De Tour zit er op. Het enige sportevenement dat ik volg. Misschien omdat ik zelf in 2007 van Haarlem op de fiets naar Interlaken (Zwitserland) heb getrapt.
Voordien keek ik inderdaad ook de Tour niet. De laatste jaren dus wel. En nu is er weer een editie voorbij. Wiggins is de winnaar. Dat was al duidelijk, de afgelopen week. De kranten schrijven over de Nederlanders in de Tour. Ze worden afgeschilderd als verliezers. Het lijkt het Nederlandse voetbal wel. Vooraf worden wij wereldkampioen, en achteraf is het een falend zooitje ongeregeld. Blijkbaar had Nederland toch minstens een dagzege op haar naam moeten zetten. De laatste keer was 2005, dus in 2012 werd het weer tijd. Maar het liep even anders en de Hollandse renners worden het schrobputje in geschreven.
Ik wil daar verder niet te veel op in gaan. Een uitzondering daar gelaten: Laurens ten Dam. Laurens is mijn held. Een hele sympathieke wielrenner, eentje die je tenminste nog eens in de kroeg tegen kan komen. Je kan hem verstaan. Hij heeft humor. Het is gewoon een leuke vent.
Maar bovenal heb ik ontzag voor zijn prestaties. Voor mij is Laurens dan ook de Nederlandse held van de Tour. Regelmatig zagen we hem voorin zwoegen. Regelmatig trok hij de wedstrijd naar zich toe, ondanks dat de zege hem ontbeerd bleef, maakte hij de Tour wel degelijk. Volgend jaar, of daarna zie ik hem zeker een keer de Tour winnen. Althans, een dagzege maken. Gezwoegd heeft hij, getrapt, gestreden, de wedstrijd gemaakt en we zagen hem heel wat keertjes vooraan in zware etappes. Laurens: plumeau!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten