Nooit zo bij stil gestaan, tot het opeens duidelijk wordt. Inmiddels leven wij drie jaar het grootste deel van het jaar in Turkije. Dat betekent ook nieuwe contacten, nieuwe vrienden. Onze contacten is vooral met pensionado's. Daarbij is een opvallend groot aantal vrouwen. Niet dat het aantal vrouwen opvallend is, maar wel het aantal vrouwen wat hier alleen woont. Het aantal buitenlandse stellen is in de minderheid en zelfs na diep nadenken ken ik geen enkele man, van buitenlandse originaliteit, die hier alleen woont. De dames zijn dus een interessante groep om eens nader te analyseren.
Het overgrote deel van de alleenstaande dames is getrouwd geweest met een Turk, of ligt nog in scheiding. Bij de Engelse vrouwen is opvallend dat juist een minderheid getrouwd is geweest met een Turk. De Engelse dames zijn meestal met partner gekomen, wie inmiddels is overleden. Een aantal Engelse vrouwen is zonder partner gekomen en met name onder deze groep zie je dames die zich de Turkse nationaliteit hebben laten aanmeten. Vrouwen van overige nationaliteiten beschikken ook frequent over de Turkse nationaliteit, maar dat is veelal het gevolg van een eerder huwelijk. De leeftijd van de dames is veelal 60 plus. Vooral de uit Engeland afkomstige tantes zijn gemiddeld ouder. De jongere zijn hier voornamelijk door de liefde beland.
De vrouwen zijn in meerderheid dierenliefhebbers, ja zelfs dierenredders. Nu kan dit voortkomen uit een gekleurd beeld, omdat de meeste buitenlandse vrouwen die ik ken, ik ken vanwege mijn vrijwilligerswerk voor Animal Aid Fethiye. Toch is het iets wat ik ook hoor van dames die ik op andere wijze heb leren kennen. Tussen de liefde voor honden en katten is een redelijk evenwicht. Het hebben van veel katten en veel honden is niet uitzonderlijk, maar is iets wat je ook heel erg bij de expat stellen ziet.
Naast de dierenliefde is er nog een opvallende overeenkomst. Twee in feite. De eerste geldt voor jonge en oudere vrouwen. In heel veel gevallen beschikken de dames over zeer beperkte financiele middelen. Beperkte inkomens staat op nummer één, en op nummer twee staat het rentenieren (al dan niet vanuit alimentatie).
Daarnaast is de lichamelijke toestand enigszins opvallend. Een relatief groot percentage heeft (zware) rugklachten en veruit een meerderheid is überhaupt zwak, ziek en misselijk.
Kortom, een buitengewone samenstelling van buitenlanders die in Turkije wonen. Natuurlijk zijn er ook veel stellen. Gemengd (Turks met andere nationaliteit) dan wel geheel samengesteld uit buitenlandse (niet Turkse) nationaliteiten. De meerderheid heeft zich hier gevestigd een plezierige oude dag te genieten, een relatief kleine groep vanwege uiteenlopende omstandigheden en redenen en de kleinste groep om te werken (in de meeste gevallen een eigen bedrijfje).
In de "gemeente" Mugla staan ruim 19000 buitenlanders ingeschreven. Buitenlanders die hier alleen een verblijf bezitten voor vakantie doeleinden vallen hier niet onder. Vooral langs de Turkse kust zijn grote aantallen buitenlanders te vinden, die hier min of meer permanent wonen.
Opvallend ook is de afkeer, welke men toont ten aanzien van het land van herkomst. Men zegt niet meer te kunnen wonen in het "eigen" land. De redenen zijn uiteenlopend, maar het weer en de hectiek/(sociale) druk staan bovenaan het lijstje. De meesten staan dan ook niet meer ingeschreven in het "eigen" land. Het aantal mensen, zoals wij, die minimaal vier maanden in het eigen land wonen en daar ook gewoon staan ingeschreven is sterk in de minderheid.
Ik vraag mij af of dit Turkije specifiek is, of dergelijke bevindingen ook voor andere landen gelden. Spanje staat vooral bekend als overwinter land. Feit is dat het mij opvalt. En ja, wat wil ik met deze antropologische/psychologische benadering kwijt? Eigenlijk niets. Zoals ik aangaf, het viel mij gewoon op. Ik filosofeer er maar een beetje op los. Bovendien schrijf ik vanuit mijn eigen beperkte waarneming. Dit slaat allemaal nergens op. Of misschien zit er toch een kern van waarheid in... Dan is het misschien echt een leuk onderwerp voor de antropologen.
donderdag 31 augustus 2017
Taxi
Ergens. Een moderne metropool. Het motregent. Het asfalt glinstert onder een dunne laag regendruppels. De temperatuur is aangenaam, enigszins zwoel. Mensen spieden zich,maan het eind van de werkdag, huiswaarts. Misschien wel naar de kroeg, theater of restaurant. Wellicht op weg naar de geheime relatie. Ik bevind mij aan een brede boulevard. Mijn overhemd voelt wat klam, mijn haar is nat. Eigenlijk ken ik deze stad niet. Waarheen ik wil... Ik weet het eigenlijk niet. De boulevard is breed en druk, bepaald niet sfeervol, echter wel heel stads. Al twijfelend herinner ik mij de naam van een restaurant. Naar het schijnt gezellig en van redelijke kwaliteit. Nog voor het besluit echt genomen te hebben steek ik dromerig mijn hand op.
Een knalgele taxi stopt naast mij, niet zonder dat het opspattend water mijn broekspijp doorweekt. In veel metropools zijn taxi's geel. Of ze hebben geel. Ik stap in, op de achterbank.
Er gebeurt niets. Ik zit, de taxi staat, de chauffeur kijkt in het binnen spiegeltje. Niet naar mij, maar naar zichzelf. Ik zie de weerspiegeling van zijn neus. Een grote gok. Met een vingernagel krabt hij over de huidlaag. Vervolgens buigt hij zijn vingers, zodat zijn nagels de vorm van een pincet krijgen, waarmee hij een puist uitdrukt. Een dikke streep wit vet komt als een worm uit het vlees naar buiten. Nadat hij zijn vingers aan een mouw heeft schoon geveegd draait hij zich om.
"Hallo meneertje, waar gaat de reis naar toe?"
Ik geef hem de naam van het restaurant.
"AH, ja dat ken ik wel meneertje, ik zal u er naar toe rijden. Geen probleem meneertje."
"Dat is goed."
"Aangenaam, ik heet Mehmed... Ik rijd u naar restaurant."
Ik knik en via het spiegeltje kijkt hij mij met een brede glimlach aan. Terwijl ik even verzit zie ik kortstondig zijn breed grijnzende gebit. Glimmend, maar gelijk een kerkhof, als oude scheve, half vergane grafzuilen. Dan weer de blik op de twinkelende ogen. Alles glimt en twinkelt, lijkt wel, net als buiten in de druilerige stad.
"U bent vreemd in deze stad, meneertje? Voor werk, of vakantie?"
"Nee, ik moest even iemand opzoeken..."
De taxi chauffeur knikt uitbundig. Ondertussen staan we nog steeds stil. Voorzichtig probeer ik een blik op de taximeter te krijgen. Het apparaat staat nog niet aan.
"U rechtstreeks naar restaurant, of ik u mooie stad laten zien?"
"Gaat u maar rechtstreeks."
"Geen probleem meneertje. U kent de stad al, meneertje?"
"Ja, ik ben hier al vaker geweest."
Ik merk dat een lichte irritatie zich van mij meester maakt. Laat die man het gaspedaal in trappen. Haast heb ik niet, maar dit schiet ook niet echt op.
"U getrouwd?"
"Nee."
"Ik wel. Heb vrouw en vijf kinderen. Wij wonen sinds paar jaar hier in de stad. Hard werken, om veel monden te voeden. Leven in stad is ook erg duur, meneertje."
"Ja, dat geloof ik," komt wat ongeïnteresseerd uit mijn mond.
Een passerende vrachtwagen spoelt een plens water uit een plas over de taxi. Even is vrijwel al het zicht ontnomen. Dan draait Mehmed zich weer naar mij,
"Het regent veel hier in de stad. Maar het kan ook mooi en warm zijn. Waar ik vandaan kom héél veel mooi weer!"
"Ach, en waar komt u vandaan?"
Mijn vraag klonk overtuigend, in gedachten wilde ik echter een hele andere reactie geven.
"O, ik kom uit ander land. Wij leefden in woestijn, in bergen. Familie woont allemaal nog in dorp. Het leven is daar arm, meneertje."
"Kunt u zo vriendelijk zijn, mij naar het restaurant te brengen?"
Snel draait Mehmed zich terug en spreekt weer via de spiegel tot mij,
"Ja, sorry meneertje. Ik dacht, u heeft geen haast. Ik ga u brengen."
Dan draait hij het contactslot om. Het was mij niet opgevallen dat de motor niet meer draaide. Gesputter en gepruttel. De motor raakt niet aan de praat. Wel verschijnt die grijnzende kop weer in het spiegeltje.
"Sorry, komt wel goed meneertje. Is de regen..."
Poging twee..., drie..., vier... Pas bij de zesde poging lijkt de motor zichzelf draaiende te houden, waarop de chauffeur met zijn volle gewicht op het gaspedaal lijkt te drukken. De auto staat gewoon stil. Nog even laat hij de motor lopen. Krakend zet Mehmed hem in de versnelling en met een klap schiet de auto naar voren. Tegen de verwachting in blijft de taxi rijden. De motor slaat niet af en met teveel gas en lawaai gaat de taxi op in de grote verkeersstroom. Even maar. Bij de eerste kruising slaat hij rechtsaf een rustige, gezellig ogende straat. Amper twee honderd meter stopt Mehmed de taxi. Ik kijk hem, natuurlijk via het spiegeltje, verbaast aan.
"U restaurant hier, meneertje," en hij wijst naar de overkant van de straat. Lopend had ik er misschien vijf minuten over gedaan. In ieder geval sneller, dan nu met de taxi. Ik kijk op de taximeter. Staat nog steeds uit. Ik vraag naar de prijs en Mehmed noemt een bedrag. Nauwelijks te beseffen zo laag. Ik pak mijn geld en geef hem een fooi, twintig keer hoger dan de rit kost.
"Dank u, dank u wel meneertje."
Ik stap uit. De taxi verdwijnt in de drukte van de straat. Ik heb eigenlijk helemaal geen trek meer. Ik steek mijn hand op, voor een taxi,... Dan bedenk ik mij.
Een knalgele taxi stopt naast mij, niet zonder dat het opspattend water mijn broekspijp doorweekt. In veel metropools zijn taxi's geel. Of ze hebben geel. Ik stap in, op de achterbank.
Er gebeurt niets. Ik zit, de taxi staat, de chauffeur kijkt in het binnen spiegeltje. Niet naar mij, maar naar zichzelf. Ik zie de weerspiegeling van zijn neus. Een grote gok. Met een vingernagel krabt hij over de huidlaag. Vervolgens buigt hij zijn vingers, zodat zijn nagels de vorm van een pincet krijgen, waarmee hij een puist uitdrukt. Een dikke streep wit vet komt als een worm uit het vlees naar buiten. Nadat hij zijn vingers aan een mouw heeft schoon geveegd draait hij zich om.
"Hallo meneertje, waar gaat de reis naar toe?"
Ik geef hem de naam van het restaurant.
"AH, ja dat ken ik wel meneertje, ik zal u er naar toe rijden. Geen probleem meneertje."
"Dat is goed."
"Aangenaam, ik heet Mehmed... Ik rijd u naar restaurant."
Ik knik en via het spiegeltje kijkt hij mij met een brede glimlach aan. Terwijl ik even verzit zie ik kortstondig zijn breed grijnzende gebit. Glimmend, maar gelijk een kerkhof, als oude scheve, half vergane grafzuilen. Dan weer de blik op de twinkelende ogen. Alles glimt en twinkelt, lijkt wel, net als buiten in de druilerige stad.
"U bent vreemd in deze stad, meneertje? Voor werk, of vakantie?"
"Nee, ik moest even iemand opzoeken..."
De taxi chauffeur knikt uitbundig. Ondertussen staan we nog steeds stil. Voorzichtig probeer ik een blik op de taximeter te krijgen. Het apparaat staat nog niet aan.
"U rechtstreeks naar restaurant, of ik u mooie stad laten zien?"
"Gaat u maar rechtstreeks."
"Geen probleem meneertje. U kent de stad al, meneertje?"
"Ja, ik ben hier al vaker geweest."
Ik merk dat een lichte irritatie zich van mij meester maakt. Laat die man het gaspedaal in trappen. Haast heb ik niet, maar dit schiet ook niet echt op.
"U getrouwd?"
"Nee."
"Ik wel. Heb vrouw en vijf kinderen. Wij wonen sinds paar jaar hier in de stad. Hard werken, om veel monden te voeden. Leven in stad is ook erg duur, meneertje."
"Ja, dat geloof ik," komt wat ongeïnteresseerd uit mijn mond.
Een passerende vrachtwagen spoelt een plens water uit een plas over de taxi. Even is vrijwel al het zicht ontnomen. Dan draait Mehmed zich weer naar mij,
"Het regent veel hier in de stad. Maar het kan ook mooi en warm zijn. Waar ik vandaan kom héél veel mooi weer!"
"Ach, en waar komt u vandaan?"
Mijn vraag klonk overtuigend, in gedachten wilde ik echter een hele andere reactie geven.
"O, ik kom uit ander land. Wij leefden in woestijn, in bergen. Familie woont allemaal nog in dorp. Het leven is daar arm, meneertje."
"Kunt u zo vriendelijk zijn, mij naar het restaurant te brengen?"
Snel draait Mehmed zich terug en spreekt weer via de spiegel tot mij,
"Ja, sorry meneertje. Ik dacht, u heeft geen haast. Ik ga u brengen."
Dan draait hij het contactslot om. Het was mij niet opgevallen dat de motor niet meer draaide. Gesputter en gepruttel. De motor raakt niet aan de praat. Wel verschijnt die grijnzende kop weer in het spiegeltje.
"Sorry, komt wel goed meneertje. Is de regen..."
Poging twee..., drie..., vier... Pas bij de zesde poging lijkt de motor zichzelf draaiende te houden, waarop de chauffeur met zijn volle gewicht op het gaspedaal lijkt te drukken. De auto staat gewoon stil. Nog even laat hij de motor lopen. Krakend zet Mehmed hem in de versnelling en met een klap schiet de auto naar voren. Tegen de verwachting in blijft de taxi rijden. De motor slaat niet af en met teveel gas en lawaai gaat de taxi op in de grote verkeersstroom. Even maar. Bij de eerste kruising slaat hij rechtsaf een rustige, gezellig ogende straat. Amper twee honderd meter stopt Mehmed de taxi. Ik kijk hem, natuurlijk via het spiegeltje, verbaast aan.
"U restaurant hier, meneertje," en hij wijst naar de overkant van de straat. Lopend had ik er misschien vijf minuten over gedaan. In ieder geval sneller, dan nu met de taxi. Ik kijk op de taximeter. Staat nog steeds uit. Ik vraag naar de prijs en Mehmed noemt een bedrag. Nauwelijks te beseffen zo laag. Ik pak mijn geld en geef hem een fooi, twintig keer hoger dan de rit kost.
"Dank u, dank u wel meneertje."
Ik stap uit. De taxi verdwijnt in de drukte van de straat. Ik heb eigenlijk helemaal geen trek meer. Ik steek mijn hand op, voor een taxi,... Dan bedenk ik mij.
woensdag 30 augustus 2017
Slachtfeest... Geen reden tot feest toch?
Het geeft mij een wat dubbel gevoel, het Slachtfeest (bayram). Bij de buren blert sinds een week een geit (bok), wetende dat dit vanaf 1 september weg valt. Dan wordt het dier geslacht. Ik heb er moeite mee om het slachten te verbinden aan feest. Ik heb moeite met slachten, alhoewel aan de andere kant dient de mens te realiseren dát wij dieren eten. Op de vleesafdeling bij supermarkt, of bij de slager, zie ik vlees. Ik zie geen dieren. In andere landen, veelal wat verdere oorden is de vleesuitstalling veel meer dierlijk. Varkenskoppen, poten, oren, liggen daar tussen het "gewone" vlees. Dan realiseer je jezelf dat vlees afkomstig is van een dier, iets waar wij niet meer aan gewend zijn dagelijks bij stil te staan.
In de late jaren zeventig heb ik zelf ooit een geit geslacht. Het koste mij heel veel moeite, maar was in de overtuiging dit (als vleeseter) te moeten ondergaan. Ik wilde niet hypocriet zijn door wel vlees te eten, maar mijn ogen te sluiten voor het feit dat we er dieren voor moeten doden. Ik was misselijk, heb het gedaan, echter het voelde geheel niet feestelijk. Overigens, nadat de geit eenmaal overleden was werd het dier vrij letterlijk al snel "vlees".
Eind jaren vijftig, bij mijn oma, op zondag eten. Oma gaat de tuin in, pakt een kip, draait het de nek om, plukte en maakte het vlees schoon. Een normale gang van zaken.
Het feit dat wij vlees eten is in basis heel biologisch; wij zijn omnivoren. Maar, de westerse mens is de laatste decennia ook overgevoelig geraakt. Wellicht door onze welvaart en het feit dat wij vele malen verder van de natuur staan. We zijn sentimentele zwakkelingen geworden... Ja, maar de (consumptie) maatschappij heeft dat ook van ons gemaakt. Het slachten van dieren werd meer en meer uit het zicht gedaan. Als kind stond ik wel eens bij de slager, die een koe had geslacht en aan het ontleden was. Lange tijd was er geen slager, die achter in zijn winkel een dier slachtte. Tegenwoordig komt het weer wat in, bij de biologische slagers.
Zelfs het slachten van onze eigen kippen heb ik niet gedaan en een dode kip heb ik zelfs begraven. Zo ver ben ik in feite van de natuur komen te staan. Om die reden ervaar ik het niet als slecht, wanneer dieren geslacht worden in huiselijke omgeving. Het is immers wel de realiteit van ons gedrag. Maar om het slechten nu tot feest te verheffen gaat mij veel te ver.
Het doden van dieren voor het plezier of doden voor de consumptie middels vermaak, vind ik achterlijk. Ik ben zwaar tegen de stierengevechten, maar ook de jacht op grote (roof-)dieren zie ik als misdaad. Een dier slachten voor consumptie is enigszins acceptabel. Dat dit op grote schaal en buiten zicht gebeurt heeft in eerste instantie te maken met het bieden van een humane dood. In feite is het slachten niet altijd zo een humane bezigheid. Zo lang het leeft dien je met respect om te gaan met het dier en het doden moet inderdaad zo snel (en pijnloos) mogelijk zijn. Ik pleit dan ook om in feite alleen biovlees te kopen en te nuttigen. De varkensfabrieken zijn verachtelijke bedrijven en wij mensen moet vlees bewust consumeren. Je kan een stuk vlees van een half pond weg schrokken, maar ook een portie van rond (of iets minder dan) een ons nuttigen.
Ondanks mijn dierenliefde, zorg voor dieren en bezig zijn met het welzijn van dieren ben ik geen vegetariër noch veganist. Naar mijn mening ga je dan nog verder van het natuurlijke af staan. We zijn en blijven immers biologische omnivoren. Geen vlees eten is, in mijn ogen, meer een excuus gedrag op basis van vals sentiment, dan een biologische overweging. Dat mensen vegetarisch zijn waardeer ik en ieder moet zijn/haar eigen keuzes maken, en die dien ik te respecteren, zolang het nobele keuzes zijn. Mijn probleem met veganisme is overigens dat ik van mening ben dat je dat in deze wereld niet op een juiste wijze kan toepassing, mits je niet als een halve kluizenaar door het leven wenst te gaan.
Maar ook moet ik toegeven dat ik vlees gewoon lekker vind. Heel simpel, maar bij lekker ben ik ook van mening dat je er enigszins bewust mee om moet gaan.
Feit is dat de westerse mens steeds verder, en inmiddels te ver, van de natuur en met name de fauna af staat. Vreemd, want hoeveel mensen bezitten een huisdier? Velen, maar dan beperken wij ons weer tot de sentimentele kant. Op zich overigens niets mis mee.
Dat kinderen niet/nauwelijks beseffen dat melk uit een koe komt, chocomelk niet van een bruine koe is en amper een koe weten te omschrijven is schrijnend. Ik bepleit de natuur (met name dierenwereld) weer meer naar de mens te brengen. Varkens en kippen (ja, ook kraaiende hanen) weer in de achtertuin. Maar ook grond in de steden waar je koeien en schapen kan laten grazen. De kinderboerderij is niet verkeerd, maar is ook weer te veel gericht op het sentiment. We moeten accepteren dat de dieren deel uit maken van ons leven, wij er van eten en drinken!
Het wordt tijd anders met onze biotopen om te gaan, en de natuur (fauna én flora) weer meer naar ons dagelijkse leven te trekken. Echt niet iedereen hoeft zijn eigen dieren te slachten, maar we moeten ook uit de ontkenning die nu meer en meer de praktijk lijkt. Er moet veel veranderen, wat niet weg neemt dat ik een slachtfeest nog steeds een slechte reden tot feest vind... Happy bayram...
In de late jaren zeventig heb ik zelf ooit een geit geslacht. Het koste mij heel veel moeite, maar was in de overtuiging dit (als vleeseter) te moeten ondergaan. Ik wilde niet hypocriet zijn door wel vlees te eten, maar mijn ogen te sluiten voor het feit dat we er dieren voor moeten doden. Ik was misselijk, heb het gedaan, echter het voelde geheel niet feestelijk. Overigens, nadat de geit eenmaal overleden was werd het dier vrij letterlijk al snel "vlees".
Eind jaren vijftig, bij mijn oma, op zondag eten. Oma gaat de tuin in, pakt een kip, draait het de nek om, plukte en maakte het vlees schoon. Een normale gang van zaken.
Het feit dat wij vlees eten is in basis heel biologisch; wij zijn omnivoren. Maar, de westerse mens is de laatste decennia ook overgevoelig geraakt. Wellicht door onze welvaart en het feit dat wij vele malen verder van de natuur staan. We zijn sentimentele zwakkelingen geworden... Ja, maar de (consumptie) maatschappij heeft dat ook van ons gemaakt. Het slachten van dieren werd meer en meer uit het zicht gedaan. Als kind stond ik wel eens bij de slager, die een koe had geslacht en aan het ontleden was. Lange tijd was er geen slager, die achter in zijn winkel een dier slachtte. Tegenwoordig komt het weer wat in, bij de biologische slagers.
Zelfs het slachten van onze eigen kippen heb ik niet gedaan en een dode kip heb ik zelfs begraven. Zo ver ben ik in feite van de natuur komen te staan. Om die reden ervaar ik het niet als slecht, wanneer dieren geslacht worden in huiselijke omgeving. Het is immers wel de realiteit van ons gedrag. Maar om het slechten nu tot feest te verheffen gaat mij veel te ver.
Het doden van dieren voor het plezier of doden voor de consumptie middels vermaak, vind ik achterlijk. Ik ben zwaar tegen de stierengevechten, maar ook de jacht op grote (roof-)dieren zie ik als misdaad. Een dier slachten voor consumptie is enigszins acceptabel. Dat dit op grote schaal en buiten zicht gebeurt heeft in eerste instantie te maken met het bieden van een humane dood. In feite is het slachten niet altijd zo een humane bezigheid. Zo lang het leeft dien je met respect om te gaan met het dier en het doden moet inderdaad zo snel (en pijnloos) mogelijk zijn. Ik pleit dan ook om in feite alleen biovlees te kopen en te nuttigen. De varkensfabrieken zijn verachtelijke bedrijven en wij mensen moet vlees bewust consumeren. Je kan een stuk vlees van een half pond weg schrokken, maar ook een portie van rond (of iets minder dan) een ons nuttigen.
Ondanks mijn dierenliefde, zorg voor dieren en bezig zijn met het welzijn van dieren ben ik geen vegetariër noch veganist. Naar mijn mening ga je dan nog verder van het natuurlijke af staan. We zijn en blijven immers biologische omnivoren. Geen vlees eten is, in mijn ogen, meer een excuus gedrag op basis van vals sentiment, dan een biologische overweging. Dat mensen vegetarisch zijn waardeer ik en ieder moet zijn/haar eigen keuzes maken, en die dien ik te respecteren, zolang het nobele keuzes zijn. Mijn probleem met veganisme is overigens dat ik van mening ben dat je dat in deze wereld niet op een juiste wijze kan toepassing, mits je niet als een halve kluizenaar door het leven wenst te gaan.
Maar ook moet ik toegeven dat ik vlees gewoon lekker vind. Heel simpel, maar bij lekker ben ik ook van mening dat je er enigszins bewust mee om moet gaan.
Feit is dat de westerse mens steeds verder, en inmiddels te ver, van de natuur en met name de fauna af staat. Vreemd, want hoeveel mensen bezitten een huisdier? Velen, maar dan beperken wij ons weer tot de sentimentele kant. Op zich overigens niets mis mee.
Dat kinderen niet/nauwelijks beseffen dat melk uit een koe komt, chocomelk niet van een bruine koe is en amper een koe weten te omschrijven is schrijnend. Ik bepleit de natuur (met name dierenwereld) weer meer naar de mens te brengen. Varkens en kippen (ja, ook kraaiende hanen) weer in de achtertuin. Maar ook grond in de steden waar je koeien en schapen kan laten grazen. De kinderboerderij is niet verkeerd, maar is ook weer te veel gericht op het sentiment. We moeten accepteren dat de dieren deel uit maken van ons leven, wij er van eten en drinken!
Het wordt tijd anders met onze biotopen om te gaan, en de natuur (fauna én flora) weer meer naar ons dagelijkse leven te trekken. Echt niet iedereen hoeft zijn eigen dieren te slachten, maar we moeten ook uit de ontkenning die nu meer en meer de praktijk lijkt. Er moet veel veranderen, wat niet weg neemt dat ik een slachtfeest nog steeds een slechte reden tot feest vind... Happy bayram...
zondag 27 augustus 2017
Sport, laat me niet lachen...
Walgelijk!!! Dit heeft niets meer met sport te maken, maar met hele platte grove commercie. Geld wat direct en indirect uit de zakken van de gewone man gezogen wordt.
Het mag duidelijk zijn dat ik reageer op het "schijn" gevecht tussen Mayweather en McGregor. Die 29 jarige McGregor laat zich voor (minimaal) 30 miljoen dollar in elkaar slaan! Voor dat bedrag mogen ze ook op mij in rammen. En de 40 jarige Mayweather heeft met minimaal 100 miljoen dollar zijn pensioen veilig gesteld, ten koste van het pensioen van vele anderen. Stoelen op de voorste rij kostten $90000. Wilde je die ene wedstrijd op tv kijken moest er $90 voor neergeteld worden. Een omzet van ongeveer $600.000.000... En dan durft men nog over sport te praten.
En blijkbaar begrijpt de goegemeente niet dat dit geld ook nog eens ergens vandaan moet komen. Van grote bedrijven en rijke organisaties en individuen denkt men. Dat klopt, maar realiseer dat al die grote bedragen optelsommen zijn, die bij de kleine man weg geschraapt worden. Voor je biertje in de winkel betaal je belasting, productie, winst en reclame. Kost zo'n biertje1 euro, dan gaat er 25 cent naar de overheid, 10 cent is productie, 20 cent is winst en 45 cent gaat naar reclame. Goed, de percentages in dit voorbeeld kloppen niet, maar ter illustratie is het wel een goed voorbeeld. Wel, van die 45 cent wordt misschien een dubbeltje in reclame gestopt en 35 cent in sponsoring. Dat betekent dus dat ons biertje een stuk goedkoper kan, wanneer de idiote bedragen in de sport eens genormaliseerd worden.
