Beschamend!

foto: Huis-aan-Huis

Slechte journalistiek is vaker onderwerp van discussie. Dit keer wordt het wel heel erg bont gemaakt door Peter Kerkhoven in het weekblad Huis-aan-Huis in Santpoort/Velsen.

Op 20 september heeft de raad besloten niet in te gaan op een referendumverzoek. De reden was helder en eenvoudig. In de verordening staat nadrukkelijk vermeld (artikel 5) dat inwoners geen referendumverzoek kunnen doen over een al door de raad genomen besluit. Nu is er, rond de HOV, veel onrust. Veel onrust, maar waarschijnlijk vanuit een relatief kleine groep. Nu blijkt heel duidelijk dat bovengenoemd weekblad zich heel erg achter de groep onruststokers schaart. Ik roep u allen op meneer Kerkhoven een mailtje te zenden over de erbarmelijke journalistieke kwaliteiten van hem; (peterkerkhoven@rodi.nl).

foto: Facebook

 De kop van het weekblad was hard en duidelijk. De gemeente, raad en college hebben het gedaan. Zij hebben de inwoners belachelijk gemaakt en een deuk geslagen in de democratie en het recht op referenda. Politiek luistert niet. Onderschrift van een foto is dat op het kantoor van het weekblad een lijst lag waarop de benodigde handtekeningen geplaatst konden worden. Onafhankelijke nieuwsgaring is hiermee duidelijk van de baan.

Ook V. Elzenaar (de columnist van het weekblad) deed er een flinke schep bovenop. Die maakte het nog bonter, vooral in zijn laatste zin, waarbij hij een aanrijding in verband met een overbodige uitgave van 70 miljoen. Hoe ver kan je gaan. Ja, er is een mevrouw uit de rolstoel gereden, bij een zebrapad. Treurig, maar kunnen we hier niet gewoon praten over een verkeerde samenloop van omstandigheden of, in het uiterste geval, schuld van de chauffeur? Tuurlijk, maar een link naar de HOV is wel erg ver gezocht.

Dat een dergelijk weekblad laat merken voorstander te zijn kan. Niet best, maar kan. In dit geval slaan zij door en gaan puur richting opruiing. Vooral ook, omdat in het hele weekblad nergens vermeld staat wat de verordening inhoudt. Er staat niets over mogelijke interpretaties van de verordening. Neen, de gemeente is fout en belazert de inwoners. Nee, Huis-aan-Huis belazert hier de inwoners!

Wederom is weer duidelijk dat de (kleine) kern tegenstanders erg dom is. Te dom om te luisteren, want in mijn perceptie hebben deze tegenstanders alle argumenten steevast naast zich neergelegd. Ze blijven maar over die 70 miljoen zeuren en over de drie minuten tijdswinst. Ze snappen er geen bal van… of willen het domweg niet begrijpen. Wat je ook uitlegt, ze pikken het niet op en altijd zullen zij naar buiten uitdragen dat zij het slachtoffer zijn… hoe triest. Dit alles heeft ook niets meer met het onderwerp te maken, maar met hakken in het zand gedrag gaat het nergens meer om, behalve hun gelijk krijgen.

Een ding mag men mij eens uitleggen. Die betreffende harde kern bestaat uit mensen die niet dom zijn. Nee, de meesten hebben voldoende intelligentie. Maar waarom op dit vlak zo hardnekkig dom? En waarom leent zo’n weekblad zich er voor zich voor dat karretje te laten spannen. Zonder kritisch te bedenken hoe ze zichzelf voor schut zetten. Of is dit populisme en liggen er dubieuze verbanden tussen dit weekblad en de politiek? Maar om nu hiermee mensen (lees politici) onterecht en onheus te belasteren… dat gaat te ver.

Familie

Het is de tijd. De zomer is voorbij en men zoekt de knusheid van elkaar en het huis weer op. Allemaal weer terug van vakantie, dus organiseren ze allemaal familiedagen.

leuk joh

Sorry, maar ik kan daar weinig bij verzinnen. Ik heb ook niet zoveel met mijn familie. Reina ook relatief weinig met haar familie, behalve haar zus. De kinderen laat ik even buiten beschouwing. Mijn broers zie ik zelden tot nooit. Nee, er is geen ruzie… er is niks. Ik heb contact met een achterneef. Dat waardeer ik. Vooral ook omdat wij elkaar waarderen. Maar familie, een brok ellende. Ik weet ook niet goed wat wij nog delen, behalve wat biologische genen. Voor gezelligheid waren ze er nog wel eens. Voor hulp kon ik nooit bij mijn broers terecht. Er is ook altijd sprake geweest van enige afstand. We begrijpen elkaar niet.

Van mij mag iedereen een familiedag organiseren. Zelfs een familieweekend is helemaal goed, maar wat doet men zichzelf aan? Binnen heel veel families is allerlei onderhuidse strijd. Jaloezie speelt een rol en haat en nijd ligt vaak onder het oppervlakte op de loer. En dan toch maar gezellig doen. Familie is een biologisch gegeven. Aardig wanneer de contacten goed zijn. Ja, leuk zelfs, maar hoe vaak komt dat voor? Veel, maar niet binnen onze cultuur. Nee, wij hebben een egocentrische cultuur en ook de familiebijeenkomsten hebben altijd wel een egocentrische betekenis.

In andere culturen ligt dat vaak anders. Een voorbeeld is de cultuur bij de zigeuners, waarbij familie heilig en zeer nauw verbonden is. Wij proberen in Nederland iets overeind te houden, wat eigenlijk niet meer past. Het feit dat je een familiedag moet organiseren zegt eigenlijk al heel veel. Blijkbaar kan men spontaan al onvoldoende bij elkaar komen. Traditie valt weg. We zijn met ons en het directe gezin bezig. Omdat het netjes is organiseer je die familiedagen, want dat staat goed voor de buitenwereld. Meestal heeft bijna niemand zin om er naar toe te gaan. Je probeert het gezellig te maken, maar achter de façade zitten velen toch te kniezen en te hopen dat het snel voorbij is.  Ja, eigenlijk ben ik wel blij, dat ik die familiedagen niet hoef te hebben.

Belazerd?

Het leek een eenvoudig hamerstuk te worden, afgelopen donderdag in de raad. In werkelijkheid werd het een mini soap.

Als raadlid hadden wij al diverse brieven mogen ontvangen. Allemaal het zelfde, maar van verschillende afzenders. Als inwoner van Driehuis heb ik daar bovenop nog een regen van emails ontvangen met een oproep vooral naar de raadsvergadering te komen. Wat een hamerstuk zou zijn leek bijna te leiden tot een volksopstand. Misschien wel zoiets als in Haren, van dat meisje van 16.

Maar, waar ging het nu eigenlijk om.  Zonder in detail te treden zal ik het uitleggen. Er is een referendumverzoek  ingediend. Dat is mooi, maar het verzoek voldeed niet aan de juiste criteria. Het college had als hamerstuk de oproep aan de raad het verzoek om die reden niet te honoreren. Namelijk, in punt 5 van de verordening staat dat een referendumverzoek alleen mag gaan over een nog te nemen besluit. Dit verzoek betrof een besluit, wat al in 2008 genomen was. Ja, sommige burgers worden laat wakker en slapen wel heel erg flink uit. Dus, geheel terecht dat de raad niet instemde met het verzoek.

Daartegenover staat dat veel raadsleden van mening zijn dat de betreffende uitslapers niet correct behandeld zijn door het college, na hun ontwaken. Een aantal raadsleden vond het om die reden nodig toch in te gaan op het verzoek. Vreemd, want de raadsleden gingen dus direct akkoord met enkele tienduizenden euro’s aan kosten voor een referendum, terwijl de raadsleden aan gaven dat die burgers het toch niet zouden halen. Maar dat daar gelaten. Om het referendum mogelijk te maken moest gegrepen worden naar artikel 4 van de verordening, waarin vermeld wordt dat de raad een referendumverzoek kan doen wat wel mag na een genomen besluit. Er lag een amendement in de maak met dit voorstel. Alleen dat amendement was een beetje vreemd. In het amendement deed de raad dus een oproep voor een referendumverzoek, maar dan wel pas wanneer burgers het initiatief namen en 7500 handtekeningen wisten te verzamelen.  Ik noem zo iets een vreemde paradox. Bovendien slaat zo’n initiatief in feite nergens op.

