zondag 29 juni 2014

geluksvogeltje


Sommige mensen zijn gezegend met het geluk. Het zit ze mee, in tal van opzichten, winnen af en toe wat, soms zelfs grotere prijzen, en op de een of andere manier zijn hun tegenslagen altijd zeer beperkt en makkelijk overbrugbaar. Zelfs qua gezondheid hebben deze geluksvogels relatief weinig te klagen. Er zijn ook mensen waar het geluk in zekere zin aan voorbij lijkt te gaan.

Nee, wat geluk betreft zit het mij niet mee. Al mijn hele leven niet. De momenten van geluk en het geluksgevoel heb ik altijd te danken gehad aan een forse inzet van mijzelf. De pech achtervolgt mij, en komt altijd van buiten af. De laatste actie van de Vomar: WKkadoooo. 600000 gratis uitjes en even zo veel gratis producten. De hele actieperiode heb ik exact een gratis product mogen ontvangen. Verder allemaal onzinnige uitjes of gratis tweede kaartjes. Een kans van 50%, maar ik zat daar dus wel telkens aan de verkeerde kant.

Het eerst is mijn geboortejaar. Althans de geboorteperiode. Mijn broer kon met 55 in de VUT, wat hij ook deed. Met 65 zijn al mijn broers de AOW ingegaan (behalve de laatste, die twee maanden later gaat). Voor mij noch de VUT, noch AOW op mijn 65e… ik moet twee jaar langer wachten.
Mijn broers hebben allen een goed maatschappelijke carrière achter de rug. In feite een zorgeloos leven. Niet dat zij niet hard moesten werken, maar van een problematische carrière was geen sprake. In mijn geval lag dit anders. En na 26 jaar werd ik werkloos. Op zich niet opzienbarend, ware het niet dat het aan het begin van de crisis was. Inmiddels zijn wij vier jaar verder. Geen werk en geen uitkering meer. Regels voor dit soort oudere mensen gelden of vanaf 60 jaar, of de regels zijn aangescherpt. Ik val er net buiten. Voor de hypotheek kan ik nog wel gebruik maken van de gemeente. Alleen is het afgelopen jaar de WOZ bijna een ton gezakt… dus wanneer ik gebruik moet maken van de gemeente ga ik per direct nog een keer een ton het schip in.
bron:m.facebook.nl
Nu lijkt het of mijn leven aan elkaar hangt van pech en teleurstellingen. Dat is absoluut niet het geval. Ik gaf al aan dat ik voor mijn geluksmomenten hard gewerkt heb. En dat heb ik, waardoor ik vele mooie momenten heb gekend, en nog steeds ken. Maar dat het geluk aan komt waaien, zoals bij anderen wel eens het geval, nee, dat ken ik dus geheel niet. Loterijen, prijsvragen, noem maar op… een nogal succesloos verhaal. Ja ooit, heb ik bij de boekhandel in Santpoort een hele grote plastic kiepwagen gewonnen. Je moest raden hoeveel viltstiften erin lagen. Dat won ik wel. Dat was geen geluk, maar een slimme manier van tellen, waardoor ik vrijwel het exacte aantal had. Misschien is dat een deel van mijn geluk, dat ik redelijk slim ben.
Nee, zoals je noemt “mazzel” is niet echt aan mij besteed. Soms is dat wel heel vervelend. 300 keer solliciteren en nog met lege handen staan. Dat is pech, ook in deze tijd. Een geluksvogel zal nu vast wel een baan hebben gehad.

Wat hypotheken betreft heb ik ook pech gehad. Inmiddels heb ik zeker zeven hypotheken gehad. Alleen de allereerste was niet slecht; een volledige annuïteitenhypotheek. Zoals ik wens. Daarna heb ik nooit een hypotheek verkregen, zoals ik het eigenlijk wilde. Nee, met de DSB ben ik nog een 70000 in het schip gegaan (euro’s). Ik sluit altijd af bij hoge rentes, en betaal dus relatief veel rente, terwijl bij lage rentestanden het mij niet lukt een goedkope hypotheek af te sluiten. Ik ken van die geluksvogels, die bijna altijd prima hypotheken hebben. Op vergelijkbare gronden kan hen dat honderden euro’s per maand schelen. Maar nee, mij lukt dat op de een of andere manier niet.

Soms benijd ik die geluksvogeltjes wel. Niet omdat ik het hen niet gun, maar omdat de pech en tegenvallers onderhand toch wel erg veel worden. Wil ik de lezer vervelen met alle voorbeelden wordt deze blog vele pagina’s groot. Beperkt ik mij tot het geluk wat mij echt is overkomen, dan blijft het beperkt tot hooguit enkele alinea’s. Eentje wil ik er absoluut noemen: het geluk dat Reina en ik elkaar “gevonden” hebben. Daar ben ik dagelijks nog blij om, alhoewel daar tegenover staat dat door mijn relatie met Reina natuurlijk ook weer heel wat nieuwe problemen mijn leven zijn binnen gekomen. Maar, dit versterkt misschien wel weer mijn geluk met haar. Het is een paradox.

Nog even en ik ben zestig. Okay, nog twee jaar. Dan heb ik de leeftijd dat mijn moeder overleden is. Toen zij stierf vond ik dat zij nog zo jong was, en zo weinig  van het leven had mogen genieten. Mocht ik net zo oud worden als mijn moeder, dan weet ik dat ik geleefd heb. Dat is een hele troost. Was zij niet ziek geworden, was zijn  nu 94. Wat is er in die afgelopen 34 jaar een hoop gebeurd. Ook haar overlijden was pech. Pech, omdat zij een belangrijke steun en een kompas voor mij was. Pech, omdat zij Reina nooit heeft mogen leren kennen. Maar, ik weet nu ook, dat wanneer ik ouder zal worden dan 60 er nog een hele weg open ligt. Een hele toekomst en het leven zeker ook weer heel veel positieve elementen met zich mee zal dragen.
Die geluksvogels komt het allemaal maar aanwaaien. Mijn leven kent wellicht veel pech, maar maakt mijn leven ook weer heel intens en intensief. Misschien heb ik het geluk wel, dat ik geen geluksvogel ben. Door diepe dalen maakt ook rijk. Als het geluk je komt aanwaaien en je hebt weinig weerstand in het leven, leer je er volgens mij ook niet zo veel van. Dan kabbelt het allemaal maar wat voort. Voortkabbelen doet mijn leven in ieder geval niet. Ik mag dan fysieke klachten hebben en vaak moe zijn, ik leef wel. Ik leer. Ik groei.

Het enige is dat het onderhand allemaal wel erg vermoeiend gaat worden. Na al die jaren wil ik eigenlijk wel in wat rustiger vaarwater terecht komen. Het is allemaal wel goed zo. Misschien heb ik nu wel genoeg geleerd en wordt het tijd toch die geluksvogel een te worden. Het ziet er nog niet naar uit. Alle plannen moeten om de week bijgesteld worden, door alle tegenvallers. Dat went, alhoewel het went ook nooit. Toch houd ik voor ogen op niet te lange termijn naar Turkije te gaan. Daar een rustig leven te leiden. Niet passief, maar rustig. Minder stress, minder haast, minder gedoe. Het lijkt mij heerlijk en ik houd dit vooruitzicht dan ook stevig vast. Ik omarm het. Door de laatste tegenvaller lijkt Turkije weer verder weg. Toch hoop ik dit jaar die overstap te maken. En dan… laat ik de pech misschien wel in Nederland en ga ik leven als een bescheiden geluksvogeltje…..

dinsdag 24 juni 2014

Op de bank


De grappen over de volkstuin van Kleijnsma kennen we wel, alhoewel het voor Nederlandse kunstenaars wel eens interessant worden om zich een volkstuin aan te schaffen. In de Volkskrant, van 24 juni, staat een artikel over de bezuinigingen op kunst, bij de Nederlandse banken.

Kunst is op de een of andere manier "not done". Uitzondering is moderne kunst, kunst van reeds bestaande beroemde kunstenaars en de nieuwe lichting Chinese kunstenaars. Daar wordt zelfs buitensporig veel geld aan uitgegeven (of je betaalt extreem veel, of niets).
Norbert Wille
In Nederland is een potentieel van interessante kunstenaars, kunstschilders met name. Maar niemand die vrijwel nog iets verkoopt. Terwijl op veilingen topbedragen voor bekende kunstwerken betaald worden. En nu blijkt dat ook bedrijven snoeien op kunst en kunstuitgaven. De RABO bank gaat bezuinigen op de aanschaf van kunst en sluit haar museum. De ING heeft ongeveer een derde van haar kunst van de hand gedaan en geen geld meer voor nieuwe aankopen. ABN-AMRO geeft al sinds 2008 niet meer aan kunst. Had je ooit de 1 procent regeling (een regeling dat overheid en semioverheid voor 1% van bouwkosten kunst moesten kopen), volgens mij bestaat deze niet meer, of kent men de regel niet meer. Ooit was er de BKR (beeldende kunstenaars regeling, ook bekend als regeling waarbij je voor de kelder schildert), maar nu zit een fulltime kunstenaar hooguit in de bijstand en wordt gezien als iemand die gewoon kan "werken". Een bestaan als pure kunstenaar is geen bestaan meer in Nederland. Dat bestaat niet meer, of je moet (net als Ans Markus) je bekendheid hebben verworven en voor hoge prijzen je schilderijen verkopen. Wel goed, maar ook wel heel erg veel van hetzelfde overigens.
Bert Maurits
Nu zit er veel rotzooi in de wereld der kunstenaars, maar ook worden er mooie, goede en belangrijke werken gecreëerd. Alleen met een goed netwerk en de juiste PR heb je nog een overlevingskans. Ook belangrijk is hoe publiciteitsgeil je bent. De kunst zelf, hoe goed ook, is biedt geen overlevingskans  meer. En juist bij de minder bekende kunstenaars zit potentieel... Dat is nu echt het kind met het badwater weg gooien...

We leven in een beschaafd land en een welvaartsstaat. Toch zakken we af en vervlakt de maatschappij. Een signaal is de benarde positie van kunst en de kunstenaars. Zelfs de banken investeren niet, althans minder, in dit belangrijke culturele erfgoed. Als argument wordt genoemd dat het in deze tijd niet meer te verkopen is dat een bank investeert in kunst. Iets wat niet alleen voor banken geldt, maar voor alle grote bedrijven. Nee, het gepeupel zal aankopen van kunst zien als verspilling.
 
Henk Zwanenburg
Dan vraag ik mij toch even af... Hoe zit dat dan met al het sponsoren van sport? De RABO en ABN-AMRO zijn grote sportsponsors. Is dat dan geen verkwisting? Wanneer je investeert in kunst heb je nog een product. En wanneer je in sport investeert, ja, dan houd je toch niks over? Volgens mij is dit pure verkwanseling, maar vanwege de publieke opinie kan dat wel. En er gaat wat geld om in de sport. Sportlui met flinke salarissen, met als enige resultaat de "eer" (en eventueel een beker of medaille). Zijn mijn gedachten nu zo krom, of zit hier inderdaad een hele vreemde redenering achter? Kapitalen gaan om in reclame en sponsoring, zonder dat dit direct  leidt tot producten met tegenwaarde. Nu, reclame wellicht nog een beetje, maar sponsoring. Daar geloof ik niet in. Maar de gesponsorde sporters ontvangen wel bescheiden inkomens tot zelfs riante bedragen. Een sporter mag van zijn sport werk maken. Daar staat de wereld blijkbaar achter. Wat een waanzin, dat een kunstenaar niet een bescheiden inkomen kan verwerven, op deze manier, want daar staan wél producten tegenover. Daar is zelfs nog de mogelijkheid dat het product zelfs een goed belegging is. Maar dan moet kunst wel weer bestaansrecht krijgen.
Joke Kokkelkoren

Enkele maanden geleden bood ik mijn bank aan schilderijen te kopen om op deze wijze de hypotheek te voldoen. Dat werd flink van de hand gewezen. Nu wordt duidelijk hoe dat zit, maar waarom sponsoren de banken en grote organisaties, instellingen en bedrijven geen kunstenaars? Met reële bedragen kan je tien kunstenaars sponsoren, tegen een voetballer. Dan kan je ook weer over de beschaafde wereld praten. Om in sporttermen te spreken: kunstenaars zitten nu op de bank. Het wordt tijd om ze in het spel te zetten. De bank, en overigens ook de overheid,  is aan zet!


BV Nederland (bis)

Bezuinigingen, kortingen, en verkwanseling. Nederland doet het goed. Crisis; rijken worden rijker, armen armer. En dan hebben we nog de belastingdienst. Gespuis wat de inwoners graag dwars zit, vooral wanneer zij het op je gemunt hebben. Ooit een keer een mogelijk foutje ontdekt? Ze blijven treiteren!

203 miljoen euro is verkwanselt aan ICT, wat nog niet functioneert. Maar heb je recht op een behoorlijke teruggave, dan krijg je een brief dat ze het een en ander onderzoeken, en je mogelijk maanden later je geld terug krijgt. Schandalig. De inhoud van de aangifte geeft aanleiding tot nader onderzoek, staat vermeld. De opgave is keurig gedaan, en er is niets mis mee. Dat we het geld keihard nodig hebben, vanwege onze financiële situatie zal ze wordt zijn. Nee, over de miljoenen die weggeflikkerd worden voor de ICT wordt niet gesproken, maar wel die ene aangifte, die mogelijk niet in orde is. Grote fraude gevallen kunnen eindeloos door gaan. Als je het doet, moet je het echt groots aanpakken. Dan heb je vrijwel geen last van de Belastingdienst, of je moet een keer pech hebben. Net gokken. Nee, de kleintjes, die kan je makkelijk pakken.
Nederland, ja de BV Nederland, is een afbraakland. Politiek rammelt het aan alle kanten en gaat alles achteruit. In de uitvoering (ambtenaren en diensten) wordt staccato uitgevoerd. Iets menselijks zit er niet meer bij, alleen wordt er gehandeld in opdracht van de computer en regeltjes. Zelf denken is er niet meer bij. Ik heb het toch zo gehad met dit klote land!

(bis)
Inmiddels leven we al weken verder. Op 7 juni ontving ik een bericht van teruggave. Een redelijk, doch bescheiden bedrag. Tot op heden nog geen cent gezien. Volgens mijn belastingadviseur heeft de Belastingdienst een achterstand en problemen met de verwerking. Een week geleden ontving ik bericht dat het er nu echt aan moet komen. Neen dus. 203 miljoen weg donderen, maar ik krijg mijn geld niet en de problemen worden hiermee alleen maar weer groter. Rekeningen stapelen zich op en de RABO bank vergoot de druk tot betalen van de achterstallige hypotheek. Inmiddels staan we genoteerd bij het BKR. Geweldig... Wat ik er ook aan doe het hoofd boven water te houden, de bank, belasting en andere grote jongens blijven maar aan mijn stoelpoten knagen en zagen. Die jongens van de belasting zullen er echt niet minder van slapen, ik wel. Behalve mijn eigen problemen wordt ik opgezadeld met de problemen van BV Nederland. Hoi! Daarnaast word ik getart door het verkeerde beleid van de bank. Kon ik er maar iets aan doen. Ja, dat wat ik kan, dat doe ik. Het huis is weer in prijs verlaagd, maar ze komen niet eens kijken. Het verhuren lijkt ook op een pot stroop. Mijn gedachten gaan steeds meer uit naar criminele activiteiten jegens de grote jongens. een moderne Robin Hood. Gelukkig blijf ik bij zinnen en zal ik het alleen bij gedachten houden. Met mijn gevoel van hopeloosheid blijf ik door kakken. Ondertussen poog ik mijn optimisme te behouden. Dat wordt wel erg moeilijk, als echt niets schijnt te lukken. Hooguit af en toe een klein pleistertje op de wonden. Banken schijnen schulden zelfs kwijt te schelden, of danig te verminderen dat men uit de problemen geraakt. dat zal mij vooral niet overkomen. Over de Belastingdienst maar te zwijgen. Mijn broek zakt hier van af. Ja letterlijk, want de kilo's vliegen er eveneens van af. Dat komt zeker van de stress, die ik overigens zoveel mogelijk buiten mijn gedachteveld houd. Het werkt niet helemaal, want afgelopen vrijdag kreeg ik weer een aanval (zeer snelle verlaging van de bloeddruk). Blijkbaar lijd ik er meer onder, dan ik wil toegeven. Maar ik zal niet toegeven. Deze zware strijd, hoe lang het ook moge duren, zal ik te boven komen. Uiteindelijk zal ik zegevieren. 

maandag 16 juni 2014

Afslachten

ISIS, bron: bnr.nl
Al Quida kennen we. Een terroristische beweging, die in naam van Allah aanslagen pleegt. Fundamentalisme noemen we dat. Het heeft geen donder met de Islam te maken. Boko Haram is ook zo een losgeslagen groep en recent heeft ISIS de hoofdrol overgenomen. Moord en marteling in naam van Allah. Veruit de meeste Islamieten distantieren zich van deze groeperingen. Helaas vergeten we dat.

De Islam is niet wat we van de fundamentalistische terreurgroepen kennen. De Islam is iets heel anders en zelfs een redelijk vreedzame religie. Door de terroristen denken steeds meer niet moslims dat de Islam gelijk staat aan afslachten.
Wat ISIS doet is niet goed te praten, maar alleen zwaar te veroordelen. Ik ben fel tegen moord en doodstraf, maar deze groeperingen geven mij de gedachte die gasten zelf af te slachten. Zo ver zijn mijn gedachten gezonken, alhoewel ik weet dat ik mijn gedachten nooit in daden zal omzetten of hieraan überhaupt zal mee werken. Mijn gedachten zijn zo, omdat ik mijn de grofheden van deze groepen niet voor kan stellen. Het zijn geen acties van moslims tegen niet-moslims, maar moslims die elkaar afslachten. Niet te volgen. Dat er wreedheden zijn moet ik helaas accepteren. Ik begrijp de mensen niet die deze wreedheden uitoefenen. Dat heb ik nog nooit gedaan, terwijl er in mijn leven al heel wat gruweldaden in diverse landen uitgevoerd zijn. Wat gaat er in zo een kop om? Domheid, frustratie, onvermogen, of wraak? In al die bovenkamers moet toch iets wel heel erg mis zijn. En dat fokt elkaar nog lekker op. Nee, dit is geen strijd voor een geloof of religie. Dit is wel een levensgevaarlijk en mondiaal probleem. Dit moet gestopt worden!
Dat is ook direct het probleem. Het laat zich niet zo maar stoppen. ISIS verspreidt foto's en video's. Daarin zie je hoe mensen letterlijk afgeslacht wordt. Ongewapend worden ze naar een kuil gestuurd en laf afgeschoten. Ook de beelden dat deze criminelen auto's inhalen en daar vervolgens hele patronen op leegschieten. Of willekeurig voorbijgangers een kogel door hun kop schieten terwijl zij langsrijden. Dít kán op geen enkele wijze met geloof of religie in verband gebracht worden. Zij die het wel doen zijn knettergek en chronisch psychiatrisch gestoord. Ze "brengen" geen geloof, maar alleen dood en verderf. Daar waar zij hun macht op straat hebben voeren zij de sharia in. Maar wat is de sharia? Nee, niet heel eenvoudig de Islamitische wet en regelgeving.
bron: nrc.nl
Immers, wanneer je jezelf een beetje verdiept in de Koran lees je dat je de sharia op vele manieren kan uitleggen. Met de Bijbel is dit niet anders. Niet bij iedereen is bekend dat er drie jaar na de dood van Mohammed (de profeet) al geknoeid is in de tekst van de Koran. Het is niet alleen hoe je de tekst leest en interpreteert, maar vooral wat je er mee doet. Het onderscheid tussen de Koran en de Bijbel is wat dat betreft nihil. We kennen de wreedheden van het Christendom uit de geschiedenisboekjes, en zelfs nu bij de fundamentalistische Joden. 
Deze strijd te voeren uit naam van Allah, de Koran of het geloof is op zich al misdadig. ISIS, Al Quida, Boko Haram doen het. Ook de Taliban is in feite geen haar beter. Zo zijn er meer groeperingen. Het zijn minderheden, maar domineren wel het beeld van de Islam... en de wereldpolitiek. Schande. Als addergebroed steekt het overal de kop op. In Syrië, Irak, Mali, Nigeria, Libië, Pakistan, Afghanistan en nog veel meer landen in Azië en Afrika. In het westen orden speldenprikken uitgedeeld, zoals met de Twin Towers in NewYork.

Het lijkt erger en heftiger te worden. Deels gevoed door de media aandacht. Iedere dag wordt je in de krant, op tv en internet wel geconfronteerd met aanslagen. Ook omdat er winst te behalen is en de technieken voortschrijden. Niet alleen militair, maar ook de ontwikkelingen op het gebied van de mobile telefonie en internet. De wereld wordt steeds kleiner. Een probleem in Irak is ook een probleem van ons. We mogen onze ogen niet sluiten voor wat er in de wereld gebeurt. Wat mij betreft mag iedere Nederlandse Syriëganger direct opgepakt worden bij terugkomst in Nederland. Per definitie heeft hij al een misdaad begaan. Gewoon oppakken en opsluiten. Nee, normaal denk ik niet zo. Normaal ben ik tegen dit soort rechteloos handelen, maar wat anders moet je in hemelsnaam doen om deze fundamentalistische explosie een halt toe te roepen? En ja, van mij mogen er tientallen drônes naar die gebieden gestuurd worden om deze groepen uit te schakelen. En vooral moet de wereld onderlinge vetes en misverstanden opzij zetten en samen werken groepen als ISIS en Boko Haram de kop in te drukken. De machtswellust van deze groepen heeft alleen kans door de machtswellust van staten en leiders (dictators en autocraten) aan banden te leggen. Stop het fundamentalistische terrorisme, wat helemaal niets met de Islam te maken heeft. Stop het, door te verenigen!
Boko Haram, bron: france24.com



zondag 15 juni 2014

Selfie

bron: clickypix.com
Wat is de ultieme vorm van egocentrische zelfverheerlijking? Juist, de selfie. Kicken op allemaal foto's waar je zelf op staat is al erg egocentrisch, vooral wanneer je die op de sociale media deelt. Maar, de selfie spant de kroon. Kijk hoe goed ik ben. Je maakt een foto van jezelf, omdat je van mening bent dat er nog geen voldoende foto’s van jezelf zijn…

