Hilde

De kip drentelde een beetje om de haan heen. Dan bleef ze staan, stak haar nek uit en sprak; "Haan, ik kan er niet meer tegen. Jij met al je vrouwen... Ik heb al een week geen ei meer gelegd." De haan bleef wat ongeïnteresseerd staan en keek de kip aan. Meewarig schudde hij zijn kop; "Hilde, wat zeur je nou. Ik heb acht vrouwen. En Ko hebben de mensen laatst weggehaald. Ik moet alles nu alleen doen."  Hilde, zoals de kip blijkbaar heette, zette haar poten op de rulle aarde en schraapte deze open door de poten een voor een naar achteren te bewegen. Meestal kwam er wel iets eetbaars boven. " Nou, je bent toch een grote haan? Jij moet acht vrouwen aan kunnen. Je bent gewoon een luie sodemieter. Je moet niet vergeten, Kees, dat ik je eerste kipje was." Kees, blijkbaar de naam van de haan, draaide zich om. Vervolgens sloeg hij even stevig met zijn vleugels op de borstkas om daarna even stevig te kraaien. Na het gekraai dribbelde Kees op Marietje af en dekte haar. Hilde stond op een afstandje te kijken en bewerkte nog wat rulle grond. Zonder succes, er was niks te vinden nu.

De dag ging voorbij als alle andere dagen. Kees bleef uit de buurt van Hilde en de kippen scharrelden wat rond het huis en door de tuin. Ook toen de vrouw van het huis etensresten neer gooide bleven Kees en Hilde uit elkaars buurt. Hilde bleef uit de buurt van alle kippen. Alleen kwam ze Greet steeds tegen. Greet scharrelde verderop in de tuin met haar vier kuikens. Hilde had niet zo veel met Greet. Wel met de kuikens, al vroeg zij zich af of alle kuikens wel van Greet waren. Er was een zwart kuiken, met van die "sokken" rond de poten. Die leek op geen van de andere kippen hier. Twee kuikens waren wit, ook verdacht. Greet zelf was overigens wel zwart, maar het bruine kuiken was het enige exemplaar dat nog een beetje op Greet leek. Volgens Hilde hadden de mensen stiekem andere eieren in het nest van Greet gelegd. Hilde had geen idee waarom mensen zo iets doen, maar het moest zeker zo gelopen zijn. De kuikens waren eigenlijk geen kuikens meer. Ze waren al zo groot, maar bleven nog steeds dicht bij Greet in de buurt. "Weet je zeker dat het jouw kuikens zijn?" Vroeg Hilde om te sarren. Dat deed ze vrijwel iedere dag. Greet reageerde er niet meer op. Ze lag nu onder de boom, haar buik lekker in de warme aarde gedraaid en de vleugels wat gespreid. In de boom zaten de kuikens. De witte tegen elkaar op dezelfde tak, de andere een takje verder. Hilde stond er maar wat bij. Zij vond het niet prettig in de boom en scharrelde wat verder. Een dikke pier kwam boven, waar zij zich tegoed aan deed.

Bij de etensresten was het nu druk. Kees en zes van zijn vrouwen waren druk bezig al het eetbare uit er te vissen. Niet gemakkelijk, omdat sommige restjes aan de grote kant waren. Tja, die mensen begrijpen ook maar weinig van de kippen. Zo van een afstandje leek het een vredig tafereel. Hilde sloeg het gade. Zij was net even in het hok geweest en had wat gewoon kippenvoer gegeten. Kees bolde zijn borstkas en liet een trotse kraai horen. Kees kraaide de hele dag door. Ook 's nachts trouwens. Hij kraaide maar door, waarmee hij de kippen telkens weer wakker maakte. Vanaf grote afstand werd zijn gekraai door een andere haan beantwoord, of Kees antwoordde een haan uit de verte. Ze kenden die hanen niet eens. En ze hadden het alleen maar over hun kippetjes. En over hoeveel en hoe vaak zij er die dag gedekt hadden. Hilde vond dat maar stom. Maar nu kraaide Kees zo maar, iets wat hij vooral overdag deed. "Ik ben hier," was eigenlijk het enige wat hij dan uitkraaide. Tokkend sjouwde Hilde verder. Tjonge, wat duren die dagen lang, zomers. Hilde had gehoord dat de mensen zeggen dat hanen alleen kraaien om de nieuwe dag aan te kondigen. Zodra het eerste licht over de horizon verschijnt. Hilde vond die mensen maar dom.