Dat andere geluid leidde tot enige onrust met als gevolg dat alle 10 de fractievoorzitters voor de vergadering bijeen kwamen. Een van de fractievoorzitters (van de oppositie, en een van het vrouwelijk geslacht) gaf aan dat het raadsvoorstel van het college volledig correct was en wij dat dus moesten steunen. Zij gaf aan het aan een jurist te hebben voorgelegd (haar echtgenoot) en aan de hand van deze toets bleek er niets anders op te zitten dan het voorstel te steunen. Verder geen discussie en de zaak leek geheel duidelijk. Overigens gaf zij wel aan dat haar partij het amendement wel zou steunen. Haar goed recht en niks mis mee, wanneer je niet goed oplet.

Drie uur later ving de raadsvergadering aan. De verwachtte grote opkomst was toch wel een blamage. Een handjevol, meer niet, burgers kwamen op de oproepen naar het stadhuis. De meeste van deze mensen herkende ik als fervente tegenstanders van het betreffende onderwerp waarover het verzoek gedaan was. Desalniettemin legde onze burgervader (Frank Weerwind, 22-09-1964!) de raad voor dit punt als eerste op de agenda te bespreken. Een ieder was akkoord en aldus geschiedde.

Mijn mond viel vervolgens open. Zo laag, dat ik bijna aan een kaakklem vast zat. Mevrouw de fractievoorzitter van de oppositiepartij  stemde opeens tegen het raadsbesluit, en dus de aanbeveling van het college. Ik was helemaal verbaasd. Hoe is dit mogelijk…? Nu weet ik dat haar partij het zelfde tegenover het betreffende onderwerp staat als de groep burgers, maar jezelf zo verloochenen om je maar positief neer te zetten… Ik voelde mij belazerd! Hebben we overleg. Was zij uitermate duidelijk, en  nu draait ze 180 graden. Ik kan dit niet anders uitleggen dan directe volksverlakkerij. Stemmen winnen op valse gronden! Ze wist vast dat er toch geen meerderheid was tegen het voorstel, dus kon zij blijkbaar anders stemmen en zo zieltjes winnen. Heel erg vals!

Natuurlijk waren de burgers zeer gevleid door haar partij, vooral ook omdat in de verspreidde brieven ook nog eens fijntjes werd aangegeven dat de schrijvers hun stemgedrag nog weel eens af konden laten hangen van het besluit,  dat de partij in de raad zou nemen. Misschien heeft ze zieltjes gewonnen. GroenLinks heeft vast een enkele stem verloren, want de meerderheid van deze groep burgers is toch al geen GroenLinks aanhanger. Maar, ik mij, als raadslid en volkvertegenwoordiger, gehouden aan mijn taak en functie. Ja, dan kan je niet altijd populair zijn, maar wel betrouwbaar. IK heb naar eer en geweten mijn contolerende taak op mij genomen en naar juistheid mijn besluit genomen. Dat kan ik van die club van mevrouw dus niet zeggen. Ik zie dit als dat zij de boel electoraal verloochend hebben. Een zonde, in mijn ogen. En waarschijnlijk alleen maar vanwege  de gunst van de kiezer… omgekeerd kiezersbedrog! Maar helaas zullen in 2014 weer heel wat mensen in dit soort malafide politieke trucks trappen….

Vaak hoor je, als politicus, dat mensen de politiek niet vertrouwen. Dat wij niet luisteren, en vooral dat zij hun zin niet krijgen. Iemand krijgt, van mij, heus zijn zin, indien dit enigszins reëel is. En vanuit dat perspectief wil ik een betrouwbare politicus zijn, iemand waarvan men weet waar die staat en de boel niet zal belazeren. Nee, in dit geval voel ik mij zelfs als politicus zeer sterk belazerd, maar vrees dat ook kiezers hier weer behoorlijk belazerd door zijn.

Een manier voor sommigen om politiek te voeren?

Democratie is een heel erg moeilijke invulling van het politieke vlak. Ik blijf echter proberen dit oprecht en volgens mij op een (voor mij) heldere en eerlijke lijn te benaderen en de democratie uit te voeren. En al is men het niet ment ons eens, ik zal nooit iemand (bewust) belazeren!

Bond is erg bout

Nederland loopt achter bij het inzetten van milieuvriendelijke energiebronnen zoals zonne-energie en windenergie. De ontwikkeling tot het plaatsen van, met name, windmolens is inmiddels schoorvoetend op gang gekomen. Gedeputeerde Jaap Bond (CDA, Noord Holland) wil nu echter een verbod op het plaatsen van nieuwe windmolens op land.

Om te beginnen komt Bond met een aantal drogredenen. Daarbij gesteund door ondermeer D’66, wat mij wel heel erg blijft verbazen. Inmiddels zijn de gemeenten in beweging gekomen en afgelopen donderdag was er een inspraakavond. Gemeenten hebben hier goed gebruik van gemaakt. Maar wat gaat er nu gebeuren?

Eerst even terug naar wat er gebeurt is. De provincie komt met een besluit en racet hiermee volledig over gemeentelijk beleid heen. Kortom, de gemeenten in Noord Holland worden even grof buiten spel gezet. Een aantal van deze gemeenten zoals Velsen en Amsterdam hebben gedegen plannen om windmolens te plaatsen op hiervoor goede locaties. Bond heeft er schijt aan.

In Noord Holland zijn er op dit moment iets meer dan 300 windmolens. Gezien de aard van de provincie, de geografische ligging en de wind over dit vlakke land maar een zeer mager aantal. Maar mensen hebben geklaagd en de PVV heeft aangegeven dat die dingen landschapsvervuilend zijn. De huidige provinciale coalitie heeft zich als een schoothondje laten intimideren door de PVV en dat beleid overgenomen. Belachelijk natuurlijk, wanneer we vanaf een afstandje naar onze aarde kijken. We helpen die aardkloot aardig naar de verdommenis en hier en daar zijn we zo ver dat in te zien. Dus, andere vormen van energiewinning. Windenergie is hier een goed voorbeeld van. Maar, nee hoor, de provincie wil het niet.

 

Nederland loopt al achter bij de invoering van schone energie bronnen. Noord Holland wil dus nog een stap terug. Een hele slechte zaak. Een alternatief kan natuurlijk zijn, dat Noord Holland wel een beleid neerzet waarbij richtlijnen worden gegeven van waar je zo’n windmolen wel, of niet, mag plaatsen. Dat zou constructief zijn. Juist bij gemeenten zie je dat men open staat voor alternatieve energie. Daar zien ze de lokale mogelijkheden en willen die benutten. Jaap Bond is dan wel erg bout om zo’n algemeen verbod af te geven.

Logisch dat veel mensen niet meer in de politiek geloven. Niemand begrijpt dit. Ik ben blij dat er zoveel gemeenten afgelopen donderdag hebben ingesproken, maar ook politieke partijen en milieuorganisaties. Nu maar hopen dat Bond niet alleen dom, maar ook niet doof is!

referendum HOV

Een lastig pakket. De macht van een kleine groep, welke een grote meerderheid lijkt te zijn. Deze weken zien we het in de Arabische wereld. Hevige rellen naar aanleiding van een film, waarin de profeet Mohammed wordt afgebeeld. Staat nu de hele Arabische wereld op z’n kop, of is er sprake van een aantal kleine felle groeperingen, die als een soort automaat aangezet worden? Dicht bij huis lijkt het zelfde aan de hand.

Vrijwel vanaf het begin van mijn politieke carrière in Velsen is de HOV (Hoog Openbaar Vervoer) onderwerp van gesprek. En is zijn voorstanders en tegenstanders. Inmiddels lijkt het of de gehele burgerbevolking tegen de HOV is. Naar mijn idee worden de tegenstanders door een klein groepje mensen gemobiliseerd en vooral ook opgejut.

