woensdag 19 juli 2017

Gelijkwaardig leven

Het concept van mijn politieke werk is klaar. Het centrale thema is: gelijkwaardig leven. De nadruk ligt op de gelijkwaardigheid, maar gelijk stel ik ook dat gelijkheid niet bestaat. Immers, geen mens is het zelfde.

Inmiddels ben ik er al jaren mee bezig. Door mijn eigen politieke ervaring, mijn maatschappelijke ervaring, het (wereld) nieuws en nog veel meer aspecten. Allemaal zaken, die ik in de loop der jaren tot een geheel heb getracht te maken. In eerste instantie deed ik al wat meldingen over het Sokatisme. Achteraf ben ik van deze term afgestapt, omdat ik daar toch nog te veel verwijzingen naar de oude en bestaande politiek  in zitten. Om die reden heb ik het omgedoopt tot Merhottisme. Misschien wat egocentrisch mijn eigen naam er aan te verbinden, maar wie weet wordt er een betere benaming voor gevonden. Mits er maar geen verwijzingen in terug te vinden zijn naar de oude en bestaande politieke vormen.



Soms heb ik al een tip van de sluier opgelicht. Ja, het Merhottisme is een politiek, die uit gaat van de individu en die gelijkwaardigheid. Dat betekent ook dat er soms, voor veel lezers, wel eens heel confronterende gedachten beschreven staan. Confronterend, omdat het ons op een andere manier van denken brengt. Daarbij zullen diverse onderwerpen vergeleken worden met de oude en bestaande politieke instituties.



Het concept beslaat momenteel bijna 100 pagina's A4. In boekvorm zal dat meer zijn. In ieder geval heb ik geprobeerde voorkomen een boek van Bijbelse dikte te schrijven. Ook is het geen dichtgetimmerd systeem, maar een manifest wat de (nieuwe) politiek ook juist aan het werk en denken moet zetten. Op een manier, dat politiek slagvaardiger wordt. Maar ook gaat het Merhottisme uit van minder politieke invloed op de individuele mens. Het Merhottisme is een strak raamwerk, waar juist veel inhoud aan gegeven kan, en moet, worden. De politiek krijgt dan ook in feite een andere rol.

Het concept moet nu bijgewerkt worden. Daarbij moeten er nog noten worden toegevoegd en diverse verwijzingen. Doordat ik relatief lang aan het schrijven, en denken ben, heb ik ook diverse actualiteiten kunnen verwerken en hebben actualiteiten invloed gehad tot aanscherping en/of verbeteringen. Zo kom je namen als Trump en Putin er in tegen. Maar, tussen de regels door, ook een reactie op diverse huidige politieke ontwikkelingen.

Omdat de individu centraal staat moet deze ook minder "last" van de overheid hebben. De overheid is er met name meer voor de individu en het welzijn, en minder, zoals nu veelal, een controlerend orgaan, die vooral uit gaat van het negatieve. Ook moet het leven van de individu leefbaarder worden. Het basisinkomen en afschaffen van belasting staan vrij centraal in het Merhottisme. Daarentegen moet de staat ook een inkomen verwerven. Dat wordt anders georganiseerd en ik gebruik dan ook een andere term voor de huidige "belasting".



Ik ga uit van seculiere politiek en dus ook multiculturele samenlevingen. Dat creëert meer ruimte voor grotere minderheden, maar ook misschien minder ruimte voor bestaande waarden. De term "democratie" krijgt ook veel aandacht. Immers, wij worden voorgehouden in een democratie te leven, maar de werkelijkheid is dat de burger in zekere mate een worst voor gehouden wordt.een meerderheid is dan ook niet langer 50% plus 1, maar wordt ruimer gesteld.

Het Merhottisme is enerzijds heel compleet, maar aan de andere kant nooit volledig. Ik heb gepoogd het zo compleet te maken, dat de volledigheid met beperkt risico gerealiseerd kan worden. Beperkt, want politiek blijft mensenwerk. Om die reden verbind ik, in het Merhottisme, veel meer regels rond de politiek zelf. De politicus zelf krijgt een andere rol, kan minder op individuele basis bepaalde besluiten nemen, en eigen gewin en dictatoriale posities zijn in feite uitgesloten.



