Verkeer(d)

Het is in Turkije niet onmogelijk letterlijk de weg kwijt te raken. Wanneer er wegwerkzaamheden zijn gaat het verkeer hier immers gewoon door. Nou ja, gewoon, soms moet je het voertuig door modderpoelen, langs gaten en over zand bergjes sturen. Los van de wegwerkzaamheden is het verkeer in Turkije al een beetje bijzonder, zeker niet naar het voorbeeld van het verkeersgedrag in landen aks Nederland en Duitsland, nog minder als in landen als Zwitserland en Noorwegen.

Met mijn mondiale verkeerservaring vergelijk ik het verkeer hier eerder met een land als Venezuela. Kortom, men rijdt hier nogal eens al oude kranten, de wegen zijn bijzonder en borden en verkeerslichten hebben geen of een beperkte functie.

Tussen Fethiye en Dalaman is men de vierbaansweg (al naar gelang je er vijf, zes of zeven banen van maakt natuurlijk) aan het renoveren. Eerst lag er een laag van een soort pek met steenslag en nu komt overal echt asfalt! Inmiddels is men bij het laatste stuk aangekomen, rond Göcek.

Een baan wordt gerenoveerd, terwijl het verkeer als tweebaansweg over het andere deel wordt geleid. Wanneer en hoelang de situatie stand houdt is per keer kijken. De noordelijke rijbaan (sorry, het is een klein beetje een technisch verhaal) is als eerste aan de beurt geweest. Dus, die is klaar, zou je redelijkerwijs mogen denken. Vervolgens werd de zuidelijke kant aangepakt. Een deel daarvan was een poos open gesteld, maar werd later ook weer dicht gegooid.

Afgelopen week waren beide rijbaan geasfalteerd en open voor verkeer. Eindelijk klaar!

Gisteren echter moest ik naar Fethiye. Wanneer je de berg af komt kan je niet links af, maar moet je eerst naar Göcek, om bij het benzinestation door te steken naar de andere rijbaan.

Gisteren reed ik dus de rijbaan op..., maar in mijn snelle alertheid zag ik links van mij, op de andere helft, een auto in mijn richting rijden. Prompt druk ik het rempedaal in, rijd achteruit en ga via een geïmproviseerde oversteek naar die andere rijbaan en naar links.

Op de terugweg was inderdaad de noordelijke rijbaan afgezet en bij het dorp voor ons stonden ook pilonnen om aan te geven dat de rijbaan was afgezet. Dus, in file naar boven, want op dat laatste heuveltje komt vrachtverkeer amper stapvoets omhoog. Bij een van de geïmproviseerde doorsteken schoot ik naar de verkeerde, afgesloten baan, omdat ik toch halverwege naar rechts moest. Heel gewoon in Turkije. Ga er nooit van uit dat er geen verkeer is op afgesloten rijbanen!

Later die middag moest ik de andere kant (Dalaman) op. Ik kende de situatie en nam direct de zuidelijke baan. Wel viel mij op dat er hier op de noordelijk baan niets wees op het feit dat de weg afgesloten was.

Bij de pomp stond een grote pick-up op een talud tegen een paal geparkeerd. Behoorlijk beschadigd. Ik dacht al dat dit het gevolg van de onoverzichtelijke situatie was en hier het gevolg van een verkeerde uitwijk situatie aan de orde was.

Een goed uur later reed ik terug. Het viel al op dat in Göcek wel erg veel verkeer over de afgesloten rijbaan reed. In de verder blauw zwaailicht en al snel zag ik dat het zwart van de mensen stond. In mijn beleving wel heel veel aandacht voor het wegslepen van die gestrande pick-up.

Foute beleving. Er was een nieuw ongeluk. Naast de ambulance lag een rode verkreukelde brommer. Daarvoor een blauw plastic zeil, meer een grote open geknipte vuilniszak. In eerste instantie keer ik naar een tweetal voetzolen. Door de gendarme werd ik er langs geleid. Ik rij dan ook rustig door (velen gaan ook nog eens stoppen en kijken). Kijken doe je ongewild wel... Boven het plastic zwart haar, een enorme plas bloed en iets van drab... Het was voor mij duidelijk dat deze, waarschijnlijk, jonge man hartstikke dood was.

Later bleken mijn zwager en schoonzus op diezelfde plaats (bij de benzinepomp) aan een zwaar ongeluk ontkomen te zijn. Bij hen was het gevolg dat een busje ergens tegenaan knalde. Dus minimaal drie ongevallen op één dag op dezelfde plek! En later hoorde ik dat er twee doden gevallen waren.

Dat is dus Turkije. Waarschijnlijk zijn mensen die via dezelfde weg van boven kwamen gewoon de noordelijke rijbaan opgereden, en bij het oversteken om naar het dorp te gaan niet goed naar beide kanten hebben gekeken, maar alleen naar rechts. Simpelweg omdat men zich niet realiseerde dat de situatie wederom veranderd was, er niets van wegwerken re merken was en de weg beschouwd werd als "klaar".

Daarnaast rijdt men zeer divers in Turkije, qua snelheid. Verkeersborden hebben vrijwel geen invloed. Zo rijdt men 120 door de bebouwde kom over die grote weg, omdat je nauwelijks realiseert dat een gewoon alleen maar een brede weg is. Anderen rijden er amper twintig. Vervolgens hangt de helft aan de telefoon en 5% minstens heeft altijd wel teveel alcohol op. Bochten snij je af en lijnen zijn niet meer dan versiering. Bij een stoplicht (die gaan hier via oranje naar groen en er is een licht met de verstrijkende seconden) rijdt men nog voor het licht echt groen is. Wanneer het oranje wordt knippert eerst het groene licht, maar dan kan je nog rustig nét het rood mee pakken. Een verkeersmentaliteit en gedrag van lik mijn vestje. En vrij gevaarlijk. Deels staan er borden waarvan de betekenis onduidelijk is. Op die grote weg staan soms borden met een zebrapad en 50 km. Maar een zebrapad, daar stop je niet voor, dus blijf je gewoon doorrijden. Of er staat een bord zebrapad, maar er is er helemaal geen.

Controle is er niet of nauwelijks. Op de grote weg staat politie. In de morgen aan de ene kant, 's middags aan de andere. Hooguit controleren ze op papieren. En iedereen weet zowat waar en wanneer ze er ongeveer staan. Dus het verkeer kán ook een Wild West rodeo en een zandpad in een zijn. Ook ik, en vele langer verblijvende buitenlanders, passen hun gedrag aan het verkeersbeeld aan. Maar, rijden in Turkije is voor mij altijd scherp zijn en honderd procent opletten. Immers, ik vertrouw geen enkele Turk die zich op de openbare weg voort beweegt. Op geen enkele weg!