Op dit moment ligt er een verzoek een Referendum te houden te stoppen met de verdere aanleg. Vanuit democratisch oogpunt zou ik het verzoek moeten steunen. Alhoewel, de achtergronden geven mij in dat er nogal wat rammelt aan het verzoek. Zo’n verzoek moet je toch niet steunen?

De afgelopen jaren heb ik veel gediscussieerd over die HOV. Er zijn twee soorten tegenstanders. Mensen die mordicus tegen zijn en mensen die tegen de huidige plannen van bepaalde deeltrajecten zijn en hier een alternatief op willen. De laatste groep zegt niet tegen de HOV te zijn. Nee, zij zijn zelfs voor de komst er van, maar op hun voorwaarden. Met het referendum hebben beide groepen de handen ineen geslagen… Vreemd dus.

Ten aanzien van de tegenstanders heb ik een hoop gediscussieerd, maar telkens viel mij op dat de tegenstanders absoluut niet naar de (mijn) tegenargumenten luisterden. Er was geen enkele opening mogelijk. Daarbij verhardde het standpunt van de tegenstanders keer op keer. En nu ligt hier dan het Referendumverzoek.

In mijn dorp, Driehuis, word ik regelmatig en van diverse kanten bestookt met mails en briefjes om tegen de HOV te zijn. Het wordt een soort indoctrinatie en ik durf nauwelijks meer aan te geven dat ik voor ben. Het lijkt in het dorp niet toegestaan, dat je voor die HOV bent. De druk is zo groot, dat je bijna niet meer tegen het Referendumverzoek kan stemmen zonder gezichtsverlies. Dit lijkt de democratie voorbij. Immers de democratische besluitvorming wordt opzij gezet voor een haast dictatoriale opstelling. Goed ingebed met (valse) sentimenten, verkeerde informatie, onvolledigheid en eenzijdigheid. Maar vooral met een stemming van: je mag niet tegen ons verzoek zijn.

De mensen die tegen de HOV zijn, zijn opgehitst. Dat staat voor mij buiten kijf. Opvallend is ook, dat de grootste tegenstanders in feite weinig met die HOV van doen hebben. Ze wonen niet langs de route, gebruiken vooral veel hun eigen auto en hebben altijd overal kritiek op.

Het proces verloopt goed. Ten aanzien van deeltrajecten is inspraak en overleg en dit leidt dan ook regelmatig tot kleine of wat grotere aanpassingen. Bij bewoners is sprake van veel beeldvorming, niet altijd ingegeven door de tegenstanders. Nee, men heeft onvoldoende kennis van zaken, gaat uit van vooringenomen standpunten en wil eigenlijk geen verandering. Mij valt op dat wanneer ik tijd en rust krijg om uit te leggen waarom de HOV er wel moet komen en wat de effecten zijn, men over het algemeen anders naar het verhaal gaat kijken. En sommige lieden knikken “ja”bij mijn verhaal, maar draaien zich om en blijven gewoon bij de tegenstanders. Sorry, maar daarmee is niet te regeren. Moeite heb ik ook met een aantal mensen die zich hebben verenigt in het tegenfront en dan zeggen: zelf ben ik wel voor, maar ik neem het voor de anderen/ mijn buurt op. Wat deze mensen willen… ik weet het niet. Van alle kanten wordt er stevig gemanipuleerd. Maar ik moet deze week besluiten of ik voor of tegen het Referendumverzoek ben. Een lastig pakket.

Groot verlies

Het is triest. Een verlies van ongeveer 2/3 en van 10 naar 3 zetels. Het verlies was geen verrassing, maar de omvang hiervan wel. Ik maak mij zorgen om ons politieke klimaat en zorgen om de toekomst. Nederland stuitert politiek van hot naar her en van een politieke cultuur (zoals in Frankrijk) lijkt hier geen sprake.

Het grote verlies van GroenLinks heeft naar mijn idee enkele zeer aanwijsbare redenen. Je moet niet in de teleurstelling blijven hangen, maar lering trekken uit de huidige stand van zaken. Zo slecht als nu heeft GroenLinks er sinds haar oprichting niet bij gestaan. Eerder dit jaar schreef ik een blog over de organisatie van GroenLinks. Die is niet goed op orde en het betreft geen goed lopende machine, maar nu gaat het vooral om de politieke pijn.

