Dat de moderne mens steeds meer moeite heeft met directe communicatie is geen nieuws, sinds wij mondiger zijn geworden en beschikken over een uitgebreide digitale instrumenten. Je kan beter een mailtje sturen, dan elkaar ergens op aanspreken. Het is makkelijker bezwaar maken, dan te overleggen. Bovenal noopt de nieuwe media de mens bij zijn gelijk te blijven.
Wij vervreemden van elkaar. Dat valt mij steeds weer (en meer) op. Een voorbeeld is de verhuizing van het Islamitisch Cultureel Centrum (ICC) in IJmuiden. Raadsleden worden bestookt met mail en bezwaren van omwonenden. Er is een geschikt pand, maar de bestemming moet worden aangepast. En daar komen bezwaren op. Op zich niet bijzonder, maar het valt mij wel op dat ik een vooringenomenheid bespeur. Wanneer ik mij in de materie verdiep valt mij op dat sommige mensen hun uiterste best doen om met allerlei technische argumenten te komen, maar nergens kan ik iets terug vinden over een contact tussen de bezwaarmakers en de leden van het ICC. Daarbij zie je vaak dat al die technische argumenten vaak net niet correct worden gehanteerd of geïnterpreteerd.
Een ander voorbeeld is het Hoogwaardig Openbaar Vervoer (HOV). In mijn dorp, Driehuis, is een beeld ontstaan waardoor het dorp tegen de HOV is. En als inwoner van Driehuis moet je tegen de HOV zijn. Wat mij op valt is dat de tegenstanders maar niet luisteren naar de juiste argumenten en maar door blijven denderen op het verkeerde beeld. Ja, het verkeerde beeld wordt alleen maar versterkt. Er wordt misschien wel naar de nadere mening geluisterd, maar deze wordt niet gehoord.
We hebben gelijk. En niemand die mijn gelijk kan aantasten. We hebben gelijk, en we houden gelijk. Bij de twee voorbeelden probeer ik aan te geven hoe de maatschappelijke impact van een dergelijke botte houding is. Bot, ik kan het niet anders noemen. We bespeuren iets, vinden er wat van, en zo is het. Immers, we beschikken over zo veel informatie (tegenwoordig), dat wij ons allemaal als deskundigen zien. En een deskundige heeft gelijk. Toegeven dat een ander ook gelijk kan hebben wordt gezien als een daad van zwakte.
Ook in het klein zie je dit steeds meer. Gisteravond had ik een bijeenkomst. In die bijeenkomst spraken wij over communicatie. Leidraad was een schriftelijk stuk. In dat stuk werd een naam genoemd. Voor de een was dit totaal onschuldig, voor de ander zeer gevoelig. Opvallend is dat telkens werd genoemd dat het schriftelijke stuk niet kon zonder die naam te noemen. Daarin werd het eigen gelijk zonder motivatie, of enige toegeeflijkheid overeind gehouden. En hoe simpel is het, wanneer het probleem opgelost was, door alleen maar die naam eruit te halen? Dan was er niets aan de hand. Sorry, dat ik met dit voorbeeld even wat cryptisch ben, maar dat kan niet anders. Mij gaat het er om dat men soms zo weinig toegeeflijk is en zo sterk zijn of haar gelijk wil hebben, dat het tot heel wat leed en ongemak leidt. Eigenlijk gaat het allemaal over niets.
Laten we stoppen onze woorden eens continue op de meetlat te leggen, laten we stoppen ons zelf eeuwig als deskundigen te zien, laten we stoppen gelijk met de hakken in het zand te gaan staan. Het wordt tijd dat we weer eens gewoon, en met open vizier, met elkaar gaan praten. Onbevangen, een open gesprek. Geen gesprek vanuit een vooringenomen standpunt, maar naar elkaar luisteren en open staan voor elkaar. Tjonge, wat een leed zal daar mee voorkomen kunnen worden.
 |
| open en onbevangen: paradijselijk... |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten