Januari

Het is nog steeds niet voorbij; januari. De maand die nooit op houdt, een half jaar duurt en waar iedereen juist zo snel mogelijk van af wil. Of je nu in Nederland, of in Turkije zit, die maand komt maar niet om. En dat terwijl de dagen razendsnel aan je voorbij schieten. Wat wil je ook, januari bestaat uit een rits korte dagen. In december zijn de dagen ook kort, maar heb je het zo druk met van alles, dat december "gezellig" is. Januari niet. Er is niets in januari, dus ervaren we de korte dagen en de lange maand. De jaarwisseling lijkt al een eeuw geleden, maar het is nog immer januari. De tijd lijkt stil te staan.

Wanneer ik, voortijdig, terugblik zie ik wat ik allemaal al niet gedaan heb in deze maand. Dan denk je bijna, dat je al een jaar bezig bent. In deze maand zijn we al naar Ortaca, Muğla én twee keer in Fethiye geweest. Daarnaast ben ik al een keer of zes op de berg geweest, heb ik 10 zakken kolen gebrand, een zak hout, drie dagen in de penarie gezeten, een leuke tochtje gemaakt, weliswaar in combinatie met Fethiye, maar toch en we hebben met de honden gewandeld. Ja, zelfs meer dan een keer. Chapeau, voor mijzelf.

En het blijft maar januari.



Het lijkt ook wel dat de maand nooit op houdt door het weer. Dat slaat weer op ons bioritme. Rond deze tijd hunkeren onze lijven weer naar vitamine D. Hier ook, het is al een dag of vijf wisselend, met regelmatig regen, veel bewolking en weinig zon. Ik ga neigen te zeggen, dat ik niet meer weet hoe de zon er uit ziet. Gelul natuurlijk. Zelfs vandaag heeft ie nog fel geschenen. Maar, het is nog niet je van het. Overdag zit je wel buiten, maar binnen is het aangenamer. Daarbij, je lichaam past zich aan. Is het nu 14 graden, dan voelt dat als vier graden in Nederland. Vorige week hadden we het bij 20 graden zelfs frisjes, terwijl je in Nederland een moord doet voor twintig graden in januari.



Er is iets met januari. Het is een verdomd mystieke maand. En ieder jaar het zelfde gevoel. Pas eind van de maand merk je dat de dagen beginnen te lengen. Ha, eindelijk. Dat is januari, als ie voorbij is heeft de mens weer perspectief. Dan hebben we het weer over de lente, hoe voorbarig ook, de vakanties en de dagen worden nu merkbaar langer.

De tijd lijkt toch stil te staan, het blijft maar januari.



Januari is de maand van niks. Ja, overlast en een haast stilstaande tijd in de paradox met de tijd die vliegt. Maar wat is januari nu eigenlijk. De echte winter is, in Nederland, pas in februari. December is nog te veel herfst. In februari komen de sneeuwklokjes uit, en gaan de eerste bloemen weer bloeien. In januari bloeit alleen de Helleborus. Wit of lila, maar vooral groen. Januari is net een meisje van dertien; er net tussen in. Misschien daardoor dat deze maand altijd zo lang lijkt. Er is niks te beleven. Tenminste, geen spannende dingen. Ja, hooguit verjaardagen. Ook overlijden er altijd relatief veel mensen in januari (overigens ook in juli, naar het schijnt).  Verder, weinig. Alles sukkelt weer door in het gestage levenstempo. Mensen doen rustig aan, na alle feestdagen. Het tempo is ook even uit de mensen. Ik weet het niet, het blijft maar januari...