De laatste voetbal transfer: Neymar voor $222.000.000... Daar wordt dan eindelijk wat verbaast op gereageerd...; dat is toch wel erg veel... Nee! Dat is idioot veel!
In een vlaag van enthousiasme, clubliefde of sport supporting staat de "gewone" mens er niet bij stil, dat zij zelf aan al dat geld mee doen. Direct en indirect. Soms bereid zich in de schulden te steken, om dát ene kaartje te bemachtigen. T-shirts kopen voor buiten proportionele hoge bedragen (ze betalen zo 100 euro voor een shirt, wat normaal misschien 20 kost). Maar indirect betalen we er allemaal aan mee, door de in de producten verweven kosten. Wanneer wij wereldwijd kijken naar de totale bedragen die in de (commerciële) sport om gaan is misschien de hele armoede of honger uit te bannen.
In het Merhottisme zal dit allemaal niet kunnen. Het Merhottisme poogt immers de individuele belangen van de mens te bewaken. Daar valt de financiele wereld ook onder. En geen sporter kan dan nog van die achtelijkheid bedragen verdienen. Bovendien zijn er dan ook geen mensen meer zo puissant rijk. Maar goed, mijn politieke manifest is nu even niet aan de orde. Het is de waanzin van de dag. Een waanzin waar van men niet beseft welke rol een ieder daar zelf in speelt.
Sport is leuk, sport is goed, sport is ontspanning en entertainment. Het mag best zo zijn, dat topsport gepromoot wordt en topsporters professioneel hun sport kunnen beoefenen. Geen bezwaar. Maar even terug naar McGregor. Vijf jaar geleden was hij nog loodgieter. Misschien verdiende hij 2000 euro per maand. Dan kan ik mij er wat bij voorstellen wanneer hij het dubbele gaat verdienen in de sport. En misschien een duizend extra krijgt bij een gewonnen partij. Die zelfde lijn kan je doortrekken naar voetbal en andere commerciële sporten met grootverdieners. Dan komt de sport zelf ook weer meer vooraan te staan. Bovendien kan men meer en beter de gelden verdelen onder alle professionele sporters, waardoor ook sporters uit minder populaire takken van sport goed aan de bak kunnen. Een algemeen (nationaal?) sportfonds voor professionele sporters..., misschien geen gek idee. Alle inkomsten gaan in dat fonds en die betaald alle nationale sporters. Daarmee wordt ook een flink stuk commercie aan de kant gezet...
Sport is tegenwoordig iets wat weinig meer met echte sport te maken heeft, maar het geld is (in veel takken van sport) de drijfveer geworden. Niet alleen bij de spelers, maar ook bij alles en iedereen daarom om heen, die financieel afhankelijk is van de sport.
Nu zeggen veel bedrijven dat het sponsoren van sport een vorm van reclame is en dat deze reclame meer op brengt, dan wat het kost. Mijn mening is dat reclame grotendeels al een kwestie is van verkeerd management. Het gaat er namelijk niet alleen omzet product te verkopen, maar vooral om te groeien. Groot, groter, grootst... En wat niet hard op verteld wordt is dat altijd de consument al deze reclame betaalt. Hoeveel goedkoper kunnen auto's worden, wanneer er minder geld naar hun dure reclame campagnes gaat? Dus, waarom moet de autoindustrie sport sponsoren?
Wanneer alles en iedereen op deze wereld een redelijke basis levensstandaard zou hebben, heb ik er allemaal niet zo veel moeite mee. Maar er is zo veel armoede en honger op deze wereld en het verschil tussen arm en rijk is dermate groot en wordt in hoog tempo nog groter, dat een beetje een gezond denkend mens moet concluderen dat het zo niet door kan gaan. Helaas lijkt het de wereld te ontbreken aan ruim voldoende weldenkende mensen... En zolang zal je een McGregor, Mayweather, Neymar en al die anderen hebben.
Ga maar lekker Studio Sport kijken, denk vooral niet na over dingen,maar leg je poten op je tafeltje en geniet van je te dure biertjes! Santé!
Het mag duidelijk zijn dat ik reageer op het "schijn" gevecht tussen Mayweather en McGregor. Die 29 jarige McGregor laat zich voor (minimaal) 30 miljoen dollar in elkaar slaan! Voor dat bedrag mogen ze ook op mij in rammen. En de 40 jarige Mayweather heeft met minimaal 100 miljoen dollar zijn pensioen veilig gesteld, ten koste van het pensioen van vele anderen. Stoelen op de voorste rij kostten $90000. Wilde je die ene wedstrijd op tv kijken moest er $90 voor neergeteld worden. Een omzet van ongeveer $600.000.000... En dan durft men nog over sport te praten.
En blijkbaar begrijpt de goegemeente niet dat dit geld ook nog eens ergens vandaan moet komen. Van grote bedrijven en rijke organisaties en individuen denkt men. Dat klopt, maar realiseer dat al die grote bedragen optelsommen zijn, die bij de kleine man weg geschraapt worden. Voor je biertje in de winkel betaal je belasting, productie, winst en reclame. Kost zo'n biertje1 euro, dan gaat er 25 cent naar de overheid, 10 cent is productie, 20 cent is winst en 45 cent gaat naar reclame. Goed, de percentages in dit voorbeeld kloppen niet, maar ter illustratie is het wel een goed voorbeeld. Wel, van die 45 cent wordt misschien een dubbeltje in reclame gestopt en 35 cent in sponsoring. Dat betekent dus dat ons biertje een stuk goedkoper kan, wanneer de idiote bedragen in de sport eens genormaliseerd worden.
De laatste voetbal transfer: Neymar voor $222.000.000... Daar wordt dan eindelijk wat verbaast op gereageerd...; dat is toch wel erg veel... Nee! Dat is idioot veel!
In een vlaag van enthousiasme, clubliefde of sport supporting staat de "gewone" mens er niet bij stil, dat zij zelf aan al dat geld mee doen. Direct en indirect. Soms bereid zich in de schulden te steken, om dát ene kaartje te bemachtigen. T-shirts kopen voor buiten proportionele hoge bedragen (ze betalen zo 100 euro voor een shirt, wat normaal misschien 20 kost). Maar indirect betalen we er allemaal aan mee, door de in de producten verweven kosten. Wanneer wij wereldwijd kijken naar de totale bedragen die in de (commerciële) sport om gaan is misschien de hele armoede of honger uit te bannen.
In het Merhottisme zal dit allemaal niet kunnen. Het Merhottisme poogt immers de individuele belangen van de mens te bewaken. Daar valt de financiele wereld ook onder. En geen sporter kan dan nog van die achtelijkheid bedragen verdienen. Bovendien zijn er dan ook geen mensen meer zo puissant rijk. Maar goed, mijn politieke manifest is nu even niet aan de orde. Het is de waanzin van de dag. Een waanzin waar van men niet beseft welke rol een ieder daar zelf in speelt.
Sport is leuk, sport is goed, sport is ontspanning en entertainment. Het mag best zo zijn, dat topsport gepromoot wordt en topsporters professioneel hun sport kunnen beoefenen. Geen bezwaar. Maar even terug naar McGregor. Vijf jaar geleden was hij nog loodgieter. Misschien verdiende hij 2000 euro per maand. Dan kan ik mij er wat bij voorstellen wanneer hij het dubbele gaat verdienen in de sport. En misschien een duizend extra krijgt bij een gewonnen partij. Die zelfde lijn kan je doortrekken naar voetbal en andere commerciële sporten met grootverdieners. Dan komt de sport zelf ook weer meer vooraan te staan. Bovendien kan men meer en beter de gelden verdelen onder alle professionele sporters, waardoor ook sporters uit minder populaire takken van sport goed aan de bak kunnen. Een algemeen (nationaal?) sportfonds voor professionele sporters..., misschien geen gek idee. Alle inkomsten gaan in dat fonds en die betaald alle nationale sporters. Daarmee wordt ook een flink stuk commercie aan de kant gezet...
Sport is tegenwoordig iets wat weinig meer met echte sport te maken heeft, maar het geld is (in veel takken van sport) de drijfveer geworden. Niet alleen bij de spelers, maar ook bij alles en iedereen daarom om heen, die financieel afhankelijk is van de sport.
Nu zeggen veel bedrijven dat het sponsoren van sport een vorm van reclame is en dat deze reclame meer op brengt, dan wat het kost. Mijn mening is dat reclame grotendeels al een kwestie is van verkeerd management. Het gaat er namelijk niet alleen omzet product te verkopen, maar vooral om te groeien. Groot, groter, grootst... En wat niet hard op verteld wordt is dat altijd de consument al deze reclame betaalt. Hoeveel goedkoper kunnen auto's worden, wanneer er minder geld naar hun dure reclame campagnes gaat? Dus, waarom moet de autoindustrie sport sponsoren?
Wanneer alles en iedereen op deze wereld een redelijke basis levensstandaard zou hebben, heb ik er allemaal niet zo veel moeite mee. Maar er is zo veel armoede en honger op deze wereld en het verschil tussen arm en rijk is dermate groot en wordt in hoog tempo nog groter, dat een beetje een gezond denkend mens moet concluderen dat het zo niet door kan gaan. Helaas lijkt het de wereld te ontbreken aan ruim voldoende weldenkende mensen... En zolang zal je een McGregor, Mayweather, Neymar en al die anderen hebben.
Ga maar lekker Studio Sport kijken, denk vooral niet na over dingen,maar leg je poten op je tafeltje en geniet van je te dure biertjes! Santé!
vrijdag 25 augustus 2017
Wilde en gevaarlijke dieren
Van de steek van een schorpioen kan je flink ziek worden. Op sommige plaatsen op de wereld kan een dergelijke steek zelfs dodelijk zijn.hetzelfde geldt voor slangen, maar bij slangen is het ook dat niet iedere slang giftig is.
Hoe noordelijker des te minder gevaarlijk deze dieren zijn, dan wel minder vaak voor komen. In de Mediterranee, waar ik een aantal maanden per jaar woon, zijn meer slangen en schorpioenen, dan in bijvoorbeeld Nederland. Daarbij zijn ze hier giftig,maar maakt dat je er behoorlijk ziek van kan worden.
Nu geldt voor zowel de slang als de schorpioen dat ze zich vooral goed verstoppen. Wanneer ik bij een berg stenen sta en ik pak er vluchtig een vanaf, dan is het niet ondenkbaar dat ik geconfronteerd wordt met of een slang, of een schorpioen. De kans op een schorpioen is vele malen groter.
Een paar keer per jaar hebben we een schorpioen op het terras. Recent hadden we problemen met de wasmachineafvoer. Op een gegeven moment zat er een joekelse schorpioen op de muur.
Gemiddeld hebben we (zien we) drie schorpioenen per jaar op het terras, of in het huis. Dat maakt alertheid wat lastiger. Wanneer ik een schoen uit het schoenenrek neem, moet ik absoluut checken op schorpioenen. Ook met andere zaken is enige alertheid een vereiste.
Een vriendin van ons heeft het een stuk zwaarder. Inmiddels heeft zijn meer dan honderd schorpioenen naar de andere kant geholpen, die zich in of direct rond haar huis ophielden. Het dier mag dan tot de verbeelding spreken, maar in dit geval absoluut niet. Ik benijd haar dan ook niet. Waar ze vandaan komen en waarom daar zo veel en hier zo weinig is een raadsel. De schorpioen houdt zich vooral op bij steen, op een warme dan wel behaaglijke plek en bij voorkeur met een zekere vochtigheid. Naast het huis van onze vriendin staan geiten. En daar ligt mest, wellicht een reden.
Muggen, muskieten en wespen zijn de volgende groep stekende dieren. Minder gevaarlijk, alhoewel van de muskiet (paardevlieg) en wesp kan een steek ook zeer ziek maken. Muggen zijn alleen maar lastige etters. In het noorden van Europa zijn de mug en wesp alom vertegenwoordigd. In het zuiden (en midden) is ook de paardevlieg meer prominent aanwezig. Maar er zijn ook meer soorten wespen. Een soort is wel twee keer zo groot als de Nederlandse wesp. Een steek van deze wesp is zeldzaam, maar gaat het mis, dan ook goed.
Stekende en bijtende reptielen en insecten zijn vervelend. En wanneer mensen allergisch zijn kan het zelfs gevaarlijk worden. Daarbij, dit soort dieren is klein, en slaat onverwacht toe. Meestal zie je het niet aankomen, maar ook preventief is niet veel te doen. Goed tegen de mug heb je DEET, maar ook dat is niet altijd afdoende.
Makkelijker zijn de grotere gevaren. Om te beginnen zijn deze net zo bang voor de mens, als de mens voor hen. Bovendien kan je jezelf er beter tegen beschermen. Let wel, ik praat nog steeds over Europa. In de tropische gebieden wordt het een stuk lastiger gevaarlijke dieren te ontwijken. Zeker in de regenwouden of andere tropische oerwouden. In Europa, inclusief de Mediterranee, zijn de gevaren wel beperkt. Hier, waar ik nu zit, komen beren voor. Toch zal ik er niet snel eentje zien, laat staan dat deze beer dan zal aanvallen. De beer leeft vrij geïsoleerd en zal je niet snel in een dorp tegen komen. De beer is de grootste en gevaarlijkste, die we in Europa kennen. Daarna volgt de wolf. Wolven komen wijder verspreidt in Europa voor, maar zijn de mensen uiterst zelden tot last. De mens zelf, want de mensen hebben soms veel last van deze roedels roofdieren, omdat vee (schapen en geiten) wel veelvuldig slachtoffer blijken te zijn. Verder spreekt de wolf vooral tot de verbeelding, maar ook de wolf (net als de beer) zal zich eerder verstoppen of terugtrekken dan vol in de aanval op mensen gaan. Een slagje kleiner is de lynx. Een individueel georiënteerd dier. Schuw, maar toch eentje die wel een risico aan durft te gaan. Ik heb er een maal een gezien, vlak buiten ons erf, en meerdere keren gehoord. Dit laatste na uitgebreide geluidsanalyses op internet. Voor de mens vormt de lynx eigenlijk geen bedreiging, maar voor ons kleine hondje kan het wel eens heel anders zijn. Toch zijn voornamelijk kippen en hazen de prooi van de lynx. In Nederland komt dit dier (naar alle waarschijnlijkheid) niet voor. In meerdere andere delen van Europa wel.