Media.

De grootste boosdoener is mijn inziens de media. Om te beginnen heeft de media te overdreven ingespeeld op de interne onrust van GroenLinks en de aanval naar de macht van Tofik Dibi. De media is er op ingedoken en ieder woord onder de vergrootglas gelegd om vervolgens de partij als een negatief zooitje af te schilderen. Maar, zo erg was het allemaal echt niet.

Tijdens de campagne heeft de media teveel ingespeeld op de prognoses. Opvallend is dat GroenLinks in veel debatten (en nieuwsitems) redelijk buiten schot is gehouden. Vreemd, daar waar D’66 er wel bij werd gehaald, werd GroenLinks buiten gelaten, terwijl beiden toch 10 zetels hadden. Zichtbaarheid is van belang, en de media heeft hier dan ook een flinke rol in gespeeld door GroenLinks weinig zichtbaar te maken, en wanneer er dan iets in het nieuws was kon men veelal op negatief nieuws rekenen.

Overigens lijkt het CDA ook zeker slachtoffer van de media. En dat is terug te zien in de resultaten. Het gaat niet meer om de politieke boodschap, maar om het feit welke invloed de media op jou partij weet uit te oefenen. De impact hiervan is vele malen groter dan velen zich realiseren.

Lijsttrekker.

De actie van Dibi was een messteek in de rug van Sap. Toch heb ik zelf al vanaf het begin gezegd dat het niet vanzelfsprekend mocht zijn, dat Sap lijsttrekker werd. Nu zijn de meningen natuurlijk verdeeld, maar mijn visie is dat Sap iets mist als lijsttrekker. Ze heeft te weinig charisma, te weinig humor en komt soms veel te naïef over, waardoor zij op alles serieus in gaat. Dat zij een begenadigt politica is stel ik niet ter discussie, maar de rol van lijsttrekker heeft zeker ook andere ingrediënten nodig. Deze mist Sap, mijns inziens, teveel. GroenLinks had zich hier veel beter bewust van moeten zijn. Met een betere en meer charismatische leider had GroenLinks zeker meer kansen gehad. Laat dit zeker een les zijn voor de toekomst.

Kandidaten.

Zelf heb ik mij plaatsvervangend geschaamd tijdens het congres, alwaar de kandidaten werden verkozen. Een circus, en niet kwaliteit was aan de orde, maar de show. Erg cynisch misschien, maar het komt er wel voor een deel op neer. Er is onvoldoende stil gestaan bij een tactische en kwalitatieve lijstopstelling. Los van de individuele kwaliteit van veel kandidaten, die eigenlijk teleurstellend was. Naar mijn idee hadden Jesse Klaver en Linda Voortman de nummers 2 en 3 moeten zijn. Immers het gezicht van Ineke van Gent verliet de Tweede Kamer en Dibi had zijn eigen glazen ingegooid. Bijna niemand in mijn omgeving kende de andere kandidaten, uitgezonderd Sap, Klaver en (wel al in mindere mate) Voortman. IK denk dat je hier serieus goed naar moet kijken, om tijdens een campagne in beeld te komen.

Programma.

Ik heb de meeste stemwijzers gedaan en kwam (gelukkig) telkens op GroenLinks uit. Toch waren er enkele grote punten van twijfel. Punten, die zeker in het progressieve beeld van GroenLinks niet passen. Zo was het punt de WW terug te brengen naar een jaar een hele slechte. Immers de partij heeft niet gekeken naar de feiten op dit moment. Het grote aantal werklozen, de economische omstandigheid en de houding van banken (en grootkapitaal). Wanneer GroenLinks een zege had gehad zou ik nu al een jaar geen inkomen hebben. Nu heb ik nog een jaar om iets te vinden. En dan merk ik, 56 jaar, 26 jaar dienstverband, dat zelfs drie jaar een relatief korte periode is. Van GroenLinks had ik een meer realistische en meer creatieve oplossing verwacht.

