maandag 17 februari 2020

somberheid

Nee, ik ben nog geen oude man. Ik voel mij nog fit en fier, droom dagelijks mijn idealen en wensen. Toch draag ik het gevoel van een man die er niet meer toe doet. Geen perspectief meer heeft, gebukt blijft gaan onder de eeuwig lijkende problemen. Recent vernam ik weer enige berichtgeving over "voltooid"leven. Soms krijg ik dat gevoel en denk dan; het hoeft niet meer. Een spagaat tussen mijn levenslust en moedeloosheid.

Het leven is geen gebakje, zoals men wel eens placht te zeggen. Toch, voor sommigen is het meer een giftaart, terwijl anderen toch heel wat slagroom verorberen. Hen die het goed gaat wijzen altijd met een vingertje; je hebt het er zelf naar gemaakt. De vraag is of dat daadwerkelijk zo is. Ja, natuurlijk draag ik verantwoordelijkheid voor mijn eigen situatie, maar aan de andere kant is de samenloop van omstandigheden ook zo, dat ik het mijzelf echt niet kan aanrekenen. Ik had een goede job en een prima inkomen. Dat ik beiden verloor is een tegenslag. Misschien is daar wel iets aan mijzelf te wijten. Dat echter juist op dat moment een economische crisis was en het op geen enkele wijze lukte weer een baan te verkrijgen kan ik toch echt mijzelf niet verwijten.
Ik was (en ben soms nog) erg teleurgesteld in de medemens. Vooral zij die zich redelijk/relatief onbekommerd door het leven bewegen. Mensen met wijsvingers. Toch ben ik de persoon die zijn eigen leven in de hand heeft. Dat de invloed van buitenaf hier buiten valt is secundair. Ja, ik word ouder, mijn afstand tot het arbeidzame leven vergroot per jaar. Mijn inkomen is gekrompen. Vaker heb ik in dat soort situaties verkeerd, in mijn jonge jaren al. Maar altijd was er perspectief, kon je blijven dromen. Nu lijken de dromen loze films. De dromen worden leger.  Het ergste ervaar ik het toenemend ontbreken aan perspectief. Natuurlijk heeft dat ook te maken met mijn leven in Turkije en het feit dat ik eigenlijk terug wil naar het westen. Naar weer een gewone, normale, maatschappij. En dan ervaar je weer een nieuw gevoel. Nooit heb ik leren omgaan met geld. Thuis hadden wij het goed. Er werd nooit over geld gesproken en ik kreeg er niets van bij. Op een ding na: "Koop nooit iets tweedehands, maar nieuw" en "betaal altijd alles cash". Duidelijk mag zijn dat ik vanuit een redelijk gegoed nest kom, enigszins conservatief. En wanneer mijn leven volgens alle boekjes was verlopen had ik er waarschijnlijk ook niet veel moeite mee gehad. Helaas, ik ben wie ik ben en dat is niet iemand die geheel in het gareel loopt en duidelijk mijn eigen wensen en behoeftes heb. Dat heeft gevolgen. Ik heb in armoede geleefd, maar wist me eruit te redden. Ik heb zelfs rijkdom gekend, en spendeerde al mijn geld.
Mijn leven momenteel is een zekere herhaling. Toch ook anders. Ik leef niet in armoede, maar we moeten het doen met een zeer beperkt budget. Een groot deel van dat beperkte budget gaat op aan zaken, waar we verder weinig van zien als vaste lasten, huur, belastingen, verzekeringen. Ondanks dat we dit alles zoveel mogelijk beperken slaat het een overdadig gat in de maandelijkse begroting. Maar er is iets anders. We kunnen niet omgaan met ons beperkte leven. Althans onvoldoende. Het lukt niet te realiseren dat er in feite geen geld is, en toch willen we van alles. We doen dat deels, maar vooral met kleine dingen. Het probleem is dat de optelsom van kleine dingen heel erg veel kan zijn. Wat dat betreft moeten we hand in eigen boezem steken. Toch ben ik van mening dat de vorming van mij, mijn opvoeding en het leven in het algemeen debet zijn aan mijn huidige gedrag. Ik heb nooit goed geleerd met geld om te gaan en ben autodidact. Liever kwam ik uit een arm gezin, waardoor ik zeker en vast veel bewuster in het (financiƫle) leven zou staan.
En dan is er opeens een onvoorziene post. Iets wat wel erg vaak voorbij komt. Dan worden de problemen beklemmend. Dan wordt het verschil met vroeger duidelijk. Destijds had ik dromen, was er perspectief... momenteel zal er tot mijn dood weinig veranderen in mijn financiƫle situatie. Mijn grootste probleem is niet dat ik zuinig moet doen, maar dat er par maand zoveel (verhoudingsgewijs) gewoon verdwijnt. Waar je niets mee kan, en (in directe zin) niets aan hebt. Voorheen was de last ook groot, maar bleef er voldoende over. Dat is de grote verandering. Eentje waar we maar moeilijk mee kunnen handelen. Dat maakt mij zo somber. Somber, maar vooral ook moe. Altijd weer dat gezeik, altijd weer oplossen... En natuurlijk, de mensen in de derde wereld kennen echte armoede. Toch een vergelijk wat niet correct is. Armoede moet je zien in het perspectief van de maatschappij, waar je in leeft. Dan blijkt en blijft ook in het westen de situatie bepaald niet rooskleurig. Ben nu bijna half zestig. Misschien kan ik nog wel dertig jaar mee. Onder deze omstandigheden maakt mij dat moe. Moe en somber en begrijp steeds beter de discussie inzake het "voltooide" leven. Maar, mijn leven is nog niet voltooid. Nog lang niet. En ik blijf zoeken naar en hopen op perspectief, al heeft de maatschappij mij min of meer al afgeschreven....