof" is, maar
ervaart het geloof als een waarheid. Een waarheid waar van uit oorlogen gevoerd
worden, mensen vermoord en barbaarse gedragingen voort komen. Mensen die
weigeren te geloven dat er niets meer is dan dít leven laten zich niet
overtuigen, maar (vanuit hun persoonlijke angsten) de anderen dwingen hun
geloof aan te nemen. Vaak gaat het helemaal niet om het geloof, maar puur over
macht, met de religie als perfect instrument. IS is daar een actueel voorbeeld
van.
Voor mij is het leven dus feitelijk volkomen zinloos. Een
droom, die straks voorbij is. Tja, dan wil je wel een mooie droom hebben.
Daardoor heb ik zelf een zekere "zin" aan mijn eigen leven gegeven.
Het moet een mooie droom zijn en worden. Op het moment dat ik sterf en nog
eenmaal achterom mag kijken moet ik kunnen zeggen: ik heb geleefd en ik heb een
mooi leven gehad. Op dit moment kan ik dat. Ik zou dus kunnen sterven. Toch wil
ik nog blijven dromen, blijven leven, omdat er nog genoeg is om het leven nog
meer te verrijken. Om een nog mooiere terugblik te hebben, du moment ik zal
overlijden.
Ik probeer een mooi en goed leven te leiden. Daardoor maak
ik mij druk over tal van zaken, als gerechtigheid. Ook eerlijkheid is voor mij
essentieel, evenals gelijkwaardigheid. Alleen, wanneer je kijkt naar het leven
wat ik leid, blijk ik niet te kiezen voor de weg van de minste weerstand. In
tegendeel. Soms lijkt het wel of ik tegenstand en noodlot op zoek. Ik doe dat
niet bewust, maar het is het gevolg van de keuze hoe ik met het leven om wil
gaan. Omdat alles zo zinloos is, wil ik het goed doen. Goed voor mijzelf, wat
inhoudt, goed ook voor anderen. Attent, alert, hulpvaardig, meelevend. Doe een
ander niet wat u niet wilt dat u geschiedt...., een van de meest waardevolle
uitspraken om het zinloze leven nog enige inhoud te geven.
Ja, ik ben tevreden met mijn leven en hoop het nog lang vol
te houden. Wel koester ik de wens dat het leven, in een aantal opzichten, wat
makkelijker wordt, wat minder complex. Dat zal de leeftijd wel zijn.
Angst voor de dood is enigszins paradoxaal bij mij. Aan de
ene kant de angst straks niet eens meer te weten dat ik ooit geleefd zou
hebben, anderzijds juist de rust dit niet te weten. In feite ben ik niet bang
voor de dood. Niet dat ik zeg: laat maar komen, maar als de man met de sijs
komt zei het zo. Toch heb ik een grote angst voor de dood. In feite een irreële
angst, maar vanuit mijn bewustzijn wel een sterke angst. De angst van het
moment te overlijden. Het ene moment het bewustzijn, en het volgende moment de
totale leegte. Stilte, zwart, niks. Dat moment van overgang is mijn grootste
angst. Ik zal geen zelfmoord kunnen plegen, maar ook euthanasie of actieve
levens beëindiging bij een afgerond leven lijken niet bij mij te passen. Mensen
die dat wel kunnen..., daar heb ik zelfs bewondering voor. Vooral wanneer zij
in het leven staan, zoals ik in het leven sta. Nee, de dood moet intreden op
een wijze dat ik het mij niet realiseer. Maar goed, je hebt het nooit voor het
zeggen.
Mijn hele leven ben ik al bezig met de dood. Rond mijn 25e
was ik er bang voor. Ik was al bijna op 1/3 van mijn leven, wat eigenlijk met
begon. Nu ik zestig ben merk ik dat het leven (gelukkig) best lang is. Toen
mijn moeder stierf, op haar zestigste, had ik het gevoel dat zij nauwelijks
geleefd heb. Nu ik zelf die leeftijd heb realiseer ik mij hoe lang het leven
duurt. Ik geniet daar van. En hoop er nog lang van te genieten. Ik zeg niet dat
ik 100, of zelfs 130, wil worden. Ik zie wel... Nou ja, ik merk het niet,
wanneer het mijn tijd is. In ieder geval wil ik nog wel even door. Geef mij
maar een stukje verlenging..., als ik maar met een goed gevoel kan terug
kijken. In principe kan ik dat, alhoewel de maatschappij om ons heen het er
soms niet eenvoudiger op maakt. Machtswellustelingen, politiek, regels, geld,
allemaal remmende factoren. Raar eigenlijk. Ik ervaar het leven als iets
zinloos, eigenlijk niets meer dan een nogal realistische droom, en toch maak ik
mij druk om van alles. Wat dat betreft is het leven toch heerlijk. Is onze
aarde toch geweldig. Ben ik toch een tevreden mens. Uit kleine dingen kan ik
mijn blijheid halen. Gebroken van de pijn lig ik op de bank, maar tevreden,
want vandaag heb ik toch maar weer een paar mooie dingen gedaan! Maar, ik moet
ook weer op zoek naar een "doel", voorlopig leef ik nog..., hoop ik
natuurlijk.