Facebook is natuurlijk het sociale medium waar je foto's op kan delen. Dus ook het medium waar je strontziek wordt van de vele foto's die men van zichzelf er op plaatst. En of het niet genoeg is plaatst men ook de zogeheten selfie. Dat een ander een foto van je maakt, die je op Facebook zet is natuurlijk prima. Dat je iedere foto door een ander gemaakt op Facebook plaatst neigt al naar een egocentrisch zieke zelfverheerlijking. 
bron: en.paperblog.com

Wat maakt het dat een mens zichzelf zo geweldig vindt? Onzekerheid, twijfel, of een vorm van hoogmoedswaanzin? Natuurlijk is het leuk af en toe een foto van jezelf aan anderen te laten zien. Alleen dat je iedere foto van jezelf op het internet zet en dat dan nog niet genoeg vind kan toch niet anders dan iets ziekelijks zijn? De vervreemding van onze digitale maatschappij speelt hier zeker een rol in. Daarnaast ga ik er ook vanuit dat de individualisering een cruciale rol speelt. Van buitenaf hoef je tegenwoordig weinig waardering te verachten. Dus, dwing jezelf die waardering af. Dat doe je alleen als je niet echt gelooft in jezelf. Misschien ben ik ouderwets, maar ik heb zo de schurft aan al die zelfverheerlijking. Een aantal Facebook "vrienden" hebben er een handje van. Meerdere foto's van zichzelf worden dagelijks aan het wereldwijde net toevertrouwd. Ik reageer er niet meer op. Ik word alleen maar moe van die gasten. Over het algemeen zijn het trouwens mannen. Dit type man laat de buitenwereld ook zien waar ze denken goed in te zijn. En dat stoppen zij ook niet onder stoelen en tafels. Sommigen hebben inderdaad een gave, anderen rotzooien wat aan. Wat moet? Zeggen/schrijven dat het geweldig is wat ze maken? Als het rotzooi is verhul ik mij in stilzwijgen. Ik ga dat egocentrisme niet stimuleren en hun spelletje weiger ik mee te spelen.

Heleen van Rooyen, bron: nrc.nl
Anders is dat mensen laten zien wat ze doen of maken. Vol trots, maar zonder hun persoonlijke geweldigheid te etaleren. Wanneer het mij aanspreekt druk ik op "vind ik leuk", en schroom ook niet om er een persoonlijke noot aan toe te voegen. Het gebruik van de sociale media kent een grenzeloosheid. Bij Twitter is dit bekend door de talloze ongenuanceerde kreten, waar de honden soms geen brood van lusten. Op Facebook is het vooral grappig zijn en foto’s. Dan dus ook de selfies. Maar selfies worden ook op tal van andere manieren aan de wereld getoond. De kroon spant Heleen van Royen. Zij heeft massa’s selfies gemaakt en dit hangt nu als expositie ergens in Amsterdam. Haar selfies betreffen niet alleen haar gezicht, maar haar hele lijf met als hoogtepunt een selfie van een tampon die zijn uit haar kut haalt. Dit mens moet wel erg gefrustreerd zijn. Maar dat wordt natuurlijk anders verpakt: het is een soort kunst. Ik trap daar niet in, en wat mij betreft heeft die mevrouw een groot probleem. Gelukkig voor haar trapt half Nederland er wel in.

bron: sugarscape.com
Soms zie ik een foto van mijzelf, dat ik denk: goh, die staat er goed op. Dan wil ik dat best delen, maar ik ga geen foto’s van mijzelf maken om de wereld maar te laten zien hoe mooi ik ben. Nee, dat laat ik eventueel aan een fotograaf over, en dan moet het ook een mooie foto zijn. Zo heb ik mijn profielfoto, die door Reinder Weidijk gemaakt is. Die foto staat er ook al een jaar op, als profielfoto, en zolang deze lijkt blijft ie staan. Alhoewel, ik denk er hard over om de foto te vervangen voor iets anders als profielfoto. Werk van mijzelf, in plaats van mijn foto. Daar ben ik weer te lui voor. Ook Pief Weijman heeft schitterende foto’s gemaakt (onder andere tijdens de MFA fair). Misschien dat ik die ook een keer deel op Facebook.

Wat leven wij toch in een vreemde (en feitelijk ook oppervlakkige) wereld. En wat hoereren wij ons toch graag. De pest is, dat wanneer je enigszins mee wil doen je er helaas niet geheel aan ontkomt. Alleen, om dan met selfies te werken… dat gaat mij wat te ver. Net als sommige mensen, die vrijwel iedere dag (of meer dan de helft van hun posts) een foto van zichzelf plaatsen, al is het dan geen selfie.
Überhaupt is de oppervlakkigheid op internet troef. Je ziet zo veel flauwe dingen en heel veel mensen brengen zo weinig van zichzelf (okay, op de selfies na). Zelf laat ik graag mooie dingen zien. Foto’s van planten en dieren, die ik zelf gemaakt heb. Foto’s van de ontwikkeling van mijn schilderijen. Tja, zo bekeken doe ik er misschien ook wel aan mee. Ondanks dat ik mijn best doe iets neer te zetten is het wellicht ook allemaal een beetje het zelfde en zit er eentonigheid in. Wil je in deze maatschappij mee doen, moet je wel. Het is en blijft schipperen, de grenzen verkennen en balanceren. Maar een ding blijft voor mij toch echt overeind; al die selfies en zelfverheerlijking mag van mij weg blijven.

 
wat zijn we leuk
bron: telegraph.co.uk

Naast de pot pissen

bron:plazilla.com
Het laat mij niet los en ik moet het toch weer in een blog kwijt. Ben ik teleurgesteld, ontmoedigd, of depressief? Ik weet het niet zo goed. Ik probeer hoop te houden, maar het lijkt bij alles dat ik net naast de pot pis.

Ons inkomen is (gezamenlijk) netto 43 euro boven de bijstandsuitkering. Wanneer ik 100% zou werken tegen het minimumloon, zouden we 1200 euro netto meer te besteden hebben. Ik zou daar op zich prima van kunnen leven. Alleen, er is geen werk, ook niet tegen het minimumloon. Kortom, we zitten in feite op bijstandsniveau. Maar we hebben geen bijstand. Daarom lukt het niet diverse kwijtscheldingen voor elkaar te krijgen. En dan nog de rente van het huis. Te hoog. Wanneer we wel bijstand zouden genieten en de rentelast bedroeg 600 euro, hebben wij het wel karig, maar goed genoeg om van te leven. Juist, we pissen hier dus net naast de pot.

Een 55 plusser hoeft zijn huis tegenwoordig niet op te eten. Geldt de voorwaarde dat de rentelast dus niet hoger is dan 600 per maand. Is ie bij ons wel. Kan alsnog bijstand verkregen worden, maar dan moet de verkoopprijs naar de WOZ waarde getrokken worden. Een ton lager. Dat niet alleen, de WOZ is 90000 euro gezakt. Dus, ook hier pissen we naast de pot. Het gaat dus geweldig.

In de afgelopen jaren heb ik meer dan 300 keer gesolliciteerd. Op zeer passende functies over het algemeen. Toch ben ik maar twee keer uitgenodigd. Tja, ik ben blijkbaar te oud. Ik vrees ook hier naast de pot te pissen.

Vanwege het lage inkomen heb ik bij enkele instanties kwijtschelding of uitstel gevraag. In geen van de gevallen is dit toegekend. Ik heb immers (vastliggend) eigen vermogen. Dit is momenteel nog suggestief ook, want dit vermogen is niet alleen als fors geslonken, maar kan heel eenvoudig nog verder slinken. Duidelijk is dat ik op het gebied van kwijtschelding naast de pot pis.

