40 euro incasso, voor een tientje?

Dat wij in financieel moeilijke tijden leven is inmiddels wel bekend. Dat rekeningen betaald moeten worden ook. De nieuwe incassowet daarentegen is weer een voorbeeld van onnadenkend Den Haag. Het kabinet, als de beide Kamers, die het goed bedoelen maar tonen weer ver van de wereld te staan.

De nieuwe incassowet kan een duur grapje worden. Om te beginnen de vaststelling van de incassokosten ten bedrage van 40 euro. Een vastgesteld bedrag. Prima, om excessen in de hoogte tegen te gaan. Slecht voor het kleine werk. Rigide voor de vergeetachtigen.

Incassokosten van rond de 100 euro zijn van de baan. Dat is goed, maar daarbij zijn incassokosten van 40 euro bij een incasso van 10 euro natuurlijk ridicuul. Er komt post binnen. Ik leg het op de stapel. Door allerlei omstandigheden vergeet ik in de stapel te kijken. Er ligt een rekening van € 11,75 tussen.  Vervolgens ga ik op vakantie. Exact dan komt de herinnering binnen. Gevolg is dat ik de boot mis en na terugkomst direct € 51,75 mag dokken. Dit is een voorbeeld, maar er zijn meer voorbeelden te benoemen. En vaak zijn het kleine lullige dingen, waardoor je wel eens vergeet te betalen. Niet altijd met even goed excuses, maar het gebeurt. Bij kleine bedragen wordt dit dus een pijnlijke ervaring.

Er zijn ook andere redenen, waardoor een betaling er tussendoor schiet. En vooral bij kleine betalingen wordt dat een duur grapje…

Daarbij geldt dat voorheen bij herinneringen en incasso van gelijksoortige rekeningen van dezelfde debiteur sprake was van een incasso. Nu wordt dit per rekening. Dus, wanneer ik mijn telefoonabonnement, van € 15,00, zes keer niet betaal, gaat mij dit € 240,00 incassokosten opleveren, bij een rekening van totaal 90 euro.

In dit laatste voorbeeld moet er toch een reden zijn van mijn wanbetaling. Daar wordt niet naar gekeken. Ook doordat na een herinnering de incassokosten ingevoerd mogen worden is het voor bedrijven veel interessanter geworden de kleine, vergeten, nota niet al te serieus te nemen. Het wordt zelfs wel iets aantrekkelijker voor ze, te zorgen dat de mensen die nota’s vergeten, dan wel niet voldoen. Dat extra geld is toch mee genomen, en staat echt niet in verhouding tot de werkelijke kosten. Bovendien kan ik in de wet niet vinden dat de schrijver van de nota ook daadwerkelijk een incassobureau moet inhuren. Misschien heel argwanend van mij, maar deze wet roept de gedachte wel degelijk op.

Voorheen kreeg je twee herinneringen en een aanmaning. Pas daarna kwam de incasso. Dan kan je zeggen dat je genoeg gewaarschuwd was en eventueel kon reageren. Nu met een herinnering en direct de incasso wordt dat al een stuk lastiger en is veel klant onvriendelijker. Nee, deze wet is zeer producentvriendelijk… iets te, naar mijn mening.

In de Tweede Kamer zijn inmiddels wel vragen gesteld, maar daar is tot op vandaag nog helemaal niets mee gedaan. Let dus goed op: en betaal kleine rekeningen direct!

O ja, volgens Den Haag zijn er nog te weinig klachten…

Deze wet is voor mij een symbool van de overheidspolitiek. Nieuwe strakke regels en een grote mate van eenzijdigheid. Natuurlijk een manier om effectiever en efficiënter te werken, maar klantvriendelijkheid lijkt geen rol meer te spelen. Nee, dit soort regels maakt dat veel meer geautomatiseerd kan worden en daardoor zijn minder mensen nodig.

Het zelfde zie je bij het UWV en bij de WWB. In beide gevallen moet alles volledige digitaal. Ja, dat is efficiënt. Vergeten wordt: de slechte werking van DigiD, de problemen rond de beveiliging van DigiD, niet goed werkende websites van ondermeer het UWV, websites die niet te bereiken zijn, het feit dat er nog steeds mensen zijn zonder computer, of dergelijke en de groep analfabeten. Die pissen letterlijk naast de pot.

Mijn klacht ten aanzien van de UWV heb ik aan de Nationale Ombudsman en enkele consumentenprogramma’s voorgelegd. De Nationale Ombudsman heeft mij benaderd en aangeven dat het een groot probleem is. De consumentprogramma’s zwijgen in alle stilte. En zwijgend lijden ook vele mensen onder het juk van de wet en regelgeving. Straks vallen er nog meer mensen uit de maatschappij… lastig, want CVZ wil dat soort klachten niet meer vergoeden.

Weet u, dat Nederland in de eerste helft van de 19^e eeuw het armste en achterlijkste land van West Europa was? Dat leer je niet op school. Ja, wel van de Gouden Eeuw en goed tijden. De wet op de remmende voorsprong wordt ook nog wel eens geleerd. Maar nauwelijks in verband gebracht met begin 1800. Het lijkt er na twee eeuwen op, dat Nederland weer dezelfde fout maakt. Een voordeel; relatief hebben wij het tegenwoordig erg goed.

Wederom toon ik hierbij aan dat onze politiek of zwart, of wit denkt. In grijstinten kan de overheid op de een of andere manier niet denken. En dat nu al meer dan een decennium. Dat wordt uit kijken. Voor mij was dat een reden om lid te worden van GroenLinks. Ik zie dat als de partij, die wel in grijstinten kan denken. Alhoewel die tinten de laatste tijd dus wel veel donkerder of lichter zijn geworden. Soms iets te. Of het met rapport van Dijk nu de goede kant op gaat… ik weet het niet. Het is een kritisch rapport, op zich een goed rapport, maar of het de juiste oplossing biedt… Wel ben ik er van overtuigt, dat wanneer GroenLinks de juiste grijstinten weet te vinden, dat zij zeker nog heel veel bestaansrecht heeft. Meer dan wij ons met z’n alle realiseren!

Amputatie...

Ongelofelijk, dat je zo maar een eigen trauma vergeet. Het is mij overkomen. De aanleiding weet ik eigenlijk niet meer, maar opeens stond ik er bij stil. Dit jaar is het alweer 51 jaar geleden.

Een zomerse dag, augustus 1962, stond ik bij de achterburen. Een jongen stond de heg te knippen. Ondanks mijn vijf lentes kon ik flink etterig zijn. Ik mocht die jongen ook niet. Dus liep ik te zeiken, dat hij niet knippen kon. Treiteren blijkbaar, want op een gegeven moment haalde hij (met de heggenschaar) uit. Ik lachte en riep: ha, ha, mis! De jonge werd lijkbleek, terwijl ik daar stom stond te lachen. Dan voelde ik de warmte, een stroperige warme vloeistof. Daarop keek ik naar wat het was en zag een volledig rode hand.

Pijn heb ik niet gevoeld, wel begon het te kloppen. Snel de buurvrouw erbij gehaald, die mijn hand verbond. Eigenwijs als ik toen al was wilde ik met de step (autoped) naar huis, het blok om. Dat mocht niet en door de tuin werd ik naar mijn moeder gesleept. We bezaten net onze Renault Dauphin. Op naar het ziekenhuis in IJmuiden

Niet zo heel veel later kwam de dader, met de achterbuurjongen, hijgend het ziekenhuis binnen. Ze hadden de top gevonden. Helaas, het kon niet meer gerepareerd worden.

De eerste tijd was het best lastig, vooral in de winter. Tjonge, wat kon dat topje tintelen, en het bloedde ook zeer snel. Naar gelang de tijd vorderde zag ik meer en meer de humor van dat stompje in. Ik ging er zelfs mee spelen, alhoewel ik het ook een tijd een beetje verborgen hield. Het klinkt gek, maar deze (kleine) amputatie heeft mij voor een deel gemaakt wie ik nu ben. Alleen, ik realiseer mij dat veel te weinig. Dat blijkt ook wel, want het tiende lustrum is geheel aan mij voorbij gegaan.

Wel sta ik er nu weer eens bij stil. Ja, ik mis een vingertop en feitelijk ben ik dus getraumatiseerd. En toch doet het mij niets meer. Ja, natuurlijk heb ik er ook last van gehad, maar heb er helemaal mee leren leven en heb het helemaal geaccepteerd.

Afgelopen week zag ik beelden uit Mali. Een man was zijn hand afgehakt. Simpelweg omdat hij geen goed Moslim was, in de ogen der fundamentalisten. Het zelfde als ik, maar iets erger. Toch herkende ik mijzelf in die man. Zijn hand is er af, en hij gaat door. Hij past zich aan. Toch heeft hij ook een trauma, zeker groter dan mijn bescheiden trauma. Wat is dat dan, dat hij hier zo stoer en gewoon mee om gaat?

Ik gok er op dat cultuur een belangrijke drijfveer is. In het westen hebben we sowieso al vele hypochonders, die in ieder pijntje de ergste ziektes zien, en iedere klacht het liefste breeduit in de media zien. Pijn en handicap wordt in onze maatschappij als erg gezien. We maken met elkaar de impact groot. Dat kan ik bevestigen. Iedere keer wanneer ik het verhaal van mijn topje vertel reageert men met enige afschuw en bij voorkeur ook enig medelijden. Dat is helemaal niet nodig, want inmiddels ben ik er zelfs wel een beetje trots op. Het is een grappig ding. Ik heb er zelfs mijn eigen geheimpje mee. En verder loop ik er in ieder geval gewoon mee door.

In Nederland hebben wij het altijd en heel snel over trauma’s. Natuurlijk, ons overkomt gedurende het leven soms een hoop ellende. Maar, volgens mij zijn we ook heel sterk om de ellende nog eens flink uit te vergroten. Ik heb iemand ontmoet die een geamputeerd been had. Ook die man zat er niet echt mee, maar de omgeving benaderde hem of hij debiel was. En ook daar heb ik ervaring mee. Geruime tijd heb ik in een rolstoel gezeten. Mijn broer en ik gingen wandelen, en men vroeg dan aan mijn broer of ik een snoepje wilde. Mij direct vragen, was veel te bedreigend en ik was vast niet goed in mijn hoofd. Dat laatste ontken ik verder niet, maar staat tot geen enkele relatie met het feit dat ik destijds in een rolstoel zat.

Of je amputatie nu klein is, of groot… volgens mij maakt het op zich een malle moer uit. Wat uit maakt is hoe je er zelf mee om gaat. En dat maakt voor een deel weer uit hoe beïnvloedbaar je door je omgeving bent. Fysiek zijn er grote verschillen, maar mentaal… in principe hebben we allemaal het zelfde meegemaakt.

Bij mij ging het per ongeluk. Die man in Mali zat in een veel vervelender pakket. Hij wist dat zijn hand er af ging… als een soort executie. Dan kan ik mij goed voorstellen dat je veel meer in de piepzak zit. Bij een ongeluk gaat het vanzelf, bij een operatie ben je van de wereld, maar die man… dat zou ik echt niet mee willen maken.

Vorig jaar hadden wij de Paralympics. Een Nederlandse met twee geamputeerde onderbenen behaalde goud (Marlou van Rhijn). Op blades. Tuurlijk, zij mist haar onderbenen, maar gaat wel door. Eigenlijk niks aan de hand, en inderdaad nu wordt zij vooral om haar sportprestaties geprezen. Zij wordt bijna als normaal beschouwd. Geweldig toch. En bij geen enkel interview heb ik haar horen klagen of zielig horen doen over hoe zij die onderbenen kwijt is geraakt. Een echt, zij heeft vast een periode doorgemaakt, die geen pretje was. Maar ze ging door.

Bekend is dat oudere mensen vaak meer in het verleden leven, en oude trauma’s weer boven komen. De oorlog is daar een goed voorbeeld van. Ik hoop niet dat, wanneer ik echt oud ben, opeens zielig ga doen over mijn topje, en hoe die er af is gegaan. Alsjeblieft… ik moet daar niet aan denken.

Waarom sta ik er nu dan toch zo uitgebreid bij stil? Eigenlijk is dat heel logisch. Door het toeval dat ik er aan dacht moest ik denken aan alle klaagzang in ons Nederland. Hoe slecht we het wel niet hebben, onze grote werkloosheid, dalende huizenprijzen en al wat niet meer. Ja, het is jammer, maar we maken er zo’n drama van. Nederlanders kunnen maar erg slecht relativeren. We hebben het goed, en er gaan dingen niet juist. In mijn vorige blog schrijf ik daar nog over, maar aan de andere kant haal ik er ook mijn schouders over op. Ja, hoe slecht wij het hier hebben, we hebben het hier verdomd goed. Natuurlijk gaan er dingen niet goed en lopen zaken verkeerd. Daar mag best over gepraat worden, maar dat geklaag… Nee, relativeer een beetje en laten we gewoon lekker positief naar de dingen kijken. Het maakt het leven een stuk mooier.

Omvallen en bijleggen

Exact weet ik het niet, maar zo'n beetje van iedere miljard die de overheid uitgeeft draag ik tegen de 800 bij. Waarom deze berekening? Gewoon uit nieuwsgierigheid, nu de SNS bank om dreigt te donderen. En als de burger bij moet dragen wil ik enige indruk hebben wat mij dat dan kost.