Een ander heikel punt was de drankleeftijd. Van 16 naar 18. Probeerde GroenLinks hiermee populair te zijn? Qua stemming was het hier ook nog even spannend op het congres. GroenLinks had juist aan 16 vast moeten houden en hier een goede toelichting op moeten geven.

Slotsom.

Ja, het verlies van GroenLinks is zeer goed uit te leggen. Het grootste deel van de teleurstelling moet toch echt binnen de eigen gelederen gezocht worden. En natuurlijk spelen de media een grote rol, maar GroenLinks heeft ook wel haar best gedaan deze rol toebedeeld te krijgen. Dit grote verlies was niet nodig geweest en ik ben teleurgesteld in mijn eigen partij. Ze hebben het (teveel) laten lopen. Hoe mooi was de klapmachine tijdens het congres… maar jongens, laat al dat geklap nu eens, en probeer met elkaar naar een echt goed programma te kijken en met een kritische blik een echt goed lijst te presenteren. Deze uitslag had niet gehoeven!

Toen ik vannacht thuis kwam van het tellen en de uitslagenavond zat er een egel voor de deur. Best wel symbolisch eigenlijk, vooral omdat het voor het eerst was dat een dergelijk diertje onze tuin zichtbaar bezocht…

Op missie

Lichtbewolkt, een aardig briesje. De groep baant zich een weg door het hoog wuivende riet, langs de rivier. Het is er groen en langs de dijk staan rechte bomen. Het duurt niet lang of wij komen aan bij ons bivak.

Na de nacht staan wij in de tent. Iedereen maakt zich klaar. Wij, mijn vrouw en ik, kleden ons aan, maar telkens weet ik niet het juiste overhemd aan te trekken. Mijn vrouw helpt mij. Dan ben ik klaar en met volle bepakking loop ik de manschappen achterna. Waar mijn vrouw vervolgens blijft is mij onbekend.

De groep opereert in eenheden van vijf man. Het landschap wordt al snel ruwer en droger. We lopen voorzichtig door het hoge gras. Een enkele keer is er een confrontatie met de vijand. We worden beschoten en uiteindelijk heb ik zelf vier mensen neergeschoten. Hartstikke dood. Langzaam vordert onze reis. Ik voel de spanning, maar het doet mij niets. Het doden van de vier doet mij evenmin iets. Bij een open plek komen we onze collega’s tegen. Een van hen werpt een granaat. Niet goed, achterhands laat hij het projectiel los, die vervolgens tegen een op de grond liggende boomstam blijft liggen. Met een spurt tracht hij weg te komen. Een college heeft echter ook al een granaat gegooid, exact in de loop van de ander. Vluchtend voor zijn eigen granaat wordt hij door de ander gedood. Toeval. Wel vervelend. We gaan door. Een diepe loopgraaf, hoog gras en een soort dakje boven ons. Tussen de spleet door zien wij de vijand lopen. Stil gaan wij voort.

We gaan verder. Of er niets aan de hand is. Aan de rand van een dorp zie ik een soldaat met bril. Ik leg aan en vuur. Meerdere keren, maar hij blijft overeind. Dan ontdek ik dat ik geen patronen meer in mijn geweer heb. In hemelsnaam, hoe moet ik dat ding laden? Geen idee en ik sta een poosje te klooien. Uiteindelijk lukt het mij, terwijl ik hoor dat de brildrager een van de onzen is. Er wordt gemeld dat ik er niets aan kon doen te willen schieten. Gelukkig.

Er dichtbij, eveneens aan de rand van het dorp is ons bivak. Een oud huis, kaal en raamloos. De wind heeft vrij spel. Het staat over een heuveltje en de wind heeft vrij spel. Ik moet een sanitaire stop doen en loop het plein, aan de voet van het heuveltje, over. Een stoet vreemde gedrochten trekt voorbij. Het is de lokale hardloopwedstrijd. Uitbundig versiert. De een solistisch, anderen in een soort kano. Ik draai mij weer om en ga naar het vervallen café. Opgetrokken uit golfplaten, roestig en donker. Een smal trapje leidt door een lange donkere gang naar de wc. Achterin. Andere soldaten zijn mij voor. Er is een lange rij. Ik wacht niet, maar ga naar een winkeltje even verderop. Zijn wij in Afghanistan? Zo’n soort land is het wel. Daarna loop ik terug. Het trapje op. Er staat een lange rij burgers voor de wc. Nu is de wc een golfplaten hokje op een dak. Een man met lange grijze wapperende haren dringt de rij voorbij. Ik werk hem tegen de grond. Dan is de laatste soldaat klaar en ik mag. Het hok is te klein. Een paar jongens staan opmerkingen te maken waarmee zij me te kijk zetten. Ik versta ze niet, maar weet toch wat ze zeggen. Ik kan het hok niet in. Het is te klein, maar ik moet vreselijk pissen.

