de blog

Sinds enkele jaren schrijf ik blogs. Een tijdje zeer regelmatig, en periodes juist zeer onregelmatig. Inmiddels hebben bijna 80000 mensen mijn blogs gelezen. Dat is leuk, dat streelt ook. In eerste instantie schrijf ik voor mij zelf, van mij af. Het doet goed dat je daar toch een aantal mensen mee bereikt. Grappig is ook de stistieken. Op dit moment heb ik opvallend veel lezers uit Rusland. Een aantal dat ver uit steekt boven het aantal lezers uit Nederland.Het is sowieso leuk te zien hoe wereldwijd het internet inderdaad is, want op de vreemdste plekken worden mijn blogs gelezen. Vooral soms ook op geheel onverwachte plaatsen. Een oude blog, over Velserend, wordt nog steeds zeer regelmatig gelezen. Een blog waar ik ook al veel reacties op heb gekregen, natuurlijk van oud inwoners van Santpoort en Bloemendaal, maar ook van mensen die daar nog steeds wonen en het verhaal veel herinnerngen naar boven halen.
Een serie over mijn verblijf in Turkije heb ik vooral voor geinteresseerde achterblijvers geschreven. Een serie die ook veel gelezen is en met name van vrienden en bekenden waardering ontving hen zo te informeren over het andere leven.

De blog is ook een uitlaatklep. Voor gevoelens van verdriet en boosheid. Het laatste heb ik in 2014 nadrukkelijk de wereld in geschopt. Niet altijd even genuanceerd, maar wel gemeend. Mijn teleurstelling in de maatschappij heb ik meer proberen te nuanceren en is ook zeker iets wat ik meen. De blog is ook een instrument meningen te verkondigen in de hoop dat er soms iemand is, waarbij een lichtje aan gaat en het idee ontstaat dat hier niet altijd onzn wordt verkocht, maar soms hele zinnige prikkels aan ons denkvermogen.
Literair zijn de blogs over het algemeen niet, wel zeer divers. Zelf sta ik versteld van het grote aantal wat ik inmiddels geschreven heb. En ondertussen ben ik ook nog druk bezig met mijn politieke manifest, het Sokatisme. Veel werk, maar het begint vorm te krijgen. In de blogs heb ik hier al een enkele keer een beetje aandacht aan geschonken, maar ik werk er naar om het gehele verhaal af te ronden.

Ik schrijf, als ik schilder. Ik bedoel dat ik schrijf en schilder, omdat ik dat "moet". Ik heb een soort onbedwingbare uitingsdrang in woord en beeld. Mijn hele leven schrijf ik al. Verhalen, ooit is het gelukt een echte roman te schrijven. Slecht en nooit uitgegeven, maar het was een roman. Ik heb journelatsieke stukken geschreven, artikelen over specifieke onderwerpen, waaronder mijn werk en filmanimatie. Verhalen, fictie en non-fictie. Ik geniet er van en wil mijn vingers over die toetsen laten glijden. Die stuiterende gedachtenstromen van mij in banen leiden. Op papier, op doek.

Woorden en beelden zijn mooi. Kwalitatief is mijn schrijfwerk niet iets van topniveau, maar dat interesseert mij weinig. Het is leesbaar en ik kan het kwijt. In feite gaat dit ook op voor mijn schilderijen. Het plaatje moet "mijn" plaatje zijn, goed of niet goed, en ieder moet daar het eigen verhaal bij kunnen maken.

De blogs, het schrijven en het schilderen..., het is mij nog niet genoeg. Ik zou veel meer willen. Mij op meer manieren uiten, of je het nu kunst noemt of niet. Helaas word ik getart door de beperkingen van het leven; tijd, conditie, geld, ruimte..., noem maar op. Wie weet komt het nog. Zo ben en blijf ik niet alleen iemand die wil uiten, ik wil ook creeren. Zoals laatste dat ik schreef over een treinbaan in de tuin. Lijkt me geweldig! En zo zijn er zo veel zaken die prikkelen.Dat is wat ook ook met de blogs wil. Het heet "Prikkers", omdat ik met wat ik van mij afschrijf anderen wil prikkelen. En soms prikkel ik nauwelijks iemand, de andere keer blijkbaar velen. Dat is juist het boeiende van de blogs. Het is lekker laagdrempelig, en toetsen zijn tegenwoordig overal binnen handbereik. Wat dat betreft hoop ik nog vele blogs te kunnen schrijven.

Ondertussen (ik dwaal soms ook graag af) zit al enkele uren een man in de verte te zingen. Of het een trouwerij is, begrafenis of ander feestje, geen idee. Het klinkt monotoon en afschuwelijk en het gaat maar door. Door ook wat andere muziek denk ik aan een "feestelijk" iets. En dat brengt mij er op, dat men hier in Turkije eigenlijk niet weet hoe je een feestje moet bouwen. Ga ik binnenkort in nederland dus maar weer eens doen. Met deze dwaalgang geef ik wel aan hoe ik ook op gedachten kom tot een blog. Feestvierende Turken, ik kan er een blog over schrijven. Komt vast ook nog wel.

Deze blogs is weer eens wat anders en dat is omdat ik gewoon even kwijt wil hoe fijn het is om blogs te kunnen schrijven. Toch een van de mooie dingen, die de moderne wereld met zich mee brengt. Maar, ik ga d'r even een eind aanbreien. Mijn nieuwsgierigheid kriebelt..., ik ga eens even in het dorp kijken, om welke reden wij met al die jammerklanken geplaagd worden. Heerlijk, binnenkort gewoon weer eens een kerkklok te horen. Een misschien wel bij de Bevrijdingsfeesten aanwezig te zijn. Ik begin alweer helemaal te dromen. Tot ziens dus maar!