De bankencrisis, bezuinigingen, we voelen het allemaal in onze knip. Er komt minder binnen, en alles gaat er sneller uit. Ja, mijn werkloosheid speelt natuurlijk ook parten. Eigenlijk durf ik te stellen dat ik mijn werkloosheid heb te danken aan falend overheidsbeleid. We moeten de eindjes aan elkaar knopen. Natuurlijk moet de overheid bezuinigen, maar nu ik het zo hard in mijn portemonnee voel ben ik van mening nu ook wel eens een reactie te mogen geven. Een antwoord niet, want dat is te ingewikkeld.

Kijk, er is al heel wat extra geld naar Griekenland gegaan... Mijn fictieve bijdrage daarin komt misschien wel neer op een paar duizend euro. Mooi geld, wat ik misschien zelf in die economie had kunnen pompen en er een vakantie aan over houden. Nu heb ik wel bij gedragen aan Griekenland, maar ik kon niet op vakantie. In feite ook weer niet bevorderlijk voor onze eigen economie, zeg ik als leek.

Aan de bankencrisis heb ik inmiddels vele duizenden euro's gestoken. Maar toen ik de Rabobank vroeg of ik even drie maanden geen rente hoefde te betalen gingen de luiken bijna letterlijk op slot. Nu is de RABO niet in problemen geweest, maar andere banken wel, en zij houden er dezelfde attitude op na. Met mijn schamele centen help ik die klote banken, maar zij doen er echt geen donder voor terug. Ja, ze spelen met je geld, en enkelen profiteren daar van.

Dat gevoel speelt bij veel mensen, echt niet alleen bij mij. Dat is ook waar de overheid, mijns inziens, nu net even te gemakkelijk overheen dendert, met haar bezuinigingen. Wij, het gewone volk, begrijpen het niet. En als je het concreet naar je eigen geldbuidel vertaalt heb je al vele duizenden euro's betaald aan grote banken en het redden van landen. Dan wil je wel eens iets terug zien.

Logisch dat de PVV en SP aangeven uit Europa te willen stappen, althans de Europese Monetaire Unie. Maar, volgens mij zitten zij er wel flink naast. Want, ik denk dat wij inderdaad Griekenland financieel moeten helpen. Omdat het wel ons geld is; wel met hele strakke regels.

Dat sommige banken niet om mogen vallen... Ja, daar kan ik in komen. Ik begrijp dat ik daar aan moet bijdragen. Alhoewel... Ik krijg er verder helemaal niks voor terug. Niets wat ik begrijp tenminste. En wordt er wel goed gekeken naar de aanstichters van alle ellende? Worden die aangepakt? Ik betwijfel dat. In ieder geval zwaar onvoldoende. Laat zo’n bankdirecteur maar eens flink in het stof bijten en zet hem een jaartje op bijstandsniveau… in plaats van een gouden handruk.

Afgelopen week zag ik een stukje op televisie over familiebedrijven. Zij doen het met eigen vermogen en lopen daardoor minder risico's. De snelle jongens spelen niet met hun eigen geld, graaien flink en spelen nogal eens forse blufpoker. Ach, het is toch hun geld niet. En gaat het misschien wel verkeerd, maar meestal weten zij dan toch nog wel een (flinke) bonus te scoren. En lukt de bonus niet, wel dan is er nog niets verloren.

Het gevoel van onrecht groeit. Heel begrijpelijk... Moeilijk uit te leggen. Naar Brunei verhuizen is iets te hoog gegrepen. We moeten het er dus mee doen. Maar het gevoel alleen maar te moeten inleveren is nooit goed, zeker niet wanneer je het niet meer begrijpt. Dat signaal moet onze politiek toch eens beter oppakken en een gebaar maken. Misschien de drie procent toch iets los laten... Of toch meer bezuinigen op waar de individu wat minder in de eigen knip voelt. Den Haag, sta op en durf dat stapje te maken... Dan hoeft Nederland niet helemaal om te vallen! Voor de eenvoudige leek lijkt het er stevig op, dat Nederland de verkeerde kant op gaat, dat wij teveel “gepakt” worden, achterblijven bij de ons omringende landen en het alleen maar slechter wordt. Okay, we hebben het relatief wel heel erg goed, maar op zo’n wijze terug vallen past niet in onze huidige staat van ontwikkeling. Dat geeft brokken. Iets wat helemaal niet nodig is, wanneer wij onze mentaliteit maar eens aanpassen, net als dat de politiek dit maar eens moet doen.

Sluit de GGZ maar

Rond 1978 heeft Italië al haar GGZ instellingen gesloten. De psychiatrie bestond er niet meer en moest in eigen kring worden opgelost. Veel is er over de Italiaanse psychiatrie van vandaag eigenlijk niet bekend. Dat de algehele sluiting (en ontkenning) van destijds niet werkte is duidelijk.

Het CVZ (College voor Zorgverzekeringen) wil nu een aantal psychiatrische, en psychische aandoeningen uit de verzekering schrappen, of alleen als aanvullende verzekering overeind houden. Wel, zoals de voorstellen er van het CVZ liggen kan je net zo goed de hele GGZ sluiten. Net als in Italië... net als 35 jaar geleden. Hoe dom kan je zijn, of regeert alleen het financieel denken? Een beetje humaan denken lijkt hier immers ver te zoeken.

Vroeger werden de gekken weggehouden en later weggestopt. Zo rond de late jaren zestig kwam er een voorzichtige kentering en ging men anders kijken, en om, met psychische stoornissen. Misschien zijn we daarin wat doorgeschoten, maar nu lijkt alles weer door te schieten, wanneer je kijkt naar het CVZ. De gek moet weer verstopt worden, weggehouden uit de maatschappij. Vreemd daar bijna al het (veelal gedecentraliseerde) overheidsbeleid er op gericht is de individu juist zo veel als mogelijk te laten participeren in de maatschappij.

Weten wij niet meer wat we willen, of zijn wij inderdaad zo ver dat geld het instrument is om onze waarden en normen te bepalen? Volgens mij hebben we het nooit geweten, en daarom mag het geld nu de leading lady zijn...

Natuurlijk heb ik daar moeite mee. Niet omdat ik dertig jaar in de GGZ heb gewerkt, maar wel omdat ik al die jaren heb gewerkt in de arbeidstherapie en dagbesteding. Dat laatste is de goedkoopste vorm van zorg, maar al jaren ligt de dagbesteding onder vuur. De basis: financieel... Bezuinigingen. In al die jaren heb ik nog nooit mee gemaakt dat er een degelijk onderzoek is geweest naar het effect en belang van dagbesteding en activering. Dat ligt aan de sector zelf, maar ook in de breedte is dit een gebrek. Een onderdeel daarvan betreft de politiek. Iedere keer volgen zij de aanbevelingen van zogeheten deskundigen. Basis van onderzoek om tot besluitvorming te komen ontbreekt. Ergens begin 2000 is het laatste onderzoek gedaan, op dit gebied. Ook nog een onderzoek van andere strekking en uitgevoerd door het Trimbos Instituut.