Het huis staat ook te huur. Drie keer zijn geïnteresseerde huurders langs geweest. Drie keer gaven ze aan toch niet te willen huren. Ook hier pissen we naast de pot.

Te koop. Het is veel geld, maar het bedrag is zeer redelijk, uitgaande van de vraagprijs en mogelijk uiteindelijke verkoopprijs. Vertaald naar de grindprijs is ons huis overigens zeer goedkoop. Dure huizen lopen weer, huizen onder de drie ton ook. Ons huis zit in de verkeerde prijsklasse. Bovendien wonen wij in Driehuis, wat momenteel (nog) niet in trek is. We pissen naast de pot.
bron: pokemonuited.nl

Staatsloten of de lotto, soms je laatste hoop levert in feite niets op. Ik hoef echt de hoofdprijs niet, maar met wat ik er mee win schiet ik niks op. Ook hier pissen we naast de pot.

Afgelopen weekend hadden we een hele leuke fair. Veel aandacht. Noch Reina (tassen, La Koko), noch ik hebben iets verkocht. Wel de nodige tijd en geld voor geïnvesteerd, maar zelfs dat niet terug verdiend. We pisten naast de pot.

Het word een wat eentonige opsomming van mislukkingen, het niet slagen en pech. Hoe hard ik mij er ook voor inzet, het lijkt allemaal niet te helpen. Je wordt er soms wel erg moedeloos van. Er zijn momenten, dat je niet meer weet hoe je uit deze situatie moet komen, maar ook wil ik steeds meer alle teleurstellingen uit de weg gaan. O ja, mijn rijtje kan langer, maar laat ik dat de lezer besparen. 
Dat ik in herhalingen val ontken ik niet, maar de kracht van de herhaling is de kracht van de boodschap. Lieve mensen steunen ons. Gelukkig en ze zijn er. Toch biedt het niet de oplossing. Je wordt er onderhand erg verdrietig van. En dan te bedenken dat je dit alles ondergaat in een welvaartsmaatschappij N.V. Nederland. Mijn geloof verdwijnt. Ik blijf de pot missen.
Toch kan ik niet anders dan mij voor houden dat er betere tijden komen. Ik wist een paar maanden geleden dat ik door een diep dal zou gaan. Dat het zo diep blijkt, had ik echter niet in kunnen schatten. Blijkbaar kan het zelfs nog dieper. Ja, een bijstandsgerechtigde heeft het een stuk beter, dan wij momenteel, al is dat aan de buitenkant niet te zien. Hoe bizar kan het verkeren in onze maatschappij. Wat een teleurstelling. Frustratie. Een van Woerkom die zeer goed verdient bij de ANWB, een fikse premie krijgt bij vertrek en toch nationale Ombudsman wordt. O, met liefde zou ik een duizendje of tien van die man jatten. Maar dat doe ik niet. Ik ben eerlijk en ook met eerlijkheid pis je naast de pot. Gelukkig heb ik een overtuiging; er komen echt betere tijden!

 
bron: emaille.nu








donderdag 12 juni 2014

Kinderarbeid

bron: merelmaisan.nl
Laat ik voorop stellen dat ik tegen kinderarbeid ben. Ergens tegen zijn betekent echter niet altijd dat je het dan ook moet boycotten. Soms is het probleem heel ingewikkeld en kan een boycot juist een averechts effect hebben.

Kinderarbeid moet worden aangepakt. Wanneer je producten boycot die door kinderarbeid tot stand zijn gekomen is er of kans dat de kinderarbeid verschuift, of nog meer mensen in nog meer bittere armoede terecht komen. Wel geloof ik in het boycotten van bepaalde producten, maar ook dan alleen wanneer dit op hele grote schaal gebeurt. De strijd tegen de verkoop van bont is wellicht illustratief. Ondanks het verbod op verkoop van bont in Nederland wordt er nog steeds bont geproduceerd. Sterker, zelfs in Nederland zijn nog nertskwekerijen. De maatregelen tegen bont zijn te beperkt, waardoor het effect veel te gering is. Het verbod op het handelen in ivoor is wel zo goed als wereldwijd. Toch zie je hier een vorm van criminalisering. Dat restverschijnsel moet bestreden worden, maar is waarschijnlijk nooit helemaal uit te roeien.
Wat bont en ivoor met kinderarbeid te maken hebben is niet direct, maar het is wel een illustratie wat een boycot of verbod doet wanneer je het beperkt hanteert. En omdat kinderarbeid een mondiaal probleem is, moet het ook mondiaal worden aangepakt. Wel moet je ergens beginnen. Beginnen bij de individuele consument heeft relatief weinig zin. Dat is vooral symboolpolitiek. Het begin moet liggen bij grote (mondiale) bedrijven. Die moeten hun inkoopbeleid stevig aanpassen en bijvoorbeeld geen inkoop doen van door kinderarbeid geproduceerde producten. Maar ook dit is een eerste druppel op de gloeiende plaat. 
kinderarbeid in Nederland
bron: onderwijserfgoed.nl

Het belangrijkste element in het bestrijden van kinderarbeid ligt in de landen zelf en de politiek aldaar. Een eeuw geleden was er in Nederland ook sprake van kinderarbeid! Behalve het verbod op deze vorm van arbeid is er ook een sociaal stelsel gekomen en is de leerplicht ingevoerd. Wanneer je een Afrikaans kind de arbeid ontzegt staat daar niets tegenover. Er is vaak geen schoolplicht (en anders wordt dit nauwelijks gehandhaafd), en het ontbreekt aan goede sociale stelsels. Dat kind zal verder zakken in een situatie van bittere armoede en uitzichtloosheid. Dan voel ik mij een bruut wanneer dat kind in die situatie komt, omdat ik die producten die het kind maakt, niet meer koop.
bron: kinderarbeid5.webnodo.nl

Nee, ik boycot producten door kinderarbeid niet. Niet in zijn geheel. Er zijn grenzen. Kinderprostitutie moet echt de wereld uit. Maar goed, ik ga niet naar de hoeren, laat staat naar een kinderhoertje. Bovendien zie je hier steeds meer internationale aanpak. Een Nederlander die zijn leuter in een Thais kind stopt kan zelfs hier gestraft worden. Dat is dus een goed begin. Arbeid waarbij de integriteit van het kind (prostitutie en vormen van slavernij) aangetast wordt én arbeid met ernstige risico's voor de gezondheid moeten niet alleen heel snel geboycot worden, maar ook stevig worden aangepakt. Dat dit heel moeilijk is blijkt dagelijks. Kinderen in bepaalde mijnen bijvoorbeeld. Schandalig, maar hierbij zie je dat de markt in veel gevallen gecriminaliseerd is. Het betreft producten welke ik überhaupt nooit zou aanschaffen. Toch kan de internationale druk daar wel invloed op uitoefenen.

bron: zeelandnet.nl
Toch zijn er vormen van kinderarbeid waar je misschien helemaal niet zo een ophef over moet maken. Je moet ook niet door slaan en soms zijn het producten waarvan nauwelijks bekend is dat ook hier kinderarbeid aan de orde is. Zo heb je bijvoorbeeld de walnotenpluk in Turkije. Daar kan zeker het een en ander aan verbeterd worden, maar sociaal en cultureel schuilt hier niet zo heel veel kwaad in. Het moet wel in goede banen geleid worden, maar een algeheel verbod in deze lijkt mij weer te ver gaan. Ook kinderarbeid op boerderijen komt voor. Ook in Nederland. De wijze waarop het hier voor komt zie ik eerder als juist positief, maar dat komt door alle regelgeving en sociale aspecten, waardoor deze arbeid niet als misbruik gezien kan worden.

Tegen kinderarbeid is een te eenzijdige blik. Tegen kindermisbruik zal in principe iedereen zijn, alhoewel in bepaalde culturen de nood wetten doorbreekt. Het is duidelijk dat er veel mis is op dit gebied in de wereld. Het moet aangepakt worden. Alleen moet Nederland niet zo arrogant zijn het wel effe voor te doen en het heilige boontje van de klas te willen spelen. Kinderarbeid moet internationaal aangepakt worden, maar vooral in de landen zelf moeten een aantal regels en voorwaarden gecreëerd worden de kinderarbeid uit te bannen. Dat is voor mij de betekenis van vandaag: de dag van (tegen) de kinderarbeid.....


 
ook dit is kinderarbeid
bron: unicef.nl

vrijdag 6 juni 2014

Oranje koorts


bron: illusie-en-ontdekking.blogspot.com

Over het algemeen wordt Oranje koorts als een positieve ziekte gezien. Persoonlijk ervaar ik het als een soort verwende pest met eens in de zoveel jaar een grote epidemie. Nederland lijkt ziek... is het dan in feite. De commercie brainspoelt en de KLM zwaait "onze jongens" uit met een oranje loper en erehaag.

Hoe triest is het in deze wereld gesteld? Waar hebben we het over? Of er niets belangrijkers in deze wereld is. En ja, het verenigt onze natie. Wanneer je er niets mee hebt wordt je doodgezwegen en ben je een voetbalhater moet je maar even een paar weken niet buiten komen. Of beter nog; een leuke reis naar het buitenland boeken. 
Een volledige randdebiel en emotioneel gehandicapte man met de kop van een besneden penis mag zich voor tonnen geld de coach van Holland noemen. Zonder voetbal woonde hij nu vast en zeker in een asowijk, waar hij als werkloze bijstandstrekker zijn straatje oranje versiert. Maar nee, hij is het heertje. Hij ontvangt kapitalen. Hij begrijpt geen bal van de wereld. Het enige, en echt het enige, is dat ie over voetbal kan raaskallen.
Ja, dan staat hij boven die twintig gasten, in zijn kielzog. Die zijn niet eens in staat om te raaskallen. Ook zij zijn niets zonder dat potje voetbal. De heren overnachten in een hotel voor 300 euro per nacht per kamer... Of per persoon. In beide gevallen buitensporig. Stop dit gasten bij gastgezinnen in de fuelva's. Mijn vorige blog ging over de toenemende kloof tussen arm en rijk. Nu mag duidelijk zijn dat de belachelijkheid van een bepaalde groep rijken onderwerp van gesprek is. Want al deze jongens verdienen kapitalen met hun spelletje en worden overal als godenzonen ontvangen, genavelstaard en geadoreerd. Deze blog mag helemaal niet. Immers je spreekt niet negatief over "onze jongens". Sorry, het zijn mijn jongens niet. Gewoon een stelletje eikels die goed kunnen voetballen. Bij de meesten is daarmee alles gezegd. Sommigen hebben wellicht iets meer in hun mars. Het verhaal van Wim Kieft is illustratief. Hij wilde voetballen en kon niet omgaan met die kermis er om heen. Gelukkig had ie geld zat om zich later de goot in te snuiven.  
bron: z24.nl
De verkwisting van sport en met name voetbal is bij elkaar al voldoende om de armoede in eigen land te bestrijden. Gek, juist de armen staan als malloten in hun oranje relikwieën de straat oranje te versieren. Blijkbaar is hun intelligentie van het niveau van de gemiddelde voetballer en zien zij niet wat het negatieve effect op hun welstand is door dat spel wat zij verafgoden.

Vervolgens speelt de commercie daar lekker op in. De supermarktketens voorop. Mensen gaan misschien meer komen om aan de juigpakken en petten van Roy Donders te komen, oranje hamsters te sparen, veren te verzamelen of wat dan ook. Laat ik het alsjeblieft niet over Roy Donders hebben, de omhoog getilde minkukel. Überhaupt moet je met al die onzin er niet verder op in willen gaan. Nee, we worden al genoeg geconfronteerd met oranje onzin. Het is een echte koorts. Televisiereclames, advertenties in diverse bladen, omroep commercials; het is allemaal oranje wat de klok slaat. De verafgoding van een stelletje doorgeschoten straatjongens. Een commerciële kans. Bavaria jurkjes, trommeltjes van oranje bij de Praxis. Ga maar door. De reeks is eindeloos. Een grote brainwash. Het volk wordt gehersenspoeld zoals dictators hub volk kunnen hersenspoelen. Alleen is nu de commercie de grote dictator. Waar je gaat of staat, wat je ook doet, je ontkomt niet aan het oranje voetbal geleuter. Wanneer ik de kans zou hebben zal ik vluchten. Weg uit dit verdorven land, waar voetbal heiliger is dan God. Het land waar oranje symbool staat voor de scheve verhoudingen in onze maatschappij. Geloof is opium voor het volk, sprak Karl Marx ooit zijn legendarische woorden het katholicisme bracht iets in de Middeleeuwen, waardoor de kerk zich kon verrijken over de rug van het volk. Tegenwoordig heet de religie voetbal en heeft het de kleur oranje. In de Middeleeuwen was ik vast een ketter, zoals ik nu ook als ketter weggezet zal worden. Anders denken mag immers niet. Onze heilige jongens en hun spel bekritiseren is momenteel de ergste zonde. Zelfs de opmerking over Marokkanen vinden de Nederlanders niet zo erg als je negatief uitlaten over onze jongens. Ja, zelfs het Amerikaanse KFC maakt oranje reclame. 
bron: nrcnext.nl

Het ergste is misschien wel dat de Nederlanders het allemaal niet door hebben. Ze laten zich infecteren door de koorts die als een soort pest het halve land lam legt. Je mag nu niet geen oranje fan zijn. Toch ben ik niet de enige. Wordt ons de mond gesnoerd? Zwijgend ons lot ondergaan? Het heeft er veel van weg. De niet voetbal liefhebbers gaan een zware tijd tegemoet.
Stilletjes hoop ik dat Nederland de eerste ronde niet overleeft. Dan gaat de koorts weer snel voorbij. Anders bestaat het risico dat ik straks voor de buis zit en de finale Nederland tegen? zit te kijken. Wat een vreselijk vooruitzicht. Ik hoop dat de echte God mij dit bespaard en " onze jongens" ontheiligd worden en weer op aarde landen. Misschien wordt voetbal dan ook weer gewoon een sport.....

 
bron: sigaarsnor.blogspot.com


donderdag 5 juni 2014

Kloof

Samariakloof, Kreta. Bron: grieksgids.com

Sommige kloven zijn populair, zoals de Samariakloof op het Griekse Kreta. Andere kloven daarentegen zijn echter te verafschuwen, zoals de kloof tussen arm en rijk. In Nederland blijkt deze kloof de grootste van Europa te zijn. Geef mij dan die van Samaria maar.