En inderdaad, ik moet mij haasten naar de wc. Een vreemde droom. Alleen al het feit dat ik overtuigt pacifist ben en rustig droom zonder enige schroom vier man neer te hebben geknald. Het feit dat ik mij niet aan kon kleden en moeite had met mijn geweer gaven aan dat ik totaal onvoorbereid in dat leger zat. Ik deed het zonder gevoel. Vreemd, want ik gruwel van die omstandigheden, veelal bij het zien er van. Wat deze droom betekent… ik weet het niet. Op de een of andere manier ben ik blijkbaar strijdvaardig. In de wakkere wereld maar eens ontdekken wat deze strijdvaardigheid is….

Dilemma

Een huis in Turkije

Veel mensen zullen het hebben. Je gaat op vakantie, komt terug en denkt: ik wil eigenlijk daar wel wonen. Zelf heb ik dat al vele malen gehad. Dit keer echter heeft het toch een andere lading.

voor het zelfde geld als dit huis in IJmuiden




Een Tofas Kartel

Nederland stuurt mij weg. 12 september mogen we weer gaan stemmen, maar ik vrees dat de politiek dermate weinig veranderd, dat mijn situatie zich positief kan keren. Dat betekent dat ik over een jaar geen inkomen meer heb. Mijn huis niet meer kan betalen en wij de schamele WOA uitkering van Reina moeten gaan delen. Een probleem voor mij is ook nog eens dat GroenLinks in haar verkiezingsprogramma de maximale uitkeringstijd van de WW terug wil brengen van 3 jaar naar 1 jaar. GroenLinks staat duidelijk niet stil bij de oudere werklozen, en deze veelal kansarme groep. Noch bij het feit dat de economie in korte tijd dermate zal veranderen dat de ouderen helemaal niet meer aan het werk komen.

of de BMW?

Dus, over een jaar heb ik geen cent meer (mits ik niet toch nog een baan vind). Moet ik dan in Nederland blijven en neerdalen tot een zekere mate van armoede? Ik ben bij mijn schoonzus in Turkije geweest. Zij woont er al 25 jaar en het is goed toeven daar. Ook al is het politieke klimaat in Turkije ook enigszins twijfelachtig, het leven is er goed en goedkoop.

Het brengt mij in een groot dilemma. Mocht het lukken ons huis te verkopen dan houden wij (hopelijk) nog eigen geld over. In onze gemeente kan ik dan een eenvoudig tussen huis kopen. Voor het zelfde geld een vrijstaand huis met vijf slaapkamers en zwembad in Goçek. Mijn BMW zal ik moeten verkopen. In Turkije reed ik rond in een Tofas (Turkse Fiat).

In Nederland iets voor mijzelf beginnen is lastig. Met belastingen, met regels, etc. In Nederland kunnen we amper leven van de uitkering van Reina, maar in Turkije lukt het prima. En daar kan je vrij eenvoudig iets opzetten voor een extra inkomen. De belastingen zijn er lager en alles is eenvoudiger. Toch een prima klimaat en omstandigheid om een rustig leven op te bouwen en te leiden. En in plaats van veel regen en kou, maanden lang echt zomer en dragelijke winters. Zelfs mijn hernia is minder een belemmering in de warmte. Ik heb echt het gevoel dat Nederland mij het land uit stuurt. En inmiddels is het niet een leuk ideetje, maar een serieus dilemma. Het kan wel eens bewaarheid worden. Op voorhand: Nederland bedankt!



of regen



of zon