Misschien wel de laatste exoot in het rijtje roofdieren is de jakhals. Een soort hond, wat groter dan de vos. In Nederland onbekend, maar hier zien we hem regelmatig lopen. In de nacht en voornamelijk in de berm van de weg.
Ook zijn er nog enkele breed voorkomende roofdieren; de vos, de marter en het wilde zwijn. Alleen de laatste kan nog wel eens echt gevaarlijk zijn. Het zwijn komt veel meer op de mens af. Hier is de aanwezigheid, in het najaar, goed te aanschouwen. Dan is de grond rond de olijfbomen helemaal omgewoeld. Dan zijn de zwijnen langs geweest. Soms is het zwijn alleen, wat dan een mannetje is. Een dier wat weinig gesteld is op de aanwezigheid van andere zoogdieren, inclusief de mens. De beer (naam van een mannetje zwijn) valt snel aan, met als doel je weg te jagen. Dit gebeurt echter met veel geweld en agressie, wat hem zo gevaarlijk maakt. De vrouwtjes zwijnen zijn vooral gevaarlijk wanneer er jongen in de roedel zijn. Blijf dan vooral uit hun buurt.
Mensen in Nederland reageren altijd ligt geschokt wanneer ik vertel over het dierenrijk hier. Uit de reacties valt op te maken dat men het "eng" vindt, al die Mediterrane "roofdieren" en ongediertes. Maar wel beschouwd is er nauwelijks verschil. Hooguit een kleine verschuiving. En hier moet je iets meer opletten misschien. Bij sommigen kan er sprake zijn van een plaag. Toch, de diversiteit hier ervaar ik juist als boeiend. Ik geniet hier van zoveel natuur en zoveel dieren, die net weer anders zijn. Meer soorten sprinkhanen, dan in Nederland. Meer soorten en vooral andere spinnen. Kleurrijkere hagedisjes. Maar ach, in de Weerribben word je zomers immers ook volledig lek geprikt door de talloze muggen. Nee, dan ik. In de nachtelijke uren sta ik graag in het donker te turen in de hoop zo'n roofdier te mogen zien. Eigenlijk net zoals ik tussen Bloemendaal en Driehuis altijd geniet wanneer ik toch weer een ree,mof hert, spot....
Hoe noordelijker des te minder gevaarlijk deze dieren zijn, dan wel minder vaak voor komen. In de Mediterranee, waar ik een aantal maanden per jaar woon, zijn meer slangen en schorpioenen, dan in bijvoorbeeld Nederland. Daarbij zijn ze hier giftig,maar maakt dat je er behoorlijk ziek van kan worden.
Nu geldt voor zowel de slang als de schorpioen dat ze zich vooral goed verstoppen. Wanneer ik bij een berg stenen sta en ik pak er vluchtig een vanaf, dan is het niet ondenkbaar dat ik geconfronteerd wordt met of een slang, of een schorpioen. De kans op een schorpioen is vele malen groter.
Een paar keer per jaar hebben we een schorpioen op het terras. Recent hadden we problemen met de wasmachineafvoer. Op een gegeven moment zat er een joekelse schorpioen op de muur.
Gemiddeld hebben we (zien we) drie schorpioenen per jaar op het terras, of in het huis. Dat maakt alertheid wat lastiger. Wanneer ik een schoen uit het schoenenrek neem, moet ik absoluut checken op schorpioenen. Ook met andere zaken is enige alertheid een vereiste.
Een vriendin van ons heeft het een stuk zwaarder. Inmiddels heeft zijn meer dan honderd schorpioenen naar de andere kant geholpen, die zich in of direct rond haar huis ophielden. Het dier mag dan tot de verbeelding spreken, maar in dit geval absoluut niet. Ik benijd haar dan ook niet. Waar ze vandaan komen en waarom daar zo veel en hier zo weinig is een raadsel. De schorpioen houdt zich vooral op bij steen, op een warme dan wel behaaglijke plek en bij voorkeur met een zekere vochtigheid. Naast het huis van onze vriendin staan geiten. En daar ligt mest, wellicht een reden.
Muggen, muskieten en wespen zijn de volgende groep stekende dieren. Minder gevaarlijk, alhoewel van de muskiet (paardevlieg) en wesp kan een steek ook zeer ziek maken. Muggen zijn alleen maar lastige etters. In het noorden van Europa zijn de mug en wesp alom vertegenwoordigd. In het zuiden (en midden) is ook de paardevlieg meer prominent aanwezig. Maar er zijn ook meer soorten wespen. Een soort is wel twee keer zo groot als de Nederlandse wesp. Een steek van deze wesp is zeldzaam, maar gaat het mis, dan ook goed.
Stekende en bijtende reptielen en insecten zijn vervelend. En wanneer mensen allergisch zijn kan het zelfs gevaarlijk worden. Daarbij, dit soort dieren is klein, en slaat onverwacht toe. Meestal zie je het niet aankomen, maar ook preventief is niet veel te doen. Goed tegen de mug heb je DEET, maar ook dat is niet altijd afdoende.
Makkelijker zijn de grotere gevaren. Om te beginnen zijn deze net zo bang voor de mens, als de mens voor hen. Bovendien kan je jezelf er beter tegen beschermen. Let wel, ik praat nog steeds over Europa. In de tropische gebieden wordt het een stuk lastiger gevaarlijke dieren te ontwijken. Zeker in de regenwouden of andere tropische oerwouden. In Europa, inclusief de Mediterranee, zijn de gevaren wel beperkt. Hier, waar ik nu zit, komen beren voor. Toch zal ik er niet snel eentje zien, laat staan dat deze beer dan zal aanvallen. De beer leeft vrij geïsoleerd en zal je niet snel in een dorp tegen komen. De beer is de grootste en gevaarlijkste, die we in Europa kennen. Daarna volgt de wolf. Wolven komen wijder verspreidt in Europa voor, maar zijn de mensen uiterst zelden tot last. De mens zelf, want de mensen hebben soms veel last van deze roedels roofdieren, omdat vee (schapen en geiten) wel veelvuldig slachtoffer blijken te zijn. Verder spreekt de wolf vooral tot de verbeelding, maar ook de wolf (net als de beer) zal zich eerder verstoppen of terugtrekken dan vol in de aanval op mensen gaan. Een slagje kleiner is de lynx. Een individueel georiënteerd dier. Schuw, maar toch eentje die wel een risico aan durft te gaan. Ik heb er een maal een gezien, vlak buiten ons erf, en meerdere keren gehoord. Dit laatste na uitgebreide geluidsanalyses op internet. Voor de mens vormt de lynx eigenlijk geen bedreiging, maar voor ons kleine hondje kan het wel eens heel anders zijn. Toch zijn voornamelijk kippen en hazen de prooi van de lynx. In Nederland komt dit dier (naar alle waarschijnlijkheid) niet voor. In meerdere andere delen van Europa wel.
Misschien wel de laatste exoot in het rijtje roofdieren is de jakhals. Een soort hond, wat groter dan de vos. In Nederland onbekend, maar hier zien we hem regelmatig lopen. In de nacht en voornamelijk in de berm van de weg.
Ook zijn er nog enkele breed voorkomende roofdieren; de vos, de marter en het wilde zwijn. Alleen de laatste kan nog wel eens echt gevaarlijk zijn. Het zwijn komt veel meer op de mens af. Hier is de aanwezigheid, in het najaar, goed te aanschouwen. Dan is de grond rond de olijfbomen helemaal omgewoeld. Dan zijn de zwijnen langs geweest. Soms is het zwijn alleen, wat dan een mannetje is. Een dier wat weinig gesteld is op de aanwezigheid van andere zoogdieren, inclusief de mens. De beer (naam van een mannetje zwijn) valt snel aan, met als doel je weg te jagen. Dit gebeurt echter met veel geweld en agressie, wat hem zo gevaarlijk maakt. De vrouwtjes zwijnen zijn vooral gevaarlijk wanneer er jongen in de roedel zijn. Blijf dan vooral uit hun buurt.
Mensen in Nederland reageren altijd ligt geschokt wanneer ik vertel over het dierenrijk hier. Uit de reacties valt op te maken dat men het "eng" vindt, al die Mediterrane "roofdieren" en ongediertes. Maar wel beschouwd is er nauwelijks verschil. Hooguit een kleine verschuiving. En hier moet je iets meer opletten misschien. Bij sommigen kan er sprake zijn van een plaag. Toch, de diversiteit hier ervaar ik juist als boeiend. Ik geniet hier van zoveel natuur en zoveel dieren, die net weer anders zijn. Meer soorten sprinkhanen, dan in Nederland. Meer soorten en vooral andere spinnen. Kleurrijkere hagedisjes. Maar ach, in de Weerribben word je zomers immers ook volledig lek geprikt door de talloze muggen. Nee, dan ik. In de nachtelijke uren sta ik graag in het donker te turen in de hoop zo'n roofdier te mogen zien. Eigenlijk net zoals ik tussen Bloemendaal en Driehuis altijd geniet wanneer ik toch weer een ree,mof hert, spot....
Verachtelijk terrorisme
De Rambla, Barcelona, een van de meest recente aanslagen. Inmiddels alweer ingehaald door twee andere aanslagen, waaronder zelfs een in Finland. En weer allemaal uit naam van ISIS...
Bij de Spaanse aanslag was de dader nog maar 17 (of 18) jaar. De anderen waren ook vooral nog jong. De aanslag heeft, naar mijn mening, twee kanten. De eerste is de kant van het risico. De andere kant is die van de daders.
Om te beginnen weten we inmiddels dat het terrorisme moeilijk te bestrijden is. Met name het terrorisme in naam van ISIS zit vol verrassingen. Alhoewel, ook veel voorspelbaarheid te zien is. Overheden claimen regelmatig aanslagen te hebben voorkomen. De "cellen" waren dus enigszins bekend bij de opsporingsdiensten. Ook na aanslagen blijken de daders al in het vizier van de speurders te zijn gesignaleerd. Overheden zijn alert op dit zogeheten "moslim terrorisme" (wat overigens in feite geen flikker met de Islam te maken heeft). Toch laat men zich verrassen. De aanslag in het stadje in Finland komt bij een ieder waarschijnlijk als een volkomen verrassing. Hoe verzin je het... Maar, de aanslag op de Rambla is in feite een open deur. Een super drukke plaats, met veel toeristen. Zeker wanneer je uit gaat van eerdere aanslagen was de Rambla een risico plek en was het wachten op het moment dat het verkeerd zou gaan. Dat zelfde geldt bijvoorbeeld ook voor de Dam of de Kalverstraat in Amsterdam. En wanneer er dan een festiviteit is, neemt het risico nog meer toe. Het ultieme bewijs hiervan was de aanslag in Nice. De laatste aanslag was voor mij dan ook niet echt een verrassing, hoe lullig ik het ook vind dit zo te moeten uiten.
Blijkbaar dachten de Spaanse autoriteiten er ook zo over. De beveiliging was wat opgeschroefd. Vervolgens heeft men wat gaten laten vallen... Ook in Barcelona zouden festiviteiten plaats vinden. Een signaal extra alert te zijn. Al eerder was aangekondigd dat er een aanslag plaats zou vinden op de Rambla. De overheid had met deze combinatie van feiten al extra moeten inzetten. Klap op de vuurpijl was de explosie van de woning, waarbij al snel duidelijk werd dat hier gewerkt werd aan explosieven. De Spaanse politie moest eigenlijk direct daarna de hele Rambla barricaderen. Dat heeft men niet gedaan, de beveiliging was onvoldoende en het lot sloeg toe...
Dan de daders. Geradicaliseerde jongeren worden ze genoemd. Zwak geïntegreerde kansloze immigranten zou ik het betitelen. Het feit immers dat die gasten geradicaliseerd zegt geheel niets. Het feit dat ze op de een of andere manier beïnvloedbaar zijn om hun leven te geven voor een volledig idioot (en achterhaald) idealisme is naar mijn mening veel meer informatie waar je wat mee kan. Vrijwel iedere ISIS terrorist heeft gefaald in zijn leven, dan wel het gevoel gefaald te hebben. De redenen hiertoe zijn enorm divers, maar het feit is dat het leidt tot onvrede. Die jongens zoeken iets om wat te kunnen betekenen. In hun eigen ogen zijn het "loozers" en komen dan ook vaak nog uit culturen waar je vooral mannelijk en succesvol moet zijn. Daardoor worden zij beïnvloedbaar voor propaganda die hen zegt sterk, stoer en belangrijk te kunnen zijn. Ze zien een weg weer eer te behalen. Welke weg dat is,mis in feite totaal oninteressant. De realiteit toont dat deze wegen zelden veel goeds in zich dragen. De jongens zijn over het algemeen ook niet al te intelligent. Zij die dat wel zijn en over gaan tot terroristische activiteiten kampen vaak met psychische problemen, soms tot het niveau psychiatrie. In beide gevallen voelen zij zich niet gehoord, niet serieus genomen en vaak bedonderd. Het inzicht de weg te vinden weer iets te betekenen ontbreekt in grote mate. Men denkt er ook te gemakkelijk over. Ik meen dat daardoor veel van dit soort jongens in de criminaliteit terecht komen. Een kleine categorie zoekt meer bevestiging. De propagandamolen van ISIS doet die belofte. Ze vinden er een soort heilstaat in en raken geradicaliseerd.