Knap dat het CVZ uit gaat van de scheiding van lichaam en geest. Een nieuwe visie en dus ontkennen maar. Toch is deze visie (en uitspraak) van het CVZ maar een kleine illustratie over hoe wij tegen het (geestelijk) welzijn van onze medemens aankijken. Op veel terreinen wordt de psychiatrie bediscussieerd. Niet geheel onterecht, omdat de GGZ ook een sector is waar relatief veel plaats is voor modeziekten. Ja, ADHD, is voor een deel een modeziekte. Niet omdat ik ADHD ontken, maar omdat vele artsen deze ziekte zo hebben kunnen interpreteren dat bijna ieder druk kind deze diagnose kan krijgen. Dat is er mis in de GGZ.

Inmiddels komen de reacties uit het werkveld en cliëntenverenigingen. Felle reacties, en terecht. De voorstellen van het CVZ gaan te ver, maar leveren ook geen bijdrage om op constructieve wijze kritisch naar de sector te kijken. Net wat ik hier boven aangeef, ontbreekt. En de reacties geven ook die richting niet in. Nee, want men is boos en reageert op de voorstellen, en niet op eventuele verbeteringen. Dat wordt ook niet uitgelokt. In die zin wel slim van het CVZ, want de feitelijke discussie ga je uit de weg. Laten we daar eens met z’n allen boven gaan staan en de wind uit de zeilen van het CVZ nemen.

Laten wij de psychische problemen en psychische ziekten serieus nemen, en kritisch zijn met diagnosticeren.  Stoppen met het kort door de bocht denken, linksom als rechtsom. Dan zal het CVZ ook vast niet meer met die waanzinnige voorstellen komen en mag de GGZ open blijven......

Genaaid

Lance Amstrong was de laatste dagen in het nieuws. Jaren lang heeft hij de wereld genaaid, en nu bekend hij. Ik vond het toch al een lul en heb hem nooit vertrouwd, en het doet mij niets. Een orthopedagoog uit Haarlem is (weer) opgepakt. Nu voel ik mij wel zelf genaaid.

Cees van D., zoals in de media wordt aangegeven, is iemand die ik redelijk goed ken, maar zoal inmiddels blijkt niet goed genoeg. Van D. is opgepakt wegens kindermisbruik. Dat op zich is al een delict wat ik sterk veroordeel. Het feit dat ik van D. gekend heb (hier praat ik toch liever in het verleden) doet mij toch iets. Door zijn daden voel ik mij genaaid. Om te beginnen voel ik mij verraden door de strekking van het misdrijf. Wanneer van D. was opgepakt voor inbraak, een overval, of misschien zelfs moord, had het mij persoonlijk minder gedaan. Niet dat een dergelijk misdrijf minder erg is, maar het is anders. Vooral de impact is anders mijn samenwerking met Cees was gebaseerd op een gedeelde overtuiging (politiek) en integriteit. Dat laatste is grondig onderuit gehaald. Je hebt samen gewerkt op basis van vertrouwen, en juist dat is fors geschaad. Ook speelt dat je bij jezelf na gaat of er signalen waren, en waarom ik daar dan nooit op gereageerd heb. Simpel, vanuit een zekere naïviteit en goed vertrouwen. En dan achteraf voel ik mij stom, want misschien waren er wel signalen. Een paar keer moest ik iets afleveren. De man van Cees deed dan open, want Cees was bezig met een behandeling. Zo weet ik ook dat de deur van de praktijk op slot was. Ja, dat vond ik vreemd, maar uit goed vertrouwen zoek je er verder niets achter. Die optelsom der dingen maakt dat ik misschien dat gevoel heb ontzettend genaaid te zijn. 

Overigens vraag ik mij openlijk af waarom de man van Cees blijkbaar nooit iets heeft gemerkt of iets van dien orde. Vreemd dat hij de afgesloten deur altijd heeft geaccepteerd. 

Van Hans P. was geen enkele foto via het
internet te achterhalen... verdwenen man dus...

Misschien voel ik mij genaaid doordat ik eerder iets dergelijks voor handen hem gehad. In de jaren tachtig en negentig. Toen was mijn gevoel vele malen sterker. Het betreft eveneens een delict in Haarlem. Onderwijzer Hans P. heeft zich langdurig en aan meerdere jongens (leerlingen) vergrepen. Vanuit de amateur film wereld had ik vrij veel contact met P. Zeer regelmatig kwam ik bij hem over de vloer, jaren aaneen. Er waren wel eens leerlingen, die hij extra les gaf, of die ook betrokken werden bij het filmen. De jongens tekenden, of kleurden in. Een van de jongens deed ook nog wat extra klusjes. Hij was er vaak en ik heb die jongen regelmatig naar huis gebracht, omdat hij in het blok achter mij woonde.

En nooit is er bij mij een lichtje gaan branden. Ik zocht er niets achter en kreeg blijkbaar ook geen signalen binnen. Dat heb ik mijzelf later eigenlijk niet vergeven. Mijn naïviteit is laakbaar. Toen ik hoorde dat Hans opgepakt was kon ik het niet geloven. Snel daarna kwam hij vrij. Ik heb hem er op de man af naar gevraagd en meneer ontkende volledig. Kort daarna werd hij weer opgepakt en uit Haarlem verbannen. Hans is later schuldig bevonden aan een reeks van misbruik delicten. Maar zelf voelde ik mij vies en verloochend. Niets gezien en voor mijn gevoel er zelfs aan meegewerkt. Eigenlijk was dat voor mij een klote periode. Dat klinkt misschien vreemd, maar dat was wel mijn gevoel. Heel flink genaaid voelde ik mij. Ik was alleen maar bezig met animatiefilms en de periodiek, waar ik in schreef en in de redactie zat. Te stom verder te kijken....

 

Enkele jaren geleden heeft iemand mij beticht van kindermisbruik. Vanuit een heel ander perspectief, maar openlijk vertelde hij dat ik kinderen misbruikte. Zonder enig bewijs, ja, zelfs zonder enige aanwijzing. Ik heb hier een melding van gedaan, bij de politie. De beschuldiging kwam heel hard aan, juist ook door mijn eerdere ervaring met Hans. En mijn walging dat mannen (meestal zijn het mannen). Hun begeerten niet kunnen beheersen. De aanleiding nu was dat ik een keer op een feestje wat zat te pochen met een vriend over "het doen" met jonge meisjes. En jong, in dat dronkemansgelach betrof dan de jongvolwassen vrouw van rond de 18. Ik geloof dat iedere man daar wel eens bij stil staat. Maar er is verdomme wel een verschil tussen fantasie en realiteit, om het zo maar eens te benoemen. Wanneer wij aan alles waar wij aan denken uitvoeren... nou verberg je dan maar, want dat wordt de wereld helemaal een misdadige heilstaat. Nee, fantasie is iets waar je zelfs vaak niet eens invloed op hebt. Gedrag wel. Je blijft met je poten van kinderen af. Maar in feite pleeg je niet alleen een delict naar de directe slachtoffertjes, maar is er ook een indirect delict naar de omgeving. Zo voel ik het tenminste en dat is heel vervelend (zachtjes uitgedrukt). 

Ik hoop dat Cees van D. een hele flinke douw krijgt. Lance Amstrong mag van mij ook een flinke douw krijgen. Laat hem maar betalen en laat die man verder in zijn sop gaar koken. Hij interesseert mij geen bal. Nee, verhalen als van Cees, die zijn erg. Dat is verschrikkelijk. Mocht ik ooit nog eens met iemand in contact komen, die zich aan dit soort delicten schuldig maakt hoop ik niet langer zo naïef te zijn dat ik niets signaleer. Dat ik in staat ben het te zien en direct in te grijpen. Maar bovenal hoop ik nooit meer met dit soort mensen in contact te komen...... 

=

Guns'n Roses

In Amerika zijn net zoveel wapens in omloop, als het aantal inwoners. Het aantal dodelijke slachtoffers ligt percentueel een stuk hoger, dan in een land als Nederland. Een verbod op wapens zit er niet in. Als pacifist gaat dit mijn pet ver te boven.

Op zich heb ik al een hoge pet op van Barak Obama, maar zijn strijd tegen wapens vind ik moedig en sterk. Dat hij voor inperking, en niet voor een verbod is, is voor mij persoonlijk te weinig, maar vanuit Amerikaans perspectief begrijp ik het. Ik begrijp alleen de Amerikaan niet.

Dat je een (militair) wapen kan kopen, waarbij je op 2800 meter iemand door z'n kop kan schieten heeft niets meer re maken met jacht of verdediging. Dat je twintig, of meer, schoten achter elkaar kan lossen heeft evenmin te maken met jacht, of verdediging. Heel erg goed dat Obama daar paal en perk aan wil stellen. Ook goed de verkoop meer te reguleren en beter te kijken wie een wapen aanschaft.

De Amerikaanse gedachte kan ik niet volgen. Het recht op verdediging gaat daar dus boven het beveiligen van mensen. Een kip en ei verhaal. Al 200 jaar denken Amerikanen zo... Helaas verander je dat niet zo maar. Los daarvan speelt een ander aspect een grote rol, waardoor wapens deel uit blijven maken van het Amerikaanse leven. Ik heb het hier over de wapenlobby. Deze is groot en er gaat heel erg veel geld in om. Zo veel geld betekent zo veel belang. Geld is hier helaas weer de drijfveer om slechte zaken goed te spreken. Het is verschrikkelijk, maar de harde realiteit. Wanneer je geen alternatief hebt voor die wapenindustrie zal je de markt moeilijk aan kunnen pakken.

Wanneer ik 's nachts wel eens op zit kijk ik wel eens naar Discovery Channel. Daar zie ik soms een serie over het maken van wapens. Speciale wapens, regelmatig voor duizenden dollars. Speciaal gemaakt. Een eerlijke handel, maar het zou verboden moeten worden. Het voedt het gedrag, en het gedrag voedt weer de handel. Een patroon wat je op de een of andere manier moet doorbreken. Hoe? Een goede vraag. De NRA (National Riffle Association) heeft daar geen boodschap aan en voedt het " negatieve" gedrag. Daarbij gaan ze onder de gordel en laagvloers; waarom de kinderen van Obama wel beveiligen (met bewapende mensen) en gewone kinderen niet? Ach, waarom mag de politie wel te hard rijden en jij niet? Dat is van dezelfde orde van grootte. En dan ook nog eens Obama uitmaken voor dictator... Dan ga je heel ver en diep om je gelijk te halen. Eigenlijk moet de NRA met dergelijke uitspraken en vergelijkingen wel door hebben dat ze feitelijk echt naast de pot pissen en het bij het verkeerde eind hebben.

Maar een Amerikaan die gelooft in het wapenbezit, en gelooft dat een wapen goed is voor het waarborgen van veiligheid, vrede en recht is voor mij dus een hele domme Amerikaan. Heel veel Amerikanen zijn dom. Dom en erg kortzichtig. Je dwingt deze zaken niet af met wapens. Absoluut niet, en als je zo denkt ben je niet helder van geest. Wanneer je ontkent dat zo veel wapens leiden tot meer excessen ben je niet alleen dom, maar heb je ook een enorm bord voor je kop. Amerikanen zijn vreselijke wezens, op enkele uitzonderingen na. Ja, niet veel, maar enkelen... Het is triest. Het is een triest volk. De wereld is Amerika... Ik hoop van harte dat de zet van Obama de start is naar een ander Amerika. Ik hoop het, maar mijn geloof hierin laat mij in de steek.

hobby? Jacht?...

Een wapen hoort niet in het bezit te zijn van een particulier. Wanneer je wapens voor hobby of jacht toch toe wil staan, mag je ze nooit thuis bewaren, maar op een veilige plek. En wapen en munitie gescheiden.

Ik vrees dat ik met deze blog geen reet bereik. Toch wil ik van mij laten horen en mijn visie weergeven. Ergens blijf ik idealist. Misschien verandert de Amerikaan. Misschien is het mogelijk dat de wind daar anders gaat waaien. Nu wil ik absoluut niet naar dat land, omdat ik zo veel moeite met het volk heb. Wellicht veranderd het ooit. Misschien mag ik het mee maken en kan ik genieten van al het moois wat het land ook te bieden heeft. Who the hell knows!

Raad in chaos

Ontwaakt uit een droom kan ik even niet anders dan deze droom delen via mijn blog. Een politieke droom met enige hilariteit, in relatie tot de sluiting van het stadhuis Velsen, gedurende 2013.

Iedereen was enigszins nerveus. Het was de eerste avond dat wij sessies hadden op verschillende locaties, omdat het stadhuis gesloten was in verband met de renovatie. Mijn sessie vond plaats in een oude bioscoopzaal, vlak aan zee. Vanwege de beperkte ruimte zaten de raadsleden, die de sessie deden verspreid in de zaal en de toehoorders zaten eveneens gemengd en tussen de raadsleden. Waarover mijn sessie ging heb ik niet gedroomd, wel dat het een zwaar onderwerp was en ik de sessie verdomd goed had voorbereid.

De voorzitter was geen lid van de gemeenteraad, maar een externe en onafhankelijke voorzitter. Een aardige man, donker krullend haar en een bril. Zelf zat ik vrij vooraan in de zaal. Een aantal stoelen links en een rij naar voren zat een collega raadslid, de rest zat meer naar achteren verspreid.

Er waren stevige betogen, maar desalniettemin was het wel een beetje onrustig in de zaal. De persoon links voor hield haar betoog. Een vrouwelijk lid van de VVD. Op zich een goed betoog, maar ook goede voeding voor mijn betoog. Vervolgens was ik aan de beurt. Dat ik mijn betoog begon werd het langzaam wat onrustiger achter mij. Toch ging ik verder. De voorzitter keek mij uitermate geboeid aan, maar de rumoer achter mij werd steeds uitbundiger. Eerst maakte ik er zelf nog een opmerking over, maar bleef doorgaan met mijn betoog. De onrust werd een felle discussie en steeds luidruchtiger. Ik droomde ook van een specifiek raadslid, maar het is niet correct hier met namen te strooien.

Dat raadslid voerde een felle discussie met het publiek en reageerde geheel niet op mijn verzoek iets rustiger te zijn. Ik poogde door te gaan. De voorzitter bleef mij maar aankijken. Uiteindelijk schreeuwde ik bijna dat de voorzitter in moest grijpen, maar de man bleef onbewogen geboeid naar mij luisteren. Achter mij liep de discussie uit de hand. Letterlijk, want er sloegen er twee op elkaars bek. Ik schreeuwde nog een keer en eindelijk een flauwe reactie van de voorzitter. Maar inmiddels was er een flinke knokpartij.

Daarom smeet ik al mijn spullen weg en stond op. Voorin de zaal was een groot raam. Ik tuurde naar buiten en mijn VVD collega kwam naast mij staan. Mopperend dat dit helemaal niet kon.

Na even naar de zee te hebben gestaard liep ik naar de foyer. Lange gangen en een eind lopen. Overal liepen mensen. Het was druk. In de foyer kwam ik mijn fractiegenoot tegen. Ik vroeg haar of ze al gehoord had wat er gebeurt was. Ze keek nauwelijks op of om, mompelde iets in de trant van dat ze wel iets opgepikt had. Luider gaf ze aan naar de volgende sessie te moeten en verder was ik lastig, want zij voelde zich beroerd. Dan stond ik alleen in de drukke foyer. Iedereen was druk aan het praten. Niemand sloeg enig acht op mijn aanwezigheid, maar allen spraken over de buitensporige manier van gedrag in de sessie, die ik zojuist verlaten had. Die, waar ik dat mooie betoog nooit gehouden heb, en waar de voorzitter geheel niet heeft ingegrepen.

Met enige verbazing werd ik wakker. Ook wel met een gniffel. Blijkbaar zit er iets in mijn onderbewuste wat zich zorgen maakt over de alternatieve locatie, nu de gemeente Velsen komend jaar elders vergaderd. Misschien wordt het rommelig. Vanaf volgende week gaan wij het beleven, maar zoals in mijn droom zal het nooit zijn. Best jammer eigenlijk, want het was wel heel levendige politiek........ 

In naam van de heer

Religieuze machtswellustige criminelen zijn het. De vrijheidsstrijders die strijden onder het mom van de Islam. De bekendste groep van hen is natuurlijk Al Qaida. Hun strijd heeft werkelijk niets meer met geloof of religie van doen.

Op dit moment is Mali in het nieuws. Sinds vandaag interveniëren de Fransen er, maar veel schade is er al geleden en het noorden van Mali is in handen van rebellen... Een groep vergelijkbaar en gelieerd aan Al Qaida. Ze slopen oude historische bouwwerken en voeren de Sharia in. Alles wat ze tegen komen maken ze kapot. Letterlijk.

Niet veel anders is het met de Taliban. Jaren gelden hebben zij bijvoorbeeld enorm grote, in de rotsen uitgehouwen, Boeddhabeelden opgeblazen. En met de Sharia wordt ook daar stevig onderdrukt.

Vele voorbeelden kunnen gegeven worden. Het is erbarmelijk, maar deze groeperingen streven en strijden in de naam van Allah. Dat zoveel Islamitische groeperingen en gelovigen deze barbaarse ontwikkelingen vrijwel geluidloos en passief laten gebeuren. Ik begrijp het niet.

Dat er veel ongelijkheid is in de wereld is bekend. Je zal het ook noot weg krijgen, misschien kan je hooguit de extremen van deze ongelijkheid aanpakken. Lastig, want zij die aangepakt moeten worden zijn juist de rijken der aarde. En deze rijken beschikken over veel macht. Extreem veel! Misschien is het Islamitisch religieus extremisme daar wel een machteloos en stuurloos respons op. Alhoewel, Bin Laden beschikte toch ook over een fors vermogen.

Al Qaida werd bekend oor haar acties in de armere landen. Aanslagen daar op het rijke westen. Tot de aanslag op nine eleven... Het kwam nu wel heel dicht bij de westerse wereld. Dat bleek wel, toen kleinere cellen het Al Qaida gedachtegoed overnamen en inspeelden op de hysterie na de aanslagen. Madrid staat nog in ons geheugen en dichterbij huis de Hofstadgroep en de aanslag op Theo van Gogh.

Het probleem is niet eenvoudig te analyseren en in de huidige moderne tijd zien wij het vooral als een middeleeuwse ontwikkeling. Middeleeuws met moderne technieken, wat alles nog schrijnender maakt.

Een goede analyse vergt een boekwerk en hier tracht ik in een blog de essentie eruit te halen. Een onmogelijke oogave, wel noodzakelijk. Noodzakelijk, omdat de wereld door dit soort intriganten naar de klote wordt geholpen. Daar zijn meer voorbeelden van, maar nu richt ik mij op de groep religieuze terroristen. Anders kan ik het niet omschrijven. Een groep die op de een of andere manier uitgeroeid moet worden. Lastig echter omdat iedere interventie direct gerelateerd wordt aan het geloof en Allah. Maar Allah heeft geen flikker met deze groepen te maken. Naar mijn mening ontbreekt ook iedere vorm van idealisme, wat je bij de echte terroristen wel tegen komt (IRA, ETA, etc.). Eigen macht en verrijking zijn de drijfveren en de Islam wordt daarin misbruikt. Verder hebben deze groepen geen boodschap. Het vervielen van historische bouwwerken in Mali heeft geen donder met de Islam te maken, maar berust op puur vandalisme. Het invoeren van de Sharia heeft evenmin met de Islam te maken. De Sharia is weliswaar de Islamitische wetgeving, maar de wijze van hanteren en uitvoering is voor meerdere uitleg vatbaar, net als onze, eveneens op religieuze gronden gebaseerde, westerse wetgeving. Veel verschil hoort er tussen een goed uitgewerkte Sharia en westerse wetgeving niet te zijn. Bij deze terroristische groepen maakt het echter wel veel verschil. Vrouwen worden zwaar onderdrukt en alles wordt in het werk gesteld mensen dom en monddood te houden. Dat maakt de machthebbers sterk, zoals wij ook van het Katholicisme kennen. Mali, een Afrikaans land met vele schatten... Dat mag niet naar de klote geholpen worden. 

