Oud jaar

Aan het eind van ieder jaar blikken we terug. Ik wil iets verder terugblikken. De meeste mensen hebben in hun leven hooguit een tot drie top jaren. Zelf heb ik er nu twee. De eerste was 1976. Dat jaar was een jaar met een lange en warme zomer, het jaar dat ik school verliet, het huis verliet, en een poos in Frankrijk heb gereisd en gewerkt. Een jaar wat in totaal zoveel in zich had, dat het een jaar werd om nooit te vergeten en altijd met een goed gevoel naar terug te kijken.
Ik merk dat ik al weer ouder wordt. Ik heb al een tweede top jaar achter de rug: 2010. Heel recent, maar ook een jaar met een goed voorjaar (het weer), echte sneeuw, en vooral natuurlijk ons huwelijk, wat ook nog eens op de warmste dag van het jaar bleek te zijn. Ik werd politicus. De reis naar Cuba, maar ook mijn ontslag. Soms blijken negatieve gebeurtenissen een belangrijke rol te vervullen. Na 26 jaar werkloos worden is verschrikkelijk, maar het is wel een gebeurtenis met een enorme impact en wanneer dat plaats vindt in een jaar dat er al zoveel gebeurt en zoveel memorabele dingen zijn, dan is dit wel een aspect wat mede bijdraagt aan de onvergetelijkheid van het jaar.
Mijn beide topjaren zijn jaren met voornamelijk positieve kanten. Op die twee jaar kan ik al een groot deel van mijn leven teren. Wat dat betreft leef ik in de wolken en ben ik een gelukkig man. Een negatief topjaar ken ik gelukkig niet. Wel een aantal gemiddelde jaren. Die lagen vooral tussen 1986 en 1995. Verder heb ik ieder jaar wel iets wat er uit springt en wat een jaar weer bijzonder maakt.

2011 valt dus sowieso al een beetje in het niet bij 2010. Uitgaande van dit feit is het eigenlijk geen slecht jaar geworden, het was een moeilijk jaar, en volgend jaar zal ook niet gemakkelijk verlopen, maar 2011 staat als een goed gemiddelde te boek.

Nu, op mijn 55e, al twee topjaren... dan kan ik stellen dat mijn leven al niet stuk kan en de ervaring maakt mij alleen nog maar rijker.Natuurlijk zal ik door nog hele wat zure appels heen moeten bijten, maar veel zuur gaat ook wel weer wennen, en dat maakt het leed tegenwoordig ook steeds dragelijker. Nee, ik kijk niet met een vervelend gevoel terug op 2011. Een best prettig gevoel eigenlijk, alhoewel ik hoop dat 2012 toch een wat beter jaar wordt. Wie weet... ik ga er in ieder geval voor.

Voor een ieder, die ik nog geen gelukwensen heb toegebracht voor het nieuwe jaar: het allerbeste voor 2012, en maak er wat van!

Vertrouwen

Regelmatig heb ik contact met inwoners van Velsen. Ik spreek dan vooral over de contacten waarbij mijn politieke rol het uitgangspunt is. Mij valt op dat burgers heel regelmatig, en snel, spreken over het vertrouwen in de politiek. Dat zij dat vertrouwen kwijt zijn.

Ook de teneur op feestjes, partijen en andere bijeenkomsten is het geluid: ik heb geen vertrouwen in de politiek. Als politicus doet dat eigenlijk pijn. Immers inmiddels lijkt geen enkele burger meer vertrouwen in de politiek te hebben. Ook tijdens een discussie op Tweede Kerstdag kwam dat weer naar boven, tijdens een discussie met mijn stiefdochter.

Volgens mij zijn er twee dingen; politiek en bestuur. Veel mensen verwarren beide zaken en naar mijn idee is vooral veel wantrouwen gericht op het bestuur en niet op de politiek zelf.
De andere kant is dat iedereen altijd de behoefte heeft zijn, of haar, gelijk te hebben. Tijdens de discussie op Tweede Kerstdag zijn Anna; er zijn bij al die partijen zoveel dingen waar ik het niet mee eens ben. We hebben geleerd vooral te kijken naar wat ontbreekt, niet goed is, etc.. Leren om te kijken naar wat wel goed is, blijkt vele malen lastiger.

Wanneer ik iets maak (bijvoorbeeld met hout) valt altijd op wat er net niet goed is. Ik heb een vriendin gehad. Wanneer ik iets gedaan had keek wij altijd eerst naar wat niet goed was. Daardoor zag zij het echte resultaat vaak over het hoofd.

In de politiek zie je dit versterkt terug. Mensen kijken vanuit hun eigen referentiekader. Dat is goed, want zo werkt het. Men kijkt vanuit het eigen belang. Het probleem bij zoveel mensen als er in ons land (en op een kleine oppervlakte) leven is dat er wel heel veel persoonlijke belangen zijn. Die kan je nu eenmaal niet allemaal apart bedienen. Belangen worden dus gebundeld. Daarvoor is de politiek. Natuurlijk zit bij iedere partij een programma dat niemand voor de volle honderd procent aanstaat. Wees er vooral ook gelukkig mee.

(foto: Ton Heijnen, stadsfotograaf gemeente Velsen)

Het is alleen jammer dat wanneer men zich niet helemaal herkent in een programma, of in specifieke politiek, altijd de neiging is om heel snel over wantrouwen te spreken. En omdat iedereen vooral dat wantrouwen, blijkbaar, wil delen wordt dat enorm opgeblazen en uiteindelijk heeft men een gedeelde mening: het vertrouwen in de politiek zijn wij kwijt.

Helaas wordt altijd de individuele verantwoordelijkheid over geslagen. Veel mensen gaan niet stemmen vanwege hun wantrouwen, maar zien niet in dat dit alleen maar het wantrouwen voedt. Lastiger is het wel te stemmen, en dan eigenlijk later vinden een verkeerde stem uit te hebben gebracht... of later pas de consequenties van die stem in te zien. Vanuit achtergrond en cultuur wordt ook veel vrij automatisch gestemd. Omdat je nu eenmaal zo stemt. Ik heb een zaak; dus ik stem VVD. Ik zit in de WAO; dus ik stem SP. Ik ben actief gelovig; dus ik stem op het CDA.

De burgers moeten de politiek niet opvoeden, maar zichzelf!

Anderzijds wordt een groot deel van het vertrouwen niet geschaad door de politiek, maar door de bestuurders. Hier zit ook een paradox in. Immers het aanzien van de bestuurder is groot. Zeker groter dan die van volksvertegenwoordiger. Dit aanzien maakt dat men nog steeds, als kiezer, minder kritisch is naar de bestuurder, dan naar de volksvertegenwoordiger. Toch handelen de bestuurders vaak op een manier dat ze tegen haren instrijken, terwijl jezelf (als politicus) weinig meer kan dan toe kijken. Veel mensen weten helemaal niet hoe dit exact werkt. De politicus krijgt de zwarte Piet, pas daarna de bestuurder...

(bestuurders: het college van de gemeente Velsen)

Misschien is mijn ideaal, als politicus, wel het wantrouwen van de mensen weg te nemen.Ik geloof graag in illussies. Ik meen het. Het politieke klimaat (dus onze leefomgeving) kan er zo veel beter mee worden. Ik probeer altijd veel uit te leggen, maar ook duidelijk te maken dat wanneer men mij benadert, ik ook een rol heb. Ik ben een aanspreekpunt voor de inwoners van Velsen. Dat ik niet kan helpen, het niet met hen eens ben, of er politiek niets mee kan maakt niet uit. Geef antwoord!

Een heel ander feit is dat men ook geen vertrouwen heeft in de politiek door het gedrag van de politiek. Binnen mijn eigen partij, GroenLinks, heb ik wel de klacht gehad dat de politici zo verdomd moeilijk te bereiken zijn, dat GroenLinks nooit antwoord geeft, etc. Ik vind dat een slechte. Nu ik in de politiek zit kan ik dat voor GroenLinks in Velsen beter doen. Wij geven altijd antwoord op een persoonlijk gestelde vraag. Ook is mij inmiddels bekend dat veel politici, en partijen, zeer slecht zijn in het reageren op vragen en het reageren op burgers (een rot woord trouwens). In Velsen zijn er maar enkele partijen die er bekend om staan consequent te reageren op vragen vanuit de bewoners. Hetzelfde zie je met werkbezoeken en andere bijeenkomsten. Wij zijn klein en beperkt, maar proberen zo veel als mogelijk overla aanwezig te zijn. In Velsne zijn dat maar twee of drie partijen, een aantal scoren wisselend en enkele zie je vrijwel nooit ergens. Is het dan gek dat mensen in 2014 weer roepen: waar was u de afgelopen vier jaar, en nu staat u er opeens weer wel? Ik kan dan in ieder geval met een rechte rug aangeven waar ik allemaal wél was. En met die zelfde rechte rug durf ik in 2014 tregen de kiezers te zeggen waar ik allemaal wél op gereageerd heb. Mijn inzet blijft juist te werken aan het terug winnen van het vertrouwen. Al ben ik hiermee 1000x Don Quichote... ik ga er voor.

KERST!!!!

Het is Kerst. Dat weet ik, want gisteren is mijn hondje, Ventje Jezus, 4 jaar geworden. Ja, alweer vier jaar geleden kwam de verpleegster met een kussen en daarop iets heel klein bewegends. Het was kerstavond 2007. We hadden net onze relatie (al bijna een maand) en Peppa beviel. Helaas van een dood hondje. Wij naar halfweg en met een keizersnede was daar: Ventje Jezus; 24 december 2007. Ja, want er zat dus nog een hondje....

