Hondenleven

Twee gevaarlijk uitziende bekken betasten elkaar met de grootste voorzichtigheid. Scherpe tanden, een rij snijtandjes. De lippen iets opgetrokken, maar aan de achterzijde kwispelen twee staarten ten teken van het grootste plezier.

Ademloos kan ik lange tijd dit tedere spel aanschouwen. Onze hond Loulou heeft sinds kort een maatje, Emma. Loulou is een Golden Retriever. Wij hebben haar nu bijna en jaar. Toen zij kwam was ze vier maanden oud en aangeschaft als maatje voor Ventje. De reden was best triest, omdat ons andere hondje, Noah, erg ziek was en ook niet meer beter zou worden. Gelukkig konden Ventje en Loulou het uitstekend vinden, ondanks dat de formaten van beide meer en meer verschilden. Ventje is immers zo’n klein hondje, terwijl de Golden wel drie keer zo groot wordt.

Loulou is nog jong en gedraagt zich jong, terwijl Ventje alweer 9 jaar oud wordt. De grote hond wordt wat te wild en te enthousiast voor die kleine knul. Dat stelden we wel vast, doch zonder verdere consequenties. Tot het moment dat wij eindelijk weer een woning in Nederland kregen. Een bejaardenflat in IJmuiden. Vanaf nu kunnen we met gemak voldoen aan de eis vier maanden per jaar in Nederland te zijn. Maar om elkaar nu altijd af te wisselen… In dat geval zouden we nog maar vier maanden per jaar samen zijn. Natuurlijk houdt zoiets het huwelijk vast en zeker goed in stand, maar het is niet wat onze voorkeur heeft. Daar de flat zo ontiegelijk klein is en buitenruimte ontbreekt is het geen ruimte om Loulou mee naar toe te nemen. Ventje wel, die kan daar wel rond banjeren. Een ander voordeel, Ventje mag in de tas mee in het vliegtuig. Daardoor kunnen wij samen naar Nederland. Misschien niet altijd, maar wel zo veel mogelijk. Alleen, wat doen we dan met Loulou? Lullig om die hond alleen te laten en ergens onder te brengen. Dan is al snel één plus één twee. Een maatje voor Loulou! Dan wordt én Ventje iets ontlast inzake de aandrang van dat grote dier, én Loulou heeft een maatje waar zij samen mee ondergebracht kan worden, zodat er altijd sprake is van een blijvend roedel. Afgezwakt weliswaar, maar niet zielig alleen. Nee, samen uit logeren. En logeeradressen hebben we al gevonden.

Dus, op zoek. Een telefoontje gaf aan dat er een Golden, ongeveer even oud als Loulou, los rondloopt. Geen eigenaar en een lief dier. Dus wij afspreken en naar het strand, waar de andere hond zich dagelijks schijnt te melden. Alleen niet de dag dat wij er waren. Na vier uur onverrichter zake terug naar ons dorp. Onderweg besloten we bij de kennel te kijken. Daar zitten rond de 170 honden, terwijl er plaats is voor een kleine 120. Na een eerste rondgang belden we een van de vrijwilligsters voor een afspraak. De volgende dag gingen we terug. Na enige tijd vonden we Helena. Ook een Golden Retriever, en een dame. Lief, aardig en fors. Mee in de auto en thuis kennismaken met de andere honden, en kat. Dat leek goed te gaan, ware het niet dat de hond zich zeer solistisch opstelde, wel heel erg gefixeerd was op eten en uiteindelijk lelijk deed tegen de kat, en… Ventje. En met Loulou was niet echt een klik.

Met enig lood in he schoeisel zijn we terug gegaan naar de kennel en hebben wij afscheid genomen van Helena. Vervolgens weer de kooien langs. Bij een van de kooien, waar wij overigens nog niet eerder gekeken hadden, stond een klein licht bruin hondje. Los van de groep, van tien anderen, en de staart tussen de benen. Met een alleraardigs kopje. Onze harten werden direct gestolen. Het hondje werd in de loopren gelaten en dook direct een hoek in, waar het (met de staart tussen de poten)ging liggen. Reina ging er naar toe en kreeg contact. Ja, dit hondje moest het worden.

Met de hond op schoot gingen we naar huis. Onderweg besloten we haar Emma te noemen. Emma is rond de acht maanden oud en een vuilnisbakkie. Rank, mooi hoog op de poten en prachtige gele ogen. Uit de auto snuffelde ze rond. Bij iedere beweging merkte je dat het hondje erg angstig was, maar ze reageerde goed op onze honden en omgekeerd. Als een timide baby’tje lag ze op de bank, tot het etenstijd was. Na het avondmaal was daar opeens een heel ander hondje; vrolijk, geïnteresseerd in Loulou en liefde halen bij ons. Vanaf dat moment ging het beter en beter. Inmiddels zijn we een aantal dagen later en Emma is echt onderdeel van het gezin geworden. En, Loulou en Emma spelen heel wat af. Soms hee wild, dan weer teder. Ze pakken elkaars poten beet, bijten in nek en borst, maar alles heel zacht. Zelfs met de speeltjes spelen zij samen, zodat wij niet steeds met Loulou meer hoeven te spelen om de attributen uit haar bek proberen te trekken. Onze opzet is vooralsnog geslaagd en hier loopt een blijde (kleine) roedel. En wij kunnen met een gerust hart de nodige tijd in Nederland verblijven.

De eerste hond liep (loopt) los. Krijgt voer, maar heeft zijn vrije leven. Achteraf gezien bedachten we ons dat die hond misschien nu gelukkiger is, dan wanneer het dier bij ons zou zijn. Het enige nadeel is dat er met regelmatig gif wordt gestrooid. Maar verder schijnt die een goed leven te hebben.

Nu hebben we een hond uit de kennel. De honden uit de kennel gaan veelal naar Nederland, of Duitsland. In principe voor een beter leven, maar wel beperkter in vrijheid. En zijn de kennels in Nederland ook al niet vol? Eigenlijk staan wij daar heel dubbel n. Ook dat maakt ons blij, want we hebben nu twee honden, die hier afgedankt waren, maar bij ons een goed huis hebben. Onze Nederlandse mentaliteit (wij zijn geen dier liefhebbers, maar dier ouders) en ruimte en vrijheid. Ik hoop dat we onze dieren Ventje, Loulou en Emma) een goed, lang en gelukkig hondenleven kunnen geven.