2020... op naar 2021!

 Tja, we worden wat Coronamoe... En dit jaar geen Kerst meer met anderen en de oliebollen moeten we ook maar laten liggen. Het jaar loopt ten einde en zal in zekere stilte overgaan in het nieuwe jaar. Een jaar van zekere hoop, want het vaccin is in aantocht. Zullen we weer langzaam naar het normale gaan, of blijft ook 2021 gedomineerd door het virus? 

Het afgelopen jaar was een vreemd jaar. Veel thuis, lockdowns, restricties, weinig mensen en nog minder leuke dingen buiten de deur. Ook moest ik dit jaar de Kunstlijn voorbij laten gaan, maar gelukkig heb ik voor het eerst hier in Turkije enkele werken verkocht. Gasten zijn er niet geweest, maar dat is helaas geen uitzondering, want tot op heden hebben we nauwelijks bezoekers uit Nederland mogen ontvangen. Al zes jaar lang niet. Toch vinden we onze weg steeds beter in de Turkse maatschappij, ondanks dat het leven hier soms behoorlijk tegengewerkt wordt. Zaken die onprofessioneel verlopen, ingewikkelde paperassen, en vele knulligheden bij de overheid als bij veel bedrijven. Maar we vinden onze weg steeds beter, zodat het ook wel weer makkelijker wordt. Toch mis ik het Westen. Hier is te weinig cultuur en in feite is Turkje saai en ook zijn de Turken geen echte feestvierders (behalve met eten en drinken). Alle extraatjes hebben we hier moeten missen, maar toen in in Nederland was..., was daar ook even niks extra's. 

2020 gaat niet te boek als een bijzonder jaar voor mij, ondanks de Corona. Op zich heb ik er niet zo veel last van gehad, behalve dus het genoemde extra saaie. Daar tegenover staat dat ik qua schilderen een erg productief jaar achter de rug heb. En niet alleen dat... Ik ben ook op een wat andere manier gaan schilderen en vind zelf dat mijn werken er nog beter op geworden zijn. Ik omring mij wat dat betreft met veel kijkplezier. En ik mag hopen volgend jaar weer veel van mijn productie te mogen tonen op exposities en nog mooier is het wanneer er in 2021 ook weer verkocht wordt. 

Het afgelopen jaar heeft ons nieuwe buren gebracht. Het huis, waar twee jaar geleden mee begonnen was het te bouwen, wordt nu bewoond. De ruïne naast ons is gesloopt en daar wordt een leuk huis gebouwd met de verwachting in het voorjaar ook jaar nieuwe buren te krijgen. Langzaam wordt het hier een wijkje, in plaats van het eenzame huis op de berg. Gelukkig zijn de buren erg aardig en hebben we goed contact. De berg wordt volgend jaar wat levendiger. En er is zelfs straatverlichting gekomen en het pad is nu een verharde weg. 

Langzaam sluit ik dit jaar af. Reikhalzend kijk ik naar het volgende jaar, want hoe dan ook hoop ik dat het weer een wat positiever jaar gaat worden. In vele opzichten en dat wens ik een ieder toe!

Boeven

 Dit keer ga ik uit van een stelling: iedereen met een privé jacht van meer dan 2 miljoen euro is in principe een boef! Je kan de stelling voor meer kapitaalsbezit doortrekken.

Neem een bakker... Hij bakt een brood. Een brood kost hem € 0,50 aan onkosten, wanneer hij zijn salaris erbij rekent met het aantal broden wat hij gemiddeld verkoopt komt de kostprijs op € 1,00. Hij verkoopt het brood voor € 1,25 en heeft dus een kwartje winst.  De bedragen zijn natuurlijk fictief. Het geeft aan dat deze bakker natuurlijk winst wil maken, maar dit bescheiden houdt. 

Een andere bakker verkoopt het zelfde brood (onder dezelfde omstandigheden) voor € 2,10.  Deze bakker heeft dus € 1,20 winst per brood. Het voordeel is dat zijn klanten moeilijk ergens anders brood kunnen kopen. De tweede bakker wordt dus veell over de hoofden van zijn klanten. Die tweede bakker maakt in feite misbruik van de situatie.

Mensen die heel erg rijk zijn hebben hun rijkdom bijna altijd verkregen door gedrag van de tweede bakker. Daarbij benadelen zij in eerste instantie hun klanten. Maar om nu de klanten minder te benadelen, benadelen zij de producenten. Het voorbeeld is de kledingindustrie... De kleding is goodkoop en moet dus heel goedkoop gemaakt worden. Men laat het in goedkope landen maken, onder erbarmelijke omstandigheden. Dus lijden de arbeiders daar er onder. 

Terug naar de bakker. De eerste bakker is minder bezig met de winst, maar meer met de kwaliteit van zijn brood. de tweede bakker denkt vooral aan winst. Je ziet dat met name die rijke gasten niet meer aan het product of de klant denken, maar voornamelijk aan geld. En om veel geld te verdienen (buiten proportioneel zelfs) benadeel je anderen. 

Iemand die dus een enorm jacht heeft, heeft dus hoe dan ook veel mensen benadeeld. Ook in de huizenmarkt zie je de hang naar geld en winsten. In Ottawa zijn enorme dure flats te koop. Een op de vier staat leeg. Maar op straat wemelt het van de daklozen.  Hier in Turkije staan huizen in toeristengebieden. Om permanent te huren betaal je vaak grote bedragen. De huiseigenaren pogen je er zo uit te krijgen, want wanneer ze het huis drie dagen per maand verdienen ontvangen ze evenveel als wanneer een permanente huurder een maand huur betaald. Wanneer je bedenkt dat deze huizen soms drie maanden volgeboekt zijn, maakt de eigenaar een extra grote winst... het vinden van een permanente wonign wordt bijna niet te doen.

Ik ben geen econoom maar verdenk mij ervan wel enigszins logisch te kunnen denken. Economie is best ingewikkeld, terwijl de basis juist zo simpel is. In Coronatijd vragen rijke en grote bedrijven steun aan de overheid, terwijl ze juist daarvoor grote bedrage divident hebben uitgekeerd aan hun aandeelhouders. Hoe scheef is de wereld? Behoorlijk scheef! Misschien maakt de pandemie ons wakker, maar ik ben niet optimistisch. Het is weliswaar meer onderwerp van gesprek, maar ik vrees dat er weinig verandert. Geld regeert nog steeds en veel te buitensporig.  Er moet echt iets veranderen; voor het klimaat, het milieu, maar vooral voor de mensheid. Wanneer dringt dat nu eindelijk eens door bij hen, die wel degelijk macht hebben?

Over de top

Racisme is iets wat ik niet ken. Ieder mens is voor mij gelijkwaardig. Niemand is echter gelijk. Het is een van mijn stokpaardjes, maar wel een met een zeer essentiële basis. Discriminatie is iets wat ik ook niet ken, maar waarvan ik weet dat het bestaat en waarschijnlijk niet uit te roeien is, omdat een mens eenmaal tot een groep wil behoren en vormen van uitsluiting het groepsgevoel versterken.

Dat laatste maakt gasten als Baudet en Wilders dan ook populair. De andere kant is dat termen als racisme en vooral discriminatie in steeds grotere vormen misbruikt worden. Natuurlijk mag discriminatie (maar zeker ook racisme) niet voorkomen. Dat staat buiten de discussie, maar tegenwoordig zien we een omgekeerde reactie. Het begon met de discussie rond Zwarte Piet. Een onschuldig kinderfeest, waar in feite niemand (bijna niemand) enige moeite mee had en er zeker geen link mee legde richting discriminatie. Tot een kleine groep uit de zwarte gemeenschap in Nederland er een punt van ging maken. Felle discussies ontstonden en de Zwarte Piet mag in feite niet meer. Vervolgens mocht het woord neger niet, maar moet je zwart gebruiken. De negerzoen mag niet meer (de Jodenkoek overigens nog wel). Steeds meer onderwerpen waar iets in zit dat verwijst naar donker mag niet meer. Volgens de fanatici wijst dat alles op discriminatie en zelfs racisme. Deze groep zwarte mensen profileert zich momenteel als dat alles gerelateerd is aan discriminatie. Echter, mijn twijfels groeien ten aanzien van het feit of ze nu echt weten wat discriminatie is… naar mijn gevoel zoeken ze discriminatie op. Ze maken het zelf. Ondanks dat ze in de kern volledig gelijk hebben slaan ze door. Daarmee zal het juist zo zijn dat bepaalde groepen de zwarte medemens juist meer gaat discrimineren. En het gaat verder en verder. De beeldenstorm van foute geschiedenisfiguren… Ooit helden, in hun tijd. Nu misdadigers. Ga de discussie aan, hoe hiermee om te gaan, in plaats van te vernielen. De moord op de Amerikaan door de politie is iets wat niet door de beugel kan en de Black live matters beweging, daar sta ik volledig achter. Waar het mij om gaat is dat de zwarte bevolking momenteel bezig lijkt zich te willen vergelden en zich voor 100% wil laten accepteren, door juist in te zetten op de overtreffende trap. Mijns inziens ga je dan niet alleen te ver, maar ontwikkel je ook een tegenbeweging. Dat is juist wat we moeten voorkomen. De laatste stap is mij echter eentje die echt te ver is… Surinamers willen inzage in waar hun achternaam vandaag komt en indien mogelijk hun Afrikaanse familienaam terug. En wel op kosten van de Nederlandse overheid… De humor zag ik gisteren in het Journaal; Meneer Adriaan wil niet de naam dragen van de voormalige slavenhouder… nu blijkt de naam te komen van Adriana, de stammoeder… Stel dat mijn naam ergens in het verleden gerelateerd was aan misdaad, discriminatie of ander gespuis. Dan ga ik toch ook niet eisen dat de overheid mij betaalt om het na te zoeken, en dat ik mijn naam zou kunnen veranderen? Zijn onze zwarte medemensen niet enorm bezig met spijkers op laag water aan het zoeken? Dat gevoel groeit bij mij in toenemende mate. Ik maak mij er ook zorgen om, omdat ik bang ben dat het juist averechts gaat werken. Veel witte mensen voelen zich nu al (terecht of onterecht) gediscrimineerd door hun zwarte medemens. En hoe zit het met de Chinezen, de mensen van Arabische afkomst? Waar zijn we mee bezig? Of iemand zwart, wit, geel, Arabisch of albino is kan me geen reet schelen. Niemand is gelijk,… maar we zijn wel allemaal gelijkwaardig! Daar moet op ingezet worden en niet op de ongelijkwaardige verschillen.

Tot slot wordt er een essentie overgeslagen… Ook zwarte mensen discrimineren onderling. Misschien niet in Nederland, maar wel in diverse culturen. Een zekere vorm van discriminatie is gerelateerd aan ons menszijn. Dikke mensen, anorexia, roodharigen, spraak (dialect), bastaards… overal worden mensen gediscrimineerd. Een hopeloos effect van ons menszijn, maar iets waar we mee moeten leren omgaan. Wat nu een (relatief kleine) groep zwarte mensen bewerkstelligt is naar mijn mening juist verkeerd. Er was veel fout in het verleden en er zullen nog vele fouten gemaakt worden, maar het belangrijkste is dat we daar met elkaar uit moeten komen. Mét elkaar en niet ten opzichte van elkaar. Ieder mens is gelijkwaardig!

Politieke Corona

2020 staat in het teken van een pandemie. Een pandemie waar in eerste instantie weinig bekendheid mee was en geen medicijnen tegen waren, noch een vaccinatie. Inmiddels is er veel meer bekend. Het is een serieuze pandemie en er dient wel degelijk ernstige rekening mee gehouden te worden.

We zijn nu enkele maanden verder en inmiddels zijn vele maatregelen de revue gepasseerd. In grote lijn zijn deskundigen het met elkaar eens, maar per land blijken de verschillen ook groot en staat al die deskundigen niet op een lijn. De vraag reist dan ook in welke mate de deskundigen nog onafhankelijk zijn, wanneer je kijkt naar de politieke besluitvorming. Regeringsleiders die een grote invloed hebben op de bestrijding, zoals in de USA en Brazilië. Ontkenning is hier het beleid, al wordt dit binnen de naties zelf ook tegengesproken. Toch hoeft het niet ver van huis gezocht te worden om duidelijk te krijgen dat de pandemie een politiek pandemie is geworden. De tegenstrijdigheden in beleid tonen dit aan. Er worden regels opgelegd en de onduidelijkheid neemt hierdoor alleen maar toe. De vraag wat is waar en wat niet speelt bij steeds meer individuen een grote rol en tegenbewegingen staan steeds meer op om de pandemie zelfs grotendeels te ontkennen. Een voorbeeld zijn de reisbeperkingen. Als eerste wordt er nauwelijks gekeken naar gebieden, maar naar landen. Portugal is momenteel een uitzondering, met een code oranje voor Porto en Lissabon. Turkije daarentegen is geheel code oranje… Niet te bevatten. Per hoofd van de bevolking staat Nederland op plaats acht met de meeste doden per 1000 inwoners. Een land als Turkije staat veel lager, zelfs met (politieke) correcties. Nee, er is iets anders aan de hand. De Europese Unie geeft de deelnemende landen sneller code geel of groen, dan landen daar buiten. Het simpele feit lijkt te zijn dat men de economie binnen de EU weer op gang wil helpen, dus het toerisme moet binnen de Europese grenzen blijven. De strook tussen Bodrum en Antalya is een van de veiligste gebieden, met de minste besmettingen. Maar Turkije is code oranje. Politiek nuanceert niet (of nauwelijks). Italië is code groen… zeer twijfelachtig. Van Nieuwenhuizen stelde zelfs dat het onverantwoordelijk is om naar Turkije te gaan… Misschien is het juist onverantwoordelijk om in Nederland te zijn.

Een ander punt is de anderhalve meter samenleving… In het ene land is het een meter, in sommige zelfs twee meter. Aangetoond is dat buiten besmettingen veel minder voorkomen, dan binnen vier muren. Maar welke afstand is nu de juiste?  Of zou je verschillende afstanden moeten hanteren? Nee, Rutte blijft bij de anderhalve meter. Punt uit.

Ook de mondkapjes is zo’n politieke discussie. In het Duitse Jena is aangetoond dat mondkapjes zorgen voor 60% minder besmettingen. In Nederland wordt het dragen van mondkapjes volledig weggewoven. Het helpt niet, wordt door Rutte gezegd. Toch moest met, plots, in het OV mondkapjes dragen. Maar ze helpen toch niet? Of zit hier ook weer een politieke reden achter? Het gaat er steeds meer op lijken.  Nee, een mondkapje helpt geen 100%, maar wel een hoop. Ach ja, Nederland had al zijn mondkapjes verkocht aan China… ja, dan heb je ze niet en ontken je maar.

Enkele voorbeelden van hoe de politiek met de pandemie om gaat en manipuleert. In bijna alle landen zie je vergelijkbare politieke invloed, vaak tegenstrijdig met beleid in andere landen, maar zeker ook regelmatig in strijd met het eigen beleid.  Niet vreemd, dat men het niet meer begrijpt, regels worden overtreden en weerstand ontstaat. De politiek maakt de mens angstig. Natuurlijk, de pandemie is serieus en iedereen moet alert zijn. Net als bij griep vallen er vele doden, en inderdaad vaccinaties en medicatie zijn er nog niet, dan wel onvoldoende, maar alle verantwoordelijkheid wordt bij de individu weggehaald. De politiek grijpt haar macht, we zijn onze vrijheid kwijt aan niet een onzichtbare vijand, maar aan de politiek.

Een wereldwijde pandemie zou een wereldwijd beleid moeten tonen met een wereldwijde duidelijkheid… in plaats van al dat gekloot waar de mens nu aan overgeleverd is.

Ongeduld

We leven in een onwaarschijnlijke wereld. Er is een vijand, een onzichtbare. Er rijden geen tanks door de straten. Geen geluid van ontploffende munitie. Er is geen sprake van tsunami’s of alles verzengende branden. Het is stil. De wereld ligt stil. Er waart een spook over de wereld. We zien hem niet, maar is er wel. Het spook beïnvloed ons totale leven.

Je moet je beschermen tegen iets wat je niet ziet, wat je in feite niet kan vatten. Veel mensen begrijpen het niet. De media berichten er constant over. Sociale contacten kennen nauwelijks nog een ander onderwerp. Soms mag je helemaal niet naar buiten. Anderen mogen wel, maar zo beperkt mogelijk. Werk ligt grotendeels stil. Op straat lopen mensen rond in een sciencefiction achtige outfit, mondkapje voor het gezicht. In sommige landen iedereen. In andere naties een enkeling. We ween niet goed hoe we deze vijand moeten bestrijden. Dat zaait twijfel. Mensen die angst hebben, anderen gewoon voorzichtig. Lui, die de ontkenning schreeuwen, of gasten er echt niet in geloven tegenover de eikels die alleen aan zichzelf blijven denken. De vijand verdeeld de wereld. Doemdenkers versus complottheoriedenkers. Dagelijks worden ons de cijfers voorgeschoteld; zieken, opnames en doden. Het zijn er veel, maar genoeg om het te kunnen bagatelliseren. Deskundigen die een gelijk verhaal vertellen, maar ondertussen elkaar ook tegenspreken. Soms vanuit overtuiging, andermaal vanuit andere belangen. Er wordt gehoopt op een andere wereld na deze oorlog, terwijl anderen denken dat straks alles op de oude voet door zal gaan. We weten het nu niet, we kennen de toekomst niet.

Inmiddels duurt het al geruime tijd. De wereld ligt stil en we zien onze vijand nog steeds niet. Meer en meer mensen worden de maatregelen moe. Ze denken dat het wel mee valt. Niemand weet hoelang het gaat duren. Wanneer de bommen vallen, of militairen angstaanjagend door straten paraderen denk je alleen aan het jezelf in veiligheid brengen. Dan ga je niet op een gegeven moment naar buiten, omdat het lang genoeg heeft geduurd. Wanneer je de vijand niet kan zien wordt je wel moet van de maatregelen. Dan ga je er makkelijker mee om, raakt je geduld op, daar je immers niets ziet. De cijfers geven hoop, maar hoe vals is deze? Men kijkt alleen naar de hoop in deze doodogende wereld.

Steeds harder gaan de geluiden dat de economie moet door gaan. Dat er meer slachtoffers vallen, dan de vijand maakt. Faillissementen, werkloosheid, armoede. Ondertussen blijft een groep rijken zich verrijken. Niemand weet het, niemand weet de vijand adequaat te bestrijden, maar iedereen heeft een mening. We weten het ondertussen beter dan de deskundigen. Ongeduld slaat toe. Complottheorieën worden sterker. Onbegrip groeit. Cijfers worden honend afgedaan als dat het maar zo’n klein percentage is, wat slachtoffer wordt van deze vijand. Welke maatregelen ook genomen worden. Misschien juist door de maatregelen dat het aantal slachtoffers beperkt blijft. Misschien ook niet. Het is het grote onbekende. De een houdt zich keurig aan de quarantaine, terwijl de ander er steeds meer lak aan heeft. Zich niet aan de regels houdt en vervolgens zegt: ik ben toch niet ziek? Zij die het wel worden hoor je nauwelijks.

Tien weken, acht weken, zes weken. Soms duurt het al heel lang, soms is het amper begonnen. We worden ongeduldig, moe en willen weer de draad op pakken. Wanneer er een soldaat met een geweer voor je staat heb je al deze gedachten niet… wel, er staat een soldaat met een geweer voor je, alleen je ziet hem niet. Geduld is moeilijk, maar breng het toch maar op. Zelfs die onzichtbare soldaat kan je neerschieten. Zwaar verwonden of zelfs doden. Heb geduld…

#Corona en de zorg

Het Nederlandse zorgsysteem is volgens mij uit zijn context gerukt. Dit valt nu duidelijk op, met de uitbraak van het corona virus (Covid-19). Op zich staat de zorg als kwalitatief goed te boek, maar qua efficiëntie en kosten is het een heel ander verhaal.

Het duidelijkst hierin is het aantal IC-bedden. Ruim duizend. Maar kijken we naar België, dan zie we dat ze daar bijna een dubbele hoeveelheid IC-bedden hebben, bij een lager aantal inwoners. Bij een vergelijk met Duitsland moet Nederland zelfs beschamend toezien. De bedden zijn nu hard nodig. Na deze pandemie zullen er ongetwijfeld meerdere volgen, met onze overbevolkte wereld en belasting van het klimaat.

In Nederland is de zorg verschrikkelijk duur. De maandelijkse premie voor de ziektekostenverzekering is hoger dan de ons omringende landen, waarbij nog een stevige eigen bijdrage kan komen. We zijn gewoon erg duur uit. Krijgen we daar nu ook meer voor? Ten aanzien van de kwaliteit kan dit zo zijn, maar wat efficiëntie betreft valt het vies tegen. Voor de meeste behandelingen (mits niet urgent) zijn wachttijden. Zelfs voor een MRI zijn wachttijden. Daarbij zijn de zorgverleningen ook relatief erg duur. Neem een MRI. In Nederland kost deze al snel zo’n 300 euro. In Turkije bijvoorbeeld betaal je ongeveer 30 euro en dan nog in een particulier ziekenhuis ook. In Nederland wacht je gemiddeld een paar weken op een MRI, in Turkije kan je dezelfde dag terecht, én heb je dezelfde dag uitslag. Verdienen de medewerkers in de zorg dan zoveel? Absoluut niet. Alle kosten gaan duidelijk niet naar personeel. Vreemd, vrijwel de hoogste kosten en toch onderbetaald personeel. Er zit iets goed scheef in het Nederlandse zorgsysteem. Wat? Ik ben geen deskundige en kan er de vinger ook niet echt op leggen, wat niet wegneemt dat ik er wel ideeën over heb.

Om te beginnen kennen we het DBC (Diagnose Behandel Contract). Ga ik een keer naar het ziekenhuis voor een kleine aandoening, moet er betaald worden voor een hele behandeling. Zeg maar een behandeling van drie consulten en de nodige bijkomende kosten (verband, foto’s, etc.). Al kom ik maar die ene keer, ik moet voor het hele traject betalen. Vanuit dit oogpunt is de zorg al zeer duur. Daarnaast is de invloed van de zorgverzekeraars dermate, dat zij veel te veel invloed hebben op het hele systeem. Zo veel, dat dit het systeem al inefficiënt maakt. De rol van de zorgverzekeraars moet dus compleet anders.

Maar waar blijft dat vele geld wat in die zorg gestopt wordt? Een vraag die duidelijk is, maar een antwoord wat voor de leek absoluut vaag is. Dat wordt dus suggereren… Wel wat opvalt is dat vele producenten op het gebied van de zorg per land andere prijzen (kunnen) berekenen. Het zelfde medicijn in Turkije is soms 60% goedkoper (of meer) dan in Nederland. Ook schijnt het dat medische apparatuur niet overal dezelfde prijzen kent. Ik ga er wel vanuit, dat de verschillen in West-Europa wat dit betreft allemaal niet zoveel uiteen lopen. Maar, dan komen er energiekosten, belastingen en verzekeringen bij, alsmede tal van andere vaste lasten. Het kan bijna niet anders, dan dat deze in Nederland erg hoog zijn.

