ADMOD

Recent is de vereniging van Alle Dieren tegen de Misplaatste Opvattingen over Dieren (ADMOD) opgericht. Natuurlijk heeft deze gebeurtenis plaats gevonden in een dierentuin. Waar anders immers zijn zo veel soorten dieren bijeen en was de gelegenheid het initiatief (afkomstig van een aap) te nemen. Aanvankelijk was er wel een probleem. Soortgenoten spreken over het algemeen dezelfde taal, maar de verschillende soorten begrepen elkaar niet altijd. Gelukkig was er een uil in het park, die een methode ontwikkelde, zodat de verschillende dieren goed met elkaar konden communiceren. En zo was er de oprichtingsvergadering. Een drukte van jewelste en een kakofonie aan woorden.

"In de aap gelogeerd, mensen geven aan dat je dan pech hebt. Nou, een aap heeft helemaal geen pech", sprak de initiatiefnemer.

"Ach wat. Ze zeggen ook zo dom als een varken, maar varkens zijn juist hele intelligente dieren", knorde een grote zeug uit de kinderboerderij.

"Nee, het is zo dom als een koe en zo lui als een varken", zei buurman koe.

"Varkens zijn ook niet lui. Maar, volgens mij zijn koeien wel dom hoor".

" Mooi niet. Wij zijn niet dom".

Het werd echt een heksenketel. Het duurde een tijdje alvorens de leeuw het voortouw nam. Hij wordt immers als koning van het dierenrijk bestempelt.

"Dieren, dieren.... Zo komen we nooit ergens," brulde de leeuw:" laten we het orderlijk houden. We hebben een voorzitter nodig. Wie is de voorzitter?"

Vrijwel alle dieren wezen naar de leeuw. Een enkeling maakte nog de opmerking dat hij het voor een keer prima vond de mensenopvatting te eren en de leeuw tot koning van de dieren te bombarderen, dus tot voorzitter.

Inderdaad verliep de vergadering vervolgens ordentelijk. Een voor een mochten de dieren hun bezwaren uiten tegen de opvattingen welke de mensen hen toebedeeld hadden.

" Zelfs een ezel stoot zich geen twee keer aan dezelfde steen, of wij zo stom zijn. Nou, ik ken geen ezel die zich überhaupt stoot aan een steen".

" En een slang is helemaal geen gemeen achterbaks beest. Mensen zijn bang voor ons door zelf angst te zaaien. Alleen om ons te verdedigen vallen we ze aan".

" En ik kijk dus schaapachtig.... Of ik een slome duikelaar ben. Daar word je toch niet goed van".

Zo veel dieren, zo veel opvattingen werden naar voren gebracht. De uil merkte op dat in bijna alle gevallen de mensen dit soort opvattingen hadden vanuit een negatief perspectief. Dieren deugen niet, zijn dom en niet te vertrouwen, was de conclusie van de uil, waarop weer een heleboel dieren reageerden; " ja, jij hebt mooi praten, uil. Jij bent juist het dier dat mensen wel positief benoemen... Zo slim als een uil...".

Applaus vanaf het plein. De uil droop af, met het schaamrood op de wangen. Tja, hij had gelijk, maar die andere dieren ook. De uil was vrijwel het enige dier dat juist positief genoemd werd.



" Alle opmerkingen met dom... Domme gans, domme ezel, domme hond, dom varken, domme koe, .... Nou, zo kan ik wel door gaan..." De geit sprong na zijn woorden weer op de grond, alwaar hij riep: " en met koppig kan ik ook een rijtje maken; koppig als een ezel, koppige geit, en noem maar op..."

" Mag ik er op wijzen dat het vooral boerderijdieren zijn, die op deze wijze zo gediscrimineerd worden! Reageerde de koe.

" Ja, en ook huisdieren," sneerde de kat er achteraan. De kat? Ja, die was uit de buurt en woonde bij mensen. Eigenlijk hoorde ie niet in de dierentuin. Maar hij hoorde van het initiatief en was ook gekomen. Net als een aantal vogels, insecten, en kleine dieren (waaronder enkele muizen en ratten).