Onderzoeker Mark Bovens was in het nieuws met de uitkomsten van een onderzoek naar de verschillen en effecten tussen arm en rijk in Nederland. Het gaat de verkeerde kant op in Nederland en vergelijken met Amerika worden steeds meer getrokken. De vraag is of de inkomens aangepakt moeten worden, of het belastingstelsel. Volgens mij moet je de mensen aanpakken. In ieder geval groeit het sociaal wantrouwen en is er minder vertrouwen in de politiek, aldus het onderzoek. Dit laatste onderschrijf ik graag, waarbij ik de politiek breder wil trekken naar de ambtenarij en bureaucratie van overheid en grote organisaties. Zelf heb ik (helaas) kwijtschelding moeten vragen voor de gemeentelijke heffingen. Eigenlijk iets om je voor te schamen. Dat doe je niet zomaar. Toch is het verzoek afgewezen. In de verklaring werd aangegeven dat mijn eigen vermogen groter is dan € 94000. Hierbij werd gedoeld op de (fictieve) overwaarde van onze woning. Blijkbaar moet ik van die overwaarde de gemeentelijke heffingen betalen. Het enige probleem is dat ik het huis nog steeds niet verkocht heb. Wat heb ik dan aan die overwaarde? Geen donder, maar de gemeente geeft aan dat ik voldoende vermogen heb om de heffingen te voldoen. Enkele maanden hypotheekachterstand, chronisch rood staan en een schamel inkomen (waardoor ik geen aanspraak kan maken op welke steun dan ook) worden maar even over het hoofd gezien.
Overwaarde? bron: junovastgoed.be
Ja, ik ben nog steeds werkloos en heb nu geen inkomen. Dat maakt niet uit, alle organisaties hijgen in mijn nek, omdat zij hun geld willen. We scharrelen om nog een beetje overeind te kunnen blijven. Schuiven met potjes. Vier jaar geleden behoorde ik tot de (financiële) middenklasse. Nu hebben we samen ongeveer bijstandsniveau. Qua inkomsten dan, want ten aanzien van de uitgaven zijn er verplichtingen. Die zijn te groot en de middelen dit aan te passen zijn er nauwelijks. Als een ui word je afgepeld en verder uitgekleed. Je raakt steeds verder verstoten van de wereld om je heen. Het geld ontbreekt en nog even ook de middelen. 
Het perspectief is ook belabberd. Over elf jaar krijg ik pensioen en AOW... hoop ik. Tot dan, onzekerheid. Desalniettemin probeer ik constructieve uitvalswegen te vinden. Een eventuele gang naar Turkije kan hierin een oplossing bieden. In Nederland hoor ik tot de 20% armen en nog even tot de 10% armsten. Van buiten is het niet te zien en ik blijf mij positief presenteren naar de buitenwereld, oog vrolijk en ben redelijk gekleed. Ik blijf hoop houden en zoeken en werken naar een beter leven. Maar ja, het Nederland van de participerende samenleving en de menselijke benadering blijft hangen in deze woorden. De praktijk is weerbarstiger. De heffingen moet ik dus betalen...

Ondertussen is de enquête naar de gang van zaken bij de woningcorporaties ook weer in het nieuws. Grof mismanagement, fraude en wat al niet meer. Rondrijden in Ferrari's en bijna faillissementen. De huurders betalen de rekening. De tien procent rijken verdienen hun geld over de rug van de armen. De politiek laat dit gebeuren. De rijken komen er mee weg, de kleintjes worden op de huid gezeten. Is het dan vreemd dat de sociale onrust toe zal nemen? Is het vreemd dat het wantrouwen in de politiek groeit? Het lijkt mij niet. Het wordt tijd dat ik naar Turkije ga en mijn Sokatisme eens goed ga beschrijven. De tijd lijkt rijp. 

bron: video.uu.nl
Vooralsnog verkeer ik in zwaar weer. Dingen versloffen, maar ook krijg ik steeds meer last van de psychische druk. Hoe vaak kan ik het herhalen, maar ik ben de enige niet in deze, of vergelijkbare situatie. De klappen vallen vooral bij de vijftig plussers (en de 64 minners). Kortom, een hele generatie is slachtoffer en vervalt van de redelijke middenklasse tot de schrijnende uitzichtloze armoede groep. Je gelooft bijna niet dat ik het hier over een ontwikkeld land als Nederland heb. Het is helaas de realiteit. Er komt steeds meer aandacht voor, maar het land schaamt zich ook en de aandacht die er voor is wordt steeds weer vrij snel weggepoetst. Door de politiek, de rijken, de machthebbers. Profiterend van de individualisering van onze maatschappij kunnen zij nog steeds redelijk ongeschonden hun gang gaan. Het blijft allemaal bij wat gemor. Ondertussen blijven de verschillen groeien, zonder concreet de problematiek aan te pakken. Voor hoe lang nog?

Ik blijf door gaan. Mijn moedeloosheid steeds wegduwend en hoop en energie aan te wenden. De ridicule afwijzing van mijn verzoek tot kwijtschelding van de gemeentelijke heffingen kan ik niet accepteren. Ik ben in beroep gegaan bij B&W. Ja, ze mogen zelfs 2m2 van mijn grond kopen (wat ongeveer overeenkomt met de hoogte van de heffingen). Waanzin, maar daar komt het wel op neer wanneer je de redenering van de gemeente volgt. Ach, de ambtenaren volgen ook maar de regeltjes. Zelf denken mogen zij ook niet meer. Daarbij lijkt ook nog eens de automatisering en het mensenwerk onvoldoende op elkaar te zijn afgestemd.
Ik hoop dat B&W wel zelf nadenkt. Dat zij wel inzien dat ik niet zo maar om kwijtschelding vraag. Dat zij inzien dat mijn verzoek reëel is. Aan mijn eigen "vermogen" heb ik geen bal. Bovendien kan dit eigen vermogen nog wel eens slinken tot een restschuld (hoezo: eigen vermogen?). Ik heb wat dat betreft nergens meer fiducie in. Mijn lot (althans een deel) ligt in handen van B&W van mijn gemeente.  Weer spanningen en stress, tot de uitkomst bekend is. En daarna? Ik blijf hopen op de humaniteit van ons lokale bestuur.
huis opeten? bron: vwdknotarissen.nl



maandag 2 juni 2014

lezen en luisteren

bron: spitsnieuws.nl

Hoe moeilijk kan het zijn? Lezen en luisteren. Is men te lui om te lezen, is begripsniveau iets wat ontbreekt, of kán men niet lezen? Dezelfde vraag kan gesteld worden voor het luisteren. Op zich hooguit iets om je af te vragen, ware het niet dat dit probleem voorkomt bij belangrijke instanties.

Privé en professioneel heb ik regelmatig te maken met diverse instanties. Het UWV, de gemeente, het zorgkantoor, CIZ, de Bank, Sociale Verzekeringsbank en noem maar op. Deze instanties zijn niet alleen belangrijk, het zijn ook instanties waar je van afhankelijk bent of kan zijn, instanties, die dus macht hebben.

