Tele-2 pas op met mobiel over de grens

De twee gezichten van Tele-2



Momenteel hebben wij een erbarmelijke ervaring met telecombedrijf Tele-2. De houding is dermate onbeschoft, evenals de communicatie, dat dit (ter waarschuwing aan derden) nu breed uitgemeten mag worden. Deze blog zal ik dan ook niet alleen als blog publiceren, maar ook als "open brief" naar media consumentenprogramma's en rubrieken.

Medio augustus vertrokken wij naar Turkije. Tijdens de reis hebben mijn vrouw en ik alle data van onze mobiele telefoons uitgezet. Dit wegens een eerdere ervaring met onverwachte internet kosten, eerder in het buitenland. Om toch te kunnen communiceren hebben wij beiden korte bundels gekocht, voor ongeveer tien euro konden we dan drie dagen internetten. Dit ging al niet geheel zoals we wilden. Zelf heb ik daardoor, waarschijnlijk, een onnodig extra bundel gekocht. Verder stond alles uit; dataroaming, etc. Buiten de bundels hebben we ook onze internet uit gezet. De reis duurde ruim zeven dagen, voor wij de plaats van bestemming bereikten. Ook daar, de mobiele telefoons alleen ingesteld op bellen en WiFi.

Eind oktober kwam ik even terug in Nederland. Vanaf Schiphol wilde ik bellen, maar naar bleek, ik kón niet bellen. Via ons postadres krijgen we de post snel en goed door, maar niets was daartussen wat mij er op had gewezen dat ik niet kon bellen. Wel had ik wat onduidelijke berichten ontvangen. Daarop had ik al geprobeerd Tele-2 te benaderen. Dat kan alleen telefonisch, net iets wat voor ons vanuit Turkije geen optie was. Uiteindelijk zag ik als enige digitale weg met Tele-2 te communiceren hun klachtenformulier op de website.

De volgende dag belde ik met de firma. Ik werd keurig te woord gestaan. Na diverse telefoontjes, allen ook even correct, werd mijn rekening meer dan gehalveerd en ook kon ik weer met mijn mobiele telefoon bellen. Nu moet ik zeggen, dat ik in Nederland kwam ook juist een brief van een incassobureau (Bos Incasso) ontving. In ieder geval, keurig geregeld en ik heb ook direct de rekening voldaan.

Tijdens mijn telefonische contacten heb ik er ook op gewezen, dat het zelfde probleem voor de mobiele telefoon van mijn vrouw kon spelen. Daar kon men echter niets aan dien, omdat haar rekening nog niet bij de incasso lag.

Voor ik verder ga: waarom de rekening, incasso, en hoe zat het met de hoogte? Wel, mijn rekening was ruim 200 euro. Ik heb een abonnement van 26 euro en gebruik mijn apparaat zo min mogelijk. Ik haat bellen. Maar onderweg bleek mijn telefoon met internet aan de loop te zijn gegaan. Ondanks dat ik alles uit had. Waar dat in zat, en hoe het verbruik was kon Tele-2 mij niet vertellen. Dit in het kader van de privacy. Ze zien wel de "tikken" en baseren hun rekening daarop, maar feitelijk is dit dus niet inhoudelijk te controleren. Hoe diffuus kan je de al diffuse wereld van bits en bites maken? Maar men zag dat ik pogingen had gedaan de korte buitenland abonnementen te nemen, en daardoor ging Tele-2 er vanuit dat er inderdaad iets mis gegaan was. Omdat ik wel een paar keer in Turkije was gebeld, vanuit Nederland, was mijn rekening wel aanzienlijk hoger (raar, restitutie voor te weinig bellen is er niet bij, maar ga je er overheen of zit je elders gaat de kassa gelijk rinkelen).

Tijdens mijn telefonades met tele-2 heb ik ook aangegeven het vreemd te vinden dat zij alleen telefonisch bereikbaar zijn, met uitzondering van het klachtenformulier. Ook werd duidelijk dat er niets bij de bewuste mevrouw bekend was van mijn "klacht" maar er zou beter op het formulier gelet worden. Daar ga je dus maar vanuit.

Terug in Turkije duurde het niet erg lang of er was post van Incasso Bureau Bos. Ik heb direct Tele-2 een mail gestuurd via het klachtenformulier én Bos gemaild. In het formulier, als in de mail met Bos heb ik aangegeven met Tele-2 te willen mailen, omdat ik wederom niet in de gelegenheid was te bellen. Reacties bleven uit. De tweede brief van Bos gaf aan dat Tele-2 van niets wist en de rekening gewoon voldaan moest worden. Ook werd ergens gemeld dat er in juni contact was geweest met de client (mijn vrouw dus) over deze rekening (over de maanden augustus en september). Makkelijk, Tele-2 ontkent alles, geeft verkeerde informatie, en is voor ons dus niet eens bereikbaar! Hoe achterlijk voor een telefoon- en internetbedrijf dat ze niet per mail bereikbaar zijn, maar alleen telefonisch. Daarbij, de rekening van mijn vrouw is in exact dezelfde situatie (en tijd) ontstaan als de rekening van mij. In mijn geval erkende het bedrijf dat er blijkbaar iets mis was, terwijl bij mijn vrouw alles in alle toonaarden ontkent wordt, zonder dat ik rechtstreeks met ze kan communiceren. De tweede brief van Bos Incasso ging er dan ook over dat de client (Tele-2) van niets wist, niet door ons benaderd waren, etc. Inmiddels had ik ongeveer vier klachten verstuurd. Mijn conclusie is dat het klachtenformulier van Tele-2 een wassen neus is. Er wordt blijkbaar totaal niet naar gekeken, dan wel de onderlinge communicatie is absoluut belazerd.

Inmiddels is brief drie van Bos binnen. In mijn vorige reactie naar Bos had ik aangegeven dat ik rechtstreeks met Tele-2 wilde communiceren. Zo'n incasso zit er ook maar tussen. Ja, heel makkelijk voor het telefoonbedrijf. En inderdaad, een standaard reactie van Bos, dat haar client bij haar standpunt blijft. Uitgeluld dus... Kan zo iets in een westerse rechtsstaat als Nederland? Het lijkt er wel op en inmiddels moeten we meer dan 500 euro ophoesten... Nu ben ik maar een halve digibeet, maar een volledige digibeet zal in dit geval alleen maar nog meer digibeet willen blijven. Ik kan herhalen richting Bos wat ik in mijn vorige mail aan gaf; ik wil mailcontact met Tele-2, maar ik weet op voorhand dat dit niks oplevert. Als klant word je via deze weg tegen de muur gezet, want in haar laatste brief laat Bos weten dat dit mijn laatste kans is de rekening te voldoen. Wat dan de vervolgstappen zijn wordt overigens niet vermeld. Ik neem aan een deurwaarder en dan gaat alles weer helemaal overnieuw. En Tele-2 blijft maar stommetje spelen. En wanneer het nu allemaal terecht is, maar dat is het niet. Er is iets mis gegaan, de techniek heeft gefaald, of weet ik wat. Nee, ik weet dat niet. Wat ik wel weet hoe uitermate voorzichtig wij omgegaan zijn met die apparaten, na het oversteken van de Nederlandse grens. Het lijkt alleen niks geholpen te hebben,

Al jaren lees je de ergernissen over telefonie en internet in het buitenland en de aanbieders. Er lijkt enige beweging in te zitten, nu het bellen in en naar het buitenland wat goedkoper schijnt te geworden. Echter, het blijkt (voor een beetje leek) een niet te bevatten wereld, waar bedrijven zich enorm verrijken, maar klantvriendelijkheid een relatief begrip is. En zo heb ik de twee kanten van dit bedrijf, Tele-2 leren kennen. Twee totaal verschillende gezichten, voor het zelfde probleem.

Het feit dat mijn vrouw in het ziekenhuis lag, toen ik in Nederland was, heeft er alleen tie geleid dat ik sneller weer aangesloten werd. Ik was afgesloten, omdat de telefoonbedrijven een soort limietgrens hebben ingesteld. Ga je daar overheen, volgt automatisch afsluiting, ter bescherming. Desalniettemin gaat dat verhaal niet geheel op, daar dit lijkt wel voor internet niet lijkt te gelden. Ben je ouder dan dertig, niet al te modern, enigszins digibeet, nou pas dan maar op.

Met dit verhaal wil ik natuurlijk ook iets bereiken. Als eerste wil ik gebruikers waarschuwen voor dit soort verborgen verrassingen. Als tweede roep ik aanbieders op communicatief beter en breder bereikbaar te zijn. Ten derde vraag ik mij af of deze wereld diffuus moet blijven, voor mensen die niet helemaal up to date zijn in de digitale wereld, waarbij de wet op de privacy nog eens extra mee werkt aan de vaagheid. Tot slot toch maar weer eens een oproep aan consumentenprogramma's en rubrieken dit soort onderwerpen aan de kaak te blijven stellen. Het is al jaren een probleem. Er lijken problemen opgelost te worden, maar nieuwe doen zich voor. Het is verdomd jammer dat ik mijn mobiel niet gewoon in de Middellandse Zee kan flikkeren. Je hebt zo'n ding nodig om een beetje te (over)leven in deze maatschappij. Een paar slimmeriken worden daar dan ook héél rijk van. Rijk van lucht....

In den vreemde: ik begrijp er geen snars van (24)

Recent kwam onze achterbuurvrouw, de moeder van de huisbaas, het terras op. Ging zitten, nam een sigaret en ging een gesprek aan. Een echte Turkse vrouw, smoezelig witte hoofddoek, gebreide trui een een orginele sjofar (tussen broek en rok in), met het bekende bloemetjesmotief. Reina zat achter de iPad, met het vertaalprogramma.

Ik was bezig, maar af en toe ging ik er bij zitten. Soms dacht ik iets te begrijpen, maar het meerendeel ging glad aan mij voorbij. Het lukt me niet echt. Misschien zit mijn hoofd te vol en mankeert het aan mijn talenknobbel, maar dat Turks komt er maar mondjesmaat in. Ik pik wel dingen op, maar allemaal heel magertjes en sporadisch. Zo vroeg ik laatst in de winkel; dekkedar? Later begreep ik dat het nekkardar moet zijn. Dat betekent zo iets als; wat kost het? Ondanks mijn foutieve bewoording werd ik zo waar wel begrepen. Toch leuk. En inmiddels heb ik er weer van geleerd. Zo gaat het mij af, woordje voor woordje. Ik kon tellen tot tien, maar nu blijf ik alweer bij de zes hangen. Vijftig (elli) weet ik dan weer wel.

Naar het schijnt is Turks gramatikaal een van de eenvoudigste talen. Atatürk heeft de taal over gezet in ons Romaanse schrift en de taal tevens vereenvoudigd. Zo eenvoudig, dat ik het maar lastig vind. Daarbij komt dat woorden meerdere betekenissen kunnen hebben en soms een letter (of zelfs klemtoon) anders, dit iets heel anders kan betekenen. Toch blijf ik zwoegen meer van de taal onder de knie te krijgen. Ik merk soms ook wel meer te begrijpen, maar spreken houd ik tot het minimum beperkt. Vaalangst? Nee, daar ben ik wel over heen. Het lukt gewoon niet zo goed. En dat terwijl ik inmiddels in het Turks aangesproken word. De toeristen zijn weg. Die komen vanaf maart weer. Daarbij leer je elkaar (her) kennen in zo een dorp. Dat maskt het weer iets eenvoudiger. En samen met het vertaalprogramma van de iPad is het me nog steeds gelukt dat voor elkaar te krijgen, wat ik wil.
Ik wil alleen van die knulligheid af. Met die volle kop van mij dien ik hier dus wel de tijd voor te nemen. De tijd om echt te gaan leren lukt me overigens niet. Eigenlijk wil ik dagelijks aan de slag en de taal leren op mijn eigen wijze. Dat blijkt tot op heden een mooie illusie. Je denkt in zo'n land heb ik tijd zat, zullen we ons wel vervelen en moet ik toch wat te doen hebben. Maar zo werkt het dus niet. Mijn dagen zijn tot nu toe allen gevuld, waarvan minder dan de helft zoals ik gepland en voorgenomen heb. Hier gebeuren de dingen anders. Er komt wat tussen, de dingen gaan niet zoals je vooraf had bedacht, je wordt afgeleid, noem maar op. vervelen lijkt hier niet in mijn woorden oek voor te komen. Bijzonder, meer zo weinig contacten. Wat dat betreft moeten we vaker het dorp in en zo lang we nog niet zoveel mensen kennen ook mensen aanspreken. Het makkelijkst zijn buitenlanders. Qua taal, maar ook omdat je natuurlijk in de zelfde positie zit. Het kan verkeren. En zeker voor een gesprek met enige inhoud moet je een daarvoor gechikte Turk zoeken, als een speld in een hooiberg.
Taal is mooi. Ook lastig. Daarbij ben ik eigenlijk ook een beetje een Einzelganger. Toch moeten we kontanten leggen en heb ik soms behoefte aan een goed gesprek. Met die moeder is dat goede gesprek in illusie, toch hebben we zitten praten. Met haar beperkte kennis van alles en de interesse van een mug kom je geen heel eind. Wil ik de taal leren moet ik meer contacten aan gaan. In ieder geval: wel met enige inhoud.
De achterbuurvrouw zal het worst zijn. Ze ging ook gewoon door. Aardig is dat sommige dingen, ondanks alle barrières, wel werken. Herkenning in woorden. Zo hem ik zelf ontdekt wat taman (okay) betekent. Een voorbeeld van een woord wat je vaak hoort en op een gegeven moment de contaxt ziet.

