Belletje

Een natuurlijke stilte. Vogelgekwetter, maar vrijwel windstil. Een overheersende rust en een vredig gevoel. Een brandend zonnetje. Mijmerend zit ik op de stoel op het terras. Buiten de muur spelen onze twee grootste honden. Er loopt een donkere hond omheen. Alles kwispelt. Behalve ons kleine kereltje. Nerveus draait ie om mij heen en weet op mijn schoot te springen. Een hoogte, waarvan hij normaliter amper de helft hangt. Dan, na het korte geblaat van de ezel, hoor ik het. Heel zacht. Vanuit het bos. Een belletje. Niet veel later verschijnt er tussen de bomen door een schaap. Rustig voortbewegend om ondertussen gezapig groen te consumeren. De honden spelen, zonder geluid te maken. Nu is alleen zachtjes het belletje van het schaap te horen. Tussen de bomen, in de verte, doemen meerdere licht voortschrijdende leden van de kudde op. Een vierde hond heeft zich bij het groepje gevoegd. Een prachtige oker herderachtige. Beide passanten zijn mannetjes. De twee van ons vrouwtje. Alles is geholpen en in harmonie trekt het met elkaar op. Soms staan ze, zij aan zij, de kudde gade te slaan. Zo van;

"Wouw, mooie kudde heb je."

"Ja, ben d'r trots op."

"Ze blijven mooi bij elkaar."

"Ja, veel hoef ik niet te doen."

De herdershonden lopen soms met de kudde op, alhoewel zij meestal lijken te vergeten wat nu feitelijk hun taak is. Op het fluitje van de herder wordt dan niet gereageerd. In de zelfde tijd zit die kleine te beven en te klapperden op mijn schoot. Een lam wordt zelfs groter geboren, maar bij die schapen zit totaal geen kwaad bloed. Het schuifelt en het graast. De kudde blijft ook constant bij elkaar, ondanks dat kleine groepjes zich een beetje afsplitsen. Ze lijken de wandelroute te kennen. Desalniettemin passeren ze vandaag niet ons huis, maar verdwijnen een stukje verder, weer in het bos. De honden spelen nog steeds met elkaar, ondanks dat de kudde niet meer te horen is. Wanneer ik een geluid maak wat onze honden naar mij toe trekt verdwijnen de andere twee achter de kudde aan het bos in.



Alles ligt weer. Luierend in de zon. Alleen dat kleine mormel kuiert constant achter mij aan, wanneer ik weer een kruiwagen vol met stenen laad. In alle rust ga ik verder met mijn klusje, het uitzetten van muurtjes, die ik wil bouwen. Zachte wereldse geluiden klinken door. We gaan gewoon weer door.

8 uur

 Acht uur. Woef woef..., twee blafjes. Telkens weer, iedere ochtend. Of Loulou (onze Golden Retriever) een polshorloge draagt. Of de klok aan de wand af kan lezen. Niet vroeger, noch later. Ze wekt ons;" opstaan!". Bij geen reactie wordt de blaf actie na een half uur herhaald.

De opgedroogde slaap nog in de ooghoeken schuif ik de trap af. Onder staan ze alle drie. Hevig kwispelend. Loulou probeert mij tegemoet te komen, maar bij de derde trede glijden haar voorpoten weg. Hoger komt ze niet. Onderaan wordt ik vervolgens uitbundig begroet. Drie honden buitelen over elkaar om hun liefde te betuigen en enthousiasme te tonen.

Na de begroeting open ik de tuindeur. Het huisvee stuift naar buiten. Binnen geen plasje, noch een drolletje. Ze hebben zich weer keurig gehouden, maar de nood is nu wel hoog. Emma controleert direct de buitenboel en of zij nog moet bewaken, waarna ze een voor een weer binnen druppelen. Ontbijt tijd.



Het feit dat Jenna haar verblijf boven verruild voor het gezelschap bij de honden geeft mij een warm gevoel. Soms wil Emma nog wel even een sprintje trekken, wanneer Jenna zich wat te snel beweegt, maar laat zich hierin uitmuntend corrigeren. Gesteld kan worden is dat er sprake is van een hele fijne harmonie. En ondanks dat ik, of Reina, voor portier moet spelen (in dit huis geen hondenluik meer) zijn de dieren vrij te gaan en staan waar ze willen.

Wanneer een van hen te ver weg gaat, of het is etenstijd, dan wel dat Emma te lang weg blijft, Loulou houdt de roedel bijeen. Zelf controleert zij ons regelmatig op onze aanwezigheid, waarbij Loulou ook graag een knuffel wenst, of een cadeautje geeft. Meestal een doorkauwde tennisbal.

Soms rennen Loulou en Emma als gekken weg, na een sierlijke sprong over het muurtje. Een enkele keer vervaagt de reden tot rennen en lopen ze zij en zij wat rond, niet beseffende wat hen zo haastig maakte. Een andere keer rennen ze doelgericht. Of naar de eik, niet ver achter het hek, of naar een schitterende gevormde dode boom, een kleine honderd meter van het huis verwijderd. Even later hoor je de eekhoorns kwetteren van plezier. Ze waren toch weer sneller dan die twee grote jongens.



Heel vaag klinkt een belletje. Ventje wordt direct nerveus en blijkt op mijn schoot te kunnen klimmen zonder hulp. Dan verschijnen de eerste schapen. Uiteindelijk schuifelt er een kudde van zo'n vijftig schapen rond het erf. Loulou vindt het eng. Af en toe loopt ze op het hek af en blaft. De schapen rennen drie meter en grazen weer door. Een grote ram verschijnt bij het open hekje. Loulou wordt stil. Groot beest, maar die hoorns zitten op een dier... En heeft er twee. Loulou heeft haar eigen kauw hoorn..., ook zo groot. Emma loopt geïnteresseerd met de kudde mee. Een grote zwarte hond verschijnt op de muur. Druk kwispelend. Dan een sierlijke sprong. Eerst loopt het mannetje naar Loulou. Iedere keer weer begroeten ze elkaar lieflijk. Dan komt de hond bij een van ons een aai halen, om vervolgend de route te vervolgen en achter de kudde aan te sjokken.

Een uurtje later, een groepje geiten bij de mooie dode boom. Loulou en Emma rennen er op af, maar blijven op zo'n vijftien meter staan. Kijken en staan. Een stukje naar voren en wat geblaf. Weinig reactie bij de geiten. Dan maar rechtsomkeert en terug naar huis.



Half zes. De honden verzamelen zich. Langzaam etenstijd. Na het diner weer naar buiten. Maar Ventje en Loulou komen vrij snel weer naar binnen. Languit op het kleed, of op en kussen. Spelen en knuffelen met de baas. Bal als cadeautje. Dan liggen ze lekker en slapen. Emma ligt buiten op de stoel. Soms blijft ze daar de hele nacht.



Ik kan mij niet voorstellen dat sommige mensen niets met dieren hebben. Sommige zelfs wars zijn van honden. Wat kunnen ze je leven toch enorm verrijken.....