Er woonden maar twee mensen in het huis. Een man en een vrouw. Die vrouw was heel aardig en zorgde vooral voor de kippen. Hilde vond alleen wel dat die vrouw soms erg druk was. De man deed minder voor ze, maar hij jatte wel bijna altijd de eieren. Dat vond Hilde nu wel leuk, want ze had toch al een week geen eieren gelegd. Trouwens, dat begreep Hilde niet, de man liet altijd een ei liggen. En dat ei lag er al een hele tijd, maar is nog nooit uitgekomen. Vreemd vond ze dat, maar een eenvoudige kip als zij buigt haar hoofd niet te lang over dat soort moeilijke zaken. Dus scharrelde Hilde weer door, tot ze opgeschrikt werd door luid getok van Rietje. Rietje was de een na oudste kip en ook al een poosje niet gedekt door Kees. Nee, Ko zat altijd bovenop haar. Rietje mocht Kees niet zo. Met snelle tred rende Hilde op het geluid af om te kijken wat er gebeurde. Ze kon haar ogen niet geloven; Kees zat bovenop Rietje. En Rietje protesteerde fel, maar tegen de haan kan je niet op. Als Kees je pakt heb je geen keuze, dan kan je alleen maar genomen worden. Hilde bleef staan. Hilde vond Kees eigenlijk wel leuk. Hilde mocht Rietje ook niet zo, " en Rietje, hoe is het met Kees bovenop je? Je was er zeker wel weer eens aan toe hè, na het vertrek van Ko." Hilde wist dondersgoed dat Kees Rietje dekte om haar te pesten. Maar haar antipathie naar Rietje was zo groot, dat ze niet eens begreep waar Kees mee bezig was. " Wat ben je nou voor een trut Hilde. Je weet heel goed dat ik dit niet wil," en bijna krijsend ging zij verder;" Kees, ga van me af, rot op, weg!" Nu is het voordeel dat een haan nooit zo veel tijd nodig heeft. Terwijl Rietje nog aan het gillen was dat Kees van d'r af moest liep ie alweer tussen zijn andere dames op zoek naar voedsel. Hilde moest daar wel om lachen en keerde zich ook weer van Rietje af.

Onder zacht getok scharrelde allen verder. De boosheid van Hilde naar Kees zakte wat weg. Eigenlijk vond Hilde Kees een geweldige haan. Hij was groot, had een schitterende verenpracht en kon geweldig kraaien. Bovendien waren haar eieren altijd groter geweest, dan wanneer ze door Ko gedekt werd. Dat gebeurde niet zo vaak. Ko zat het meeste op Rietje. Misschien wel omdat Ko ooit het kuiken was van Rietje. Hilde en Kees waren de eerste kippen hier. Rietje kwam pas daarna. Eerst had Hilde kuikens. Zes stuks wel, maar drie waren al snel dood. Eentje was opgegeten door die stomme hond van beneden. Een ander was verkeerd uit een boom gevallen en de derde lag gewoon dood in het hok, toen de ochtend aan brak. Het nest van Rietje was veel kleiner. Ko en Ingrid. De kuikens van Hilde waren op een dag weg gehaald door de mensen, maar Ko en Ingrid bleven. Als er niet zo veel ruzie was tussen Ko en Kees was ie er vast nog. Nu is alleen Ingrid er nog. Greet is een kuiken van Ingrid, net als de andere meiden nu. En alleen Greet heeft nu dus weer kuikens.

Naarmate de dag vorderde werden de kippen luier. Ook Hilde ontweek Kees niet meer zo. En Kees kwam naar Hilde toe, zonder dat zij weg liep. "Eigenlijk heb je wel gelijk. Je bent wel mijn eerste kip. We zijn hier wel samen gekomen. Ik heb je teveel verwaarloost. Sorry meissie."  Als een kip kon blozen stond Hilde nu te blozen. Maar een kip kan niet blozen, dus krapte Hilde driftig met een pootje in de grond. Ondertussen draaide ze haar rug richting Kees en ja hoor, Kees sprong op Hilde. Hilde hoorde je niet, wanneer Kees op haar zat. Maar, ze was Rietje ook niet. Hilde vond het wel prettig.

Tegen het avondschemer verdwenen alle kippen richting kippenhok. In het hok was voer, anders dan wat de mensen buiten legden. Dit was geel, en het waren allemaal zaden. In het hok was een hok. Daar ging Greet in met haar kroost. Hilde nam meestal de stok er boven. Ingrid kwam naast haar zitten. Kees zat op het dak van het dichte hok. De kippen werden stil. De mensenvrouw sloot het hok en de nacht viel.

Kees was vrij stil vannacht. Dit keer kondigde hij daadwerkelijk de komst van de nieuwe dag aan met een geweldig gekraai. Hilde werd langzaam wakker. Er kriebelde iets van binnen. Achter in het hok was een nestje van stro. Een goede plek om je eieren te leggen. Daar lag ook dat ene ei wat er altijd lag. Hilde hobbelde naar het hoekje. Riet zat in het hoekje. "Weg jij, ik moet even." Riet keek op. Ze wist dat Hilde sterker was. "Ik zit goed hoor... Maar goed, ik ga al". Er lagen nu twee eieren. Hilde streek neer. Zonder al te veel te persen legde ze er nog twee bij. Ze bleef op de warme eieren zitten. Eindelijk weer kuikens.

Dan kwam de mensenman binnen. Hilde rende snel weg. Lang bleef hij niet. Het hok liet hij nu open. De kippen konden weer naar buiten. Hilde niet, zij liep naar het hoekje met stro. Er lag nu nog maar een ei. Vast die van haar en ze nestelde zich tevreden op het ene ei. Ze had nog niet door dat dit het ei was, wat er altijd lag.