Natuurlijk, eenmaal tot dader verworden moeten ze hard, heel hard, aangepakt worden en zware straffen ondergaan. Punt alleen is, dat wanneer het zo ver komt dat ze tot dader verworden zijn er slagen gemist. In veel gevallen kan de overheid en, ja zelfs, de maatschappij een hoop betekenen, zodat het ego van deze gasten niet eerst helemaal naar de klote gaat. Bij de overheden is bekend uit wat voor soort milieus deze jongens komen. Het is niet voor niets dat Molenbeek bijna een begrip werd, omdat dit een broedplaats voor terroristen bleek. Alles wordt geanalyseerd, berekend, gevolgd... Hierdoor heeft een overheid zicht op de globale situatie. Met enige kennis van cultuur en culturele achtergronden zou men iets kunnen betekenen. Pak de cultuur aan, maar biedt hen ook perspectief. Met name dit laatste ontbreekt vaak bij deze groep. In ons computertijdperk kunnen we alles zowat verbinden en onderzoeken. Het lijkt er alleen op, dat er onvoldoende gedaan wordt met deze kennis. Of dit een kwestie van mankracht of geld is durf ik niet te zeggen. Wel denk ik dat wanneer je hier op investeert de kans van dit soort terroristische aanslagen sterk afneemt. Ja, misschien wel geheel oplost.
Het zijn jongens die zich klaarblijkelijk eenzijdig laten informeren. Vooral uit de hoek die hen het meest aan spreekt. Ze lezen geen kranten. Horen misschien wel van andere aanslagen, maar zien de ellende die het voortbrengt te weinig onder ogen. Het "doet" ze niets. En juist op dat vlak kan overheid en maatschappij veel betekenen voor de jongens en voorkomen dat ze radicaliseren dan wel criminaliseren.
De ellende van de Rambla was in mijn ogen niet nodig en te voorkomen. De jongens zijn de daders. Absoluut en daar heb ik geen goed woord voor over. Maar, ik stel dat ook de overheden enige verantwoordelijkheid dragen in het feit dat deze aanslagen telkens weer voorkomen. Telkens weer zo veel leed berokkenen. We kunnen blijven treuren, na iedere aanslag, maar misschien moeten de overheden ontwaken en hun verantwoordelijkheid nemen. Preventie is enerzijds een modieus verschijnsel, aan de andere kant een waardevol instrument.
In verband met een internet probleem plaats ik deze blog wat later. Dit neemt niet weg, dat de inhoud nog actueel is.
Bij de Spaanse aanslag was de dader nog maar 17 (of 18) jaar. De anderen waren ook vooral nog jong. De aanslag heeft, naar mijn mening, twee kanten. De eerste is de kant van het risico. De andere kant is die van de daders.
Om te beginnen weten we inmiddels dat het terrorisme moeilijk te bestrijden is. Met name het terrorisme in naam van ISIS zit vol verrassingen. Alhoewel, ook veel voorspelbaarheid te zien is. Overheden claimen regelmatig aanslagen te hebben voorkomen. De "cellen" waren dus enigszins bekend bij de opsporingsdiensten. Ook na aanslagen blijken de daders al in het vizier van de speurders te zijn gesignaleerd. Overheden zijn alert op dit zogeheten "moslim terrorisme" (wat overigens in feite geen flikker met de Islam te maken heeft). Toch laat men zich verrassen. De aanslag in het stadje in Finland komt bij een ieder waarschijnlijk als een volkomen verrassing. Hoe verzin je het... Maar, de aanslag op de Rambla is in feite een open deur. Een super drukke plaats, met veel toeristen. Zeker wanneer je uit gaat van eerdere aanslagen was de Rambla een risico plek en was het wachten op het moment dat het verkeerd zou gaan. Dat zelfde geldt bijvoorbeeld ook voor de Dam of de Kalverstraat in Amsterdam. En wanneer er dan een festiviteit is, neemt het risico nog meer toe. Het ultieme bewijs hiervan was de aanslag in Nice. De laatste aanslag was voor mij dan ook niet echt een verrassing, hoe lullig ik het ook vind dit zo te moeten uiten.
Blijkbaar dachten de Spaanse autoriteiten er ook zo over. De beveiliging was wat opgeschroefd. Vervolgens heeft men wat gaten laten vallen... Ook in Barcelona zouden festiviteiten plaats vinden. Een signaal extra alert te zijn. Al eerder was aangekondigd dat er een aanslag plaats zou vinden op de Rambla. De overheid had met deze combinatie van feiten al extra moeten inzetten. Klap op de vuurpijl was de explosie van de woning, waarbij al snel duidelijk werd dat hier gewerkt werd aan explosieven. De Spaanse politie moest eigenlijk direct daarna de hele Rambla barricaderen. Dat heeft men niet gedaan, de beveiliging was onvoldoende en het lot sloeg toe...
Dan de daders. Geradicaliseerde jongeren worden ze genoemd. Zwak geïntegreerde kansloze immigranten zou ik het betitelen. Het feit immers dat die gasten geradicaliseerd zegt geheel niets. Het feit dat ze op de een of andere manier beïnvloedbaar zijn om hun leven te geven voor een volledig idioot (en achterhaald) idealisme is naar mijn mening veel meer informatie waar je wat mee kan. Vrijwel iedere ISIS terrorist heeft gefaald in zijn leven, dan wel het gevoel gefaald te hebben. De redenen hiertoe zijn enorm divers, maar het feit is dat het leidt tot onvrede. Die jongens zoeken iets om wat te kunnen betekenen. In hun eigen ogen zijn het "loozers" en komen dan ook vaak nog uit culturen waar je vooral mannelijk en succesvol moet zijn. Daardoor worden zij beïnvloedbaar voor propaganda die hen zegt sterk, stoer en belangrijk te kunnen zijn. Ze zien een weg weer eer te behalen. Welke weg dat is,mis in feite totaal oninteressant. De realiteit toont dat deze wegen zelden veel goeds in zich dragen. De jongens zijn over het algemeen ook niet al te intelligent. Zij die dat wel zijn en over gaan tot terroristische activiteiten kampen vaak met psychische problemen, soms tot het niveau psychiatrie. In beide gevallen voelen zij zich niet gehoord, niet serieus genomen en vaak bedonderd. Het inzicht de weg te vinden weer iets te betekenen ontbreekt in grote mate. Men denkt er ook te gemakkelijk over. Ik meen dat daardoor veel van dit soort jongens in de criminaliteit terecht komen. Een kleine categorie zoekt meer bevestiging. De propagandamolen van ISIS doet die belofte. Ze vinden er een soort heilstaat in en raken geradicaliseerd.
Natuurlijk, eenmaal tot dader verworden moeten ze hard, heel hard, aangepakt worden en zware straffen ondergaan. Punt alleen is, dat wanneer het zo ver komt dat ze tot dader verworden zijn er slagen gemist. In veel gevallen kan de overheid en, ja zelfs, de maatschappij een hoop betekenen, zodat het ego van deze gasten niet eerst helemaal naar de klote gaat. Bij de overheden is bekend uit wat voor soort milieus deze jongens komen. Het is niet voor niets dat Molenbeek bijna een begrip werd, omdat dit een broedplaats voor terroristen bleek. Alles wordt geanalyseerd, berekend, gevolgd... Hierdoor heeft een overheid zicht op de globale situatie. Met enige kennis van cultuur en culturele achtergronden zou men iets kunnen betekenen. Pak de cultuur aan, maar biedt hen ook perspectief. Met name dit laatste ontbreekt vaak bij deze groep. In ons computertijdperk kunnen we alles zowat verbinden en onderzoeken. Het lijkt er alleen op, dat er onvoldoende gedaan wordt met deze kennis. Of dit een kwestie van mankracht of geld is durf ik niet te zeggen. Wel denk ik dat wanneer je hier op investeert de kans van dit soort terroristische aanslagen sterk afneemt. Ja, misschien wel geheel oplost.
Het zijn jongens die zich klaarblijkelijk eenzijdig laten informeren. Vooral uit de hoek die hen het meest aan spreekt. Ze lezen geen kranten. Horen misschien wel van andere aanslagen, maar zien de ellende die het voortbrengt te weinig onder ogen. Het "doet" ze niets. En juist op dat vlak kan overheid en maatschappij veel betekenen voor de jongens en voorkomen dat ze radicaliseren dan wel criminaliseren.
De ellende van de Rambla was in mijn ogen niet nodig en te voorkomen. De jongens zijn de daders. Absoluut en daar heb ik geen goed woord voor over. Maar, ik stel dat ook de overheden enige verantwoordelijkheid dragen in het feit dat deze aanslagen telkens weer voorkomen. Telkens weer zo veel leed berokkenen. We kunnen blijven treuren, na iedere aanslag, maar misschien moeten de overheden ontwaken en hun verantwoordelijkheid nemen. Preventie is enerzijds een modieus verschijnsel, aan de andere kant een waardevol instrument.
In verband met een internet probleem plaats ik deze blog wat later. Dit neemt niet weg, dat de inhoud nog actueel is.
woensdag 16 augustus 2017
Dierenliefde
Eigenlijk ben ik er ingeluisd, door mijn vrouw, maar doe het graag en met veel liefde. Een keer per maand ben ik vrijwilliger voor Animal Aid Fethiye. Dan rijd ik voer naar tal van adressen. Zo'n 45 zakken kattenvoer en een kleine 20 zakken hondenvoer. Wat ik daar goed vind is dat de honden en katten over het algemeen in hun eigen habitat blijven. Ze behouden hun vrijheid, maar worden voorzien van voer door dier liefhebbende mensen. Het kost mij vrijwel een dag. In principe ben ik de chauffeur en de ander verstouwt het voer. Op een adres moeten doorgaans vijf zakken naar de derde etage getild worden.
Afgelopen week kwam mijn "maat" niet opdagen. Een stukje miscommunicatie. Een vervanger was niet direct voor de hand. Sowieso lastig vrijwiligers voor het sjouwen te vinden. Diverse telefoontjes gepleegd, vooralsnog zonder succes. Mij werd wel aangeraden de distributie niet in mijn eentje te doen.
Niemand werd gevonden en er lagen al 22 zakken (15 kg ieder) in de auto. Dus ik besloot het dan maar in mijn eentje te doen. Niet voor al die Engelsen en andere dierenliefhebbers, maar voor de dieren! En zo ging ik. Qua tijd heeft het niet eens veel extra gekost. Wel merkte ik dat de combinatie rijden, administratie en sjouwen vies tegen viel. Maar ja, je zit in een flow...
Eenmaal thuis merkte ik wel hoe waanzinnig ik eigenlijk bezig was. Maar, ik deed het voor de dieren.
In landen als Turkije en Spanje worden ook veel dieren "gefosterd". Er wordt dan een goed huis gezocht in landen als Engeland, Nederland, of Duitsland. In theorie ben ik hier geen voorstander van. In praktijk kan ik ook geen foster parent zijn. Vrienden van mij hebben een hondje om te socialiseren voor transport naar een goed adres in Engeland. Een werkelijk heel leuk en lief hondje. Ik zei al tegen mijn vrienden dat ze het diertje moesten houden. Gelukkig hebben ze dat gedaan. Een heel leuk, levendig, lief en gelukkig hondje. Nee, ik zou zo'n dier dan ook niet kunnen afstaan. Natuurlijk hebbende dieren het in West Europa best goed. Maar ja, op een flat, of een kleine tuin, drie keer per dag uitlaten... Nee, dan gun je zo'n hond een goed huis hier met een hoop vrijheid.
Afgelopen week stond er bij ons een hondje aan de andere kant van het hek. Die kwam op onze roedel af natuurlijk. Geen halsband. Wel goed in de vacht en zeker niet te mager. Maar toch zielig. We hadden thuis de discussie het hondje binnen het hek te halen en voer te geven. Maar, we moesten het gewoon niet doen. Sterker, we moesten vooral geen band opbouwen, maar we hebben het diertje dan toch maar water en eten gegeven. En het hondje bleef rond het huis hangen. Soms een blaf, dan weer zielig gepiep. Toch was ie opeens weg..., waarschijnlijk weg gejaagd door een lynx, die ook regelmatig rond het huis vertoeft.
Vorig jaar kwam een kat aangelopen. Een schat. Een echte knuffel kat en schoot zitter. Tot ie de boel begon te terroriseren. Vooral onze bejaarde poes werd aangevallen. Met pijn in het hart hebben we de vreemde kat met water weg gekregen.
Dat wij destijds dit huis betrokken was de kat van de vorige eigenaar er nog. Die was al die tijd gevoerd en aan ons de vraag dit voort te zetten en de kat op te nemen. Omdat het met onze dieren goed samen ging, geen probleem.
Nu gaan we binnenkort verhuizen... Die kat gaat dus mooi met ons mee. Dat is nu echt "onze" kat geworden.
Ja en straks, hoe ga ik de kikkers en salamanders uit het zwembad redden, voordat we die weer zwemklaar maken?
Zelfs een gestorven jonge kip hebben we vorig jaar begraven,in plaats van deze in de soep te verwerken. Onze dierenliefde gaat ver, alhoewel beiden geen vegetariër zijn. Desondanks proberen wij wel degelijk zo bewust mogelijk vlees te eten. En groot zijn onze porties vlees absoluut niet.
Mijn lichaam begint zich te herstellen van de bijna 900 kg voer, en 120 km rijden. Ik heb het over voor de dieren. Wat dat betreft is dierenliefde een vreemd iets. Ik ben dan ook een halve Hindoeïst. Veel mensen zullen je dan een zwakkeling vinden, maar naar mijn idee ben je dan juist sterk. Mits je dierenliefde binnen enige paal en perk blijft. Die grens bewaken is misschien wel het moeilijkste....
Afgelopen week kwam mijn "maat" niet opdagen. Een stukje miscommunicatie. Een vervanger was niet direct voor de hand. Sowieso lastig vrijwiligers voor het sjouwen te vinden. Diverse telefoontjes gepleegd, vooralsnog zonder succes. Mij werd wel aangeraden de distributie niet in mijn eentje te doen.
Niemand werd gevonden en er lagen al 22 zakken (15 kg ieder) in de auto. Dus ik besloot het dan maar in mijn eentje te doen. Niet voor al die Engelsen en andere dierenliefhebbers, maar voor de dieren! En zo ging ik. Qua tijd heeft het niet eens veel extra gekost. Wel merkte ik dat de combinatie rijden, administratie en sjouwen vies tegen viel. Maar ja, je zit in een flow...
Eenmaal thuis merkte ik wel hoe waanzinnig ik eigenlijk bezig was. Maar, ik deed het voor de dieren.