Ook heb ik rekening gehouden met de economie. Ik ben er zelfs van overtuigd dat het Merhottisme eenpositief effect heeft op de economie, maar ook voor meer stabiliteit zorgt. Zo passeren veel onderwerpen de revue. Ik ben overtuigd van het feit dat het Merhottisme wel degelijk een nieuw politiek tijdperk kan inluiden. Maar goed, anders had ik het natuurlijk ook niet beschreven. Hopelijk weet het resultaat straks de mensen te overtuigen, of op z'n minst aan het denken te zetten. Er gaat immers veel te veel verkeerd op deze wereld, die ook nog eens steeds ingewikkelder wordt. En we moeten leren durven toe te geven niet overal verstand van, of een mening over, te hebben.



Het concept is qua stijl waarschijnlijk nog een rommeltje. Ook ten aanzien van de indeling zal nog het nodige werk verzet moeten worden. Dat het concept er ligt is een hele opluchting, én bevalling. Maar, voorlopig ben ik er nog niet.

Om het werk goed te presenteren kan ik het niet in eigen beheer uitgeven. Ik heb hier externe inzet bij nodig. Om die reden wil ik nu eerst een uitgever zoeken en een redacteur. Vooral het eerste is tegenwoordig geen sinecure. Uitgevers denken minder in kwaliteit, meer in verdiensten. En zeker een "oude debutant" als ik ben is niet direct een pré. Toch ga ik er voor. Het zal echter wel een kwestie van tijd gaan worden. Ondertussen zal ik zelf ook actief aan het werk blijven. In ieder geval ben ik een belangrijke stap verder.

Dus, uitgevers, via mijn blog, mail, en internet ben ik te vinden. Het resultaat moet een waardig geheel worden.

En vrees niet, beste lezer..., ondertussen blijf ik vooral schilderen!

donderdag 13 juli 2017

Prikkers: Le Tour d'Idiot

Prikkers: Le Tour d'Idiot: Vandaag heb ik weer genoten van de Tour de France, iets wat de afgelopen dagen ook wel anders was. De zwoegende profs op de laatste stijle h...

Le Tour d'Idiot

Vandaag heb ik weer genoten van de Tour de France, iets wat de afgelopen dagen ook wel anders was. De zwoegende profs op de laatste stijle helling. Puur afzien. En plots realiseerde ik mij, dat het dit jaar tien jaar geleden was, dat ik afzag. Tijdens de Tour de France, en langer, zat ik op de fiets. Van Haarlem naar het Zwitserse Interlaken. Le Tour d'Idiot...



Twee jaar ervoor had ik een feest in Interlaken. In de dagen er na deed ik een beklimming (een categorie 1 in vergelijk met de Tour). Terug in het dal zei ik mijn vrienden, met mijn grote bek, dat ik over twee jaar naar hen toe zou fietsen. Iedereen was dat natuurlijk vergeten, behalve ik. Bovendien ben ik een man van een woord een woord.

In 2006 kocht ik een fiets, iets tussen een racefiets en een toerfiets in. Ik oefende wat, deed het Kopje van Bloemendaal regelmatig en zag af. Ja, op een gegeven moment deed ik zelfs mijn dagelijkse rondje Zandvoort. Het jaar daarop was ik alweer te lui voor de dagelijkse oefeningen, maar enthousiast genoeg de verdere voorbereidingen te treffen. Ik kocht een speciale aanhanger en de nodige attributen.



Voor zover ik mij herinner vertrok ik 2 juli, uitgezwaaid door enkele buren. Lichte regen, windkracht 5 en 12 graden Celsius. Bij Schiphol twijfelde ik al, bij Aalsmeer was de lol mij vergaan, maar eindige de dag ruim 80 kilometer verder op een vrijwel verlaten camping aan de Waal. Pijn in mijn kont en een "slapende" leuter (daar heb ik zo'n drie dagen mee gezeten...).