De moeder van Özaï had het na drie peuken wel bekeken. Ze stond op een schoon langzaam te tuin uit. Waarbij zij overigens uitermate lenig over het hondenhekje stapte.

in den vreemde: orkest (23)

 

Sinds mijn hernia begonnen is ben ik gewend net enige regelmaat mijn nachtelijke rust te onderbreken. Dan kan ik niet op bed blijven liggen. Soms is een half uur genoeg, andermaal heb ik zeker een uur nodig. Dat was in Haarlem, hetzelfde in Driehuis en niet anders, nu, in Göcek.

 

De tijden van ontwaken liggen globaal tussen half één en vier uur. Wanneer ik er vroeg in duik, meestal na een uurtje. Ik ga uit bed, rook er eentje en drink een glaasje. In Nederland zat ik binnen en was het vrijwel altijd stil. Zelfs de honden bewogen niet voor me, wanneer ik de kamer in kwam. Nu is het anders. Twee van die mormels slapen op bed. Geheel tegen onze zin, maar sinds de reis zijn ze niet meer weg te houden. We hebben het een paar keer geprobeerd, maar of er is luidkeels protest of de deuren worden beschadigd door hevig krabben. En honden kunnen behoorlijk drammen... Dus, we hebben ons opgeofferd.

 

Ventje ligt aan de buitenzijde, strak tegen mij aan, op schouderhoogte. Noah bij de benen en aan de binnenzijde. Samen weten ze mij aardig in een nachtelijke houdgreep te houden. Blijkbaar wil, vooral, Ventje in mij kruipen. Wanneer ik wakker word lig ik in een onmogelijke houding, half in de spleet tussen beide matrassen. Wellicht kan ook een gezonde rug dat niet verdragen. Uit pure ellende trek ik dan maar mijn lange onderbroek en ochtendjas aan en druip ik af naar beneden. In het begin zat ik gewoon binnen, maar omdat ik binnen niet meer mag roken slof ik naar de waranda. Van de oorverdovende Hollandse stilte is hier echter geen sprake. En het leuke, ik geniet er van.

Nu gaat de fabel rond dat hanengekraai het ochtendgloren inluiden. Welnu, de Turkse hanen hebben geen besef van tijd. Niet lang na middennacht begint het eerste gekraai. Aan de overkant is een haan. Hij klappert even fors met de vleugels op iets wat een holle buik lijkt om vervolgens een strot op te zetten, die tegen de bergen aan echoot. Gevolg is dat buurhaan reageert en binnen de kortste keren is het een kakofonie van gekraai. In diverse toonaarden en volumes. Vergelijk het met de violen van een orkest.

Ook het slagwerk is aanwezig; de hond. Even verderop zit een exemplaar die de ganse tijd door een blaf laat horen. Drie korte blaffen, met een even zo kort intermezzo, gevolgd door twee snelle blaffen. Eigenlijk triest, want die hond zal wel in een klein hokje zitten en vooral angst koesteren, in plaats van de stoere waakhond te spelen. Indien er een, voor mensenoren niet waar te nemen, onregelmatigheid plaats vindt gaan de andere honden blaffen. Heftig, hoge tonen, lage tonen, met een snelle maat, of met een rustig tempo. Naast het viool geluid is er dus ook een volledig slagwerk bezig.

 

Ook vogels houden zich hier niet aan de regels. Gedurende de nacht fluiten en kwetteren zij. U kunt wel raden dat hier het koperwerk aan de slag is gegaan. Wat zij doen is mij onbekend, maar veelal is het een drukte van jewelste. Vanuit de bossen klinkt de trombone van de uil. Als een roffel een zachte windvlaag door de bladeren van de bananenplant.

 

Als een harp beklimmen zwaarbeladen vrachtauto's de grote weg naar Fethiye. Een steile, bochtige helling. Je hoort ze kruipen, schakelen en per bocht verandert het geluid tot ze bij de top zijn. Een paar katten strijden ondertussen luidkeels om hun territorium, waarna Ventje naar buiten stormt met iets wat hangt tussen hijgen en blaffen.  Uit de sinaasappelboom valt een overrijpe vrucht, als een pauk slag, dof op de taaie aarde. De egel ritselt, bijna triangel achtig, door het dode bladerdek. Een brommer scheurt over de weg voorbij, gevolgd (na een intermezzo) door twee auto's. Beiden met een andere snelheid, ander geluid.

 

Kortom geen oorverdovende stilte, maar een orkest met een verhaal wat mij sterk doet denken aan "Peter en de Wolf" van Sergej Prokofjov. Ik mis alleen wel de warme verhalende stemmen van Mies Bouwman en (volgens mij ook) Willem Duys (dat is de versie die ik tenminste ken). Ondanks de nachtelijke onderbrekingen is dit geen straf. En altijd met dezelfde finale: gehoest en gerochel van mijn kant. Heb ik toch weer twee of drie peuken weg gepaft....