Iedere avond ligt Ventje naast mij op de bank. tegen mij aan. Heerlijk, wat een knuffel.

Maar goed, nu is het dus weer kerst. De vijfde welke wij samen vieren. Mijn Kerst is veranderd de laatste jaren. Ondanks dat ik de sfeer wel in het huis haalde had ik weinig met Kerst en deed ik er nog minder aan. Voor niet gelovigen, zoals ik, heeft Kerst een andere dimensie. Nee, het gaat mij niet om het eten. Familie, dat hoort erbij, maar tegenwoordig vind ik het belangrijk dat mijn twee stiefdochters de tweede kerstdag bij ons zijn. Verder houdt het een beetje op. Kerst... een mooi kerstverhaal vond ik gisteren. Ik bekeek de opgenomen uitzending van de Kerstspecial van Top Gear en dat was een heerlijk gebeuren.

Ondanks het feit dat geloof geen rol in mijn leven speelt zie ik Kerst, en vooral Oud en Nieuw wel als belangrijke mijlpalen in het jaar. Ook voor de niet gelovigen is het een moment van bezinning. Waar wij mee bezig zijn, hoe het leven in elkaar zit en ook denk ik altijd weer aan al die mensen om mij heen. de mensen waar ik om geef... de mensen die misschien wel om mij geven.
Reina staat nu de Kalkoen voor morgen te bereiden. Ik geloof mijn eerste Kalkoen. Moet maar, maar ik ben blij dat wij samen zijn en op onze manier gaan we heerlijk van deze twee dagen genieten. Een een ieder ander wens ik hele goede kerstdagen, ieder op zijn eigen manier en met zijn eigen waarde (lees: zijn = haar).

Kwade zonen

Syrië staat nog steeds in het nieuws, Kim Yung Il is dood en de wereld staat weer even stil bij vaders en zonen. De vaders van deze zonen stonden bekend als erg. Leiders van totalitaire regimes of andere vormen van dictaturen. In deze tijd zou je toch denken, dat wanneer de zoon vaderlief opvolgt het regime milder wordt. Een zeker voorbeeld is inderdaad te zien in Marokko.

Nu is Kim Yung Il dood. Zijn zoon heeft in zijn naam Un, wat wij Nederlanders uitspreken als Oen. Dit laatste geeft ook in zekere mate een definitie van zijn uiterlijk. Er zijn grote twijfels en er gaan stemmen op dat hij nog wel eens erger kan zijn dan zijn vader.

In Congo is enige jaren gelden Kabila zijn vader opgevolgd. Weliswaar lijkt hier minder sprake van een leider die zijn volk uit buit als anderen, maar ook schijnt Kabila geen frisse jongen te zijn.

De laatste in dit rijtje staat bekend onder de naam Baby Doc. Ook een zoon en schrikbewindvoerder. Wat is dit allemaal met die zonen? Hoe zou het de wereld zijn vergaan wanneer Sadam Hoessein en Kadhaffi niet vertrokken waren? Wat hadden wij van die zonen mogen  verwachten? En hoeveel voorbeelden volgen nog?

Er ligt een vreemde link tussen vader en zoon, in dit verband. Ja, we mogen ons zorgen maken over Noord Korea, en welk een toekomst Syrië ons brengt. Maar wat is nu het grootste probleem? Ik ben ook een zoon. Er zijn vele zonen met mij, maar ben ik nu ook een nog grotere hufter dan mijn vader? De wereldproblematiek laat me er wel weer even bij stil staan. Er is toch iets vreemds aan de hand. De invloed van de vader op de zoon kan meerdere kanten op. Twee maar eigenlijk: goed of fout. We worden er mee geconfronteerd in de wereld politiek, maar is het op microniveau ook niet een zichtbaar probleem? Ik ken mannen, die inderdaad een grotere hufter zijn geworden dan hun vader, maar ook omgekeerd. Wanneer ik naar mij zelf kijk heb ik altijd zo iets gehad als: zo wil ik niet worden. Geldt dit voor een ieder? In dat geval is de voorbeeldfunctie van papa wel zeer ingrijpend. En waarom geldt het niet voor hun dochters? Dat is over het algemeen een heel ander verhaal.
Was Jozef zo een slechte vader voor Jezus, dat Jezus een goede man werd? De vraag is of hier een causaal verband gelegd kan worden. Deels zal dit ongetwijfeld waar zijn, maar ten dele is er sprake van toeval en gewoon een combinatie van verkeerde karakters op verkeerde stoelen. Toch blijf ik mij mezelf wel eens zorgen maken over mijn eigen identiteit. Heb ik angst dat er ergens in mij ook zo'n wreed beest verscholen zit.
Wel, nu gaan wij de kerstdagen tegemoet. 2011 alweer. Mensen kruipen gezellig bij elkaar, anderen afzonderen zich. Familie is hot, maar ik heb nauwelijks contact met mijn broers. Ik heb niet zo veel met Kerst, alhoewel het altijd weer een perode van overwegingen is. Dit jaar zal ik vooral stil staan bij de Kwade zonen. Zal Bashar Al Assad in 2012 tot inkeer komen? Het lijkt er niet op, maar ik hoop het. En zal Kim Yung Un de wreedheden van zijn vader opvolgen, jegens het Noord Koreaanse volk? Zijn ogen bieden weinig vertrouwen, al lijkt het ook een oogopslag van Dick Trom die een stapel koekjes voor de andere weg wil kapen.
Naar het schijnt wordt het leiderschap nu wel iets anders in Noord Korea. Kim Yung Un krijgt iemand naast zich en het leger blijkt een stevigere rol dan vader Il te krijgen. Ieder jaar weer hopen we het beste voor het volgende jaar, maar ieder jaar is er weer nieuwe ellende. Dit jaar de Kwade zonen... Ik hoop volgend jaar een echte wending te zien. Ik popel er naar!