In landen als Turkije en Spanje worden ook veel dieren "gefosterd". Er wordt dan een goed huis gezocht in landen als Engeland, Nederland, of Duitsland. In theorie ben ik hier geen voorstander van. In praktijk kan ik ook geen foster parent zijn. Vrienden van mij hebben een hondje om te socialiseren voor transport naar een goed adres in Engeland. Een werkelijk heel leuk en lief hondje. Ik zei al tegen mijn vrienden dat ze het diertje moesten houden. Gelukkig hebben ze dat gedaan. Een heel leuk, levendig, lief en gelukkig hondje. Nee, ik zou zo'n dier dan ook niet kunnen afstaan. Natuurlijk hebbende dieren het in West Europa best goed. Maar ja, op een flat, of een kleine tuin, drie keer per dag uitlaten... Nee, dan gun je zo'n hond een goed huis hier met een hoop vrijheid.
Afgelopen week stond er bij ons een hondje aan de andere kant van het hek. Die kwam op onze roedel af natuurlijk. Geen halsband. Wel goed in de vacht en zeker niet te mager. Maar toch zielig. We hadden thuis de discussie het hondje binnen het hek te halen en voer te geven. Maar, we moesten het gewoon niet doen. Sterker, we moesten vooral geen band opbouwen, maar we hebben het diertje dan toch maar water en eten gegeven. En het hondje bleef rond het huis hangen. Soms een blaf, dan weer zielig gepiep. Toch was ie opeens weg..., waarschijnlijk weg gejaagd door een lynx, die ook regelmatig rond het huis vertoeft.
Vorig jaar kwam een kat aangelopen. Een schat. Een echte knuffel kat en schoot zitter. Tot ie de boel begon te terroriseren. Vooral onze bejaarde poes werd aangevallen. Met pijn in het hart hebben we de vreemde kat met water weg gekregen.
Dat wij destijds dit huis betrokken was de kat van de vorige eigenaar er nog. Die was al die tijd gevoerd en aan ons de vraag dit voort te zetten en de kat op te nemen. Omdat het met onze dieren goed samen ging, geen probleem.
Nu gaan we binnenkort verhuizen... Die kat gaat dus mooi met ons mee. Dat is nu echt "onze" kat geworden.
Ja en straks, hoe ga ik de kikkers en salamanders uit het zwembad redden, voordat we die weer zwemklaar maken?
Zelfs een gestorven jonge kip hebben we vorig jaar begraven,in plaats van deze in de soep te verwerken. Onze dierenliefde gaat ver, alhoewel beiden geen vegetariër zijn. Desondanks proberen wij wel degelijk zo bewust mogelijk vlees te eten. En groot zijn onze porties vlees absoluut niet.
Mijn lichaam begint zich te herstellen van de bijna 900 kg voer, en 120 km rijden. Ik heb het over voor de dieren. Wat dat betreft is dierenliefde een vreemd iets. Ik ben dan ook een halve Hindoeïst. Veel mensen zullen je dan een zwakkeling vinden, maar naar mijn idee ben je dan juist sterk. Mits je dierenliefde binnen enige paal en perk blijft. Die grens bewaken is misschien wel het moeilijkste....
dinsdag 15 augustus 2017
De nieuwe wereld.
Ooit gehoord van het eiland Guam? Naar ik aan mag nemen, tot een paar weken geleden, bijna niemand in Europa. En plots kent iedereen het eiland, ergens als een stip in de Stille Oceaan. Een eiland in tropische verpakking.
Dit alles met dank aan de ruzie tussen Trump en Kim Yung-un. Grappig, want het nieuws maakt de wereld ongekend groter. Natuurlijk leer je op school, bij aardrijkskunde en geografie, over de wereld. Over landen en gebieden. Maar over Rwanda heb ik vroeger nooit iets geleerd, noch gehoord. Dat kwam eigenlijk pas na de genocide tussen de lokale volkeren.
Nieuws, boeken en films leren mensen over de aarde, landen, gewoontes en bezienswaardigheden. Tegenwoordig komt ook op de sociale media een heel scala van onbekende oorden voorbij. De aardrijkskunde les hoeft geen opsomming van landen meer te zijn, maar zou zich meer moeten richten wat je doet wanneer je informatie over een land krijgt. Verdieping. Veruit de meeste informatie bereikt ons gekleurd of incompleet. In de huidige tijd is het meer en meer een verantwoordelijkheid van de individu zich te vergewissen van de verdere feiten. Daarbij veranderen landen, grenzen en soms ook de mentaliteit van landen en volkeren.
Niets is mooier en interessanter dan onze Moeder Aarde. Maar er gebeurt ook dan ook veel. In 1980 was ik voor het eerst in voormalig Joegoslavië. Dat land bestaat inmiddels al lang niet meer. Destijds was de bevolking kil en afstandelijk. Nu zijn het diverse landen en ook de bevolking is over het algemeen veranderd qua instelling. Zo schijnt ook Bulgarije in meer en meer opzichten en modern Europees land te worden. En dat terwijl de ouderen nog steeds de beleving hebben dat het een oostblokland is, vol zigeuners, criminaliteit en armoede.
Los van de bevolking bieden vele landen ook boeiende attracties. Qua natuur en qua cultuur. Neem een land als Etheopië. Daar treft men schitterende oudheden van het Christelijk geloof aan. De oerwouden van Costa Rica, maar ook mijn maand verblijf op Bali toonde mij een andere wereld, dan ik vanuit het kille Nederland als beleving was ingegeven.
Vroeger leerde je vooral over de bekende toeristische plaatsen op de wereld; de pyramides (Egypte), Petra (Jordanië), Taj Mahal (India), de Chinese Muur (China)..., maar de wereld biedt zo ongelofelijk veel meer. Dingen die je leert doordat de wereld relatief kleiner en kleiner wordt.
We zijn bekend met de gevaren van internet en zijn van mening dat het nieuws de wereld wel heel dichtbij brengt. Toch zie ik hier juist een hele positieve ontwikkeling. We leren meer van de aarde, de mens en bezienswaardigheden.
In de tijd dat ik jong was ging de vakantie naar Frankrijk, of elders binnen (west) Europa. Ik genoot er van en was ooit een echte Francofiel. Inmiddels deinde de wereld voor mij uit en inmiddels ben ik wereldwijd in heel wat landen geweest. Behalve mooie ervaringen heb ik ook schokkende dingen beleefd. Maar ook dat is een verrijking. Belangrijk is hoe je ermee om gaat. In veel van de verre oorden viel mij op hoe Hollands de Nederlanders zich vaak nog gedragen. Ga je verder weg, dan ben je in feite ook verplicht je enigszins aan te passen. Natuurlijk blijf je de toerist of de buitenlander, maar dat hoef je niet te benadrukken. Ooit in Alanya (Turkije) lag het strand vol (Duitse) toples dames. Een land met een vrij stevige Islamitische cultuur. Dan houd je gewoon het bovenstukje aan. In Indonesië zag ik toeristen lopen in wel erg schaarse kleding, te schaars voor de cultuur daar. En vooral Engelsen en Nederlanders zijn vaak de nationaliteiten die zich het minst aan passen. Overigens, mannen met bloot bovenlijf in dorpen en steden, over vrijwel de gehele wereld, vind ik persoonlijk het summum van ingepast gedrag.
En dan heb je de all-inclusive toerist. Zo ging mijn kapper ooit naar Bali... Na zijn reis vroeg ik naar zijn belevingen. Bleek die man niet van het resort af geweest te zijn. Dan vraag ik mij af wat je in hemelsnaam op Bali doet...
We reizen wat af, de wereld wordt figuurlijk kleiner, maar we hebben onvoldoende geleerd hier juist mee om te gaan. Jammer, want er is zo veel moois. Dat moeten we niet alleen respecteren (cultuur en natuur), maar ook pogen in stand te houden. Voordat de hele wereld alleen nog maar McDonald en Starbucks wordt. Maar goed, alles bij elkaar heb ik weer wat geleerd; Guam bestaat. Overigens denk ik niet dat ik daar ooit rond zal lopen, maar voor anderen is het vast een nieuwe uitdaging. In dit geval met dank aan Noord Korea...
Dit alles met dank aan de ruzie tussen Trump en Kim Yung-un. Grappig, want het nieuws maakt de wereld ongekend groter. Natuurlijk leer je op school, bij aardrijkskunde en geografie, over de wereld. Over landen en gebieden. Maar over Rwanda heb ik vroeger nooit iets geleerd, noch gehoord. Dat kwam eigenlijk pas na de genocide tussen de lokale volkeren.
Nieuws, boeken en films leren mensen over de aarde, landen, gewoontes en bezienswaardigheden. Tegenwoordig komt ook op de sociale media een heel scala van onbekende oorden voorbij. De aardrijkskunde les hoeft geen opsomming van landen meer te zijn, maar zou zich meer moeten richten wat je doet wanneer je informatie over een land krijgt. Verdieping. Veruit de meeste informatie bereikt ons gekleurd of incompleet. In de huidige tijd is het meer en meer een verantwoordelijkheid van de individu zich te vergewissen van de verdere feiten. Daarbij veranderen landen, grenzen en soms ook de mentaliteit van landen en volkeren.
Niets is mooier en interessanter dan onze Moeder Aarde. Maar er gebeurt ook dan ook veel. In 1980 was ik voor het eerst in voormalig Joegoslavië. Dat land bestaat inmiddels al lang niet meer. Destijds was de bevolking kil en afstandelijk. Nu zijn het diverse landen en ook de bevolking is over het algemeen veranderd qua instelling. Zo schijnt ook Bulgarije in meer en meer opzichten en modern Europees land te worden. En dat terwijl de ouderen nog steeds de beleving hebben dat het een oostblokland is, vol zigeuners, criminaliteit en armoede.
Los van de bevolking bieden vele landen ook boeiende attracties. Qua natuur en qua cultuur. Neem een land als Etheopië. Daar treft men schitterende oudheden van het Christelijk geloof aan. De oerwouden van Costa Rica, maar ook mijn maand verblijf op Bali toonde mij een andere wereld, dan ik vanuit het kille Nederland als beleving was ingegeven.
Vroeger leerde je vooral over de bekende toeristische plaatsen op de wereld; de pyramides (Egypte), Petra (Jordanië), Taj Mahal (India), de Chinese Muur (China)..., maar de wereld biedt zo ongelofelijk veel meer. Dingen die je leert doordat de wereld relatief kleiner en kleiner wordt.
We zijn bekend met de gevaren van internet en zijn van mening dat het nieuws de wereld wel heel dichtbij brengt. Toch zie ik hier juist een hele positieve ontwikkeling. We leren meer van de aarde, de mens en bezienswaardigheden.
In de tijd dat ik jong was ging de vakantie naar Frankrijk, of elders binnen (west) Europa. Ik genoot er van en was ooit een echte Francofiel. Inmiddels deinde de wereld voor mij uit en inmiddels ben ik wereldwijd in heel wat landen geweest. Behalve mooie ervaringen heb ik ook schokkende dingen beleefd. Maar ook dat is een verrijking. Belangrijk is hoe je ermee om gaat. In veel van de verre oorden viel mij op hoe Hollands de Nederlanders zich vaak nog gedragen. Ga je verder weg, dan ben je in feite ook verplicht je enigszins aan te passen. Natuurlijk blijf je de toerist of de buitenlander, maar dat hoef je niet te benadrukken. Ooit in Alanya (Turkije) lag het strand vol (Duitse) toples dames. Een land met een vrij stevige Islamitische cultuur. Dan houd je gewoon het bovenstukje aan. In Indonesië zag ik toeristen lopen in wel erg schaarse kleding, te schaars voor de cultuur daar. En vooral Engelsen en Nederlanders zijn vaak de nationaliteiten die zich het minst aan passen. Overigens, mannen met bloot bovenlijf in dorpen en steden, over vrijwel de gehele wereld, vind ik persoonlijk het summum van ingepast gedrag.
En dan heb je de all-inclusive toerist. Zo ging mijn kapper ooit naar Bali... Na zijn reis vroeg ik naar zijn belevingen. Bleek die man niet van het resort af geweest te zijn. Dan vraag ik mij af wat je in hemelsnaam op Bali doet...
We reizen wat af, de wereld wordt figuurlijk kleiner, maar we hebben onvoldoende geleerd hier juist mee om te gaan. Jammer, want er is zo veel moois. Dat moeten we niet alleen respecteren (cultuur en natuur), maar ook pogen in stand te houden. Voordat de hele wereld alleen nog maar McDonald en Starbucks wordt. Maar goed, alles bij elkaar heb ik weer wat geleerd; Guam bestaat. Overigens denk ik niet dat ik daar ooit rond zal lopen, maar voor anderen is het vast een nieuwe uitdaging. In dit geval met dank aan Noord Korea...
maandag 14 augustus 2017
Regels zijn regels!
Regels..., ze zijn nodig. Regels "reguleren" het leven, om te zorgen dat alle mensen in harmonie kunnen leven. Een wereld die complexer is en zo mogelijk nog ingewikkelder gaat worden. Regels zijn daarom van groot belang. Maar, om goede regels op te stellen moet de politiek secuur regeren. Secuur de regels opstellen is lastig, omdat de wereld verandert..., en blijft veranderen. Maar ook vanwege die complexiteit. Dus worden er weer regels opgesteld.
Een voorbeeld is het asielbeleid, met name het "kinderpardon"... Deze week is een moeder uitgezet naar Armenië. Haar twee kinderen zijn ondergedoken. Ze waren nét te laat, volgens de regels, om aanspraak te maken op de regeling. Omdat de regels rond het asielbeleid ingewikkeld zijn is er al vaker sprake geweest van nieuwe regels; "uitzonderingsregels".
Tegenover het feit dat regels nodig zijn voor een samenleving, staat dat regels ook scherpe scheidingen aanbrengen en zelfs verlammend kunnen werken. Regels maken het leven erg zwart/wit. Een ander nadeel is dat vele regels de regels als onderwerp neer zetten. De regel is dus belangrijker dan de individu. Dat is lastig, want de maatschappij bestaat uit individuen... En geen individu is het zelfde..., de regeltjes wel.