 

We zijn net aan een nieuw jaar begonnen. Altijd kwijnen goede voornemens weg in het niets. Misschien moet het nu maar eens anders. Wellicht is 2013 een mooi begin om mondiaal de crimineel fundamentalistisch machtswellust echt aan pakken. Niet alleen het westen, niet alleen de christelijken, maar ook de Moslims op deze wereld, die wel nadenken. Iedereen die na denkt. Een andere wijze de wereld te redden. Ondanks dat ik zelf een zeer felle pacifist ben wens ik de Fransen heel veel succes en een snel resultaat in Mali!

zinloze vernieling in Afganistan

Alles op een rijtje

Laatst was ik bij mijn buurman, Loet, binnen en keek vol bewondering naar zijn collectie klokken en klokjes. Prachtig geplaatst in het interieur, maar ook exemplaren waar  je een poosje naar kan kijken. Toen hij er over ging vertellen dacht ik: leuk, ik wil klokken verzamelen.

Zelf verzamel ik autootjes. Ik ben er dol op, alleen bij mij staan ze niet mooi in de kamer en kan je ze ook niet tussen de inboedel een plekje geven. Autootjes horen in een vitrine en niet alle vitrines staan leuk in een kamer. Dus, nu staat de vitrine op de overloop en iedere dag kijk ik er even naar.

Waarom zijn mensen zulke verzamelaars. Wanneer ik straks dood ga kan ik niks mee nemen, althans, dan heb ik er geen donder meer aan. Verzamelen is een hang naar het verleden, maar ook iets van “hebben”. Bij mij zit er altijd wel een nostalgische waarde aan het verzamelen. Zo verzamel ik nadrukkelijk schaal 1:43. Deze schaal kennen we met name van de Dinky Toys. Ik heb wel 1:87 verzameld, maar dat is alleen leuk, wanneer je een mooie treinbaan hebt staan. De schaal die ik nu verzamel is een mooie schaal. Genoeg detail en niet te veel ruimte. Maar ook de nostalgie van vroeger. Ik ben immers deze schaal begonnen te verzamelen, omdat ik als eerste een Dinky Toy in handen kreeg. En er is een hele markt.

Met de Dinkys ben ik de Franse Dinkys gaan verzamelen. Geen toeval, want ik vind de oudere Franse auto’s geweldig. Via slinkse wegen wist er ik er een aantal te bemachtigen, soms kreeg ik er eentje, en soms kocht ik een model voor een schappelijk prijsje. Bij dat laatste ontdekte ik een hele markt van 1:43 modellen. Handgemaakt, en nieuw. Daarmee breidde ik de collectie langzaam uit. Maar verzamelen is ook keuzes maken. Mijn eerste keuze lag dus bij de Franse modellen, ooit geproduceerd tussen (globaal) 1955 en 1973. De toptijd, wat Franse design betreft.

Van deze modellen ging ik mij een beetje specificeren. Naast de personen auto’s wilde ik er ook wel politieauto’s en taxi’s bij hebben. Van het laatste is de markt overigens vrij dun. Een vriend van mij heeft enkele schitterende exemplaren van de Simca Aronde, van Dinky Toy. Het lukt me helaas niet deze te bemachtigen. Wel heb ik inmiddels een aantal leuke exemplaren van Gorgi Toy.

Nu is het “hebben” een aspect.  Je wilt ook weten wat je hebt. Al vrij snel begon ik boeken te kopen. Boeken van tal van merken en twee dikke pillen van Dinky Toys. Je gaat er een studie van maken en de collectie breidt langzaam uit.

Inmiddels heb ik ook een collectie brandweervoertuigen en mogen Italiaanse auto’s er bij. Van Fiat heb ik een paar leuke exemplaren. Verder heb ik nog wat krijgertjes van andere merken en zelfs een klein legertje militaire voertuigen.

Helaas kan ik niet alles tonen. Er zit het een en ander (voorzichtig ingepakt) in dozen en doosjes. De basis collectie bewonder ik wel dagelijks, maar er ontstaat ook hier langzaam een ruimte gebrek. En dan heb ik het nog niet eens over honderden modellen. Als ik er 200 heb zal het veel zijn. Het kost toch geld, alhoewel ik dus ook wel een aantal krijgertjes heb. Met nam de krijgertjes zijn leuk. Dan kan ik weer echt de boeken pakken en determineren. Soms met een leuk resultaat. Maar niet veel zolders huisvesten nog een doos met dergelijk materiaal, en ook niet iedereen wil er vanaf. Een enkeling ziet bij het merk Dinky Toys direct dollartekens voor de ogen. In de meeste gevallen is dat pure onzin. Er zijn wel modellen met grote waarde, maar dat is sporadisch en het meeste is nog geen tientje per stuk waard.

Mij gaat het dan ook niet om de financiële waarde. Nee, geheel niet…. Alhoewel, ik heb enkele modelletjes die wel een zekere waarde vertegenwoordigen en daar ben ik best trots op. Maar of het dan over de waarde gaat, of over het feit dat het een bijzonder model is…. Dan ga ik toch voor het laatste.

In ieder geval hoop ik mijn collectie nog lang te mogen uitbreiden. Tegenwoordig koop ik af en toe via internet, en vooral ook goedkope modellen, maar wel van goede kwaliteit. Eigenlijk vertroebelt dat de collectie een beetje, maar goed, ik verzamel niet specifiek Dinky Toys, maar modelauto’s op schaal 1:43. En naast het bestaande wil ik graag meer bussen en vrachtauto’s, uit die periode. Helaas zijn die mij vaak te duur.

Het kost mij soms wel moeite mijn verzamelwoede te beperken tot een kader van objecten. Het mag al duidelijk zijn dat ik daar binnen mijn grenzen steeds verleg. Toch wil ik ook best klokken gaan verzamelen. Zo zijn er wel meer zaken. Oude fototoestellen, beeldjes, huisjes (heb ik ook nog een tijdje gedaan: huisjes uit allerlei landen) en noem maar op. Er is veel te verzinnen. Ik doe het niet. Soms krijg ik wel iets leuks, echter zolang ik er geen boeken over koop blijft het goed gaan. Dus blijf ik mij beperken tot de auto modellen. En mocht iemand nog ergens iets hebben; ik houd mij aanbevolen.