Vooral het lezen blijkt nogal eens op grote problemen te stuiten. Dat begint vooral bij formulieren. Je zou toch denken dat wanneer je een formulier invult alles duidelijk is. Vooral wanneer je het duidelijk en volledig doet. Echter, zo werkt het niet. Komt het UWV hier op de tweede plaats, het CIZ spant de kroon. Professioneel heb ik hier enige ervaring mee. Zowel bij het aanvragen van nieuw indicaties, aanpassingen en verlengingen. Misschien omdat het CIZ het meest reageert van alle instanties en omdat men zeer kritisch is (wil zijn) om indicaties af te geven. Ik weet het niet, maar schat dit zo in. Je krijgt dan een brief, of telefoontje, waarbij er altijd gevraagd wordt naar aanvullende informatie. Tot nu toe heb ik in alle gevallen aan moeten geven dat de gevraagde extra informatie reeds in het formulier vermeld stond. Toch kwam er soms een herhaalde vraag. Ook het bericht dat de informatie niet compleet was weet ik tot nu toe altijd te pareren. 
De gemeente kan er ook wat van. Die willen altijd meer informatie, terwijl zij in feite alle informatie al hebben. Maar de gemeente is ook goed informatie te vragen waarvan je al hebt aangegeven dat je daar überhaupt over niet beschikt. 
Als je een uitkering vraagt, of een kwijtschelding lijken mensen opeens niet te kunnen kezen en luisteren. Bij het CIZ heb ik twee maal een beroep aangetekend tegen de indicatiestelling. Een keer omdat zij opeens de indicatie bij andere hulpverleners neerlegden en de andere keer omdat de indicatie werd beperkt. Beide keren heb ik uiteindelijk wel de juiste indicatie binnen gehaald. Na veel moeite. Het trieste is dat in de meeste gevallen juist de zwakkeren de dupe zijn. Niet alleen door de uitslag (toekenning en/of afwijzing), maar door te vragen naar informatie die al verstrekt is. Je ziet dat mensen in dit soort situaties in de war raken, vooral omdat zij zo afhankelijk zijn van die instanties.
bron: bubblews.com
Tot nu toe heb ik het alleen over het gevolg van het invullen van formulieren. Bij het schrijven van mails of brieven lijkt het alleen nog maar een groter probleem te worden. Er wordt niet alleen informatie gevraagd, die al in de brief vermeld wordt, soms lijkt men de inhoud in het geheel niet tot zich genomen te hebben. Hopeloos word je er van.
Maar ligt dit nu aan de medewerkers, of is het systeem te ingewikkeld. Beiden is een feit, maar de kwaliteit van de medewerkers blijkt toch de meest erbarmelijke factor. En dat terwijl dit mensen zijn, die wel beschikken over het lot van anderen. Dit heeft niet meer te maken met opleiding of intelligentie. Er moet iets anders achter zitten, maar daar kan je vast nooit de vinger op leggen. Feit is dat het onze bureaucratie wel nog hopelozer maakt. Dat je naast alle ingewikkelde en ondoorgrondelijke regels ook te maken hebt met dit soort mensen doet je de moed in de schoenen zakken.
Het computertijdperk bind ons de strot af. We gooien alles op de computer. Zo kreeg ik een betalingsherinnering, terwijl ik al vele weken wacht op een antwoord op uitstel. Door de computer wordt er ook nog eens langs elkaar heen gecommuniceerd. Immers, de computer, daar zet je alles in op de automaat. Hoef je zelf niet meer te denken. Die computer gaat wel zijn eigen gang. Een bekend probleem is rond verkeersboetes. Dan blijkt het een en ander net iets te geautomatiseerd. En in dat tijdperk lijken we nu dan ook al aardig te leven, met alle nadelige gevolgen van dien.

Luisteren is zo niet een nog groter probleem. Teksten schijnen niet door te komen en wanneer iets niet begrepen wordt, word onvoldoende verheldering gevraagd. Nee bij het luisteren is de reactie zeer veel een verwijzing naar de regels. Ja in het directe contact kan je jezelf beter direct verschuilen achter de regels, dan toe te geven dat je niet luistert. Zo heb ik al heel wat Babylonische spraakverwarringen mee mogen maken. Nu begrijp ik dat medewerkers niet alleen slecht luisteren, maar ook over het onvermogen beschikken zich enigszins in een situatie te verplaatsen, waardoor wel begrip ontstaat en men wel leert luisteren.  

Het is heel triest gesteld. Het maakt je soms ook enorm machteloos. Misschien moeten heel veel mensen toch maar een ander beroep zoeken, instanties de regels vereenvoudigen, maar men vooral eens moet leren lezen en luisteren!




lintjes knippen

bron: minitrue.nl
Overal in Nederland zijn weer nieuwe colleges. Minder dan een jaar was het niet ondenkbaar dat ik nu in een college zou zitten. Ik heb het nooit geambieerd, mar ook gezegd de verantwoordelijkheid niet uit de weg te gaan. Nu ik wat meer afstand van de politiek heb ben ik eigenlijk heel erg opgelucht.

Veel politici hebben al een groot ego, maar dit percentage is bij wethouders een stukje groter. Hekking (Koot en Bie) is overal volop aanwezig. Met samengeknepen billen vooraan staan. De functie van wethouder houdt natuurlijk veel meer in, maar de publieke en protocollaire taken zijn ruim aanwezig. Maar wat is dat nou, dat wij er zo op kikken een bekende Nederlander of politicus (inclusief de wethouder) aan te laten rukken om een lintje door te knippen. Of een andere lullige openingshandeling te laten verrichten... Geen idee. Het komt op mij over als iets zieligs en een handeling je even onzinnig beroemd te voelen. Zij die de lintjesknipper binnen halen voelen zich te gek, want ze kunnen naast de wethouder, of beroemde Nederlander, staan. De knippers staan even centraal en doordat het lintje door hen geknipt mag worden zijn zij op dat moment even heel groot. Ik moet er niet aan denken. Het is een grote poppenkast waar wel heel erg veel mensen aan mee doen. En het heeft in feite ook geen enkele inhoud.
Met het koninklijk huis heb ik te doen. Die moeten wat afknippen, openen en vooral nogal wat publieke verrichtingen plegen, waarvan tachtig procent onzin is. Maar ons koninklijk huis heeft het niet voor het kiezen. Het wordt door geboorterecht bepaald.
Recent was ik aanwezig bij de heropening van het stadhuis Velsen. Prinses Margriet deed de officiële heropening. Een stoet auto's, een gevolg een kleine vrouw waar niemand zichzelf tegen is. Ik kreeg de indruk dat zij er ook weinig lol aan kon beleven. Een speech, handjes schudden (waarbij de Hekkings vooraan staan). Zelf heeft ze het woord niet gevoerd. Na de speeches een rondleiding. Ergens stond een ding opgesteld. Hier mocht mevrouw een duwtje tegen een object geven, er gebeurde van alles en de opening was een feit. Het gezelschap verdween uit zicht.  Ik neem aan voor een kopje koffie met burgemeester en wethouders, om vervolgens met veel bombarie weer te vertrekken. Arme prinses...
Protocollen zijn leuk en hebben in zekere zin een functie. De cultuur rond openingen en lintjesknippeij ontgaat mij echter helemaal. En dan ben ik blij nu geen wethouder te zijn. Dat soort rotzooi hoef ik dan niet knarsetandend uit te voeren. 
bron: starlounge.nl

Een vreemd soort zijn wij mensen eigenlijk. Het lijkt dat we meer voor de buitenwereld leven, dan voor ons zelf. Nu kan je zeggen dat we voor de buitenwereld leven om persoonlijke erkenning en eigendunk te verwerven. O ja, dat kan, maar zielig is dat toch wel een beetje. Is het niet zo dat je kracht, eigenwaarde en tevredenheid juist in jezelf moet zoeken? Volgens mij wel. Blijkbaar is een groot deel van de bevolking hier niet toe in staat. Wij hebben idolen nodig, goden die we aanbidden en vooral allerlei uiterlijkheden nodig om onze eigenwaarde te vinden. Volgens mij is een groot deel van de mensheid part van de zieligste diersoort op aarde. Vreemde wereld. Zelf ben ik steeds meer wars van alle opsmuk en glitter rituelen. Misschien moet ik als kluizenaar gaan leven. In ieder geval wil ik mijn eigen weg kiezen. Of een beetje als van Gogh. Die is gelukkig na zijn dood beroemd geworden. Maatschappelijk gezien lijkt mij dat wel wel. Financieel natuurlijk niet. Maar spaar me ooit voor de arrogantie van het bekend zijn... En nee, ik zal nooit een lintje doorknippen!