Ook mag een regel nog, ondanks alle duidelijkheid, toch nog veel ruimte bieden voor interpretaties.
Een eigen voorbeeld uit de gemeente Haarlem: voor 11 uur (in de ochtend) mag je "laden en lossen", in het centrum. En zo was ik een keer aan het laden. Toch kreeg ik een bekeuring. De (dwaze) handhaver gaf een aantal redenen; ik reed niet in een bestelauto, ik was niet bij de auto en ze hebben mij niet zien laden... Door een foutje ben ik niet in beroep gekund, maar ik weet zeker, dat wanneer ik dat wel had gedaan ik het beroep zou winnen. De handhaver is vanuit eigen beweging de regel gaan interpreteren. Bij het checken van de wet- en regel-geving staat nergens zwart-op-wit dat ik daadwerkelijk in overtreding zou zijn geweest. Wel bieden de regeltjes rondom het laden en lossen de nodige mogelijkheden tot interpretatie. Veel mensen ergeren zich vaak aan handhavers. Tja, deze mensen interpreteren de regels te kort door de bocht. Ze houden zich teveel aan het regeltje en zien niet meer de mens daar achter. Die mensen zijn alleen maar lastig.
Even terug naar de Armeense moeder. Zij heeft twee kinderen. Deze kinderen zijn in Nederland gekomen toen zijn nog erg klein waren (een en drie?). Het land, waar ze naar uitgewezen worden, is voor de kinderen een geheel vreemd land. Hoe kan een beschaafd land als Nederland kinderen uitwijzen naar een voor hen totaal vreemd land? Naar mijn idee kan dat dus niet, maar..; regels zijn regels. Dan zie je het nadeel van de regel, wanneer je dit voor de mens zet.
Maarten van Rossum heeft ook zo'n voorbeeld. Hij kreeg een bon voor een kapot licht op zijn fiets. Stapte na vijftig meter weer op en kreeg een tweede bon, van dezelfde agent. Die eerste bon is natuurlijk eigenlijk al lullig, maar die tweede bon, dan gaat het weer helemaal over de regeltjes.
Zelf ben ik enigszins een anarchist. Ik heb het niet op regeltjes. Zelf ben ik meer iemand die uit gaat van de (eigen) verantwoordelijkheid. In feite maak ik mijn eigen regels. En bij mijn regels ben ik dol op uitzonderingen. In feite dus toch regeltjes. Ik begon al met te zeggen, dat ik er niet op tegen ben. Maar, het star hanteren vind ik erbarmelijk, dom en naïef. Maar ja, je moet ook niet iedereen laten interpreteren. Dat is best lastig en in feite moet men hierin geschoold worden. In ieder geval ben ik van mening dat in humanitaire gevallen regels absoluut niet te star gehanteerd mogen worden. Die twee kinderen, van Armeense afkomst, moeten gewoon in Nederland blijven. De moeder moet terug kunnen komen en de politiek moet zich niet verschuilen achter de rechtsstaat (de rechter due onafhankelijke uitspraak doet), maar zorgen voor eindelijk eens duidelijke en goede regelgeving op dit onderwerp.
Een voorbeeld is het asielbeleid, met name het "kinderpardon"... Deze week is een moeder uitgezet naar Armenië. Haar twee kinderen zijn ondergedoken. Ze waren nét te laat, volgens de regels, om aanspraak te maken op de regeling. Omdat de regels rond het asielbeleid ingewikkeld zijn is er al vaker sprake geweest van nieuwe regels; "uitzonderingsregels".
Tegenover het feit dat regels nodig zijn voor een samenleving, staat dat regels ook scherpe scheidingen aanbrengen en zelfs verlammend kunnen werken. Regels maken het leven erg zwart/wit. Een ander nadeel is dat vele regels de regels als onderwerp neer zetten. De regel is dus belangrijker dan de individu. Dat is lastig, want de maatschappij bestaat uit individuen... En geen individu is het zelfde..., de regeltjes wel.
Ook mag een regel nog, ondanks alle duidelijkheid, toch nog veel ruimte bieden voor interpretaties.
Een eigen voorbeeld uit de gemeente Haarlem: voor 11 uur (in de ochtend) mag je "laden en lossen", in het centrum. En zo was ik een keer aan het laden. Toch kreeg ik een bekeuring. De (dwaze) handhaver gaf een aantal redenen; ik reed niet in een bestelauto, ik was niet bij de auto en ze hebben mij niet zien laden... Door een foutje ben ik niet in beroep gekund, maar ik weet zeker, dat wanneer ik dat wel had gedaan ik het beroep zou winnen. De handhaver is vanuit eigen beweging de regel gaan interpreteren. Bij het checken van de wet- en regel-geving staat nergens zwart-op-wit dat ik daadwerkelijk in overtreding zou zijn geweest. Wel bieden de regeltjes rondom het laden en lossen de nodige mogelijkheden tot interpretatie. Veel mensen ergeren zich vaak aan handhavers. Tja, deze mensen interpreteren de regels te kort door de bocht. Ze houden zich teveel aan het regeltje en zien niet meer de mens daar achter. Die mensen zijn alleen maar lastig.
Even terug naar de Armeense moeder. Zij heeft twee kinderen. Deze kinderen zijn in Nederland gekomen toen zijn nog erg klein waren (een en drie?). Het land, waar ze naar uitgewezen worden, is voor de kinderen een geheel vreemd land. Hoe kan een beschaafd land als Nederland kinderen uitwijzen naar een voor hen totaal vreemd land? Naar mijn idee kan dat dus niet, maar..; regels zijn regels. Dan zie je het nadeel van de regel, wanneer je dit voor de mens zet.
Maarten van Rossum heeft ook zo'n voorbeeld. Hij kreeg een bon voor een kapot licht op zijn fiets. Stapte na vijftig meter weer op en kreeg een tweede bon, van dezelfde agent. Die eerste bon is natuurlijk eigenlijk al lullig, maar die tweede bon, dan gaat het weer helemaal over de regeltjes.
Zelf ben ik enigszins een anarchist. Ik heb het niet op regeltjes. Zelf ben ik meer iemand die uit gaat van de (eigen) verantwoordelijkheid. In feite maak ik mijn eigen regels. En bij mijn regels ben ik dol op uitzonderingen. In feite dus toch regeltjes. Ik begon al met te zeggen, dat ik er niet op tegen ben. Maar, het star hanteren vind ik erbarmelijk, dom en naïef. Maar ja, je moet ook niet iedereen laten interpreteren. Dat is best lastig en in feite moet men hierin geschoold worden. In ieder geval ben ik van mening dat in humanitaire gevallen regels absoluut niet te star gehanteerd mogen worden. Die twee kinderen, van Armeense afkomst, moeten gewoon in Nederland blijven. De moeder moet terug kunnen komen en de politiek moet zich niet verschuilen achter de rechtsstaat (de rechter due onafhankelijke uitspraak doet), maar zorgen voor eindelijk eens duidelijke en goede regelgeving op dit onderwerp.
zaterdag 12 augustus 2017
De wereld rond Trump
Trump... Ik had mij nog zo voorgenomen niet meer over die man te schrijven. Maar, helaas, mijn voornemen gaat sneuvelen. Net als toen ik nog voornemens had tijdens de jaarwisseling.
Deze man is zó totaal verkeerd en blijft zich zó ongehoord gedragen, dat ik mij een zwijgen niet kan permitteren. Hij is wel de president van het grootste en machtigste land ter wereld.... En behoorlijk gestoord. En nog meer.
Je kan er niet aan ontkomen deze man te volgen, en om mij dan ook goed te informeren raadpleeg ik diverse nieuwsbronnen. En dan wordt het verhaal van kwaad tot erger. De enige conclusie is dat Trump onbehouwen is, crimineel, meedogenloos, maar vooral ook heel erg dom. Misschien uitstekende ingrediënten voor een goede zakenman, maar de meest slechte wanneer het gaat over de president van de USA.
De connecties met Rusland, Poetin en met name de grote criminele oligarchen. Wanneer je jezelf verdiept in de wirwar van vaagheden, duistere praktijken en mondiale connecties gaat de realiteit je verstand voorbij. Sterker, het lijkt erop dat meneer Trump bij enige bewijsvoering al tot 30 jaar cel veroordeeld kan worden. Ja, ik heb het nog steeds over dé president... Een wereld van superrijken, mensen die puissant rijk zijn geworden en over lijken gaan. Letterlijk soms! Gasten met gebruinde huiden en gebleekte tanden die zaken doen en zich alleen bezigen met het product, niet met de wereld erachter. En met al dat geld en macht worden andere criminele praktijken opgezet. Een netwerk van vuiligheid. En Trump lijkt helemaal op te gaan in die netwerken. Ondertussen de onschuld zelf spelend, maar dondersgoed weten wat er wel speelt. Waar iedere andere president een onderzoek zou starten doet Trump het af met fake news.
De man voert vervolgens agressieve oorlogstaal. Noord Korea moet stil zijn anders zal Trump maar even ingrijpen. Venezuela moet misschien wel eens rekening houden met een Amerikaanse invasie... Amerika first! De vraag is of Trump überhaupt weet heeft van waar deze landen gelokaliseerd zijn. Hij is immers bepaald niet slim, roept een hoop, waarvan hij eigenlijk de ballen verstand van heeft. De president die absoluut geen geografische kennis bezit en denkt dat België de hoofdstad van Duitsland was, of iets van die orde. Tuurlijk, Amerika first, want hij kent de rest van de wereld niet. Hij is op veel plaatsen geweest, maar dat was voor de business. Waar hij echt is geweest, waarschijnlijk heeft hij er zelf geen idee van. Laat staan dat hij zicht heeft op, of maar enigszins begrijpt hoe de wereld in elkaar steekt. De wereld van Trump is de wereld van het vele geld en malafide praktijken. Een aantal keren een faillissement aan zijn broek, en toch zo rijk? Dat stinkt, want via reguliere kanalen kon hij geen geld binnen halen om weer een imperium op te bouwen.
Trump is een grote bek en onbehouwen twittergedrag. Hij gebruikt grote taal en imponerende woorden. Wanneer je goed luistert is zijn communicatie eenzijdig en eentonig. Altijd is alles het beste, en grootste, mooiste en kent een gouden toekomst. Het telefoongesprek met de gouverneur van Guam is daar een voorbeeld van. Trump is alleen maar positief en steekt die gouverneur een hele rij veren in zijn kont. Over de spanning, risico's en mogelijke ellende wordt met geen woord gerept.
Trump heeft geen plan, pleegt geen overleg en laat vele met een mond vol tanden achter. Zijn getwitter is net poepen. Het komt op, en hij gooit het eruit. Denken (indien mogelijk) gebeurt pas achteraf. En het is niet alleen wat betreft de inhoud, ook wat taal betreft spuit hij diarree. Dat betekent dat hij zaken uit, die met zijn deskundigen en het politiek forum veelal nog niet besproken zijn. Weinig democratisch, maar getuigt ook van een slechte communicatie. Ik begrijp dat men geen empeacement wil starten. Was Nixon nog zo slim de eer aan zichzelf te houden en met Watergate op te stappen..., Trump zal nooit uit zichzelf weg gaan. Hij is een stoer jongetje, en dat blijft. Bovendien alles wat negatief voor hem is, is "fake news"! Constant zet hij de waarheid naar zijn hand, wat hij ziet als enige waarheid.
De Amerikaan. Men heeft hem gestemd, veelal vanuit een zekere hoop. Inmiddels zijn al velen, die op hem gestemd hebben, teleurgesteld. Toch steunen velen hem nog steeds. Zijn die gasten blind? Is die gemiddelde Amerikaan nóg dommer dan een varken? Hoe is het mogelijk. Wanneer je maar een beetje luistert en kijkt, dan kán je die man toch niet meer steunen, of geloven? Het is een groot kind. Hij speelt zijn eigen spelletje. Eentje van glitter en glamour en vooral van dat stoere jochie, die de wereld wel effe aan kan. Hoe kan een beetje nadenkende Amerikaan deze idioot überhaupt nog steunen? Hij is een gevaar! Voor Amerika, maar ook voor de rest van de wereld. Een domme narcist met een heel klein pikkie. Een mooie buitenkant, zonder enige inhoud. Hij hoort niet in het Witte Huis, maar in de cel!
Mijn hoop is gebaseerd op de critici en mensen die hem wel proberen aan te pakken. Advocaten en zelfs een ex-FBI man. Ik hoop dat ze voldoende bewijzen weten te vergaren. De logica blootleggen van het mystiek werkende wereldje, waar hij zich in beweegt. Nee, hij is een groter gevaar dan Kim Yung Un en Maduro. Hij is een grotere crimineel dan destijds the Godfather. Maar blijkbaar zijn er nog zo veel Amerikanen zó blind en dom, dat hij nog een hoop steun geniet. Wat dat betreft is het echt triest gesteld.
Ik zal bijna gelovig worden en bidden dat dit goed gaat aflopen. Maar goed, ik blijf wat dat betreft de eeuwige idealist... En ik blijf hopen. Dat het allemaal wel goed komt!
Deze man is zó totaal verkeerd en blijft zich zó ongehoord gedragen, dat ik mij een zwijgen niet kan permitteren. Hij is wel de president van het grootste en machtigste land ter wereld.... En behoorlijk gestoord. En nog meer.
Je kan er niet aan ontkomen deze man te volgen, en om mij dan ook goed te informeren raadpleeg ik diverse nieuwsbronnen. En dan wordt het verhaal van kwaad tot erger. De enige conclusie is dat Trump onbehouwen is, crimineel, meedogenloos, maar vooral ook heel erg dom. Misschien uitstekende ingrediënten voor een goede zakenman, maar de meest slechte wanneer het gaat over de president van de USA.
De connecties met Rusland, Poetin en met name de grote criminele oligarchen. Wanneer je jezelf verdiept in de wirwar van vaagheden, duistere praktijken en mondiale connecties gaat de realiteit je verstand voorbij. Sterker, het lijkt erop dat meneer Trump bij enige bewijsvoering al tot 30 jaar cel veroordeeld kan worden. Ja, ik heb het nog steeds over dé president... Een wereld van superrijken, mensen die puissant rijk zijn geworden en over lijken gaan. Letterlijk soms! Gasten met gebruinde huiden en gebleekte tanden die zaken doen en zich alleen bezigen met het product, niet met de wereld erachter. En met al dat geld en macht worden andere criminele praktijken opgezet. Een netwerk van vuiligheid. En Trump lijkt helemaal op te gaan in die netwerken. Ondertussen de onschuld zelf spelend, maar dondersgoed weten wat er wel speelt. Waar iedere andere president een onderzoek zou starten doet Trump het af met fake news.
De man voert vervolgens agressieve oorlogstaal. Noord Korea moet stil zijn anders zal Trump maar even ingrijpen. Venezuela moet misschien wel eens rekening houden met een Amerikaanse invasie... Amerika first! De vraag is of Trump überhaupt weet heeft van waar deze landen gelokaliseerd zijn. Hij is immers bepaald niet slim, roept een hoop, waarvan hij eigenlijk de ballen verstand van heeft. De president die absoluut geen geografische kennis bezit en denkt dat België de hoofdstad van Duitsland was, of iets van die orde. Tuurlijk, Amerika first, want hij kent de rest van de wereld niet. Hij is op veel plaatsen geweest, maar dat was voor de business. Waar hij echt is geweest, waarschijnlijk heeft hij er zelf geen idee van. Laat staan dat hij zicht heeft op, of maar enigszins begrijpt hoe de wereld in elkaar steekt. De wereld van Trump is de wereld van het vele geld en malafide praktijken. Een aantal keren een faillissement aan zijn broek, en toch zo rijk? Dat stinkt, want via reguliere kanalen kon hij geen geld binnen halen om weer een imperium op te bouwen.
Trump is een grote bek en onbehouwen twittergedrag. Hij gebruikt grote taal en imponerende woorden. Wanneer je goed luistert is zijn communicatie eenzijdig en eentonig. Altijd is alles het beste, en grootste, mooiste en kent een gouden toekomst. Het telefoongesprek met de gouverneur van Guam is daar een voorbeeld van. Trump is alleen maar positief en steekt die gouverneur een hele rij veren in zijn kont. Over de spanning, risico's en mogelijke ellende wordt met geen woord gerept.
Trump heeft geen plan, pleegt geen overleg en laat vele met een mond vol tanden achter. Zijn getwitter is net poepen. Het komt op, en hij gooit het eruit. Denken (indien mogelijk) gebeurt pas achteraf. En het is niet alleen wat betreft de inhoud, ook wat taal betreft spuit hij diarree. Dat betekent dat hij zaken uit, die met zijn deskundigen en het politiek forum veelal nog niet besproken zijn. Weinig democratisch, maar getuigt ook van een slechte communicatie. Ik begrijp dat men geen empeacement wil starten. Was Nixon nog zo slim de eer aan zichzelf te houden en met Watergate op te stappen..., Trump zal nooit uit zichzelf weg gaan. Hij is een stoer jongetje, en dat blijft. Bovendien alles wat negatief voor hem is, is "fake news"! Constant zet hij de waarheid naar zijn hand, wat hij ziet als enige waarheid.
De Amerikaan. Men heeft hem gestemd, veelal vanuit een zekere hoop. Inmiddels zijn al velen, die op hem gestemd hebben, teleurgesteld. Toch steunen velen hem nog steeds. Zijn die gasten blind? Is die gemiddelde Amerikaan nóg dommer dan een varken? Hoe is het mogelijk. Wanneer je maar een beetje luistert en kijkt, dan kán je die man toch niet meer steunen, of geloven? Het is een groot kind. Hij speelt zijn eigen spelletje. Eentje van glitter en glamour en vooral van dat stoere jochie, die de wereld wel effe aan kan. Hoe kan een beetje nadenkende Amerikaan deze idioot überhaupt nog steunen? Hij is een gevaar! Voor Amerika, maar ook voor de rest van de wereld. Een domme narcist met een heel klein pikkie. Een mooie buitenkant, zonder enige inhoud. Hij hoort niet in het Witte Huis, maar in de cel!
Mijn hoop is gebaseerd op de critici en mensen die hem wel proberen aan te pakken. Advocaten en zelfs een ex-FBI man. Ik hoop dat ze voldoende bewijzen weten te vergaren. De logica blootleggen van het mystiek werkende wereldje, waar hij zich in beweegt. Nee, hij is een groter gevaar dan Kim Yung Un en Maduro. Hij is een grotere crimineel dan destijds the Godfather. Maar blijkbaar zijn er nog zo veel Amerikanen zó blind en dom, dat hij nog een hoop steun geniet. Wat dat betreft is het echt triest gesteld.
Ik zal bijna gelovig worden en bidden dat dit goed gaat aflopen. Maar goed, ik blijf wat dat betreft de eeuwige idealist... En ik blijf hopen. Dat het allemaal wel goed komt!
Leven in den vreemde: autokeuring
Met de auto naar de keuring. Overal op de wereld moet dit met regelmatig gebeuren. Landen, die een keuring hebben ingevoerd, hebben allemaal hun eigen systeem. In Nederland kennen we de APK, in Duitsland bijvoorbeeld de TÜV. In Turkije de TÜV TÜRK. Dus, momenteel moet ik mij jaarlijks tot de laatste instantie wenden. Zo deed ik afgelopen week.
Voorop gesteld dat ik voorstander ben van periodieke keuringen lijkt het kader van die keuringen mij wel van enig belang. Is de keuring er als geldklopperij, voor de veiligheid, of voor het versterken van ambtelijk gezeik... In Nederland is de kritiek dat garages extra geld uit de keuringen proberen te kloppen. Of dat gebeurt laat ik in het midden, maar in het verleden had ik soms wel rare dingen op de rekening, die ik niet altijd direct in verband kon brengen met de veiligheidskeuring.
Om die reden ben ik voorstander van "onafhankelijke" keuringen. De TÜV is daar een goed voorbeeld van, en in Turkije is het Duitse systeem geïntroduceerd en wordt als zodanig gehanteerd. Zelfs het logo is in grote mate gelijk aan het Duitse logo.
Desalniettemin blijft het mensenwerk. Afgelopen week werd onze auto gekeurd op het randje van lunchtijd. Inderdaad de keuring verliep slordig. Zo werd de ruitenvloeistof niet gecheckt, en maar twee van de vier profiel dieptes van de banden. Onze keurmeester had duidelijk grote trek.
Na de keuring overhandigde hij het papier. In de veronderstelling dat hij de sticker zou plakken liep hij echter weg. De auto was niet goed gekeurd. Het derde remlicht deed het niet...
Los van de vraag of het derde remlicht wel of niet verplicht is was de verbazing groot. Ik ben gewend dat je de gelegenheid dergelijk kleine gebreken ter plaatse mag oplossen. In dit geval niet. Nee, ik moet een nieuwe afspraak maken, tachtig kilometer extra rijden en ben weer een hele tijd kwijt. Ondertussen staat er op het keuringspapier: deze auto mag zich niet op de openbare weg begeven en is in gevaarlijke staat (vrije vertaling). Officieel mag ik nu alleen nog (binnen een maand) naar de keuring, met de auto.
Thuis gekomen moest ik de juiste inbussleutel pakken en binnen vijf minuten was het hele euvel opgelost... De reservelamp had ik bij mij, het juiste gereedschap niet. Maar goed, iedereen was sowieso aan het lunchen, dus ik kon niet eens kijken of ik het juiste gereedschap even kon lenen.
Daarbij, wanneer ik volgende week naar de keuring terug ga mag de auto in principe totaal-los zijn, mits dat derde achterlicht het maar doet. Men mag nergens anders meer op keuren. Dat is natuurlijk het bizarre van een dergelijke moment opname en de wijze van afkeuring... Eigenlijk wel humor.
Wij onderhouden onze Dacia goed. Dat is ook belangrijk. Toch zie je hier in Turkije veel auto's op de weg, waarbij je alle twijfels doet rijzen ten aanzien van de kwaliteit van het voertuig. Oude Renault 12 en oude Tofas (Turkse Fiat). Ze zien er niet uit, rijden scheef, vertonen tal van gebreken, maar het rijdt. En blijkbaar komen die rijdende puinhopen wél door de keuring.
Een kennis van mij had onder zijn auto zwarte bescherming (tegen de slechte wegen) aan laten brengen. Deze zwarte bescherming was deels zichtbaar, dus werd de auto afgekeurd, omdat de kleur niet overeen kwam met de papieren. Een andere auto heeft een rollerbar, waardoor het onderste lijntje van het nummerbord niet zichtbaar is. Wél goed gekeurd...
Onder onze auto wil ik eigenlijk een trekhaak laten aanbrengen. We hebben immers een aanhanger. Maar, daar moet je eerst een project van maken. Dat kost je al iemand die dat project schrijft. Dan moet je naar de Trafik Police, wat weer geld kost om vervolgens bij de garage je trekhaak te laten monteren... Ingewikkeld, langdurig en uiteindelijk kostbaar... Dus, nog maar even niet.
Regeltjes rond de auto. Je hebt ze in alle landen. Op zich, voor de veiligheid, natuurlijk uitstekend. Toch zie je een doorschieten hierin. Rare regeltjes, of rare manieren om met de regeltjes om te gaan. En echt niet alleen in Turkije. Ook in Nederland, Duitsland en andere landen kom je het zelfde tegen. Soms een beetje lastig, maar ik zie er vooral de humor van in. En het mooie hier is dat je altijd uit gaat van : problem yok (geen probleem, of hoezo een probleem). Heerlijk bevrijdend en uitermate ontstressend. Ik hou van het leven in Turkije....
Voorop gesteld dat ik voorstander ben van periodieke keuringen lijkt het kader van die keuringen mij wel van enig belang. Is de keuring er als geldklopperij, voor de veiligheid, of voor het versterken van ambtelijk gezeik... In Nederland is de kritiek dat garages extra geld uit de keuringen proberen te kloppen. Of dat gebeurt laat ik in het midden, maar in het verleden had ik soms wel rare dingen op de rekening, die ik niet altijd direct in verband kon brengen met de veiligheidskeuring.
Om die reden ben ik voorstander van "onafhankelijke" keuringen. De TÜV is daar een goed voorbeeld van, en in Turkije is het Duitse systeem geïntroduceerd en wordt als zodanig gehanteerd. Zelfs het logo is in grote mate gelijk aan het Duitse logo.
Desalniettemin blijft het mensenwerk. Afgelopen week werd onze auto gekeurd op het randje van lunchtijd. Inderdaad de keuring verliep slordig. Zo werd de ruitenvloeistof niet gecheckt, en maar twee van de vier profiel dieptes van de banden. Onze keurmeester had duidelijk grote trek.
Na de keuring overhandigde hij het papier. In de veronderstelling dat hij de sticker zou plakken liep hij echter weg. De auto was niet goed gekeurd. Het derde remlicht deed het niet...
Los van de vraag of het derde remlicht wel of niet verplicht is was de verbazing groot. Ik ben gewend dat je de gelegenheid dergelijk kleine gebreken ter plaatse mag oplossen. In dit geval niet. Nee, ik moet een nieuwe afspraak maken, tachtig kilometer extra rijden en ben weer een hele tijd kwijt. Ondertussen staat er op het keuringspapier: deze auto mag zich niet op de openbare weg begeven en is in gevaarlijke staat (vrije vertaling). Officieel mag ik nu alleen nog (binnen een maand) naar de keuring, met de auto.
Thuis gekomen moest ik de juiste inbussleutel pakken en binnen vijf minuten was het hele euvel opgelost... De reservelamp had ik bij mij, het juiste gereedschap niet. Maar goed, iedereen was sowieso aan het lunchen, dus ik kon niet eens kijken of ik het juiste gereedschap even kon lenen.
Daarbij, wanneer ik volgende week naar de keuring terug ga mag de auto in principe totaal-los zijn, mits dat derde achterlicht het maar doet. Men mag nergens anders meer op keuren. Dat is natuurlijk het bizarre van een dergelijke moment opname en de wijze van afkeuring... Eigenlijk wel humor.
Wij onderhouden onze Dacia goed. Dat is ook belangrijk. Toch zie je hier in Turkije veel auto's op de weg, waarbij je alle twijfels doet rijzen ten aanzien van de kwaliteit van het voertuig. Oude Renault 12 en oude Tofas (Turkse Fiat). Ze zien er niet uit, rijden scheef, vertonen tal van gebreken, maar het rijdt. En blijkbaar komen die rijdende puinhopen wél door de keuring.
Een kennis van mij had onder zijn auto zwarte bescherming (tegen de slechte wegen) aan laten brengen. Deze zwarte bescherming was deels zichtbaar, dus werd de auto afgekeurd, omdat de kleur niet overeen kwam met de papieren. Een andere auto heeft een rollerbar, waardoor het onderste lijntje van het nummerbord niet zichtbaar is. Wél goed gekeurd...
Onder onze auto wil ik eigenlijk een trekhaak laten aanbrengen. We hebben immers een aanhanger. Maar, daar moet je eerst een project van maken. Dat kost je al iemand die dat project schrijft. Dan moet je naar de Trafik Police, wat weer geld kost om vervolgens bij de garage je trekhaak te laten monteren... Ingewikkeld, langdurig en uiteindelijk kostbaar... Dus, nog maar even niet.
Regeltjes rond de auto. Je hebt ze in alle landen. Op zich, voor de veiligheid, natuurlijk uitstekend. Toch zie je een doorschieten hierin. Rare regeltjes, of rare manieren om met de regeltjes om te gaan. En echt niet alleen in Turkije. Ook in Nederland, Duitsland en andere landen kom je het zelfde tegen. Soms een beetje lastig, maar ik zie er vooral de humor van in. En het mooie hier is dat je altijd uit gaat van : problem yok (geen probleem, of hoezo een probleem). Heerlijk bevrijdend en uitermate ontstressend. Ik hou van het leven in Turkije....
Abonneren op:
Posts (Atom)