Toch weer even terug naar waar zo’n verzamelwoede vandaan komt. In feite is het een totaal zinloze gebeurtenis. Hooguit kan je zeggen dat je er plezier aan beleeft. Toch doen veel mensen het en een aantal schieten helemaal door , zodat hun woning een compleet pakhuis is geworden. Daar moet ik dan weer niet aan denken.

Vroeger speelde ik met de Dinkys van mijn broers. Mijn hobby was het spelen van ongelukje. Daarbij hanteerde ik regelmatig de hamer en op deze wijze is de toen bestaande collectie geheel naar de verdoemenis geholpen. Misschien heb ik daar spijt van gekregen, waardoor ik ben gaan verzamelen. Maar waarom dan juist modellen uit die periode? Toch iets van nostalgie en het vasthouden der dingen. Objecten van vroeger geven ook wel een beetje houvast in deze tijd, waar alles blingbling en vluchtig is. Wellicht heb ik een hang naar vroeger, is er een hang naar een stukje veiligheid.

Toen ik laatst bij Loet in de kamer stond voelde ik mij daar heel prettig. Dat kwam niet alleen door de klokken. Nee, zij hebben een hele prettige inrichting. Een stukje nostalgie, zonder de moderne tijd te verloochenen. Dat voelde ook wel veilig. Dat herken ik ook een beetje in ons eigen interieur. Eigenlijk willen we wel meer op de moderne toer, maar het lukt ons niet. Er blijft een hang naar een stukje verleden, een beetje geborgenheid. Wat dat betreft leven wij in een prachtige tijd en wanneer ik zo weer naar beneden loop… blijf ik weer even op de overloop staan, turen naar mijn Dinkys….

Ruskipalisme

Gerard Depardieu is Rus geworden. Ook Brigitte Bardot wil volgen. Richard vanwege de belastingen en Brigitte vanwege euthanasie op twee olifanten met een ernstige ziekte.

De wereld op z'n kop, is dat het nieuwe 2013? Wat wel opvallend is, is dat het oude communistische (eigenlijk meer socialistische) denken in de socialistische heilstaat Rusland tot een nieuwe vorm van kapitalisme lijkt te leiden. Wel een hele aparte vorm, die ik daarom graag aanduidt met de term: Ruskipalisme.

Behalve op financieel gebied wordt Rusland steeds meer een vrijstaat voor het vrije denken, zedeloosheid en de macht van de sterkste. Poetin is hier het icoon van... Misschien kan je ook spreken van Poetinisme.

In het westen is de trend juist omgekeerd. De kloof tussen arm en rijk tracht men enigszins aan te pakken en de overheidsbemoeienis strekt steeds verder tot ons privéleven, en zelfs ons denken. Zelfs in Amerika gaat de belasting voor de rijksten eindelijk omhoog.

Door zijn overstap is ie natuurlijk weer in het nieuws. Blijkbaar verdient Depardieu zo veel, dat hij in de hoogste categorie valt. En dan zie zo'n dichtgegroeide man op leeftijd. De uitstraling van niemand. Het mag dan een gevierd acteur zijn, maar als mens blijft hij maar een miezerig mannetje. Hierbij doel ik niet op zijn uiterlijk, natuurlijk. Nee, Depardieu doet mij denken aan acteurs, zangers en voetballers. Een groep die soms klauwen met geld verdienen en vervolgens een zich een zeer verkeerde arrogantie toe-eigenen. Stel dat deze mensen eens geen gezegevierd acteur, zanger of voetballer waren geworden. Dan waren ze blijven steken op het niveau van ambachtelijke arbeid. Dan woonden ze nu in een rijtjeshuis met een tweedehands auto voor de deur, zich zorgen makend over alle kosten en misschien dreigend werkloosheid. Blijkbaar staan ze daar niet echt bij stil. Het grote nieuws momenteel is de scheiding van Sylvie Meis en Rafael van der Vaart. Verwende kinderen zijn het, die eigenlijk een pak op hun sodemieter zouden moeten krijgen. Ik krijg kippenvel van dat soort verhalen. Goed, dit jonge stel wordt geen staatsburger van Rusland, maar ze vallen wel in de categorie Depardieu. 

foto: SBS

Brigitte Bardot komt met een ander verhaal, maar of de strekking nu echt anders is vraag ik mij af. Politiek heeft zij hele verkeerde ideeën, maar probeert alles te vergoelijken middels haar ongebreidelde dierenliefde. En, zoals wij weten, slaat ze hierin behoorlijk door. Ooit met de zeehondjes en nu de olifanten. Een nadenkend mens zal zich realiseren dat Bardot eigenlijk heel slecht voor dieren is. Blijkbaar vindt zij het lijden van de dikhuiden niet erger, dan het hen verlossing van de ellende... Euthanasie. En omdat trutje haar zin niet krijgt schermt ze met een eventueel Russisch staatsburgerschap. Me hoela! Zonder haar mooie smoeltje was zij vast en zeker een aan lager wal geraakte kapster geworden. Nee, nu ga ik echt weer voor mijn Ruskipalisme.

Ruskipalsme staat voor mij voor een zedeloze maatschappij gebaseerd op financiële ongelijkheid der mensen, welke met alle middelen afgedwongen mag worden. Ruskipalisme staat voor ongenuanceerd gelijk krijgen. Kapitalisme zonder democratie. Machtsmisbruik en indoctrinatie. Kortom, voor bijna alles wat fout is.

Nee, dan het westen. Eindelijk lat men signalen binnendringen. Excessen moeten worden afgetobd. Minder puissant rijken, en geen allerarmsten. Verschil mag er best zijn, maar het besef dat we met z'n allen de wereld lenen en onderling niet zoveel verschillen groeit. Het feit dat we het met z'n allen moeten rooien met de tijdelijkheid van het leven doet het besef groter worden anders met elkaar om te gaan. En omdat zelfdiscipline ver te zoeken is ontstaat er steeds meer controle en opgelegde regulering. In zestig jaar tijd is Europa gespiegeld, politiek dan. En wanneer ik lees over Depardieu en Bardot ben ik blij west Europeaan te zijn. Goed is het hier niet, veel zorgen voor mijn toekomst tarten mij, maar ondanks alles mogen wij hier absoluut niet klagen. Al die acteurs, voetballers, modepoppen, modellen, zangers en zangeressen ook niet. En doen ze dat wel? Laat ze dan maar oprotten en kiezen voor dat Ruskipalisme. Weg met die gasten. Ze zijn niet boeiend, maar wel heel ziekmakend. 

Het begin van 2013 beloofd weer veel. Nee, het gaat geen gemakkelijk jaar worden, maar ik houd hoop!