De avond duurde al een tijdje, maar echt verder waren de dieren nog niet. Tot nu toe vielen ze over elkaar om uit te spreken in welk hokje de mensen ze plaatsten. Wanneer je daar goed bij stil stond bleken er vele verwijzingen van het menselijk gedrag gelinkt aan dieren te zijn.



Uiteindelijk nam de leeuw weer het woord. Dat iedereen het met elkaar eens was, leek nu wel duidelijk, maar wat wilden de dieren nu bereiken met hun vereniging, de ADMOD? Daarop werd het beduidend stiller. Ja, dat ze het met elkaar eens waren was al snel duidelijk, maar wat die je er mee? De dieren keken elkaar eens aan.

" Wat bedoel je daarmee, leeuw, wat dien we er mee? Moeten we dan wat doen dan? Is het niet voldoende dat we de vereniging hebben? " Het nijlpaard sprak met enige verontwaardiging. Nou ja, volgens velen begreep het nijlpaard er niet zo veel van. Een van de dames uit de roedel wolven reageerde;" nee, stom Nijlpaard. Een vereniging heb je omdat je er wat mee wilt doen! En ik wil er wat mee doen. Wij worden uitgemaakt voor gevaarlijk en in de mensensprookjes zijn wij menseneters. Dat pik ik niet. Dan kan ik het niet pikken, of ik kan het niet pikken en er wat tegen doen! En wat kunnen we doen? Juist, met ons gedrag reageren op de mensen".

Je kon een speld horen vallen alsmede het kraken van de hersenen van alle dieren. Ja, actie, er moest actie komen. Maar hoe doe je dat? En vooral was het een uitdaging om juist zo te reageren, dat de mensen hun woord geen eer kon worden aangedaan. Kortom, gedrag vertonen wat de mensen niet van dieren verwachtten. Nou, daar komen de mensen zelf al niet uit, laat staan de dieren.

" Nou, we kunnen iedereen die zich negatief over ons uit, of ons op zo een manier hun opvattingen uit, negeren. Bijvoorbeeld met je rug naar hun toe gaan staan. Of je zo opstellen, dat zij je niet goed kunnen zien. Dan komen ze naar de dierentuin, maar zien alleen onze achterkanten", opperde een van de giraffen. Daar werd vrij eenstemmig op geknikt. Al snel deed een volgende vraag zich voor;" maar hoe herken je zo iemand, of weet je bij wie ja dat moet doen?"

"  Zodra een van ons iets hoort van een mens moeten we onmiddellijk het signalement aan elkaar door geven. Er is dus altijd iemand poortwachter. Wie dat is... Dat is een kwestie van opletten. Als het lukt komt iemand naar de dierentuin zonder ook maar een dier goed te kunnen zien".

" Dan zou ik bijvoorbeeld doodstil moet blijven liggen," vroeg de alligator. Ja, niet iedere dier kon zich verstoppen, dus moest er ook andere manieren zijn om vooral geen interesse bij stomme mensen te wekken.



Inmiddels bestaat de ADMOD alweer een poosje. Mede door transporten is de ADMOD uitgegroeid tot een wereldwijde organisatie van dieren. Via vogels wordt onderling gecommuniceerd en afgestemd. Dat leidde tot grappige zaken. Een Amerikaan bijvoorbeeld. Die man bezocht altijd en overal dierentuinen. Ze kenden hem wel. Meestal droeg hij stomme shirts en hij had een hele brede snor. Voor de kooien deed hij altijd of de dieren gek waren en riep ook beledigingen. Tot hij te ver ging, in een dierentuin in Zweden. Sindsdien heeft geen dier hem meer aangekeken. Tenminste zo ver bekend. De man is nog in diverse dierentuinen op bezoek geweest. Hij werd steeds stiller en nu bleek hij al een tijdje niet te zijn gezien. Misschien was hij de eerste mens die was genezen. Dankzij ADMOD, dankzij dat kleine aapje in die grote dierentuin.