Veel beter werd het niet, maar desalniettemin ging ik door. Zigzaggend kwam ik aan in Gulpen, na diverse natte en koude dagen. Eindelijk zon en een dag rust, om daarna bij prachtig weer richting België te trappen. Een lekke band van het aanhangertje gooide roet in het eten. De lekke band niet, wel het feit dat ik niet de goede pomp bij mij had. Toch gelukt en voorbij Eupen had ik er de snelheid goed in. Een van de wielen van de aanhanger echter nog meer, en rolde mij met grote snelheid voorbij. Maar ook dat werd gefikst. Na veel klimwerk kwam in aan in Monschau. In de regen. En van Monschau tot de Rijn weer regen, kou en wind.

Bij mijn vriend in Koblenz kwam in aan met de legendarische woorden: ik ga niet meer verder. Ik bleef daar een week en vertrok vervolgens..., verder. Mainz, Speyer, en zo de Rijn af. Wel zo'n, maar tegenwind. En dagelijks twijfel aan mij zelf. Twijfel over het idiote doel wat ik mij gesteld had, vooral ook vanwege mijn niet operabele hernia. Dagelijks lag ik, na het fietsen, te creperen van de pijn in mijn rug, ondanks mijn dubbele dosering Morfine.

En eindelijk kwam ik aan in Zwitserland, Basel. Een leuke camping aan de oevers van de Rijn en eindelijk lekkere temperaturen. Zo werden de laatste etappes zowaar nog plezierig. En zelfs de stijlste klimmetje wist ik, zonder stop, de top te bereiken.



En dan, eindelijk reed ik Interlaken binnen. De wegen waren afgezet met dranghekken en overal stond het publiek te dringen. Tot ik gemaand werd af te stappen. Wist ik veel dat het nationale feestdag was... Maar, nog een paar kilometer en dan was ik er, bij mijn vrienden Veronika en Hans Peter.

Ongetraind, een hernia en zwaar rokend heb ik in 17 etappes 1450 km afgelegd... En mijn doel bereikt. De fiets kon terug met vrienden. Zelf zou ik de trein nemen. Maar eerst even een goede week bijkomen en feesten in Interlaken.



Natuurlijk ben ik trots op mijn prestatie. Vooral ook omdat in die tijd alle andere idioten dergelijke fietstochten lieten sponsoren voor goede doelen en de media opzochten (en vonden). Mijn toch verliep in stilte en eenzaamheid. Maar, ik had het uiteindelijk toch geflikt!

Niet veel later las ik dat vijftigers allerlei uitdagingen aan gaan, waarschijnlijk om te bewijzen dat ze nog tot alles in staat zijn. Dingen doen, die ze nooit gedaan hebben. Met name de wandeltocht van de pelgrimsroute naar Compostela schijnt in trek te zijn. Een dergelijke gedachte is bij mij nooit opgekomen. Ik had een grote bek en houd mij aan mijn eigen woorden en toevallig was ik dat moment vijftig jaar.

Het was afzien, iets om vooral nooit meer te herhalen, maar verdomd wat een gave ervaring was dat. En..., sindsdien ben ik een trouwe volger van de Tour. Ik begrijp die jongens wat beter. Ik begrijp het gevoel van de Tour..., of ik haal dat maar in mijn hoofd als excuus de Tour te mogen volgen.....

dinsdag 11 juli 2017

Kunstenaar voor het nageslacht

Een broeierige avond, buiten op de waranda. Mijn verlopen goddelijke lichaam flink ingespoten met anti-mug spul. Niet alleen mijn vrouw vindt mij lekker, de muggen ook. Zij prefereren mij zelfs boven haar. Veel gedaan vandaag. Dan zit je een beetje in te zakken. De cicades houden hun bek al een beetje en de oproep voor het laatste gebed is achter de rug. Alleen de honden blaffen tegen dat wat wij, mensen, toch niet zien. Hebben ze wat te doen, na een dag van hangen en slapen.

Eigenlijk wil ik nog wel even schilderen. De puf ontbreekt mij nu alleen even. De warmte, het lome gevoel, maar vooral mijn gedachten. De gedachten, die zich van tijd tot tijd herhalen; waarom schilder ik eigenlijk? De vraag stel ik mij niet vanwege enige twijfel in mijn eigen kunne. Ik heb die twijfel wel regelmatig, maar vanavond niet. Nee, het heeft te maken met wat te doen, met al dat werk. Het heeft te maken met hoe en wie ik ben, in relatie tot mijn schilderijen.

Ik twijfel niet aan mijn professionele kwaliteit. Wel twijfel ik over het leuren met mijn werk. Ik heb een website en op Facebook toon ik hoe mijn werk tot stand komt tot en met het eindresultaat. Kunst is, voor mij, immers ook het proces. Nee, op Facebook zie ik foto's en lees verhalen van kunstbroeders die in hun vaak te kleine autootjes hun werk ophalen van een expositie, of juist wegbrengen. Ik lees over inzendingen voor wedstrijden... En dan bedenk ik mij weer; ik hou niet van exposeren. Zeker niet om daar zelf mee bezig te moeten zijn. Al dat gewerk, al dat geleur. Een keer per jaar doe ik het; met de Haarlemse Kunstlijn. En dan het liefst samen met collega's en op meerdere locaties. Editie 2017 hang ik samen met en bij Gerbrand. Da's leuk. Eigenlijk wil ik dat weekend op nog een paar locaties hangen. Ik ben te laks, of misschien te ongeïnteresseerd, hier teveel energie in te steken, dus waarschijnlijk blijft het dit jaar op een adres. Met de Kunstlijn verkoop ik toch nooit veel werk. Exposeren kost vooral. Ik verkoop überhaupt maar matig. Ik stop er te weinig energie in.



Mijn schilderswerk is ook niet bepaald breed toegankelijk. Men ziet mijn werk. Het wordt mooi bevonden, of niet. Het is helder wat ik schilder, maar de combinatie van de onderwerpen op het doek is daarentegen voor velen ondoorgrondelijk. Dat stoot ook af en men wil waarschijnlijk de meeste vanmiddag werken niet thuis aan de muur hebben. Bovendien besteedt men of belachelijk veel aan kunstaankopen...., of houdt men de hand op de knip.

Nee, ik ben de maker, de createur... Niet de verkopen, noch de snelle commerciële jongen. En dat terwijl ik inmiddels weet dat mijn werk professioneel in orde is, ambachtelijk onderbouwd en ik een hele eigen en herkenbare stijl heb. Ingrediënten ten over om momenteel een groot en beroemd schilder te zijn. Ik vrees echter, dat mijn bekendheid pas echt kom, wanneer mijn lichaam deze wereld verlaten heeft. Ik ben geen jetset figuur, ik ben erg op mij zelf, al is het verdomd leuk veel collega's te ontmoeten tijdens de jaarlijkse Kunstlijn.

Dit lezend zal de lezer wellicht denken dat ik wanhopig ben en twijfel of ik wel door moet gaan... Dat is dan een verkeerde gedachte, u lezer. Ik ga door. Natuurlijk ga ik door. Het is een soort innerlijke drang om te creëren. En ik wil soms meer energie (en tijd) tot mijn beschikking hebben om meer, langer en vaker te werken. Ik zou meer mogelijkheden willen hebben, daar ik nog veel andere ideeën heb om te creëren. Schilderen, kunst maken, is niet alleen een "drive", het geeft mij ook een geluksgevoel. Het is de enige manier om mijzelf echt te uiten, al begrijpt misschien niemand er een bal van. Inclusief mijzelf, soms...

Ik blijf door gaan, maar sta niet te popelen mij in te zetten voor exposities en dergelijke, dar mag in feite een ander regelen. Groot zal mijn oeuvre nooit worden. Ik zit nu op 160 schilderijen. Het zit hem ook niet in de kwantiteit... Gelukkig niet.



De conclusie is dat ik waarschijnlijk een beroemd schilder word, na mijn overlijden. Misschien wordt er wel een zaal in een museum met mijn werk aangekleed. Ik zal dat niet meer mee maken. Hopelijk mijn erfgenamen wel. Het gekke is dat deze gedachte mij geheel niet depressief maakt. Nee, het is voor mij juist een stimulerende gedachte! Ik denk dat ik dus toch nog een uurtje mijn penselen oppak. Ja, en beroemd na mijn dood, dat lijkt mij ook wel lekker rustig.....

zaterdag 8 juli 2017

Prikkers: Jan Smit

Prikkers: Jan Smit: Jan Smit, nimmer heb ik veel met die zanger gehad. Nou, misschien in het begin een beetje. Echter, na z'n optreden bij Eva Jinek heb ik ...

Jan Smit

Jan Smit, nimmer heb ik veel met die zanger gehad. Nou, misschien in het begin een beetje. Echter, na z'n optreden bij Eva Jinek heb ik het toch echt gehad met hem. Opeens realiseer ik mij ook, dat je Jan Smit overal op televisie tegenkomt. Jantje dit, Jantje dat. Hij zingt ook nog, maar presenteert meer en meer. Tja, wat kan je daar op tegen hebben? Op zich niets.

Maar, meneer Smit lijkt het idee te hebben, behalve zanger en presentator, ook nog een sociaal gezicht te hebben. Maar, bij het programma Jinek valt gigantisch door de mand. Zo sterk, dat ik er inmiddels van overtuigd ben dat hij helemaal niets met zielige mensen heeft. Niets, mits hij er mee op televisie komt, en mits hij er persoonlijk baat bij heeft. En dat soort mensen maken mij uitermate kriegelig.

Natuurlijk heeft hij vrij jong al bekendheid gekregen. Danny de Munk had dat ook. Maar die had nog iets natuurlijks en geeft veel meer het gevoel van de schoenmaker die bij zijn leest blijft. Jan Smit geeft dat gevoel totaal niet. Ik krijg meer en meer de indruk dat hij enorm geilt op zichzelf, zijn roem en rijkdom en zijn mooie koppie. Bij niets, en dan ook niets, wat hij zegt heb ik het gevoel dat hij het meent. Die man komt mij ontzettend onecht om. En ja, dat irriteert mij, omdat hij beschikt over een behoorlijk (persoonlijk) vermogen. Letterlijk een verwend kind met een plastic kop.



Hij presenteert ook het programma "de beste zangers van Nederland". Daarin vind ik hem ook al zo "plastic". Dat zijn liedjes populair bij kinderen is kan ik mij alles bij voorstellen, maar met zijn muziek heb ik nooit iets gehad. Simpel, ik vind zijn liedjes niet volwassen. Het zijn en blijven slappe kinderliedjes.

Dat hij zo rijk is geworden met zijn zingen zal wel. Van mij mag hij. Zo zijn er heel wat zangers, en zangeressen die zeer ruim kunnen leven van hun liedjes en optredens. Gelukkig gaat niet iedereen naast zijn schoenen lopen en blijven velen dicht bij zichzelf. Zelfs Geer en Goor kan ik meer waarderen, omdat ik het wel een stelletje sukkels vind, maar ook omdat het gewoon een stelletje sukkels is.



Maar goed, zijn muziek hoef ik niet te draaien en de televisie kan uit, bij de programma's met Jan Smit. Maar laat hij het lekker zelf ook daar bij houden...



Een te grote sprong misschien, maar misschien irriteert meneer Smit mij deze week wel nog meer met zijn uitspraken en opvattingen, omdat je deze week met al dat soort idioten geconfronteerd werd. De G20... Dan zie je weer wat een idioot Trump is, zich gedraagt als een kind en volledig "dom" doet, praat, denkt en die eeuwige zure rotkop toont. En dan dat kleintje Putin. Zogenaamd bescheiden en gereserveerd. Niet te vergeten de president van Turkije. Die heeft zichzelf volgens mij ooit beloofd nooit meer te lachen! Echt een feestnummer, die man.

Drie mannen, met veel macht, nog meer geld, en volledig egocentrisch en narcistisch. Mannen die op hun manier een "sociaal gezicht" tonen, maar totaal niets sociaals hebben. Tja, dan is het lijntje naar Jan Smit toch snel gemaakt.



Dat soort mensen..., het maakt me zo moe..., zo moedeloos.