kerstbaan

In mijn vorige huis beschikte ik over een kunstkerstboom. Uit milieubewuste overwegingen. Alleen, die bomen hebben zulke lelijke voeten. Dus de eerste keer met watten en porseleinen huisjes de boom aan de voet wat aangekleed. Maar het was niet genoeg. Een beetje amateuristisch, dus ik wilde het beter. De aard van een perfectionist. In ieder geval ben ik in de zomer la begonnen met het bouwen van een spoorbaan van 2,30 meter bij 1,1 meter. Dat paste namelijk exact. Eerst met hout een concept uitgezet en daarna de rails neergelegd. Huisjes en van Faller een snoer over de gehele baan. Dit snoer weggewerkt, en er overheen grijs. Het Fallerautootje zocht middels een batterij en magneet zijn weg over de hele baan. Alle huisjes met sneeuw beschilderd, net als het landschap. Veel lichtjes, zelfs verlichte graven bij de kerk. We zijn in 2006.

Na de kerst bleek de tafel wel erg groot. De boom kon uit de voet, maar de plaat bleef overeind. Met het verhuisbedrijf om de hoek een deal gemaakt en de plaat mocht een jaar in een grote container. In 2007 prijkte de baan weer met de kerst.
Vanaf de verhuizing naar Driehuis is de baan teloor gegaan. Langzaam en voorzichtig afgebroken en de onderdelen in dozen gestopt. Het hout is ijn vlammen opgegaan tijdens gezellige avonden buiten.

Nu is het 2011. De baan is niet meer. reina vroeg, doe je de baan niet dit jaar? Dat is een nogal flinke klus. Zeker maanden werk, om een nieuwe te bouwen. Eenmaal gebouwd is voor mij de lol er trouwens vanaf. Dan is het niet meer zo leuk. Ik bouw liever.
Waar het in dit huis moet... ik weet het niet. Maar misschien gaan we verhuizen en biedt het volgende huis weer een goede kans. Eigenlijk wil ik, heel stiekem, wel weer een nieuwe kerstbaan bouwen...

Toveren met regen

Vandaag valt de nattigheid gestaag neer. In China ontwikkelen zij apperatuur om juist de neerslag uit de wolken te schieten. Met de huidige technologie kan dit immers. Omgekeerd lukt niet. Helaas zijn er nog geen instrumenten ontwikkeld om een droge dag te realiseren. Vreemd, daar de mens de wereld, de natuur en alles hieraasn verbonden zo uit en treure weet te manipuleren. Dat lukt dus nog net niet. Was november warm, droog en zonnig, deze maand kleddert het al vele dagen. Een koude winter wordt verwacht. Hier geen droogte. In China blijkbaar wel... blijkbaar niet overal, want ook daar heeft men last van overstromingen. Jammer dat het Christelijk geloof in China weinig parten speelt, want dan hadden zij daar ook Kerst en konden zij een natter 2012 wensen.

Zelf ben ik meer een man van droogte. En warmte. Met weemoed denk ik aan de gepasseerde zomer, en vol vreugde en verwachting aan de komende. Wordt het weer warm, mooi en zonnig? Het najaar heb ik weer overleefd en vandaag is de kortste dag. De winter begint. Misschien een droge strenge winter. In ieder geval gaan de dagen lengen. Ik wens de Chinezen veel succes, maar hoop spoedig op een uitvinding die regen ook tegen kan houden. Ik blijf hopen!