De schuld bij de sector leggen is onvoldoende. Ook de overheid dient de stoute schoen aan te trekken. Ze bezuinigen op de zorg, en vooral het personeel. Overigens is het verschil van beloning tussen specialisten en verpleegkundigen ook wel erg groot. Maar het lijkt erop dat de overheid verder te weinig grip op de zorg heeft (de verzekeraars te veel), waardoor nu met de Corona duidelijk wordt dat er zaken scheef zitten. Natuurlijk is dit allemaal suggestief en vanuit een onderbuik gevoel. Een tipje van een hele grote sluier, maar wel iets waar nu wel eens flink aandacht aan gegeven mag worden. Bovendien, iedereen heeft het nu zo hoog op met het medisch personeel, maar is het niet veel beter dit ook daadwerkelijk handen en voeten te geven? Kortom, wanneer de crisis voorbij is moet de zorg een flink geherstructureerd worden, meer invloed vanuit de overheid, 10% salarisverhoging voor medisch personeel (op de werkvloer) en zorg dragen voor een meer efficiënte en goedkope zorg. En geef die verpleegkundigen en schoonmakers en al dat personeel ook maar eens een eenmalige netto bonus… van zo’n 2000 euro per persoon. Dan laat je zien wat je waardeert en waar je voor gaat. Maar zoals nu… dat mag eigenlijk niet langer…

Als ik sterven zal....

Het leven is een collectieve droom en bestaat helemaal niet. Het is een zijn tussen toekomst en verleden, want het “nu” is er niet. Wanneer je overleden bent weet je niet meer dat je ooit geleefd hebt. Wel, een drietal uitspraken die, lijkt mij, vrij duidelijk zijn.

Heeft het leven dan wel zin? Wat is een “zinvol bestaan” eigenlijk, wanneer je uitgaat van een droom, die feitelijk niet bestaat en je na de droom geen enkel besef meer van hebt. Veel mensen hangen daartoe een religie aan, als een soort reddingsboei van het leven, met vooral diverse gedachten over de periode na de dood. Maar behoeft de mens echt een religie, om het leven “zinvol” te ervaren? Mijn mening is dat ieder mens zelf de zin van het leven bepaalt. Dat kan in hele kleine zaken, maar ook in een groter goed. Het leven heeft immers zin, zolang je er van mag genieten. In grote context bekeken is de vraag veel boeiender en zal de eerste conclusie moeten zijn dat het leven totaal zinloos is. Misschien is dat ook zo, wellicht ook niet. Naar het schijnt verliest de mens bij het overlijden een niet nader te duiden hoeveelheid gewicht. Het is maar klein, maar schijnt er te zijn. Gelovigen noemen het de ziel. Mijn leven wordt bepaalt door mijn biologische bewustzijn. Mijn hersenen werken en maken mijn identiteit. De omstandigheden in het leven maken wie ik ben, en ook hier is een zeker hiaat. Stel, dat er een ziel is, waar gaat dat naar toe, na de dood, en wat in hemelsnaam houdt dat eigenlijk in?

In mijn visie is die ziel een complex stukje techniek, wat wij mensen niet kunnen bevatten. Ik noem het een “floppy” (voor de jongeren onder ons, dat was de voorloper van de CD-ROM). De ziel is een floppy, die wij niet kunnen zien en ergens is, waar wij geen vat op hebben.

Die floppy zweeft door tijd en ruimte en vindt telkens weer een computer, een levend organisme. Een vorm van reïncarnatie, echter geen levend wezen is bekend en bewust van de inhoud van die floppy. Die floppy is er altijd al en voor de eerste keer in een zeer eenvoudige levensvorm gestopt. Via meerdere levensvormen is die floppy nu in mij. Afhankelijk van hoe je leeft, wat je er mee doet, gaat de floppy na jou dood in een ander levend organisme. Dit kan iets op een lager niveau zijn, hetzelfde, of hoger. Er zijn ook omstandigheden dat de floppy stuk gaat, waarna alle vormen van leven voorbij zijn. Het idee is echter, dat de floppy steeds meer data krijgt. Overigens kunnen de levensvormen op alle locaties zijn, waar leven mogelijk is. Het hoeft dus niet aan de aarde gekoppeld te zijn. Wanneer een floppy heel blijft en uiteindelijk alle goede data bevat komt er een levensvorm, waarbij je bewust bent van alle levensvormen, welke jou gepasseerd zijn. Dat is een perfect leven en met name een leven waarin het “nu” wel bestaat, mede omdat de hoogste levensvorm geen tijd kent.

Zelf geloof ik stellig in de eerste regels van deze blog. Maar, omdat de totale zinloosheid er bij mij niet in kan heb ik dus toch een gedachte over een ”eindpunt”. Ik, zoals ik nu ben wie ik ben, zal mogelijk nooit beseffen dat het er is. Toch is er een hele kleine kans wel dat punt te bereiken. In ieder geval reden genoeg voor mij om mij leven zo goed en integer mogelijk te leiden. En wie weet blijkt deze, voor velen ogenschijnlijke onzin, ooit de bewaarheid…

somberheid

Nee, ik ben nog geen oude man. Ik voel mij nog fit en fier, droom dagelijks mijn idealen en wensen. Toch draag ik het gevoel van een man die er niet meer toe doet. Geen perspectief meer heeft, gebukt blijft gaan onder de eeuwig lijkende problemen. Recent vernam ik weer enige berichtgeving over "voltooid"leven. Soms krijg ik dat gevoel en denk dan; het hoeft niet meer. Een spagaat tussen mijn levenslust en moedeloosheid.

Het leven is geen gebakje, zoals men wel eens placht te zeggen. Toch, voor sommigen is het meer een giftaart, terwijl anderen toch heel wat slagroom verorberen. Hen die het goed gaat wijzen altijd met een vingertje; je hebt het er zelf naar gemaakt. De vraag is of dat daadwerkelijk zo is. Ja, natuurlijk draag ik verantwoordelijkheid voor mijn eigen situatie, maar aan de andere kant is de samenloop van omstandigheden ook zo, dat ik het mijzelf echt niet kan aanrekenen. Ik had een goede job en een prima inkomen. Dat ik beiden verloor is een tegenslag. Misschien is daar wel iets aan mijzelf te wijten. Dat echter juist op dat moment een economische crisis was en het op geen enkele wijze lukte weer een baan te verkrijgen kan ik toch echt mijzelf niet verwijten.
Ik was (en ben soms nog) erg teleurgesteld in de medemens. Vooral zij die zich redelijk/relatief onbekommerd door het leven bewegen. Mensen met wijsvingers. Toch ben ik de persoon die zijn eigen leven in de hand heeft. Dat de invloed van buitenaf hier buiten valt is secundair. Ja, ik word ouder, mijn afstand tot het arbeidzame leven vergroot per jaar. Mijn inkomen is gekrompen. Vaker heb ik in dat soort situaties verkeerd, in mijn jonge jaren al. Maar altijd was er perspectief, kon je blijven dromen. Nu lijken de dromen loze films. De dromen worden leger.  Het ergste ervaar ik het toenemend ontbreken aan perspectief. Natuurlijk heeft dat ook te maken met mijn leven in Turkije en het feit dat ik eigenlijk terug wil naar het westen. Naar weer een gewone, normale, maatschappij. En dan ervaar je weer een nieuw gevoel. Nooit heb ik leren omgaan met geld. Thuis hadden wij het goed. Er werd nooit over geld gesproken en ik kreeg er niets van bij. Op een ding na: "Koop nooit iets tweedehands, maar nieuw" en "betaal altijd alles cash". Duidelijk mag zijn dat ik vanuit een redelijk gegoed nest kom, enigszins conservatief. En wanneer mijn leven volgens alle boekjes was verlopen had ik er waarschijnlijk ook niet veel moeite mee gehad. Helaas, ik ben wie ik ben en dat is niet iemand die geheel in het gareel loopt en duidelijk mijn eigen wensen en behoeftes heb. Dat heeft gevolgen. Ik heb in armoede geleefd, maar wist me eruit te redden. Ik heb zelfs rijkdom gekend, en spendeerde al mijn geld.

Mijn leven momenteel is een zekere herhaling. Toch ook anders. Ik leef niet in armoede, maar we moeten het doen met een zeer beperkt budget. Een groot deel van dat beperkte budget gaat op aan zaken, waar we verder weinig van zien als vaste lasten, huur, belastingen, verzekeringen. Ondanks dat we dit alles zoveel mogelijk beperken slaat het een overdadig gat in de maandelijkse begroting. Maar er is iets anders. We kunnen niet omgaan met ons beperkte leven. Althans onvoldoende. Het lukt niet te realiseren dat er in feite geen geld is, en toch willen we van alles. We doen dat deels, maar vooral met kleine dingen. Het probleem is dat de optelsom van kleine dingen heel erg veel kan zijn. Wat dat betreft moeten we hand in eigen boezem steken. Toch ben ik van mening dat de vorming van mij, mijn opvoeding en het leven in het algemeen debet zijn aan mijn huidige gedrag. Ik heb nooit goed geleerd met geld om te gaan en ben autodidact. Liever kwam ik uit een arm gezin, waardoor ik zeker en vast veel bewuster in het (financiële) leven zou staan.

En dan is er opeens een onvoorziene post. Iets wat wel erg vaak voorbij komt. Dan worden de problemen beklemmend. Dan wordt het verschil met vroeger duidelijk. Destijds had ik dromen, was er perspectief... momenteel zal er tot mijn dood weinig veranderen in mijn financiële situatie. Mijn grootste probleem is niet dat ik zuinig moet doen, maar dat er par maand zoveel (verhoudingsgewijs) gewoon verdwijnt. Waar je niets mee kan, en (in directe zin) niets aan hebt. Voorheen was de last ook groot, maar bleef er voldoende over. Dat is de grote verandering. Eentje waar we maar moeilijk mee kunnen handelen. Dat maakt mij zo somber. Somber, maar vooral ook moe. Altijd weer dat gezeik, altijd weer oplossen... En natuurlijk, de mensen in de derde wereld kennen echte armoede. Toch een vergelijk wat niet correct is. Armoede moet je zien in het perspectief van de maatschappij, waar je in leeft. Dan blijkt en blijft ook in het westen de situatie bepaald niet rooskleurig. Ben nu bijna half zestig. Misschien kan ik nog wel dertig jaar mee. Onder deze omstandigheden maakt mij dat moe. Moe en somber en begrijp steeds beter de discussie inzake het "voltooide" leven. Maar, mijn leven is nog niet voltooid. Nog lang niet. En ik blijf zoeken naar en hopen op perspectief, al heeft de maatschappij mij min of meer al afgeschreven....

Hardleers 2020

Nu gaan we er vanuit dat wij een intelligente diersoort zijn, maar in feite valt dat best mee. En vooral, wat is ons soort toch verdomde hardleers.

Een nieuw jaar staat geheel open voor ons. Goed, op drie dagen na, want de jaarwisseling ligt weer achter ons en langzaam pakt een ieder weer het normale leven op. De feestdagen zijn achter de rug. Het was weer gezellig, of juist niet, maar de rest vervalt alweer snel in de vergetelheid. Een goede reden om komende jaarwisseling weer te vervallen in de herhaalde discussie, welke ook afgelopen keer weer een herhaling was van de vorige.

Velen zijn druk bezig met het milieu en vooral het klimaat. Politiek spreekt erover, de jeugd gaat de straat op en vele nuances zitten er tussen. De ruime meerderheid realiseert inmiddels dat het niet de goede kant op gaat met moedertje aarde, evenmin met ons soort. De populistische klimaatontkenners krijgen nog steeds veel ruggensteun. Niet zozeer gestoeld op de ontkenning als wel het feit dat men er zelf geen flikker aan wil doen. In feite wordt de westerse mens steeds anti-socialer. Let wel, hier wordt niet gezegd: asociaal, maar antisociaal. Men gedraagt zich uitermate sociaal, maar dan wel waar het zichzelf enigszins uitkomt. Een schitterend (triest) voorbeeld hiervan is dat wanneer je kijkt naar de gemiddelde mening van de mens over klimaat en dierenliefde is het niet te rijmen dat afgelopen jaarwisseling weer meer dan 10% meer vuurwerk is verkocht (€ 77 miljoen!). Dat de traditie vervuilend is, tot zeer veel overlast leidt en slecht is voor het welzijn van dieren, wordt breed onderschreven, maar toch wil ieder zijn eigen pijltjes de lucht in gooien. Tot een algemeen vuurwerkverbod komt het maar niet, want immers de traditie moet overeind blijven. Met de traditie van Zwarte Piet nemen we het minder nauw, daar er inmiddels steeds meer Roetveeg Pieten rondhuppelen. De traditie wordt, lijkt wel, meer aangewend om het eigen belang (bedachte algemeen belang) na te streven, dan dat hier een algehele filosofie achter zit.

Misschien moet in 2020 het algemeen afsteken toch maar in de gehele breedte verboden gaan worden. Het brengt zoveel schade en ellende. Wel lijkt het zinvol alternatieven te bieden. Je zou per woonkern een centraal vuurwerk kunnen organiseren. Per woonkern een pot neerzetten, waar men geld in kan doneren wat de omvang van de show gaat bepalen. De overheid mag dit alles verder wel organiseren natuurlijk, maar met een veel lagere inzet van hulpdiensten mag dat budgettair geen negatieve post opleveren.

De overlast beperken. Maar ook beter voor het milieu en het klimaat, waarbij men toch het feestje behoudt. Alhoewel, er is nog een groep waar mee gekampt wordt. Letterlijk. De jongeren en adolescenten. Voorbeeldje; Den Haag. Maar ook de brand in de flat, waarbij vier mensen in een flat vast kwamen te zitten, met alle ellendige gevolgen van dien. Wat heeft de jeugd weer een grote post schade aangericht. En volkomen nutteloos. Wat zegt dat over de jeugd? Wel, de neiging bestaat om vooral af te vragen wat het over de ouders zegt… Het gedrag van 14 en 15 jarige wat de spuigaten uitloopt. Daar mag je de ouders toch niet aan voorbij lopen? Tuurlijk wel. Ouders moeten werken, hebben het druk en zijn, net als de rest; antisociaal. Kinderen worden net zo en langzaam mag de jeugd meer ontsporen. Het gedrag van de adolescenten is dan ook geheel verklaarbaar. De jeugd mag wel weer eens harder aangepakt worden. Op school, op de club, maar vooral thuis. Wanneer we in 2020 hier nu eens aan gaan werken én het vuurwerkverbod gaan instellen, dan kan de volgende jaarwisseling eens wel beter verlopen. In tal van opzichten. Maar goed, velen zullen (vanuit eigenbelang) deze woorden natuurlijk onderschrijven en vervolgens diep in een prullenbak stoppen. Leuk voor een fikkie….